Περιοδικό Στρατηγική

Στη νέα ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ: Project 1221 - Eλληνικό "μυστικό όπλο"

23-07-2011 19:42:51



11Share



Εξαιρετικά προηγμένες αμυντικές τεχνολογίες άμεσα εφαρμόσιμες στο πεδίο της μάχης αναπτύσσονται αθόρυβα, απόρρητα θα λέγαμε, από ελληνικές εταιρείες του χώρου. Τεχνολογίες που αλλάζουν το «DNA» μαχητικών αεροσκαφών, αρμάτων μάχης, σκαφών επιφανείας και έχουν εφαρμογή ταυτόχρονα και στον πολιτικό τομέα.



Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ θεωρεί ότι ειδικά σε αυτή την δύσκολη εποχή πρέπει ορισμένες από αυτές τις προσπάθειες ελληνικών εταιρειών, παρά την «σφικτή» πολιτική που έχει επιβάλει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στην παροχή πληροφοριών αναφορικά με αυτές τις προσπάθειες να αναδειχθούν όσο επιτρέπει το απόρρητο του χαρακτήρα του έργου τους, για ένα και μόνο λόγο: Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτός ο βόθρος και η καταστροφή που βλέπουμε γύρω μας.



Υπάρχουν Έλληνες επιστήμονες, πατριώτες, που εργάζονται άκοπα για να δώσουν ποιοτική υπεροχή στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.



Αλλά προχωρούμε στην παρουσίασή τους και για να καταδείξουμε ότι αυτές οι τεχνολογίες πρέπει να μείνουν εντός των ελληνικών συνόρων, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.



Γιατί, ναι, έχει και η Ελλάδα τα δικά της «μυστικά όπλα» και, πιστέψτε μας, είναι άκρως εντυπωσιακά...



Τεχνολογία που μετατρέπει τον κινητήρα ενός F-16 και του δίνει την δυνατότητα υπερηχητικής πτήσης χωρίς μετάκαυση με ένα απλό κιτ, ή που δίνει κινητήρες στο 15% του βάρους του νυν κινητήρα του Μ1Α1 Abrams και δίνει επιπλέον 30% ισχύ στην ιπποδύναμή του, είναι ελληνική και είναι εδώ, πιστοποιημένη και άμεσα εφαρμόσιμη.







Ακόμα στην ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που κυκλοφορεί μπορείτε να βρείτε:







ΑΕΡΟΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟΝ Ε.Σ.: Μεγάλες ανάγκες – Μικρές δυνατότητες



«Άμεση προτεραιότητα για εμάς και παράλληλα επιτακτική ανάγκη αποτελεί η δημιουργία ενός ισχυρού στόλου μεταφορικών ελικοπτέρων, ικανού να μεταφέρει τις αναγκαίες ενισχύσεις σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής επικράτειας, ανά πάσα στιγμή, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών».



Δεκαπέντε χρόνια μετά την δήλωση αυτή από κορυφαίο στέλεχος του ΥΕΘΑ, ελάχιστους μήνες μετά την κρίση των Ιμίων, οι δυνατότητες αεροκίνησης του Ελληνικού Στρατού βρίσκεται σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, παρά την προμήθεια επιπλέον CH-47DGR Chinook, δεδομένου του γεγονότος ότι η διαθεσιμότητα των ελικοπτέρων UH-1D/H είναι περίπου η μισή!



Για πρώτη φορά στον ελληνική ειδικό τύπο επιχειρείται μια ολοκληρωμένη προσέγγιση του προβλήματος της αεροκίνησης, κάνουμε μια μεσοπρόθεσμη μελλοντική αναγωγή στο κατά πόσο θα βελτιωθεί η κατάσταση με την εισαγωγή σε υπηρεσία των ΝΗ-90 από τώρα μέχρι και το 2016 και επιχειρείται ανάλυση των αεροκίνητων επιχειρήσεων που πιθανόν να χρειαστεί να ανταποκριθεί ο Ελληνικός Στρατός.









ΟΛΛΑΝΔΙΚΑ AS 532 U2 COUGAR MKII: Οικονομική λύση ανάγκης για την Π.Α.;



Ενώ το πρόγραμμα των ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης (SAR) και Έρευνας και Διάσωσης Μάχης (CSAR) της Πολεμικής Αεροπορίας καρκινοβατεί λόγω έλλειψης κονδυλίων και περικόπτεται συνέχεια (από 15 ελικόπτερα τώρα συζητούν για 8 ή 10 ελικόπτερα) εμφανίσθηκε η υπόθεση της πώλησης «αντί πινακίου φακής» των ολλανδικών AS 532 U2 COUGAR MKII, τα οποία είναι πρακτικά τα ίδια με τα ΑS 332 Super Puma.



Το άρθρο αναλύει τα «συν» και τα «πλην» μιας τέτοιας επιλογής που θα μπορούσε να εξασφαλίσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με κλάσμα των χρημάτων που έχουν προϋπολογιστεί, άμεσα, ένα αριθμό ελικοπτέρων κατά 50% μεγαλύτερο από αυτόν που αγοράζουμε με τα περιορισμένα κονδύλια.









ΕΛΛΑΔΑ–ΤΟΥΡΚΙΑ: Οι αυτόχειρες των Αθηνών...



Μια ανάλυση της μέχρι στιγμής ελληνικής αμυντικής πολιτικής σε σύγκριση και σε σχέση με την αντίστοιχη τουρκική και όλα αυτά υπό το πρίσμα της επεκτατικής και αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.



Ουσιαστικά πρόκειται για μια πρόβλεψη «εθνικού αυτοχειριασμού» σε περίπτωση που εξακολουθήσει η ίδια αμυντική πολιτική, με σειρά τεκμηρίων που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο ή δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν πολιτικό να ισχυριστεί μελλοντικά ότι «Δεν ήξερα».









ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ «Σ» ΣΤΙΣ ΗΠΑ: Αποκλειστική παρουσίαση του νέου F/A-18IR



Πήγαμε στις ΗΠΑ, είδαμε το νέο μαχητικό F/A-18IR Ηornet που θα είναι υποψήφιο στον ελληνικό διαγωνισμό Nέου Μαχητικού Αεροσκάφους και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας. Στο αεροσκάφος εφαρμόζονται τεχνολογίες απόκρυψης ίχνους (40% χαμηλότερη RCS σε σχέση με το «απλό» Super Hornet είναι το αποτέλεσμα) που επιτυγχάνουν αυτό που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε Silent Hornet.



To νέο μαχητικό F/Α-18ΙR προορίζεται να αποτελέσει την βασική υποψηφιότητα της Boeing στην ελληνική αξιολόγηση του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους και θα έχει να ανταγωνιστεί το F-35, τα ρωσικά υπερμαχητικά Su-35 και MiG-35, αλλά και το EF-2000 Typhoon. Είναι η πρώτη παρουσίαση του F/A-18IR στο ελληνικό κοινό, ενώ μαζί με το νέο μαχητικό παρουσιάζουμε και όλη την παραγωγή της Boeing, όπως την είδαμε.









FREMM : Η ιταλική «φωτοβολίδα» που έπεσε στο κενό



Η ιταλική πλευρά μέσω της Fincantieri προβάλλει τη δυνατότητα απόκτησης από το Π.Ν. σκαφών κλάσης FREMM της διαμόρφωσης που αποκτά το ιταλικό Ναυτικό ή την ενσωμάτωση χωρίς κόστος (;) του συστήματος AEGIS στις FREMM.



Στην ανάλυση που ακολουθεί, παρουσιάζεται με στοιχεία το αδιέξοδο και το ανέφικτο της εν λόγω πρότασης και το γιατί απορρίφθηκε από το Π.Ν.











OΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ & ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΟΖ: Μπορούν να σώσουν την Ελλάδα;



Στη χώρα μας, εκτός του άφθονου ήλιου (που κάποιοι δανειστές μας αλλά και οφειλέτες θέλουν να αξιοποιήσουν προς όφελός τους) υπάρχει ένα υπέδαφος που όχι μόνο θα μας απαλλάξει από τους τοκογλύφους που εκμεταλλεύονται την τραγική μας κατάσταση, αλλά θα μας καταστήσει και ρυθμιστή στην ευρύτερη περιοχή και σε ολόκληρο τον κόσμο.



Είναι ευρέως γνωστό πως η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μια πλούσια σε ορυκτό πλούτο χώρα.











LE BOURGET 2011: Η αποθέωση του αεροπορικού Όπλου!



Η 49η Διεθνής Αεροδιαστημική έκθεση «Le Bourget» στο ομώνυμο αεροδρόμιο του Παρισιού αποτέλεσε αναμφισβήτητα το αεροπορικό γεγονός της χρονιάς και ίσως την πιο επιτυχημένη έκθεση στην ιστορία της διοργάνωσης, αφού φέτος φιλοξενήθηκαν 2.113 διεθνείς εκθέτες από 45 χώρες.



Για την ιστορία, το 2009 είχαν συμμετάσχει στην έκθεση 2.000 εκθέτες. Επιπλέον, την έκθεση επισκέφτηκαν 145.000 επισκέπτες για επαγγελματικούς λόγους, ενώ το 2009 ο αριθμός αυτός ήταν 138.000 άτομα. Το φωτορεπορτάζ πλούσιο και οι ειδήσεις που βγήκαν από την έκθεση, πολλές…











ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ: Πώς κατέληξε παράγοντας εσωτερικής πολιτικής αποσταθεροποίησης



Πως οι ελληνορωσικές σχέσεις από το ιδανικό επίπεδο του 2008 έφτασαν στο να μην γίνεται δεκτός στη Μόσχα ο υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Λαμπρινίδης σήμερα;



Η ακμή των ελληνορωσικών σχέσεων που διήρκεσε μια 15ετία και η σημερινή παρακμή τους που έχει οδηγήσει την Ρωσία για πρώτη φορά στην ιστορία της σε πολιτική και οικονομική προσέγγιση με την Τουρκία. Περιγράφεται το ναυάγιο της ελληνορωσικής αμυντικής συνεργασίας και τα προβλήματα που έχουν ανακύψει από αυτό.




ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Η πολιτική ταυτότητα των νέων αραβικών επαναστατικών κινημάτων



Επαναστατικά κινήματα και εξεγέρσεις κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, δημιουργώντας νέα δεδομένα. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο οδήγησαν σε καθεστωτική αλλαγή. Στη Λιβύη μαίνεται εμφύλιος πόλεμος, στην Υεμένη και τη Συρία η κατάσταση είναι επικίνδυνα ρευστή, ενώ στο Μπαχρέϊν οι αντιδράσεις έχουν προς στιγμήν κατασταλεί.



Ποια είναι όμως η πολιτική ταυτότητα αυτών των νέων επαναστατικών κινημάτων και πώς διαμορφώνεται το πολιτικό και διεθνοπολιτικό σκηνικό στη μετα-επαναστατική Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική;



ΑΛΒΑΝΙΑ: Εκλογές και ελληνική μειονότητα



Ένα κομμάτι του Ελληνισμού, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο μέχρι την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού εξακολουθεί να καταπιέζεται από την εθνικιστική πολιτική κύκλων της κυβέρνησης των Τιράνων. Ποιο είναι το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση στην ελληνική μειονότητα;



Αυτά και δεκάδες άλλα θέματα, αναλύσεις, ρεπορτάζ, παρασκήνιο και πάνω απ΄όλα ειδήσεις στο κορυφαίο σε ποιότητα και κυκλοφορία περιοδικό άμυνας και ασφάλειας.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

IAGS Conference 2011

Lasting Impressions from 2011 IAGS Conference









BY DR. RUBINA PEROOMIAN


http://www.asbarez.com/
Genocide has long been a topic, or rather, one of the topics at academic conferences. The Association of Genocide Scholars (AGS), as founding member Roger Smith put it, was created to “have its own conferences with the possibility of an in-depth consideration of all facets of genocide.” The first conference was held in Williamsburg, Virginia, in 1995, with 45 scholars participating. From then on the AGS, known today as the IAGS (International Association of Genocide Scholars), has held biennial conferences in various locations in the United States, but also in Galway, Ireland, in Sarajevo, Bosnia-Herzegovina, and this year, July 19–22, in Buenos Aires, Argentina. This conference, the Ninth Biennial, boasted more than 200 participants, and unlike the initial conferences limited to discussion of the Holocaust, the Armenian Genocide, and some other well-known genocides, participants brought their knowledge on all the genocidal acts and massive violations of human rights in the world, past or ongoing, to share, to discuss, to take a position. This is certainly indicative of the expansion of the field of genocide studies. Indeed, the scope of the subjects, with multifaceted approaches, has become much wider than before, revealing a somber landscape of the deplorable state of human rights in the world.



I have been a member of the IAGS since 1999 and have participated in each and every conference by presenting a theme or a subject of my ongoing research on the Armenian Genocide. This year, I was presenting in a panel titled “Memory, Representation, and Working Through,” and of course my focus was on the Truth of the Armenian Genocide violated by falsehood and outraged by Silence in Turkey. My fellow panelist Annie Pohlman was presenting a paper, co-authored by Deborah Mayersen (both of the University of Queensland, Australia), on “Truth and Recovery in the Aftermath of Genocide,” comparing Armenia and Indonesia. The panel was moderated by our own Dr. Khatchik Der Ghougassian, university professor and a leader of the Argentinean Armenian community.



Besides our own fields of expertise, we the participants in these conferences have come to know about lesser-known mass destructions and human rights violations around the world and, most emphatically, about the IRA and the Irish struggle for justice when in Galway and about the Bosnian war and the Srebrenica massacres when in Sarajevo. This year’s venue brought us face to face with another forgotten crime in the heart of the city hosting the conference, and the driving force behind this was Professor Daniel Feierstein, director of the Genocide Studies Center at the Univercidad Nacional de Tres de Febrero in Buenos Aires and the co-chair (together with Alex Hinton) of the Academic Committee of the IAGS, 2011.



Before the conference I had only a sketchy idea about the terrors of the 1976–1983 military dictatorship in Argentina. The presentations discussing the missing men and women and the appropriation of children during that period were eye-openers for me. I also had the opportunity to present a paper on the problem of identity or the sense of Armenianness of the Armenian minority in Turkey in a special panel, “Silenced or Truncated Identities,” organized by the Armenian National Committee of South America. My fellow panelists were two Argentinean women, Alicia Lo Giudice, psychologist, and Antonella Di Vruno, human rights activist, both members of the organization, “Abuelas de Plaza de Mayo,” speaking about the search for the identity of the dispersed persons in Argentina. What I learned was shocking. And I felt an obligation to share it with my readers.



Asociación Civil Abuelas de Plaza de Mayo (meaning Organization of the Grandmothers of Mayo Square) was formed in 1977 by the parents of intellectuals, young men and women, who had disappeared in the “Dirty War” as part of the effort to eradicate the opposition to the military dictatorship. The organization took its name from the main square in downtown Buenos Aires where these women held demonstrations. Estela Barnes de Carlotto, president of the organization and the mother of a disappeared daughter and a missing grandson, described the brutalities. Thousands of men and women simply disappeared without a trace. Young women were raped, and those who became pregnant were kept alive until their baby was born. The mothers were then killed and the babies were distributed among families trusted by the junta. The young children of these “subversive guerillas” were also kidnapped and given away to be raised under false identities.



Grandparents began searching for these children in order to return them to their biological families. After the return of democracy in Argentina, these women intensified their activities. Their efforts inspired the creation of the Argentine Forensic Anthropology Team and the National Genetic Data Bank which collected genetic samples from relatives of the missing children in order to prove the true identity of these children when they were found. And they have not stopped their struggle in 34 years. Of an estimated 500 children, 104 have so far been found and returned to their families. Estela Carlotto concluded her emotionally laden presentation by saying that, “What the perpetrators did during the dictatorship was not only against us but against all of Argentina! Nunca más, Never again!” She has not found her grandson yet, but she has not given up hope. Her daughter was pregnant when she was arrested. She was tortured, but allowed to live until her baby was born. The junta promised to give the baby boy to the Carlottos, but two months later they murdered the daughter and returned her body to her parents. The newborn boy was never seen again.



Touching was the case of Victoria Montenegro, a missing granddaughter discovered by the efforts of the organization. She was a newborn baby when her parents were persecuted in 1976. She was renamed Maria Sol and adopted by Herman Tetzlaff, a military man who was put on trial in 1992 for his war crimes. Maria Sol was raised to hate the opposition and to crave revenge against those who had accused her (adopted) father and convicted him for his wrongdoings. She was devastated by her discovery in 2000 by Estela Carlotto and her organization. She could not imagine being the daughter of subversive guerillas. More than a decade after her discovery, she is still working on her recovery and reconciliation with her true identity. “It was a terrorist state, and we were distributed like candies among the appropriator families. We were raised to hate our origin and our roots,” Victoria maintained. It had been most painful for her to accept the truth that the father she loved so much was her appropriator and the killer of her true parents; to accept that she had been deceived and taught to hate her parents as “subversive elements” and to feel ashamed of any relation with them. And now, although she is not sure if her lifetime will be long enough for her full recovery, she is a consultant who helps others like herself to find their place in this world.



The Argentinean government supports the movement and has helped establish a center for the psychological treatment of struggling grandmothers and discovered grandchildren. Especially painful is when the saved granddaughters become mothers. A psychological click occurs and they begin to feel overly anxious: what if their babies are kidnapped? If they have been kidnapped themselves and if they are startled by a sound in the dark, the psychiatrists may presume that their parents were kidnapped and they were stolen during the nighttime, and that then and there they lost the warmth of their parents for good.



Although I attended very interesting panels in other sessions throughout the three days of the conference, it was the narratives of the victimization of disappeared children and the sufferings of their grandparents, especially with the emphasis they were given in this conference, that attracted me the most. Listening to these well-articulated case studies, I kept thinking about the thousands of children kidnapped and Turkified during the Armenian Genocide, about the young girls who were raped over and over as sex-slaves in Muslim households, about the children these girls bore, half-Armenian, half-murderers of the race. All were lost without a trace. The postwar search to locate and retrieve them was cut short with the demise of the independent Armenian state. Surviving remnants did not have the luxury or the strength and stamina to launch a systematic search, and the Soviet rulers of Armenia did not care, did not dare to care. The modern Turkish state that replaced the Ottoman Empire, on the other hand, did not have the will or the courage to judge its past.



I bow my head to the Grandmothers of the Plaza de Mayo and their tireless efforts to discover the rest of the 500 missing children and restore their true identity, and to press for the total victory of democracy in all of Argentina. But I cannot help think of the loss of tens of thousands of Armenians and the distorted or falsified identities they had to live with. I cannot help think of this falsification extending from generation to generation to work as the explosive shattering the “monolithic” Turkish society and the idea of “Turkishness.”

Πόντοσ

Ελλάδα

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός




Ν. Λυγερός

Δεν θα γονατίσει ο ελληνικός λαός.

Ακόμα και οι γενοκτονίες δεν κατάφεραν να μας καταστρέψουν ούτε και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Οι δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπήρχαν πάντα. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ικανότητά μας να φωνάζουμε παρόν σε κάθε καταμέτρηση ανά τους αιώνες. Ξέρουμε από πληγές και γνωρίζουμε τον τρόπο να τις προσπερνάμε. Δεν θα περάσουν οι προπαγάνδες της ηττοπάθειας, διότι ο καθένας μας δεν είναι παρά μια κορυφή ενός δέντρου που έχει τις ρίζες του βαθιά καρφωμένες μέσα στο χρόνο. Και δεν είναι τα φαινόμενα της μόδας που μπορούν να μας κατασπαράξουν. Άνθρωποι σαν τον Μίκη μας, μάς δείχνουν τον δρόμο. Όσο έχουμε μαζί μας γίγαντες τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μπορεί για τους άλλους να είμαστε μια λεπτομέρεια πάνω στο γεωπολιτικό σκηνικό, αλλά αυτή η λεπτομέρεια είναι πάντα εδώ, παρούσα ακόμα κι αν είναι καταπατημένη μερικές φορές. Δεν είμαστε μόνο θύματα. Ο ελληνικός λαός μπορεί να δέχεται αμφισβητήσεις, συνεχίζει να παράγει το έργο του. Ξέρει να αντιστέκεται, όταν υπάρχει κίνδυνος κι έχει τους δικούς του που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα. Επιπλέον, ακόμα και μέσα στα δεινά δεν φοβάται να κάνει καινοτομίες οι οποίες δεν είναι μόνο προς όφελος του, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Άνθρωποι σαν τον Ελ Γκρέκο δεν περίμεναν τίποτα από τους άλλους και τα έδωσαν όλα. Ο Ελύτης κι ο Σεφέρης δεν έγραψαν μόνο για την Ελλάδα. Μέσω του ελληνισμού άγγιξαν όλη την Ανθρωπότητα. Και στον επιστημονικό τομέα, άνθρωποι σαν τους Καραθεοδωρή, Παπακυριακόπουλο και Παπανικολάου δημιούργησαν έργο με παγκόσμια εμβέλεια ακόμα κι αν δέχτηκαν κατηγορίες από την ίδια τους την πατρίδα. Ξεπέρασαν όλοι τους την κοινωνική μιζέρια, για να προσφέρουν με την αντίστασή τους, με τη θυσία τους. Αυτοί οι άξιοι, θέλουν δεν θέλουν οι άλλοι που μας υποσκάπτουν, ήταν Έλληνες, όπως κι ο Μητρόπουλος κι η Κάλλας. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχάσει τα επιτεύγματα και τα κατορθώματα των δικών του, επειδή δέχτηκε κριτικές. Δεν περίμενε ποτέ βοήθεια παρά μόνο στα μυθιστορήματα και κατάφερε να επιζήσει και μετά από μεγάλες καταστροφές. Ναι είναι ένας μικρός λαός με ελάχιστο πληθυσμό. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Παραμένει ικανός όχι μόνο να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά μπόρεσε να αποτελέσει και παράδειγμα προς μίμηση λόγω της αντίστασής του. Δεν είναι μικρό πράγμα το να είσαι Έλληνας, όχι για λόγους εθνικιστικούς και γελοίους, αλλά γιατί το βήμα έχει το βάρος της μνήμης ακόμα και σε χώρους της λήθης. Και δεν είναι τυχαίο, αν επινοήσαμε ως λαός μέσω της γλώσσας μας μα και της σκέψης μας έννοιες τόσο αφαιρετικές όσο είναι τα μαθηματικά, η μουσική κι η στρατηγική. Είμαστε εδώ για να δώσουμε, όχι για να πάρουμε!

Ελλάδα και οικονομική κρίση

Αγανακτισμένη ή απλά άλλη 1 «χαμένη» (γενιά);


της Αθηνάς Τσακαλίδου
22 Ιουνίου 2011

Αθηνά Τσακαλίδου

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια, Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε., Α.Π.Θ.

Υπότροφος Ι.Κ.Υ.

Θεσσαλονίκη

site: http://www.tsakalidou.com

athina@tsakalidou.com


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο

 http://www.pressinaction.gr/koinonia/item/1852-aganaktismeni-i-apla-alli-1-xameni-genia  

Η φωτογραφία του κειμένου λήφθηκε από το http://doragiannaki.blogspot.com/2010/06/m.html

Εδώ και μέρες, πάνω από τρεις βδομάδες, τα δελτία αναφέρουν τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων». Εδώ και μήνες, πάνω από 16, γίνεται λόγος για την επερχόμενη κι αργότερα υπάρχουσα οικονομική κρίση, το μηχανισμό στήριξης, το μνημόνιο, τα spreads, την τρόικα και πλέον για το Μεσοπρόθεσμο.

Ο κόσμος στην καθημερινότητά του συζητά για το μέλλον, γι’ αυτούς που το ορίζουν, οι οποίοι για άλλους είναι οι πολιτικοί, για άλλους οι οικονομικοί κύκλοι, για τους πιο ρομαντικούς ο ελληνικός λαός κι αποτέλεσμα προς το παρόν κανένα.

Οι Έλληνες επαναπροσδιορίζουν τις σκέψεις, τις προτεραιότητες, τα όνειρά τους. “ΌΝΕΙΡΑ” -τι περίεργα που ηχεί αυτή η λέξη πλέον. Άραγε υπάρχει χώρος για όνειρα σήμερα; Αντιστρέφοντας την ερώτηση: υπάρχει αύριο δίχως αυτά;

Στις συζητήσεις που κάνω με συνομήλικούς μου, με νέους, οι προβληματισμοί απλά επαναλαμβάνονται από διαφορετικά χείλη: Ποιον να εμπιστευτείς; Ποιος είναι ο Καλός και ποιος ο Κακός αυτής της ιστορίας; Υπάρχει κάποιος από τους πολιτικούς που να λέει την αλήθεια κι αν ναι, ποιος είναι αυτός; Ποιοι είναι οι σωστοί χειρισμοί; Τους υιοθετεί η κυβέρνηση; Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις; Τι θα γίνει με τις δουλειές; Τι θα γίνει με τις ζωές; Γιατί όσοι μας κυβερνάνε δεν κάνουν μία συλλογική δήλωση ότι θα αποποιηθούν των όποιων προνομίων τους (βλέπε σουίτες, λιμουζίνες, τηλέφωνα, κόκ), ότι θα παραχωρήσουν στο δημόσιο ακόμη και μέρος της περιουσίας τους, για να απαλύνουν έστω συμβολικά το λαό; Ακόμη δεν μπορώ να αποβάλλω από τη μνήμη μου ένα παλαιότερο ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα» (24/1/2010) του Φρίξου Δρακοντίδη, όπου αναφερόταν ότι ο Κώστας Καραμανλής «αγόρασε το 18ο ακίνητό του». Προκλητικά για το κοινό αίσθημα είναι ακόμη τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν σε άρθρο της «Καθημερινής» (26/9/2010) σε σχέση με την ελληνική Βουλή, μετά από έρευνα του Νίκου Βαφειάδη. Για όσους δεν έτυχε να το διαβάσουν, ακολουθήστε το σύνδεσμο.

Το μόνο που οι άνωθεν ανακοινώνουν προς το λαό είναι τα διάφορα μέτρα: περικοπές μισθών, δώρων, συντάξεων, αύξηση της φορολογίας, μείωση των επιδομάτων. Επιπλέον, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, οι πολιτικοί δεν κουράστηκαν ακόμη να πετάνε το μπαλάκι, όσον αφορά στο ποιος φταίει για το αδιέξοδο. Τι θα κάνανε ΑΥΤΟΙ καλύτερα αν ήταν στην κυβέρνηση. Πότε κι αν χρειάζεται να γίνουν εκλογές. Την ίδια στιγμή που η ανεργία ανεβαίνει κι η υπομονή εξαντλείται.

Σήμερα κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα και κανέναν. Ανασφάλεια, μελαγχολία, στιγμές χαράς και πάλι επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι αντιδράσεις βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος δεν έγιναν για επικοινωνιακούς λόγους, ως απόρροια της τροπής των πραγμάτων; Για να κατευνάσουν κάπως, δηλαδή, το κοινό αίσθημα; Ποιος άραγε πιστεύει σήμερα στη ρομαντική προοπτική ότι οι άνθρωποι αυτοί πολιτεύονται για να φτιάξουν τα πράγματα στον τόπο μας; Το κακό με τους πολιτικούς μας είναι ότι εκτός των άλλων δεν έχουν ούτε πειθώ.



Εκλογές: αίτημα του λαού ή μήπως των κομμάτων;

Από την άλλη κι ο λαός όταν ψηφίζει δεν τους καταδικάζει. Προσωπική απορία που ακόμη δεν έχει απαντηθεί είναι η εξής: Ποιο θα αποτελούσε πιο ξεκάθαρο μήνυμα από το να ψηφίσουν μαζικά οι Έλληνες «άκυρο»; Χωρίς να γνωρίζω τι προβλέπεται από το Σύνταγμα σε αυτήν την περίπτωση, θεωρώ ότι κάτι τέτοιο θα μαρτυρούσε πιο έντονα τις διαθέσεις των ψηφοφόρων από την αποχή των τελευταίων ψηφοφοριών. Από την άλλη χθες μόλις μου ανέφεραν το σενάριο για τη «δύναμη της λευκής ψήφου». Αυτό το κομμάτι του Συντάγματος, αν και καίριο για τους ψηφοφόρους, δυστυχώς παραμένει ασαφές. Τα Μ.Μ.Ε., κυρίως η τηλεόραση, θα μπορούσαν να συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση καλώντας συνταγματολόγους που θα ενημέρωναν για τα δικαιώματα και τις επιλογές του εκλογικού σώματος, αντί να αναλώνουν το χρόνο τους στη φιλοξενία πολιτικών, οι οποίοι παραθέτουν τις υπέροχες προεκλογικές μπαρούφες τους.

Ποιον να πιστέψεις και γιατί; Τα δελτία ειδήσεων για παράδειγμα αρκούνται στην ερμηνεία ενός κομματιού της πραγματικότητας και δεν συναρμολογούν το πάζλ, η παρουσίαση των εξελίξεων συνεπώς χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα, εκτός από λίγες εξαιρέσεις. Μία ενδιαφέρουσα, ακριβώς επειδή ήταν ερμηνευτική προσέγγιση στο θέμα της Κρίσης βρίσκεται διαδικτυακά στο http://vimeo.com/23053033 (πρώτο μέρος) και http://vimeo.com/23054664 (δεύτερο μέρος). Ομιλών σε αυτήν την εκπομπή είναι ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Λέκτορας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών. Ξεχώρισε επίσης η εκπομπή της «Μηχανής του Χρόνου» (Δεκέμβριος 2010, ΝΕΤ) για την πρώτη πτώχευση της Ελλάδας επί Χαρίλαου Τρικούπη, που έθεσε το θεατή στη διαδικασία να σκεφτεί μήπως η ιστορία στη χώρα μας επαναλαμβάνεται.

Όσον αφορά στο πρόσφατο ενδεχόμενο σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης και τον τρόπο ματαίωσής του, λίγα μπορεί να πει κανείς: «ΚΡΙΜΑ» και «τα χειρότερα έρχονται». Η ανασχηματισμένη κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα απλά θα παρατείνει το πρόβλημα, φοβάμαι πως δεν θα το λύσει.



«Το Παράπονο»: Το άκουσα στην περσινή συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με την Τάνια Τσανακλίδου στο Φράγμα της Θέρμης (1/9/2010). Δεν ξέρω γιατί έγραψε αυτά τα λόγια ο Οδυσσέας Ελύτης, αλλά σιγοτραγουδώντας το εκείνο το βράδυ ο νους μου πήγαινε στα δικά μας. Στους νέους που κάνανε όνειρα, που σπούδασαν, που επιθύμησαν, που προσπάθησαν και τώρα εκτός ορισμένων εξαιρέσεων στη χειρότερη «ανεργούν», στην καλύτερη κάνουν μια δουλειά που δεν σχετίζεται με τις σπουδές τους. Κι επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει, ας ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε, με αξιοπρέπεια, ΑΥΤΗΝ. Δικό σας!