Θεοφάνης Μαλκίδης
« Είμεθα
κράτος ελεύθερον ή υποτελές τω Κεμάλ ; ». Ένας αιώνας επέμβασης της κεμαλικής Τουρκίας στην Ελλάδα
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της
επόμενης, στο πλαίσιο της υπό εκκόλαψη
«ελληνοτουρκικής φιλίας», η οποία
κατέληξε στο σύμφωνο ειρήνης του 1930 και στην πρόταση για Νόμπελ ειρήνης στον
Κεμάλ (!), κεντρική παράμετρος της
παραπάνω πολιτικής ήταν η Θράκη.
Στη Θράκη, μεταξύ των άλλων, κρινόταν η μεταφορά του
Κεμαλικού καθεστώτος από την Τουρκία στην Ελλάδα και η επικράτηση του
εθνικιστικού μορφώματος από τη γειτονική χώρα, στην εξαιρετικής σημασίας περιοχή
της πατρίδας μας. Με δεδομένη τη σιωπή και τη συναίνεση του ελλαδικού πολιτικού
και γραφειοκρατικού συστήματος στην Κεμαλική επέλαση στη Θράκη, η μοναδική
αντίσταση που υπήρξε ήταν αυτή των αποκαλούμενων «παλαιομουσουλμάνων», όσων δηλαδή Τούρκων, Κούρδων και άλλων, είχαν βρει καταφύγιο μετά την απέλασή τους από
την Τουρκία. Η αντίστασή τους όμως
κάμφθηκε πολύ σύντομα, αφού ένας από τους όρους της σύναψης του ελληνοτουρκικού
συμφώνου φιλίας ήταν και η εκδίωξή τους από τη Θράκη, όπερ και εγένετο με
τελική κατάληξη στη Συρία.
Ένα από τα λίγα άρθρα που γράφτηκαν ενάντια στην
απόφαση της Αθήνας για την απέλαση των αντιφρονούντων στην εισβολή- εισαγωγή
των Κεμαλικών επεκτακτικών ιδεών στη Θράκη, ήταν του δικηγόρου από την περιοχή της Κομοτηνής Μ.
Πολιουδάκη, ο οποίος ήδη από το 1927
όταν γινόταν γνωστή η πρόθεση να εκδιωχθούν οι ηγέτες των «παλαιομουσουλμάνων», έκλεινε το κείμενό του με την ( όχι και τόσο
ρητορική) ερώτηση: « είμεθα κράτος
ελεύθερον ή υποτελές τω Κεμάλ ; ».
Η διαπίστωση
αυτή του 1927 επιβεβαιώθηκε αρκετές
φορές από τότε: η κατά καιρούς ανάδειξη του εθνικού όρκου του κεμαλισμού για
την αναγκαιότητα – βεβαιότητα προσάρτησης της Θράκης, η εισαγωγή της τουρκικής
ταυτότητας στις μη τουρκόγλωσσες μειονότητες (Πομάκοι, Ρωμά, κλπ), η επιβολής
της τουρκικής γλώσσας στην μειονοτική εκπαίδευση σε αντίθεση με τη συνθήκη της
Λωζάννης, η ανάδειξη βουλευτών, νομαρχών, δημάρχων κλπ. με ευθεία σχέση με το κεμαλικό φασιστικό
αφήγημα, η πέρα από κάθε διπλωματικά
όρια λειτουργία του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής που έγινε ο φορέας
υλοποίησης του κεμαλισμού, η παραχώρηση του fake σπιτιού του
Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη στην Τουρκία, όπου εκεί γράφτηκε η προβοκάτσια με τη
δήθεν βόμβα και στη συνέχεια η εξέλιξη
με τα «Σεπτεμβριανά» και άλλα πολλά.
Πάρα πολλά.
Με λίγα λόγια το «
είμεθα κράτος ελεύθερον ή υποτελές τω Κεμάλ ; » αποτελεί τη πιο ολοκληρωμένη
σύνοψη της κατάστασης που επικρατεί όχι μόνο στην Θράκη και τις μουσουλμανικές
μειονότητες σε σχέση με την Τουρκία, αλλά και στην ίδια την Αθήνα. Τόσο
σε επίπεδο ουσίας όσο και σε επίπεδο συμβολισμών, για παράδειγμα η προκλητική απόδοση
τιμών στο μαυσωλείο του Κεμάλ, που συν
τοις άλλοις είναι ο φυσικός αυτουργός της Γενοκτονίας στον Πόντο, στην Ιωνία,
στη Θράκη, η Αθήνα δείχνει ανίκανη να ξεφύγει
από τη διακομματική πολιτική της υποταγής στον Κεμαλισμό και να διαμορφώσει
πολιτική αντίστασης στον επεκτατισμό του,
ο οποίος σήμερα εκφράζεται από τον
Ερντογάν, τους δολοφόνους Γκρίζους Λύκους και τα λοιπά ορφανά του αποκαλούμενου
« ιδρυτή και διαμορφωτή της σύγχρονης Τουρκίας»…..
Ο Κεμαλισμός όμως στη Θράκη και σε όλον τον Ελληνισμό-
δυστυχώς η «ασθένεια» έχει κάνει μετάσταση παντού ακόμη και στην ελεύθερη Κύπρο- αφορά και
μία μερίδα του λεγόμενου πνευματικού
κόσμου, από τη «δεξιά μέχρι την αριστερά», η οποία σιωπά απέναντι στη χούντα
της Άγκυρας και των κεμαλοφασιστών ναρκεμπόρων, διακινητών και δολοφόνων,
τηρώντας σιγή ιχθύος για τα εγκλήματά
τους. Μάλιστα και ενώ υφίσταται ο νέος «ζωτικός χώρος» της Γαλάζιας Πατρίδας και των «Συνόρων της Καρδιάς», οι διακομματικοί «πνευματικοί» άνδρες,
προτείνουν την ελληνοτουρκική φιλία και τα
«ήρεμα νερά», μιλούν για την ύπαρξη τουρκικών
δικαιωμάτων στη Θράκη και το Αιγαίο (!), επαναλαμβάνουν τα περί ομοσπονδίας στην Κύπρο, «ξεχνώντας» ότι ο Κεμάλ δηλαδή ο δάσκαλος του
Χίτλερ και ο Κεμαλισμός, δηλαδή ο Ναζισμός,
κατευθύνεται από μια διεφθαρμένη πολιτικοστρατιωτική
ομάδα, η οποία είναι σαφώς ανθελληνική
με πρόδηλους επεκτατικούς σκοπούς, από
τους οποίους δεν παρεκκλίνει ούτε εκατοστό.
Ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης
είχε γράψει τον Ιανουάριο του 2024, ότι «οι Έλληνες μιλούν για το Νέο Ανατολικό
ζήτημα, για τη λύση του Τουρκικού προβλήματος και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο
της Ελλάδας. Οι δούλοι, οι ηλίθιοι, μιλούν για την Λωζάνη και για τα
«ελληνοτουρκικά».
Αλλά για το Τουρκικό πρόβλημα και τον Κεμαλισμό θα
επανέλθουμε, όπως πρέπει να γίνει και για άλλες παρεμβάσεις της Τουρκίας στη
Θράκη και όχι μόνο, καθώς και για τη
σιωπή και την αδιαφορία της Αθήνας….
