Θα μπορούσε ο Αρμένιος υπουργός Παιδείας να μην αναγνωρίζει τη Γενοκτονία ;

Θεοφάνης Μαλκίδης

Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών

Θα μπορούσε ο Αρμένιος υπουργός Παιδείας να μην αναγνωρίζει τη Γενοκτονία ;

Έχουμε πολλές φορές αναρωτηθεί και μάλιστα δημόσια εάν θα μπορούσε ο Αρμένιος υπουργός Παιδείας να μην αναγνωρίζει τη Γενοκτονία, να αρνείται τη δολοφονία των προγόνων του μιλώντας για πολιτικές σκοπιμότητες. Θα μπορούσε ο Αρμένιος υπουργός Παιδείας να γράψει την ημέρα καταστροφής της Σμύρνης (!) ότι “....στην Ελληνική Ιστορία η Μικρασιατική Καταστροφή ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε ως Γενοκτονία. Γράφαμε, διδασκόμασταν, θυμόμαστε την Καταστροφή. Αυτό έχει σημασία για να αντιληφθούμε ότι η όψιμη μετακίνηση σε επίπεδο ορολογίας υποκρύπτει απόπειρα μετάλλαξης της ιστορικής εμπειρίας και των γεγονότων, η οποία μάλιστα "επισημοποιείται" με την παραγωγή μιας νέας, μεροληπτικής ιστορίας;”

Θα αναφερθούμε στην ουσία, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος γιατί δεν έχω κανένα πολιτικό δεσμό, όπως έλεγε ο Σμυρνιός Γιώργος Σεφέρης. Η Ελληνική Δημοκρατία που βιάζεται ποικιλοτρόπως και κατ ' εξακολούθηση από τους "φύλακες και σωτήρες " της , οικοδομήθηκε αποκλειστικά και μόνο με τις θυσίες του ελληνικού λαού. Είναι κυριολεκτικά φτιαγμένη η ελευθερία του τόπου αυτού με το αίμα και τα οστά Ελλήνων και Ελληνίδων. Όπως ακριβώς το αναφέρει ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Σολωμού. Ανάμεσά τους και πάνω από ένα εκατομμύριο πρόγονοί μας της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης, που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γενοκτονία που οργάνωσαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί καθώς και οι ξένοι Σύμμαχοί τους.

Για τη Γενοκτονία αυτή, με τεράστια ομολογουμένως καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων θέσπισε δύο νόμους, όμως οι ανήθικες πράξεις των "αρμοδίων" τους ακύρωσαν. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε τις καταθέσεις στεφάνων των πρωθυπουργών και υπουργών εξωτερικών στον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, το Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ)!!!! Έτσι μείναμε ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, με μεγάλο κόστος, να στηρίξουμε τη διεθνή προσπάθεια αναγνώρισης. Και πετύχαμε πολλά, παρά τα ελλαδικά εμπόδια και τις τουρκικές πράξεις. Το μαρτυρούν οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από την Αυστραλία μέχρι τις ΗΠΑ.την Αρμενία και τη Σουηδία. Και ο αγώνας συνεχίζεται.

Είναι σαφές ότι με ανάλογα άρθρα και δηλώσεις από τον Υπουργό Παιδείας της Ελληνικής Δημοκρατίας (!!!!!) βρισκόμαστε ενώπιον μιας δεύτερης δολοφονίας των θυμάτων της Γενοκτονίας, τη φορά αυτή όχι από το τουρκικό στρατό, τους τσέτες και τον όχλο στην Τραπεζούντα, στην Αδριανούπολη και τη Σμύρνη, αλλά από ανθρώπους στην Ελλάδα που τάχθηκαν, υποτίθεται, βάσει του Συντάγματος και των νόμων, να πρoασπίζουν την ιστορία και την πολιτική του ελληνικού λαού.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία πολιτική, ιστορική μα πάνω από όλα ηθική στρέβλωση και διαστροφή, που όμοιά της δεν συναντάται σε κανένα κράτος, πόσο μάλλον σε κάποιο που ο λαός του έχει υποστεί τέτοιο εις βάρος του έγκλημα. Αλήθεια μπορεί να φανταστεί έστω και ένας από αυτούς που με άρθρα και άλλες απαράδεκτες ενέργειες βάζουν τον όρο Γενοκτονία σε εισαγωγικά(!), ότι θα υπήρχε Αρμένιος συνάδελφός τους που θα έκανε τα ίδια;

Η ιστορία θα κρίνει τους υπεύθυνους. Αυτοί όμως που θα τους καταδικάσουν θα είναι οι δικοί μας άνθρωποι, τα θύματα της Γενοκτονίας. Όπως ακριβώς το γράφει ο Βολταίρος: “Οφείλουμε σεβασμό στους ζωντανούς, στους νεκρούς οφείλουμε μόνο την αλήθεια”

To άρθρο του Ν. Φίλη για τον παλαιοκομματισμό και τη “Γενοκτονία “ (μέσα σε εισαγωγικά!!!!) μπορείτε να το διαβάσετε στον σύνδεσμο

http://www.avgi.gr/article/3733003/palaiokommatismos-kai-genoktonia-#st_ref_refQuery=/

"Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα...."

Θ. Μαλκίδης

Η Θράκη της εγκατάλειψης του 1922 και του σήμερα.

Οι τραγικές εξελίξεις στο Μικρασιατικό μέτωπο, η αλλαγή των προσανατολισμών και της πολιτικής έναντι των Κεμαλικών από τις Μεγάλες Δυνάμεις, είχαν σαν αποτέλεσμα να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής των Μουδανιών, με την οποία ο ελληνικός στρατός διατάχθηκε να εκκενώσει όχι μόνο την Ιωνία, όπου εκεί πλέον γραφόταν ο επίλογος μιας παρουσίας αιώνων, αλλά μέσα σε 15 μέρες και την Ανατολική Θράκη, εκεί όπου υπήρχαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις του και εύρωστο ελληνικό στοιχείο . Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέφερε σε σχετικό του τηλεγράφημα τα εξής: «Ανακοινώσατε, παρακαλώ τηλεγράφημα εις πληρεξουσίους Θράκης. Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα και επανέρχεται εις άμεσον κυριαρχίαν Τουρκίας…. Επί πλέον υποχρεούμεθα να εκκενώσωμεν από τούδε Θράκην. Ολόκληρος προσπάθειά μου στρέφεται πως χάνοντες Θράκην να σώσωμεν εν μέτρω δυνατώ Θράκας….Όσον τραγικόν και αν είνε, ανάγκη Θράκες να εγκαταλείψωσιν την γην, ην τόσων αιώνων κατοικούσιν αυτοί και πρόγονοί των, δεν υπάρχει άλλο μέσον σωτηρίας δι’ αυτούς ….»^.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 ο αναπληρωτής του γενικού διοικητή Θράκης Κ. Γεραγάς ανέλαβε και επίσημα να συντονίσει το έργο του ξεριζωμού του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, που αφορούσε πάνω από 200.000 Έλληνες, ενώ το στρατηγείο της στρατιάς Θράκης έφυγε από τη Ραιδεστό και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη την 9/10/1922.

Μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του 1922 είχαν εκκενωθεί ιστορικά κέντρα, η Σηλυβρία, η Ηράκλεια, η Ραιδεστός, τα Γανόχωρα, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Αδριανούπολη. Ένα μήνα αργότερα, το Νοέμβριο του 1922, έφευγαν και οι 25.000 Έλληνες της Καλλίπολης, ενώ το ελληνικό στοιχείο της Τσατάλτζας και ένα μεγάλο ποσοστό του νομού της Κωνσταντινούπολης αναχώρησε το 1924, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από την ελληνοτουρκική συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών.

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ανταποκριτής τότε στην περιοχή γράφει τα εξής: «Σε μια συνεχή, εξαντλητική πορεία, οι Χριστιανοί της Ανατολικής Θράκης έχουν κατακλύσει τους δρόμους που οδηγούν στη Μακεδονία…..Μόνο από την Ανατολική Θράκη πρέπει να απομακρυνθούν 250.000 χριστιανοί πρόσφυγες…. Η μεγαλύτερη ομάδα διαβαίνει του ποταμό Έβρο (Μαρίτσα) από την Αδριανούπολη και είναι μήκους 20 μιλίων. Είκοσι μίλια αραμπάδες, που τους σέρνουν αγελάδες και βόδια με λασπωμένα πόδια, ενώ δίπλα τους βαδίζουν εξαντλημένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά….Εγκατέλειψαν όλοι τα σπίτια τους, τα χωριά και τα χωράφια τους και προστέθηκαν στο ποτάμι των προσφύγων μόλις έμαθαν ότι έρχονται οι Τούρκοι ….Πρόκειται για πορεία προς το άγνωστο σιωπηλών ανθρώπων….».

Η απώλεια της ανατολικής Θράκης, επισφραγίστηκε με τη συνθήκη της Λωζάννης, όπου στις 30 Ιανουαρίου 1923 υπεγράφη η Ελληνοτουρκική σύμβαση και το πρωτόκολλο «περί ανταλλαγής των ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών».

Εκεί η κεμαλική Τουρκία ζήτησε τμήμα της δεξιάς πλευράς του Έβρου και δημοψήφισμα για τη (Δυτική) Θράκη, λαμβάνοντας τελικά το Καραγάτς, η οποία είχε ξαναπάρει το ελληνικό της όνομα Ορεστιάδα, από τον Ορέστη που λούστηκε εκεί για να εξαγνιστεί από το έγκλημα που είχε διαπράξει, μη γνωρίζοντας ότι εκεί θα σημειωθεί ένα άλλο έγκλημα!

Ο Βενιζέλος στις θέσεις της κεμαλικής ηγεσίας για το Καραγάτς θα απαντήσει ότι η ελληνική κυβέρνηση δέχεται τις τουρκικές προτάσεις και έτσι η περιοχή, το Καραγάτς και τα χωριά Μπόσνα και Δεμιρδέσι, παραδόθηκαν στην Τουρκία, γράφοντας τον επίλογο της απώλειας της ανατολικής Θράκης. Θα ήταν βεβαίως σημαντικό και χωρίς καμία δόση υπερβολής- ποιος μπορεί άλλωστε να το αμφισβητήσει- να αναφέρουμε ότι το επαπομείναν μέρος της Θράκης, παραμένει σήμερα στο ίδιο πεδίο εγκατάλειψης. Όπως συνέβη το 1922. Τότε το ένιωσαν οι πρόγονοί μου, εγκαταλείποντας την Αδριανούπολη κα την Ορεστιάδα, τώρα το νιώθουμε και εμείς, ελπίζοντας και ευχόμενοι βεβαίως να μην έχουμε την ίδια τύχη με αυτούς.....