Η Ελλάδα της Παρακμής και η Ελλάδα του Εμείς.....

"Ο Μανώλης Ανδρόνικος όριζε το χρόνο και την καταγωγή μας με βάση τον  τεσσαρακοστό, τον τριακοστοέννατο, τον τριακοστοόγδοο και ούτω καθεξής παππού μας. Τον Όμηρο, το Μέγα Βασίλειο,  το Ρήγα Φεραίο,  τον Κόντογλου και εκατομμύρια άλλους παππούδες μας   της Μακεδονίας, της Θράκης, του Πόντου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, της Ηπείρου, του Αιγαίου, της Κύπρου και άλλων τόπων του Ελληνισμού και της Διασποράς. Παππούδες- πρόγονοι που μας κοιτούν λυπημένοι για την παρακμή......

Στο παρακάτω κείμενο για τον Ελληνισμό της Παρακμής και τον Ελληνισμό του Εμείς, κείμενο ενός νέου ανθρώπου, του φιλόλογου Τάσου Παπακώστα, η αναφορά στο πρόσωπό μου είναι τιμητική. Του εύχομαι η πίστη του στο Θεό και η Ελληνικότητά του να δυναμώνει κάθε μέρα, συνεχίζοντας την ανιδιοτελή και συνεχή του προσφορά." 

Θ. Μαλκίδης  


Το ερώτημα δεν είναι το αν θα φύγει η Ελλάδα από την Ευρώπη... Αλλά πόσο πολύ μεταλλάχτηκαν τόσο η μάνα όσο και η κόρη.

Του Τάσου Παπακώστα.

Ακούω για την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και εκνευρίζομαι...

Από ποια Ευρώπη θα φύγει η Ελλάδα;;; Ποια μάνα αποχωρίζεται το παιδί της;;;
Πως μπορεί κανείς να χωρίσει το υπόλοιπο σώμα από την καρδιά του;;;
Το ερώτημα δεν είναι το αν θα φύγει η Ελλάδα από την Ευρώπη... Αλλά πόσο πολύ μεταλλάχτηκαν τόσο η μάνα όσο και η κόρη... Η Ευρώπη απομακρύνθηκε από την Ελλάδα... Η Ελλάδα αποξενώθηκε από τον εαυτό της... Η Ελλάδα έγινε αγνώριστη...

Η πραγματική Ελλάδα δεν έχει καμία θέση σε αυτό το φασιστοτραπεζικό κατεστημένο με ανέραστες μαριονέτες να διαφεντεύουν τους Ευρωπαίους πολίτες σε μια ατομικοκεντρική καθημερινότητα που διαιωνίζει την σκλαβιά του ανθρώπου στο "θηρίο"...

Η Ελλάδα βρίσκεται στα μνήματα... Η Ελλάδα βρίσκεται στα κοιμητήρια... Η Ελλάδα βρίσκεται στις Άγιες Τράπεζες... Η Ελλάδα βρίσκεται στους κίονες... Η Ελλάδα βρίσκεται στα ποτισμένα με αίμα χώματα... 

Η Ελλάδα βρίσκεται στον Όμηρο και στον Αίσωπο, στον Σοφοκλή, στον Μέγα Βασίλειο, στον Γρηγόριο τον Θεολόγο,στον Τριβωνιανό της Πανδέκτου, στον Ολυμπιόδωρο, στον Κοσμά τον Αιτωλό, στον Ρήγα Φεραίο, στον Ίωνα Δραγούμη, στον Παπαδιαμάντη, στον Κόντογλου, στον Παλαμά, τον Καβάφη, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Μαλκίδη... 

Η Ελλάδα βρίσκεται στο νιπαβουγαδί, στο σαντούρι, στο κανονάκι, στην ασκομαντούρα, στην λύρα, στο μπουζούκι, στο κλαρίνο... 

Η Ελλάδα βρίσκεται στην Τραπεζούντα, στην Κερασούντα, στην Σμύρνη, στο Αϊβαλί, στα Φάρασσα της Καππαδοκίας, στην Χειμάρα, στο Αργυρόκαστρο, στο Μοναστήρι, στην Αδριανούπολη, στην Κερύνεια, στο Ριζοκάρπασο, στην Συμφερούπολη, στην Αλεξάνδρεια, στην Αντιόχεια, στην Πόλη... Η Ελλάδα βρίσκεται στο Εμείς του Μακρυγιάννη... Η Ελλάδα βρίσκεται στα χωράφια, τα καφενεία, τις πλατείες, τα ελαιοτριβεία, τις ψαρότρατες, τα μοναστήρια... Η Ελλάδα βρίσκεται στα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά...

Αυτή η Ελλάδα δεν γνωρίζει τα ΑΤΜ... Αυτή η Ελλάδα δεν καταλαβαίνει από ομόλογα και καταθέσεις... Αυτή η Ελλάδα δε φοβερίζεται από ανδρείκελα...

Μόνο που αυτή η Ελλάδα δεν βρίσκεται στην Ελλάδα... Έφυγε... Ή μάλλον την διώξαμε... Εμείς... οι... Ευρωπαίοι... οι λωτοφάγοι... οι λιπαροί... οι σπουδαγμένοι...

Και δεν το λέω εγώ...

Ο νομπελίστας ποιητής μας το λέει: "Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό..." (Γ.Σεφέρης)

Αν είναι να βρούμε αυτή την Ελλάδα... Ας γκρεμοτσακιστούμε από την ευρωπαϊκή ένωση... Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...

ΥΓ: Το ερώτημα τελικά είναι αυτό: χορτάτος δούλος ή ελεύθερος ακόμη και πεινασμένος; 

Οι πρόγονοί μας ξέρουμε τι απάντησαν... Εμείς ;;; Εσύ ;;;

Η κηδεία του μέχρι πρότινος αγνοούμενου Αργύριου Σίννη

Η  κηδεία του μέχρι πρότινος αγνοούμενου Αργύριου Σίννη

Ο Αργύριος Σίννης του Γεωργίου, ανθυπασπιστής της  ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόμενος την Κύπρο, αντιστεκόμενος στην εισβολή της Τουρκίας  το 1974, ήταν αγνοούμενος από την 16η Αυγούστου 1974. 
Τα οστά του  όπως και πολλών άλλων  συναγωνιστών του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA και παραδόθηκαν στους οικείους του. 

Η εξόδιος ακολουθία του Αργύριου Σίννη θα γίνει το Σάββατο 17 Ιουνίου στις 12 το μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Καπαρελλίου Θηβών. 

Μισέλ Μπρουνό: Ο Γάλλος επιστήμονας που μελετά τον Πόντο, τη Θράκη, την Καππαδοκία, τη Μικρά Ασία

Ο Γάλλος επιστήμονας που μελετά τον Πόντο, τη Θράκη, την Καππαδοκία, τη Μικρά Ασία

Πολλοί Έλληνες όχι μόνο δεν μελετούν αλλά και δεν γνωρίζουν βασικά ζητήματα αναφορικά με τη γενοκτονία των Ποντίων και γενικά την ιστορία και υπόσταση του ποντιακού ελληνισμού. Παρόλα αυτά, εμείς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε έναν ...Γάλλο που όχι μόνο δεν έχει καταγωγή από τον Πόντο ή τον ελλαδικό χώρο, αλλά μελετά τον ποντιακό ελληνισμό με "ζωντανό" επιστημονικό ενδιαφέρον. Μερικές φορές η στάση ανθρώπων "ξένων" στην Ελλάδα προς τον ελληνισμό, είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν πως ο ελληνικός πολιτισμός στο σύνολό του δεν είναι ένας από τους σημαντικότερους παγκοσμίως. Ας ακούσουμε τον Μισέλ Μπρουνό και την ιστορία του!

Έχει ξεπεράσει τα 70 χρόνια, όμως εδώ και μια εικοσαετία ερευνά τον Πόντο. "Έχω επισκεφτεί την περιοχή τρεις φορές, με ομάδες Ποντίων από Θεσσαλονίκη, Κιλκίς και άλλες περιοχές", μας λέει. Και συνεχίζει: "Δεν έχω καταγωγή από τον Πόντο, αλλά έναν πολύ καλό Έλληνα φίλο, τον Γιώργο Πρεβελάκη, με τον οποίο μαζί αποφασίσαμε να κάνουμε έρευνα για τη διασπορά των Ποντίων". Η έρευνά του δεν είναι θεωρητική αλλά έχει παράξει εκδοτικό έργο. "Έχω δημοσιεύσει ένα συλλογικό κείμενο, στο οποίο συμμετέχουν πολλοί Πόντιοι και εγώ, κι αυτό ήταν το πρώτο στη Γαλλία. Έκανα πολλές σχετικές διαλέξεις. Δημοσίευσα πρώτα στα γαλλικά και μετά στα ελληνικά, την έρευνά μου με τίτλο "Η διασπορά του ποντιακού ελληνισμού", μας δηλώνει.

Στόχος του είναι να συγκρίνει όλες τις προσφυγιές: από Καππαδοκία, Πόντο, Μικρασία, Θράκη, Αρμενία, κι αλλού, να δει τα γνωρίσματα τις καθεμιάς και να εξάγει συμπεράσματα για την τωρινή κατάσταση των λαών. 

Τον κ. Μπρουνό τον γνωρίσαμε στο πλαίσιο της προβολή του ντοκιμαντέρ «Πόντος οι Μεγάλες Ώρες», στην Κομοτηνή, το οποίο παρουσίασαν ο Στάθης Παρχαρίδης και ο Θ. Μαλκίδης, ο οποίος στην ομιλία του αναφέρθηκε στην παρουσία και την προσφορά του Μισέλ Μπρουνό. 

Γιατί όμως ο Μισέλ Μπρουνό αποφάσισε να μελετήσει τόσο διεξοδικά τον ποντιακό ελληνισμό; "Η ιστορία του ποντιακού ελληνισμού είναι πολύ συγκινητική. Οι Πόντιοι ζουν σε ένα πολύ ειδικό περιβάλλον", μας απαντά, χρησιμοποιώντας σε κάθε του δήλωση όχι τα αγγλικά -ως μεσάζουσα γλώσσα- αλλά τα ελληνικά.

Ένας άνθρωπος, μια ιστορία και, συγχρόνως, μια αφορμή για να αναλογιστούμε το πόσο γνωρίζουμε την ιστορία των Ελλήνων, εντός κι εκτός συνόρων.

Εφημερίδα Χρόνος

Πρόσκοποι και Γενοκτονία στο Αϊδίνιο,στα Σώκια και την Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας

Θ. Μαλκίδης 

Πρόσκοποι  και Γενοκτονία στο  Αϊδίνιο, στα Σώκια και την  Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας

 Η Γενοκτονία των Ελλήνων, αποτελεί μία από πιο τις θλιβερές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.  Ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες που δολοφονήθηκαν δολοφονήθηκαν νέοι άνθρωποι, πρόσκοποι, οι οποίοι συντέλεσαν οι σημαντικά στην παρουσία του Ελληνισμού, όπως στο Αιδίνιο, στα Σώκια και  την Κάτω Παναγιά. 

Έτσι  το οργανωμένο σχέδιο των δασκάλων του φασισμού  Νεότουρκων και των Κεμαλικών, υλοποιήθηκε σε ένα ιστορικό χώρο των Ελλήνων της Ιωνίας.  Εκεί τακτικός στρατός και άτακτοι (τσέτες) δολοφόνησαν δύο χιλιάδες Έλληνες της πόλης, αφήνοντας πίσω τους την ολοκληρωτική καταστροφή. Δολοφονίες, λεηλασίες, βιασμοί, καταστροφή κάθε ελληνικής πολιτισμικής παρουσίας.

Οι πρόσκοποι του Αϊδίνιου είχαν δημιουργήσει δύο προσκοπικές ομάδες, οι οποίες απέμειναν στην πόλη για να υπερασπίσουν τους Έλληνες. Στις 15 Ιουνίου 1919 μια μεγάλη δύναμη του συνεργατών του  Κεμάλ χτύπησε το Αϊδίνιο. Τμήματα του Τουρκικού στρατού μαζί με άτακτους (Τσέτες) άρχισαν να προσβάλουν την πόλη του Αϊδινίου, με πολυβολισμούς και κανονιοβολισμούς από τα νότια της πόλεως.

Ανάμεσα στους δολοφόνους και ο αρχηγός των Τούρκων προσκόπων και μετέπειτα πρωθυπουργός στα Σεπτεμβριανά του 1955 όταν εξαφανίστηκε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης, Αντνάν Μεντερές!Οι πρόσκοποι του Αϊδινίου δολοφονήθηκαν όλοι, μετά από φρικτά βασανιστήρια στις 18 Ιουνίου  και τα άψυχα κορμιά τους πετάγονται στον Εύδονα ποταμό. Τον Νίκο Αυγερίδη του έβγαλαν τα μάτια, τον Φιλοκτήτη Αργυράκη τον έγδαραν, τον 19χρονο Μίνωα Βεϊνόγλου τον αποκεφάλισαν με σκουριασμένο μαχαίρι, τους λοιπούς τους λόγχισαν και τους κατακρεούργησαν. 

 ΟΙ  ΠΡΟΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΑΪΔΙΝΙΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ:

1. Νικόλαος Αυγερίδης (Ιδρυτής και Τ.Ε.)

2. Επαμεινώνδας Αναστασιάδης (μέλος Τ.Ε.)

3. Μιχαήλ Τσοχατζής (μέλος Τ.Ε.)

4. Φιλοκτήτης Αργυράκης (Αρχηγός 1ης Ο.Π.)

5. Μίνως Βεϊνόγλου (Αρχηγός 2ης Ο.Π.)

6. Αιμίλιος Παπαδόπουλος (Αρχηγός 3ης Ο.Π.)

7. Ιωάννης Αβραάμ

8. Κωνσταντίνος Ανδρεάδης

9. Ηρακλής Αντωνίου

10. Δήμος Αραδούλης

11. Γεώργιος Θεοδώρου

12. Βασίλειος Ιωάννου

13. Γεώργιος Ιωάννου

14. Χρυσόστομος Κανάτας

15. Γεώργιος Καραγιαννόπουλος

16. Δήμος Καραμαούνας

17. Δημήτριος Κουγιουμτζής

18. Κυριάκος Μανθόπουλος

19. Εμμανουήλ Μαρινάκης

20. Ευδόκιμος Μιναρεδζόγλου

21. Θεοδόσιος Μιναρεδζόγλου

22. Νικόλαος Μιναρεδζόγλου

23. Γεώργιος Νικητόπουλος

24. Κωνσταντίνος Νομικός

25. Γεώργιος Παναγής

26. Γεώργιος Παπαδάκης

27. Δημήτριος Πρωτοψάλτης

28. Πλάτων Σαμιωτάκης

29. Δημοσθένης Σακελλαρίδης

30. Μάνθος Τσοχατζής

31. Ευστάθιος Χριστοδούλου 

Αντίστοιχα εγκλήματα εναντίον νέων ανθρώπων και ειδικότερα προσκόπων έγιναν  το 1921 στα Σώκια και το 1922 στην Κάτω Παναγιά. 

Στα Σώκια δολοφονήθηκαν οι εξής πρόσκοποι:

1. Χρήστος Χριστίδης (Αρχηγός)

2. Γεώργιος Βενέτος

3. Βασίλειος Γεωργιάδης

4. Δημήτριος Καραμηνάς

5. Θρασύβουλος Καραμηνάς

6. Δημήτριος Μελάς

7. Ευστράτιος Ματθαίου

8. Ιωάννης Στολίδης

9. Γεώργιος Σαβράκης

10. Βασίλειος Χαραλάμπους

11. Γεώργιος Χαραλάμπους

12. Γεώργιος Χατζημιχαήλ

13. Κωνσταντίνος Χειμωνίδης.

Στην Κάτω Παναγιά δολοφονήθηκαν 800 άνθρωποι, ανάμεσά τους και τους 13  πρόσκοποι: «Με την πρώτη εμφάνιση τους στο χωριό, οι ληστοσυμμορίτες εξαπολύουν πρωτοφανή τρομοκρατία. Λεηλασίες, σφαγές, βιασμοί και βρησμοί παντού. Ξεχωρίζουν και συλλαμβάνουν τους δυο ιερείς, το δάσκαλο και τους πρόσκοπους, που θα υποστούν θάνατο από μαρτύρια. Τον παπα-Κουρμπά και τον παπα-Νικολή τους κομματιάζουν και τους κρεμάνε στα τσιγκέλια των σφαγίων του Τσεσμέ. Το δάσκαλο Ιωάννη Θεονίδη, τον ποιητή Αρσένιο Σάρικα και τους αθώους πρόσκοπους… τους υποβάλλουν σε απερίγραπτα μαρτυρία και τους θανατώνουν με μοναδική κατηγορία ότι ήταν πρόσκοποι. Όσοι Κατωπαναγιουσήδες επέζησαν από το δράμα του Αυγούστου το 1922, έχουν να λένε και να θυμούνται ότι τα τραγικότερα θύματα ιστορικής λαίλαπας ήταν οι ανήλικοι πρόσκοποι»». (Σύλλογος Κάτω Παναγιάς Μικράς Ασίας με τίτλο: «Πενήντα χρόνια του ζεριζωμού»(1922 – 1972)

Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους, προσκοπικές ομάδες μπορούν να αναλάβουν σχετικές πρωτοβουλίες, αφιερώνοντας κάθε Ιούνιο εκδηλώσεις ανάδειξης του συγκεκριμένου τραγικού συμβάντος.

 Επίσης, προσκοπικά τμήματα μπορούν να λάβουν ονόματα προσκόπων- θυμάτων της γενοκτονίας για να θυμίζουν στις επόμενες γενιές, τους σημαντικούς αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι σε νεαρή ηλικία έχασαν τη ζωή τους, ενώ εκδηλώσεις ονοματοδοσίας μπορούν να πραγματοποιήσουν προσφυγικοί Δήμοι.

Από την ταινία "Πολίτικη Κουζίνα" η αναφορά για τη σφαγή των προσκόπων στο Αϊδίνιο.

H πόλη Côte Saint-Luc στον Καναδά ψήφισε ομόφωνα την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Τhe City of Côte St. Luc, Quebec, recognize the Genocide

Θ. Μαλκίδης

H Côte Saint-Luc στον Καναδά ψήφισε ομόφωνα την αναγνώριση της Γενοκτονίας

Το Μάιο και τον Ιούνιο του 2017   εννέα  πόλεις του Καναδά αναγνώρισαν τη Γενοκτονία, αφού είχαν προηγηθεί οι δύο σημαντικές αναγνωρίσεις το Μάιο του 2016 από το Τορόντο και την πρωτεύουσα Οτάβα. Ειδικότερα: 

• Στις 4 Μαΐου 2016 η μεγαλύτερη πόλη του Καναδά, το Τορόντο, αναγνώρισε τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, 

• Αρχές Μαΐου 2016 η πρωτεύουσα Οτάβα προκηρύσσει και αυτή τη 19η Μαΐου ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης των Ελλήνων του Πόντου,

• στις αρχές του 2017 ακόμη μια πολιτεία του Καναδά, η LaSalle (Λασάλ) της επαρχίας Κεμπέκ και 

• στις 10 Απριλίου του 2017, άλλη μια πόλη του Καναδά, η Oshawa, αναγνώρισαν την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. 

• Την Τρίτη 2 Μαΐου 2017 από το δημοτικό διαμέρισμα (περιφέρεια) του Villeray -Saint Michel- Parc Extension του δήμου του Μόντρεαλ αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. 

• Την ίδια μέρα, Τρίτη 2 Μαΐου 2017,  από το Δήμο του  Λαβάλ που  βρίσκεται έξω από το νησί του Μόντρεαλ και είναι η περιοχή με τους περισσότερους Έλληνες στην επαρχία του Κεμπέκ. 

• Την Δευτέρα 15 Μαΐου 2017 ο δήμος του Μόντρεαλ αναγνώρισε ομόφωνα τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ανακηρύσσοντας την 19η Μαΐου κάθε έτους Ημέρα Μνήμης,

•Την Τετάρτη 17 Μαΐου 2017 ο δήμος του Βανκούβερ  και της Ρεγγίνα και την Πέμπτη 18 Μαίου ο Δήμος του Έντμοντον αναγνώρισαν ομόφωνα τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ανακηρύσσοντας την 19η Μαΐου κάθε έτους Ημέρα Μνήμης.

Το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο, πρωταγωνιστής στον αγώνα αναγνώρισης,  χαιρετίζει τη σημερινή απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης του Côte Saint-Luc να ψηφίσει την πρόταση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας  και να τιμήσει τη μνήμη των ανδρών, γυναικών και παιδιών που έχασαν τη ζωή τους. 

Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης αποφάσισε ομόφωνα για την αναγνώριση και όρισε την 19η Μαΐου ως ημέρας μνήμης, που μαζί με εκείνη των Αρμενίων και Ασσυρίων, υπήρξαν οι πρώτες γενοκτονίες του 20ου αιώνα.Μεταξύ το 1914 και το 1922, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Έλληνες υπέστησαν συστηματική εξόντωση με εντολές των Οθωμανικής και Κεμαλικής κυβερνήσεων, δια μέσου των σφαγών από τα Οθωμανικά στρατεύματα και παραστρατιωτικούς, με απελάσεις που αποτελούσαν πορείες θανάτου, πορείες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ανατολία, την καταναγκαστική εργασία, την πείνα, τους βιασμούς και τις ατομικές δολοφονίες.

« Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης του Côte Saint-Luc είναι ιστορική την Ελληνική κοινότητα στο Κεμπέκ και χρησιμεύει ως υπενθύμιση για όλους μας εδώ στο Κεμπέκ και στον Καναδά και στις επόμενες γενιές, εκείνου του βάναυσου και ειδεχθούς εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων προγόνων και της ανθρωπότητας. Η πόλη του Côte Saint-Luc είναι άλλη μια στον Καναδά Δημοτική κυβέρνηση η οποία έχει αναγνωρίσει την Γενοκτονία  και  διακηρύξει την 19η Μαΐου ως την επίσημη ημέρα μνήμης της », είπε  ο πρόεδρος του Κογκρέσου ο Δρ Χαλάτσης.

Το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο ευχαριστεί τον Δήμαρχο, Mitchell Brownstein, και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης του Côte Saint-Luc για τη λήψη αυτής της σημαντικής και ιστορικής απόφασης.

Ο Γιάννης- Βασίλης Γιαϊλαλί δικάζεται.Peace Activist Yaylalı! Yaylali’yi Susturamazsiniz! Арестован наш соотечественник Яйлали!

Θ. Μαλκίδης 

Γιάννης- Βασίλης Γιαϊλαλί: Η Γενοκτονία συνεχίζεται!

Ο Γιάννης- Βασίλης Γιαϊλαλί γεννήθηκε το 1974 στην Πάφρα της Σαμψούντας, από γονείς ελληνικής καταγωγής από τον Πόντο και την Κύπρο, όπως είχε αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Corporate Watch. Μεγάλωσε σε ένα φασιστικό περιβάλλον όπου οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι ήταν ανεπιθύμητοι, ενώ το 1994 υπηρέτησε στον τουρκικό στρατό, όπου, όπως ανέφερε, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας εγκλημάτων των Τούρκων εναντίον των Κούρδων. Λίγους μήνες μετά την υποχρεωτική στράτευσή του και έχοντας τραυματιστεί πιάστηκε αιχμάλωτος από το PKK. Ωστόσο η συμπεριφορά των ανταρτών απέναντι του ανέτρεψε τα μέχρι τότε πιστεύω του. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του ο πατέρας του πήγε στο γενικό επιτελείο στην Άγκυρα, όπου του είπαν πως είναι Έλληνας και ότι Αρμένιοι και Έλληνες βοηθάνε το PKK, οπότε να μην ψάχνει για τον γιο του.

Ο ίδιος ο Γιαϊλαλί έλεγε χαρακτηριστικά: «Είμαι θύμα του πολέμου που συνεχίζεται στο Κουρδιστάν. Το 1994, ενώ υπηρετούσα σε μια μονάδα κομάντο του τουρκικού στρατού στο Σίρνακ, σε μια μάχη τραυματίστηκα και έπεσα αιχμάλωτος στα χέρια του ΡΚΚ. Ενημέρωσα την οικογένειά μου ότι είμαι αιχμάλωτος και οι δικοί μου πήγαν στο στρατολογικό γραφείο της Πάφρας του Πόντου. Εκεί οι αρμόδιοι τους είπαν “δεν υπάρχει τέτοιος στρατιώτης καταγεγραμμένος στις τάξεις του τουρκικού στρατού”. Όταν άρχισε η οικογένειά μου να αναζητεί λύση για την επιστροφή μου στο σπίτι, κι όταν άρχισα να δηλώνω αντίθετος με τον πόλεμο, οι Δυνάμεις Ασφαλείας τους προειδοποίησαν λέγοντας: “Έχουμε ερευνήσει την οικογένειά σας και ξέρουμε ότι είστε Έλληνες. Αν συνεχίσετε να αναζητείτε τρόπους για την επιστροφή του γιου σας, θα έχετε προβλήματα”. Αν πέθαινα, θα παρέμενα Τούρκος. Όταν όμως η οικογένειά μου αναζητούσε τρόπους επιστροφής μου και άρχισε να ενοχλεί το κράτος, τότε ανακάλυψαν ότι είμαι “Έλληνας”».

Το PKK τον άφησε ελεύθερο τον Δεκέμβριο του 1996, μετά από δυο χρόνια και τρεις μήνες. Εκτοτε, ο Γιαϊλαλί ο οποίος άλλαξε το όνομά του από Ιμπραχίμ σε Γιάννης- Βασίλης, έχει «αφιερωθεί» στον αγώνα για την ελευθερία των Κούρδων και των Ποντιόφωνων και είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση για άρθρα που είχε γράψει. 

Η νέα δίωξη και η φυλάκιση την 22α Απριλίου του Γιάννη- Βασίλη Γιαϊλαλί,  είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η Γενοκτονία δεν σταμάτησε το 1922- 1923, αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα. 

Ο Γιάννης- Βασίλης Γιαϊλαλί οποίος είναι σε απομόνωση για περίπου δύο μήνες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στο Ελατζίκ, δικάζεται στις 26 Οκτωβρίου με τις κατηγορίες  διάδοσης "τρομοκρατικής" προπαγάνδας υπέρ του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και της προσβολής του Κεμάλ και του Ερντογάν!

 Ο Γιαϊλαλί είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της αφύπνισης των λαών που ζουν στην Τουρκία, ένας αγωνιστής των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου στην Τουρκία και αποτελεί φωνή ανάδειξης των εγκλημάτων που σημειώθηκαν εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Κούρδων και των άλλων λαών. Καλούμαστε όλοι να πράξουμε ό,τι είναι δυνατόν για να απελευθερωθεί  και όλοι οι συναγωνιστές μας για την ελευθερία.

Καλούμε τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τους Ευρωβουλευτές, τα κόμματα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους Δικηγορικούς Συλλόγους, τους συνδικαλιστικούς φορείς δημοσιογράφων, μέσων ενημέρωσης, εκδοτών και φορείς εργαζόμενων, καθώς και σε κάθε δημοκράτη αντιφασίστα, αντικεμαλικό πολίτη, να απαιτήσει το αυτονόητο. Την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.


Είναι καθήκον μας για έναν άνθρωπο  όπως ο Γιάννης- Βασίλης Γιαϊλαλί που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Ασσυρίων και των Αρμενίων, για την ελευθερία των Κούρδων. Ένας αγώνας που έχει συνέπεια,  για να συνεχίσει να είναι μαζί μας στον κοινό μας αγώνα μέχρι την τελική νίκη.

Λευτεριά στον Γιάννη- Βασίλη Γιαϊλαλί!

Η διεύθυνση Γιάννη- Βασίλη Γιαϊλαλί στη φυλακή για επιστολές συμπαράστασης

Η τελευταία δημοσίευση του Γιάννη- Βασίλη Γιαϊλαλί λίγο πριν συλληφθεί στις 22 Απριλίου.

Οι διώξεις των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης

Θ. Μαλκίδης

Από τα Νεοτουρκικά και Κεμαλικά Τάγματα εργασίας και τα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σοβιετικά  Γκουλάγκ: Οι διώξεις  των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης 

Μέρος της εισήγησης στο 1ο Διεθνές Συνέδριο «Ο ρόλος των Ελλήνων στην ιστορία της Ρωσίας». Ταγκανρόγκ (Ταϊγάνιο) Ρωσία. 

 Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, ο Αλεξάντερ Σολτσενίτσιν, στο έργο του “Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ”,αναφέρεται στους συγκρατούμενούς του Έλληνες, που υπέστησαν τις διώξεις του σταλινικού καθεστώτος. Έλληνες οι οποίοι μέσα σε λίγα χρόνια, αφού βίωσαν τις διώξεις στα τάγματα εργασίας των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, περνώντας στην πρώην Σοβιετική Ένωση βίωσαν και τις διώξεις στη προπολεμική και τη μεταπολεμική σταλινική περίοδο.

Οι μαζικές διώξεις εντείνονται στα τέλη του 1936 και κορυφώνονται το 1937 και 1938, ενώ συνεχίζονται και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 13 Ιουνίου του 1949 το καθεστώς  υποχρέωσε τους Έλληνες του Καυκάσου να  εκκενώσουν τα χωριά τους  και μεταφέρθηκαν στις στέπες της Κεντρικής Ασίας,

Με κριτήριο την εθνική ταυτότητα και με πρόσχημα ενίοτε την κομματική αφοσίωση εξαπολύονται εκκαθαρίσεις εναντίον των Ελλήνων. Οι διωγμοί για τους Έλληνες παίρνουν διαστάσεις γενοκτονίας. Χιλιάδες Έλληνες εκτελούνται με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» και ολόκληρη η ελληνική ηγεσία και η πλειοψηφία των ενήλικων Ελλήνων συνελήφθη και εξοντώθηκε.

Μεγαλύτερη βιαιότητα από το καθεστώς εντοπίζεται στη νότια Ρωσία, ενώ πραγματοποιήθηκαν τέσσερα διαδοχικά κύματα μαζικών διώξεων ( Οκτώβριος 1937, Φεβρουάριος και Ιούλιος 1938 και Φεβρουάριος του 1939). Πρέπει να σημειωθεί ότι το 1937 εκδόθηκε διαταγή με την οποία επιτρεπόταν η σύλληψη ως ομήρων των συγγενών των κατηγορούμενων αλλά και η σύλληψη παιδιών έως 12 ετών και την καταδίκη τους ακόμα και με τις βαρύτερες ποινές, με απώτερο σκοπό τη διευκόλυνση της εξόντωσης των παιδιών των «εχθρών του λαού». Τα παιδιά που συλλαμβάνονταν αναγκάζονταν να αλλάξουν το όνομα τους αρνούμενα τους κατάδικους γονείς τους. Η γενοκτονία συνεχίστηκε με την εκτέλεση χιλιάδων Ελλήνων ή με την εξορία τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.

Ταυτόχρονα απαγορεύεται η λειτουργία όλων των ελληνικών ιδρυμάτων και θεσμών με πρώτες τις σχολικές μονάδες. Οι διώξεις έφτασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε κινδύνευσε ο πλήρης αφανισμός του Ελληνισμού, με άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής που συνδυάσθηκε με πιέσεις για εγκατάλειψη της ΕΣΣΔ από τις αρχές ήταν η δημιουργία ενός πολύ μεγάλου μεταναστευτικού κινήματος προς την Ελλάδα.

Ένα νέο κύμα εκτοπίσεων των Ελλήνων άρχισε με την έναρξη αλλά και μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αφού ολόκληροι λαοί, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικός, θεωρήθηκαν ύποπτοι για προδοσία και ως συνεργάτες των Ναζί εισβολέων.

Ο ιατρός Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης από το Σοχούμι, την αρχαία Διοσκούρια, γράφει στο βιβλίο του για την «Ελληνική Επιχείρηση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.»: «Στις 13 με 14 Ιουνίου 1949, στις 9 η ώρα τη νύχτα, χτύπησαν οι άνθρωποι της ΕΝ ΓΚΑ ΒΕ ΝΤΕ. Εξοριζόμαστε σε μακρινές περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Στην ερώτηση μας για ποιο λόγο, δεν μας απάντησαν. Βούιζε η πόλη, ούρλιαζαν τα σκυλιά. Στις πόρτες των Ποντίων περίμεναν τα φορτηγά αυτοκίνητα να τους πάρουν. Έκλαιγαν τα παιδιά και οι μανάδες. Έκλαιγαν οι γείτονες που τους έδιωχναν να μη μας βοηθήσουν».

Όσοι επέζησαν εκδιώχθηκαν προς την ασιατική Σοβιετική Ένωση, στις περιοχές του Ουζμπεκιστάν, του Καζακστάν και στη Νότια Σιβηρία. Οι Έλληνες των παράλιων περιοχών εκτοπίστηκαν προς την ενδοχώρα και τις κατοικίες τους κατέλαβαν οι γηγενείς πληθυσμοί των δημοκρατιών.  (Το βιβλίο  του Ιβάν Τζουχά «Gretseskayia Operatsia» («Ελληνική Επιχείρηση») έχει πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το ζήτημα, όπως και το βιβλίο του Αλέξανδρου Διονυσιάδη «Η ιστορία της οικογένειάς μου»  )

Χιλιάδες Έλληνες θα περάσουν από τα Γκουλάγκ, τα ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, που δημιουργούνταν από τους ίδιους τους εξόριστους σε δύσβατες, απομακρυσμένες περιοχές, ειδικών και δύσκολων κλιματολογικών συνθηκών.Μεγάλες διώξεις θα υποστούν και οι κάτοχοι ελλαδικού διαβατηρίου, που θεωρήθηκαν συνεργάτες ξένης χώρας στο σχέδιο διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα θυσιαστούν αντιστεκόμενοι στο Ναζισμό. Ο αεροπόρος Κοκκινάκης οι 97 νεκροί του χωριού Κούμα, κοντά στο Σοχούμι, είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα.

Μόνο μετά το θάνατο του Στάλιν και την άνοδο στη θέση του γενικού γραμματέα του Ν. Χρουστσόφ αναγνωρίστηκαν ένας μεγάλος αριθμός δολοφονιών και αποκαταστάθηκαν οι Έλληνες που είχαν σπιλωθεί με τις κατηγορίες των προδοτών.

Οι Έλληνες της Ρωσίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης οι οποίοι κατόρθωσαν και διατήρησαν την ταυτότητά τους παρά τις δυσκολίες, αποδεικνύουν ότι μπορούν να επιβιώσουν. Όχι μόνο ως μέρος μίας ζωντανής πολιτισμικής ομάδας στο χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ως ολότητα του ελληνικού λαού, με παρουσία και δραστηριότητα για την ανάδειξη του ζητήματος των διώξεων. Το οφείλουν στους προγόνους τους, θύματα της Γενοκτονίας στο Οθωμανικό κράτος και το Κεμαλικό καθεστώς, το οφείλουν στα θύματα των διώξεων στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στις οικογένειες των συγγενών μας Σταύρου Χαραλαμπίδη και Πολυχρόνη Πουμπουρίδη, οι οποίες μαζί με χιλιάδες άλλες Ελληνικές- Ποντιακές ακολούθησαν την επίπονη πορεία διωγμών: Πόντος- Ρωσία- Γεωργία- Ελλάδα-  Καζακστάν- Ουζμπεκιστάν-Ελλάδα…..

Εικοσιπέντε Χρόνια "Ποντιακοί Αετοί"Αδελαΐδας- 25 years of Pontian Eagles Soccer Club Adelaide

Θεοφάνης Μαλκίδης

Ο αθλητισμός ως φορέας  μνήμης και συνέχειας:

Εικοσιπέντε  Χρόνια "Ποντιακοί Αετοί"Αδελαΐδας

 

Πριν μερικά χρόνια μιλώντας στην Αυστραλία και συγκεκριμένα στην Αδελαΐδα και στην Ποντιακή Αδελφότητα της πόλης,  την παλαιότερη στην Αυστραλία (έτος ίδρυσης 1958), αναφέρθηκα στο ρόλο του αθλητισμού στον Πόντο. 

Τόνισα την ιστορική ομάδα "ΠΟΝΤΟΣ" Μερζιφούντας και τη συνέχειά του στην Αυστραλία τους "Ποντιακούς Αετούς". Από εκείνη την εκδήλωση κρατώ όμορφες εμπειρίες και τη φόρμα της ομάδας την οποία μου χάρισε η διοίκηση. 

Τότε πρότεινα  στην "Ποντιακή Αδελφότητα Αδελαΐδας" και στον  ποδοσφαιρικό σύλλογο "Ποντιακοί Αετοί" να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων του συλλόγου "ΠΟΝΤΟΣ" Μερζιφούντας. Έτσι οργανώθηκε ποδοσφαιρικός αγώνας με αντιπάλους της μικτή επιλέκτων της Μελβούρνης, στον οποίο οι "Ποντιακοί Αετοί" αγωνίστηκαν με την ιστορική ριγέ γαλανόλευκη φανέλα του "Πόντου" Μερζιφούντα.

Ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντική παράμετρο της κοινωνικής ζωής των Ελλήνων, στον Πόντο, όπως άλλωστε και σε όλη την Ανατολή.  Το κολέγιο της Μερζιφούντας  «Ανατόλια» και η  ποδοσφαιρική του ομάδα «Πόντος», συμπυκνώνουν την νεώτερη ιστορία των Ελλήνων στην περιοχή, η οποία κατέληξε με ευθύνη των Νεότουρκων και των Κεμαλικών   στην Γενοκτονία. Η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της- μαθητές του «Ανατόλια»- ήταν ανάμεσα στα θύματα της γενοκτονίας. Οι μαθητές- αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» καταδικάσθηκαν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας:. Άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος…..

Ως ένδειξη τιμής προς τους νέους αυτούς ανθρώπους που θυσιάστηκαν, παρότι ο αθλητισμός ενώνει και δεν είναι μέσο βίας και εκδίκησης, η  ποδοσφαιρική ομάδα των Ποντίων στην Αυστραλία, οι «Ποντιακοί Αετοί», ανέλαβε  τη  σχετική πρωτοβουλία. 

 Οι "Ποντιακοί Αετοί" οι οποίοι φέτος γιορτάζουν τα 25 χρόνια λειτουργία τους είναι η συνέχεια της πλούσιας παράδοσης των Ελλήνων του Πόντου (και ) στον αθλητισμό. 

Τα συγχαρητήριά μας στους συμπατριώτες μας, οι οποίοι για 25 χρόνια με την  αθλητική τους δραστηριότητα  δίνουν  ουσιαστικά μηνύματα σε όλους τους ανθρώπους, Έλληνες και μη, για την ανάγκη του αθλητισμού, ο οποίος  ενώνει και  δε χωρίζει και  για τη σημασία που έχει η μνήμη στη ζωή μας.