"Μηδέν εις το πηλίκιον...."

 

Θεοφάνης Μαλκίδης 

"Μηδέν εις το πηλίκιον....".

To ζήτημα της Γενοκτονίας  εικοσιδύο  χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων.

1. Απουσία και Ύβρις

"Το μηδέν εις το πηλίκιον",  το είπε ένας  εκ των βασικών  υπονομευτών της ανάδειξης της Γενοκτονίας,  στην ιδιαίτερη μου πατρίδα, την Αλεξανδρούπολη. Εκεί όπου βρήκαν καταφύγιο,μετά το έγκλημα,  Θρακιώτες, Πόντιοι, Ίωνες, Καππαδόκες,  μεταξύ των οποίων και η δική μου οικογένεια. 

  

Από την άλλη πλευρά,  είναι να θαυμάζεις τους Αρμένιους για το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων του και για την προσπάθεια απόδοσης της αλήθειας στους ζωντανούς απογόνους τους. Είναι να θαυμάζεις πως χωρίς υποκρισία και προσδοκίες πολιτικών ωφελειών έχουν συμφωνήσει ΟΛΟΙ για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Γιατί άραγε δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ελλάδα, η οποία και επισήμως, πλην της οικονομικής της χρεοκοπίας, χρεοκόπησε πολιτικά και πνευματικά στην υπόθεση αναγνώρισης της Γενοκτονίας;

Την πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το Φεβρουάριο του 1994 και η θέσπιση της 19ης Μαΐου ως ημέρα Εθνικής μνήμης( λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και η ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης), ακολούθησαν μία σειρά από ενέργειες οι οποίες πραγματικά άφησαν έκπληκτους τους Έλληνες και τους Φιλέλληνες. 

Την 19η Μαΐου προσγειώνονται τουρκικά αεροσκάφη στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και γίνεται η συναυλία Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Την 19η Μαίου γίνεται απόπειρα να σταλεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές μνήμης του Κεμάλ στην Άγκυρα (!), ενώ οι  πρωθυπουργοί και υπουργοί εξωτερικών Παπανδρέου και Καραμανλής καταθέτουν στεφάνι στο μαυσωλείο του βασικού υπεύθυνου για τη Γενοκτονία(!). Ο δεύτερος ακολούθησε την αντίστοιχη πράξη, του στενού συγγενή του, πρωθυπουργού επίσης, στη δεκαετία του 1950....

Τα παρακάτω ερωτήματα τα υποβάλλω ως Έλληνας πολίτης με τα δικαιώματα που έχω (ακόμη), κυρίως όμως ως απόγονος διασωθέντων της Γενοκτονίας, στη διάρκεια της οποίας η οικογένειά μου είχε και ορφανά παιδιά, αγνοούμενους και όλα εκείνα που συνοδεύουν ένα (μαζικό) έγκλημα:

-Πως είναι δυνατόν   να δικαιολογηθεί η απουσία, η αδιαφορία, η ολιγωρία του επονομαζόμενου πολιτικού προσωπικού της για το ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδας; 

-Πως μπορεί να γίνει ερμηνεία του γεγονότος ότι 22 χρόνια μετά τη ψήφιση του νόμου, στο λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο απουσιάζει η αναφορά για τη Γενοκτονία, με τη δικαιολoγία της μη διεθνούς αναγνώρισης; Και οι αναγνωρίσεις που ελήφθησαν μετά από συστηματική και ανιδιοτελή εργασία Ελλήνων και Φιλελλήνων στη Σουηδία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Κύπρο, και αλλού τι είναι; 

-  Είναι  αποδεκτό ότι υπάρχουν “πολιτικοί και πνευματικοί” άνθρωποι στην Ελλάδα του 2016, απ' ΟΛΟ το πολιτικό και πνευματικό χώρο, που αποδέχονται και θαυμάζουν τον Κεμάλ; Τον εξολοθρευτή δηλαδή των Ελλήνων και άλλων εθνοτήτων; 

- Γιατί η Ελλάδα απουσιάζει όταν γίνεται αναφορά για το ζήτημα της Γενοκτονίας σε διεθνείς οργανισμούς και διεθνείς συναντήσεις και κρύβεται φοβούμενη, ενώ την ίδια στιγμή υβρίζει τους νεκρούς μας προγόνους και παρίσταται σε εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη; 

- Γιατί η Ελλάδα ως Υπουργείο Εσωτερικών, Νομαρχία, Περιφέρεια, Περιφερειακή Ενότητα, κλπ, καλεί τον ελληνικό λαό να εορτάσει (!!!!) την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας και μεταθέτει την ημέρα μνήμης σε άλλη ημερομηνία, κάνοντάς την “λάστιχο” με τελετουργικό που φωνάζει «να βγούμε από την υποχρέωση»; 

- Υπάρχει κάποιος που διανοείται ότι ένας πρωθυπουργός ή υπουργός της Αρμενίας ή του Ισραήλ μπορεί  αρνείται ή να υπονομεύει τη Γενοκτονία; 

Στα παραπάνω  θα πρέπει να προστεθούν και άλλες κινήσεις με τελευταία το Μάιο του 2013 με    την απάντηση   του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στο αντίστοιχο της Τουρκίας.  Στη δήλωση της Τουρκίας ότι «οι εκδηλώσεις για τη δήθεν γενοκτονία των Ποντίων που οργανώθηκαν και φέτος στην Ελλάδα στηρίζονται σε ισχυρισμούς που διαστρεβλώνουν την ιστορία»,  εκδηλώσεις οι  οποίες «δεν εξυπηρετούν το σκοπό της ανάπτυξης των τουρκοελληνικών σχέσεων», η Ελλάδα απήντησε ως εξής: «Η ιστορία είναι αλήθειες και γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε παραγράφονται. Σύσσωμος ο Ελληνισμός τιμά τη μνήμη και την θυσία των Ποντίων. Ωστόσο, άλλο η ιστορία και άλλο το παρελθόν, το οποίο δεν πρέπει να σκιάζει την αμοιβαία βούληση να δημιουργήσουμε ένα μέλλον συνεργασίας, φιλίας, σταθερότητας και αμοιβαίου σεβασμού για τους δύο λαούς».

Στην απάντηση δεν υπάρχει ούτε  η λέξη Γενοκτονία, ούτε έγκλημα, ούτε αναφορά στο θύτη Τουρκία. Αντιθέτως  όπως αναφέρεται το παρελθόν δεν πρέπει να εμποδίζει τη συνεργασία, φιλία, σταθερότητα και λοιπές κενολογίες.

2. Μηδέν εις το πηλίκιον....

Κάθε 24η Απριλίου στην Αρμενία και στην Αρμενική Διασπορά εκατομμύρια Αρμένιοι τιμούν τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας, ενώ το 2015, οι εκδηλώσεις μνήμης θα κυριαρχήσουν στον αρμενικό βίο. Ξεχωρίζει βεβαίως η αγιοποίηση των 1.500.000 θυμάτων τῆςΓενοκτονίας στὴν εκατοστὴ επέτειο του μαζικού εγκλήματος! Τώρα που λαοί, όπως ο Αρμενικός, μας δείχνουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλήθειας στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, πολλοί υβρίζουν και συνεχίζουν να απουσιάζουν από τον αγώνα της μνήμης και του πολιτικού βίου. 

Τώρα που έχουν καταλυθεί φασιστικά, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα φασιστικά σύμβολα, την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη φωνές ΑΠΌ ΌΛΑ τα μήκη και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής και πνευματικής ζωής, που θαυμάζουν τα επιτεύγματα  και τα πρόσωπα του μίσους, που μιλούν για τον Κεμαλισμό και το Ναζισμό. Ταυτόχρονα  ο Κεμαλισμός και ο Φασισμός στη μήτρα Τουρκία που τους γέννησε καταρρέει και αποκαθηλώνεται, στην Ελλάδα των εκατομμυρίων θυμάτων, οι κεμαλικές- φασιστικές οπισθοφυλακές   δίνουν μάχη για την επιβίωσή του!

Ωστόσο η δυναμική του ζητήματος της Γενοκτονίας δεν μπορεί να εμποδισθεί από ιδιοτελείς και μικρούς ανθρώπους, από στρατευμένους απολογητές και θαυμαστές του Κεμαλισμού. Το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι τόσο ψηλά που κανείς “εύκαιρος” δεν μπορεί να το σβήσει, όσο και εάν προσπαθήσει, όσα στεφάνια καταθέσει, όσα κείμενα και εάν γράψει, ό,τι και εάν κάνει. 

Αυτοί  που έφεραν το  ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας στο “μηδέν εις το πηλίκιον” δεν είναι η ζωντανή Ελλάδα. Η ζωντανή Ελλάδα είμαστε εμείς και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ιστορική αλήθεια και το δίκαιο, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας!

Η συνωμοσία εναντίον του Οτζαλάν και η ελευθερία των Κούρδων

Θ. Μαλκίδης

Η συνωμοσία εναντίον του Οτζαλάν και 

η ελευθερία των Κούρδων

Δεκαεπτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη διεθνή συνωμοσία εναντίον του Αμπνουλάχ Οτζαλάν και του κουρδικού λαού, που οδήγησε  στη σύλληψη του Άπο από τις τουρκικές φασιστικές δυνάμεις. 

Με την έναρξη του ένοπλου αγώνα στην Τουρκία από τους Κούρδους το 1984, με τη δολοφονία χιλιάδων Κούρδων στο Ιράκ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με τις ειδήσεις για την καταπίεση των Κούρδων του Ιράν και της Συρίας, ο ελληνικός λαός επανασυνδέθηκε μετά από χιλιάδες χρόνια τον Κουρδικό λαό- ο Ξενοφώντας αναφέρεται στους Καρδούχους- ωθώντας να στηρίξει ποικιλοτρόπως το κίνημα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.

Μάλιστα ο ελληνικός λαός στην αλληλεγγύη του στον αγώνα του κουρδικού λαού για απελευθέρωση, είχε και ένα θύμα, το Θεόφιλο Γεωργιάδη, μέλος της Κυπριακής επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν ο οποίος δολοφονήθηκε, λόγω της δράσης του, το 1994.

Η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν το 1999, δημιούργησε  νέα δεδομένα για το μέλλον του κουρδικού ζητήματος, δεδομένα που αναδείχθηκαν πιο έντονα μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 και τη οικοδόμηση μίας ομόσπονδης κουρδικής κρατικής δομής. Ταυτόχρονα η μετατροπή της θανατικής ποινής του Οτζαλάν σε ισόβια κάθειρξη, οι ολοένα περισσότερες φωνές σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στην Τουρκία που ζητούν πολιτική λύση για το Κουρδικό, δίνουν νέες προοπτικές για το μέλλον.

Το Κουρδικό ζήτημα αποτελεί μία πολύ σημαντική παράμετρος της περιοχής που περιλαμβάνει αρχικά την Τουρκία, στη συνέχεια το και  Ιράκ, και βεβαίως στη Συρία και το Ιράν.

Και αυτό όχι μόνο γιατί σ’ αυτά τα κράτη οι Κούρδοι αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του συνολικού πληθυσμού και η παρουσία τους είναι αδιάλειπτη εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά γιατί οι Κούρδοι αποτελούν πλέον κεντρική συνιστώσα των μελλοντικών εξελίξεων στην περιοχή. 

Αυτό φαίνεται στο Ιράκ, στη θέληση των Κούρδων της Τουρκίας να συνεχίσουν την προσπάθειά τους με ένοπλη πάλη και πολιτική δραστηριοποίηση, στον πολιτικό αγώνα των Κούρδων του Ιράν, στην ένοπλη αντίσταση στο αφανισμό  στη Συρία, δεδομένα που συγκροτούν προϋποθέσεις υλοποίησης δημιουργίας Κουρδικού κράτους, του οράματος δηλαδή εκατομμυρίων Κούρδων σε όλον τον πλανήτη.

Η σύλληψη του Οτζαλάν πριν 17 χρόνια, δεν κατέστειλε το κουρδικό κίνημα, το αντίθετο του κουρδικό ζήτημα είναι ανοιχτό και θα επηρεάσει τις άμεσες εξελίξεις στην περιοχή μας. Η κουρδική ελευθερία είναι δεδομένη.

Συλλογικό Αλτσχάιμερ

Θ. Μαλκίδης

Συλλογικό Αλτσχάιμερ

Μέρος της ομιλίας στην παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Δεύτου για την Τραπεζούντα, που οργανώθηκε στην Κομοτηνή από τα Ποντιακά Σωματεία Ν. Ροδόπης. 



Είναι πολλές στιγμές όταν  στη χώρα αυτή, στον τόπο αυτό, ακούω Ελλάδα αλλά δε βλέπω Ελλάδα, γιατί είναι ένας εφιάλτης όπως γράφει ο Σεφέρης. Τόπος στον οποίο έχω  τη βεβαιότητα ότι επικρατεί ένα συλλογικό Αλτσχάιμερ. 

Η Μνήμη μίκρυνε, οι αρνητές πολλαπλασιάζονται, οι υπονομευτές γίνονται ακόμη περισσότεροι και η παιδεία, μοναδική αντίσταση σε καιρούς σκοτεινούς, σε χρόνους κάθε λογής πτώχευσης, δείχνει να είναι αντικείμενο των ιδεοληπτικών των "εκτός ύλης".
Εκτός ύλης η Γενοκτονία, εκτός ύλης ο Πόντος, η Θράκη, η Καππαδοκία, η Ιωνία, εκτός ύλης η Ελλάδα. 
Παράλληλα εντός ύλης από  ψευτοδιανοούμενους, ψευτοπολιτικούς και ψευτοκαθηγητές είναι ο φασισμός, ο δάσκαλος του Χίτλερ, η εθνική αποδόμηση και οι συνταγές μαγειρικής.....

Η ιστορική λογοτεχνία, η λογοτεχνία της ιστορίας είναι ένα μέσο αντίδρασης στο συλλογικό Αλτσχάιμερ, ένα μέσο άμυνας και επίθεσης ενάντια σε κάθε εκφυλισμό των κυττάρων μας. Χρειάζεται η χώρα αυτή το διάλογο, την ισηγορία, την ελευθερία, τη Δημοκρατία. Ιδιαίτερα σήμερα όταν όλες αυτές οι αρχές και άλλες εκατοντάδες παρόμοιες, είτε έχουν εξαφανιστεί, είτε όσες έχουν παραμείνει βιάζονται ποικιλοτρόπως. 

Προφανώς αυτοί που ήθελαν να μας εξαφανίσουν, να μας κάνουν ένα λαό μουσείων δεν το κατάφεραν με τη βιολογική Γενοκτονία. Το ίδιο θα συμβεί και με τους στρατευμένους, μόνιμους και μετακλητούς, που  θέλουν να μας εξαφανίσουν με τη Γενοκτονία της Μνήμης. Υπήρξαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε, περισσότεροι και καλύτεροι! 

 Υ.Γ. Την ομιλία μου την αφιερώνω στη  μνήμη των δολοφονημένων μελών του  ελληνικού  αθλητικού συλλόγου "Πόντος" Μερζιφούντας και στους τρεις συνανθρώπους μας του Πολεμικού μας Ναυτικού. Ελάχιστο δείγμα ανάσχεσης  στο συλλογικό Αλτσχάιμερ....