Επειδή πλημμύρισε ο βόθρος στο Λονδίνο και οι λακέδες στην Αθήνα και την Λευκωσία καθαρίζουν τα λύματα,
Θεοφάνης Μαλκίδης
Κύπρος,
αγνοούμενοι, υπάρχουν και κηδεύονται μισό αιώνα μετά…..
Παρακολουθώ για
πολλούς λόγους και για πολλά χρόνια το ζήτημα των αγνοουμένων συμπατριωτών μας
μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Μεταξύ των άλλων γιατί
συνδέομαι με αγνοούμενο του 1974 ο οποίος δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμη, γιατί η γιαγιά
μου το 1922 είχε και αυτή αγνοούμενη (από τον ίδιο ατιμώρητο θύτη) την αδελφή της η οποία δυστυχώς δεν βρέθηκε
ποτέ, γιατί το ζήτημα των αγνοουμένων της Κύπρου συνιστά τον τύπο και την ουσία
της εισβολής και της κατοχής που συνεχίζονται για μισό σχεδόν αιώνα.
Επιπλέον πριν λίγες
ώρες ενημερώθηκα ότι ταυτοποιήθηκαν τα οστά του έφεδρου Ανθυπολοχαγού Γρηγόριο Χριστοφή, ο οποίος αντιστάθηκε στους
Τούρκους εισβολείς και ήταν αγνοούμενος από την
6η Αυγούστου 1974, ενώ η ταφή των ιερών οστών του Ήρωα θα γίνει σήμερα 6 Μαϊου στο
Τύμβο Μακεδονίτισσας στη Λευκωσία. Εκεί όπου υπάρχουν και άλλοι
Έλληνες μέχρι πρότινος αγνοούμενοι, αλλά και τα κενοτάφια όσων αναμένουν την ταυτοποίηση….
5 Μαΐου 1981: Ο Ιρλανδός Bobby Sands, κρατούμενος στις βρετανικές φυλακές, πεθαίνει μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας.
«Το Καστράκι είναι οχυρή τοποθεσία βρίσκεται στην επαρχία Καλαβρύτων, στους πρόποδες του όρους Χελμός, εκεί στις 5 Μαΐου του 1826 γράφτηκε μια ακόμα ηρωική σελίδα στην Βίβλο της ελευθερίας, με κορυφαία πράξη του δράματος την ηρωική αυτοθυσία των γυναικόπαιδων που προτίμησαν όπως οι Σουλιώτισσες του Ζαλόγγου, τον ένδοξο θάνατο από τον ατιμωτικό βίο.»
Ξίφει θανοῦσα καὶ βιώσασα ξένως,
Εἰρηνικῶς τέθνηκας αὖθις, Εἰρήνη.
Εἰρήνη τμηθεῖσα ἀνέγρετο καὶ θάνε πέμπτῃ.
Η Αγία Μεγαλομάρτυς Ειρήνη άθλησε κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. Ήταν θυγατέρα του Λικινίου, που ήταν βασιλιάς κάποιου μικρού βασιλείου, και της Λικινίας. Καταγόταν από την πόλη Μαγεδών και αρχικά ονομαζόταν Πηνελόπη. Όταν η Αγία έγινε έξι ετών, ο πατέρας της Λικίνιος την έκλεισε σε ένα πύργο και ανέθεσε την διαπαιδαγώγησή της σε κάποιον γέροντα, ονόματι Απελλιανό, ο οποίος και έγραψε τα υπομνήματα του μαρτυρίου αυτής.
Ἄν ποτὲ τοῦτος ὁ δύσμοιρος τόπος ἀναδείξει πέντε-δέκα νεοέλληνες, σίγουρα ὁ Μακρυγιάννης θὰ καταταχθεῖ ἀνάμεσά τους. Ὁ ρουμελιώτης στρατηγὸς ἀποτελεῖ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ ρωμηοῦ σὲ τοῦτον τὸν τόπο. Πρόκειται γιὰ μία ἀπὸ τὶς ἁγνότερες καὶ ἠρωικότερες μορφὲς ποὺ συνετέλεσαν στὸ «θαῦμα» τοῦ ΄21, προσωπικότητα ἀνιδιοτελῆ, ἑλληνορθόδοξη, μὲ ἔκδηλη τὴν λαικὴ εὐλάβεια. Ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ μᾶς ἦταν γνωστά, ἂν ὁ γενναῖος στρατηγὸς δὲν συνέγραφε τὸ ἐκπληκτικὸ κείμενο τῶν Ἀπομνημονευμάτων του. Σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο ὁ Μακρυγιαννης σημειώνει ἀναμνήσεις καὶ κρίσεις ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Ἐπανάστασης ἕως τὸ ἔτος 1851. Τὸ ἔργο αὐτὸ ὁ ἀγωνιστὴς τὸ φύλαγε σὲ χειρόγραφες σημειώσεις στὸν κῆπο τοῦ σπιτιοῦ του.
Ο Ιάκωβος Μάγερ (Ζυρίχη 1798 – Μεσολόγγι 11 Απριλίου 1826) είναι εκ των ηρώων της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, μαζί με τους Ρωγών Ιωσήφ και Χρήστο Καψάλη, για τους οποίους είχαμε γράψει πέρυσι την ίδια ημέρα. Η προσφορά του κατά την πολιορκία ήταν ουσιαστική. Εργάσθηκε με συνέπεια και επιτυχία ως ιατρός και φαρμακοποιός, αν και δεν είχε τα σχετικά διπλώματα. Επί πλέον ήταν στο Μεσολόγγι ο εκδότης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά», δια της οποίας το τραγικό χρονικό της πολιορκίας έμεινε στην Ιστορία. Η εφημερίδα κυκλοφορήθηκε από τον Ιανουάριο του 1824 έως τον Φεβρουάριο του 1826, όταν τα κανόνια των πολιορκητών Οθωμανών κατέστρεψαν τα τυπογραφικά μηχανήματα, λίγο καιρό πριν από την Έξοδο.
Τεκµήρια αποδόµησης της παραχάραξης της πραγµατικότητας από τους παραγωγούς της σειράς του Νέτφλιξ για την τελευταία Πτολεµαία βασίλισσα της Αιγύπτου
.jpg)
O έφεδρος Ανθυπολοχαγός Γρηγόριος Χριστοφή του Ευάγγελου από την Λάπηθο, πολέμησε τους Τούρκους εισβολείς στην Κύπρο και ήταν αγνοούμενος από την 6η Αυγούστου 1974.
Τα ιερά λείψανα του Ήρωα ταυτοποιήθηκαν πριν λίγες ημέρες και η Εξόδιος Ακολουθία και η κηδεία του Γρηγορίου Χριστοφή θα τελεστεί από τον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονα στην Μακεδονίτισσα στη Λευκωσία, το Σάββατο 6 Μαΐου και ώρα 11:00 πμ, ενώ η ταφή των ιερών οστών του Ήρωα θα γίνει στο Τύμβο Μακεδονίτισσας.
Ο Λεμπέσης στο σύντομο αλλά ζουμερό "η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βιω",
««Όχι μόνο η ιστορία και οι πόνοι μας είναι κοινά με τον λαό της Κύπρου, αλλά και οι δολοφόνοι μας. Επομένως, είμαι σίγουρος ότι ο πολύτιμος κυπριακός λαός δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι.
Στην πατρίδα της Δημοκρατίας, της Αντίστασης σε κάθε κατακτητή και του Αγώνα για την Ελευθερία ,
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα διανύσουν μια σημαντική περίοδο ηρεμίας πριν από την καταιγίδα
Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς ακριβώς θα εξελιχθεί η μετεκλογική Τουρκία. Μπορεί όμως να υποθέσει βάσιμα πως θ’ ακολουθήσει μια περίοδος εσωτερικής, εμφύλιας αναταραχής, με βάση πολύ πιθανές εξελίξεις, οι οποίες προκύπτουν από πάρα πολλά δεδομένα και από την κατάσταση που διαμορφώνεται, όπως:
Ἀθανάσιε, ποῦ κομίζῃ; μὴ πάλιν
Καὶ νεκρὸν ἐξόριστον ἐκπέμπουσί σε;
Δευτερίῃ νέκυς Ἀθανασίου ἐξέδυ τύμβου.
Η γιορτή του Μεγάλου Αθανασίου είναι στις 18 Ιανουαρίου. Την 2α όμως Μαϊου γιορτάζουμε την ανακομιδή των λειψάνων αυτού του γίγαντα της Ορθοδοξίας μας.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μ α ΐ ο υ 1976)
Γιάννης Ρίτσος (1 Μ α ΐ ο υ 1909 – 11 Νοεμβρίου 1990
Πως θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτεσαι, Ποιητή...
Θεοφάνης Μαλκίδης
Εκτός από τη δήθεν Ελλάδα, υπάρχει η πραγματική, ζωντανή Ελλάδα του λόγου, της πράξης, της αντίστασης .
Η συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό Μετρόπολις Θεσσαλονίκης Μακεδονίας.
Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που πούλησαν τα ξενοδοχεία τους στην Αμμόχωστο σε Τουρκοκύπριο. Είναι που κάτι τέτοιο το θεωρούν πολλοί μια αναμενόμενη εξέλιξη. Είναι, όμως, κυρίως, που αντί να δουν την ουσία η οποία δεν είναι άλλη από τα τετελεσμένα που δημιουργούνται με τη δική μας πια υπογραφή, σχολιάζουν ως να αναζητούν τρόπους να εκβιάσουν σε κενό περιεχομένου εκβιασμό τους Ελληνοκύπριους. «Είδατε τι παθαίνουμε επειδή είστε ξεροκέφαλοι;». Αυτή είναι η παραστατική ατάκα. Πιο εύσχημα, όμως.
«Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι της τελικής νίκης! Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!» ήταν η τελευταία εκφώνηση του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών.Κυριακή του Θωμά, 27 Απριλίου 1941: Οι Μεραρχίες του Χίτλερ μπαίνουν στην Αθήνα. Η εμπροσθοφυλακή των γερμανικών στρατευμάτων κατηφορίζει από την Κηφισιά, ενώ ταυτοχρόνως συντεταγμένα τμήματα εισέρχονται στην ελληνική πρωτεύουσα από την Ιερά Οδό.
Τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής που δημοσιεύτηκαν πριν μία εβδομάδα τόσο για την πατρίδα μας όσο και ειδικότερα για το νομό μας είναι αποκαλυπτικά. Αναδεικνύουν τις κρίσιμες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Φθιώτιδα εξαιτίας: α) της ακραία χαμηλής γονιμότητας, β) του αρνητικού ισοζυγίου γεννήσεων – θανάτων και γ) της δημογραφικής γήρανσης. Τα δεδομένα της απογραφής επιβεβαιώνουν τις συνέπειες της αποτυχίας των σχετικών δημόσιων πολιτικών της περιόδου 2010-2020, καθώς την δεκαετία του 2010 ο πληθυσμός μειώθηκε σχεδόν κατά 400.000 άτομα συνολικά στην Ελλάδα, με το νομό μας να μην αποτελεί εξαίρεση αυτής της πτωτικής τάσης με 21.000 άτομα λιγότερα.
Eις τον Άγιον Eυθύμιον.
Eυθύμιέ μοι, χαίρε, χαίρε πολλάκις,
Σφαγείς γαρ εύρες, την άνω χαράν πρόφρων.
Eις τον Άγιον Iγνάτιον.
Tον Iγνάτιον, άλλον ως άστρον βλέπω,
Eκ γης φαεινόν, εις πόλον δι’ αγχόνης.
Eις τον Άγιον Aκάκιον.
Aρνός δίκην σφάττουσι, φευ! διά ξίφους,
Tον κλεινόν Aκάκιον, άνδρες αιμάτων.
Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Ακάκιος, κατά κόσμον Αθανάσιος, καταγόταν από το Νεοχώρι, σημερινό Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης και γεννήθηκε το 1792 μ.Χ. Οι γονείς του είχαν αναγκασθεί για βιοποριστικούς λόγους να μετακομίσουν το 1805 μ.Χ. στις Σέρρες, όπου παρέδωσαν τον εννιάχρονο Αθανάσιο σε κάποιον υποδηματοποιό, για να του διδάξει την τέχνη του. Όμως η σκληρή συμπεριφορά του και η κακομεταχείριση, εξώθησαν τον Αθανάσιο σε άρνηση της πίστης του, για να απαλλαγεί από τα βάσανα. Στην πράξη του αυτή τον προέτρεψαν και δύο Οθωμανές, οι οποίες παρακολουθούσαν την απάνθρωπη συμπεριφορά του αφεντικού του και υποσχόμενες μια καλύτερη ζωή στον μικρό Αθανάσιο, τον έπεισαν την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής να αλλαξοπιστήσει.
Θεοφάνης Μαλκίδης
1η Μαΐου 1944, ένα ακόμη έγκλημα των Γερμανών
κατακτητών: Οι 199 και ο Ναπολέων Σουκατζίδης
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην
Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής . Μετά τη Γενοκτονία από την
οποία διασώθηκε η οικογένειά του και αυτός εγκαταστάθηκε
στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί τελείωσε
την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως
λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική
γλώσσα και είχε και συγγραφικό έργο. Κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν
κρατούμενος στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και από τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο
συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Εκεί οι
Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το
όνομά του ήταν μεταξύ των 200 που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα,
αφού υπήρξαν και εκτελέσεις στην
περιοχή των Μολάων Λακωνίας, ως αντίποινα
για την επίθεση και την εκτέλεση του
διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ . Ο
διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο
Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε
να παραμείνει στην θέση του.
Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα
εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο, και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει
εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να
εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι
εκτελέστηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά
του 1944.
Το «τελευταίο σημείωμα» του
Σουκατζίδη ήταν στην πραγματικότητα τρία. Το ένα προς τον πατέρα του που
έγραφε: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να
‘σαι περήφανος για το μονάκριβο γιο σου. Ν’ αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα
σου και την αδερφούλα μου, κι οι δυο τους μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια
πατερούλη». Το δεύτερο στην αρραβωνιαστικιά του, Χαρά Λιουδάκη: «Η τελευταία μου σκέψη μαζί σου. Θα θελα να
σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο της ζωής σου άξιο σου και άξιο μου. Κάτι
ενθύμια θα σου τα δώσει ο Ζήσης». Το τρίτο και τελευταίο στην κουνιάδα του
Μαρία Λιουδάκη: «Αδελφούλα μου, πάω για
εκτέλεση. Σε λάτρευα πολύ, όσο λάτρευα και τη γυναίκα μου. Δεν μπόρεσα να σας
κάνω ευτυχισμένες. Λίγη αγάπη στον μπαμπά όσο θα ζει. Γειά σου, γειά σου
λατρευτή μου αδελφούλα. Ναπολέων, 1-5-44»
Το κομβόι αποτελούταν από δέκα
γερμανικά φορτηγά. Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι μέχρι την Καισαριανή, οι
κρατούμενοι έγραφαν σημειώματα και τα πετούσαν στο δρόμο. Παραλήπτες ήταν η
μάνα, ο πατέρας, τα αδέλφια, οι αγαπημένοι τους άνθρωποι και οι συναγωνιστές
τους. Οι περαστικοί που τα έβρισκαν ανέλαβαν τον ρόλο του ταχυδρόμου για να
μεταφέρουν τα μαύρα μαντάτα.
Όταν έφτασαν στην Καισαριανή οι
Γερμανοί τους χώρισαν σε ομάδες των 20. Ο Σουκατζίδης ήταν το νούμερο 71 αλλά
επέλεξε να μείνει στην τελευταία 20αδα για να συνεχίσει μέχρι την ύστατη στιγμή
να εκτελεί χρέη διερμηνέα. Και αυτό ίσως ήταν ακόμα πιο δύσκολη και ηρωική
απόφαση από την προηγούμενη γιατί οι 20 που εκτελούνταν μεταφέρονταν στα
γερμανικά καμιόνια από τους 20 επόμενους!
Λίγο μετά τις 10 το πρωί της
πρωτομαγιάς του 1944, οι ναζί είχαν ολοκληρώσει το έργο τους. Οι 200 νεκροί της
Καισαριανής μεταφέρθηκαν στο Γ’ νεκροταφείο, σε ομαδικούς τάφους. Λέγεται πως
μια νεαρή κοπέλα στο Μετς υπέστη καρδιακό επεισόδιο όταν είδε το αίμα που
έτρεχε, από τα γερμανικά φορτηγά που μετέφεραν τους νεκρούς, και έβαφε τους
δρόμους.
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης είναι το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα», όπου την βραδιά πριν την εκτέλεση κυριαρχούν η ποντιακή και η κρητική μουσική και χορός.
UN UOMO...Μα τι Άντρας!, ήταν ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε η φίλη του Οριάνα Φαλλάτσι γι' αυτόν.
ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ στοιχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Στατιστικῆς Ἀρχῆς γιά τόν πληθυσμό τῆς Ἑλλάδος ἐπιβεβαιώνουν αὐτό πού εἶχαν προβλέψει οἱ εἰδικοί.
Οι μεραρχίες του Χίτλερ, με ορμητήριο την Βουλγαρία, επιτίθενται εναντίον της Πατρίδας μας. Νέες σελίδες ηρωισμού, αυτοθυσίας και δόξας γράφονται στην πολεμική Ιστορία μας από τους υπερασπιστές των συνόρων μας.
O Κούρδος αγωνιστής Κενάν Αγιάς μιλά αποκλειστικά στη “Σημερινή” και τον Χρίστο Πέτρου μέσα από τις φυλακές – «Μιλούν τελευταίοι αυτοί που αντιστέκονται».
Ο παπα Περοδασκαλάκης με το σήμαντρο της Σπιναλόγκας. Αυτό σήμαινε κάθε χρόνο την Ανάσταση.
Θνῄσκεις, ὁ πλήξας τριχίνῃ στολῇ Πάτερ,
Τὸν ἐνδύσαντα τοὺς γενάρχας φυλλίνην.
Εἰκάδι σός, Θεόδωρε, λίπ’ ὀστέα θυμὸς ἀγήνωρ.
Ο Όσιος Θεόδωρος καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και γεννήθηκε από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχικό βίο γενόμενος μοναχός στη μονή που γι’ αυτόν καλείτο μονή του Τριχινά. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη διακονία των φτωχών και των άρρωστων. Ονομάστηκε Τριχινάς, διότι είχε τρίχινα φορέματα. Η ζωή του ήταν λιτή και με πολλή εγκράτεια, προκειμένου να δίνει όσο γινόταν περισσότερα αγαθά στους πάσχοντες. Τη νύχτα ο Θεόδωρος πάντα έβρισκε χρόνο για προσευχή και μελέτη.
