Βρέθηκα προχθές στο 23ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας “Ευαγόρας Παλληκαρίδης” , μετά από πρόσκληση της δασκάλας Ευαγγελίας Πάππου και της διευθύντριας του Σχολείου Μαρίας Χάμου, για να μιλήσω στα παιδιά της Στ’ τάξης.
Είναι το Σχολείο το οποίο, με πρωτοβουλία της διευθύντριας του, που έτυχε της υποστήριξης όλου του διδακτικού προσωπικού και του Συλλόγου Γονέων, στο εξής θα ονομάζεται «23ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας – Ευαγόρας Παλληκαρίδης».
Στην τάξη, εκτός από τα παιδιά και την κ. Πάππου Ευαγγελία, ήταν η δασκάλα κ. Κουκοπούλου Αναστασία, ο δάσκαλος Τσικρίκας Δημήτριος, η γυμνάστρια κ. Καραγιώργου Δήμητρα, η διευθύντρια του σχολείου κ. Μαρία Χάμου και ο τέως διευθυντής του σχολείου Νίκος Κοσμάνος ο οπ0ίος αφυπηρέτησε προσφάτως αφήνοντας πίσω του σπουδαίο έργο.
Όλοι τους, μαζί με ολόκληρο το εκπαιδευτικό προσωπικό, υπηρετούν με απόλυτη προσήλωση την Ελληνική παιδεία σε ένα σχολείο ξεχωριστό από κάθε άποψη.
Απέναντι μου ήταν ένα ακροατήριο πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα. Μιλήσαμε, όσο πιο απλά γίνεται, για την Κύπρο ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας από την αρχή, για να φθάσουμε στα τραγικά γεγονότα του 1974 και όσα ακλούθησαν έως σήμερα. Τους είπα ότι ειρήνη χωρίς ελευθερία δεν είναι ειρήνη και ότι ο πόλεμος δεν έχει ποτέ νικητές και ηττημένους.
Τους είπα ακόμα πως αν θέλουμε να αποφύγουμε τον πόλεμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε… Κι ασφαλώς έγιναν αναφορές σε όλα εκείνα που πρέπει να μας χαρακτηρίζουν για να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια κοινωνία προοδευτική και ανθρώπινη.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες στο “23ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας Ευαγόρας Παλληκαρίδης”, αγαπούν ιδιαίτερα την Κύπρο. Φωτογραφία από τον συγγραφέα
“Στα χνάρια του Ευαγόρα”
Οι απορίες, οι προβληματισμοί και οι ερωτήσεις των μαθητών με εξέπληξαν. Στο τέλος, όλα τα παιδιά μας παρουσίασαν ένα μικρό μέρος του προγράμματος, που θα παρουσιάσουν στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας την Τρίτη το βράδυ 10 Δεκεμβρίου 2024 κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης με τίτλο «στα χνάρια του Ευαγόρα», παρουσία της Υπουργού Παιδείας της Κύπρου.
Τελειώνοντας το πρόγραμμα τους έτρεξαν προς το μέρος μου και κυριολεκτικά με περικύκλωσαν. Οι ερωτήσεις τους καταιγιστικές! Ήθελαν να μάθουν όσα περισσότερα γίνεται. Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω την μικρή Γεωργία που με αγκάλιασε δακρυσμένη.
Γύρω της όλα τα παιδιά με έκδηλη τη συγκίνηση στα πρόσωπα τους. Είναι η συγκίνηση των παιδιών που αγωνιούν για την επόμενη μέρα. «Κύπρος γη ελληνική», φώναξαν όλα μαζί την ώρα που έφευγα… Στιγμές αλησμόνητες, στιγμής απέραντης περηφάνιας…
Δασκαλος-πρότυπο
Όλα αυτά τα χρόνια που πηγαίνω από σχολείο σε σχολείο (τα Δημοτικά Σχολεία 23ο, 33ο, 31ο, 12ο και Καραβάνα, τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια Μαίρης Ν. Ράπτου και άλλα πολλά), κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλα εξαρτώνται από τον δάσκαλο.
Αυτά τα παντελόνια θα τα λατρέψει κάθε άνδρας. Δες γιατί
Alpha Pants
Ποιος είναι ο καλύτερος πάροχος ηλεκτρισμού το 2024; Ανακαλύψτε τη λίστα!
Local Plan
Ένας πολύ χαρούμενος δάσκαλος, με ολοφάνερη την αγάπη του για τα παιδιά και διάθεση για προσφορά, γίνεται το αληθινό πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση για τους μαθητές του. Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας, ας αλλάζουν κάθε τόσο προγράμματα και νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος αφοσιωμένος στην αποστολή του, τα παιδιά αποκτούν όρεξη και κέφι για δουλειά.
Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε παλιό ή σε τάξεις με χωρίς τις στοιχειώδεις υποδομές. Σε μια κοινωνία που ταλανίζεται από πολλά προβλήματα η δημιουργία υπεύθυνων πολιτών που θα παραλάβουν την σκυτάλη από όλους εμάς, που κακά τα ψέματα έχουμε τεράστιες ευθύνες για όσα άσχημα συμβαίνουν στις μέρες μας, είναι το μοναδικό ανάχωμα πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τον τόπο μας.
Υστερόγραφο: Ένοιωσα απέραντη χαρά και συγκίνηση όταν στην τάξη του Ζήση Ζήκου δασκάλου του 33ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας – που δηλώνει περήφανος που υπηρέτησε την στρατιωτική θητεία του στην ελληνική Δύναμη Κύπρου-, είδα τοποθετημένες δίπλα στον πίνακα τις σημαίες της Ελλάδος και της Κύπρου. Και ένοιωσα ακόμα πιο περήφανος όταν διαπίστωσα ότι ο παλιός Ελδυκάριος κουβαλάει τις καλύτερες αναμνήσεις από το νησί μας τις οποίες μεταλαμπαδεύει στα παιδιά του σχολείου του!
Άλκης Ζέη: Δεν θ’ άξιζε λοιπόν ένα φωτοστέφανο για τον δάσκαλο; ‘Άραγε θα βρεθεί ποτέ χέρι να του το φορέσει;
* Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
