Θράκη

Μέρος της ομιλίας του Φάνη Μαλκίδη στην εκδήλωση που οργανώθηκε για την παρουσίαση του βιβλίου της Β. Τσακόγλου "Ο Πρώτος διωγμός των Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη το 1913 – 1918", οργάνωσε ο Σύλλογος Σπάρτακος των προσφύγων από την ανατολική Θράκη των οικισμών Ανθείας και Αρίστεινου Έβρου

Είναι γεγονός ότι για πάρα πολλά χρόνια η ιστορία των Ελλήνων της Θράκης, όπως άλλωστε και η ιστορική διαδρομή των Ελλήνων της καθ’ υμάς Ανατολής, έμεινε στο περιθώριο της έρευνας και της πολιτικής δραστηριότητας. Πολιτικοί και άλλοι λόγοι υπαγόρευσαν την αποσιώπηση της ανάδειξης των πτυχών της ιστορίας του ελληνικού λαού στη Θράκη, αλλά και στον Πόντο, την Ιωνία και την Καππαδοκία.
Η συνθήκη ανταλλαγής, το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1930, η κοινή ένταξη Ελλάδος και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, το κλίμα μη έντασης στις διμερείς σχέσεις, απαγόρευσαν την έρευνα, τη δημοσίευση και την ενασχόληση με τον Ελληνισμό που ζούσε για χιλιάδες χρόνια στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στον Εύξεινο Πόντο, στη Θράκη. Ειδικά η τελευταία εγκλωβισμένη για πολλά χρόνια από βορρά και από ανατολή, έδινε πολλές δικαιολογίες στην ελλαδική πολιτεία και στους θεσμούς για να μη γίνεται τίποτα. Για αυτό η Θράκη, έγινε γνωστή ως τόπος εξορίας, χώρος αποστολής ανεπιθύμητων, ως περιοχή αντιπαράθεσης Ελλάδας και Τουρκίας, αμφισβήτησης και άσκησης προπαγάνδας από τους τουρκικούς μηχανισμούς. Έτσι οι τραγικές στιγμές που έζησαν χιλιάδες συμπατριώτες μας στη Θράκη, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, και από το Μαύρο Πάσχα του 1914 μέχρι και το 1922, έμειναν στο περιθώριο και τη λήθη.
Το 1905, όταν η πλάστιγγα στο Μακεδονικό αγώνα έκλινε εις βάρος των Βουλγάρων , αυτοί ξέσπασαν με διωγμούς σε βάρος των Ελλήνων στη βόρεια Θράκη (ανατολική Ρωμυλία).
Ο διωγμός άρχισε από τη Βάρνα και επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ρωμυλία, με επιθέσεις εναντίον προκρίτων δασκάλων και ιερωμένων που άρχιζαν με ξυλοδαρμό και έφταναν σε δολοφονίες. Ταυτόχρονα, κατέστρεφαν ελληνικά ιδρύματα: σχολεία, εκκλησίες, νοσοκομεία, συλλόγους, κτλ., άρπαζαν τις περιουσίες τους έκλειναν τα σχολεία και απαγόρευαν την ελληνική γλώσσα.
Τις ελληνικές πόλεις της Στενημάχου, Βάρνας, Μεσημβρίας, Σωζοπόλεως, Πύργου, Αγαθουπόλεως, Καβακλή, και Αρτάκης βρήκε συμφορά. 88 ελληνικές κοινότητες διαλύθηκαν και η περιουσία τους που είχε ανυπολόγιστη αξία περιήλθε στο βουλγαρικό δημόσιο χωρίς να καταβληθεί καμία αποζημίωση. 'Ετσι καταστράφηκε ο ελληνισμός της βορείου Θράκης που σε μεγάλο ποσοστό, περίπου 200.000 ήλθαν πρόσφυγες κι αυτοί που έμειναν επί έναν αιώνα υφίστανται πιέσεις και προσπάθεια εκβουλγαρισμού.
Λίγο αργότερα, οι Τούρκοι υποχωρώντας το 1912, κατά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο, έκαναν βιαιότητες κατά την Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης, ιδίως στις περιοχές Μαλγάρων, Κεσσάνης, Χαριουπόλεως και Μακράς Γεφύρας. Τα θύματα που είχε ο Ελληνισμός ήταν 15.700, επίσης, από τις παράλιες περιοχές εκτοπίσθηκαν άλλες 120.000.
Με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (10.8.1913) που έκλεισε τους βαλκανικούς πολέμους, έμειναν σχεδόν 1.000.000 Θράκες έξω από τα ελληνικά σύνορα, υπό τους Βουλγάρους στη Δυτική Θράκη και υπό τους Τούρκους στην Ανατολική. Από το φθινόπωρο του 1913 μπήκαν σε εφαρμογή τα σχέδια εξόντωσης και έξωσης των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν: εκτοπισμοί, επιθέσεις, πολιορκία χωριών, τρομοκρατία, απειλές ατομικές και γενικές.
'Έτσι διώχθηκαν 30.000 κάτοικοι αμιγώς ελληνικών χωριών της περιοχής Βιζύης. Ανάλογα έγιναν και στις περιοχές Αρκαδιουπόλεως, Σαράντα Εκκλησιών, Μαλγάρων, Γάνου, Τυρολόης και Σηλυβρίας. Την άνοιξη του 1914, το Μαύρο Πάσχα, άρχισαν οι εκτοπισμοί ολόκληρων χωριών και πρόσφυγες υπερέβησαν τις 250.000. Στο διάστημα μέχρι το 1922, οι καταστροφές, οι δολοφονίες και η προσφυγιά συνεχιζόταν, με εξαίρεση το διάστημα μετά το 1920 και για δύο χρόνια όταν η ανατολική Θράκη ήταν ξανά ελληνική.
Όμως η Μικρασιατική καταστροφή, παρέσυρε, και την Ανατολική Θράκη, με τη δημιουργία 350.000 προσφύγων από την Ανατολική Θράκη, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν σε όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό.
Η σημερινή εκδήλωση, αποτελεί απαρχή μίας σειράς αντίστοιχων πρωτοβουλιών προκειμένου να γίνουν γνωστές οι διώξεις του Θρακικού Ελληνισμού, με ευθύνη και σεβασμό των θυμάτων και κυρίως απέναντι στις νέες γενιές.

Ο Κύριλλος ΣΤ΄

Ο Κύριλλος ΣΤ΄ (κατά κόσμον Κωνσταντίνος Σερπεντζόγλου) ήταν Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ των ετών 1813 και 1818.

Γεννήθηκε το 1769 στην Αδριανούπολη, όπου τελείωσε και το σχολείο. Ήταν ευφυής και καλός μαθητής. Τέθηκε υπό την προστασία του τοπικού Μητροπολίτη (και μετέπειτα Οικουμενικού Πατριάρχη) Καλλίνικου, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο το 1791 και τον προσέλαβε ως γραμματέα. Το 1801, όταν ο Κύριλλος εξελέγη Πατριάρχης, τον όρισε μέγα αρχιδιάκονο του Πατριαρχείου. Από τη θέση εκείνη ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αναδιοργάνωση της Πατριαρχικής Σχολής, η οποία τότε μεταφέρθηκε στο Κουρούτσεσμε.

Το Σεπτέμβριο του 1803 εξελέγη Μητροπολίτης Ικονίου, θέση στην οποία παρέμεινε για επτά χρόνια. Εκεί ανέπτυξε ιδιαίτερη δραστηριότητα για την ίδρυση σχολείων, την ενίσχυση απόρων μαθητών, τη διανομή βιβλίων και τη γενικότερη καλλιέργεια των γραμμάτων. Το 1810 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Αδριανουπόλεως. Στις 4 Μαρτίου 1813, μετά την παραίτηση του Πατριάρχη Ιερεμία Δ΄, εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης.

Ως Οικουμενικός Πατριάρχης, πέραν του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που έδειξε για την ανάπτυξη της παιδείας, ίδρυσε μουσική σχολή, αναδιοργάνωσε το νοσοκομείο του Γένους και εξέδωσε πολλά βιβλία, κυρίως θρησκευτικά. Διόρθωσε τα οικονομικά του Πατριαρχείου και ξαναλειτούργησε το πατριαρχικό τυπογραφείο και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Εικάζεται ότι υπήρξε σύμβουλος της Φιλικής Εταιρίας. Εικάζεται επίσης ότι ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ τον ανάγκασε να παραιτηθεί, πράγμα το οποίο έγινε στις 13 Δεκεμβρίου 1818.

Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε στην Αδριανούπολη. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, το όνομά του συμπεριελήφθη στο διάταγμα του Σουλτάνου με το οποίο δινόταν η εντολή να εκτελεστούν περί τους 30 ιερωμένους και προύχοντες της Αδριανούπολης. Εκτελέστηκε δι' απαγχονισμού στην πύλη της Μητρόπολης και το σώμα του έμεινε κρεμασμένο τρεις ημέρες και κατόπιν ρίχτηκε στον ποταμό Έβρο. Αργότερα, το λείψανό του βρέθηκε από χωρικό και ετάφη. Ο τάφος του υπάρχει ακόμα μέχρι σήμερα σε αυλή σπιτιού στο χωριό Πύθιο, πλησίον του ποταμού Έβρου.

Αναγνωρίστηκε ως άγιος το 1993 από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και η μνήμη του τιμάται στις 18 Απριλίου ή μεταφέρεται την Κυριακή του Θωμά.

Οι πέντε νεομάρτυρες οι εξ ΄ Σαμοθράκης

Οι πέντε Νεομάρτυρες οι εξ Σαμοθράκης (1837) και η μνήμη τους την Κυριακή του Θωμά.

Φάνης Μαλκίδης

Είναι γεγονός ότι η συμβολή της Θράκης στην Εθνική Παλιγγενεσία αποτελεί ένα ακόμη μέρος της αποσιωπημένης ελληνικής ιστορίας. Μάλιστα η Θράκη έχει και αυτή ολοκαυτώματα και εξόδους ανάλογα της Χίου, των Ψαρών και του Μεσολογγίου. Ειδικότερα, στο νησί της Σαμοθράκης, η κήρυξη της επανάστασης από τα τοπικά μυημένα μέλη στη Φιλική Εταιρεία, ακολούθησε ο γενικός ξεσηκωμός των Ελλήνων, παρά το γεγονός της εγγύτητας προς την πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους. Η αντίδραση από τους Οθωμανούς ήρθε το Σεπτέμβριο του 1821, την 1η του μηνός, την «πρωτοσταυρινιά» όπως λένε οι ντόπιοι, όταν αποβιβάστηκαν δύο χιλιάδες στρατιώτες. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική, από τις χιλιάδες των νεκρών, μέχρι τις λεηλασίες των οικιών και των εκκλησιών ενώ όσοι σώθηκαν πουλήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη σαν σκλάβοι. Εφτακόσιοι από τους κατοίκους που είχαν καταφύγει στα βουνά, οι Οθωμανοί, τους έφεραν πίσω με δόλο δίνοντάς τους την εντύπωση ότι θα τους δώσουν χάρη. Όμως στην τοποθεσία «Εφκάς» στο κάστρο της πρωτεύουσας (της Χώρας), τους δολοφόνησαν σχεδόν όλους. Από τη μαζική αυτή δολοφονία, επέζησαν σύμφωνα με μαρτυρίες ξένων περιηγητών και του Σαμοθρακρακίτη ιερέα Γ. Μανωλάκη από 25 έως 30 οικογένειες, οι οποίες ζούσαν τα επόμενα χρόνια σε άθλια κατάσταση. Σημαντική μαρτυρία για το ολοκαύτωμα αποτελεί το έργο του Ί Δραγούμη «Σαμοθράκη», ο οποίος δε διέσωσε μόνο ένα μέρος του συμβάντος, αλλά και την αναφορά στο τρυπημένο Ευαγγέλιο της εκκλησίας της Παναγίας στη Χώρα, το οποίο φυλάσσεται στο Εθνολογικό Μουσείο. Την καταστροφή της Σαμοθράκης την απεικόνισε ο Γάλλος Αύγουστος Βινσόν (Αuguste Vinchon) ο οποίος ζωγράφισε ένα πίνακα με θέμα τη σφαγή της Σαμοθράκης, που βρίσκεται στο Λούβρο.
Σημαντική παράμετρος του ολοκαυτώματος αποτελεί και ο βίαιος εξισλαμισμός πολλών Σαμοθρακιτών, που κατέληξαν δούλοι. Πέντε από τους επιζώντες του ολοκαυτώματος της Σαμοθράκης, οι Μανουήλ Παλογούδας, Μιχαήλ ο Κύπριος, Θεόδωρος Δημητρίου, Γεώργιος Κουρούνης και Γεώργιος Καλακίκος, γύρισαν το 1835 στη Σαμοθράκη και επέστρεψαν στην αρχική τους θρησκεία.
Για το λόγο αυτό μεταφέρθηκαν στην Μάκρη της Αλεξανδρούπολης, όπου ήταν η τοπική διοίκηση.
Όταν τους οδήγησαν μπροστά στον διοικητή τους ρώτησε για την καταγωγή τους και τη ζωή τους. Οι άγιοι με ήρεμο τρόπο του απάντησαν για την καταστροφή, την αποδοχή του Ισλάμ και την επιστροφή στο Χριστιανισμό.
Αφού βασανίστηκαν θανατώθηκαν στις 6 Απριλίου 1835, Δευτέρα του Θωμά. Ο Μιχαήλ ο Κύπριος κατατεμαχίστηκε από δήμιους, οι Γεώργιος Κορούνης και Θεόδωρος Δημητρίου απαγχονίστηκαν μετά από βασανιστήρια, και οι Μανουήλ Παλογούδας και Γεώργιος Καλακίκος ρίχτηκαν σε σανίδια με αιχμηρά σίδερα. O πρώτος πέθανε, ο δεύτερος όμως θανατώθηκε με όπλο. Η μνήμη τους τιμάται την Κυριακή του Θωμά και αποτελούν τους πέντε νεομάρτυρες του νησιού και όλης της Θράκης. Τα λείψανα των αγίων φυλάσσονται οποίων υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας στη Χώρα και στις εικόνες στις εκκλησίες του νησιού, όπως και στην απέναντι Θρακική ακτή της Αλεξανδρούπολης, απεικονίζονται με φουστανέλες.
Είναι οι Άγιοι που συνδύασαν όπως άλλοι πολλοί νεομάρτυρες την πίστη στην Ορθοδοξία και τον αγώνα για Ελευθερία, τα βασικά στοιχεία της Επανάστασης και της τελικής της επιτυχίας.

Πομάκοι

Οι Πομάκοι έχουν το «Χριστός Ανέστη» στη μητρική τους γλώσσα

http://pomakohoria.blogspot.com/2011/04/blog-post_23.html


Το «Χριστός Ανέστη» στα πομακικά

Στις 3 Φεβρουαρίου 2007 ένας Πομάκος από τη Σμίνθη επισκέφθηκε το Άγιο Όρος.
Ανηφόρισε με τα πόδια στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας.
Εκεί ένας μοναχός τού ζήτησε να μεταφράσει στη μητρική του γλώσσα το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ο μοναχός κατέγραψε την πομακική μετάφραση του ύμνου.
Στη συνέχεια έγινε μελοποίηση του πομακικού κειμένου με βυζαντινή σημειογραφία.
Το Πάσχα του 2007 (8 Απριλίου) οι μοναχοί της Σιμωνόπετρας έψαλαν για πρώτη φορά το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ πομακιστί .

Χριστός ανέστη!
Hristós si azhïvâ!

Hristós si azhïvâ at umrâtene
Sas umíranye nastópi umíranyeto
Harísal ye zhïvóta zhémne so búli
Faf gróbyeno.

Χριστός σι αζιβά!
Χριστός σι αζιβά ατ ουμράτενε
Σας ουμίρανιε ναστόπι ουμίρανιετο
Χαρίσαλ γιε ζιβότα ζέμνε σο μπούλι
Φαφ γκρόμπιενο.


Χριστός ανέστη!
Χριστός ανέστη εκ νεκρών
Θανάτω θάνατον πατήσας
Και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν
Χαρισάμενος.



Ο ίδιος Πομάκος από τη Σμίνθη κατά την παραμονή του στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας στις 3/4/2007 μετέφρασε στα πομακικά το απόσπασμα από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, (Ιωάν. 20. 19-31) το οποίο διαβάζεται κάθε χρόνο την Κυριακή του Πάσχα κατά τον Εσπερινό σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Τώρα πλέον διαβάζεται κάθε χρόνο και στα πομακικά.

Ούσης Οψίας…

Στα αρχαία ελληνικά
19. Ούσης ουν οψίας τη ημέρα εκείνη τη μια των σαββάτων, και των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς. ειρήνη υμίν.
20. και τούτο ειπών έδειξεν αυτοίς τας χείρας και την πλευράν αυτού. εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον.
21. είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς πάλιν. ειρήνη υμίν. καθώς απέσταλκε με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς.
22. και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς, λάβετε Πνεύμα Άγιον.
23. αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται.
24. Θωμάς δε εις εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ην μετ' αυτών ότε ήλθεν ο Ιησούς.
25. έλεγον ουν αυτώ οι άλλοι μαθηταί. εωράκαμεν τον Κύριον. ο δε είπεν αυτοίς. εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλον μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω.

Πομακιστί
19 Agîna ye stánalo akshám le faf inók déne, na pórvanek déne ad Sóbatono natsîi, i vratána so búlï zatvórenï itám kadéna so búli zbrátï talebéne ad Yahudiátskokne stráha, dashlól ye Isá i ustayál so ye faf sredóno i reklól mi ye: “Mirénye vámi!”
20 I agî ye reklól inazí, prikázal ye täm tógavïne rókï i stráno. Drágo mi ye pánnalo talebômne, agîna so vídili Kíriono.
21 I reklól mi ye pak Isá: “Mirénye vámi. Káksa mo ye prevódil móne Bubáyko i ya prevádom vámi”.
22 I agîna ye reklól inazí, dúinal ye ur täh i reklól mi ye: “Zômite Evliyósko Vázdaho.
23 Akú banâm stórite af gráhovene, she mi so af, akú gi banâm darzhîte, she so udarzhónï”.
24 ‘Ala Thomás, ad on ikíno adín, zhókne so zaválï “Bliznák”, ne ye bul sas täh, agîna ye dashlól Isâ.
25 Víkali mu so drúgïne talebé: “Vídihme Kíriono!” Tóy mi ye reklól: “Akú na vídem faf rakïne mu belâgono ad sháykevene i akú na klam pórstase na belágono ad sháykevene i akú na klam rakóso na stranóto mu, néma da izvâravom”.

Μετάφραση στα νέα ελληνικά
19 Ενώ λοιπόν ήταν βράδυ την ημέρα εκείνη, την πρώτη μετά το Σάββατο, και ενώ οι θύρες ήταν κλεισμένες εκεί όπου ήταν οι μαθητές για το φόβο των Ιουδαίων, ήρθε ο Ιησούς και στάθηκε στο μέσο και τους λέει: «Ειρήνη σ' εσάς».
20 Και αφού είπε αυτό, έδειξε τα χέρια και την πλευρά του σ' αυτούς. Χάρηκαν τότε οι μαθητές, όταν είδαν τον Κύριο.
21 Τους είπε λοιπόν πάλι ο Ιησούς: «Ειρήνη σ' εσάς. καθώς με έχει αποστείλει ο Πατέρας κι εγώ στέλνω εσάς».
22 Και όταν είπε αυτό, φύσηξε πάνω τους και τους λέει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο.
23 Αν σε κάποιους αφήσετε τις αμαρτίες, έχουν αφεθεί σ' αυτούς, αν σε κάποιους τις κρατάτε, έχουν κρατηθεί».
24 Ο Θωμάς, όμως, ένας από τους δώδεκα, ο λεγόμενος, “Δίδυμος”, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς.
25 Του έλεγαν λοιπόν οι άλλοι μαθητές: «Έχουμε δει τον Κύριο!» Εκείνος τους είπε: «Αν δε δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών και δε βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών και δε βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δε θα πιστέψω».

Genocide

Sacramento,CA)- The Hellenic League of America was honored to participate in this year’s Armenian Genocide recognition events at the State Capitol on April 14th in Sacramento, CA hosted by the Armenian National Committee of America-Western Region.

The Armenian National Committee of America-Western Region hosted events from morning to afternoon in Sacramento, California. Haig Hovsepian of the ANCA-Western Region welcomed all groups who gathered in Sacramento from across the state to commemorate the Armenian Genocide of 1915. Alex Aliferis, who represented the Hellenic League of America at this important commemoration of the Armenian Genocide, was the only Greek American attendance. This year’s Armenian Genocide Resolution included both the Greeks and the Assyrians.

Alex Aliferis attended the morning event on the floor of the California Assembly with other Armenian Americans. The California Assembly/Senate introduced and passed AJR 2(April 24th as Armenian Genocide Recognition Day) and AJR 7. Assembly member Katcho Achadjian (R) read in front of over 60 California Assembly members a list of participating groups such as the Hellenic League of America, Armenian National Committee, and others on the California Assembly floor.

AJR 2, Armenian Genocide Resolution, includes the Genocide of Greeks and Assyrians (http://e-lobbyist.com/gaits/text/225532), designates April 24, 2011 to recognize the Armenian Genocide. The Armenian National Committee of America, Western Region organized the April 14th events. AJR 7, unanimously passed, marking the week of April 18 to 24, 2011 as “California Week of Remembrance for the Armenian Genocide of 1915-1923.” The joint resolutions urge Congress and the President to observe the week of remembrance.

Throughout the day’s events Aliferis lobbied his California Assembly members/State Senators regarding the Armenian Genocide Resolution. In the Capitol, there is a display about how Americans formed the American Near East Foundation to assist the Armenians, Greeks, and Assyrians survivors of the Genocide by the Turks. The first American relief efforts in US history were started by Americans to assist the Armenians, Greeks, and Assyrians. According to the Near East Foundation website, “Many millions of Armenians, Assyrians, Greeks, and members of other minority groups were displaced, and over a million and a half died as a result of deportation, forced marches, starvation, and execution. The number would have been significantly higher had it not been for the efforts of U.S. Ambassador to Turkey Henry Morgenthau and the group of his friends and colleagues that would later become NEF’s founding Board. With the help of then-President Woodrow Wilson, NEF’s founders established a small-scale relief operation and began to solicit donations from the American public.” As a result, US leaders such as Democrat Woodrow Wilson and Republican Taft assisted the foundation to help the Greeks, Armenians, and Assyrians.

While in attendance he saw a powerful Armenian Genocide documentary called, ‘The River Runs Red’ by Armenian Genocide survivor turned filmmaker, J. Michael Hagopian. Hagopian started his documentary on the Armenian Genocide in the early 1950s by traveling to countries where there were Armenian Genocide Survivors. He went to the deserts of Syria and Iraq to speak with survivors, Arabs, and the sites where the Turks massacred 1.5 million Armenians in 1915. Hagopian passed away on Dec 2010, but this New York Times obituary mentions Hagopian’s accomplishment to document the Armenian Genocide over a course of 50 years through film. (http://www.nytimes.com/2010/12/20/world/europe/20hagopian.html).