Η 19η Μαΐου παγκόσμια ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού

Θ. Μαλκίδης 

Η 19η Μαΐου Παγκόσμια ημέρα θυμάτων του Κεμαλισμού

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών  το 2008,  ανακήρυξε την 27η Ιανουαρίου ως  Παγκόσμια  Ημέρα Μνήμης  των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.  Ο Φασισμός, ο Ναζισμός, ο Χίτλερ σχεδίασε και υλοποίησε εγκλήματα που όμοιά του δεν γνώρισε σε έκταση και βαρβαρότητα ο ανθρώπινος βίος. Ειδικότερα στην Ελλάδα οι τόποι μαρτυρίου είναι ατέλειωτοι: Δίστομο, Καλάβρυτα, Κάνδανος, Βιάννου, Χορτιάτης, Πύργοι, Μεσόβουνο, όπου άνδρες,  γυναίκες και  παιδιά,   σφαγιάστηκαν   με τον  πιο βάρβαρο τρόπο.

Ωστόσο τα εγκλήματα των Ναζί είχαν υπόβαθρο, είχαν ιδεολογία και προπαρασκευή, που επειδή δεν τιμωρήθηκαν επαναλήφθηκαν. Είχαν προϊστορία στο Κεμαλικό καθεστώς, το οποίο όπως έχουμε αποδείξει σχεδίασε, οργάνωσε και εκτέλεσε το ίδιο σχέδιο μαζικής εξόντωσης: Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι..... 

Η πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως παγκόσμιας ημέρας θυμάτων του Κεμαλισμού, έρχεται να αναδείξει διεθνώς την πολιτική  τιμωρίας των πρωτεργατών του πρόδρομου του Ναζισμού,  του Κεμαλισμού δηλαδή  της φασιστικής και ρατσιστικής αντίληψης, που οργάνωσε και εκτέλεσε  τα Ολοκαυτώματα ενάντια στους ιστορικούς λαούς της Μικράς Ασίας. Η πρόταση αυτή έρχεται  να συναντήσει τους δημοκράτες όλου του κόσμου ακόμη και στην ίδια την Τουρκία που αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη, την αλήθεια και την ιστορία, ενάντια στην προπαγάνδα  και την άρνηση.   

Η διατήρηση της μνήμης   αποτελεί  επίσης ασπίδα προστασίας για το μέλλον. Η πραγματικότητα των  πορείων στα τάγματα εργασίας που οργάνωσαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί,  που λίγο αργότερα έγιναν  Ναζιστικά στρατόπεδα   συγκέντρωσης και θανάτου,  μας  υπενθυμίζει  ότι πρέπει να είμαστε  πάντα σε επαγρύπνηση για νέα  Ολοκαυτώματα.  



Η διεθνής κοινότητα  απέτυχε  να αποτρέψει τα Ολοκαυτώματα, εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων, των Ασσυρίων και άλλων λαών, γι΄αυτό και επαναλήφθηκαν. 
Η σημερινή  Διεθνής  Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος  και η αναγκαιότητα ανακήρυξης της 19ης   Μαΐου ως Παγκόσμιας  ημέρας θυμάτων του Κεμαλισμού είναι η νίκη της μνήμης έναντι της λήθης. Σηματοδοτεί σε όλον τον κόσμο τη   συνέχεια του αγώνα για την ανάδειξη των Ολοκαυτωμάτων   και την αποτροπή για διάπραξη και  άλλων Γενοκτονιών   και  εγκλημάτων  κατά της  ανθρωπότητας στο μέλλον. Είναι η Νίκη της Ζωής εναντίον των ιδεολογιών του Θανάτου.

«Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύση εις την καρδιάν μας μόνο το αίσθημα το Ελληνικό»

Θ. Μαλκίδης

«Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύση εις την καρδιάν μας μόνο το αίσθημα το Ελληνικό…...»

Η Επανάσταση πάντοτε αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί πρότυπο και  παράδειγμα, εμπεριέχοντας λόγο, έργο, πράξη, πρόσωπα. Ανάμεσα σ΄ αυτά, πρωταγωνιστική θέση έχει ο Καποδίστριας ως μία μορφή, αγωνιστική, έντιμη, που με ανιδιοτέλεια προσέφερε, εν τέλει και τη ζωή του στην Ανάσταση του Έθνους μας, Η προβολή της Ελληνικότητας, ως πρότυπο βίου, κυβέρνησης, πολιτικής, προσφοράς, αποτελεί αν μη τι άλλο ως την κυρίαρχη παρέμβαση του Κυβερνήτη, του μοναδικού με αυτήν την προσφώνηση, στην πατρίδα.

Η άφιξη του Καποδίστρια στις 24 Ιανουαρίου του 1828  στην Αίγινα, που ήταν η έδρα της κυβέρνησης, αποτελεί μία ιστορική στιγμή για το εθνικό και πολιτικό μας σύμπαν. 

Εκεί με μια εμπνευσμένη, όπως αναφέρεται,  ομιλία τον προσφώνησε ο Θεόφιλος Καΐρης, αλλά την εικόνα που συνάντησε περιγράφει ο ίδιος ο Καποδίστριας,  στη συνομιλία του με το Γεωργάκη Μαυρομιχάλη: «Είναι καιροί που πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο. Είδα πολλά εις την ζωήν μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφτασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα κάτι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδεί… «Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας» εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά, κατεβασμένα από τις σπηλιές. Δεν ήτον το συναπάντημα μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος.  Η γη εβρέχετο με δάκρυα. Εβρέχετο η μυρτιά και η δάφνη του στολισμένου δρόμου από τον γιαλό ως την εκκλησία. Ανατρίχιαζα μου έτρεμαν τα γόνατα, η φωνή του λαού μου έσχιζε την καρδιά μου….» . 

Και καταλήγει ο Καποδίστριας λέγοντας: «Κατεβαίνω ως πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, το ονειροπόλημα των λογιοτάτων, ξένων πρακτικών ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύση εις την καρδιάν μας μόνο το αίσθημα το Ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». 

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί, ένα από τα πολλά τεκμήρια της πολιτικής προσωπικότητας, αλλά και του ανθρώπου Ιωάννη Καποδίστρια. Στη σημερινή περίοδο, της επονομαζόμενης κρίσης, της παρακμής, της οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής και πολιτικής πτώχευσης, οι παραπάνω επισημάνσεις για την «νίκη  με αίσθημα Ελληνικό» του Κυβερνήτη, αναζητούν  ανθρώπους και πολιτικούς, Έλληνες και Ελληνίδες…… 

«Πόντος» Μερζιφούντας:Μία διαφορετική ποδοσφαιρική ομάδα

Θ. Μαλκίδης 

O Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος» Μερζιφούντας. Από το Γήπεδο στην Αγχόνη

Παρουσίαση του βιβλίου στην εφημερίδα ΡΗΞΗ από το δημοσιογράφο Μάκη Διόγο (Ιανουάριος 2017)

Oι σύλλογοι των Ελλήνων της Ανατολής οι οποίοι δημιουργήθηκαν σε ειρηνική περίοδο, προήλθαν από την ανάγκη που είχε  ο Ελληνισμός να διατηρήσει  την ιδιαιτερότητά του, να ανυψώσει το πνευματικό και το αθλητικό του επίπεδο, αλλά με την έναρξη της Γενοκτονίας οι Σύλλογοι ήταν και μέσο επιβίωσης. Στον Πόντο και ειδικότερα  στη Μερζιφούντα, η οποία αποτέλεσε πηγή αξιόλογων κοινωνικών, πνευματικών, αθλητικών και άλλων επιτευγμάτων, οι Έλληνες ίδρυσαν συλλόγους ιδιαίτερα σημαντικούς για την εθνική αυτογνωσία και επιβίωση. Σε δύσκολες στιγμές οι συλλογικές δομές αποτέλεσαν το καταφύγιο για πολλούς Έλληνες οι οποίοι κυνηγήθηκαν ανηλεώς από τις Νεοτουρκικές και τις Κεμαλικές δυνάμεις.

Ο Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος», ο οποίος δημιουργήθηκε από μαθητές και καθηγητές του Κολλεγίου "Ανατόλια" Μερζιφούντας  αποτέλεσε ένα θεσμικό δημιούργημα των Ελλήνων της πόλης, που συνέβαλλε αποφασιστικά στην πνευματική, πολιτισμική, αθλητική και κοινωνική τους ανύψωση. Έχοντας πολυποίκιλες δραστηριότητες, ο Σύλλογος αποτέλεσε  μία ακόμη προσφορά για την εθνική αποκατάσταση των Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο για την ελευθερία. Αρκετοί από αυτούς όπως ο καθηγητής και  οι μαθητές  του "Ανατόλια" Θεοχαρίδης και   Ανανιάδης και  Παυλίδης, θα δολοφονηθούν στα αποκαλούμενα από τους Κεμαλικούς "Δικαστήρια Ανεξαρτησίας" που στήθηκαν στην Αμάσεια το 1921. Έτσι τα μέλη, οι αθλητές του Συλλόγου "Πόντος", βρέθηκαν κυριολεκτικά από το γήπεδο στην αγχόνη

Το βιβλίο αναλύει τη συμβολή του Ελληνικού Αθλητικού Συλλόγου "Πόντος" , η οποία είναι σημαντικότατη και αποτελεί μία εξαιρετική στιγμή της παρουσίας των Ελλήνων στον Πόντο.   Η έρευνα έδειξε και στο μέλλον θα δείξει ακόμη  περισσότερο ότι σύλλογοι και σωματεία, οργανωμένες θεσμικές εκφράσεις των Ελλήνων, όπως ο «Πόντος» της Μερζιφούντας  ξεχώρισαν με τη δραστηριότητά τους και απέδειξαν την μεγάλη  πνευματική,  κοινωνική και εθνική τους  προσφορά. 

«Οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την πουλήσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα»

«Οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την πουλήσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα». Δημήτριος Υψηλάντης

Θ. Μαλκίδης 

1. Ο Δημήτριος Υψηλάντης και η Α΄ Εθνοσυνέλευση

Η  παρουσία των σημερινών θεσμικών στην επέτειο των 195 ετών από την Α΄ Εθνοσυνέλευση,  μας φέρνει στη σκέψη την αναπόφευκτη σύγκριση.  Τότε οι πρόγονοί μας διακήρυτταν τα εξής: «Το ελληνικό Εθνος  το υπό τη φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις εθνικήν συνειγμένην συνέλευσιν ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν»

Οι σημερινοί  υποδουλώθηκαν και υποδούλωσαν. Πως να κάνεις σύγκριση  το παραπάνω κείμενο  της διακήρυξης της Ανεξαρτησίας με τη  τωρινή κατάσταση και  τους τότε Έλληνες των υψηλών στρατιωτικών και  πολιτικών αναστημάτων, ανιδιοτέλειας, προσφοράς στην πατρίδα, πίστης στο Θεό, Ελληνικότητας, με τους σημερινούς;  

Μία προσωπικότητα που  είχε  ρόλο στην προετοιμασία της Α΄Εθνοσύνελευσης συνδυάζοντας τη δράση του με την αναμφισβήτητη   στρατιωτική του παρουσία, διαφέροντας ολοκληρωτικά με τη σημερινή χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό, ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντης.  Από τις πιο αγνές   μορφές της Επανάστασης, θερμός πατριώτης,  έντιμος αγωνιστής και γενναίος,  ο Μακρυγιάννης γράφει ότι ήταν ο πιο ανιδιοτελής άνθρωπος που είχε γνωρίσει.  Από την αρχή όμως διαφώνησε με τους πρόκριτους, οι οποίοι δεν ήθελαν να απωλέσουν τα προνόμιά τους και να υπακούουν σ’ αυτόν.  

Στα Τρίκορφα αναγνωρίστηκε αρχιστράτηγος δεν ήταν παρών  στις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης, που έγιναν στην Επίδαυρο (Δεκ. 1821-Ιανουαρ. 1822) αφού βρισκόταν με τον Κολοκοτρώνη στην πολιορκία του Ακροκορίνθου.
Οι πολιτικοί στην Επίδαυρο ψήφισαν το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας και εκλέξανε ως πρόεδρο του Εκτελεστικού (ως πρωθυπουργό δηλαδή) τον Αλέξ. Μαυροκορδάτο, ενώ τον Υψηλάντη ως Πρόεδρο του Βουλευτικού, για να δείξουν ότι τον  υπολόγιζαν  και να μη φανεί η εμπάθειά τους. Έλπιζαν όμως ότι έτσι θα περιόριζαν την πολεμική του δράση, η οποία θα τον έκανε ισχυρό με τις επιτυχίες του. 
Στο Βουλευτικό σώμα, όπου ήταν πρόεδρος, γνώρισε τις μηχανορραφίες  και το πολιτικό παρασκήνιο και αηδιασμένος παραιτήθηκε, συνεχίζοντας τον Αγώνα Απελευθέρωσης. 

2. Η πατριωτική στάση του Υψηλάντη και στις επόμενες Εθνοσυνελεύσεις

 Κατά τη διάρκεια της Β΄ Εθνοσυνέλευσης την Άνοιξη του 1823 η αντιπαράθεση μεταξύ της κεντρικής διοίκησης και των οπλαρχηγών εντείνεται και ο Υψηλάντης  αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Το γεγονός που τον εξόργισε, όμως, ήταν η μεθόδευση του Μαυροκορδάτου για το πρώτο αγγλικό δάνειο, η οποία έγινε στις αρχές του 1824, λέγοντας το εκπληκτικής πρόβλεψης φράση του πως «οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την πουλήσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα»........

Η πατριωτική στάση του Δημήτριου Υψηλάντη συνεχίστηκε  και στις άλλες πολιτικές συνάξεις,  αφού ήταν ένας από τους ελάχιστους που  δεν υπέγραψε το καλοκαίρι του 1825 την απονενοημένη «πράξη υποταγής», σύμφωνα με την οποία το ελληνικό Έθνος έθετε «… εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεταννίας».

 Το ίδιο έπραξε με την επιστολή του προς την Γ΄ Εθνοσυνέλευση που ξεκίνησε Νέα Επίδαυρο και συνεχίστηκε στην Τροιζήνα το 1826. Το Μεσολόγγι  είχε πέσει  και ο Ιμπραήμ κατέστρεφε την Πελοπόννησο. Η Συνέλευση αποφάσισε να ζητήσει τη μεσολάβηση της Αγγλίας για συμβιβασμό με το Σουλτάνο, όμως ο  Υψηλάντης αντέδρασε και έστειλε ένα  μνημειώδες κείμενο: 
«Κύριοι!
Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος, χρεωστώ εις το Έθνος μου, εις την οικογένειάν μου, εις εμέ τον ίδιον να εκφράσω παρρησία τα φρονήματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν, εκ της οποίας κρέμαται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος.
Η Εθνική Συνέλευσις, αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας, δια να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της, και από τον προς ον όρον της συγκροτήσεώς της.
Ο λαός, Κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσετε, να την διαιωνίσετε. Η ιστορία θέλει κρίνει μίαν ημέραν αδεκάστως αυτήν την πράξιν σας. ...Αν εξ’ εναντίας δια λόγους αποκρύφους εις εμέ η Εθνική Συνέλευσις επιμένη εις την προλαβούσαν απόφασίν της, κρίνω χρέος μου ιερόν και απαραίτητον να διαμαρτυρηθώ ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ’ αυτής ενώπιον του Ελληνικού λαού, και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μιας πράξεως παρανόμου, αντιελληνικής και διόλου αναξίας ενός Έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην ποτέ δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του.

Έλλην όμως και φίλος άδολος της ελευθερίας του Έθνους μου, δεν θέλω λείψει να συναγωνισθώ μετά των λοιπών συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου ενόσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος.
Παρακαλώ δε να μοι δοθή επίσημον αντίγραφον της παρούσης μου διαμαρτυρήσεως.
Τη 12 Απριλίου 1826, εις Πιάδαν.
Ο πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης
Επί του νώτου: Αναφορά Δ. Υψηλάντη
Ανεγνώσθη τη 12 Απριλίου 1826.»

Αντί απαντήσεως η Εθνική Συνέλευση απέκλεισε τον Υψηλάντη “από κάθε πολιτικόν και στρατιωτικόν υπούργημα” με το σκεπτικό ότι “καθυβρίζει αυθαδώς τους νομίμους πληρεξουσίους του έθνους και διαμαρτύρεται εναντίον αυτών διά τας πράξεις των”».

Ο Σπυρίδων Τρικούπης, που δεν ήταν φίλος του, γράφει για τον Υψηλάντη: «Μεταξύ των μεγάλων μορφών του Εικοσιένα η παρουσία αυτού του ανδρός ακτινοβολεί με τη λάμψη του ευγενέστερου και του καθαρότερου μετάλλου...... θαύμαζε τη δημοκρατία, δαπάνησε το μεγαλύτερο μέρος της οικογενειακής του περιουσίας και δεν του έμεινε παρά μόνο ένα σπαθί. Άξιος της πατρίδας του από την αρχή ως το τέλος της επανάστασης. Ανιδιοτελής σε κάθε περίπτωση……»

Η σύγκριση με τα σημερινά και με τους σημερινούς αναπόφευκτη και κυρίως θλιβερή!