1ο ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ ΖΑΛΟΥΦΙΩΤΩΝ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ) ΣΤΟ ΝΕΟ ΧΕΙΜΩΝΙΟ ΕΒΡΟΥ. ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

 ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ ΖΑΛΟΥΦΙΩΤΩΝ ΣΤΟ ΝΕΟ ΧΕΙΜΩΝΙΟ ΕΒΡΟΥ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το 1^ο αντάμωμα Αρβανιτών Ζαλουφιωτών ανατολικής Θράκης στο Νέο Χειμώνιο Έβρου. Με πρωτοβουλία του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Νέου Χειμωνίου «Τα Ζαλουφιώτικα» συγκεντρώθηκαν οι Αρβανίτες που κατάγονται από το Μεγάλο Ζαλούφι της ανατολικής Θράκης και μετά την Γενοκτονία και την προσφυγιά...

κατέφυγαν σε διάφορες πόλεις και χωριά της Ελλάδας.Την εκδήλωση άνοιξε η πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Νέου Χειμωνίου Όλγα Βλαδενίδου, η οποία αφού καλοσώρισε τους εκατοντάδες συμμετέχοντες, έδωσε το λόγο στο πρόεδρο της τοπικής κοινότητας Νέου Χειμωνίου Γεώργιο Ποτίδη για να καλοσωρίσει και αυτός τους Αρβανίτες που συγκεντρώθηκαν από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Αμέσως μετά ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Νέου Χειμωνίου «Τα Ζαλουφιώτικα», ο οποίος παρουσίασε έθιμα των Αρβανιτών, εμφανίστηκε και σε δρώμενο μαζί με τους εκπολιτιστικούς συλλόγους Καλοχωρίου, Παραλυμνείου, Νεοχωρίου,    Κλεισσούς, Παραδημής, Γυναικών Δικαίων.

Στη συνέχεια μίλησε ο Θεοφάνης Μαλκίδης ο οποίος μέσα από το λόγο και την εικόνα, έκανε την ιστορική αναδρομή της πορείας των Αρβανιτών από τη Βόρειο Ήπειρο στην ανατολική Θράκη, παρουσιάζοντας στοιχεία που έρχονται στο προσκήνιο για πρώτη φορά και φωτίζοντας ακόμη μία πληθυσμιακή ομάδα του αλλόφωνου Ελληνισμού. Ελληνισμός που μέσα από βίαιες και μη διαδικασίες, του επιβλήθηκε ή επέλεξε να χάσει τη γλώσσα του, αλλά όχι την εθνική ταυτότητα και συνείδησή του. Και μία τέτοια ομάδα αποτελούν και οι Αρβανίτες που παρότι αλλοφώνησαν, εντούτοις κράτησαν την καταγωγή τους και την ελληνική τους ταυτότητα μετέχοντας με μοναδικό τρόπο σε κάθε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν εκπρόσωποι των αρχών, συλλόγων, εκτός από τους προαναφερθέντες και από το Καλοχώρι Θεσσαλονίκης, Νεοχωρίου Σερρών, Σάκκου, Απαλού, Ρηγίου, Θουρίου και Καβύλης Έβρου, Θολού, Νέας Πέτρας και Κοίμησης Σερρών, Θρακών Μαγνησίας και πλήθος πολιτών Αρβανίτικης και μη καταγωγής που κατέκλυσαν το χώρο της εκδήλωσης, χορεύοντας και τραγουδώντας, δίνοντας ιδιαίτερο χαρακτήρα και μαζικότητα στο 1^ο αντάμωμα.

Η ιστορία των Αρβανιτών της Ανατολικής Θράκης

Οι Αρβανίτες της Ανατολικής Θράκης προέρχονται από την περιοχή της Βορείου Ηπείρου και συγκεκριμένα από την περιοχή της Κορυτσάς και της Κολώνιας. Κύρια κοιτίδα τους είναι το Βιθκούκι -τη δεκαετία του 1730 είχε 20-25.000 κατοίκους- και δευτερευόντως η Κιουτέζα και το Κιάφσεζ.

Οι Αρβανίτες εγκαταστάθηκαν στην ανατολική Θράκη σε δύο περιόδους, η πρώτη στα τέλη του 16ου αιώνα, όπου και εργάστηκαν στην ανέγερση του τεμένους «Σελιμιέ» της Αδριανουπόλεως (1566-1574), οικοδομώντας στη περιοχή κοντά στη ΜΑΚΡΑ ΓΕΦΥΡΑ, έξι συνοικισμούς:

Τλιαλίκ

Ζουλούφ

Τσέσμε Γκιόκες

Οροζούνι Κοκόσιτ

Μπουλακλάρ

Καβάκ Μπουνάρ.

Οι συνοικισμοί αυτοί, κατά τον 18^ον αιώνα συγκεντρώθηκαν σ’ ένα χωριό με το όνομα Ζαλούφι.

Η δεύτερη περίοδος είναι μετά την καταστροφή της Μοσχόπολης, του Βιθκουκίου, της Κιουτέζας και του Κιάφσεζ, στα τέλη του 18^ου αιώνα. Οι Αρβανίτες που κατευθύνθηκαν στη νότια Ανατολική Θράκη ίδρυσαν οικισμούς που θύμιζαν τις γενέτειρές τους στην Βόρειο Ήπειρο: το Βιθκούκι (Σουλτάνκιοϊ) και την Κιουτέζα (Ιμπρίκ Τεπέ).

Στα τέλη του 19ου αιώνα οι Ζαλουφιώτες ίδρυσαν δύο νέα χωριά: το Αμπαλάρ (Ζαλουφόπουλο) και το Καράσακλη (Σάκκο).

Τα Αρβανιτοχώρια, ακολουθώντας την τύχη του Ελληνισμού της περιοχής, λεηλατήθηκαν και οι κάτοικοί τους εξορίστηκαν, ενώ πολλοί δολοφονήθηκαν. Το Μεγάλο Ζαλούφι (Ιούλιος 1913), το Αμπαλάρ (Νοέμβριος 1913) το Σουλτάνκιοϊ (Απρίλιο 1914) λεηλατήθηκαν από τους Τούρκους και τον Οκτώβριο του 1922 ο Ελληνισμός εκκενώνει την Ανατολική Θράκη.

Οι κάτοικοι του Σουλτάνκιοϊ και του Ιμπρίκ Τεπέ εγκαταστάθηκαν στα χωριά Μπίντικλι (Τύχιο/Τυχερό), Χάντζιας (Τάρσιο), Τσακιρτζή (Πυρόλιθος), Φερετζίκ (Φέρες), Μαρχανλή (Πέπλος), Γκεμετζίκιοϊ (Γεμιστή) και Μπαξή-Βεη (Κήποι), του Αλτίν Τας εγκαταστάθηκαν στην Παραδημή Ροδόπης και στο Σαρχανλή (Αρδάνιο) Έβρου, ενώ οι κάτοικοι του Γιλανλή καθώς και λίγες οικογένειες από το Καρατζά Χαλήλ στην Άνθεια Έβρου.

Οι Αρβανίτες της βόρειας ανατολικής Θράκης εγκαθίστανται στο βόρειο Έβρου: Δίκαια, Καβύλη, Σάκκο, Κλεισώ, Νέο Χειμώνιο, Θούριο, Σοφικό, Ασημένιο, Ρήγιο, Πύθιο. Στη Μακεδονία και ειδικά στο Νομό Σερρών, τα χωριά Νεοχώρι, Παραλίμνιο, Νέα Πέτρα, Θολό, Κοίμηση, όπως επίσης και το Καλοχώρι Θεσσαλονίκης.

Το μεγαλύτερο μέρος των Αρβανιτών από το Ζαλούφι εγκαταστάθηκε στο χωριό Ομούρ-Μπέη. Οι μεγάλες όμως πλημμύρες του Έβρου τους του 1928, 1929 και 1930, αναγκάζουν τους Ζαλουφιώτες να ξαναγίνουν πρόσφυγες, να αφήσουν το Κάτω Χειμώνιο και να εγκατασταθούν σε μια τοποθεσία που είναι σε ύψωμα δίπλα στο χωριό Θούριο, πέρα από την σιδηροδρομική γραμμή. Το νέο τους μέρος το ονόμασαν Νέο Χειμώνιο.

 

Ο φυλακισμένος Τούρκος εκδότης και αγωνιστής Ραγκίπ Ζαράκολου

Κραυγή ανθρωπιάς και ελευθερίας του Ραγκίπ Ζαράκολου απ’ τη φυλακή

 

 

Ο αγωνιστής εκδότης και συγγραφέας Ραγκίπ Ζαράκολου στέλνει ένα εκκωφαντικό μήνυμα απ' τη φυλακή, που είναι ταυτόχρονα ένα μάθημα ανθρωπιάς και ελευθερίας όχι μόνο προς την ιθύνουσα τάξη της Τουρκίας, αλλά προς όλους μας. Ας το πολλαπλασιάσουμε, απαιτώντας την ελευθερία του.

Η θέση άλλωστε ενός τέτοιου ανθρώπου είναι όχι στη φυλακή, αλλά στον κατάλογο όπου συμπεριλαμβάνονται εκείνοι που θα λάβουν το επόμενο βραβείο Νόμπελ.

Ο κρατούμενος συγγραφέας και ακτιβιστής Ραγκίπ Ζαράκολου στέλνει μήνυμα προς την τουρκική βουλή

Ο Ραγκίπ Ζαράκογλου, συγγραφέας και εκδότης στην Τουρκία, βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας από τις 28/10/2011 μαζί με το γιο του Ντενίζ Ζαράκολου με την κατηγορία υποστήριξης του Αυτονομιστικού Κουρδικού Κινήματος (KCK). Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών έχει υποστεί αλλεπάλληλες διώξεις λόγω των αγώνων του υπέρ των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων και της έκδοσης πολλών βιβλίων στην Τουρκία για τις Γενοκτονίες των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων. Η πρώτη σύζυγος του Αϊσέ Νουρ φυλακίστηκε για πολλά χρόνια απ’ το 1983 για την έκδοση του βιβλίου ¨Ματωμένα Χώματα» της Δ. Σωτηρίου σε τουρκική μετάφραση. Συνέπεια των συνεχών διώξεων και ταλαιπωριών που υφίστατο υπήρξε η βαριά ασθένεια και τελικά ο θάνατός της το 2002.

Έχει επισκεφτεί αρκετές φορές στην Ελλάδα, προσκεκλημένος διαφόρων φορέων, για να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις. Είχε μέρος ως εισηγητής στο διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Τρεις Γενοκτονίες, μια Στρατηγική», το Σεπτέμβριο του 2010, στην Αθήνα, στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής και στην εκδήλωση της Λέσχης Ποντίων Νομού Καβάλας για τη Γενοκτονία, το Μάιο του 2011. 

 

Ο Ραγκίπ Ζαράκολου έχει γράψει μαζί με το συνεργάτη του Τούρκο συγγραφέα Σαίτ Τσενίνογλου και το Θεοφάνη Μαλκίδη το βιβλίο στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, "Η Γενοκτονία των Ελλήνων. Το μαζικό έγκλημα στον Πόντο",  βιβλίο το οποίο εκδόθηκε από τη Λέσχη Ποντίων Νομού Καβάλας (2011).

Το υπόμνημα αυτό, ο Ραγκίπ Ζαράκογλου το συνέταξε στην φυλακή.



ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Προς το Προεδρείο της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης

Ο εκτοπισμός, ο «βίαιος σωφρονισμός» και ο «αυστηρός παραδειγματισμός» υπήρξαν οι βάσεις της αποικιοκρατικής πολιτικής του 19ου και του 20ου αιώνα, που έλαβε χώρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Υδρογείου.
Στην περίοδο του Ιμπεριαλισμού, που υπήρξε το τελευταίο στάδιο της αποικιοκρατίας, οι πρακτικές των πολιτικών αυτών έφτασαν στο ανώτατο στάδιο, που είναι οι γενοκτονίες.
Ο εχθρικός προς τους Εβραίους Αντισημιτισμός έχει τις ρίζες του, δυστυχώς, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αλλά και ο Σιωνισμός, ο οποίος αποτελεί αντίδραση στον Αντισημιτισμό, έχει βλαστήσει στα ίδια εδάφη. Σήμερα υπάρχει έντονη ανησυχία πάλι, με την αύξηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στην Ευρώπη. Δυστυχώς τέτοιες τάσεις αναπτύσσονται και στην χώρα μας.
Ο ευρωπαϊκός εθνικισμός και τα μοντέλο του συγκεντρωτικού εθνικού κράτους, που έχουν βρει γόνιμο έδαφος σε διάφορα σημεία του κόσμου, αποτελούν προσεγγίσεις εφαρμοσμένες και στην ίδια την Ευρώπη, στις αρχές του εικοστού αιώνα. Όλα αυτά συνέβησαν με διάφορες απόπειρες βίαιης ενσωμάτωσης και εξάλειψης του «διαφορετικού», με αποτέλεσμα τους δύο παγκοσμίους πολέμους οι οποίοι έφεραν την ανθρωπότητα στο χείλος της πλήρους καταστροφής.

Οι πολιτικές εκτοπισμού, «βίαιου σωφρονισμού» και «αυστηρού παραδειγματισμού» των πολυεθνικών-παραδοσιακών αυτοκρατοριών είχαν ως αποτέλεσμα τη διάπραξη γενοκτονιών όπως αυτές τις Βοσνίας και της Ρουάντα στον εικοστό αιώνα.
Η έναρξη του 20ου αιώνα σημαδεύτηκε απ’ τη γενοκτονία του Γερμανικού ιμπεριαλισμού εναντίον του λαού της Ναμίμπια. Επίσης τα πογκρόμ της τσαρικής Ρωσίας εναντίον των εβραϊκών πληθυσμών που διαβιούσαν στα εδάφη της είχαν συνεχιστεί μέχρι και τις αρχές του ίδιου αιώνα. Η τσαρική Ρωσία σε συμφωνία με το οθωμανικό κράτος είχε επιδοθεί σε έναν αγώνα «εθνικής αποκάθαρσης» και βίαιου εκτοπισμού, ο οποίος είχε πάρει διαστάσεις γενοκτονικές, εναντίον του τσερκέζικου λαού.
Αλλά και η «απάντηση» του οθωμανικού κράτους απέναντι στους ξεσηκωμούς των βαλκανικών λαών ήταν ενέργειες όπως οι σφαγές της Χίου και αυτές εναντίον των Βουλγάρων.

Οι πολιτικές, επίσης, των νεότευκτων μικρών και μεγαλυτέρων βαλκανικών κρατών έχουν αναγκάσει τον μουσουλμανικό πληθυσμό των περιοχών αυτών σε μετακίνηση και σε μια εθνο-θρησκευτική «κάθαρση», με αποτέλεσμα ο λογαριασμός των ενεργειών αυτών να φορτωθεί από το οθωμανικό και τουρκικό κράτος στους διαφορετικής εθνο-θρησκευτικής προέλευσης κατοίκους της Ανατολίας.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος έχει γίνει μάρτυρας και σφαγών άλλων, πέραν αυτών που έχουν διενεργηθεί εναντίον των Εβραίων, όπως αυτές εναντίον των Προτεσταντών τον 15ο αιώνα στην Γαλλία που έχουν μείνει στην ιστορία με σημαντικότερη αυτήν της «Nύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου». Ο δε 16ος αιώνας έχει υπάρξει μάρτυρας της μαζικής σφαγής εναντίον των Αλεβήδων της Ανατολίας.
Τα πογκρόμ του τσαρικού ρωσικού κράτους, με τα κοζάκικα τάγματα εναντίον των Εβραϊκών πληθυσμών, είχαν αποτελέσει υπόδειγμα και για την δημιουργία των ταγμάτων «Χαμιντιέ» στην Οθωμανική αυτοκρατορία τα οποία είχαν οργανωθεί εναντίον του αρμενικού πληθυσμού της χώρας κατά την περίοδο 1895-1896.
Δυστυχώς και η δημιουργία των εθνών-κρατών εκτός της Ευρώπης έχει βασιστεί, αν και με διαφορετικούς ενίοτε τρόπους, σε αυτό το τρίπτυχο: του εκτοπισμού, του «βίαιου σωφρονισμού» και του «αυστηρού παραδειγματισμού».

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος που προκλήθηκε απ’ τον ιμπεριαλισμό, είχε δώσει την ευκαιρία για την εθνοκάθαρση των γηγενών λαών της Ανατολής όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι. Η ίδια πολιτική συνεχίστηκε με την γενοκτονία του Ντερσίμ εναντίον του κουρδικού πληθυσμού της περιοχής.
Ενώ πλησιάζει η επέτειος των εκατό χρόνων της γενοκτονίας του 1915, η πολιτική άρνησης του Τουρκικού κράτους συνεχίζεται και υπαινίσσεται, δια της άρνησης αυτής, μια αντίληψη του είδους «αν χρειαστεί μπορούμε να το ξανακάνουμε».
Η ήττα του Φασισμού στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσε για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα την δυνατότητα να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την πραγματικότητα των γενοκτονιών και να επεξεργαστεί μια πλατφόρμα νομικής αντιμετώπισής τους, η οποία υφίσταται, έστω και με τις αδυναμίες της.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, η νοοτροπία του καθεστώτος Βισύ στην Γαλλία, που είχε συνεργαστεί με τους Γερμανούς Ναζί, συνεχίστηκε με τα όσα διέπραξε η αποικιοκρατία στην Τυνησία και στο Βιετνάμ.
Παρά τις όποιες εξελίξεις στην σχετική συνειδητοποίηση των ζητημάτων αυτών, εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν πάλι από τα μέρη τους, στην Ευρώπη αλλά και στην Παλαιστίνη, την Ινδία και την Κύπρο, βιώνοντας όλη την τραγωδία που συνεπάγονται τέτοια γεγονότα.
Επίσης, γύρω στο 1940 υπήρξε μια επιστροφή στις πολιτικές της τσαρικής Ρωσίας, με τους βίαιους εκτοπισμούς και τις εξορίες, ενώ λαοί της Κριμαίας, Τάταροι, Καυκάσιοι και Κούρδοι, είχαν τεθεί στο στόχαστρο και απομακρύνθηκαν από τις εστίες τους.

Οι συζητήσεις που έχουν αρχίσει στις ημέρες μας για την γενοκτονία του Ντερσίμ αποτελούν μια σημαντική ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο το ιστορικό μας παρελθόν και τον εαυτό μας ως χώρα.
Όμως η Τουρκία προχωρώντας σ’ αυτό το ξεκαθάρισμα με το παρελθόν και τον εαυτό της, δεν θα πρέπει να υποπέσει στην εσφαλμένη εντύπωση πως η σελίδα αυτή μπορεί να κλείσει με μια επιλεκτική και αποσπασματική σχετική συζήτηση και μια απλή δήλωση συγγνώμης.
Σε μια τέτοια περίπτωση οι προσχηματικές και περιορισμένης εμβέλειας «συγγνώμες» θα έχουν χάσει το πραγματικό ιερό ηθικό τους περιεχόμενο.

Ναι, η Τουρκία πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν και τον εαυτό της. Αυτό δεν είναι μόνο μια ηθική αναγκαιότητα απέναντι στα θύματα αλλά και μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα για μια κάθαρση της κοινωνίας μας που θα την καταστήσει υγιή.

Πολλά ψέματα ειπώθηκαν σε αυτήν την κοινωνία. Πολλές φορές αυτή ωθήθηκε στο έγκλημα. Οι ένοχοι συνήθως κηρύσσονται «ήρωες» και τα θύματα ένοχοι.
Η πορεία, που θα μας καταστήσει μια ισχυρή και δίκαιη κοινωνία περνάει από την κάθαρση. Μια τέτοια κάθαρση θα συντελέσει στο να εξαγνιστούν και εξυγιανθούν και οι θεσμοί της κοινωνίας, να αποκτήσουν ηθικά θεμέλια.
Ο χρόνος κατά τον οποίο άρχισαν να οικοδομούνται μοντέρνοι μηχανισμοί εθνοκάθαρσης ήταν αυτός της γενοκτονίας του 1915. Το χρονικό αυτό ορόσημο, παρ’ ότι έχει προδρόμους, είναι σημαδιακό διότι όλες οι παρόμοιες πρακτικές που ακολούθησαν συνιστούν μια περίοδο που εγκαινιάστηκε με αυτό.

Γι’ αυτό το λόγο μια εκ βαθέων «συγγνώμη» που θα έχει ως θεμέλιο το 1915, θα γίνει αφορμή η μεταμέλεια να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, έτσι ώστε να μην υπάρξουν περιθώρια εμφάνισης κάποιας μελλοντικής υπαναχώρησης όσον αφορά την αξία της «συγγνώμης» αυτής.

Είναι απλό: πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα πως η Τουρκία, που είναι η κυριότερη κληρονόμος του οθωμανικού κράτους, ζητάει επίσημα συγγνώμη για την γενοκτονία του 1915 και για όλες τις πολιτικές εκτοπισμού, «βίαιου σωφρονισμού» και αφομοίωσης που ακολούθησαν, προξενώντας μαζικές καταστροφές και απώλειες σε διάφορους γηγενείς πληθυσμούς.

Αυτό δεν θα πρέπει να γίνει στα κοινοβούλια των άλλων χωρών αλλά στην Βουλή της Τουρκίας. Αυτό όχι μόνο δεν θα μας μειώσει αλλά, το εντελώς αντίθετο, θα μας καταστήσει υπερήφανους και ισχυρούς.
Τότε θα δοθεί και η ευκαιρία η Ανατολία να επαναφέρει στην αγκαλιά της τα παιδιά της που τόσο υποτιμητικά αποκαλούνται «διασπορά». Και τότε «θα νικήσουμε όλοι και θα προχωρήσουμε χέρι- χέρι», όπως έλεγε και ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ.
Το να δηλώσει «ποτέ πια» εκτός από το ότι θα κάνει την Τουρκία να κερδίσει πραγματικό κύρος θα γίνει και η εγγύηση του μέλλοντος όλων των πολιτών της, ανεξαρτήτως πίστεως, φυλής, φύλου και πολιτικών πεποιθήσεων.

«Το ξεκαθάρισμα με την αλήθεια θα μας ελευθερώσει όλους»

Τώρα που πλησιάζουμε στην εκατοστή επέτειο της γενοκτονίας του 1915 η Τουρκία πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για το βαρύ αυτό έγκλημα αλλά και για όλα τα άλλα παρεμφερή εγκλήματα ‘εθνοκαθάρσεων’ που υπήρξαν συνέχεια του πρώτου, σε ποικίλα επίπεδα εφαρμογής. Η δε συγγνώμη πρέπει να’ ναι όχι μόνο απέναντι στα θύματα των εγκλημάτων αυτών, αλλά και προς όλους τους πολίτες της εν γένει. Η συγγνώμη αυτή πρέπει να υπάρξει «για να απαλλαγεί το μέτωπό μας από τον μελανό αυτόν λεκέ» όπως θα’ λεγε ο Ναζίμ Χικμέτ.
Κατά τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από το 1915, η Τουρκική Εθνοσυνέλευση πρέπει να επωμιστεί αυτό το βαρύ αλλά και άλλο τόσο ευγενές καθήκον εν ονόματι όλων των υπηκόων του Τουρκικού κράτους.

Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία

 

Φάνης Μαλκίδης

Το θεσμικό πλαίσιο δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Από το πρωτόκολλο της Κέρκυρας μέχρι σήμερα και οι πολιτικές επιλογές

Μέρος της ομιλίας στην ημερίδα για την επέτειο ανακήρυξης της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

1. Εισαγωγή
Εδώ και πολλά χρόνια, ουσιαστικά αιώνες σε πολλές περιοχές στον Ευρωπαϊκά χώρο, τα προβλήματα των μειονοτήτων, είναι αναμφισβήτητα υπαρκτά και έντονα. Οι περισσότερες χώρες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όπου αναπτύσσεται μια έντονη δραστηριότητα για τα μειονοτικά ζητήματα με διεπιστημονικές προσεγγίσεις που αποκαθιστούν το μειονοτικό ως ένα από τα κεντρικά σημεία αναφοράς της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής ιστορίας του τόπου, αν και δείχνουν θέληση και πρόθεση για την αντιμετώπισή τους, δεν προχωρούν σε ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων τους.
Στη χρονική φάση που διανύουμε, παρατηρείται μία συνεχώς αυξανόμενη ένταση στον τομέα των μειονοτικών διεκδικήσεων.

Οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις, στην περιοχή της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και στο χώρο της Χερσονήσου του Αίμου, έφεραν (ξανά) στο προσκήνιο ένα πρόβλημα, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ διευθετηθεί και επιλυθεί: το ζήτημα της προστασίας της ταυτότητας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης των μειονοτικών πληθυσμών.

Εξάλλου, στον Ευρωπαϊκό χώρο, και ιδιαίτερα στη Βαλκανική χερσόνησο, όπου οι εδαφικές και πληθυσμιακές ανακατατάξεις αποτελούν πολιτική και πρακτική αιώνων, είναι αναμενόμενο το φαινόμενο αυτό να παρουσιάζεται πολύ πιο έντονο και διαρκές.

2. Το πλαίσιο για την ελληνική μειονότητα
Από το πρωτόκολλο της Κέρκυρας που προβλέπει την αυτονομία- αυτή ήδη υπάρχει σε ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, κ.ά), μέχρι σήμερα, η προβληματική της διεθνούς κοινότητας, όσον αφορά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των μειονοτικών ομάδων, έχει περάσει από διάφορα στάδια. Από την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ), όπου και οι συμβάσεις «περί μειονοτήτων» μέχρι την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε δοθεί έμφαση στο θέμα της ομαλής ενσωμάτωσης των διαφόρων ομάδων. Με το τέλος του πολέμου και την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε), και έχοντας υπόψη, τα ζητήματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας σύγκρουσης σχετικά με τις μειονότητες, η διεθνής κοινότητα θα προβεί σε ενέργειες προς τη δημιουργία ενός θεσμικού πλαισίου, το οποίο θα μπορούσε να διασφαλίσει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθιερώνοντας την αρχή της μη-διάκρισης λόγω φυλής, φύλου, θρησκείας ή γλώσσας.

Στο σημείο αυτό γίνεται ένα σημαντικό βήμα, το οποίο δεν είναι, ωστόσο, αρκετό για να εξασφαλίσει την ουσιαστική προστασία των μειονοτήτων και να διαφυλάξει τη διαφορετικότητά τους. Το βασικό μειονέκτημα της προσέγγισης αυτής, εκτός από το γεγονός ότι τα μειονοτικά δικαιώματα εντάχθηκαν ως ιδιότυπη προστασία στο σώμα των δικαιωμάτων του ανθρώπου χωρίς να κρατήσουν την αυτοτέλειά τους, ήταν ότι θεωρούσε πως η εφαρμογή της αρχής της μη-διάκρισης αποτελεί επαρκή εγγύηση για την προστασία των μειονοτήτων, άποψη η οποία επέφερε μια ταύτιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων με τα ατομικά δικαιώματα.

Ειδικότερα η Αλβανία, μεταπολεμικά παρουσιάστηκε απρόθυμη στην επικύρωση βασικών διεθνών συμβάσεων, όπως το Διεθνές Σύμφωνο Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε, το οποίο καταχύρωνε και εκπαιδευτικές πληροφορίες, ενώ επικύρωσε άλλες, όπως η Συμφωνία για τα Πολιτικά Δικαιώματα της Γυναίκας (1952) και τη Συμφωνία για την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948).

Το ζήτημα της προστασίας των μειονοτήτων, αντιμετωπίζεται πιο συγκροτημένα και ολοκληρωμένα -το ψυχροπολεμικό ωστόσο πλαίσιο υπάρχει ακόμη- από τη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (Δ.Α.Σ.Ε), σήμερα Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη ( Ο.Α.Σ.Ε.), καθώς στην Τελική Πράξη του Ελσίνκι (1975) γίνεται κάποια αναφορά, στην πολιτιστική συνεισφορά των μειονοτικών πληθυσμών και στην ανάγκη διευκόλυνσής τους από τα κράτη διαβίωσή τους. Οι εξαγγελίες και η ύπαρξη αναφορών περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμπεριλαμβάνονταν στην Τελική Πράξη, αν και δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δεν είχαν σημαντικές διαφορές από τα αντίστοιχα κείμενα του Ο.Η.Ε., εντούτοις εμφάνιζαν κάποιου είδους παραχωρήσεις από την κρατική πλευρά και αναφέρονταν, για πρώτη φορά, όχι μόνο στην ανάγκη για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και για «προαγωγή και ενθάρρυνσή τους».

3. Οι αλλαγές στον Ευρωπαϊκό χώρο μετά το 1991
Η πτώση των καθεστώτων που κυριαρχούσαν στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη καθώς και στη Χερσόνησου του Αίμου- ορισμένα είχαν κάποιας μορφής μειονοτική πολιτική- ανέδειξε το θέμα της παραχώρησης ειδικών δικαιωμάτων, τα οποία αποσκοπούν πλέον στη διάσωση της ελεύθερης έκφρασης της διαφορετικότητας αλλά και της ίδιας της ύπαρξης των μειονοτικών ομάδων.

Τον Ιούνιο του 1990 υιοθετείται το κείμενο της Διακήρυξης της Κοπεγχάγης, στο οποίο για πρώτη φορά τα συμβαλλόμενα κράτη αναλαμβάνουν τη δέσμευση να προστατεύσουν την εθνική, πολιτιστική, γλωσσική και θρησκευτική ταυτότητα των μειονοτικών ομάδων και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την προώθησή της.
Η Αλβανία προσήλθε ως παρατηρητής στην Κοπενχάγη, υιοθετώντας μια σειρά από ζητήματα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Την 21η Νοεμβρίου του 1990 θα υπογραφεί «ο Χάρτης του Παρισιού για μια νέα Ευρώπη», ο οποίος εξέταζε το μειονοτικό ζήτημα από θετική οπτική γωνία, αποτελώντας ταυτόχρονα πραγματική διακήρυξη των πιστεύω της Ευρώπης, καθώς τόνιζε την άμεση σύνδεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου.

Η στάση της διεθνούς κοινότητας στον τομέα του σεβασμού της ταυτότητας των μειονοτήτων, ήταν για μεγάλη χρονική περίοδο αμφιλεγόμενη, καθώς από τη μια πλευρά εκδήλωνε την επιθυμία της να προστατεύσει τους μειονοτικούς πληθυσμούς και να συμβάλλει ενεργά στο σεβασμό της διαφορετικότητάς τους και από την άλλη απέφευγε να προβεί σε δεσμεύσεις και κυρίως επίσημες αναγνωρίσεις της οντότητας των μειονοτικών πληθυσμών.

Η περίπτωση του Ευρωπαϊκού Χάρτη για τις Περιφερειακές ή Μειονοτικής Γλώσσες, και πολύ έντονα της Σύμβασης Πλαίσιο για τις Εθνικές Μειονότητες του Συμβουλίου της Ευρώπης, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα, αφού η διεθνής κοινότητα υιοθέτησε ένα εξαιρετικά εύκαμπτο σχήμα, το οποίο θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στις κατά τόπους ειδικές περιστάσεις στις οποίες χρησιμοποιείται η μειονοτική- ελληνική γλώσσα, ενώ την ταυτόχρονα απέφευγε να συγκεκριμενοποιήσει και να αναλύσει το νομικό πλαίσιο σε δικαιώματα υπέρ των μειονοτήτων.

4. Συμπεράσματα
Η ελληνική μειονότητα αποτελεί ένα βασικό συστατικό στοιχείο της Αλβανίας και κανένας μηχανισμός, προπαγανδιστικός και κατασταλτικός, δεν μπορεί να την εξαφανίσει. Οι Έλληνες βορειοηπειρώτες γνωρίζουν πολύ καλά τι να πράξουν, έχουν μαζί τους, το δίκαιο, θεωρητικό και ουσιαστικό και την ιστορία. Οι επιλογές που πρέπει να γίνουν οφείλουν να γίνουν γρήγορα. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει και είναι αμείλικτος.

El Genocidio Griego

El genocidio , a manos de los turcos y con auspicio de la ONU

Otro genocidio por el Islam: el recuerdo del aniversario del Genocidio Griego por parte de los Turcos.  Nunca ha oído hablar de él? Otro genocidio de los musulmanes encubierto ?

Al igual que el genocidio armenio, ésto también fue cometido por los turcos. Parece que tienen gula para tanta maldad.

El genocidio de Tracia fue la tortura sistemática, masacres y limpieza étnica de varios millones de helenos (griegos) perpetrado por los turcos en toda TRACIA histórica un área que incluye Constantinopla (ahora llamada Estambul por los turcos), la Tracia Oriental y las islas de Imvros, Tenedos .

Otro genocidio cometido por los turcos. .. ..

Los ponentes que hemos oído hablar eran armenios, asirios y griegos.
El evento es de apoyo:

- A todo el mundo La afirmación del genocidio de los helenos (griegos) perpetrado por Turquía y los turcos turca nueva de Tracia, Anatolia y Asia Menor.
. – Reconocimiento del genocidio cultural en curso de los tracios helenos (griegos).

. Entre los oradores estuvieron el Presidente de la Organización Helénica de la Universidad de Graduados de América HOUGA, la Federación de EE.UU.-Ponciano Pan y el presidente CANADÁ y funcionarios, y miembros y funcionarios de la Federación Helénica de Sociedades de Nueva York.
. La ceremonia de este año incluye los estudiosos y un recital de los himnos solemnes órfico por nuestros muertos.
WWW.THRACIANGENOCIDE.ORG and download the pamphlet : “The Genocide of the Greeks”

Todos estaban allí para recordar a aquellos que pasan por este genocidio que realmente sucedió y, por desgracia, continúa en la actualidad.

 

. Mientras tanto, el plan para destruir toda propiedad griega en la ciudad era ya totalmente en marcha. Un centenar de bandas de amotinados estaban ocupados llevar a cabo su tarea terrible, que cubre una vasta área que se extendía desde el Bósforo hasta el Mar de Mármara. . Cada grupo tenía un líder que estaba armado con una lista de las casas y tiendas en su área en propiedad de los griegos. Se organizó un tornado de violencia que barrió todo a su paso.Decenas de ciudadanos griegos y los clérigos fueron golpeados. En total 73 iglesias griegas fueron saqueadas o quemadas.Iconos, murales y cálices sagrados del histórico y arqueológico de valor incalculable fueron destruidos. . Todos los edificios griegos de la ciudad y 26 escuelas griegas fueron demolidas por completo. La Escuela Patriarcal en Fanari, establecida en 1453, y la Escuela de Teología en Halki fueron sometidos a la furia de la turba en un acto de barbarie extrema. El Zappeion High School fue atacado y la estatua de su benefactor, Constantinos Zappas, arrojada por la gran escalera de mármol. La multitud no se detuvo en los mostradores arruinó, un piano y la sala de la escuela, pero también hizo un daño inmenso a los murales que decoraban las paredes interiores de la escuela.
En total, 4.340 tiendas y almacenes griegos fueron saqueados y destruidos por la noche; 2.600 casas griegas fueron capturados en el ojo de la tormenta y sometidas a la ira de la turba sin precedentes. T Las oficinas y las imprentas de los tres grandes periódicos de la ciudad griega fueron destrozados literalmente en pedazos. Las oficinas de Olympic Airways, entonces conocida como TAE, en la calle en Cumhuriyet Elmadag fueron visitadas dos veces por la chusma y destrozadas. ” testimoniohecho por Leonidas Koumakis sobreviviente del pogrom de Constantinopla de 6 de septiembre 1955 como se documenta en su libro testimonial.

THE MIRACLE: A True Story


Advertisement

Una respuesta hacia “El genocidio de Tracia, a manos de los turcos y con auspicio de la ONU”

En serio que nunca has oído hablar de la matanza de Esmirna (hoy Izmir)?

1. Así era la ciudad
   
   
   
2. Existe un famoso vídeo de la ciudad en llamas mientras se comete la matanza. Lo que no dice es que las imágnes fueron tomadas por un navío británico (formaba parte de una flota mayor) que estaba atarcado frente al puerto. No hicieron nada para evitarlo, se calcula que murieron 15000 personas aquel día. Es este:
   
   

Τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και η μεταφορά των παιδιών του Έβρου

Το Αρματαγωγό "Χίος"...1956

Από το blog http://tangelonias.blogspot.com/

Στη φωτογραφία ο ναύτης Χρήστος Ισιδωρίδης, που κατάγεται από τις Φέρες Έβρου, το 1956 στο Ναύσταθμο Σαλαμίνος. Υπηρέτησε στο Αρματατωγό "Σάμος L-179" από το 1956 μέχρι το 1958, ως ναύτης με την ειδικότητα του ΑΡΜ Αρμενιστή (πηδαλιούχου). Αριστερά της φωτογραφίας απεικονίζεται το Αρματαγωγό "Χίος L-195" του ιδίου τύπου.

Το συγκεκριμένο πλοίο είναι το πρώην LST-35 (τύπου U.S. LST 511-1152 / LST 1-510 Landing Ship Tank) του ναυτικού των Η.Π.Α. Κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία ‘USA – Dravo Corp., West Yard, Neville Island, Pittsburgh, Pa’. Παρεχωρήθη μαζί με τα "ΛΗΜΝΟΣ", "ΛΕΣΒΟΣ" και "ΣΑΜΟΣ" από τις ΗΠΑ, διαρκούντος του Β' Π.Π.

Καθελκύσθη στις 20 Μαρτίου του 1943, και παρελήφθη στις στις 9 Αυγούστου 1943 από τον Ανπχο Αθ. Σπανίδη. Έλαβε μέρος στις αποβατικές επιχειρήσεις στο Anzio και στη Ν. Γαλλία. Παρέμεινε ενεργό μέχρι το 1971, οπότε τέθηκε σε κατάσταση εφεδρείας. Το 1974 τέθηκε πάλι εν ενεργεία και παροπλίσθηκε οριστικά στις 10 Μαίου 1977. Το Αρματαγωγό ΧΙΟΣ είναι το 5o κατα σειρά από τα 6 πλοία που έχουν αυτό το όνομα.
Το Αρματαγωγό "Σάμος" (Πρώην USS LST-33, τύπου U.S. LST 511-1152 / LST 1-510 Landing Ship Tank) παραχωρήθηκε από τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρελήφθη από τον Ανπχο Π. Λάππα, στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ, στις 9 Αυγούστου 1943. Έλαβε μέρος στις αποβατικές επιχειρήσεις του Anzio και της Ν. Γαλλίας. Μετά την απελευθέρωση, χρησιμοποιήθηκε, εκτός από ασκήσεις, και για κρατικές και στρατιωτικές μεταφορές. Παροπλίσθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1977.

Το Α/Γ Σάμος L-179.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και σε μια επιχείρηση όπου έλαβε μέρος το προαναφερόμενο Α/Γ. Ήταν το 1948, αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα έμπαινε στη δίνη του Εμφυλίου. Μέσα στην αναταραχή του, 25.000 παιδιά αποσπάστηκαν από τις εστίες τους για να μεταφερθούν σε «παιδουπόλεις», 52 συνολικά σ' όλη τη χώρα. Τότε, ξεκινούσε και το αρματαγωγό "Σάμος" του Πολεμικού Ναυτικού για να μεταφέρει παιδιά από τους Μεταξάδες και τη Ζώνη του Έβρου στη Σύρο.

 

 

Ήταν το 1948, αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα έμπαινε στη δίνη του Εμφυλίου. Μέσα στην αναταραχή του, 25.000 παιδιά αποσπάστηκαν από τις εστίες τους για να μεταφερθούν σε «παιδουπόλεις», 52 συνολικά σ' όλη τη χώρα. Τότε, ξεκινούσε και το αρματαγωγό «Σάμος» του Πολεμικού Ναυτικού για να μεταφέρει παιδιά από τους Μεταξάδες και τη Ζώνη του Έβρου στη Σύρο.

Εξήντα χρόνια μετά, ένα από τα παιδιά αυτά, ο Αναστάσιος Τερζούδης, μεγάλος πια, επέστρεφε ξανά στη Σύρο, για προσκύνημα. "Ξετυλίγοντας" τις μνήμες του, έλεγε: ...»

«Όταν μας έφερε το πλοίο στο νησί πήγαμε με τα πόδια στο σημερινό Βαρδάκειο και Πρώιο νοσοκομείο. Ήταν συνεργείο, που μας γδύσανε. Κάναμε ντους και μας έδωσαν ρούχα καθαρά, καινούρια και φορέσαμε. Μετά, μας έβαλαν σε αυτοκίνητα και μας πήγανε στην Ποσειδωνία. Το κτίριο ήταν στολισμένο με κλαδιά από φοίνικες. Nομίζαμε πως γιόρταζε η εκκλησία. Μας έβαλαν σε θαλάμους, όταν φτάσαμε εδώ και όσοι δεν χωρούσαμε μας τοποθέτησαν στη λέσχη των πλουσίων. Από το χωριό Μεταξάδες είμαστε 33 παιδιά, όλα αγόρια. Σύνολο που ήρθαμε είναι 142 παιδιά. Και άρχισε η ζωή μας, όπως στο στρατό: πρωί προσευχή, έπαρση σημαίας, ρόφημα και όλα τα σχετικά για τη συντήρησή μας. Ζούσαμε καλά γιατί έφυγε ο φόβος και μας περιποιόντουσαν. Κάναμε μπάνιο στις Αγκαθωτές. Πήγαμε και σε σχολεία. Εγώ έβγαλα δύο τάξεις, την πρώτη και τη δευτέρα δημοτικού».

Αυτή την ιστορία διηγήθηκε ο κ. Τερζούδης στο Δημήτρη Χάλαρη, αδελφό του ξενοδόχου, που πριν από τρία χρόνια τον φιλοξένησε στο νησί. Η τυχαία αυτή συνάντηση στάθηκε αφορμή για τον κ. Χάλαρη, ιστορικό και συγγραφέα, ώστε να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης σχετικού υλικού, πληροφοριακού και φωτογραφικού.



Κάποια στιγμή, προσκλήθηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή από την πρόεδρο του Συλλόγου Βορειοελλαδιτών Σύρου, Ουρανία Πανταζή, η οποία κατάγεται από την Αλεξανδρούπολη, η οποία έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα. Έτσι αποφασίστηκε η έκδοση του πολύτιμου υλικού σ' ένα ενιαίο σύγγραμμα, με τον τίτλο «Τα βάσανα μικρών ανθρώπων. Από τον Έβρο στη Σύρο. Παιδουπόλεις».

Κατά την αναζήτηση χορηγών, η νομαρχία Έβρου ανταποκρίθηκε θετικά, καθώς άλλη μια σύμπτωση έκανε την εμφάνισή της. Ο πατέρας του νομάρχη Νίκου Ζαμπουνίδη, ήταν ένα ακόμη από εκείνα τα παιδιά. Ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου: «Τα "βάσανα μικρών ανθρώπων" για τους περισσότερους αναγνώστες του παρόντος βιβλίου θα είναι η ιστορία μιας προηγούμενης γενιάς και θα αναφέρονται στη ζωή άγνωστων παιδιών. Για μένα, όμως, είναι μέρος της προσωπικής μου ιστορίας. Αφορά τον τόπο μου και το σπίτι μου. Αφορά τον τόπο μου, αφού η περιοχή μου αποτέλεσε μια από τις "βόρειες επαρχίες", από τις οποίες πλήθος μικρών παιδιών αποσπάσθηκαν και μεταφέρθηκαν σε παιδουπόλεις. Αφορά το σπίτι μου, επειδή ένα απ' αυτά τα παιδιά που έζησαν στην παιδούπολη της Σύρου ήταν ο πατέρας μου. Μόνο από το χωριό μου, τη Ζώνη, συγκεντρώσαμε είκοσι επτά ονόματα παιδιών που πέρασαν την παιδική τους ηλικία, τα χρόνια μιας πρόωρα χαμένης αθωότητας, στην παιδούπολη της Σύρου».

Για τις παιδουπόλεις της Σύρου, στην Ερμούπολη και την Ποσειδωνία, η κ. Πανταζή επισημαίνει ότι «σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, τα παιδιά βρήκαν μια ανθρώπινη αγκαλιά, φαγητό και καλές συνθήκες, κάτι που δεν συνέβαινε και σε άλλες παιδουπόλεις».
Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι έχουν εκδοθεί βιβλία και έχουν γυριστεί ταινίες που κάνουν λόγο για άσχημες εμπειρίες παιδιών σε άλλες παιδουπόλεις της Ελλάδας. Αποδίδει εξάλλου τις καλές συνθήκες διαβίωσης στη Σύρο, στην αίγλη του νησιού την εποχή εκείνη.
«Η Σύρος και ειδικότερα η Ερμούπολη ήταν κέντρο πολιτισμού και η επιρροή της ήταν έντονη στην υπόλοιπη Ελλάδα. Από τις συνομιλίες μου με δεκάδες τέτοια παιδιά, τα οποία εγώ συνάντησα ως ενήλικες πλέον, προκύπτει ότι ο τοπικός πληθυσμός τα αγκάλιασε και τους πρόσφερε οικογενειακή θαλπωρή. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά παιδιά περνούσαν τα Σαββατοκύριακα σε οικογένειες Συριανών», τονίζει από την πλευρά του ο κ. Χάλαρης.
Δεν παραλείπει, όμως, να αναφερθεί και στις συναντήσεις του με κατοίκους των Μεταξάδων του Έβρου, που τού μετέφεραν τα αισθήματα που βίωναν εκείνη την εποχή. «Η ταλαιπωρία, η δυστυχία και ο φόβος των ανθρώπων ήταν περισσότερο από εμφανή, σε μια εποχή δύσκολη για την Ελλάδα, όπου η ίδια η επιβίωση απαιτούσε μεγάλο αγώνα», προσθέτει.




Το ταξίδι της επιστροφής για τα παιδιά των παιδουπόλεων ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα, το 1951, που τα πράγματα ηρέμησαν. Ο Αναστάσιος Τερζούδης θυμάται: «Η κοινότητα έστειλε τα χαρτιά από τον Έβρο και υπέγραψε κάποιος συγγενής και παραλάμβανε κάθε παιδί. Το ταξίδι της επιστροφής ήταν: Θήρα, Πειραιάς, Διδυμότειχο, Μεταξάδες οδικώς. Και έφτασα στο χωριό μου και βρήκα ερείπια, βομβαρδισμένο τοπίο, λάκκους και συντρίμμια. Και σήμερα που πλησιάζω τα 70, αξιώθηκα και ήρθα στη Σύρο, μετά από τόσα χρόνια, για προσκύνημα. Βλέποντας τα κτίρια θυμήθηκα τους ανθρώπους. Με εκείνες τις φιγούρες και τα ευγενικά βλέμματα που μας περιποιήθηκαν, μας τάισαν, μας έντυσαν, μας μάθανε γράμματα, και μας έδωσαν θάρρος και βγάλαμε από μέσα μας το φόβο. Τέτοιες μέρες να μην ξανάρθουν. Ζημιωθήκαμε όλοι. Ζημιώθηκε η πατρίδα μας».

Στο ίδιο μήκος κύματος, η κ. Πανταζή μιλά για την αξία της προσπάθειας συγκέντρωσης και δημοσιοποίησης αυτού του κομματιού της ιστορίας: «Ο Θανάσης, ο Χρήστος, ο Αποστόλης, ο Γιάννης, πρωταγωνιστές οι ίδιοι, έπρεπε να βρουν φωνή και να πουν τη δική τους ιστορία σε εμάς τους νεότερους, για να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε και να μην ξεχνάμε. Γιατί ο θάνατος μπορεί να είναι το τέλος της ζωής, η λήθη όμως είναι το τέλος της ύπαρξης. Αν σε ξεχάσουν όλοι είναι σαν μην υπήρξες».

Το βιβλίο ενισχύθηκε οικονομικά από τη Νομαρχία Έβρου, τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση Ροδόπης - Έβρου και προλογίζεται από το Νομάρχη Έβρου, τον Ν. Λυγερό, το Φ. Μαλκίδη και την πρόεδρο του Συλλόγου Βορειοελλαδιτών Σύρου Ο. Πανταζή.


Από τη εισαγωγή του Φ. Μαλκίδη στο βιβλίο:

«...Μία από τις παιδοπόλεις που λειτούργησε την περίοδο εκείνη ήταν και αυτή της Σύρου. Εκεί πολλά παιδιά του νομού Έβρου, από τους Μεταξάδες, τη Ζώνη, και άλλους οικισμούς του νομού Έβρου, αφού άφησαν τις οικογένειές τους, με πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, έφτασαν στη Σύρο, όπου έζησαν με στερήσεις. Εκεί στη φιλόξενη για ακόμη μια φορά Σύρο, η οποία αποδείχτηκε η κατάλληλη για να δεχτεί διωκόμενους Έλληνες και γενικώς κατατρεγμένους ανθρώπους, βρήκαν καταφύγιο τα πιο αθώα θύματα του εμφυλίου πολέμου.
Τα παιδιά αυτά, μοιράστηκαν τη φτώχεια της μεταπολεμικής- μετεμφυλιακής Ελλάδας, με τους ντόπιους και προσπάθησαν να δαμάσουν την πείνα τους μαζί με τους Συριανούς και τις Συριανές, τους ανθρώπους που πλήρωσαν βαρύτατο φόρο αίματος με χιλιάδες νεκρούς κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη μας εισάγει σε ένα κόσμο, ο οποίος, πλην εξαιρέσεων, μας είναι εν πολλοίς άγνωστος και φορτισμένος ακόμη. Το βιβλίο διανθισμένο με βιώματα που είναι και ανεκτίμητες μαρτυρίες, αφηγήσεις, φωτογραφίες και γνώση του χώρου, μας δημιουργεί το πλαίσιο για να κατανοήσουμε την παιδόπολη της Σύρου και τη διαβίωση των παιδιών του Έβρου.
Η ανάλυση επικεντρώνεται στα παιδιά που προέρχονται από το νομό Έβρου, στα παιδιά που έζησαν με αρκετό πόνο τον εμφύλιο πόλεμο και το χωρισμό. Από το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη προκύπτουν σημαντικά στοιχεία και χρήσιμα συμπεράσματα. Η λειτουργία της παιδόπολης, η εγκατάσταση των μικρών παιδιών από τον Έβρο, η σχέση τους με τους ντόπιους και τέλος η διαχρονική σταθερά και αξία της Σύρου και των ανθρώπων της. Της φιλοξενίας. Από τους Έλληνες της Χίου το 1822, τους Έλληνες της Μικράς Ασίας εκατό χρόνια αργότερα, μέχρι τα παιδιά του Έβρου, η Σύρος και οι άνθρωποι της, αποδεικνύει αυτό που επιθυμούμε να βρούμε στις δοκιμασίες και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, παρηγοριά, φιλανθρωπία, υποστήριξη, ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη, καλοσύνη, στοργή προς τα παιδιά».

 

 

 

 

Το Α/Γ Χίος το 1952 την περίοδο που έφερε ακόμη την
αμερικάνικη γραμματαρίθμηση.

Πηγές
http://www.hellasarmy.gr/
Αρματαγωγά Πολεμικού Ναυτικού

Αποστολή αλληλεγγύης από την Αλεξ/πολη προς την Βόρειο Ήπειρο

Αποστολή αλληλεγγύης από την Αλεξ/πολη προς την Βόρειο Ήπειρο

(από το ιστολόγιο http://kinisialexandroupolis.blogspot.com/2012/03/blog-post_02.html)

Στις 24 Μαρτίου του 1998 απλοί πολίτες, φορείς και Σύλλογοι με την συνεπικουρία του Δήμου Αλεξ/πόλεως πραγματοποίησαν αποστολή αλληλεγγύης προς τον δοκιμαζόμενο Βορειο-Ηπειρωτικό ελληνισμό προσφέροντας κυρίως φαρμακευτικό-εκπαιδευτικό-εκκλησιαστικό υλικό. Επίσης παραδόθηκε και ένα συμβολικό χρηματικό ποσό προς τους κατοίκους του χωριού Βόδιστρα (περιοχή Αργυροκάστρου) οι οποίοι και φιλοξένησαν την ελληνική αποστολή. Να θυμίσουμε πως το 1997 είχε καταρρεύσει κυριολεκτικά η Αλβανία κάτω από το βάρος του σκανδάλου των "πυραμίδων", εξεγέρθηκε ο λαός, έπεσε η κυβέρνηση , σχεδόν διαλύθηκε το κράτος και οι αποθήκες οπλισμού του αλβανικού στρατού λεηλατήθηκαν γεμίζοντας με καλάζνικοφ και άλλα όπλα όλην την Αλβανία (κι όχι μόνο). Εκείνην την περίοδο ο ελληνισμός της Β.Ηπείρου δοκιμάστηκε, για ακόμη μιά φορά, πολύ σκληρά. Εκφοβισμοί, τρομοκράτηση, καταπάτηση περιουσιών, ανασφάλεια, εγκληματικότητα, έλλειψη βασικών ειδών διαβίωσης κλπ είχαν κάνει αφόρητη την ζωή στην Αλβανία και ιδιαίτερα την εγκαταλελειμμένη ελληνική μειονότητα της Β.Ηπείρου.

Έτσι λοιπόν με πρωτοβουλία της Δημοτικής Νεολαίας του Δήμου Αλεξ/πόλεως , των Κυπρίων μοτοσυκλετιστών και του Δήμου Καλύμνου διοργανώθηκε αποστολή στα χωριά της Δρόπολης, περιοχής Αργυροκάστρου. Καταστηματάρχες (και ιδίως φαρμακοποιοί), φορείς αλλά και απλοί πολίτες της Αλεξ/πολης μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα μάζεψαν υλικό και γέμισαν ένα φορτηγό το οποίο και συμμετείχε στην αποστολή.

Βορειοηπειρώτες, Ελλαδίτες και Κύπριοι φωτογραφίζονται έξω από το χωριό που διανυκτέρευσε η αποστολή, Πάνω δεξιά διακρίνεται ο πρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσυκλετιστών , Γιώργος Χατζηκώστας (γνωστός στο πανελλήνιο για την αντικατοχική πορεία των Κύπριων μοτοσυκλετιστών προς την κατεχόμενη Κύπρο κατά την διάρκεια της οποίας δολοφονήθηκε βάναυσα ο Τάσος Ισσαάκ)

Άποψη του Αργυροκάστρου. Η δουλεμένη πέτρα δένει απόλυτα με το γύρω φυσικό τοπίο.

Τα παιδάκια του σχολείου της Βόδιστρας τρέχουν χαρούμενα να υποδεχθούν την αποστολή.

Στην αποστολή συμμετείχαν εθελοντικά από Αλεξ/πολη ο Ανέστης Μαυροκέφαλος, ο Φάνης Μαλκίδης, ο Γιώργος Σιμσίρης κι ο φωτογράφος Βασίλης Καραφυλλίδης (όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του)

Στο αμφιθέατρο της Δερβιτσάνης πραγματοποιήθηκε η γιορτή της 25ης Μαρτίου με παραδοσιακούς Ηπειρώτικους χορούς, ποιήματα και ατόφια καταπληκτική Ηπειρώτικη μουσική. Παιδιά με παραδοσιακές στολές προσέφεραν στους παρευρισκόμενους συγκινητικές στιγμές αποδεικνύοντας πως ο εκεί ελληνισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου ελληνισμού.

Οι κάτοικοι του χωριού υποδέχθηκαν με περίσσιο ενθουσιασμό την ελληνική αποστολή. Επί δεκαετίες ήταν ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και για πολλούς φάνταζε σαν όνειρο το να τους επισκεφτούν Έλληνες.

Οι παραδοσιακές γυναικείες στολές της Β.Ηπείρου. Οι περισσότερες εκ των ηλικιωμένων γυναικών προσέφεραν φαγητό και περίθαλψη στους Έλληνες στρατιώτες κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940.

Ελληνόπουλο κρατά την γαλανόλευκη εντός της εκκλησίας της Δερβιτσάνης κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την 25η Μαρτίου του 1998.

Ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος κοινωνεί τα παιδάκια.
Σε συζήτηση, με μέλη της αποστολής, ο Δεσπότης είχε εκμυστηρευτεί πως το μόνο που ζητά από την Ελλάδα είναι να αποστείλει μερικούς ιερείς για να μπορέσουν να ξαναλειτουργήσουν οι δεκάδες ελληνορθόδοξες εκκλησίες της ευρύτερης περιοχής. Το 1998 υπήρχαν στην Β.Ήπειρο μόνο 10 ιερείς(!) πράγμα που έκανε πολύ δύσκολη την πραγματοποίηση των Θείων Λειτουργιών (μετά από χρόνια σκληρού αθεϊστικού καθεστώτος στην Αλβανία οι Έλληνες αποζητούσαν την λειτουργία όλων των εκκλησιών τους τις οποίες είχαν στερηθεί για τόσα χρόνια. Σήμερα υπάρχουν αρκετοί ιερείς οι οποίοι λειτουργούν αλλά οι διώξεις του ελληνικού στοιχείου συνεχίζονται ποικιλοτρόπως και μεθοδευμένα).

Συμπερασματικά, η συγκεκριμένη αποστολή αλληλεγγύης αποδείχθηκε τονωτική για τους κατοίκους της περιοχής καθώς πήραν δύναμη και ελπίδα νιώθοντας πως υπάρχουν κάποιοι που τους σκέφτονται και τους στηρίζουν. Δεν είναι τόσο η υλική υποστήριξη όσο η ηθική που έδωσε κουράγιο στους δοκιμαζόμενους Βορειοηπειρώτες. Η αλληλεγγύη και η προσφορά αποτελούσε και αποτελεί υπέρτατη ελληνική αξία. Ευχόμαστε να ξανα-ανακαλύψουμε, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, τις ξεχασμένες αξίες μας...