Θεοφάνης Μαλκίδης
Οι ίδιοι θύτες, τα ίδια θύματα και η ιστορία που επαναλαμβάνεται ως ατιμώρητο έγκλημα!
Θεοφάνης Μαλκίδης
Οι ίδιοι θύτες, τα ίδια θύματα και η ιστορία που επαναλαμβάνεται ως ατιμώρητο έγκλημα!
«Σκέφτηκα να βάλω φωτιά να κάψω το σπίτι μου, μα δεν μου πήγε η καρδιά- έπλυνα τα πιάτα, τα τακτοποίησα στα ράφια, σα να περίμενα επισκέπτες... Φέτος είναι πολύ καλή η σοδειά των (χουρμάδων)(;). Θα τους φάνε οι Τούρκοι. Τους άφησα ένα γράμμα, τους έγραψα πως σ' αυτό το σπίτι ζούσαν έντιμοι άνθρωποι, που τα έβγαζαν πέρα με τον ιδρώτα του προσώπου τους, να το κρατάνε καθαρό. Τους παρακάλεσα να ποτίζουν τα λουλούδια.»
Θ. Μαλκίδης
Οι σφαγές στη Δράμα και το Δοξάτο το 1941
Τις ώρες αυτές τιμούμε την ιερή Μνήμη των Ελλήνων,
των θυμάτων από τις σφαγές των Βούλγαρων και των
Γερμανών στο Δοξάτο και τη Δράμα το 1941,
σφαγές οι οποίες στόχευαν, μεταξύ των άλλων,
στο γίνει αποδεκτή η παράδοση της Μακεδονίας
(και της Θράκης) στη Βουλγαρία.
Σαν σήμερα 28 Σεπτεμβρίου 1949, πριν από 74 χρόνια, απεδήμησε εις Κύριον Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο μεγάλος αυτός ιεράρχης που αρνήθηκε να ορκίσει τον δοσίλογο πρωθυπουργό Τσολάκογλου και οι Γερμανοί με τους δοσίλογους τον καθαίρεσαν από Αρχιεπίσκοπο!
Αὐτὸ τὸ θέμα μᾶς προτρέπει νὰ διερευνήσουμε τὶς πράξεις, ἀλλὰ καὶ νὰ εἰσχωρήσουμε στὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὴ ζωή του τὴν ὁδὸ τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως, ἀρετὲς ἀπόλυτα συμβατὲς μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰδέα τοῦ ἐθελοντισμοῦ. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρηθεῖ μέσα ἀπὸ ἕνα ἐνδεικτικὰ ἐπιλεγμένο πλαίσιο ὁρισμένων σταθμῶν τῆς ζωῆς του.
Ιωσήφ Στάλιν και Κλίμεντ Βοροσίλοφ φορώντας εθνικές ενδυμασίες που τους χάρισαν οι αντιπρόσωποι του Τουρκμενιστάν και του Τατζικιστάν σε συνάντηση της δεκαετίας του 1930.
Τις τελευταίες μέρες με την εθνοκάθαρση που συντελούν οι Αζέροι στο Αρτσάχ και το ξερίζωμα εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων από τα εδάφη που ζούσαν για αιώνες, οργιάζει η φιλοαζερική και φιλορωσική προπαγάνδα. Οι πρώτοι ισχυριζονται ότι οι Αρμένιοι τιμωρούνται γιατί αυτονόμησαν την δεκαετία του ’90 το Αρτσάχ που άνηκε σε μια άλλη χώρα. Πιο κυνικοί οι ρωσόφιλοι φτάνουν να λένε ότι για όσα υφίστανται τώρα οι Αρμένιοι ευθύνεται ο “άμυαλος” Πασινιάν με την φιλοδυτική στροφή του. Ξεχνούν ότι πριν τρία χρόνια έγινε πόλεμος στο Αρτσάχ, μετά από εισβολή των αζερικών στρατευμάτων, που τερματίστηκε μετά εγγυήσεις που έδωσαν οι Ρώσοι ότι θα σταματήσουν οι επιθετικές ενέργειες των Αζέρων. Παραλείπουν όμως κάτι πολύ σοβαρότερο, το Αρτσάχ “παραχωρήθηκε” από το Σταλιν το 1921 στο Αζερμπαϊτζαν ως αντάλλαγμα για να βάλει στο χέρι η επαναστατική Ρωσία τον πετρελαιοαγωγό του Μπακού. Το απόσπασμα από το βιβλίο του Οχανές –Σαρκίς Αγαμπατιάν, Αρμενία, αναδρομή στην Ιστορία του αρμενικού έθνους, εκ. Στοχαστής, 2003, σσ. 93-94 είναι διαφωτιστικό πώς η Ρωσία συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία μιας μικρής και ευάλωτης Αρμενίας.
Η Ιερά Μονή Μακαριωτίσσης ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα. Σημαντικές ανακαινίσεις έγιναν τον 17ο αιώνα (1609) και τον 19ο αιώνα (1802). Εκτός από πνευματικό κέντρο έπαιξε και σπουδαίο εθνικό ρόλο. Κατά την Τουρκοκρατία έβρισκαν σ’ αυτήν καταφύγιο οι κλέφτες και οι αρματολοί που δρούσαν στην οροσειρά του Ελικώνα. Κατά την επανάσταση του 1821 ενίσχυσε τον Καραϊσκάκη στη μάχη της Δομβραίνας και για τούτο κάηκε από τους Τούρκους στις 4 Νοεμβρίου 1826.
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης που επαίρεται, ακόμα και στον ΟΗΕ, ότι είναι ιστορικός και γνώστης των διεθνών σχέσεων, αδυνατεί να αντιληφθεί τα στοιχειώδη: Στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις, κανένας δεν σέβεται εκείνον που δεν σέβεται τον εαυτό του και δεν υπερασπίζεται το κράτος, την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, τα συμφέροντα, τις ελευθερίες, τις αξίες, την ιστορία και την αξιοπρέπειά του.
Θ. Μαλκίδης
Το έγκλημα που άλλαξε την Ελλάδα
«Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύση εις την καρδιάν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό……»
Η Επανάσταση πάντοτε αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα, εμπεριέχοντας λόγο, έργο, πράξη, πρόσωπα. Ανάμεσα σ΄ αυτά κυρίαρχη θέση έχει ο Καποδίστριας ως μία μορφή, παρόλα τα ανθρώπινα, αγωνιστική, έντιμη, που με ανιδιοτέλεια προσέφερε, εν τέλει και τη ζωή του στην Ανάσταση του Έθνους μας, Η προβολή της Ελληνικότητας, ως πρότυπο βίου, κυβέρνησης, πολιτικής, προσφοράς, αποτελεί αν μη τι άλλο ως την κυρίαρχη παρέμβαση του Κυβερνήτη, του μοναδικού με αυτήν την προσφώνηση, στην πατρίδα.
Θεοφάνης Μαλκίδης
<<Οι 120.000 Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ θα φύγουν για την Αρμενία διότι δεν θέλουν να ζουν ως τμήμα του Αζερμπαϊτζάν και φοβούνται εθνοκάθαρση.
Τα συστήματα εξωτερικής ασφαλείας στα οποία μετέχει η Αρμενία αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά για να προστατεύσουν την ασφάλεια και τα συμφέροντά της.
Η Αρμενία δεν απαρνήθηκε ποτέ τις υποχρεώσεις της ούτε πρόδωσε τους συμμάχους της. Ωστόσο, η ανάλυση της κατάστασης δείχνει ότι τα συστήματα ασφαλείας και οι σύμμαχοι στους οποίους βασιζόμαστε εδώ και καιρό έθεσαν στόχο να δείξουν την τρωτότητά μας και την αδυναμία του αρμενικού λαού να έχει ανεξάρτητο κράτος>>.
Βάλτε στις παραπάνω δηλώσεις της ηγεσίας του Αρμενικού έθνους όπου Αρμένιοι και Αρμένιοι, τις λέξεις Ελλάδα και Έλληνες και αφού δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στα θύματα του Αζέρικου και Τουρκικού φασισμού, να προετοιμαστούμε για αντίσταση επιβίωσης της πατρίδας μας!
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Αν ο φανατισμός, κατά τον αείμνηστο Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, μισεί την κοινή λογική, τότε ο θρησκευτικός φανατισμός μισεί το μόνο λογικό ον επί της γης, μισεί τον ίδιο τον άνθρωπο και εκφράζει αυτό το μίσος με ενέργειες εκδίκησης, θανάτου.
Αυτό το μήνυμα θέλησε να περάσει η εκδήλωση του Ιερού Ιδρύματος «Παναγία Σουμελά» Ποντίων Αμερικής και Καναδά για τα «Σεπτεμβριανά» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 9η Σεπτεμβρίου, στην Ποντιακή Γη του Νέου Κόσμου και συγκεκριμένα στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος στο Ουέστ Μίλφορντ της Νέας Ιερσέης.
Στην εκδήλωση έγιναν ιστορικές αναφορές στα «Δικαστήρια» της Αμάσειας και στο Ολοκαύτωμα της Επτακώμου Σάντας όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες Έλληνες, επιφανείς και μη, του Πόντου το Σεπτέμβριο του 1921.
Έγινε αναφορά στην καταστροφή τής Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922 και στο Πογκρόμ τής Πόλης το Σεπτέμβριο τού 1955. Τέλος έγινε αναφορά στα τρομοκρατικά κτυπήματα κατά των ΗΠΑ την αποφράδα ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Όλα τα προαναφερόμενα εγκλήματα, όπως επεσήμαναν οι ομιλητές, πήγασαν από θρησκευτικό φανατισμό. Όλα είχαν σαν στόχο τον άνθρωπο.
Και βέβαια το ζητούμενο, όπως ανέφερε και ο πρόεδρος του Ιερού Ιδρύματος Δρ. Χαράλαμπος Βασιλειάδης κατά την διάρκεια της επικοινωνίας με τις «Αναμνήσεις», δεν είναι η αναμόχλευση παθών και η εκδίκηση, αλλά η απαίτηση από την διεθνή κοινότητα να σβήνει κάθε εστία μίσους πριν ακόμη εκδηλωθεί.
«Αν η διεθνής κοινότητα είχε τιμωρήσει τους εγκληματίες – γενοκτόνους και μη – πριν από έναν και πλέον αιώνα, ίσως να μη βιώναμε το ολοκαύτωμα των Ναζί κατά της ανθρωπότητας, τα τυφλά τρομοκρατικά κτυπήματα τής 11ης Σεπτεμβρίου αλλά και άλλες πάμπολλες γενοκτόνες πρακτικές σε πολλές γωνιές τού πλανήτη μας», επεσήμανε ο Δρ. Βασιλειάδης .
Τον Εσπερινό και την επιμνημόσυνη δέηση, που προηγήθηκαν της εκδήλωσης, τέλεσε στο ιερό προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά ο π. Βασίλειος Γκίκας υπό τις ψαλμωδίες του κ. Εμμανουήλ Κοντογιάννη.
Ακολούθησε η τελετή έπαρσης σημαιών και κατάθεση στεφάνων στο υπό ανέγερση μνημείο-ηρώο της Γενοκτονίας.
Στην εκδήλωση τού περασμένου Σαββάτου, το κεντρικό θέμα ήταν «Το Αντάρτικο στον Πόντο και η Συμβολή των Ανταρτών» στη διάσωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων παρουσιάζοντας δύο σημαντικούς αντάρτες, τους.
Η πρώτη παρουσίαση αφορούσε τον Ανέστη Σιδηρόπουλο – Καπτάν Σαούρ Ανέστη σε κείμενο τού γιού του, κ. Βασίλη Σιδηρόπουλου, συγγραφέα τού σπουδαίου βιβλίου «Πορείες Θανάτου … και Ζωής» σε εκδόσεις Κυριακίδη που είχαμε την χαρά, ως Ίδρυμα, να συμμετέχουμε και να προβάλλουμε την πρώτη παρουσίαση τού βιβλίου στη γενέτειρα του συγγραφέα.
Η δεύτερη αφορούσε τον Αιμίλιο Χατζηγεωργίου Καδίογλου με παρουσίαση από τον Δρα Θεοφάνη Μαλκίδη, και σχόλια από την κόρη του αντάρτη, κα. Άννα Κοτανίδου και την κόρη της Δρα Ελένη Κοτανίδου.
Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος τής Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ-Καναδά, κ. Κωνσταντίνος Τσιλφίδης, με ειδική αναφορά στον φιλελληνισμό.
Τα βίντεο από τον Εσπερινό, την κατάθεση στεφάνων και την εκδήλωση μπορείτε να τα δείτε μέσω των κάτωθι συνδέσμων των YouTube και Facebook:
Η ομιλία του Ευάγγελου Ντούλε πρόεδρου του κόμματος Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και βουλευτή στο αλβανικό κοινοβούλιο στην εκδήλωση: «Η Χιμάρα, η Βόρειος Ήπειρος και ο ανάπηρος ελλαδισμός».
Ένας από τους πιο γνωστούς και γενναίους ήρωες του 1821 ήταν αναμφίβολα ο Νικηταράς, γνωστός ως «Τουρκοφάγος». Τίμιος και ανιδιοτελής, από την αρχή της επανάστασης βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή στο πλευρό του θείου του, Κολοκοτρώνη.
<< Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις, είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε>>!
Θεοφάνης
Μαλκίδης
Συζήτηση με την κατοχική Τουρκία ;
Πριν από
λίγες ώρες ο πρόεδρος της Τουρκίας και συγκυβερνήτης- συνέταιρος των Γκρίζων
Λύκων, από το βήμα του οργανισμού του οποίου τα ψηφίσματα, αλλά και τους
εκπροσώπους του, όταν δεν τους απειλεί με μπουλντόζες, τους γράφει στα
παλαιότερα των υποδημάτων του, απαίτησε τα εξής: να αναγνωρίσει
ο ΟΗΕ την ανεξαρτησία των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και να συνάψει
διπλωματικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς με το ψευδοκράτος.
Επιπλέον ο ηγέτης της κατοχικής
Τουρκίας από το ίδιο βήμα σε πρωτοφανή κατάχρηση και παραβίαση της διπλωματικής-
πολιτικής αβρότητας, στρεψοδίκησε λέγοντας ότι περιμένει από την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ στην Κύπρο «να
τηρεί στάση ουδετερότητας», ενώ παράλληλα υπογράμμισε ότι το προφίλ αυτής της
δύναμης «έχει πληγεί» και ότι κινδυνεύει να πληγεί ακόμη περισσότερο! (Τι εννοούσε άραγε , αφού όλος ο
πλανήτης είδε τους εποίκους να τραμπουκίζουν
τη δύναμη του ΟΗΕ; )
Σημείωμα τοῦ Μεταφραστῆ
Στὸ κείμενο αὐτό, ὁ Ἀμερικανὸς Ὀρθόδοξος δημοσιογράφος Rod Dreher (γνωστὸς κυρίως γιὰ τὸ εὐπώλητο βιβλίο του The Benedict Option για τὴν ἐπιβίωση καὶ τὸ μέλλον τοῦ χριστιανισμοῦ στὴ Δύση) ἀπευθύνεται σὲ μία 35χρονη γυναίκα, ἡ ὁποία ἔστειλε ἕνα ἀνώνυμο γράμμα στὴν στήλη συμβουλῶν τοῦ περιοδικοῦ New York. H γυναίκα ἀναφέρεται στὴν πολὺ ἔντονη ψυχολογικὴ κρίση ποὺ βιώνει, ἔχοντας χάσει τὴν ἔμπνευσή της καὶ τὴ θέληση γιὰ ζωή, ἐνῶ δὲν ἔχει φτιάξει οἰκογένεια καὶ νιώθει ὅλο καὶ πιὸ κενὴ καὶ δυστυχισμένη, σὰν φάντασμα. Ο Dreher προσπαθεῖ νὰ δώσει τὴν δική του ὀπτικὴ στὸ θέμα, ἀποκαλύπτοντας ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ψέματα τῆς ἐποχῆς μας: τὴν ἐμμονὴ γιὰ μία «αὐθεντική, περιπετειώδη ζωή» ποὺ ἐν τέλει ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο συντετριμμένο καὶ αἰωνίως ἀνικανοποίητο. Παρὰ τὶς εἰδικὲς περιστάσεις ποὺ διεκτραγωδεῖ ἡ ἐπιστολή, τὸ μήνυμα μπορεῖ νὰ φανεῖ χρήσιμο σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, εἰδικὰ σὲ ὅσους εἶναι στὴν ἀρχὴ τῆς ἐνήλικης ζωῆς τους καὶ δὲν ἔχουν κατασταλάξει ἀκόμη ὅσον ἀφορᾶ τὴν ταυτότητά τους, τὸ μέλλον καὶ τὰ ὄνειρά τους.
Μ.Ν.
Ἡ ἐπιστολὴ τῆς γυναίκας
Ένας στιχοπλόκος της κακιάς ώρας
''Δεν έπρεπε να έμπω σ΄ αυτό το έργον ένας αγράμματος, να βαρύνω τους τίμιους αναγνώστες και μεγάλους άνδρες και σοφούς της κοινωνίας... Ότι είμαι αγράμματος και δεν μπορώ να βαστήσω ταχτική σειρά στα γραφόμενα...''