Το Ποντιακό Τριήμερο από την "Αργώ" στην Καλλιθέα (25-27/9/2009)

Ανακοίνωση - Κάλεσμα για το φετεινό "Ποντιακό Τριήμερο", που καθιέρωσε η "Αργώ" από το 1986.


Συμπατριώτες, Φίλες και Φίλοι!

Σας ενημερώνουμε ότι ο Σύλλογος μας, τηρώντας σταθερά τον θεσμό που δημιούργησε το 1986, διοργανώνει για εικοστή τέταρτη συνεχή χρονιά το καθιερωμένο “Ποντιακό Τριήμερο” στην Καλλιθέα Αττικής στις 25, 26 και 27 Σεπτεμβρίου.

Στόχος των εκδηλώσεων είναι να συνεχίζεται η προσφορά στο Ποντιακό ζήτημα, να προβάλλονται μεταξύ άλλων οι πολιτισμικές και ιστορικές αξίες του Ποντιακού Ελληνισμού, να αναπτύσσονται οι σταθερές, η δυναμική και οι δυνατότητες της Ποντιακής ταυτότητας.
Όλο αυτό το διάστημα το “Ποντιακό Τριήμερο” αποτελεί τον ιδιαίτερο τόπο συνάντησης χιλιάδων συμπατριωτών μας κάθε ηλικίας, συλλόγων και φορέων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένου και του ιστορικού Πόντου.

Ιστορικά, αποτελεί την αφετηρία ανάδειξης και διεκδίκησης των σημαντικών ζητημάτων των Ποντίων, με στόχο την τελική δικαίωσή τους, όπως: “αναγνώριση της Γενοκτονίας (1986 έως και σήμερα)”, “σταλινικές εκκαθαρίσεις και εξορίες (1986 έως και σήμερα)”, “(νέο)προσφυγικό ζήτημα - προβλήματα και αγώνας για την εξάλειψή τους, κυβερνητικές και κρατικές ευθύνες (1988 έως και σήμερα)”, “πολιτισμικός και ιστορικός πλούτος του Πόντου” και άλλα …

Τόπος και χώρος, όπου: Ποντιακά χορόντας, τραγωδίας, Ποντιακό θέατρο, σκετς, έθιμα, Ποντιακή λογοτεχνία και απαγγελίες από μικρούς και μεγάλους, Ποντιακό βιβλίο και ηχογραφήσεις, λειτουργία υπαίθριας Ποντιακής κουζίνας και άλλα, περιβάλλουν την εικόνα του Τριημέρου.

Θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για εμάς να σας έχουμε κοντά μας με συμμετοχή της επιλογής σας (χορευτική/θεατρική ομάδα, σκετς στην ποντιακή από μικρούς ή μεγάλους, απαγγελίες, μουσικά κοντσέρτα κ.ο.κ) ή απλά ως επισκέπτες. Αναμένουμε να δηλώσετε συμμετοχή στο ετήσιο ραντεβού μας, που πραγματοποιείται με την στήριξη του Δήμου Καλλιθέας, το συντομότερο δυνατό. Μπορείτε να επικοινωνείτε στους αριθμούς:

Τηλέφωνο (fax): 2109596989, κιν.: 6942037519.

Το Διευρυμένο Συμβούλιο

Πρόγραμμα:

- Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου, αίθουσα εκδηλώσεων, Τζιτζιφιές(Αιγέως και Αγησιλάου, σχολικό συγκρότημα "ΙΖΟΛΑ".

- Σάββατο 26 και Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου, πλατεία Δαβάκη, Καλλιθέα.

Ώρα έναρξης 19:30.

Μνήμη Μικράς Ασίας. Ομιλία του Δ. Νατσιού στην Έδεσσα

μνήμη Μικράς Ασίας

Ήταν 29 Μαϊου του 1453, όταν ακούστηκε η σπαρακτική κραυγή: «Εάλω η Πόλις Σου Θεοτόκε». Αμέσως όμως ο λαός μας παρηγορώντας το «Ρόδον το Αμάραντο» της Ορθοδοξίας, ρίχνοντας και τον σπόρο της αντίστασης και της ανάστασης του Γένους διαλαλεί: «Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι». Και ήρθανε χρόνοι δίσεκτοι, 400 χρόνια, 500 για τον Βόρειο και εκείθεν του Αιγαίου Ελληνισμό κρατά η αιχμαλωσία, η θηριώδης σκλαβιά.
Επιβίωσε όμως ο λαός μας, οι ηρωϊκοί ραγιάδες. Πώς; Χάρις στην ελληνοσώτειρα Εκκλησία μας. «Το ράσο στάθηκε η εθνική σημαία της Ελλάδος στα χρόνια της σκλαβιάς» θα γράψει ο Μυριβήλης. Γι’ αυτό και το λάβαρο της αγιασμένης Επανάστασης του ’21 το υψώνει ένας Επίσκοπος, γι’ αυτό και η αποστομωτική, προς τους τωρινούς εκκλησιομάχους, κραυγή του Κολοκοτρώνη: «όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».
Και εγίναμε Κράτος, που μετά την δολοφονία του αγίου της πολιτικής, Ιωάννη Καποδίστρια, καταντά μπαίγνιο των Μεγάλων Δυνάμεων, παλιόψαθα των εθνών, κατά τον πατριδοφύλακα στρατηγό Μακρυγιάννη.
Αρχέγονες όμως κοιτίδες του Ελληνισμού μένουν σκλάβες «Κι ένα στόμα εκαρτερούσαν / έλα πάλι, να τους πει». Η Μακεδονία, η Θράκη, η Κρήτη, η Μικρά Ασία με την Σμύρνη, ο Πόντος με την Τραπεζούντα και οι άλλες ξακουστές πολιτείες της Ρωμιοσύνης. Ευδόκησεν ο Κύριος και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Και πρώτα εδώ στη Μακεδονία μας. Ηρωϊκοί Μακεδονομάχοι, ατρόμητες δασκάλες, παπάδες με ντουφέκια – ποιμένες καλοί – σώζουν την Μακεδονία, σώζουν την Ελλάδα κατά την ωραία ρήση του αδικοχαμένου Ίωνα Δραγούμη. Γι’ αυτό λέμε σήμερα εμείς οι Μακεδόνες σ’ όλους τους επίβουλους της πατρίδας – εντός και εκτός συνόρων– ό,τι κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να ξεπουληθεί με το μελάνι μιας υπογραφής. Η ιστορία είναι φωνή νεκρών διδάσκουσα τους ζώντας, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραδώσει όνομα. Τι θα πει Βόρεια ή Άνω Μακεδονία; Τι θα πω εγώ στους μαθητές μου, πώς θα τους αντικρίσω στα μάτια αν τους διδάξω τέτοιο ανοσιούργημα; Πώς δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα θα διδάξει το αθλιούργημα, την προδοσία; Ντροπή, να ντροπιαστούμε!! Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν γεννιούνταν ένα παιδί, οι μάνες του εύχονταν να μην χάσεις τ’ όνομά σου, δηλαδή να μην αλλαξοπιστήσει, να μην τουρκέψει. Αυτή πρέπει να είναι και σήμερα η ευχή, η προσευχή μας: να μην χάσουμε το όνομά μας, την Μακεδονία μας. 1912-13, η Ελλάδα διπλασιάζει τα φτερά της, απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων στρατιωτών τα ιερά έρχεται η λευτεριά, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η συνέχεια του ’21. Η Μεγάλη Ιδέα πραγματώνεται. Ας γνωρίζουμε ότι τα έθνη μεγαλουργούν με μεγάλες ιδέες και όχι με το κατά κεφαλήν εισόδημα. Το εντός της καρδίας εισόδημα φτερώνει τους λαούς. «Kάλλιο γνώση παρά γρόσι», έλεγαν οι προπάτορες.
Ξεσπά ο Α’ Π.Π. και μαζί του, εδώ στην Ελλάδα, η διχόνοια η δολερή, ο περιώδυνος Εθνικός Διχασμός. Ταυτόχρονα στη Μικρά Ασία, οι εγκληματίες Νεότουρκοι, καθ’ υπόδειξιν των Γερμανών θέτουν σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο. «Θα σας κόψουμε τα κεφάλια, θα σας εξαφανίσουμε. Ή εμείς θα επιζήσουμε ή εσείς» δήλωνε ο Τούρκος πρωθυπουργός Σεκφκέτ πασάς στον Πατριάρχη του Γένους, Ιωακείμ τον Γ’. «Η Τουρκία δεν έχει ουδεμίαν ασφάλειαν ούτε δύναται να οργανωθεί ελευθέρως εις το μέλλον, λόγω της παρουσίας των Ελλήνων» δηλώνει ο Γερμανός πασάς Λίμαν φον Σάντερς. Και για να μην προκληθεί αντίδραση από τον λεγόμενο «πολιτισμένο κόσμο», προτείνει και τον τρόπο εξόντωσης των Χριστιανών, την «τελική λύση» που έχει άλλο όνομα στη Μικρά Ασία, λέγεται «λευκός θάνατος», οι εξοντωτικές εκείνες εκτοπίσεις και οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικοπαίδων και των γερόντων – οι άντρες αποδεκατίζονται στα τρομερά τάγματα θανάτου, στα ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ. Ήταν ένα Άουσβιτς εν ροή, οι άνθρωποι πέθαιναν καθ’ οδόν. «Δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου• όχι, περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, την πείνα, τον εξευτελισμό του ανθρώπου. Δεν υπήρχε τέρμα, το ταξίδι προς τον θάνατο ήταν ο θάνατος», σημειώνει ο καθ. Παν. Ενεπεκίδης. Από το 1914 αρχίζει το μαρτύριο του Μικρασιατικού Ελληνισμού, εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί, οι αθώοι. Ας το ακούσουν αυτό όσοι υποστηρίζουν ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν ιμπεριαλιστική επιχείρηση. Ο στρατός μας πήγε στη Σμύρνη, για να σώσει και να απελευθερώσει τα «Ματωμένα Χώματα» και όχι για να κατακτήσει και να σκλαβώσει. Να σημειωθεί πως την εποχή αυτή ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας βρίσκεται σε λαμπρό πολιτιστικό, πνευματικό και οικονομικό επίπεδο, κατά πολύ ανώτερο από το κρατίδιο της αψόγου στάσεως. Να αναφέρω ένα χαρακτηριστικό γεγονός, που διάβασα, και το λέω πάντοτε των μαθητών μου. Όταν επισκέπτονταν ένας περιηγητής, ένας ξένος κάποιο χωριό της Μικράς Ασίας, οι αρχοντικοί εκείνοι Ρωμιοί, το πρώτο πράγμα που του έδειχναν, ήταν το σχολείο και η εκκλησιά τους. Ήταν τα ωραιότερα κτίσματα του χωριού, γι’ αυτά καμάρωναν, όπως στις αρχαίες ελληνικές πόλεις για τα σεβάσματα των θεών. Τα έχτιζαν όλοι μαζί, λειτουργούσε η Κοινότητα, το Εμείς. Σήμερα, την εποχή του Eγώ, ενίοτε καταστρέφουμε τα σχολειά μας, μαγαρίζουμε τις εκκλησιές μας και μας ενδιαφέρει μόνο το κάστρο της μεγαλαυχία μας, το σπίτι μας, να ξεχωρίζει, να προκαλεί τον φθόνο. Μεγάλη ιδέα πλέον η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας, ή αποχαύνωσης, αλλά «ω τις ήττηται τούτω και δεδούλωται». Έλεγε ο οσιακής μνήμης γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης: «Κλείνουμε λάθος την αντωνυμία. Το λέμε εγώ, εσύ, αυτός, ενώ έπρεπε αυτός, εσύ, εγώ».
Μάϊος του 1919, ο ένδοξος ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στην αρχόντισσα της Ιωνίας, τη Σμύρνη. «Τα όνειρά μας ταξιδεύουν στο Αιγαίο».
«Χτυπήστε Ομήρων ιωνικές οι λύρες / Σμύρνη ξανά, γεννήτριες είν’ οι μοίρες» ανακρούει ο Κωστής Παλαμάς από την Αθήνα. Αλλά το όμορφο εθνικό όνειρο από δικά μα λάθη και πάθη, θανατηφόρα σύνεργα στα χέρια των ραδιούργων συμμάχων μας, κράτησε τρία χρόνια και τρεις μήνες, όσο και η λάμψη της λόγχης του στρατού μας στα πολύνεκρα μέτωπα των μαχών. Έπειτα; Έπειτα τον Αύγουστο του ’22 ήρθε επάνω στα φτερά μιας μαινόμενης καταιγίδα η ολέθρια συμφορά. Ακούγεται μια άλλη αγωνιώδης κραυγή: Το μέτωπο έπεσε. Γιατί; Πώς φτάσαμε στη συμφορά. Θυμάμαι τον Σολωμό στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»: «Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπι Άγγλου/ Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρύ το καλυβάκι».
Πρώτα οι κακουργίες των δήθεν Συμμάχων μας, που δεν μπορούν να ανεχθούν ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Θέλουν μιαν Ελλάδα μικρά και έντιμο, υποτελή στα κελεύσματά τους. Και το πέτυχαν. Αιτία της συμφοράς και η έλλειψη ομόνοιας των Ελλήνων, ο επαίσχυντος κομματισμός, η γάγγραινα που κατατρώει τα σωθικά μας από την ημέρα που γίναμε κράτος. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές τον Νοέμβριο του ’20, εν μια νυκτί εκδιώχτηκαν από την στρατιά οι εμπειροπόλεμοι αξιωματικοί που πρόσκεινταν σ’ αυτόν. Και δυστυχώς η ιστορία, διδάσκει πως κανείς δεν διδάσκεται απ’ αυτήν. Βιώνουμε και στις μέρες μας το πυορρέον αυτό τραύμα του εθνικού μας βίου. Έτσι φτάσαμε στον μαύρο Αύγουστο του ’22. Προσκυνούμε τα πάθη του λαού μας. Η Μεγάλη Εβδομάδα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Μέσα σε λίγες ώρες η κοιτίδα των μεγάλων φιλοσόφων, των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, η αγιοτόκος και ηρωοτόκος Μικρά Ασία ξεκληρίζεται. Το Γένος χάνει τον ένα πνεύμονά του. Και η Σμύρνη φλέγεται, κρανίου τόπος. Γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Εντ. Ντριό: «χιλιάδες δυστυχείς υπάρξεις σωρευμένες κατά μήκος της προκυμαίας ρίχτηκαν στη θάλασσα. Σε μεγάλο μήκος του λιμανιού εκατοντάδες πτωμάτων είχαν γεμίσει την θάλασσα, ώστε να μπορεί να βαδίσει κανείς πάνω σ’ αυτά. Τους επιπλέοντες τους αποτέλειωναν οι Τούρκοι με ξύλα και σπαθιά. Αναρίθμητες οι υπάρξεις προπαντός γυναίκες, παιδιά και γέροντες εσφάγησαν μέσα σε αίσχιστες θηριωδίες». Αυτός είναι ο περίφημος συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, που κάποιοι Γραικύλοι της σήμερον προσπαθούν να περάσουν στην Εκπαίδευση. Όλοι προσπαθούν να φύγουν. Ένας μόνο μένει πιστός άχρι θανάτου. Ο άγιος Επίσκοπος της Σμύρνης, ο Χρυσόστομος. «Παράδοσις του ελληνικού κλήρου, αλλά και υποχρέωσις του καλού ποιμένος είναι να παραμείνει με το ποίμνιό του», απαντά στις προτροπές για φυγή. Και έμεινε, κοσμώντας το εικονοστάσι του Γένους και της Εκκλησίας μας αυτός και μαζί του εκατομμύρια Χριστιανών Ελλήνων. Να αναφέρω εδώ μια άγνωστη πτυχή της τραγωδίας. Σε 300.000 χιλιάδες υπολογίζονται οι πρόσφυγες που πέθαναν μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα. Από την λύπη τους, από τον καημό τους για την αιματοβαμμένη πατρίδα. Και όμως εκείνες οι ρημαγμένες ψυχές που μοσχοβολούσαν σαν το Τίμιο Ξύλο, όπως θα έλεγε ο Αϊβαλιώτης δάσκαλος του Γένους Φ.Κόντογλου, έδωσαν νέα πνοή στην ταλαίπωρη πατρίδα μας, πρόκοψαν, πρόκοψε μαζί τους και το λυμφατικό κράτος.
Σήμερα είναι ημέρα μνήμη της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Δεν μνησικακούμε. Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. ‘Όμως οι γενοκτόνοι των παππούδων μας Τούρκοι και πάλι απειλούν και πάλι μαίνονται. Ας είναι «έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους» έλεγε ο γέροντας Παϊσιος. Δεν είναι αυτοί το μεγάλο πρόβλημα του Ελληνισμού. Όχι. Μες στην πόλη είναι οι οχτροί. Πρέπει να αντισταθούμε σε μια δεύτερη Γενοκτονία, πολύ πιο ύπουλη, που προσφυώς ονομάστηκε Γενοκτονία της Μνήμης. Μιλούν όλοι για κρίση. Και εννοούν οικονομική. Η λέξη κρίση στη γλώσσα μας σημαίνει δίκη. «Νυν και καιρός κρίσεως εστί». Δικάζεται και καταδικάζεται ένα ολόκληρο σύστημα που θεωρεί υπέρτατη αξία το χρήμα. Πάντοτε μιας υλικής κατάρρευσης προηγείται μια ηθική κρίση, μια κρίση αξιών, μια κρίση της Παιδείας. «Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή και λάμπουν τα έθνη» έλεγε ο Ρ.Φεραίος. Αλλά ποιών γραμμάτων; Μας απαντά ο Μακρυγιάννης. «Αυτών που δοξάζεται ο Θεός, που γιομίζουν οι μαθητές προκοπή και αρετή και πόνο στην πατρίδα». Και τέτοια δεν έχουμε. Διαβάζω δυο προφητικά κείμενα. Το 1ο των Aγιορειτών Πατέρων, έτος 1984: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών, που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να επηρεάζει τη ζωή του Γένους μας. Να μείνει ο λαός μας απροστάτευτος, έκθετος, αναιμικός, έτοιμη λεία και τροφή οποιουδήποτε αισθητού ή νοητού θηρίου». Το 2ο του τροπαιούχου Μικρασιάτη Νομπελίστα μας ποιητή Γ.Σεφέρη: «Στα χρόνια μας πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά». Στο δημοτικό σχολείο δεν υπάρχει σήμερα στα βιβλία της γλώσσας, τα πιο σημαντικά, μια προσευχή, εκπαραθυρώθηκαν από τα νέα βιβλία τα δημοτικά μας τραγούδια, δεν υπάρχουν οι ήρωες, οι άγιοι τα πρότυπα. Διδάσκουμε συνταγές μαγειρικής, υποσιτίζουμε πνευματικά τα παιδιά μας, τα τρέφουμε με τα ξυλοκέρατα της Δύσης. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο δεν συναντά ο μαθητής πουθενά τον Εθνικό μας Ύμνο, θα βρει όμως κείμενα που εκθειάζουν την ανηθικότητα, την αφιλοπατρία, σε μια γλώσσα αναιμική, μίζερη, άτονη και χωρίς πνεύμα. «Όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους, να ξέρεις ότι η νίκη πλησιάζει», γράφει σπουδαίος γλωσσολόγος.
«Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του» κήρυττε ο Παπουλάκος. Το Γένος μας θα επιβιώσει εν μέσω της νεοταξικής αθλιότητας μόνο αν ξαναζήσει το πνεύμα της Ρωμιοσύνης, ψυχή και Χριστός μας χρειάζεται στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία, στην πολιτική. Το 1922 μπορεί να καταστραφήκαμε, όμως, ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος λαός, μετά από 20 χρόνια, μέθυσε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα πάνω στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Θα κλείσω με κάτι προσωπικό. Ο προπάππος μου χάθηκε στο Σαγγάριο, δηλώθηκε αγνοούμενος. Η προγιαγιά μου έζησε ως τα ’90, δεν ξαπαναντρεύτηκε, τον καρτερούσε. Μας έλεγε: είδα χτες βράδυ στον ύπνο μου τον παππού. ( 23 χρονών παλικάρι έπεσε). Εμείς τα παιδιά την κοροϊδεύαμε. Πώς τον είδες γέρο ή νέο; Πήγαινε στο σεντούκι, έβγαζε το αριστείο ανδρείας, έκανε το σταυρό της και έλεγε με περηφάνεια: «Αυτό το έδωσε η πατρίδα στον παππού» και δάκρυζε. Ναι αυτό είναι Μικρά Ασία, αυτό είναι πατρίδα, αυτό είναι η Ρωμιοσύνη: θυσία, δάκρυα, Σταυρός και ιερά κόκαλα ηρώων και αγίων. Αιωνία η μνήμη των μαρτύρων της Μικρασιατικής Γης.


Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος- Κιλκίς

Δήλωση πολιτών με αφορμή τις εκλογές

Τα κόμματα που επιδιώκουν να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν τον τόπο έχουν περιορίσει τον διάλογο στα οικονομικά και στα κοινωνικά ζητήματα, αποφεύγοντας συστηματικά να θέσουν βασικά ερωτήματα για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Χωρίς υποτίμηση όλων των άλλων, εξίσου σημαντικών ζητημάτων, θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα βασικό ερώτημα που καλύπτει τρία κορυφαία εθνικά μας θέματα: Πόσο καταφέραμε να περιορίσουμε τον επεκτατισμό της Άγκυρας και την αδιαλλαξία των Σκοπίων; Συγκεκριμένα:
Στο Κυπριακό: Σε τι ωφέλησε η σύμπραξή μας με τον «Αττίλα» και τους υποστηρικτές του στην συγκάλυψη των εγκλημάτων εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού με «διακοινοτικές συνομιλίες» εκτός του να αφήνεται η Τουρκία στο απυρόβλητο και να εμπεδώνεται η διχοτόμηση υπό μία ή άλλη μορφή; Πώς νοείται λύση με τουρκικό στρατό κατοχής και βρετανικές βάσεις; Πώς συμβιβάζεται λύση «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας» με την επιστροφή των προσφύγων και την ελευθερία της εγκατάστασης; Πώς συμβιβάζεται η «πολιτική ισότητα» των δύο μερών και η μη λειτουργία της βασικής δημοκρατικής αρχής (αρχή πλειοψηφίας) με την ύπαρξη κράτους κυρίαρχου, λειτουργικού και βιώσιμου; Πώς μπορεί να υπάρξει κράτος κυρίαρχο δίχως στρατό και με παρεμβατικά «εγγυητικά» δικαιώματα τρίτων χωρών και μάλιστα της Τουρκίας; Τι επιπτώσεις θα είχε μια τέτοια «λύση», που θα καθιστούσε την Τουρκία συγκυρίαρχη στην ασφάλεια των Ελλήνων στην Κύπρο; Μήπως θα καθιστούσε τους Έλληνες της Κύπρου ομήρους της Τουρκίας και την Ελλάδα όμηρο της Κύπρου; Μήπως, λοιπόν, έφτασε η ώρα να αναλάβουν Ελλάδα και Κύπρος τις ευθύνες τους, επανατοπεθετώντας το Κυπριακό ως ζήτημα εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού και να αξιώσουν ανυποχώρητα λύση σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο; Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου πρόκειται να αξιολογηθεί η πρόοδος της Τουρκίας στην εκπλήρωση των κριτηρίων ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μήπως έφτασε, λοιπόν, η ώρα να αξιώσουμε να συμμορφωθεί η Τουρκία με τις διεθνείς της δεσμεύσεις;
Στο Αιγαίο: Σε τι μας ωφέλησε η αναγνώριση (στο Νταβός το 1988, στη Μαδρίτη το 1997, στο Ελσίνκι το 2004) τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων» και ελληνοτουρκικών «διαφορών» στο Αιγαίο; Σε τι ωφέλησαν η τουρκική υποψηφιότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι πολύχρονες «διερευνητικές συνομιλίες», ενώ η Άγκυρα διατηρεί το casus belli και την θεωρία της περί «γκρίζων ζωνών», εκτός από το να επεκτείνει την τακτική της από τα Ίμια στο Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, τους Φούρνους και αλλού; Γιατί δεχόμαστε να μεταβάλλεται ο ελληνικός εναέριος χώρος στο Αιγαίο σε ελληνοτουρκικό υπό ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία; Μήπως ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε την ακεραιότητα του Αρχιπελάγους είναι η ενίσχυση της αποτρεπτικής μας δυνατότητας σε όλα τα μέτωπα (διπλωματικό, πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό) και η διαφύλαξη και άσκηση τελικά του δικαιώματος της διεύρυνσης των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια από ευθείες γραμμές βάσεις;
Ως προς τα Σκόπια: Έχοντας διαπιστώσει πως οι μονομερείς υποχωρήσεις μας το μόνο που πέτυχαν ήταν να καταστήσουν τα Σκόπια περισσότερο αδιάλλακτα και να τα οδηγήσουν στο να επιμένουν στα ιδεολογήματά τους περί «μακεδονικής ιστορίας», «μακεδονικής εθνότητας» και «μακεδονικής γλώσσας», μήπως ήρθε η ώρα πια να σταματήσουμε τον κατήφορο των υποχωρήσεων;
Και τα ίδια θα μπορούσαν να επισημανθούν σε ένα αναλυτικό κείμενο, που θα συμπεριλάμβανε συνολικά και τα υπόλοιπα ζητήματα.
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με το να τα βάζουμε κάτω από το χαλί. Γιατί πάντα επιστρέφουν και πάντα εκδικούνται.
Τα εθνικά ζητήματα δεν είναι αφηρημένα «εθνικά ζητήματα».
Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικολογικό έγκλημα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και Κύπρο. Τα Ίμια, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι και οι Φούρνοι δεν είναι ασήμαντες βραχονησίδες. Είναι συνιστώσες του Αρχιπελάγους, που το κατοικούν συμπολίτες μας και που έχουν το απαράγραπτο δικαίωμα να απολαμβάνουν την ίδια ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων που απολαμβάνουμε όλοι μας.
Αυτά είναι και κοινωνικά ζητήματα και όχι αφηρημένα «εθνικά». Είναι προβλήματα που η Ελλάδα του περασμένου αιώνα πλήρωσε ακριβά με εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες. Είναι ζητήματα πρωταρχικά, που θα συνεχίσουν να ζητούν δικαίωση και στις 5 Οκτωβρίου και που την απάντηση αργά ή γρήγορα, αν δεν την δώσουμε εμείς, θα την δώσουν κάποιοι άλλοι.
Αθήνα 25 Σεπτεμβρίου 2009
Οι υπογράφοντες

Αξελός Λουκάς, Βασιλειάδης Δαμιανός, Βασιλικόπουλος Κρίτων,
Γεωργόπουλος Δημοσθένης, Θεοχάρης Τίμος, Κουτσαφτής Γιάννης,
Μαύρος Γιάννης, Πανταζίδης Τάσος, Παπαγιαννόπουλος Γιώργος,
Στοφορόπουλος Θέμος, Τουμανίδης Παύλος, Φωτιάδου Αθανασία,
Χατζηπαύλου Παύλος

Παμποντιακός Σύλλογος Καλλιθέας «Αργώ». «ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ» 26-27 και 28 Σεπτεμβρίου στην Καλλιθέα, αφιερωμένο στο έπος του αντάρτικου στον Πόντο.

Το πρώτο Ποντιακό Τριήμερο διοργανώθηκε από τον Σύλλογο τον Σεπτέμβριο του 1986 στην κεντρική πλατεία της Καλλιθέας. H άμεση πολιτισμική και κοινωνική επικοινωνία, η ανάδειξη των μεγάλων και ανοιχτών ζητημάτων, που αποσιωπήθηκαν ή δεν ήταν καν γνωστά στον ελλαδικό χώρο και η ενίσχυση της ιστορικής ταυτότητας, είναι τα κύρια χαρατηριστικά του Ποντιακού Tριημέρου.
Η για πρώτη φορά γνωστοποίηση του σημαντικού, αλλά άγνωστου εθνικού ζητήματος στον ελλαδικό χώρο – του Ελληνισμού στην πρώην Σοβιετική Ένωση, της ιστορικής και κοινωνικής του πορείας, των επιτευγμάτων του και των σταλινικών διώξεων το 1937-1949 (από το 1986 έως και σήμερα…).
Η για πρώτη φορά ανάδειξη της Γενοκτονίας, η απαρχή του αγώνα για την αναγνώρισή της και για την καταδίκη του φυσικού αυτουργού – του τουρκικού καθεστώτος (από το 1986 έως και σήμερα…).
Η ανάδειξη του επερχόμενου (νέο)προσφυγικού ζητήματος, λόγω της αποδόμησης της Σοβιετικής Ένωσης και της ωρίμανσής του στον ελλαδικό χώρο μαζί με τα προβλήματα των Eλλήνων (νέο)προσφύγων στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα (από το 1986 έως και σήμερα…).
Ανάδειξη της ιστορίας, της συνέχειας. Απογύμνωση του κρατικού και κοινωνικού ρατσισμού και της νεοελληνικής πραγματικότητας απέναντι σε όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα και άλλα θέματα.
Η χαρακτηριστικά βουβή αφίσα του 1ου Ποντιακού Τριημέρου το 1986 με το κεντρικό σύνθημα-μήνυμα : "Πόντος – Δικαίωμα στην Μνήμη" έδωσε την ηχηρή φωνή για την αφύπνιση. Τα κεντρικά συνθήματα του Ποντιακού Τριήμερου κάθε χρόνο είναι διαφορετικά και επίκαιρα, ίσως και προφητικά, αναδεικνύουν ζητήματα και προβληματίζουν.
Το 1990, στο 5ο Ποντιακό Τριήμερο, φιλοξενήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα χορευτική ομάδα από την περιοχή της Τραπεζούντας του ιστορικού Πόντου, προσκεκλημένη από την "Αργώ". Η παρουσία καλλιτεχνών, συγκροτημάτων και εκπροσώπων από τον ιστορικό Πόντο συνεχίστηκε, όπως και συλλόγων Ποντιακού Eλληνισμού από την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Ως εκδήλωση και ως δραστηριότητα έχει ξεχωριστή σημασία και περιεχόμενο, την δική του ιστορία και βαρύτητα. Αποτελεί τρόπο έκφρασης μεγάλου τμήματος του πληθυσμού της πόλης και όχι μόνο. Στην γένεσή του αποτέλεσε την πρώτη τριήμερη, υπαίθρια, κοινωνική, πολιτισμική εκδήλωση των ποντίων στην Eλλάδα. H επίπονη δουλειά και κυρίως η μαζική ανταπόκριση του κόσμου το ανέδειξαν στις πιο δυναμικές και μεγάλες εκδηλώσεις.
Από το πρώτο Τριήμερο, το 1986, ζητήθηκε για πρώτη φορά να στρέψει το κράτος την προσοχή στον Ελληνισμό στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στον Ιστορικό Πόντο και στους Έλληνες (νέο)πρόσφυγες την Eλλάδα, που αποτελούν σημαντικό τμήμα του πληθυσμού και της Kαλλιθέας.
Η εκδήλωση αποτελεί μέρος του δύσκολου και πρωτοποριακού κοινωνικού, ιστορικού και πολιτισμικού έργου του συλλόγου, όπου άνθρωποι από την ευρύτερη περιοχή, την υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό βρίσκουν έκφραση στον κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό, ιδεολογικό, πολιτικό και άλλους τομείς της ταυτότητάς τους. Τρόπος συνάντησης, γέφυρα επικοινωνίας, τόπος μεταλαμπάδευσης στους νεότερους των μοναδικών πολιτισμικών χαρακτηριστικών. Η αντίθεση, που φέρει τόνωση και διέξοδο στην ασφυκτική πίεση της ισοπέδωσης και της λήθης.
Στην επιτυχία του Ποντιακού Τριημέρου συμβάλει καθοριστικά η ένθερμη συμμετοχή πολλών ποντιακών συλλόγων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οργανοπαιχτών, καλλιτεχνών, θεατρικών ομάδων, νέων, παιδιών και οπωσδήποτε η πολύ δουλειά μέσα από τον σύλλογο.
Παραδοσιακά χορόντας και τραγωδίας, ομιλίες για ζητήματα και προβλήματα, Ποντιακό θέατρο, σκετς, ο Πόντος σε συμφωνική μουσική και σε ήχους Τζάζ, ντοκιμαντέρ, παιδικές εικόνες και ζωγραφιές περί Πόντου, η πολύγλωσση ιστορική κειμενο-φωτογραφική Έκθεση του Συλλόγου μας, έθιμα, ποντιακή λογοτεχνία, απαγγελίες από μικρούς και μεγάλους, βιβλία και ηχογραφήσεις, συναπάντημα και χορός για όλους, γεύσεις της Ποντιακής κουζίνας και άλλα… στο «Ποντιακό Τριήμερο» της «ΑΡΓΩ».
Φέτος οι «Πύλες της Αλήθειας» του 24ου Ποντιακού Τριημέρου μιλούν για το ένδοξο αντάρτικο στον Πόντο - τον Απελευθερωτικό Αγώνα σωτηρίας του Ποντιακού Ελληνισμού έναντι της θηριωδίας οθωμανών και τούρκων-κεμαλιστών (1914-1924). Ένας ηρωικός, άνισος αγώνας σωτηρίας του Γένους, που προδόθηκε από αλληθωρίζοντες επί μακρόν ημετέρους κυβερνητικούς του ελλαδικού χώρου, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, υπό το αδιάφορο βλέμμα των ξένων δυνάμεων και αποστολών, που απλά κατέγραφαν το έγκλημα της Γενοκτονίας.
Οι εκδηλώσεις ξεκινούν την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου στις 7:30 μμ, στο σχολικό συγκρότημα «Ιζόλα» και συνεχίζονται την ίδια ώρα το Σάββατο και την Κυριακή στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα με αναφορές στο αντάρτικο του Πόντου.

The HELLENIC GENOCIDE. By Kemal Farzli Pomak Muslim from Xanthi- Greece (Newspaper Zagalisa- Sept 2009)

Masculinity doesn't just come from strength in one's arms. Instead it comes from the heart and the soul of a person. It appears Turks have yet to understand this, neither have certain janissaries and ‘paid out' Pomaks who declare that they are Turkish. Those who therefore speak about human rights in Thrace, should be embarrassed for a number of reasons.



The Genocide of the Greeks of Pontus

By Kemal Farzli. A Muslim Pomak from Xanthi, Thrace.

From the Newspaper Zagalisa (Sep 2009).
Translated from Greek to English by pontosworld.com


What I would like to say is the following: if these people are indeed men and if they wear trousers, they should recognise the genocide of the Greeks of Pontus, 400.000 of whom were massacred by Turkish murderers, murderers who later went on to become national heroes.

Those of us who are Muslim - know that the souls of these murderers are being tortured in hell. Allah has certainly sent them there. It is also there that many Thraciotes will end up, at least those who are trying to harm Greece, a country in which they live in more peacefully than in their own motherland, Turkey. It's for this reason also that they are not leaving Greece....simply because in Greece they live like kings. If they were to live in Turkey, they would have no value and they would be abandoned to their own fate, as is the case with the living conditions of so many millions of poor Turks today.

I'd like to ask: has anybody ever seen or heard a Muslim politician in the prefecture of Xanthi and Rodopi, a Muslim advisor of the prefecture, a municipal adviser, a Muslim mayor, ever attempt to mention or acknowledge the 400.000 massacred Pontic Greeks? Have you ever seen a Muslim journalist express sympathy for the genocide of the Greeks of Pontus? You have not and neither will you, simply because they are fascists and admirers of the murderers and deep down in their souls they are celebrating it and are happy about it.

Ever since Thrace was freed, not only has nobody dared to make mention of this, but on the contrary some of these people who can only be described as low lives, attend commemoration ceremonies which Pontic Greek organisations hold, merely as spies, taking photographs of attendees to send back to their bosses, those who command them to do such things. These people are purely descendants of the abovementioned Turkish murderers and it amazes me that Pontic Greeks actually give them the democratic right to enter these gatherings. Would the victims of the genocide approve of such... democratic behaviour towards the admirers of the murderers? Fortunately, we Pomaks know quite well who these people are, and we we refuse to allow them entry into our events...

Η Γενοκτονία των Ελλήνων.Ένα κείμενο του Πομάκου Κεμάλ Φαρζλή

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ του Κεμάλ Φαρζλή (Εφημερίδα Ζαγάλισα- Κομοτηνή) Σεπτέμβριος 2009

Ο ανδρισμός δεν είναι πλέον στη δύναμη των χεριών, αλλά στην καρδιά και στην ψυχή των ανθρώπων. Φαίνεται ότι αυτό οι Τούρκοι δεν το έχουν καταλάβει, αλλά και ούτε κάποιοι γενίτσαροι και πουλημένοι Πομάκοι που δηλώνουν ότι είναι Τούρκοι. Όσοι λοιπόν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα στη Θράκη, θα έπρεπε να ντρέπονται για πάρα πολλούς λόγους. Αυτό που εγώ θέλω να πω είναι το εξής : αν είναι άνδρες και αν φορούν παντελόνια, θα πρέπει να αναγνωρίσουν την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, εκεί όπου 400.000 Πόντιοι σφαγιάστηκαν από Τούρκους δολοφόνους τους οποίους στη συνέχεια τους έκαναν ήρωες.
Όσοι είμαστε μουσουλμάνοι -ξέρουμε ότι οι ψυχές των δολοφόνων αυτών βασανίζονται στην κόλαση. Ο Αλλάχ εκεί τους έχει πάει σίγουρα και εκεί θα καταλήξουν και πολλοί από τη Θράκη που θέλουν να βλάψουν την Ελλάδα, όπου ζουν πιο ειρηνικά και όμορφα από ότι θα ζούσαν στη Μητέρα Πατρίδα τους την Τουρκία. Γι αυτό άλλωστε και δεν φεύγουν... Απλά εδώ ζουν σαν πασάδες. Αν πάνε εκεί δεν θα έχουν καμιά αξία για την Τουρκία και θα τους εγκαταλείψει στην τύχη τους, όπως τόσα εκατομμύρια φτωχών και ταλαιπωρημένων Τούρκων. Εκεί να δούμε πια θα είναι η αξία τους…
Θέλω να ρωτήσω: είδε ή άκουσε ποτέ κάποιος, ένα μουσουλμάνο βουλευτή στο νομό Ξάνθης και Ροδόπης, έναν μουσουλμάνο νομαρχιακό σύμβουλο, ένα δημοτικό σύμβουλο, ένα μουσουλμάνο δήμαρχο, να κάνει έστω μια δήλωση αναγνώρισης για τα 400.000 δολοφονημένους Ποντίους; Είδατε ποτέ ένα μουσουλμάνο δημοσιογράφο να γράψει έστω μια λέξη συμπάθειας για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου; Δεν είδατε ούτε και θα δείτε, επειδή απλά είναι φασίστες και θαυμαστές των δολοφόνων και μέσα στη ψυχή τους πανηγυρίζουν και χαίρονται.
Όχι μόνο κανείς δεν έχει πεί από τότε που απελευθερώθηκε η Θράκη έστω μία κουβέντα, αντίθετα κάποιοι από αυτούς σαν κοινοί ρουφιάνοι και σκατόμυγες που κολλούν όπου βρουν σκ…, τρέχουν στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούν τα Ποντιακά σωματεία για να τραβήξουν φωτογραφίες, να μαγνητοφωνήσουν και να τρέξουν σαν πιστά σκυλιά στα αφεντικά τους να παραδώσουν το υλικό. Αυτοί είναι γνήσιοι απόγονοι των Τούρκων δολοφόνων και απορώ πως ακόμα οι Πόντιοι τους φέρονται δημοκρατικά και τους επιτρέπουν την είσοδο σε τέτοιες εκδηλώσεις. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ενέκριναν άραγε μια τόσο…δημοκρατική συμπεριφορά σε ιδεολογικούς θαυμαστές των δολοφόνων; Ευτυχώς, εμείς οι Πομάκοι, τους ξέρουμε καλά και στις εκδηλώσεις μας δεν θα μπουν και δεν θα ρουφιανέψουν ποτέ…

Η εφημερίδα των Πομάκων Ζαγάλισα για τη μη συμμετοχή των Πομάκων στο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών
Οι Πομάκοι δεν είναι Θράκες;

Δυστυχώς για άλλη μια φορά αυτός ο λαός αποδείχθηκε ανίκανος να δημιουργήσει κάτι ισχυρό, με θεμέλια και βάσεις. Φιγούρες, παράτες, σκοπιμότητες και τουρκοφοβία επικράτησαν στο 8ο και κατ ευφημισμόν Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών που πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή στις 15 και 16 Αυγούστου. Άγευστο, άοσμο και άχρωμο. Γραφικοί τύποι έδωσαν το στίγμα του συνεδρίου. Αυτό όμως που εξόργισε περισσότερο ήταν η απόφαση των διοργανωτών να «κόψουν» από το Συνέδριο εισήγηση για τους Πομάκους. Την καταγγελία έκανε επίσημα ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων Ελευθέριος Χατζόπουλος, συμπληρώνοντας ότι κόπηκαν και άλλες εισηγήσεις που αφορούσαν στις διώξεις του θρακικού Ελληνισμού από την Τουρκία κ.ά. Σε ποια χώρα ζούμε, στην Ελλάδα ή στην Τουρκία; Μόνο εκεί θα έκοβαν τέτοιες εισηγήσεις. Μπράβο σας!

Στα θετικά του Συνεδρίου για εμάς τους Πομάκους συγκαταλέγονται οι δηλώσεις του υπερνομάρχη Έβρου Ροδόπης κ. Γ. Μηνόπουλου ο οποίος διαβάζοντας ΖΑΓΑΛΙΣΑ δήλωσε στα μέλη του Δ.Σ. του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων ότι οι Πομάκοι έχουν υποφέρει πολλά επειδή διεκδικούν την ταυτότητά τους και ότι ο ίδιος είναι αλληλέγγυος στον αγώνα τους. Θετικός ήταν και ο νομάρχης Ροδόπης κ. Άρης Γιαννακίδης ο οποίος δήλωσε ότι είναι αυτονόητο το δικαίωμα των Πομάκων να αυτοπροσδιορίζονται ως Πομάκοι, όπως άλλοι έχουν το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται αλλιώς. Να σημειωθεί ότι η ΖΑΓΑΛΙΣΑ διανεμήθηκε σε εκατοντάδες παρισταμένους, αλλά και στον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Κ. Καραμανλή.

Το μοναδικό Ορθόδοξο Μοναστήρι στη Σικελία κινδυνεύει

Δημοσιεύτηκε από τον Το Μανιτάρι του Βουνού [mtb] στις 22/9/09





Έκκλησις εις όλους τους ευσεβείς Ορθοδόξους Χριστιανούς δια να παραμείνει εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΟΝΗ του mandanici στη Σικελία!



Bivongi 18 Σεπεμβρίου 2009.

Ένας μεγάλος φίλος και υποστηρικτής της αποκαταστάσεως της Ορθόδοξου μοναστικής παρουσίας εις την Μεγάλη Ελλάδα και την Σικελία, ο Καθηγητής Mario Carpo πρώην Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Mandanci (που για χρόνια υπερασπίστηκε σθεναρά την ανάθεση της Ιεράς Μονής στους Ορθοδόξους), χθες μας ανακοίνωσε με ειλικρινή διάθεση και βαθιά θλίψη...



]
... ότι είχε αποστείλει μήνυμα εις τους Πατέρας Ιωάννη Φέστα, νυν Αρχιερατικό Επίτροπο Σικελίας και εις τον προκάτοχό του πατέρα Νείλο Βατοπαιδινό, καλώντας τους να ενεργήσουν, με όλους τους δυνατούς τρόπους, για να διατηρηθεί ο προορισμός της Ιεράς Μονής του Mandanici για την Ορθόδοξον Εκκλησία εν όψει της βαρύνουσας αποφάσεως η οποία θα ληφθεί την Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου από το Δημοτικό Συμβούλιο, το οποίο θα κληθεί να αποφασίσει για την διαδικασία ενάρξεως ανάκλησης της αξιοπιστίας της Ελληνόφωνης Μητροπόλεως Ιταλίας σχετικά με την παραχώρισιν της Ιεράς Μονής.



Κατ' αρχάς να αναφερθεί η εξαιρετικής σοβαρότητος κατάστασις και τα γεγονότα που οδήγησαν στη ευεργετική διάθεση του Δήμου να αναθέσει το μοναστήρι εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Με αυτόν τον τρόπο θέλουμε να ενθαρρύνουμε τους αναγνώστες αυτής της έκκλησης για βοήθεια να κάνουν ότι μπορούν για να σωθεί η Ιερά Μονή οποία, παρά τις φανερές δυσκολίες αποτελεί εδώ και μερικά χρόνια το μεγαλύτερο πνευματικό κέντρο για τις χιλιάδες των Ορθοδόξων Χριστιανών που ζουν στη Σικελία.

Από το 1992 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σπυρίδων Παπαγεωργίου, πρώτος Μητροπολίτης της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ιταλίας είναι γνωστό ότι είχε εργαστεί με όλους τους τρόπους για να αποκαταστήσει την παρουσία εις την Μεγάλη Ελλάδα και εις την Σικελία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία παρουσία προοδευτικά είχε μειωθεί στη ιστορική κοινότητα της Νάπολης, η οποία κοινότης έχει παίξει στους τελευταίους αιώνες ένα σημαντικό ρόλο για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία στη νότια Ιταλία.

Προς το σκοπό αυτό, ο Μητροπολίτης Σπυρίδων εκ νέου απεκατέστησε την λειτουργία της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννη Θεριστού, και επανίδρυσε εις την Σικελία τις ενορίες της Κατάνης και της Μεσσήνης συνδέοντάς τες με στενό πνευματικό δεσμό με την Ιερά Μονή του Οσίου Ιωάννου Θεριστού.



Έτσι από τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα η ανανεωμένη ελληνοορθόδοξη παρουσία άνθισε στη Σικελία και τη Μεγάλη Ελλάδα ως συνδεδεμένη με τον Ορθόδοξο Αγιορειτικό μοναχισμό ο οποίος υπήρχε ικανός να εξασφαλίσει την συνέχεια των μοναστικών ριζών οι οποίες για πάνω από χίλια χρόνια άνθησαν εκεί.

[La traslazione di una reliquia di san Nicola al monastero ortodosso di Mandanic]



Λίγους μήνες μετά την χειροτονία του πατρός Νείλου εις πρεσβύτερον στο Άγιον Όρος, ο Μητροπολίτης Σπυρίδων έγινε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής όπου και εκεί μέσα σε λίγα χρόνια προώθησε την ανάπτυξη του Αγιορειτικού μοναχισμού. Κατά την εποχή Αρχιερατείας του διάδοχού του, νυν Μητροπολίτου Ιταλίας Γενναδίου Ζερβού, η αναμενόμενη αύξησις του αριθμού των Ορθοδόξων πιστών της μεγαλονήσου, λόγω των πιστών Ορθοδόξων μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη, οδήγησε τον επικεφαλής Αρχιερατικό Επίτροπο πατέρα Νείλο, με την ευλογία του Μητροπολίτου Γενναδίου, να ζητήσει από τον Δήμο του Mandanici την παράδοση του Ιερού μοναστηριού για να εξασφαλίσει ένα μοναστικό κέντρο πιο κοντά από ό,τι το Bivongi, εις τους Ορθοδόξους πιστούς του μεγαλυτέρου νησιού της Μεσογείου.




Αφού δόθηκε η Ιερά Μονή προς το τέλος του 2005, ο Μητροπολίτης Γεννάδιος την ανεθέσε προσωρινώς εις τον πατέρα Νείλο, ο οποίος ταυτοχρόνως συνέχιζε να ερευνά εις την Ελλάδα για μοναχούς δια την Σικελία και άρχισε να οργανώνει Συναντήσεις, Συνέδρια, Διαλέξεις και μαθήματα εικονογραφίας εις την Ιερά μονή ώστε να καταστεί το πνευματικό κέντρο της Ορθοδοξίας και του Ελληνικού πολιτισμού εις την Σικελία.

Η δημιουργία μιας μοναστικής κοινότητας φάνηκε τελικά επικείμενη το περασμένο έτος, όταν εις την Πανήγυρη της Ιεράς Μονής (25 Μαρτίου), παρουσιάστηκε ομάδα μοναχών από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου με επικεφαλής τον ίδιο τον Άγιον Καθηγούμενον.



Όμως, λίγο μετά από ένα μήνα από το ευχάριστο γεγονός ο Μητροπολίτης έφτασε απροσδόκητα στις αρχές Μαΐου στη Σικελία απομακρύνοντας τον πατέρα Νείλο από Αρχιερατικό Επίτροπο Σικελίας και Καλαβρίας και από προϊστάμενο της Ενορίας της Κατάνης. Ακολούθως εις την Καλαβρία, ο αυτός Μητροπολίτης Γεννάδιος Ζερβός συνέχισε αποδιώκοντας εις την Ελλάδα τον πατέρα Γεννάδιο Διονυσιάτη, διάδοχο εις το Bivongi του πατρός Κοσμά Αγιορείτου, ο οποίος κι αυτός είχε απομακρυνθεί από την Ιταλία παρόλο που στις δύο περιπτώσεις η Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Ιταλίας δεν ήταν σε θέση να εξασφαλίσει άμεσους διαδόχους ικανούς δια την φύλαξη της Μονής μας.




Στη Σικελία, ο Πατέρας Νείλος διορίστηκε υπεύθυνος της Ιεράς Μονής του Mandanici με απαγόρευση να ασκεί οποιαδήποτε δραστηριότητα Λειτουργική και Ποιμαντική έξω από το Ιερά Μονή. Μετά από επίμονο αίτημα των πιστών της Catania, ο Μητροπολίτης Γεννάδιος επέτρεψε αργότερα εις τον Πατέρα Νείλο να εξομολογεί κάθε μήνα εις την Ενορία αλλά με αυστηρή απαγόρευση να μην Λειτουργεί και να μην κηρύττει τον θείον Λόγον εκεί.



Συνειδητοποιώντας τον σεισμό που προκλήθηκε από όλες αυτές τις αποφάσεις, το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέστειλε τον Οκτώβριο του περασμένου έτους μία Εξαρχία αποτελούμενη από τον Μητροπολίτη Εμμανουήλ της Γαλλίας και από τον Πατριαρχικό Αρχιδιάκονο Μάξιμο. Αν και οι δύο Πατριαρχικοί απεσταλμένοι πατέρες φάνηκε να έχουν κατανοήσει τη σοβαρότητα της καταστάσεως η οποία μόλις δημιουργήθηκε στην Μεγάλη Ελλάδα και τη Σικελία, ο Πατριάρχης και η Ιερά σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως επιβεβαίωσαν πρακτικώς τις αποφάσεις του Μητροπολίτου Γενναδίου χωρίς να ληφθούν ικανά μέτρα ώστε να να ξεπεραστεί η κρίση η οποία από τότε έχει γίνει ανεξέλεγκτη καθιστώντας αβέβαιο το μέλλον και τη θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Σικελία και στην Καλαβρία.



Υπ' αυτάς τας συνθήκας, μη ευρισκόμενος πλέον εις θέση να ανταποκριθεί επαρκώς εις τα συνεχή αιτήματα των εγκατελειμένων πιστών, τόσο στη Σικελία, όσο και στην Καλαβρία, ο Πατέρας Νείλος έχει μια επιδείνωση της υγείας του η οποία προκάλεσε την απόσυρσή του από την απλή υπόθεση της φυλάξεως της Ιεράς Μονής του Mandanci. Εδώ και ένα χρόνο η Ιερά μονή είναι ακόμη ανοιχτή κάθε Σάββατο και την Κυριακή, χάριτι των θυσιών του Αρχιμανδρίτου Παύλου ο οποίος κατοικεί εις το μακρινό Παλέρμο, και ενός νεαρού πιστού ο οποίος τον βοηθάει ερχόμενος κάθε Σαββατοκύριακο από την Καλαβρία εις το Mandanci.



Με την κατάσταση να έχει έτσι είναι εύκολο να καταλάβουμε την αυξανόμενη απογοήτευση εις τους κατοίκους του Mandanci. Ενώ ακόμα είναι προφανής η έλλειψη σταθερής μοναστικής αδελφότητος και επαρκών μέσων διαβίωσης των μοναχών και για την συνήθη συντήρηση της μονής, εδώ και ένα χρόνο έχουν παύσει και αυτές οι προσκυνηματικές προσελεύσεις όπως επίσης και οι πολιτιστικές δραστηριότητες οι οποίες προωθούνταν τα τελευταία χρόνια από τον πατέρα Νείλο.

Την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου, το Δημοτικό Συμβούλιο θα πρέπει να εγκρίνει την διαδικασία για την ανάκληση της αποδόσεως της Ιεράς Μονής εις την Ιερά Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Ιταλίας. Για την μεθεπόμενη 24 Σεπτεμβρίου, ο Μητροπολίτης Γεννάδιος ζήτησε συνάντηση με το Δήμαρχο. Φαίνεται ότι ο Μητροπολίτης θέλει προς το παρόν να διαβεβαιώσει την Δήμο για το καθημερινό «άνοιγμα» της Ιεράς μονής από ένα μοναχό ο οποίος κατοικεί γύρω στα εκατό χιλιόμετρα μακριά.



Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε τη πιο κάτω είδηση την οποία μας μετέφεραν Έλληνες προσκυνητές οι οποίοι έφτασαν φέτος το καλοκαίρι στην Bivongi: Υπήρχαν μοναχοί και μοναχές στην Ελλάδα έτοιμοι να εγκατασταθούν εις τη Μονή σε περίπτωση που λάμβαναν μια πρόσκληση άμεσα από την Κωνσταντινούπολη, διότι δεν εμπιστεύονται εις τον Μητροπολίτη Γεννάδιο ο οποίος έδιωξε από την Ιταλία τους μόνους γενναόδωρους μοναχούς Έλληνες και Αγιορείτες οι οποίοι εργάστηκαν μόνοι και χωρίς βοήθεια με όλες τις δυνάμεις τους να εξασφαλίσουν την αναγέννηση της Ιεράς Μονής του Bivongi.




Η δυσκολία εύρεσης ελληνοορθόδοξων μοναχών οι οποίοι επιθυμούν να εγκατασταθούν εις την Ιταλία δεν είναι μόνο για την Καλαβρία και τη Σικελία.

Ακόμη και οι μοναχοί οι οποίοι έφθασαν πέρυσι από την Χαλκιδική για να εγκατασταθούν σε μία αρχαία Μονή της Umbria γυρίσαν πίσω. Για το λόγο τούτο δεν υπάρχει κανείς Έλλην μοναχός εις τα μοναστήρια της Ιεράς μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης.




ΣΗΜΕΡΑ, ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΝΑ ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ ΤΗΝ ΖΩΤΙΚΗ ΖΩΝΤΑΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ.



ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΝΙΤΣΙ ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΖΗΤΗΘΕΙ ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ (ΟΠΩΣ ΤΗ ΡΩΣΣΙΚΗ Η ΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ) ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΗΝ ΣΙΚΕΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ.






ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Η THERISTIS INTERNAZIONAL ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΩΣ ΟΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΠΕΡΥΣΙ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΤΟΥ BIVONGI ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΙΚΡΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ, ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΟΥΚΡΑΝΩΝ ΟΥΝΙΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ, ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΝΙΤΣΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΑΡΗ, ΝΑ ΛΑΒΗ ΤΟ ΔΩΡΟ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΙΚΑΝΗΣ

Ορισμένες επίκαιρες σκέψεις του Μίκη Θεοδωράκη

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ
(Μερικές επίκαιρες, αισιόδοξες θέσεις του Μίκη Θεοδωράκη)
Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3699

Με κάποιες αγωνιώδεις ερωτήσεις που μου θέτουν πολλοί φίλοι, φοβάμαι ότι όλοι έχουμε «μολυνθεί» από τον ιό της απελπισίας, με τον οποίο προσπαθούν εδώ και καιρό κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι σκοτεινοί κύκλοι να κάνουν το λαό μας να χάσει την εμπιστοσύνη του στους πάντες και τα πάντα ξεκινώντας από τους πολιτικούς και το κράτος και φτάνοντας ως τον ίδιο τον εαυτό του.
Έχω τελείως διαφορετική άποψη, ειδικά για τη θέση και την κατάσταση της χώρας και του λαού μας, αν λάβουμε υπ’ όψιν από πού ξεκινήσαμε και πού φτάσαμε μέσα σε πενήντα μονάχα χρόνια.
Για όσους γνώρισαν την Ελλάδα του ΄30, του ΄40 και του ΄50, η διαφορά είναι όση της νύχτας από τη μέρα. Κι αυτό χάρη κυρίως στην αντοχή, τη δύναμη, την εργατικότητα και τις προσπάθειες του ελληνικού λαού.
Εδώ θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι τα μεγαλύτερα δεινά ήταν … εισαγόμενα. Δυστυχώς η μοίρα της χώρας μας σφραγίστηκε από τα «ενδιαφέροντα» των ισχυρών, που από την πρώτη στιγμή της επανάστασης του ΄21 έως σήμερα, δεν μας αφήνουν ούτε μια ώρα ησυχίας, να κοιτάξουμε μόνοι μας ελεύθεροι και αδέσμευτοι τη ζωή μας.
Έτσι και σήμερα είμαι βέβαιος ότι το 90% των όσων αρνητικών φαινομένων συγκλονίζουν τον τόπο μας, προέρχονται από ξένα κέντρα και τα εγχώρια όργανά τους, για να αποπροσανατολίσουν και να παραλύσουν τον λαό μας, να τον διαιρέσουν και να τον εκβαρβαρίσουν, να τον καταστήσουν άβουλο υποχείριο στα στρατηγικά και οικονομικά τους συμφέροντα.
Και δέχομαι να εκτεθώ λέγοντας ότι πίσω ακόμα και από τις πυρκαγιές και φυσικά απ’ τους κάθε λογής «κουκουλοφόρους» που καταστρέφουν περιουσίες, διαλύουν την Παιδεία και σπέρνουν την αμφιβολία και τον φόβο, κρύβεται βασικά το μένος της υπερδύναμης, γιατί η κυβέρνηση της χώρας μας είχε το θάρρος να πει ΟΧΙ στις εντολές της για την Κύπρο, τα Σκόπια και τις οικονομικές σχέσεις με την Ρωσία και την Κίνα. Μας τιμωρούν! Όχι μόνο την Πολιτεία αλλά και τον ίδιο τον λαό, για την αντίθεσή του στα εγκλήματα που έγιναν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Γάζα. Μας τιμωρούν, όπως συνέβη τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Και όπως έγινε και τότε, έτσι και τώρα μας διαιρούν για να περάσουν ευκολότερα τα σχέδιά τους.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε την πλήρη ευθυγράμμιση ορισμένων ολιγαρχικών κύκλων με τις ξένες επιταγές, που έχοντας υπό τον πλήρη τους έλεγχο τα ΜΜΕ και σημαντικά τμήματα από πολιτικές δυνάμεις, έχουν αποδυθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα πλύσης εγκεφάλου του ελληνικού λαού με κύριο στόχο όπως είπαμε να τον απογοητεύσουν, να τον αποπροσανατολίσουν και να εξουδετερώσουν κάθε θετικό στοιχείο που υπάρχει μέσα του, ώστε να τον μετατρέψουν σε άβουλο όργανο στα σχέδιά τους. Αν μελετήσουμε την ιστορία μας,θα διαπιστώσουμε ότι,πάντοτε, πριν επιβάλλουν οι «προστάτες» μας οποιαδήποτε ανώμαλη λύση, είχαν, προηγουμένως, συστηματικά κατασκευάσει και επιβάλλει, παντοιοτρόπως, την ίδια ακριβώς, σημερινή, μαύρη απελπισία μας, πάντοτε, βέβαια, με την κύρια ευθύνη ανίκανων πολιτευτών και εύπιστων οπαδών και τη φανερή συνεργασία των εξαρτημένων Μ.Μ.Ε.
Ανήκω κι εγώ στην σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων, που κάτω από την επιφάνεια της λαμπερής αλλά δηλητηριώδους βιτρίνας που σκεπάζει τη χώρα μας, εργάζονται, μοχθούν, προοδεύουν, ελπίζουν και ονειρεύονται ένα μέλλον καλύτερο. Γνωρίζουμε ότι παρά τις δυσκολίες, τα επιτεύγματα που έγιναν στη χώρα μας, ευτυχώς, μάς επιτρέπουν να διαφυλάξουμε τις κατακτήσεις μας, να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και να εξαπλώσουμε την κοινωνία της αλληλεγγύης που είναι προϋπόθεση για τον εξανθρωπισμό της ζωής μας.
Ποια είναι όμως τα βασικά εμπόδια; Οι κάθε είδους εξουσίες, οικονομικές, μιντιακές, πολιτικές και ξενόφερτες που μας διαιρούν, μας αγχώνουν και μας διαλύουν πνευματικά, ψυχικά και βιολογικά. Έτσι όλες αυτές οι στρατιές των τίμιων εργαζόμενων, επιστημόνων, διανοουμένων, εργατών, υπαλλήλων, αγροτών, που με το ταλέντο, την αξία και τη συνεχή προσπάθειά τους γυρίζουν καθημερινά τον τροχό της ζωής, παράγοντας τον πλούτο της χώρας, παραμένουν στο σκοτάδι της αφάνειας, μιας και σήμερα μας διαφεντεύουν τα κάθε είδους παράσιτα, που όχι μόνο δεν προσφέρουν αλλά αντίθετα προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πάνε πίσω.
Και κοντά στα δικά μας στραβά και ανάποδα, μάς ήρθε και η διεθνής οικονομική κρίση, για να μας εξουθενώσει. Πρόκειται για μια ξένη εισβολή χειρότερη ίσως από στρατιωτική. Τι έκαναν οι Έλληνες στο παρελθόν σε παρόμοιες περιπτώσεις; Ας θυμηθούμε την Αλβανία. Ας θυμηθούμε την Κρήτη. Και ποιοι άραγε είναι αυτοί που και σήμερα εμποδίζουν την εθνική ομοψυχία; Αυτοί που πιστεύουν, υπηρετούν και πατούν επί πτωμάτων, δοξάζοντας και προσκυνώντας τον ένα και μοναδικό Θεό τους: ΤΟ ΧΡΗΜΑ..
Και, με οποιοδήποτε βίαιο ή «γοητευτικό» μέσο, μας αναγκάζουν να το δοξάζουμε και να το προσκυνούμε και εμείς…
Διαβάζουμε ότι 100, 200, 300 δισεκατομμύρια δολλάρια έφυγαν από μια βιομηχανία που άφησε πίσω της χιλιάδες άνεργους που τρώνε σε συσσίτιο. Έφυγε! Και πού πήγε; Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω τίποτα. Μονάχα ένα: ότι ήρθε ο καιρός να απαλλαγούμε από την λατρεία-θεοποίηση του χρήματος. Και να αναζητήσουμε την κοινωνία της αλληλεγγύης. Πώς; Πότε; Ποιοι; Δεν ξέρω… Είμαι βέβαιος όμως ότι θα βρεθούν. Αλλοιώς μας περιμένει το απόλυτο χάος.
Όσο για την Ελλάδα, έχει συσσωρευμένο πολιτισμό (κάθε είδους), ικανό να «θρέψει» δέκα γενιές. Εκείνο που μας λείπει είναι η Παιδεία, η αυτοεκτίμηση και η γνώση και προβολή του κάθε καλού και της κάθε αξίας που διαθέτει η χώρα μας. Και ας μην ξεχνάμε ότι κυριαρχούν δυστυχώς δυνάμεις που συστηματικά μποϋκοτάρουν ο,τιδήποτε είναι ελληνικό. Ιδιαίτερα στους ευαίσθητους τομείς της Ιστορίας του Πνεύματος και της Τέχνης. Αρχής γενομένης από την ίδια την Πολιτεία, που αγνοεί -αν δεν περιφρονεί- κάθε ελληνικό στοιχείο είτε είναι ιστορική παράδοση (ιδιαίτερα πολιτιστική) είτε ατομική δημιουργία στους τομείς της επιστήμης ή -προ παντός-του Πνεύματος και της Τέχνης.
Αυτό φαίνεται εξ άλλου από τις κρατικές δαπάνες που δίδονται κάθε χρόνο από τους ίδιους, στους ίδιους… Αυτό το αλισβερίσι, υπήρξε έργο της ελληνικής ολιγαρχίας απ’ τις αρχές του αιώνα μας και συνεχίζεται από όλες τις Κυβερνήσεις όλων των παρατάξεων. Τώρα δε μετά τον Κίσσινγκερ που διέταξε από το 1974: «Καταστρέψτε το σύγχρονο ζωντανό ελληνικό πολιτισμό», τα χιλιάδες «αμερικανάκια», τα τοποθετημένα σε θέσεις κλειδιά (ραδιόφωνο, τηλεόραση και τα ελεγχόμενα από το Κράτος και τους ολιγάρχες ιδρύματα) έχουν φιμώσει από καιρό όλες τις δημιουργικές φωνές που δεν εννοούν να υποταχτούν στον ψυχοφθόρο, ξενόφερτο, καταναλωτικό αμοραλισμό της εποχής μας..
Μίκης Θεοδωράκης - 21.9.09

For the Greek Lobby in USA by Ioannis Fidanakis

More than just indifference is the Myth of a Greek Lobby


A recent article published by Greek News, written by the President of the American Hellenic Institute, or AHI for short, Aleco Haralambides, entitled ‘Our Problem is Indifference’ caught my eye the other day. I was initially pleased to see President Haralambides addressing the state of our National Issues and their priority for the average Hellenic-American. However, I feel it is my duty to enlighten President Haralambides on several other ‘realities’ concerning our National Issues. I therefore have written the following article, entitled ‘More than just indifference’ in response to the Honorable President Haralambides.

More than just Indifference

The present condition of our National Issues and their failure to be seen as a priority for the average Hellenic American will only truly be understood when we as a community start asking ourselves why. Why does Hellenism in the United States suffer from Indifference? What has led our community to look the other way on our National Issues and fear healthy Nationalistic feelings for our ancestral Homeland? Perhaps these questions are not asked because we fear the answer, that we as a community have failed. We have failed to instill healthy Nationalistic feelings in our children, something which our Armenian brothers have succeeded in doing, and hence explains why they are light years ahead of us in effectively lobbying their ethnic community’s issues. A victory achieved by Armenian-Americans, which I’ve witnessed time and time again participating in demonstrations hosted by their organizations for the Armenian Genocide. At their most recent demonstration against their own ethnic government in Armenia on September 19th 2009, I was left speechless and truly envious of the Armenian-American community when I noticed a little Armenian girl upset because her mother hadn’t given her a flag to hold. She wept because all she wanted to do was proudly wave her ethnic flag. If we as a community wish to identify the culprit behind our indifference, all we must do is look in a mirror.

Signs of Disunity on Foreign Policy

Currently AHI releases their so-called ‘Greek American Policy Statements’ annually, which claim to be the ‘collective position’ of Hellenic Americans on American foreign policy issues concerning Hellenism. Yet these are not collective positions created by Hellenic Americans, instead they are the carefully crafted positions of the Hellenic Government in Athens for their paid lackeys in the United States to promote. Watered-down positions and ineffective methods of lobbying our National Issues does not represented the collective will of American Hellenism, but rather the misguided political intentions of the corrupt Athens’ governments of past and present. AHI boasts that these statements are endorsed and created after consulting the major Hellenic Americans organizations, yet why does or did AHI support the Athens’ government’s position for a geographical qualifier in the Macedonian Name dispute when the Macedonian American community of Hellenic descent and their organizations like Pan-Macedonian spoke out against the use of such a solution to the name dispute? I myself as President of Panthracian Union of America ‘Orpheus’ have never been approach by AHI over my community’s feelings on National Issues dealing with Western, Northern or Eastern Thrace, and yet AHI still claims to know how ‘a Thracian on the border with Bulgaria’ feels. Disunity still is an obstacle when it comes to our National Issues, but what clearly is our biggest is the lack of an autonomous Hellenic American organization lobbying on American foreign policy.

AHI is far from out of touch with Athens and/or Nicosia

Annually the leading officials of AHI travel to Hellas and Kypros to discuss with Hellenic government officials different issues of ‘mutual concern and interest’, not because it is useful, but rather because this is what good employees do. When the Hellenic government funds your organization it is your duty as good employees to travel to the home office to get next years orders on handling your job requirements. I myself am under the impression that Executive Director Nick Laragakis makes several trips a year to Hellas, 3 or 4 so I am told. Disharmony with Athens is not the issue at all. Our free will and true opinions as a Diaspora is the issue at hand.

The following are a few examples of international issues being ineffective handled that affect Hellas and Kypros vis-à-vis United States foreign policy:

1) Kypros: For the past 35 years Turkey has been allowed to occupy part of this small European nation and yet is still being considered for possible membership in the European Union thanks to American support. Organizations like PSEKA have failed to effectively and aggressively lobby the Kypros Cause. Even after incidents as recent as this past June 17th, when Turkish military ships prevented U.S. based Noble Energy from exploring for oil and gas deposits that they had been contracted to search for by the government of Kypros, PSEKA failed to hold public demonstrations in response to this most recent injustice against the Cypriot people. Is this because the method of public demonstration does not work? No, it is because PSEKA has failed time and time again to inspire the Cypriot-American community to take the battle for Kypros to the streets. Instead they hold cultural events to mark important days of national mourning and prefer attempting to win over American politicians who are already paid and bought by the Turkish government or are being blackmailed into submission on our issues.

2) Turkey: Mr. Obama’s recent visit to Turkey and his insulting Anti-Hellenic comments when addressing the Turkish Parliament give the average Hellenic American a clear picture of America’s attitude on our community’s feelings. Some may feel that the reference by Mr. Obama on the need for the Halki Theological Seminary to be re-opened and the meaningless visit of Turkish Prime Minister Erdogan on August 15th to the island of Prinkipo with Patriarch Bartholomew as signs of hope, but what of the issue of the Hellenic Genocide? The most important issue, the International Recognition of our own Genocide, still seems to fail to appear on the radar for both American-Turkish Relations and our community’s leading advocacy organizations like AHI. Our community must not forget that when it comes to Turkey, its refusal to provide full religious freedom for the Patriarchate is not our only issue. The need for International Recognition of our Genocide and even linguistic rights for speakers of the Hellenic Pontian dialect in Turkey must and should be addressed.

3) Adhere to International Law in the Aegean Sea: The continued aggressive acts of the Turkish Military in violating Hellenic Airspace in the Aegean and its international importance when dealing with the safety of not only the lives of Hellenic military pilots, but also American tourists traveling on civilian aircraft fail time and time again to gain National American media coverage. This is not because it is not news worthy, but because our leading advocacy organizations fail to produce any written statements that will grab the eye of the American media and create the needed headline to sell to the American people.

There are some inside the Hellenic American community who haven’t just sat back and accepted the status quo, and instead have taken charge in aggressively making every effort to fight for our National Issues and end the current indifference which plagues our community. The Hellenic League of America, HLA and the Cyprus Action Network of America, CANA have led the way for the past three years on the front lines of organizing a true autonomous grassroots voice for Hellenic advocacy in the United States. Leading the way with public demonstrations, lectures and grassroots letter writing campaigns, which have produced the very first signs of any sense of victory for Hellenic American advocacy in over 30 years. The HLA and CANA have effectively lobbied against the Star of Vergina being displayed on a Skopjean-American Visa Credit Card and achieved mainstream American media coverage on the issue of Occupied Kypros. If organizations, such as AHI, truly wish to take a stand and honestly fight to change ‘the current trajectory of U.S. foreign policy towards Turkey’, they must begin to implement a more aggressive strategy on our National Issues or perhaps start warming up to the thought of cooperation with organizations like the HLA and CANA.


*Ioannis Fidanakis is a Grad Student and Hellenic-American Activist. He is currently the youngest elected President of Panthracian Union of America “Orpheus”. A member of the Hellenic League of America, HLA and Cyprus Action Network of America, CANA he has been featured as a guest speaker at several different grassroots rallies, lectures, and functions up and down the American East Coast. As President of Panthracian Union he is responsible for organizing the first ever Hellenic Genocide Commemoration outside the United Nations on April 6, 2009. His writings have been published several times in Hellenic-American newspapers from Chicago to New York, as well as on Global Politician.com. His various articles have been republished on numerous blogs and web sites such as Sparta: Journal of Ancient Spartan and Greek History. Ioannis has a B.A. in Political Science; with a concentration in International Politics and a minor in History. He is currently pursuing his Masters in Public Policy. Ioannis' father's family comes from the small village of Sofiko, Evros, his mother's family, from Bloomfield, New Jersey.

Ο πρόξενος και ο πλοίαρχος και η Μικρά Ασία (Εφημερίδα Αγγελιοφόρος 13/9/2009)

Φάνης Μαλκίδης

Η απόδοση τιμής στους ανθρώπους που έσωσαν τους προγόνους μας στη Σμύρνη. Ο πρόξενος και ο πλοίαρχος. (Δημοσίευμα της εφημερίδας Αγγελιοφόρος της Θεσσαλονίκης

13 Σεπτεμβρίου 2009)

Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Θράκης είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από δεκάδες αιώνες ζωής παρουσίας και προσφοράς ένα σημαντικότατο κομμάτι του ελληνικού έθνους εκριζώθηκε αφήνοντας πατρογονικές εστίες, εκκλησίες, τάφους προγόνων και κατέφυγε στην Ελλάδα, όπου δημιούργησε σωματεία και συλλόγους, φορείς διάσωσης της παράδοσης.
Σε αυτές τις δύσκολες ημέρες για το Μικρασιατικό Ελληνισμό σημαντική και ανιδιοτελή αρωγή προσέφεραν Φιλέλληνες που συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση του Φιλελληνισμού, συνεισφέροντας στη σωτηρία διωκόμενων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων. Μία σημαντική μορφή που συνετέλεσε στη σωτηρία των Μικρασιατών και στη συνέχεια με τα βιβλία του στην τεκμηρίωση της γενοκτονίας των Ελλήνων ήταν ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτς Χόρτον. Η μαρτυρία του Χόρτον, μέσα από τα βιβλία του «Αναφορικά με την Τουρκία», και «Η κατάρα η Μικράς Ασίας», μαζί με αυτά του πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία Χένρυ Μοργκεντάου, αποτελούν τεκμήρια διάπραξης του μαζικού εγκλήματος. Η παρουσία της κόρης του, κυρίας Νάνσυ Χόρτον στην εκδήλωση αποτελεί μία υπόμνηση της παρουσίας του πατρός της η οποία δεν πρόκειται ποτέ να λησμονηθεί από τους Έλληνες, ως φιλέλληνα διπλωμάτη και ανθρώπου.

Από την άλλη η εκδήλωση μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και άλλους Φιλέλληνες που έμειναν στο περιθώριο της ιστορίας παρότι με μία συμβολική αλλά και ουσιαστική προσφορά τους, διέσωσαν του συμπατριώτες μας 87 χρόνια πριν στη Σμύρνη. Η παρουσία του εκπροσώπου της πρεσβείας της Ιαπωνίας στην Ελλάδα μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε και μία άλλη προσπάθεια σωτηρίας των Μικρασιατών την οποία διασώζει ο Τζωρτς Χόρτον, αναφέροντας την μεγαλειώδη προσπάθεια ενός Ιαπωνικού πλοίου. Αυτό όταν βρέθηκε στη Σμύρνη για να φορτώσει εμπορεύματα, ο πλοίαρχός του προτίμησε να τα ρίξει στη θάλασσα και να παραλάβει συμπατριώτες μας προκειμένου να τους σώσει από τους διώκτες τους.

Το 1922, στο λιμάνι της Σμύρνης, όπως είναι γνωστό υπήρχαν πολεμικά και εμπορικά πλοία τα οποία, πλην εξαιρέσεων αδιαφόρησαν για την καταστροφή του Ελληνισμού της Ιωνίας. Για την καταστροφή του πολιτισμού, της ιστορίας, του αθλητισμού, της ανθρώπινης ζωής. Ορισμένα μόνο αυτά τα πλοία μπροστά στο δράμα των Ελλήνων βοήθησαν στο να σωθούν από τους Κεμαλικούς που υλοποιούσαν το τελευταίο μέρος του σχεδίου εξαφάνισης. Ανάμεσά τους και ένα γιαπωνέζικο πλοίο του οποίου το όνομα δεν έχει καταγραφεί. Ο εκλεκτός ερευνητής Σταύρος Σταυρίδης, ο οποίος διδάσκει στο Portland State University αναφέρει τα εξής:

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1922 ο ανταποκριτής της New York Times ανέφερε : «πρόσφυγες συνεχώς φθάνουν από τη Μ. Ασία που έχουν σχέση με την τραγωδία της Σμύρνης. Την Πέμπτη υπήρχαν έξι ατμόπλοια στη Σμύρνη για να μεταφέρουν τους πρόσφυγες, ένα γιαπωνέζικο, δύο γαλλικά, ένα αμερικανικό και δύο ιταλικά. Το αμερικανικό και το γιαπωνέζικο πλοίο δέχθηκαν όλους τους πρόσφυγες χωρίς να ελέγξουν τα χαρτιά τους, ενώ τα άλλα πλοία πήραν όσους είχαν διαβατήρια».

Στις 15 Οκτωβρίου 1922 η εφημερίδα Atlanta Constitution ανέφερε ότι «αντίθετα με τις ενέργειες κάθε άλλου πλοίου στη Σμύρνη, αυτό (δηλ. το γιαπωνέζικο πλοίο) πήρε κάθε πρόσφυγα για τον οποίο θα μπορούσε να βρει χώρο επάνω στο σκάφος. Υπήρχε κι ένα φορτηγό πλοίο στο λιμάνι, το οποίο έριξε όλο το φορτίο στη θάλασσα και πήρε όλους τους υπόλοιπους πρόσφυγες και τους μετέφερε στον Πειραιά. Τα αμερικανικά, τα βρετανικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά πλοία και άλλοι έλεγαν στους πρόσφυγες ότι μπορούσαν να πάρουν μόνο δικούς τους επάνω στα σκάφη τους και τότε παρέμειναν οι ταπεινοί Ιάπωνες να αποδείξουν την ευσπλαχνία τους προς τους πρόσφυγες»

Η εφημερίδα Japan Times and Mail αναφέρει τα εξής στις 21 Οκτωβρίου 1922 : «Ένας έμπορος από την Ιαπωνία έδωσε βοήθεια στους πρόσφυγες στην προσπάθειά τους να γυρίσουν στην Ελλάδα, προσφέροντας την πιο ευγενική μεταχείριση που δόθηκε σε πρόσφυγες».

Στην εφημερίδα Boston Globe της 21ης Οκτωβρίου 1922 η Anne Xarlow Beertz , σύζυγος του H. Beeertz , καθηγητή του Διεθνούς Κολλεγίου της Σμύρνης αναφέρει τα εξής : « Οι απελπισμένοι πρόσφυγες βρισκόταν στις αποβάθρες, το λιμάνι ήταν γεμάτο από άνδρες και γυναίκες που κολυμπούσαν με την ελπίδα να σωθούν μέχρι που πνιγόταν. Στο λιμάνι εκείνη τη στιγμή ήταν ένα γιαπωνέζικο πλοίο, το οποίο μόλις είχε φθάσει φορτωμένο μέχρι το κατάστρωμα με ένα πολύτιμο φορτίο από μετάξι, δαντέλες μεγάλης αξίας, χιλιάδων δολαρίων. Ο Γιαπωνέζος καπετάνιος, όταν κατάλαβε την κατάσταση που επικρατούσε δεν δίστασε. Ολόκληρο το φορτίο πετάχτηκε στα βρώμικα νερά του λιμανιού και τότε το φορτηγό φορτώθηκε και γέμισε με όσες εκατοντάδες πρόσφυγες μπορούσε να μεταφέρει ασφαλείς στον Πειραιά και στις ελληνικές ακτές»

Επίσης ο αμερικανός πρόξενος George Horton αναφέρει σε τηλεγράφημά του προς το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (18 Σεπτεμβρίου 1922) «Ένα γιαπωνέζικο πλοίο πήρε μερικούς πρόσφυγες και άκουσα πως πέταξε το φορτίο τους για το σκοπό αυτό. Επιβάτες του πλοίου μιλούν για τη συγκινητικά ευγενική συμπεριφορά του Ιαπωνικού πληρώματος» .
Η πρόταση για απόδοση τιμής από τους Μικρασιάτες και γενικώς από όλους τους Έλληνες προς τον άγνωστο Ιαπωνικό πλοίαρχο και πλήρωμα αποτελεί ύψιστη υποχρέωση των απογόνων των θυμάτων και διασωθέντων.

Έτσι οι πόλεις οι οποίες δέχθηκαν Μικρασιάτες πρόφυγες και τα σωματεία τους, πολιτιστικά και αθλητικά, που διασώζουν και μεταδίδουν τον Μικρασιατικό πολιτισμό, οφείλουν να τιμήσουν τον Ιάπωνα πρέσβη, τον εκπρόσωπο του Ιαπωνικού λαού στην Ελλάδα. Η απόδοση τιμής αναφέρεται στην ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη ευαισθησία και τον ανθρωπισμό του πλοιάρχου και του πληρώματος του ιαπωνικού πλοίου προς τους Έλληνες της Μικράς Ασίας το 1922. Η προσπάθεια και ο αγώνας για την ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων στη Μικρά Ασία συνεχίζεται και έχει πλέον νέους και ισχυρούς υποστηρικτές.

Νέο βιβλίο για τη Θράκη. Παρουσίαση στον "Αδέσμευτο Τύπο" (20/9/2009)

Φάνης Μαλκίδης
Θρακικός Ελληνισμός. Ιστορική ταυτότητα και γενοκτονία
Δίγλωσση έκδοση, στα ελληνικά και αγγλικά, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων και του Θρακικού Περιοδικού Ενδοχώρα. Θράκη-Αύγουστος 2009

Είναι διαπιστωμένο πλέον ότι ο Θρακικός Ελληνισμός και γενικότερα ο Ελληνισμός του Πόντου, της Μικράς Ασίας- Ιωνίας, της Καππαδοκίας, ο οποίος ζούσε στο οθωμανικό κράτος μέχρι το 1922-1923, παρότι έπαιξε σημαντικότατο αν όχι κεντρικό ρόλο στην εξέλιξη του ελληνικού λαού, αμέσως μετά την έλευσή του ως ακρωτηριασμένο προσφυγικό σώμα στον ελλαδικό χώρο, μπήκε στο περιθώριο.

Η μεταπολίτευση άνοιξε έναν άλλο κύκλο ο οποίος όμως, κατά τη γνώμη μας, ήταν πολύ περιορισμένος πολιτισμικά και πολιτικά. Οι Θρακιώτες είχαν επιπλέον λόγους για να αναδείξουν και τα υπόλοιπα κομμάτια της ιστορίας τους, αφού μία σειρά από αιτίες δεν άφηναν το Θρακικό πολιτισμό να αναπνεύσει. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι μουσουλμανικές μειονότητες, η μετανάστευση της δεκαετίας του 1960 προς τη δυτική Ευρώπη -κυρίως προς την τότε δυτική Γερμανία- αλλά και προς το εσωτερικό της Ελλάδας, δημιούργησαν καταστάσεις ασφυξίας. Η Θρακική παράδοση και ιστορία περιοριζόταν σε δύο- τρεις χορούς και τραγούδια, και η Θράκη ήταν γνωστή ως τόπος εξορίας για ανεπιθύμητους δημοσίους υπαλλήλους και στρατιωτικούς. Η πολιτική αυτή ήθελε τη Θράκη παραμεθόρια περιοχή, τόπο συνόρων και εξορίας. Το «θα σε στείλω στον Έβρο» πέρασε από τον κινηματογράφο μέχρι τη λογοτεχνία.

Αυτός ο κύκλος συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν οι Θρακιώτες, κατανόησαν ότι δεν μπορούσε να κινηθεί ένας σύγχρονος άνθρωπος μόνο με ένα μικρό μέρος του πολιτισμού τους και Θρακιώτες πέρασαν στο στάδιο της αυτογνωσίας στις αρχές του 1990, όταν διοργάνωσαν τα πρώτα παγκόσμια συνέδρια, τα οποία εκτός των άλλων ανέδειξαν πτυχές του μαζικού διωγμού των προγόνων τους. Στη συνέχεια αποφάσισαν την θέσπιση της 6ης Απριλίου ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού, μέρος της Γενοκτονίας των Ελλήνων.

Το βιβλίο αποτελεί μία σύντομη αλλά περιεκτική αναφορά στην ιστορική ταυτότητα του Θρακικού Ελληνισμού, επικεντρώνοντας την ανάλυση στη γενοκτονία και τελικά στην εκδίωξη των Ελλήνων. Αποτελεί επίσης μία συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης του Θρακικού Ελληνισμού, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και στην τεκμηρίωση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Έλληνες.

http://malkidis.blogspot.com/

e-mail: malkidis@gmail.com

Πρακτορείο Ειδήσεων για τη Βόρειο Ήπειρο- Northern Epirus News agency

Επισκεφθείτε το Πρακτορείο Ειδήσεων για τη Βόρειο Ήπειρο στον ιστότοπο

http://www.nenanews.eu

Visit the new web site of the Northern Epirus News agency.
http://www.nenanews.eu

Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας ο εκ Κονίτσης (γεννημένος Χασάν, γιος του Σέχη (αρχηγού των Δερβίσηδων) της περιοχής)

Είναι γνωστή η παροιμία, ότι «απ’ αγκάθι βγαίνει ρόδο». Και χωρίς κανείς να πέφτη έξω, θα έλεγε ότι ταιριάζει κατ’ εξοχήν στον Νεομάρτυρα Άγιο Ιωάννη τον εκ Κονίτσης, που η μνήμη του τελείται στις 23 Σεπτεμβρίου.
Γιατί, όπως όλοι ξεύρουμε ο Ιωάννης ήταν, αρχικά, Τούρκος το γένος και μουσουλμάνος το θρήσκευμα. «Εκ ρίζης δυσώδους προελθών», λέει ένα τροπάριο της ακολουθίας του. «Δυσώδης», βρώμικη δηλαδή, η καταγωγή και η πίστη του. Γιατί οι Έλληνες, που ήσαν «ραγιάδες», δούλοι και σκλάβοι στους Τούρκους και είχαν τραβήξει τα πάνδεινα τετρακόσια και πλέον χρόνια, ήταν φυσικό να θεωρούν τους φοβερούς δυνάστες τους «ρίζα δυσώδη». Φόροι αβάσταχτοι, πιέσεις ανυπόφορες για εξισλαμισμούς, εκτελέσεις συνεχείς, φυλακίσεις και μαρτύρια ανήκουστα, συνέθεταν τα βάσανα των υποδούλων Ελλήνων. Και όχι 10 και 30 και 50, αλλά 400 ολόκληρα χρόνια...
-Β-
Αλλά μέσα σ’ αυτή την φοβερή και άσχημη ατμόσφαιρα, στα τέλη του 18ου αιώνα, γεννήθηκε στην Κόνιτσα ένα τουρκόπουλο, ο Χασάν, γιος του Σέχη (αρχηγού των Δερβίσηδων) της περιοχής.
Γεννήθηκε «εκ ρίζης δυσώδους», κατ’ άνθρωπον βέβαια. Γιατί ο Θεός είχε το δικό του σχέδιο γι’ αυτό το παιδί, που όταν έγινε έφηβος βρέθηκε, για άγνωστους λόγους στο Βραχώρι (σημερινό Αγρίνιο). Κι’ εκεί, το Πνεύμα το Άγιο φώτισε την καρδιά του, ώστε ν’ ακούση την πρόσκληση του Χριστού, του Καλού Ποιμένος, ο Οποίος του έλεγε «ακολούθει μοι». Και την άκουσε την πρόσκληση και την αποδέχθηκε. Χωρίς αναβολή, πήγε στην Ιθάκη, όπου κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε , παίρνοντας το όνομα Ιωάννης. Έτσι , επέστρεψε στο Αγρίνιο, χριστιανός πια. Εδημιούργησε χριστιανική οικογένεια κι’ εργαζόταν ταπεινά σαν «δραγάτης» (αγροφύλακας) στο χωριό «Μαχαλάς» (σημερινό όνομα Φυτείες) λίγο έξω από το Αγρίνιο, ζώντας με συνέπεια την χριστιανική ζωή.
-Γ-
Όμως, τώρα, ο Χριστός του κάνει νέα πρόσκληση : «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ, β 10). Γιατί έπρεπε να αντιμετωπίση το μαρτύριο, που του ετοίμαζε ο ίδιος ο πατέρας του. Στα παρακάλια και στις πατρικές υποσχέσεις, ο Ιωάννης μένει αταλάντευτος, όπως ακλόνητος υπομένει και τα μαρτύρια που ακολούθησαν, Έτσι, αναπόφευκτα ήλθε το τέλος. Η απόφαση ήταν να αποκεφαλισθή. Και αποκεφαλίσθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1814, εκεί που σήμερα υψώνεται μεγαλοπρεπής ο Ναός του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, στο Αγρίνιο. Στην χορεία των Νεομαρτύρων, που ανέρχονται σε 2.500.000 (κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας), προστέθηκε και ο Άγιος Ιωάννης, που ενώ προήλθε «εκ ρίζης δυσώδους», αναδείχθηκε, με την χάρη του Χριστού, μυρίπνοο άνθος του Παραδείσου.
-Δ-
Αυτόν τον Άγιο γιορτάζει η ακριτική Κόνιτσα, που τον θεωρεί, και δικαιολογημένα, δικό της Άγιο, συμπολίτη της. Οι εορταστικές εκδηλώσεις θα διεξαχθούν κατά το ακόλουθο Πρόγραμμα :
α) Την Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου, στις 7 μ.μ., θα ψαλή Μέγας πανηγυρικός Εσπερινός, στον Ι. Ναό Αγ. Κοσμά του Αιτωλού, στον οποίο φυλάσσεται και μέρος του Ιερού Λειψάνου του Αγίου.
β) Την Τετάρτη, 23 Σεπτεμβρίου, κυριώνυμη ημέρα της εορτής, θα τελεσθή αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Οι καταβασίες (η «β καμπάνα») θα αρχίσουν στις 8 το πρωί.

Όλοι πρέπει να συναντηθούμε στον Ι. Ναό του Αγ. Κοσμά για να γιορτάσουμε με χαρά και αγαλλίαση την μνήμη του Αγίου μας.

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Για τη Μικρά Ασία

Μία μεγάλη και ειλικρινή συζήτηση για τη Μικρά Ασία

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Δεύτου «Σμύρνη Συγνώμη», η οποία έγινε στην Αλεξανδρούπολη από το Σύλλογο Καππαδοκών Ν. Έβου «Οι Τρεις Ιεράρχες», τις εκδόσεις Καστανιώτη και τα βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου.


Είναι γεγονός ότι η Μικρά Ασία και ιδιαίτερα η Σμύρνη αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι του συλλογικού υποσυνείδητου. Αυτό γίνεται αντιληπτό από την μεγάλη δραστηριότητα που υπάρχει σε όλον τον κόσμο από τους απογόνους των θυμάτων και των προσφύγων της καταστροφής και κυρίως από τη μεγάλη βιβλιοπαραγωγή. Ο μικρασιατικός χώρος έχει ιδιαίτερη σημασία για τον Ελληνισμό αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.
Στην Ιωνία αναπτύχθηκε η Ιωνική Φιλοσοφική Σχολή, η οποία έβαλε τις βάσεις για ολόκληρη τη δυτική αιτιοκρατική σκέψη. Μορφές όπως ο Όμηρος, ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, δε συγκινούν μόνο τους Έλληνες αλλά και χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη που ψάχνουν να βρουν την αλήθεια μέσα από την επιστήμη και τη γνώση. Παράλληλα πολλοί άνθρωποι, πολλές πρωτεύουσες επίσης σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν την σπουδαία ιωνική τέχνη. Όλα αυτά όμως το 1922 καταστράφηκαν, όταν λίγα χρόνια πριν με τη δημιουργία του κινήματος των Νεότουρκων εμφανίσθηκε και εδραιώθηκε μία εθνικιστική ιδεολογία, και με την κατάκτηση της εξουσίας το 1908, εκδηλώθηκε η θέληση να εξαφανιστούν οι χριστιανικοί πληθυσμοί, θέληση η οποία υλοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Έλληνες ήταν ένας από τους κεντρικούς στόχους.
Τη σκυτάλη στη συνέχεια την πήρε ο κεμαλισμός, που αποτελεί τη συνέχεια των Νεότουρκων. Ο κεμαλισμός μορφοποιήθηκε ουσιαστικά με τον πόλεμο εναντίον του Ελληνικού στρατού και με εθνοκτόνες διαδικασίες εναντίων των Ελλήνων και των υπολοίπων χριστιανών του κράτους.
Σήμερα, ώριμοι πλέον και με απόσταση από τα γεγονότα οφείλουμε να προκαλέσουμε μία συζήτηση για τη Μικρά Ασία. Τόσο στην Ελλάδα, εδώ που εκδιώχθηκε η μνήμη, όσο και στην Τουρκία, εκεί που καταστράφηκε οτιδήποτε θύμιζε την ελληνική παρουσία.
Το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει προπαγάνδα και να προφασίζεται για την απαλλαγή του από την κατηγορία καμία ασυνέχεια ως κράτος. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας το Μάιο του 2009, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ιστορική αυτοκριτική, και με τις οποίες παραδέχτηκε τις οργανωμένες σφαγές εναντίον των μη μουσουλμάνων, έχουν πολύ ενδιαφέρον: «Επί χρόνια στη χώρα αυτή έγιναν κάποια πράγματα. Εκδιώχθηκαν όσοι είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα….αυτό στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα μίας φασιστοειδούς αντίληψης…».
Από την άλλη η Ελλάδα οφείλει να αναδείξει την τραγική αυτή σελίδα όπως αρμόζει σε σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη. Δηλαδή με τη γνώση των γεγονότων από τους πολίτες και όχι με την αποσιώπηση. Η μεγάλη συζήτηση για τη Μικρά Ασία έχει ανοίξει. Το δείχνουν οι δημοκράτες διανοούμενοι στην Τουρκία, το δείχνουν οι χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες τρίτης και τέταρτης γενιάς που ψάχνουν τη μνήμη και την ταυτότητά τους.

Κύπρος

Προς τα Μέσα Ενημέρωσης: Για άμεση δημοσίευση / μετάδοση παρακαλώ.


ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ ΤΟΝ κ. ΝΤΑΟΥΝΕΡ
ΕΚΤΟΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.
ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ.

Εκτός τάξης, εκτός της εντολής των καλών υπηρεσιών του ΟΗΕ στην Κύπρο και σε αντίθεση με τον Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού που υπηρετεί, ευρίσκεται ο κ. Ντάουνερ. Δραστηριοποιείται έντονα και συμμετέχει σε παρασυναγωγές/εργαστήρια προετοιμασίας εδάφους για λύση νομιμοποίησης των κατοχικών δεδομένων. Πρωτοστατεί σε επανάληψη της δραστηριότητας που προηγήθηκε του σχεδίου ΑΝΑΝ. Οι δραστηριότητες αυτές γίνονται εκτός και εντός Κύπρου.

Παράγοντες και Δημοσιογράφοι, ντόπιοι και ξένοι, ενισχύουν το υπονομευτικό του έργο, όπως συνέβει και το 2004 και καλούμε τον Κυπριακό Λαό να επαγρυπνεί και όπου εντοπισθούν αυτοί οι συνεργοί, να τους ξεσκεπάζουμε.
Αντιπροσωπευτικές των προθέσεων και επιδιώξεων των ξένων συμφερόντων που εξυπηρετούνται από τον κ. Ντάουνερ είναι και οι δημόσιες τοποθετήσεις του.

Αρνείται κατεπανάληψη να συναντηθεί μαζί μας ενώ ακόμα και με τους Βρεττανούς σφετεριστές των περιουσιών μας στα κατεχόμενα συναγελάζεται και φαίνεται να τους συμβουλεύει πως να αντιμετωπισθεί η καταδίκη των Οραμς.

Καλούμε την Κυβέρνηση να παρέμβει και να θέσει τέρμα στην παράνομη και υπονομευτική αυτή δραστηριότητα του κ. Ντάουνερ, δραστηριότητα που τον καθιστά ανεπιθύμητο στην Κύπρο. Δεν μπορεί να συνεχίζει να συντονίζει τις εξελίξεις στο Κυπριακό και μάλιστα ενεργώντας για λογαριασμό του κατακτητή και των συνοδοιπόρων του

Μας θυμίζει Ντε Σόττο..

Από το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια.

Ομιλία του Α. Παυλίδη για η S. και T. Halo

Δυο γυναίκες και τα θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρωπότητας
Η oμιλία του Αντώνη Παυλίδη σε εκδήλωση τιμής στη Thea και τη Sano Halo την Πέμπτη 17-9-09 στο «Κάραβελ».

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι

Η σημερινή εκδήλωση έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για τους Πόντιους, αλλά για όλους τους Έλληνες και σε κάθε περίπτωση για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στις 12-5-2000, περιπλανώμενος στο διαδίκτυο, έπεσα στην είδηση της παρουσίασης του βιβλίου της Thea Halo “Not Even My Name” στη Νέα Υόρκη, από την Ένωση Ανταποκριτών του Ο.Η.Ε. Η παρουσίαση τελείωνε με τη δήλωση της μητέρας Sano και της θυγατέρας Thea ότι «Θα πρέπει η Τουρκία ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα της Γερμανίας, της Νότιας Αφρικής, ακόμη και των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγνωρίζοντας τα εγκλήματα της ιστορίας της και αναζητώντας την αλήθεια και τη συμφιλίωση για την επούλωση των πληγών του παρελθόντος και του παρόντος». Μια δήλωση εμβληματική, καθαρή, μια δήλωση βαθύτατης πεποίθησης ότι η αναγνώριση του εγκλήματος μόνο θετικές επιδράσεις θα έχει στις σχέσεις των δύο χωρών.

Το 2001 συναντήθηκα με τη Thea και τη Sano Halo στην Αθήνα, όταν ήλθαν για την παρουσίαση του βιβλίου στο Πολεμικό Μουσείο. Ο κόσμος θύμιζε ποτάμι και ένας ηλεκτρισμός συγκίνησης διαπερνούσε το χώρο. Αυτό που κυρίως αποτυπώθηκε στη μνήμη των παρευρεθέντων ήταν η συγκλονιστική στιγμή που η μητέρα Sano, επιθυμώντας να πει κάτι στη χαμένη της γλώσσα, απήγγειλε το «Πάτερ Ημών» το μοναδικό κείμενο στα ελληνικά που μπορούσε ν’ ανασύρει απ’ τα σπαράγματα της μνήμης της.

Η Sano Halo και η θυγατέρα της Thea Halo είναι δύο κορυφαία σύμβολα του ποντιακού ελληνισμού –και όχι μόνο – στον ύψιστης ηθικής σημασίας αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η θυγατέρα Thea με την ανθρωπιά και ευαισθησία της, κατέγραψε την απίστευτη ιστορία της μητέρας της, που επιβίωσε της Γενοκτονίας περιπλανώμενη στα νοτιοανατολικά υψίπεδα της Ανατολίας. Με το έργο της αυτό δεν διέδωσε απλώς την ιστορία της Γενοκτονίας μέσω μιας μικροϊστορίας. Όπως πολύ εύστοχα τόνισε ο τέως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Απόστολος Κακλαμάνης στη Διεθνή Ημερίδα «Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική» που με τεράστια επιτυχία πραγματοποιήσαμε πέρσι στην Κομοτηνή, «Η Thea Halo με το έργο της αυτό διέσωσε στο πρόσωπο της μητέρας της μια εμβληματική φυσιογνωμία της σύγχρονης ιστορίας, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η Σάνο Χάλο στέκεται δίπλα στην Άννα Φρανκ ως ισοδύναμο σύμβολο αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα, ως διαχρονικό σύμβολο του θριάμβου της ζωής και της ελευθερίας απέναντι στο ρατσισμό και τη βία.».
Όμως η Thea Halo δεν έμεινε εδώ. Προχώρησε πολύ περισσότερο. Έκανε σκοπό της ζωής της να κάνει γνωστή την άγνωστη στην παγκόσμια κοινότητα γενοκτονία, αγωνιζόμενη για την αναγνώρισή της όχι μόνο απ’ αυτή, αλλά και την ίδια την Τουρκία. Χωρίς μνησικακία απέναντι στον τουρκικό λαό, όπως επανειλημμένα δήλωσε τόσο η ίδια, όσο και η μητέρα της. Η ίδια γνωρίζει καλά, ότι ο αγώνας της για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, είναι υπέρτατος αγώνας, είναι αγώνας για την αποτροπή των επόμενων Γενοκτονιών.
Άμεσο αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών της, ήταν η αναγνώριση του εγκλήματος από μια σειρά πολιτειακών κυβερνήσεων των ΗΠΑ, ενώ αποκορύφωμα αυτού του τεράστιας ηθικής αξίας αγώνα της υπήρξε η αναγνώριση της Γενοκτονίας του ελληνισμού της Ανατολής στο πλαίσιο της Γενοκτονίας των άλλων χριστιανικών λαών Αρμενίων και Ασσυρίων από τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών, ένα καθ’ ύλην αρμόδιο, παγκόσμιας εμβέλειας όργανο. Ένας αδιάκοπος αγώνας με συνεχείς παρεμβάσεις της στα συνέδρια της Ένωσης, με κατάθεση αμέτρητων τεκμηρίων, έπεισαν τελικά τα μέλη της, που με συντριπτική πλειοψηφία ενέκριναν το σχετικό ψήφισμα στις 2 Δεκεμβρίου του 2007. Αυτή η στρατηγικής σημασίας απόφαση αποτελεί μια ισχυρή βάση, πάνω στην οποία μπορούμε να στηριχτούμε για να έχουμε αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον. Αυτή η απόφαση, όπως είναι αυτονόητο, μετά και τη συγγραφή αλλεπάλληλων σχετικών τόμων, καθαρίζει το τοπίο και κονιορτοποιεί τις απόψεις εγχώριων αρνητών της Γενοκτονίας και παράλληλα τους εκθέτει. Και αυτό είναι έργο της Thea Halo.

Στην ομιλία της πέρυσι στη διεθνή ημερίδα που πραγματοποιήσαμε στην Κομοτηνή, η Thea ζήτησε να χορηγηθεί τόσο σ’ αυτή, όσο και στη μητέρα της η ελληνική υπηκοότητα. Η καθολική αποδοχή του αιτήματος από τους 700 περίπου παρευρισκομένους, που το επικρότησαν θερμά και παρατεταμένα, γέννησε ευθύνες για όλους μας. Ο ομιλών ως Προεδρεύων της ημερίδας, δεσμεύτηκε τόσο απέναντι στο ακροατήριο, όσο και κατ’ ιδίαν στη Thea Halo, ότι θα πάρει πρωτοβουλίες για την ικανοποίηση αυτής της ελάχιστης οφειλόμενης τιμής της Ελλάδας σ’ αυτή και τη μητέρα της. Έκτοτε αρκετοί φορείς, αλλά και μεμονωμένοι άνθρωποι, πήραν πρωτοβουλίες για την ικανοποίηση του αιτήματος. Σταχυολογώ απόσπασμα από ανοικτή επιστολή στον Υπουργό Εσωτερικών ενός Πόντιου εκπαιδευτικού στο διαδίκτυο:
«Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι σήμερα, 90 περίπου χρόνια μετά από το «Ολοκαύτωμα εν ροή» των προγόνων μου, θα αναγκαζόμουν εγώ ένας από τους επιβιώσαντες της Γενοκτονίας, να ζητώ από τον υπουργό των Εσωτερικών της Πατρίδας μου, να πράξει το αυτονόητο: Να δώσει την Ελληνική υπηκοότητα στις δυο ιέρειες της Εθνικής μας μνήμης, στην μητέρα Σάνο και στην κόρη Θέα Χάλο . Δυο γυναίκες δηλαδή που στη συνείδηση -τουλάχιστον του ποντιακού ελληνισμού- είναι και μάλιστα μέγιστες Ελληνίδες.
Δεν σας το ζητώ κύριε Υπουργέ, έχετε υποχρέωση, χωρίς καμιά πρόφαση, χωρίς καμιά καθυστέρηση, να χορηγήσετε την ελληνική υπηκοότητα στη Thea και στη Sano Halo. Αυτό θα είναι μια ύψιστη πράξη τιμής και ήθους της πατρίδας μου»

Συζητήσαμε το ζήτημα αυτό και με τον Πρόεδρο της ΔΙ.ΣΥ.ΠΕ. Δημήτρη Τομπουλίδη, που είχε παρευρεθεί στην ημερίδα. Κατανοώντας απόλυτα τη διάσταση του ζητήματος, ζήτησε ο ίδιος με επιστολή του την παρέμβαση του Προέδρου της Βουλής κ. Σιούφα, ο οποίος αποδεικνύοντας έμπρακτα το πολιτικό του κύρος και ήθος, παρενέβη στο Υπουργείο Εσωτερικών και η υπόθεση πήρε το δρόμο της. Η ελληνική πολιτεία έκανε το καθήκον της.

Όμως με τη Thea Halo θα συναντηθούμε και στη συνέχεια. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, όπως αποφασίσαμε στην Κομοτηνή, θα πραγματοποιήσουμε ένα μεγάλο, διεθνές συνέδριο εδώ στην Αθήνα, με θέμα «Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική» από τον ίδιο οργανωτικό πυρήνα, πλαισιωμένο και από άλλα στελέχη όχι μόνο των ποντιακών, μικρασιατικών, αρμενικών, ασσυριακών οργανώσεων, αλλά και από ευρύτερους κοινωνικούς χώρους, με πανεθνικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα, όπου θα εξετάσουμε σε ενιαίο πλαίσιο τις Γενοκτονίες των χριστιανικών λαών της Ανατολής και τα συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να γίνουν. Στο συνέδριο αυτό ο ρόλος της Thea, με το υψηλό κύρος στα διεθνή φόρα, θα είναι σημαντικός, όχι μόνο στο επίπεδο προσκλήσεων προσωπικοτήτων επιστημονικής εμβέλειας, αλλά και στα συγκεκριμένα βήματα που θα ακολουθήσουν, που θα οδηγούν στις διεθνείς αναγνωρίσεις του εγκλήματος.
Κυρίες και κύριοι
Η ελληνική πολιτεία έπραξε αυτό που όφειλε, σε δύο σημαντικές Ελληνίδες και παράλληλα πολίτισσες του κόσμου. Επιτρέψτε μου να θεωρήσω την πράξη της αυτή απέναντι στη Θέα και τη Σάνο Χάλο ως μια πράξη τιμής απέναντι σ’ όσους αγωνίζονται με ήθος και σεμνότητα για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη, για όσους αγωνίζονται για τα θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρωπότητας.
Σας ευχαριστώ.-