Η συμβολή των Θρακών, Ποντίων και Μικρασιατών στην Επανάσταση και το 1821 στο παρόν και το μέλλον

Θεοφάνης Μαλκίδης

Η συμβολή των Θρακών, Ποντίων και Μικρασιατών στην Επανάσταση του 1821

1. Η απουσία

Παρά το γεγονός ότι η συμβολή των Θρακών, των Ποντίων και των Μικρασιατών στην εθνική παλιγγενεσία, στην επανάσταση του 1821, είναι εξίσου σημαντική με τα άλλα κομμάτια του ελληνικού λαού, εντούτοις, λόγοι που συνδέονται με ξένα συμφέροντα και επιδιώξεις και ελλαδικές προτεραιότητες περιθωριοποίησαν και αυτήν την παράμετρο.

Δεν έχει μέχρι σήμερα αξιολογηθεί η προσφορά των Ελλήνων της Ανατολής στον αγώνα του 1821. Η επίσημη και η σχολική ιστορία τίποτε δεν αναφέρει για ενεργό συμμετοχή του Θρακικού, Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού στον αγώνα της Ανεξαρτησίας. Αναφέρει ελάχιστα μόνο για τους διωγμούς του ελληνικού στοιχείου στο χώρο της Ανατολής, παρόλο που και στη μία και στην άλλη περίπτωση και ενεργητική συμμετοχή των Ελλήνων υπήρξε στην Επανάσταση και μεγάλες ήταν οι θυσίες του Θρακικού, Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού.

2. Ο Θρακικός, ο Παρευξείνιος και Μικρασιατικός Ελληνισμός στο 1821

Το 1814 όταν ιδρύεται η Φιλική Εταιρεία στην Οδησσό, η πόλη κατοικείται από 4000 Έλληνες, εκ των οποίων το 80% είναι Πόντιοι. Μεταξύ των μυημένων, φαίνεται να συμπεριλαμβάνονταν και κρυπτοχριστιανοί, ενώ σημαντική εκπρόσωπος της Ποντιακής συμμετοχής υπήρξε η οικογένεια των Yψηλαντών, η οποία θυσίασε θέσεις, πλούτο, καριέρα για να μπει μπροστά στον αγώνα της Ελευθερίας. Με την ανάληψη της αρχηγίας της Φιλικής Εταιρείας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, περνάει τον Προύθο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 24 Φεβρουαρίου , εκδίδοντας την προκήρυξη της Επανάστασης με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».

Πολλοί συμμετείχαν στη Φιλική Εταιρεία και πολλοί νέοι από την Θράκη, τον Πόντο, τη Μικρά Ασία κατατάχθηκαν στον Ιερό Λόχο του Πόντιου, Θρακιώτη και Κωνσταντινουπολίτη Αλέξανδρου Υψηλάντη, συμβάλλοντας στην στελέχωσή του.

Η αποφασιστική συμβολή του κινήματος του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 αναγνωρίζει και καταγράφει, μεταξύ άλλων, ο εκ σύγχρονος της επαναστάσεως ιστορικός Ηλίας Φωτεινός και ο  Ιωάννης Φιλήμων, ιστορικός και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.

Ένας από τους Ιερολοχίτες που επέζησε από τη μάχη στο Δραγατσάνι ήταν ο Θρακιώτης Κωνσταντίνος Ξενοκράτης που γεννήθηκε στο Σαμάκοβο το 1803 και εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι. Εκεί απέκτησε μεγάλη περιουσία και διέθεσε μεγάλο μέρος της στην ίδρυση ελληνικών σχολείων στην γενέτειρά του, στη Βιζύη και το Μεσολόγγι (Ξενοκράτειο Παρθεναγωγείο), ενώ μαζί με τον αδελφό του μετέτρεψε την οικία τους στη Ρουμανική πρωτεύουσα σε νοσοκομείο της ομογένειας. Στη Σωζόπολη υπό το μητροπολίτη Παίσιο Πρικαίο και τον αδελφό του Δημήτριο Βάρη, στην Καλλίπολη, στην Αδριανούπολη, στις Σαράντα Εκκλησίες, στο Σαμάκοβο, στη Φιλιππούπολη, στα Λάβαρα, στην Αίνο 
( καπετάνιοι Χατζή-Αντώνης Βισβίζης και η γυναίκα του Δόμνα), στη Σαμοθράκη με τη μαζική σφαγή των κατοίκων της, σημειώθηκαν επαναστατικά κινήματα. Πολλοί Θρακιώτες, Πόντιοι και Μικρασιάτες πήραν μέρος στο κύριο πεδίο της επανάστασης, στο νότιο Ελλαδικό χώρο, ενώ ένοπλα σώματα Θρακών υπό τον Μητροπολίτη Μαρωνείας Κωνστάντιο 500 ανδρών, συμμετείχαν στο κίνημα του Μακεδόνα Εμμανουήλ Παπά.

Η σφαγή της Σαμοθράκης την 1η Σεπτεμβρίου 1821, όταν ο Σουλτάνος διέταξε τον υποναύαρχο Καπετάν Μπέη Καρά Αλή να πλεύσει στο νησί και να το καταστρέψει αποτελεί τη συγκλονιστικότερη στιγμή της επανάστασης στο χώρο αυτό. Οι κάτοικοι του νησιού, έχοντας υψώσει τη σημαία της επανάστασης, αφού εξαπατήθηκαν από τον Αλή που τους διεμήνυσε ότι δεν θα πάθουν τίποτα δολοφονήθηκαν σχεδόν όλοι, αφού από τους 15.000 κατοίκους γλίτωσαν 33 μόνο οικογένειες και το νησί έμεινε ακατοίκητο για έξι χρόνια. Την καταστροφή της Σαμοθράκης την απεικόνισε πολύ χαρακτηριστικά ο Γάλλος Αύγουστος Βινσόν ο οποίος λίγο αργότερα ζωγράφισε ένα πίνακα με θέμα τη σφαγή της Σαμοθράκης, που βρίσκεται στο Λούβρο.

Στις 17 Απριλίου του 1821 υπήρξε επαναστατικό κίνημα στη Σωζόπολη υπό το μητροπολίτη Παίσιο Πρικαίο και τον αδελφό του Δημήτριο Βάρη, που διέθεταν 5.000 αξιόμαχους άνδρες. Στις 25 Απριλίου η πόλη καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς και απαγχονίστηκαν οι μητροπολίτες Ανδριανουπόλεως, Δέρκων Μυριόφυτου, Γάνου και Χώρας Αγχιάλου και Μεσημβρίας και αρκετοί πρόκριτοι.

Γνωστή επίσης είναι η προσφορά του Αντώνη Βισβίζη και της συζύγου του Δόμνας από την Αίνο της Ανατολικής Θράκης. Ο καπετάν Αντώνης Βισβίζης ήταν μυημένος στην Φιλική Εταιρεία και με το πλοίο την «Καλομοίρα» συμμετείχε στην Επανάσταση . 

Η Δόμνα Βισβίζη  και τα πέντε παιδιά του τον ακολουθούσαν πάντα στις πολεμικές επιχειρήσεις και απέκτησε πολλές εμπειρίες. Έτσι όταν σκοτώθηκε ο σύζυγός της συνέχισε με ηρωισμό ως καπετάνισσα της «Καλομοίρας» διαθέτοντας όλη της την περιουσία της στην επανάσταση.Επί χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε όλες τις ελληνικές θάλασσας, ενώ το 1823 παραχώρησε το πλοίο στη διοίκηση για να μετατραπεί σε πυρπολικό. 
Με την «Καλομοίρα» πυρπολήθηκε από τον Πιπίνο στον Τσεσμέ η τουρκική φρεγάτα στην οποία βρίσκονταν το θησαυροφυλάκιο του σουλτανικού στόλου. Η Δόμνα έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Ναύπλιο, την Ύδρα και τη Σύρο. Την παρακολουθούμε μέσα από τα αρχεία - να τριγυρνά από τόπο σε τόπο, την Ερμιόνη, το Ναύπλιο, την Ερμούπολη , όπως άλλωστε πολλοί αγωνιστές της επανάστασης, περιφρονημένη, άστεγη με τα πέντε παιδιά της, να προστρέχει «εις το έλεος της σεβαστής επιτροπής της Ελλάδας και να ζητά βοήθεια»...

Στην Ύδρα υπηρετεί το 1825 με τους συντρόφους τους ο καπετάν Βασίλειος Χριστοφόρου Αινίτης, ενώ ένας άλλος συμπατριώτης του, ο Κωνσταντής Καζάζογλου, αφού κυβέρνησε καράβια των Ψαρών και διακρίθηκε στους αποκλεισμούς της Εύβοιας, έγινε μπουλουκτσής του Κριεζώτη, πολέμησε στην Εύβοια, στην Αττική, και ήταν με τους πολιορκούμενους από τον Κουταχή στην Ακρόπολη. Πήρε αργότερα μέρος στην εκστρατεία της Συρίας.

Αυτής της εκστρατείας των Ελλήνων που έγινε την Άνοιξη του 1826, ένας από τους οργανωτές ήταν ο Χατζη Γιαννακός από τη Φιλιππούπολη. Χρησιμοποιήθηκε ως σύνδεσμος μεταξύ παραγόντων του Λιβάνου και της Συρίας και Ελλήνων και έπεισε τους οπλαρχηγούς Βάσω Μαυροβουνιώτη, Κριεζώτη, Χατζημιχάλη και Χατζηστεφανή να οργανώσουν εκστρατεία στο Λίβανο, ώστε να φέρουν αντιπερισπασμό στον Ιμπραήμ που πολιορκούσε τότε το Μεσολόγγι.

Στην πόλη αυτή, ανάμεσα στους ελεύθερους πολιορκημένους, βρίσκονται και πολλοί Θρακιώτες, Πόντιοι και Μικρασιάτες μεταξύ τους δε και πολλές γυναίκες, οι οποίες, μη μπορώντας να διαφύγουν κατά την Έξοδο, πιάστηκαν αιχμάλωτες. Ελευθερωμένες αργότερα, στέλνουν ευχαριστήριο γράμμα τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καπποδίστρια. Ακόμη ο Γεώργιος Παππάς ή Καπετάν Καραγεώργης από την Αδριανούπολη, με το επαναστατικό σου σώμα πήρε μέρος στην πολιορκία του Μεσολογγίου και σε άλλες μάχες, και για τον ηρωισμό του γράφει ο Γενναίος Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του.

Πολλοί άλλοι Θρακιώτες, Πόντιοι και Μικρασιάτες κατέβηκαν στην νότια Ελλάδα και εντάχθηκαν στα επαναστατικά σώματα. Αναφέρονται 73 Αινίτες οι οποίοι σκοτώθηκαν στις μάχες που δόθηκαν στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα. Αυτοί που κατατάχθηκαν στον τακτικό στρατιωτικό σώμα, με αρχηγό τον Δημήτριο Υψηλάντη, και αποτέλεσαν τον πυρήνα του πρώτου τακτικού Ελληνικού στρατού και διακρίθηκαν για την συναίσθηση του καθήκοντος προς την υποδουλωμένη Ελλάδα καθώς και για το ήθος και την υποδειγματική τους συμπεριφορά.

Ο Χρήστος Βυζάντιος, ιστορικός και αξιωματικός του  Ελληνικού στρατού, γράφει μεταξύ άλλων: «Ούτοι ( αυτοί που αποτελούσαν τον τακτικό στρατό) κατήγοντο ως επί το πλείστον εκ των κατεστραμένων υπό των Τούρκων επαρχιών και πόλεων της Θράκης, Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας.... εχόντων καθαρόν αίσθημα πατριωτισμού...».

Το 1826 ο καταγόμενος από τη Σμύρνη, η οποία έστειλε το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας,  Ιωάννης Καρόγλου συγκροτεί στην Πελοπόννησο την «Ιώνιο Φάλαγγα» και έτσι ένα μέρος των Ιώνων, θα συμμετέχουν συγκροτημένα στην Επανάσταση " υπέρ της ελευθερίας ιερού ελληνικού αγώνα."

Τέλος την μάχη με την οποία τελείωσε η Επανάσταση την έδωσε ο Δημήτριος Υψηλάντης στην Πέτρα Βοιωτίας, σε μία ιστορική και συμβολική στιγμή, αφού ο αδελφός του Αλέξανδρος, είχε δώσει την πρώτη.

3. Μία διαπίστωση


Είναι λοιπόν θλιβερό, ότι στο Πάνθεο των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης, όπου υπάρχουν μνημεία των αγωνιστών από τις διάφορες ελληνικές περιοχές, δεν υπάρχει μνημείο για τους Θράκες, για τους Πόντιους, τους Μικρασιάτες. Απουσιάζει από την ελληνική σχολική ιστορία, την δημόσια αναφορά και συζήτηση. Ευχόμαστε αυτή η παράλειψη να διορθωθεί με τις δικές μας ενέργειες, των απογόνων των αγωνιστών αυτών. Το οφείλουμε στους απελευθερωτές της πατρίδας μας.

Και μία συζήτηση για το 1821 στο παρόν και το μέλλον

Ο τομέας Νεότητας της ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ σας προσκαλεί στην εκδήλωση για το 1821 με ομιλητή τον 
Θ. Μαλκίδη.

Η εκδήλωση θα γίνει στη Λάρισα στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού  των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων (Άρεως 1) 
την  25η Μαρτίου 2017 στις 7μμ.

Επιτρέπεται να μιλάμε, να γράφουμε, να σκεφτόμαστε για το 1821;

Θ. Μαλκίδης 

Το 1821 του Υψηλάντη, του Μακρυγιάννη και του  Κολοκοτρώνη: Επιτρέπεται να μιλάμε, να γράφουμε, να σκεφτόμαστε; 


Η χυδαιότητα της αποδόμησης 

Στην αρχή η  αποδόμηση ξεκίνησε έγινε με τη «θεωρία» πως Τούρκοι και Έλληνες, δηλαδή καταπιεστές και καταπιεζόμενοι  περνούσαν  καλά και πως κάτι «εθνικιστές που δεν ήταν αλλά επέλεξαν να είναι Έλληνες (!)» κατέστρεψαν την ειδυλλιακή αυτή  εικόνα. 

Μετά γράφτηκε ότι οι Σουλιώτες «πουλούσαν προστασία» στα ελληνικά χωριά και πως το Ζάλογγο δεν έγινε ποτέ. Ύστερα ήρθαν τα σχολικά βιβλία που αναφέρονται στην 25η Μαρτίου του Βαγγελάκη που «είχε την εθνική του εορτή», στο «τραγουδήσαμε τον εθνικό ύμνο και στη σκορδαλιά», στους «κάτι Κολοκοτρώνηδες και στις κάτι σημαίες»  στη λογοκρισία της ομιλίας του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, ο οποίος κατηγορείται ότι πλούτισε κατά την Επανάσταση, κάτι αντίστοιχο με τον Καποδίστρια ο οποίος  χρηματιζόταν. 

Και στο τέλος έστειλαν τα Ελληνόπουλα παραμονές της 25ης Μαρτίου επίσκεψη στο μουσείο του Μοχάμετ Άλι,  πατέρα του Ιμπραήμ, του σφαγέα των Ελλήνων και του βιαστή των Ελληνίδων και των παιδιών!

Αλήθεια επιτρέπεται να αναφερόμαστε στην Επανάσταση; 
Στους απελευθερωτές μας, στους νεομάρτυρες, στους αγίους μας, στους ήρωες μας;
Επιτρέπεται να να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να γράφουμε 
για το 1821; 

Η ιστορία μας 

Είναι γενικώς αποδεκτό, αντιληπτό και ευρέως κατανοητό, πλην θλιβερών εξαιρέσεων οι οποίες δυστυχώς ασχημονούν ακόμη και  μέσω των σχολικών βιβλίων (!) ότι η Επανάσταση του 1821 αποτελεί ένα πρωταγωνιστικό γεγονός για την Ελληνική ιστορία. Ότι έχει ένα σημαντικότατο και κεντρικό ρόλο στην πορεία του ελληνικού λαού. 

Στην τελευταία  περίοδο έχουμε ανοίξει έναν κύκλο αναζητήσεων και διεκδικήσεων που έφτασαν στο να αναδειχθούν ψηφίδες του μεγάλου ψηφιδωτού της Επανάστασης. Μεταξύ αυτών ορισμένοι πρωταγωνιστές της πράξης απελευθέρωσης και εμπειρίας χειραφέτησης των Ελλήνων όπως  είναι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο καθένας με το μερίδιο που του αναλογεί από την ιστορία και τους ανθρώπους, ξεκίνησε, ανέδειξε και διέσωσε την Επανάσταση. 

Παρά την πίκρα, την προδοσία, τις άθλιες κατηγορίες και τις καταδικαστικές αποφάσεις, την αγνωμοσύνη, τις διώξεις, ακόμη και την απειλή θανάτου ή και τον ίδιο το θάνατο που  εκτόξευσαν οι αντίπαλοί τους, αυτοί παρέμειναν όπως θα έπρεπε να είναι αγωνιστές της Ελευθερίας: Μεγαλόψυχοι, ανιδιοτελείς, υπομονετικοί, θαρραλέοι, ηρωικοί και όταν χρειάστηκε σκληροί αλλά  δίκαιοι.  

Το 1821 μέσα από τα κείμενα και τα έργα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του  Ιωάννη Μακρυγιάννη και του  Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, αποτελεί μία ιδιαίτερη συμβολή η οποία συνδυάζει το χθες με το σήμερα. Την ιστορική και πολιτική καταγραφή αλλά τη σημερινή προσέγγιση, αφού το επίμετρο με την αντιμετώπιση της Επανάστασης και των πρωταγωνιστών της από τα σχολικά εγχειρίδια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Πάντοτε η Επανάσταση και οι αγωνιστές της μας οδηγούσαν και μας έδιναν έμπνευση. Αυτή η έμπνευση είναι ακόμη πιο έντονη σήμερα, αφού  την έχουμε ανάγκη για εμάς,  για το σεβασμό στις προηγούμενες γενιές και για την Ελευθερία των επόμενων γενεών. 

Δείτε τη συζήτηση στη Δέλτα Τηλεόραση της Θράκης, μεταξύ του Δ. Νατσιού και του Θ. Μαλκίδη για το 1821 στο παρόν και το μέλλον 

Το ζήτημα της Γενοκτονίας στη Γερουσία του Καναδά

Θ. Μαλκίδης 

Το ζήτημα της Γενοκτονίας στη Γερουσία του Καναδά

Πριν λίγο καιρό όταν βρέθηκα στον Καναδά για να μιλήσω στο Συνέδριο του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου για το ζήτημα της Γενοκτονίας ήξερα τις δυσκολίες. Είχαν ήδη υπάρξει όταν τέθηκε το αίτημα της αναγνώρισης από τους Δήμους της Οττάβα και του Τορόντο.  Με την εισαγωγή όμως του ψηφίσματος στη Γερουσία του Καναδά από τους συμπατριώτες μας  Παναγιώτα Παπαγεωργίου-Μέρτσαντ και Λεωνίδα Χουσάκο, με το οποίο ζητούσαν την αναγνώριση της Γενοκτονίας και την υιοθέτηση της 19ης Μαίου ως ημέρα μνήμης για το κράτος του Καναδά υπήρξαν αντιδράσεις, τόσο από την Τουρκία, όσο και από την Ελλάδα (!). 
Αναμενόμενες πλέον και συνηθισμένες οι αρνήσεις και οι υπονομεύσεις από το ένα  μέτωπο που βρίσκεται στην Άγκυρα και το άλλο μέτωπο που κατοικοεδρεύει στην  Αθήνα. Θα αναφέρω, με στοιχεία και ονόματα τις πράξεις τους, στον  κατάλληλο χρόνο..........


Είναι αυτονόητο ότι ο αγώνας, γιατί περί αυτού πρόκειται, για το  ιερό ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας και των συναφών πράξεων επανόρθωσης και αποκατάστασης συνεχίζεται. Και αναμένοντας  το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας από τους Γερουσιαστές του Καναδά, οι οποίοι πρέπει να επιτελέσουν το καθήκον τους χωρίς να υποχωρήσουν σε καμία πίεση ψεύδους από την Άγκυρα και υπονόμευσης, οφείλω να αναφέρω ξανά τις προτάσεις μου για το ζήτημα. Προτάσεις  που θα πρέπει να υλοποιηθούν μέχρι το 2019, όταν θα τιμηθούν τα 100 χρόνια από την 19η Μαίου, της αποβίβασης του δασκάλου του Χίτλερ Κεμάλ και την έναρξη της τελευταίας και πιο σκληρής φάσης της Γενοκτονίας. Το 2019  όταν ο λαός μας, οι απόγονοι των διασωθέντων θα τιμούν τα θύματα και δυστυχώς το ελλαδικό κράτος θα ¨εορτάζει¨(!!!!!) τη Γενοκτονία, η πατρίδα μας  θα πρέπει να έχει  Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας, Μουσείο Γενοκτονίας  και πολιτική -ιστορική- διπλωματική συγκρότηση θεσμικού υποκειμένου διεθνοποίησης και Αναγνώρισης της Γενοκτονίας. 

Προτάσεις συμβολικές και ουσιαστικές, οι οποίες μαζί με άλλες,  μπορούν να μας οδηγήσουν ψηλά . 

Τα παιδιά του Έβρου και η Σύρος την περίοδο του εμφυλίου

Τα παιδιά του Έβρου και η  Σύρος την περίοδο του εμφυλίου

Θ. Μαλκίδης

Από την ομιλία στην Αλεξανδρούπολη στην παρουσίαση του βιβλίου του αείμνηστου Δ. Χάλαρη για τα παιδιά του εμφυλίου πολέμου. 

Η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου είχε πολυποίκιλες όψεις. Θάνατος, καταστροφή του τόπου, ορφάνια, χηρεία, πείνα, ξεριζωμός και διάλυση της οικογένειας. Διάλυση της πατρίδας μας με επιπτώσεις που κρατούν μέχρι σήμερα.

Η φυγή προς τη Σύρο με   πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, πολλών παιδιών του νομού Έβρου, από τους Μεταξάδες, τη Ζώνη και άλλους οικισμούς, είναι μία άγνωστη εν πολλοίς συνιστώσας εκείνης της περιόδου της νεότερης ιστορικής μας πορείας. Τραγωδία στην κυριολεξία. 
Στη Σύρο, η οποία αποδείχτηκε η κατάλληλη για να δεχτεί τα παιδιά του Έβρου, βρήκαν καταφύγιο τα πιο αθώα θύματα του εμφυλίου πολέμου…

Από το βιβλίο του Δημητρίου Χάλαρη προκύπτουν σημαντικά στοιχεία και χρήσιμα συμπεράσματα. Η  εγκατάσταση των μικρών παιδιών από τον Έβρο, η σχέση τους με τους ντόπιους και τέλος η διαχρονική σταθερά και αξία της Σύρου και των ανθρώπων της. Της φιλοξενίας κάθε ανθρώπου: από τους διασωθέντες της σφαγής της Χίου το 1822 και τα ορφανά της Μικρασιατικής Καταστροφής εκατό χρόνια μετά. 

Φωτογραφίες: www.radiomax.gr 



Το ρεπορτάζ της Δέλτα Τηλεόρασης για την εκδήλωση

Κρίση και Ορθοδοξία

Κρίση και Ορθοδοξία 

Η πνευματική και οικονομική χρεοκοπία στην Ελλάδα είναι  πραγματικότητα. Με εκβιασμούς και τρομοκρατία του τύπου «πτώχευση», «θα φύγουμε από το ευρώ και θα γυρίσουμε στη δραχμή», «δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», «θα υπάρξει πείνα», καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία, λεηλατήθηκε η δημόσια περιουσία και καταστράφηκαν οι ζωές μας και οι ζωές των επόμενων γενεών. Ποιος είναι ο ρόλος, η θέση, η πρόταση  της Ορθόδοξης Εκκλησίας ; 

 Δείτε τη συζήτηση στη Δέλτα τηλεόραση της 
Αλεξανδρούπολης, του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη με τον 
Θ. Μαλκίδη για την Ορθοδοξία και την  κρίση,  για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, για την Εκκλησία, για  τον Ελληνισμό.

Από τη Γενοκτονία στο Ολοκαύτωμα: Κεμαλισμός και Ναζισμός

Θ. Μαλκίδης

Κεμαλισμός και Ναζισμός: Από τη Γενοκτονία στο Ολοκαύτωμα

Απόσπασμα της ομιλίας στην ημερίδα που οργάνωσε η Πολιτιστική Ομάδα του 7ου Γυμνασίου Περιστερίου. 

Μιλώντας ο Χίτλερ το 1938 στην Ναζιστική εφημερίδα Heimatland  είχε αναφέρει  ότι «ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος». 

 Παράλληλα ο Ναζιστικός τύπος του Γκέμπελς θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως «ένας μεγάλος άνδρας, ο Μουσταφά Κεμάλ, κατάφερε μόνος του να αφυπνίσει το αποβλακωμένο, μελαγχολικό, εξουθενωμένο και εντελώς απελπισμένο τουρκικό έθνος και να μετατρέψει την ήττα σε λαμπρή νίκη»......«Με την εμφάνιση του Κεμάλ Ατατούρκ η παγκόσμια ιστορία απέδειξε ξανά ότι στη σημερινή εποχή, η ίδρυση και η αναζωογόνηση μιας αυτοκρατορίας μπορεί να τελεστεί μόνο σε εθνική βάση και απαιτεί έναν υπέρτατο Φύρερ».

Για τον Χίτλερ, τους Ναζί, το παράδειγμα του Μουσταφά Κεμάλ ήταν ζωντανό και κυρίως εκ του αποτελέσματος επιτυχημένο αφού πέτυχε να εξοντώσει τους «ανεπιθύμητους», τους Αρμένιους, τους Έλληνες:  «Εμείς οι Γερμανοί μπορούμε να διδαχθούμε από την πιο πρόσφατη ιστορία ότι ένα έθνος δεν πάει χαμένο αν ακολουθεί τον Φύρερ….Ιδίως τώρα που το γερμανικό έθνος ….έχει φτάσει σε σημαντική καμπή του αγώνα για τιμή και  ελευθερία με ηγέτη τον Αδόλφο Χίτλερ, πρέπει να οπωσδήποτε να τιμήσουμε τη μνήμη του πολεμιστή  και του έθνους, που ήδη πριν μια δεκαετία στέφθηκαν νικητές κατά εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών…

Όπως ακριβώς και ο Κεμάλ….. έτσι και εμείς οι Γερμανοί πρέπει- όπως οι Τούρκοι- να μην απελπιζόμαστε και να μένουμε πιστοί στον μεγάλο μας Φύρερ. Και όταν εκείνος ζητά από εμάς θυσίες, δεν πρέπει να υπάρξει κανένας Γερμανός που να μην τις κάνει με την ίδια ακριβώς χαρά που τις έκανε το τουρκικό έθνος» 

Επειδή λοιπόν δεν τιμωρήθηκαν τα εγκλήματα του Δασκάλου Μουσταφά Κεμάλ, ο Μαθητής Αδόλφος Χίτλερ είπε  «ποιος θυμάται τους Αρμένιους», υλοποιώντας  τα Ολοκαυτώματα.  Από τη Σμύρνη, την Τραπεζούντα και την Αδριανούπολη του Κεμάλ στο Νταχάου, στο Άουσβιτς, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα του Χίτλερ.

Είναι προφανές ότι η συζήτηση που αναδεικνύεται στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο για  τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού, οφείλει να ανοίξει και στην Ελλάδα. Για να υπάρξει καταδίκη των δύο αυτών πρακτικών του θανάτου και αναγνώριση των εγκλημάτων τους. Μία πρώτη ενέργεια θα μπορούσε να είναι η ανακήρυξη της 19ης Μαΐου της ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας ως παγκόσμιας ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, μία ενέργεια η οποία παρά τα εμπόδια από την Άγκυρα και την υπονόμευση από την Αθήνα, προχωρά στη Γερουσία του Καναδά!

Μνήμη αγωνιστή της Ελληνικής και της Κουρδικής Ελευθερίας Θεόφιλου Γεωργιάδη

Θ. Μαλκίδης

Μνήμη Αγωνιστή Ελευθερίας Θεόφιλου Γεωργιάδη

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης  γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1957, στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Ευρύχου της Κύπρου και δολοφονήθηκε τη 20η Μαρτίου 1994  στη ημικατεχόμενη Λευκωσία.
Πήγε στο δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, τις τρεις γυμνασιακές πρώτες τάξεις  στο τουρκοκρατούμενο Γυμνάσιο Νεαπόλεως  και το 1975 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Έως την τουρκική εισβολή  η οικογένεια του έμενε στο κατεχόμενο  προάστιο Τράχωνας στα βόρεια της Λευκωσίας και αμέσως μετά  εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στις ελεύθερες περιοχές.

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού και  το 1981  αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως  άριστος γνώστης της Τουρκικής γλώσσας και ιστορίας το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών  της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μίλησε σε εκατοντάδες εκδηλώσεις  και συνεντεύξεις και δημοσίευσε πλήθος από άρθρα στον ελλαδικό, τον ελληνοκυπριακό και το διεθνή Τύπο, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, τη Γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων, τα Εθνικά ζητήματα, το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. 

Από το 1988 μαζί με άλλους συναγωνιστές δημιούργησε την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες των Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν,  του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, επισκεπτόμενος τους χώρους εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών, ενώ ήταν  μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν».

Το 1992 σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου–Ντενκτάς του 1977, για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε «…πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων  στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..». 

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης πρωτοστάτησε  στην προσπάθεια ανευρέσεως των  αγνοουμένων, ενώ στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα του  «Λήδρα Πάλας» η φωτογραφία του  συνοδεύεται από το κείμενό του πως «όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’αυτούς». 

Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για Γενοκτονία, ενώ το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου 1994,  παρέδωσε προς δημοσίευση το τελευταίο κείμενό του με την ευκαιρία της γιορτής της Κουρδικής Πρωτοχρονιάς («Νεβρόζ»), η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων. 
Το ίδιο βράδυ δολοφονήθηκε  έξω από το σπίτι του αφού πυροβολήθηκε από κοντά  πέντε φορές.  Οι εκτελεστές, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από την Τουρκία δολοφονήθηκαν και αυτοί  λίγες εβδομάδες αργότερα, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση Κυπριακής Δημοκρατίας..... 


Υ. Γ. Ο Θεός με αξίωσε να γνωρίσω με όλη την οικογένεια Γεωργιάδη, ενώ μεταξύ των άλλων παρουσίασα το βιβλίο  της Ανθής αδελφής του Θεόφιλου για τον αγώνα του ήρωα. Είχε προηγηθεί η πρωτοβουλία μας για ονοματοθεσία, η πρώτη σε όλον τον Ελληνισμό, ενός δρόμου στην Αλεξανδρούπολη προς τιμήν του Θεόφιλου. Τα αποκαλυπτήρια της σχετικής πλάκας έγιναν  από τον αείμνηστο συναγωνιστή Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης Ηλία Ευαγγελίδη. Μπορεί να διαβάζεται ως πλεονασμός αλλά οφείλουμε να το γράψουμε πως ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπήρξε μία μεγάλη προσωπικότητα του σύγχρονου Ελληνισμού. Ηρωική, ανιδιοτελής, αντιστασιακή, αγωνιζόμενη δίνοντας τη ζωή του για το μεγαλύτερο αγαθό: την Ελευθερία.  Αυτό ενέπνευσε και τους αγωνιζόμενους Κούρδους της Ροτζάβα στη Συρία δίνοντας το όνομα «Θεόφιλος Γεωργιάδης» στο σχολείο των παιδιών τους......

Οδός Θεόφιλου Γεωργιάδη. Αλεξανδρούπολη 

Ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Ηλίας Ευαγγελίδης στην τελετή ονοματοδοσίας οδού της πόλης σε Θεόφιλου Γεωργιάδη και απονομή τιμητικής πλακέτας στον πατέρα του ήρωα. Μάρτιος 1995. 




Δείτε και ακούστε το τραγούδι για τον Θεόφιλο Γεωργιάδη από την Παιδική Χορωδία του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν (Θεόφιλος)

Οι Αγνοούμενοι του 1974.

Έγινε το  Σάββατο 18 Μαρτίου 2017 στον ιερό ναό Αγίου Στυλιανού στη Λινόπετρα στη Λεμεσό η εξόδιος ακολουθία των λειψάνων του 

ΑΝΤΡΕΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΗ
(αγνοουμένου από τις 20 Ιουλίου 1974)

τα οστά του οποίου ανευρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στον Τράχωνα Λευκωσίας και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA.

Η ταφή των λειψάνων έγιναν στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας.


Ο Αντρέας Θεοδώρου  από την Πάνω Λακατάμεια  ζούσε με την οικογένειά του μέχρι τον Ιούλιο του 1974 στον Αη Γιωρκούδη Αμμοχώστου.



Η σύζυγος του Αθηνά και οι θυγατέρες Χριστίνα και Ειρήνη 4 χρόνων και 6 μηνών τότε, έζησαν στην προσφυγιά περιμένοντάς τον, μέσα στην πολύβουη μοναξιά μιας σιωπηλής εγκαρτέρησης και περηφάνειας.
Η Χριστίνα αποχαιρέτησε τον Ήρωα Πατέρα της με τον συγκλονιστικότερο και τραγικό λόγο που ακούστηκε ποτέ σε κηδεία αγνοουμένου.
Εμείς ψελλίσαμε ένα ταπεινό συγγνώμη σ αυτή την Ιέρεια την βγαλμένη μέσα από Αρχαία Ελληνική Τραγωδία και είπαμε τον Εθνικό Ύμνο μέχρις εκεί που λέει Απ τα Κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά. Πιο κάτω δεν μπόρεσε να συνεχίσει κανείς…(Ελένη Θεοχάρους)


Την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017 τελέσθηκε η  κηδεία των λειψάνων του στρατιώτη ΠΑΡΑΣΧΟΥ ΙΩΝΑ ΧΡΗΣΤΟΥ  από τη Νήσου
 στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στη Νήσου.

Έχουν προηγηθεί και θα ακολουθήσουν και άλλες κηδείες αγνοουμένων του 1974, που αποτελούν τη «ζώσα» συνιστώσα της Κυπριακής τραγωδίας. Είναι το έγκλημα με τους αγνοούμενους που άρχισε το ίδιο φασιστικό καθεστώς με τη Γενοκτονία στον Πόντο, στην Ιωνία, στη Θράκη, στην Καππαδοκία, το οποίο  επειδή δεν τιμωρήθηκε επαναλήφθηκε το 1974. 
Επιπλέον αντιγράφηκε από αντίστοιχα  καθεστώτα όπως το Ναζιστικό του Χίτλερ, το Φασιστικό του Μουσολίνι και του Βιντέλα στην Αργεντινή  και εξελίχτηκε από τους επίγονους του Κεμάλ στη σημερινή Τουρκία και το Κουρδιστάν. Οι περισσότεροι  γνωρίζουν τις ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού για τους αγνοούμενους και τις διαδηλώσεις των συγγενών τους από την Λευκωσία  μέχρι την πλατεία Μαίου  στο Μπουένος Άιρες και τους δρόμους της Κωσταντινούπολης και του Ντιγιαρμπακίρ. 

Μέσα από το έγκλημα των αγνοουμένων του 1974 εκβιάζουν ένα βασανισμένο λαό που μετά από 43 χρόνια αναζητά τους δικούς του ανθρώπους, δίνοντας άγνωστα οστά μόνο και μόνο για να κλείσει το ζήτημα και να προχωρήσει η «Λύση» αφού προπαγανδίζουν πως «δε θα υπάρξει  άλλη ευκαιρία». 
Προπαγανδίζουν πως μία διαφορετική  στάση στο ζήτημα των αγνοουμένων και μία νέα αρνητική απάντηση στο  σχέδιο «Λύσης» θα φέρει την καταστροφή, ενώ μιλούν για την καλή πρόθεση της Τουρκίας (!!!) στην απόδοση των δικών μας ανθρώπων που χάθηκαν το 1974. 

Οι αγνοούμενοι της Κερύνειας, της Αμμοχώστου κα της Μόρφου, είναι ἡ συνέχεια των αγνοουμένων της Τραπεζούντας, της Σμύρνης, της Αδριανούπολης. Το ίδιο καθεστώς αφού δεν τιμωρήθηκε το 1922 επανέλαβε τα εγκλήματά του το 1974 τα επαναλαμβάνει και σήμερα. Όμως όπως είναι βέβαιο η   Ύβρις ακολουθείται από τη Νέμεσις.