«Η αυτοακύρωση του αρμενικού κράτους και το επικίνδυνο παζάρι γύρω από τη Γενοκτονία»
Κύριο Άρθρο της αρμενικής εφημερίδας “Αζάτ Ορ”
Η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού της Αρμενίας σχετικά με το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, αποκάλυψε αναπόφευκτα την πιο σοβαρή κρίση στη διακυβέρνηση της χώρας απέναντι στην εθνική ταυτότητα και την ιστορική δικαιοσύνη. Η παρούσα κυβέρνηση της Αρμενίας συνεχίζει να χαράσσει βήματα που υπονομεύουν τη συλλογική βούληση του λαού και προκαλούν άμεση ζημιά στη διεθνή διαδικασία αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας –ένα από τα ιστορικά και ηθικά θεμέλια της ύπαρξης του αρμενικού λαού– σήμερα έχει υποβαθμιστεί σε ένα δευτερεύον ζήτημα, εξαιτίας πολιτικών επιλογών των αρχών. Με τις τελευταίες δηλώσεις και επικίνδυνες πολιτικές πρωτοβουλίες, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να θυσιάσει την εθνική στρατηγική των Αρμενίων και συνεπώς και την πολιτική, ιστορική και διεθνή σημασία της αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Η πολιτική πραγματικότητα είναι ότι η αναγνώριση της Γενοκτονίας πάντοτε αποτελούσε μέρος της εξωτερικής πολιτικής πολλών χωρών, συχνά ως μέσο πίεσης ενάντια στην Τουρκία. Όμως, ποτέ άλλοτε η ίδια η Αρμενία δεν είχε επιχειρήσει να περιορίσει ή να αποδυναμώσει τη διαδικασία αυτή. Ακόμη και όταν ο πρώτος πρόεδρος δήλωνε πως το ζήτημα της Γενοκτονίας δεν αποτελούσε μέρος της εξωτερικής πολιτικής της Αρμενίας, οι επόμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν ποτέ να σταματήσουν ή να μειώσουν τις διεθνείς διαδικασίες αναγνώρισης που διεξάγονταν μέσω του παγκόσμιου αρμενικού κινήματος.
Σήμερα, όμως, η παρούσα εξουσία με ψυχρό υπολογισμό εργάζεται για την αποδυνάμωση του νομικού πλαισίου της Γενοκτονίας, κατασκευάζοντας νέες «πραγματικότητες» γύρω από αυτό, μέσα στις οποίες τα ιστορικά δικαιώματα του λαού μας υποβιβάζονται σε πολιτικούς μικροϋπολογισμούς.
Όταν, ως απάντηση στη δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ για προσωπική αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ο πρωθυπουργός της Αρμενίας κυνικά διακήρυξε ότι η αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν είναι πρωταρχικό ούτε καν άμεσο συμφέρον της Αρμενίας, δεν αρνήθηκε μόνο την ιστορική αλήθεια, αλλά παραβίασε και το Σύνταγμα, καθώς και τις αρχές της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας, οι οποίες σαφώς ορίζουν ότι το κράτος θα σταθεί υπέρ της αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Αυτή η θέση βάζει την κυβέρνηση σε αντισυνταγματική και αντικρατική πορεία, με βαριά ευθύνη υπέρβασης των ορίων της αρμοδιότητάς της και με εξαιρετικά επικίνδυνες συνέπειες. Όπως στο πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο του Αρτσάχ υπήρξε υποχρεωτική υποχώρηση από εθνικά δικαιώματα, το ίδιο επιχειρείται τώρα και στο ζήτημα της Γενοκτονίας.
Η νέα κυβερνητική ιδεολογία του «ρεαλιστικού κράτους» στην ουσία αποσκοπεί στο να διακόψει τους δεσμούς μεταξύ πατρίδας και διασποράς. Η αρμενική διασπορά, που επί δεκαετίες κατάφερε να φέρει το ζήτημα της Γενοκτονίας στην παγκόσμια ατζέντα, σήμερα παύει να έχει φωνή στον ρόλο του δικαιούχου της ιστορικής δικαιοσύνης του λαού. Με τον τρόπο αυτό, η κοινωνία μας αφενός αποκόπτεται από τη δική της φωνή και αφετέρου υπονομεύεται το τεράστιο έργο που οδήγησε την υπόθεση της Γενοκτονίας μπροστά στα διεθνή φόρα.
Οι γενιές που έκαναν θυσίες για να μπει το ζήτημα της Γενοκτονίας στην παγκόσμια ατζέντα, σήμερα βλέπουν τον καρπό των προσπαθειών τους να απειλείται με καταστροφή.
Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η σημερινή κατάσταση της Αρμενίας είναι δύσκολη, καθώς η χώρα βρίσκεται περικυκλωμένη από δύο εχθρικά κράτη. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια πολιτική παραίτησης από τις εθνικές αξίες. Όταν υιοθετείται μια υποχωρητική στάση απέναντι στις συμφωνίες της Άγκυρας και του Μπακού, τότε αναπόφευκτα χάνονται οι διπλωματικές δυνατότητες, ενώ παράλληλα παραχωρείται έδαφος σε νέες εκστρατείες της τουρκο-αζερμπαϊτζανικής άρνησης.
Την ώρα που η τουρκο-αζερμπαϊτζανική συμμαχία προσπαθεί να επιβάλει την άρνηση ως τελικό αποτέλεσμα, το Ερεβάν δηλώνει πως «η αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Αρμενίας». Με αυτόν τον τρόπο, το αρμενικό κράτος υποχωρεί από την ιστορική του υποχρέωση και μετατρέπεται σε αρνητή της ίδιας του της κληρονομιάς.
Έναν αιώνα πριν, ο αρμενικός λαός πλήρωσε με αίμα την ύπαρξή του. Έτσι, το αίτημα της δικαιοσύνης έγινε κινητήρια δύναμη γενεών ολόκληρων. Σήμερα όμως, η κυβερνητική ομάδα προσπαθεί να παρουσιάσει αυτό το αίτημα ως «φιλανθρωπική παραχώρηση» απέναντι στις διπλωματικές αντιστάσεις. Πρόκειται για μια λογική που βαθιά υπονομεύει την ιστορική δικαιοσύνη και τα θεμέλια της εθνικής μας ταυτότητας.
Πρέπει να γίνει σαφές: η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν είναι απλώς μια μνήμη της Διασποράς, ούτε ένα μικρό εργαλείο εξωτερικής πολιτικής. Είναι αναφαίρετο διεθνές δικαίωμα, κρατική στρατηγική προτεραιότητα και ηθική υποχρέωση.
Οποιοσδήποτε κυβερνών αρνείται αυτήν την αλήθεια, ζημιώνει μόνο το μέλλον του αρμενικού λαού και τα ίδια τα θεμέλια ύπαρξης του αρμενικού κράτους. Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας πρέπει να γίνει αντιληπτή ως ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και ιστορικής δικαιοσύνης, μακριά από τις διπλωματικές τακτικές αναδιπλώσεις.
Η σημερινή πολιτική των κυβερνώντων δείχνει πώς μπορούν, βήμα-βήμα, να κατεδαφιστούν οι γέφυρες που χτίστηκαν με πολυετή αγώνα και θυσίες. Αν αυτή η πορεία δεν σταματήσει, αύριο θα βρεθούμε μπροστά σε μια πραγματικότητα όπου ο αγώνας για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας θα έχει μετατραπεί σε άδειο χαρτί, ενώ η μεγαλύτερη τραγωδία του λαού μας θα έχει παραμεριστεί σε αθέατες σελίδες.
Οι γενιές που θυσιάστηκαν για να φέρουν τη Γενοκτονία των Αρμενίων στην παγκόσμια ατζέντα, σήμερα βλέπουν πως οι κόποι τους κινδυνεύουν να ακυρωθούν. Πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι όχι μόνο ζήτημα μνήμης, αλλά και εθνικής αξιοπρέπειας, στρατηγικής προτεραιότητας και ιστορικής δικαιοσύνης.
Η εξουσία που προσπαθεί να παρουσιάσει την εγκατάλειψη αυτού του αιτήματος ως «πραγματισμό» ή «διπλωματική ευελιξία», στην ουσία υπονομεύει τις βάσεις της εθνικής ταυτότητας και εκθέτει το αρμενικό κράτος στον κίνδυνο της αυτοκατάρρευσης. Εάν αυτή η πολιτική συνεχιστεί, τότε στο μέλλον ο αγώνας για αναγνώριση της Γενοκτονίας θα καταλήξει να είναι απλώς μια άδεια διακήρυξη, και η μεγαλύτερη τραγωδία του λαού μας θα μετατραπεί σε λησμονημένο κεφάλαιο.
Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας πρέπει να γίνει αντιληπτή ως καθολικό δικαίωμα, ως στρατηγική υποχρέωση του κράτους και ως ηθικό χρέος απέναντι στην ιστορική δικαιοσύνη. Οποιαδήποτε κυβέρνηση αρνείται αυτήν την αλήθεια, όχι μόνο ζημιώνει το μέλλον του αρμενικού λαού, αλλά και τις ίδιες τις βάσεις ύπαρξης της Αρμενικής Δημοκρατίας.
