Το ζήτημα της Γενοκτονίας στη Γερουσία του Καναδά

Θ. Μαλκίδης 

Στην Καναδική  Γερουσία το ζήτημα της Γενοκτονίας 

Χαίρομαι ιδιαιτέρως  για την εισαγωγή του ζητήματος της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από τη Γερουσία του Καναδά. Είναι μία προσπάθεια δική μας, που έχει ονοματεπώνυμο, διαρκή προσπάθεια, σοβαρότητα, ανιδιοτέλεια,   εντιμότητα και πίστη στην τελική νίκη. Είναι ένας αγώνας με πρωταγωνιστές.   Από τους συμπατριώτες μας Γερουσιαστές  Pana Merchan και  Leo Housakos,   το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο, μία χούφτα Ελλήνων Ποντίων του Καναδά  και  όλους εμάς που παρ' όλες τις δυσκολίες, από το εσωτερικό και το εξωτερικό μέτωπο, πιστεύουμε στην αλήθεια, στο δίκαιο, στην αναγνώριση.

Πριν λίγες μέρες μιλώντας στις εκδηλώσεις που οργανώθηκαν στο Τορόντο του Καναδά και προετοιμάζοντας την εισαγωγή του ζητήματος στη Γερουσία, ανέφερα ότι   δεν υπάρχει αμφιβολία τα μέτρα που έχουν ληφθεί κατά των Ελλήνων που ζούσαν   στην Οθωμανική Αυτοκρατορία  αποτελεί γενοκτονία, όπως ορίζεται από τη σχετική σύμβαση  του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της Γενοκτονίας. 

Η θεσμική κίνηση των Γερουσιαστών μας, η   πράξη αναγνώρισης της Γενοκτονίας  από την κυβέρνηση του Καναδά, η οποία καλείται να ορίσει 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης, έχει ήδη συγκεντρώσει τη στήριξη πολλών μελών  της Γερουσίας, στοχεύοντας στη ψήφιση της σχετικής πρότασης το νέο έτος.

Η πρόταση, η οποία έρχεται με μέσα τις αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας  από την πρωτεύουσα Οττάβα και την πόλη του Τορόντο,   καλεί την κυβέρνηση του Καναδά, 

(Α) να αναγνωρίσει τη γενοκτονία  και να καταδικαστεί  κάθε προσπάθεια να αρνηθεί ή να νοθευτεί  η ιστορική αλήθεια ως κάτι λιγότερο από γενοκτονία που συνιστά  έγκλημα  κατά της ανθρωπότητας και
(Β) να ορίσει την 19η Μαΐου  σε όλο τον Καναδά ως ημέρα μνήμης για τους  Έλληνες  που σκοτώθηκαν ή εκδιώχθηκαν.

Στην αρχή, λέει ο Γκάντι, ο τύραννος, ο δολοφόνος μοιάζει ανίκητος, στο τέλος όμως νικά η αλήθεια. Έτσι και στον αγώνα αναγνώρισης και στον Καναδά παρότι  ο δολοφόνος και ο αρνητής δείχνουν αήττητοι, στο τέλος θα νικήσει το δίκαιο, η ιστορία, η αλήθεια.



  

Εάν χάσουμε την Κύπρο πειράζει;

Θ. Μαλκίδης 

Εάν χάσουμε την  Κύπρο πειράζει; 

Ο Ιωάννης Πασαλίδης, εκ Σάντας του Πόντου, πρόεδρος της ΕΔΑ μιλώντας στη  Βουλή των Ελλήνων το 1956, αναφερόμενος στους προπαγανδιστές της τότε λύσης  που έφερε   την Τουρκοποίηση της Κύπρου είπε πως « οι δούλοι δεν μπορούν ούτε να υπερασπιστούν, ούτε και να ελευθερώσουν τους σκλάβους».

Τώρα και αφού έχει συντελεστεί η μνημονιακή υποδούλωση του λαού μας και με την προφανή βιασύνη να κλείσει το Κυπριακό και συντελεστεί  με την προτεινόμενη «λύση»  η ολοκληρωτική τουρκική κατοχή, τίθεται το ερώτημα, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του νυν Υφυπουργού Παιδείας:  «Εάν χάσουμε την  Κύπρο πειράζει;» 

Tο σχέδιο που προτείνεται οδηγεί στην ουσιαστική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη συνέχεια  στην πλήρη τουρκοποίηση της Κύπρου, μέσω της παραμονής των Τουρκικών φασιστικών στρατευμάτων κατοχής, του καθεστώτος των εγγυήσεων και κυρίως μέσω του νέου κράτους, το οποίο θα βρίσκεται υπό Τουρκικό έλεγχο. 
 Το υπουργικό συμβούλιο για να λάβει απόφαση θα πρέπει να συμφωνεί έστω ένας Τουρκοκύπριος υπουργός, δηλαδή η Τουρκία, ενώ σε περίπτωση διαφωνίας, το ζήτημα θα παραπέμπεται σε μια τετραμελή επιτροπή, στην οποία θα συμμετέχουν οι δύο πρόεδροι 
– Έλληνας και Τούρκος- και δύο υπουργοί. Έτσι η  τουρκοκυπριακή κοινότητα του 20% εξισώνεται  με την ελληνοκυπριακή του 80%, ενώ σε περίπτωση ισοψηφίας θα ακολουθεί κλήρωση (!) με την  απόφαση να βγαίνει 2 προς 1. Δηλαδή για να υπάρξει κυβερνητική απόφαση  η μειοψηφία θα έχει ήδη επιβάλει την θέση της στην πλειοψηφία!

Η δε υποχώρηση  σε όλα τα ζωτικής σημασίας ζητήματα (προσφυγικό, επιστροφή, έποικοι, κατοχικός στρατός, κλπ) και κυρίως το γεγονός ότι θα γίνει  πενταμερή σύσκεψη, στην οποία θα συμμετέχουν οι εγγυήτριες δυνάμεις και οι δύο κοινότητες, σημαίνει την εκ των προτέρων κατάλυση της  Κυπριακής Δημοκρατίας. Η οποία καταργείται πριν γίνει γνωστό το σχέδιο λύσης και πριν αποφανθεί ο Ελληνισμός για το αν δέχεται την συμφωνία αυτή!

Βρισκόμαστε μπροστά σε  άμεσο κίνδυνο  εξαφάνισης του Ελληνισμού, ξεκινώντας από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας στην Ελλάδα με όργανα τα μνημόνια και τους χρήσιμους πρόθυμους «εκ δεξιών και αριστερών» και καταλήγοντας στην παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία. 

Μπροστά στον  Τουρκικό  φασισμό και στην εξαφάνιση του Ελληνισμού, η αντίσταση  είναι αυτονόητη. Ή μήπως δεν πειράζει που θα χάσουμε την Κύπρο;   

Τα οστά των Γενοκτονημένων Ελλήνων για «βιομηχανική χρήση»

Θ. Μαλκίδης 

Τα οστά των Γενοκτονημένων Ελλήνων για «βιομηχανική χρήση»

Αυτές τις ημέρες του Δεκεμβρίου του   1924 γραφόταν μία  από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, δεκαπέντε μήνες μετά από το μαύρο Σεπτέμβριο του 1922. 

Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να  εξολόθρευσαν πάνω από 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες,  ηλικιωμένους και παιδιά, αλλά φρόντισαν να εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο ο οποίος αφού  δεν τιμωρήθηκε,  επαναλήφθηκε από το Χίτλερ  λίγα χρόνια αργότερα. 

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1924 έφτασε από το λιμάνι των Μουδανιών στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης , το βρετανικό φορτηγό πλοίο “Ζαν”, που  μετέφερε ένα τετρακόσιους τόνους οστά Ελλήνων, Ελληνίδων και παιδιών, με προορισμό τη Μασσαλία, για «βιομηχανική χρήση» ......

Ο Χ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924, σ. 217-218) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .

Όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείου της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάϊος 2014) “η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας, κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα. Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα”.

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στην Ύβρη έναντι  των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ΄ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός.

“Εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων," όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, “δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους. Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια”.

Υ.Γ. Οι 400 τόνοι οστών που μετέφερε το πλοίο από τα Μουδανιά στη Μασσαλία, μετά από την πώλησή τους από τον φασίστα Κεμάλ, είναι χιλιάδες   πρόγονοί μας.   Πέρα από το σεβασμό, οφείλουμε και την αλήθεια  για τη Γενοκτονία, αυτήν  που  διάφοροι που παριστάνουν τους πολιτικούς, τους καθηγητές, τους αυτοδιοικητικούς, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες την αρνούνται, θαυμάζοντας τον πρωτεργάτη της, δάσκαλο του Χίτλερ,  Μουσταφά Κεμάλ!

Ο  ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΌΝΩΝ ΜΑΣ

Καλάβρυτα:όταν το έγκλημα δεν τιμωρείται,επαναλαμβάνεται

Θ. Μαλκίδης

Καλάβρυτα:όταν το έγκλημα δεν τιμωρείται, επαναλαμβάνεται 

1. Τα Καλάβρυτα

Ένα από μεγαλύτερα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υλοποιήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1943  όταν η  «Βέρμαχτ» σκότωσε σχεδόν όλους τους άνδρες κατοίκους των Καλαβρύτων.
 Η  «Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalavryta»), έγινε πράξη από τις μονάδες της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών, που έδρευε στην Πελοπόννησο με επικεφαλής τον υποστράτηγο Καρλ φον Λε Ζουίρ (1898-1954).
Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» ξεκίνησε στις  4 Δεκεμβρίου, όταν οι δυνάμεις των Ναζί άρχισαν να συρρέουν στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων από την Πάτρα, το Αίγιο, τον Πύργο και την Τρίπολη, καίγοντας χωριά και μοναστήρια (Μέγα Σπήλαιο και Αγία Λαύρα), δολοφονώντας  πολίτες και μοναχούς.
Στις 9 Δεκεμβρίου  έφθασαν στα Καλάβρυτα, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη και παρότι τους διαβεβαίωσαν ότι δεν πάθει κανείς τίποτα, τέσσερις μέρες αργότερα συγκέντρωσαν όλο τον  πληθυσμό στην κεντρική πλατεία και στη συνέχεια τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο σχολείο, ενώ οδήγησαν τον άρρενα πληθυσμό άνω των 13 ετών στην  τοποθεσία  «Ράχη του Καπή». Εκεί οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους συγκεντρωμένους  800 ανθρώπους, ενώ μόνο 13  διασώθηκαν και αυτοί επειδή είχαν καλυφθεί από τα πτώματα των συμπολιτών τους.

Όσον αφορά την τύχη των γυναικόπαιδων, αυτά σώθηκαν χάρη στον ανθρωπισμό ενός Αυστριακού στρατιώτη, στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξή τους. Αυτός άφησε ελεύθερη την είσοδο του σχολείου και διευκόλυνε την απομάκρυνσή τους. Την πράξη του αυτή τη πλήρωσε με τη ζωή του, αφού καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Συνολικά, κατά τη διάρκεια της «Επιχείρησης Καλάβρυτα», οι Γερμανοί σκότωσαν 1.101 άτομα, κατέστρεψαν και λεηλάτησαν πάνω από 1.000 σπίτια, κατάσχεσαν 2.000 αιγοπρόβατα και απέσπασαν 260.000.000 δραχμές, ενώ το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την πυρπόληση όλων σχεδόν των σπιτιών των Καλαβρύτων. 

2. Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής και η επανάληψη των εγκλημάτων

Είναι προφανές ότι η παραπάνω τραγωδία είχε υλοποιηθεί λίγο καιρό πριν στη Σμύρνη και όπου αλλού υπήρχε Ελληνισμός στη Μικρά Ασία, στη Θράκη, στον Πόντο. Και επαναλήφθηκε βεβαίως εκτός από τα Καλάβρυτα, στη Βιάννου, στο Χορτιάτη, στους Πύργους, στο Μεσόβουνο, στα Κερδύλλια, στο Δίστομο και σε εκατοντάδες άλλους τόπους της Ελλάδας. 

Ο ιστορικός Νίκος Ψυρρούκης, στο έργο του «Μικρασιατική Καταστροφή» έγραφε ότι «η προσεκτικότερη μελέτη του Κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού….» .

Επίσης ο Γερμανός Στέφαν Ίχριγκ, στο βιβλίο του «Ο Ατατούρκ, στη φαντασία των Ναζί», υποστηρίζει πως «ο Κεμάλ υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Χίτλερ, τονίζοντας ότι ο Χίτλερ είχε μελετήσει τη δράση του Κεμάλ και είχε επηρεαστεί από τον τρόπο με τον οποίο είχε εξολοθρεύσει τους Έλληνες, Αρμένιους και Ασσύριους».

Τον Σεπτέμβριο του 1922 ο «Λαϊκός Παρατηρητής», επίσημη εφημερίδα των Ναζί,  έγραφε ότι  «σε αυτές τις μέρες της ατίμωσης και της ατιμίας ένα όνομα αποδεικνύει τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός άνδρας. [...] Η νίκη του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα μας δώσει νέα δύναμη και θα δυναμώσει την πίστη μας στο ανίκητο του πνεύματος του ηρωισμού» 

Η Τουρκία του Κεμάλ  προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε εκκαθαρίσει τον πληθυσμό της από τα "επικίνδυνα"  στοιχεία. Οι Έλληνες και οι  Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους, ενώ λίγο αργότερα ο Χίτλερ σχεδιάζοντας τη δική του «Τελική Λύση», έλεγε το «ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους»!

 Δάσκαλος και ο Μαθητής, ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Αδόλφος Χίτλερ, συνιστούν την έκφραση του ολοκληρωτισμού, ο Κεμαλισμός και ο Ναζισμός, αποτελούν την ίδια έκφανση του Φασισμού, που από τις Γενοκτονίες πέρασε στα Ολοκαυτώματα. Η ανάδειξη του ομοιοτήτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού, συνιστά ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό και κυρίως ηθικό καθήκον και χρέος, για να καταδικαστούν  και να αποκαθηλωθούν  τα πιο ολοκληρωτικά  καθεστώτα και ιδεολογίες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. 

Δυστυχώς όμως ο Κεμαλισμός και ο Ναζισμός συνεχίζουν να υπάρχουν σε μία γη, σε έναν τόπο, που γνώρισε και τις δύο αυτές φασιστικές ιδεολογίες και τις διαστροφές τους. Και όλα αυτά  γίνονται με την ανοχή της Ελληνικής Δημοκρατίας και με τη «συνηγορία» ψευτοπολιτικών, ψευτοιστορικών, ψευτοδιανοούμενων, ψευτοκαλλιτεχνών, ψευτοαυτοδοικητικών, και ψευτοκαθηγητών, που ταυτίζονται συχνά – πυκνά με τον Κεμαλικό και Ναζιστικό  φασισμό, υπερασπίζοντας την άρνηση και υπονομεύοντας την αναγνώριση της Γενοκτονίας και των Ολοκαυτωμάτων. Πόντος, Ιωνία, Θράκη, Δίστομο, Καλάβρυτα, Χορτιάτης, Βιάννου, Κάνδανος, Πύργοι, Μεσόβουνο και εκατοντάδες άλλοι τόποι.   

Η ανάδειξη του ομοιοτήτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού, συνιστά ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό και κυρίως ηθικό καθήκον και χρέος, για την καταδίκη, την αποκαθήλωση και την εξαφάνιση των πιο ολοκληρωτικών καθεστώτων και ιδεολογιών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, η Γη της Γενοκτονίας και των Μαρτυρικών πόλεων και χωριών. 

Επιπλέον  η πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη που αφορά τη σχέση και τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού και συνδέεται με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, κατ΄ αντιστοιχία της διεθνούς ημέρας μνήμης του θυμάτων του Ναζισμού (27 Ιανουαρίου), αποτελεί μία ιδιαίτερη  συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη.

Πράξη καταδίκης του Φασισμού και Νίκης της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Δικαίου και της Ιστορίας,  Νίκης των λαών που δολοφονήθηκαν, Νίκης της Ζωής έναντι των ιδεολογιών του Θανάτου.

Οι συναθλητές μας στην Τουρκία που αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας

Θ. Μαλκίδης 

Χαιρετισμός στην εκδήλωση παρουσίασης των πρακτικών του συνεδρίου για το Ποντιακό ζήτημα και τη Γενοκτονία. 

Άγκυρα 10 Δεκεμβρίου 2016

Αγαπητοί συναγωνιστές

Σας ευχαριστώ για ακόμη μία φορά για την πρόσκληση να μιλήσω στο συνέδριο που οργανώσατε τον περασμένο Απρίλιο, καθώς και για το χαιρετισμό που μου ζητήσατε να απευθύνω στη σημερινή σας εκδήλωση παρουσίασης των πρακτικών του,  ιστορικής σημασίας, συνεδρίου.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, αποτελεί μία από τις βάρβαρες στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας, που δεν μπορεί να μείνει στο σκοτάδι. Έτσι με συγκινεί το γεγονός, πέραν   των άλλων συναισθημάτων που γεννιούνται από την προσπάθειά σας, ότι στην ιερή προσπάθεια αναγνώρισης, έχουμε μαζί μας και συναθλητές από την Τουρκία.   

Ο αγώνας μας, ο αγώνας σας, για την  ανάδειξη και την αναγνώριση του εγκλήματος της Γενοκτονίας των προγόνων μας, ένα ζήτημα που έρχεται από το παρελθόν και μας οδηγεί μέσα από την δικαίωση στο παρόν και το μέλλον, αποτελεί ένα ιστορικό αίτημα.
Είχα την ευκαιρία να συναντηθώ και να μιλήσω με τους περισσότερους από εσάς, όταν βρεθήκαμε στην Ελλάδα και  σε διάφορες χώρες του πλανήτη,  με την ευκαιρία των επιστημονικών συναντήσεων και  εκδηλώσεων μνήμης για την Γενοκτονία. Η πίστη για την δικαίωση της υπόθεσης της αναγνώρισης της γενοκτονίας, είναι πλέον των ανθρωπίνων στιγμών, είναι η κυριότερη διαπίστωση.
Η προσπάθειά μας, η προσπάθειά σας, είχε, έχει και θα έχει και συνέχεια με ακόμη μεγαλύτερες και σπουδαιότερες επιτυχίες.

Έχοντας επίγνωση από την προσωπική μου διαδρομή στην υπόθεση της ανάδειξης της Γενοκτονίας, ότι η προσπάθεια για την αναγνώριση της γενοκτονίας θα είναι επίπονη, μακροχρόνια και δύσκολη,  στο τέλος όμως είναι βέβαιο ότι θα είναι νικηφόρα. Γιατί έχουμε μαζί μας την αλήθεια και ανθρώπους, όπως εσείς, που δε φοβούνται να μιλήσουν και να πράξουν, ακόμη και στην Τουρκία, στο  πιο φασιστικό κράτος του πλανήτη.  
Σας συγχαίρω για την τόλμη και την ανδρεία σας, σας ευχαριστώ που είστε μαζί μας στον ιερό, μεγάλο και νικηφόρο αγώνα αναγνώρισης, ζωής και αλήθειας.