Θεοφάνης Μαλκίδης
Αριστοτέλης Γκούμας-Χειμάρρα. Η δολοφονία του Ελληνισμού συνεχίζεται
Συνηθίζεται να λέγεται ότι το έγκλημα που δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται. Αυτό που τελεί ο θύτης, αυτό που βιώνει το θύμα, όταν δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται και μάλιστα με τραγικότερο και πιο επώδυνο τρόπο.
Λίγο πριν ,λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο και την Παναγία μας, η Εκκλησία και ο λαός μας, τιμά την μνήμη των Αγίων Μαρτύρων της Πίστεως και της Πατρίδος, κληρικών, οι οποίοι υπέστησαν μαρτύρια και βρήκαν φρικτό θάνατο, τις ημέρες κατά τις οποίες εξελίχθηκε η Μικρασιατική καταστροφή.
Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο Κυδωνιών Γρηγόριος μαζί με τους 38 ιερείς του, ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος και οι 9 ιερείς της συνοδείας του, ο Ικονίου Προκόπιος, ο Ζήλων Ευθύμιος, ο Αρχιμανδρίτης Πλάτων και πολλοί άλλοι, ήταν η προσφορά της αγωνιζόμενης Μικρασιατικής εκκλησίας στη θυσία του Ελληνισμού. Δυστυχώς πριν δολοφονηθούν πρόλαβαν να δουν και την καταστροφή των εκκλησιών όπου λειτουργούσαν.....
Το έγκλημα αυτό που στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 και πλέον Έλληνες και Ελληνίδες, που εξαφάνισε τον πολιτισμό, τις οικίες, τα μνήματα και τις εκκλησίες, αφού δεν τιμωρήθηκε, επαναλήφθηκε το 1955 και το 1964 στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, το 1974 στην Κύπρο και δυστυχώς και στις μέρες μας, με τη βάρβαρη δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα.
Ο αλβανικός φασισμός, τα “αδέλφια και τα ξαδέλφια, κατά δήλωσή τους, των δολοφόνων του 1922” , του τουρκικού φασισμού, αφού είδαν ότι το μαζικό έγκλημα στη Σμύρνη έμεινε ατιμώρητο, αποφάσισαν να καταστρέψουν ότι έφτιαξε η πίστη και η ιστορία στη Βορειοηπειρωτική γη, ότι γέννησε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, τον Αριστοτέλη Γκούμα. Με άλλα λόγια η βαρβαρότητα, η ληστεία, η λεηλασία, η καταστροφή δεν τελείωσε στη Σμύρνη, αλλά δυστυχώς συνεχίζεται σήμερα και
στη Χειμάρρα.
Ποιος θυμάται την Αμφίπολη
Συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη στο δημοσιογράφο Λευτέρη Θεοδωρακόπουλο για το pinakio.blogspot.com
Ποια είναι η εκτίμηση σας για την ανακάλυψη της Αρχαίας Αμφίπολης;
Είναι αυτονόητο ότι κάθε νέα ανακάλυψη που αφορά τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο και ό,τι αυτός κομίζει, αποτελεί μία σπουδαία είδηση και εκτιμώ κάτι που δεν αφορά μόνο τους νεοΈλληνες, αλλά και τον κόσμο. Η δε ανακάλυψη όταν γίνεται στην Μακεδονία αποκτά, για τους ευνόητους λόγους, ακόμη μεγαλύτερη αξία. Άλλωστε πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές η γη, ο τόπος, το χώμα, τα «άψυχα» αντικείμενα, ξέρουν καλύτερη ιστορία και έχουν καλύτερη πολιτική αντίληψη από πολλούς «ζωντανούς» οργανισμούς……
Θεωρείτε πως την έχουν αφήσει στην τύχη της και δεν αξιοποιήθηκε ποτέ όπως θα έπρεπε;
Συμφωνώ απολύτως. Εκτιμώ ότι όπως πολλά στην νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα παραδόθηκαν κυριολεκτικά στο εφήμερο και στο μικροκομματικό- μικροπολιτικό, έτσι και τα ευρήματα και ό, τι αυτά συμβολίζουν, αφέθηκαν στην ίδια μοίρα. Ας φανταστούμε ότι εδώ υπάρχει μία ζώσα πραγματικότητα και αλλού υπάρχουν μύθοι που έχουν την αντικαταστήσει. Το μίσος, πραγματικά, της αποκαλούμενης πολιτικής τάξης για κάθε τι ουσιαστικό, ηθικό, όμορφο, μεγάλο και αληθινό, εν τέλει Ελληνικό, είναι εντυπωσιακό!
Γεωπολιτικά τι σημαίνει η αρχαία Αμφίπολη;
Μετά τα τελευταία γεγονότα για το ζήτημα της ονομασίας της χώρας που προέκυψε από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αποκτά σαφώς μεγαλύτερη σημασία η επανεξέταση της ιστορίας και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με τη γνώση και το σεβασμό της. Σε κάθε άλλη περίπτωση και ιδιαίτερα από μία χώρα με το τεράστιο ειδικό και ιστορικό βάρος της Ελλάδας, η υπόθεση της ονομασίας θα ήταν ένα ζήτημα που δε θα είχε προκύψει καν και αν σε αντίθετη περίπτωση είχε συμβεί αυτό, τότε θα είχε λυθεί με πολύ συνοπτικές διαδικασίες.
Η πολιτική και η διπλωματία όταν χρησιμοποιεί την ιστορική αλήθεια μπορεί να επιλύσει οποιοδήποτε θέμα, όσο πολύπλοκο και εάν είναι αυτό. Σήμερα όμως η Ελλάδα και ο Ελληνισμός σε όλον τον κόσμο βλέπει ότι το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, η οποία καπηλεύεται τον ιστορικό, γεωγραφικό και πολιτικό όρο Μακεδονία, έχει καταλήξει να αποτελεί μία διαπραγμάτευση από την οποία απουσιάζει η ιστορία. Αντιθέτως είναι παρούσα η προπαγάνδα…... Επί της ουσίας, η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας, ενός όρου που δεν είναι απλώς ένα ζήτημα του παρελθόντος, όπως αφελέστατα και χωρίς πολύ σκέψη αρκετοί υποστηρίζουν, αλλά ένα θέμα που συνδέεται με το μέλλον, αποτελεί μείζονα συνιστώσα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και των ελληνικών συμφερόντων.
Αυτά σε περίπτωση που δεν υπάρξει κατοχύρωσή τους, στο όνομα άρα και στο χώρο της Μακεδονίας, θα υπάρξει απώλεια της χρήσης και της διαχείρισης αυτού του ιστορικού, γεωγραφικού και πολιτικού- διπλωματικού όρου.
Η επίλυση ενός μείζονος εθνικού ζητήματος δεν μπορεί να γίνει εις βάρος καμίας ιστορικής πραγματικότητας, ούτε της απεμπόλησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ούτε στο όνομα αβέβαιων οικονομικών συμφερόντων, που υποτίθεται θα λύσουν αυτόματα το θέμα. Και προφανώς κανείς δε έχει την νομιμοποίηση να προτείνει το όνομα της Μακεδονίας σε οποιαδήποτε λύση, διαπράττοντας το έγκλημα της Ύβρεως.
Η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων μπορεί να γίνει χωρίς χρήση βίας, χωρίς λειτουργίες ζούγκλας, αλλά με όρους κοινωνίας ανθρώπων και σεβασμού στην ιστορία και την εθνική αξιοπρέπεια. Τις λύσεις τις δίνει η Πολιτική, η Ιστορία, η Μνήμη και το Δίκαιο. Αυτή που σέβεται όλα τα παραπάνω είναι η πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ήδη από τη δεκαετία του 1990 για «Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής». Πρόταση που έχουν υιοθετήσει οι Παμμακεδονικές Ενώσεις στην Ελλάδα και τη Διασπορά.
Η ιστορία, η οποία έρχεται και από την Αμφίπολη, όταν τη γνωρίζεις και τη σέβεσαι σου δίνει λύσεις και σε ανταμείβει. Ας τη συμβουλευτούν όλοι και ας πράξουν το καθήκον τους, όπως το επιβάλλει η ελληνική ιστορία και ιδιαίτερα αυτή της Μακεδονίας, το όνομα της οποίας θα χαθεί μόνο εάν το αποδεχτεί η Ελλάδα!
Πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί;
Οι επιστήμονες που συμμετείχαν τόσο στην ανασκαφή, όσο και την περαιτέρω ανάδειξη της ανακάλυψης, έχουν απαντήσει (και) σ΄αυτό το ερώτημα. Από την πλευρά μου ως πολίτης μπορώ να πω ότι υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι, έξυπνοι και οικονομικοί για να απαντήσω και σ΄αυτούς που σε όλα βλέπουν μνημονιακές δεσμεύσεις, για την αξιοποίηση. Απαιτείται βεβαίως θέληση και πίστη ότι αγωνίζεσαι με αυτόν τον τρόπο για τη σωτηρία της δοκιμαζόμενης πατρίδας σου. Με όρους Γιώργου Σεφέρη για μία Ελλάδα που ακούω αλλά που δε βλέπω….
Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε στην υπουργό Πολιτισμού για το συγκεκριμένο θέμα;
Επιστροφή στις αξίες της Ελληνικότητας, στις αρχές της φιλοκαλίας, της ομορφιάς, της ιστορίας, της αλήθειας, της αντίστασης στο κιτς, στην οικειοποίηση και τη χυδαία προπαγάνδα.
Τον Ελληνικό πολιτισμό κανείς δεν μπορεί να τον υποβαθμίζει, να τον οικειοποιείται, να τον ευτελίζει……
Τελούμε Την Κυριακή 13 Αυγούστου 2017
Στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής στην Γεροσκήπου το 3μηνο μνημόσυνο του αγαπημένου μας αδελφού Στρατιώτη
ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ
Που έπεσε Μαχόμενος στις 15 Αυγούστου 1974 στο λόφο《Λαπάτσα 》στην περιοχή Σκυλλούρας και καλούμε όσους επιθυμούν να παραστούν ..
Θ. Μαλκίδης
Το "Ταξίδι στον Καύκασο" του Νίκου Καζαντζάκη
1. "Ταξίδι στον Καύκασο"
Το 2017 έχει ανακηρυχθεί ως έτος Νίκου Καζαντζάκη, με αφορμή 60 χρόνια από το θάνατό του και θεωρώ ότι μία από τις ιδιαίτερες στιγμές του είναι η παραμονή του στον Καύκασο, με την ιδιότητα του ειδικού απεσταλμένου του υπουργείου Περιθάλψεως για την υποδοχή και εγκατάσταση του μεγάλου ρεύματος προσφύγων μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και η συμμετοχή του ως επικεφαλής στην «Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτητών εν Κρήτη» και συνοδοιπόρους τους καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννη Καλλιτσουνάκη και Ιωάννη Κακριδή.
Η γνωριμία του Καζαντζάκη με τον Βενιζέλο υπήρχε από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, όταν κατετάγη εθελοντικά στον ελληνικό στρατό και υπηρέτησε στο γραφείο του, έδωσε την ευκαιρία στον Βενιζέλο να τον τοποθετήσει σε θέση διευθυντή στο υπουργείο Περιθάλψεως. Εκεί ο Καζαντζάκης θα παραμείνει έναν χρόνο (1919-1920) και θα αποχωρήσει μετά την ήττα των Φιλελευθέρων τον Νοέμβριο του 1920.
Γράφει στην "Αναφορά στον Γρέκο":«Καλή η στιγμή να δοκιμάσω αν η πράξη είναι η μόνη ικανή ν’ απαντήσει, κόβοντας με το σπαθί της τους αξεδιάλυτους κόμπους της θεωρίας. Δέχτηκα και για έναν άλλο λόγο∙ πόνεσα την αιώνια σταυρωμένη ράτσα μου που κιντύνευε πάλι στο προμηθεϊκό βουνό του Καυκάσου. Δεν ήταν ο Προμηθέας, ήταν η Ελλάδα καρφωμένη πάλι από το κράτος και τη βία και φωνάζει. Φωνάζει όχι τους θεούς, φωνάζει τους ανθρώπους, τα παιδιά της να τη σώσουν.Έτσι, ταυτίζοντας τα σημερινά παθήματα, με τα αιώνια πάθη της Ελλάδας, υψώνοντας την τραγική σύγχρονη περιπέτεια σε σύμβολο, δέχτηκα».
Μέσα στον έναν χρόνο παραμονής του θα ζήσει το δράμα του Ελληνισμού στις εσχατιές του Καυκάσου και του Αντικαυκάσου που, σύμφωνα τις προξενικές εκθέσεις ξεπερνούσαν τις 500.000 ψυχές. Στις πόλεις και τα χωριά των κυβερνείων Τιφλίδας, Καρς, Μαύρης Θάλασσας, Κουμπάν, Κουταΐδος, αλλά και του Μπακού, Ερεβάν κ.ά., λειτουργούσαν ελληνικά σχολεία και προξενεία, ορθόδοξοι ναοί με Έλληνες ιερείς, σωματεία και εφημερίδες. Ολοι αυτοί οι ελληνικοί πληθυσμοί βρέθηκαν σε δεινή θέση όταν βρέθηκαν στο επίκεντρο των τεράστιων πολιτικών αλλαγών λόγω της Επανάστασης των Μπολσεβίκων αλλά και εξαιτίας των επιλογών του Βενιζέλου που έστειλε ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία για την καταστολή της επανάστασης των μπολσεβίκων.
Στην επιθυμία των Ελλήνων του Πόντου να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος ο Βενιζέλος θα σταθεί αντίθετος, η Γενοκτονία θα προσθέσει νέα θύματα και πρόσφυγες προς τον Καύκασο, εκεί όπου η Οκτωβριανή Επανάσταση έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη. Ο Καζαντζάκης τον Αύγουστο του 1919 θα φύγει μέσω Κωνσταντινουπόλεως και Ιταλίας για Παρίσι προκειμένου να συναντήσει τον ίδιο τον Βενιζέλο και να του διεκτραγωδήσει όσα τρομερά είδαν τα μάτια του με την αποχώρηση του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, μετά την ήττα των δυνάμεων της Αντάντ για το μικρασιατικό μέτωπο.
Γράφει σχετικά: «... Οσον αφορά εγκατάστασιν Μακεδονίας εκατόν χιλιάδων Καυκασίων γίνεται μελέτη και αναγκαία προπαρασκευή ΣΤΟΠ. Οφείλω όμως πληροφορήσω Υμετέραν Εξοχότητα» τηλεγραφούσε από την Αθήνα στον Βενιζέλο στο Παρίσι ο υπουργός Περιθάλψεως Σ. Σίμος «περί μεγάλων δυσχερειών και ικανού χρονικού διαστήματος τα οποία θα απαιτηθούν διά μίαν τοιαύτην μετακίνησιν της οποίας αντιλαμβανόμεθα την Εθνικήν σπουδαιότητα ΣΤΟΠ...».
Το τηλεγράφημα του Καζαντζάκη προς τον υπουργό Περιθάλψεως είναι τραγικό: «Ινα μη αποθανώσιν εκ πείνης και κακουχιών Ελληνες πρόσφυγες (δέον όπως) όταν επιστή ο καιρός επιτευχθή ωργανωμένη και ταχεία η παλιννόστησις και εγκατάστασις αυτών εν Πόντω. Η δευτέρα κατηγορία των Ελλήνων ανερχομένη εις υπέρ 100 χιλιάδας των επιθυμούντων εγκατάστασιν μόνον εν ελευθέρα Ελλάδι παρουσιάζει οξυτάτην την ανάγκην αρωγής. Ευρισκόμενοι μεταξύ αλληλοσυγκρουομένων φυλών κινδυνεύουσιν την στιγμήν ταύτην να εξολοθρευθώσι από τους προχωρούντας εκ της Αρμενίας και Αζερμπατζίας Κούρδους Ταρτάρους. Επιτροπαί εξ αυτών επανειλημμένως σπεύδουσι να εκλιπαρήσωσι δι' εμού την Ελληνικήν Κυβέρνησιν να μη τους αφήσει να χαθώσι. Οι πλείστοι εγκατέλιπον ήδη την γλώσσα των καταστάντες τουρκόφωνοι ή ρωσόφωνοι και μετά τινα χρόνον δεν θα υφίστανται πλέον ως Ελληνες... Νομίζω επιβεβλημένον να μεταφερθώσι αμέσως εις Α. Μακεδονίαν εγκαθιστάμενοι εις εκκενούμενα κτήματα από Μικρασιάτες και Θράκες πρόσφυγες... Παρακαλώ μοι τηλεγραφήσητε οδηγίας. Καζαντζάκης» (16 Αυγούστου 1919).
Σε επιστολή του ο Καζαντζάκης προς τον Γιάννη Σταυριδάκη, με ημερομηνία 27/9/1919, γράφει: «Όλη η προσοχή του υπουργείου μας στρέφεται προς το ζήτημα του Πόντου και έτσι ελπίζω σε μεγάλα πράματα....»
2. Οι ξεχασμένοι Έλληνες
Χάρη στις εκθέσεις του Καζαντζάκη, αλλά και στην πίστη για τη μεγίστη εθνική και πολιτική σπουδαιότητα του εγχειρήματος, η μεταφορά των Ελλήνων του Καυκάσου θα εγκριθεί από τον Βενιζέλο κι έτσι τα πράγματα θα ακολουθήσουν το δρόμο τους.
Η διαχείριση των χρημάτων ανατέθηκε σε ειδική Επιτροπή του Υπουργείου Περιθάλψεως υπό τον Καζαντζάκη και μέλη τους συνεργάτες του, Ηρακλή Πολεμαρχάκη, Γ. Κωνστανταράκη, Γ. Αγγελάκη, Ι. Ζερβό, Δ. Ελευθεριάδη, τον Γιώργη Ζορμπά και τον εκπρόσωπο του υπουργείου Γιάννη Σταυριδάκη.
Σημειώνει ο Καζαντζάκης στην "Αναφορά στον Γρέκο": «Tο βαπόρι ήταν γεμάτο ψυχές που ξεριζώθηκαν από τα χώματά τους και πήγαινα να τις φυτέψω στην Ελλάδα. Ανθρώποι, αλόγατα, βόδια, σκάφες, κούνιες, στρώματα, αξίνες, άγια κονίσματα, Βαγγέλια, τσάπες έφευγαν τους μπολσεβίκους και τους Κούρδους και δρόμωναν κατά τη λεύτερη Ελλάδα. Η Μαύρη θάλασσα κυμμάτιζε αλαφριά σκούρα, λουλακιά και μύριζε σαν καρπούζι∙ ζερβά μας τ’ ακρόγιαλο και τα βουνά του Πόντου. Μια φορά κι έναν καιρό δικά μας∙ δεξιά αστραφτερό, απέραντο το πέλαγο. Ο Καύκασος είχε σβύσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένοι, κάθονταν στην πρύμνα και δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από τ’ αγαπημένο ακροθάλασσο. Ο Καύκασος είχε χαθεί, φάντασμα ήταν και σκόρπισε, μα απόμεινε ασάλευτος, αβασίλευτος, βαθιά στις λαμπυρίθρες των ματιών τους. Δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα. Βουνά θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι. Ένα χταπόδι είναι η ψυχή του ανθρώπου κι όλα ετούτα απλοκαμοί της».
Η συνέχεια είναι τραγική και μοιραία. Ο Βενιζέλος θα ηττηθεί , ο Καζαντζάκης θα επιστρέψει στην Ελλάδα και ο Καύκασος θα αποτελέσει το χώρο των 15 Δημοκρατιών της πρώην ΕΣΣΔ, όπου μέχρι σήμερα ζουν χιλιάδες Ελλήνων. Αυτοί που όπως και οι πρόγονοί τους το 1919 αντικρίζουν σήμερα τις ελληνικές ακτές- το αναφέρει ο Καζαντζάκης στο “Ταξίδι στον Καύκασο” «παρακαλώντας να κάνουμε τις πέτρες και τα ξύλα, εκκλησιές και σχολειά».......
Ντοκιμαντέρ για την ιστορία ηρωισμού ομάδας ανδρών του πεζικού κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής
Τη συγκλονιστική ιστορία μιας ομάδας αντρών του 361ου Τάγματος Πεζικού, που έδωσαν άνιση μάχη με τις τουρκικές δυνάμεις τον Ιούλιο του 1974 στην οροσειρά του Πενταδάκτυλου, «ξαναζωντανεύει» το ιστορικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Πορεία Θανάτου». Στη μάχη του Κουτσοβέντη, του κατεχόμενου σήμερα χωριού του Πενταδάκτυλου μια χούφτα άνδρες του 361ου τάγματος πεζικού βρέθηκαν αντιμέτωποι με εκατοντάδες Τούρκους αλεξιπτωτιστές. Το ντοκιμαντέρ εξιστορεί μέσα από τις μαρτυρίες των επιζώντων, λεπτό προς λεπτό, τα όσα δραματικά εκτυλίχθηκαν στις 24 Ιουλίου στον Κουτσοβέντη, καθώς και την προσπάθεια τους να επιστρέψουν μέσα από τις εχθρικές γραμμές.
Ένας από τους επιζώντες λέει: «….Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι μαχητές αμιλλώνται στο ποιος θα πεθάνει πρώτος. Ποιος θα νικήσει πρώτος. Αμιλλώνται στο ποιος δεν θα ορρωδήσει, δεν θα λυγίσει – έστω και αιμορραγώντας – γιατί ο αγώνας γίνεται υπέρ βωμών και εστιών. Διερωτώμαι: Δικαιούται κανείς να περιφρονεί αυτό το πνεύμα θυσίας; Κάποτε το σκλαβωμένο τμήμα της Κύπρου θα απελευθερωθεί συν Θεώ. Θα ‘ναι τότε υποχρέωση της πολιτείας να ανεγείρει εκεί, στα βορειοδυτικά υψώματα του Κουτσοβέντη, τον τύμβο της νέας Θερμοπύλης, πάνω στον οποίο θα χαραχθεί σαν ελάχιστος φόρος τιμής το επίγραμμα που έγινε διεθνώς το σύμβολο του ηρωισμού και του πνεύματος θυσίας: Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”».
Η έρευνα και τα γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ κράτησαν σχεδόν τρία χρόνια, σε Κύπρο (ορισμένα στην περιοχή της μάχης), Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το ντοκιμαντέρ που φέρει την σφραγίδα των δημοσιογράφων του ΑΝΤ-1 Κύπρου, Κυριάκου Πομηλορίδης Μαρίνας Χατζηκώστα και Άντρης Χαραλάμπους (Alfa Κύπρου), προβλήθηκε αυτές τις μέρες παγκύπρια στις αίθουσες των «K.CINEPLEX».
