Οι εικόνες και τα ιερά σκεύη των προσφύγων του 1922

Θ. Μαλκίδης

Οι εικόνες και τα ιερά σκεύη των προσφύγων της Καταστροφής του 1922.  

Μία από τις πρώτες πράξεις ταυτόχρονα και έσχατες πριν οι πρόγονοί μας φύγουν από τις πατρίδες της καθ΄ ημάς Ανατολής, πριν εγκαταλείψουν, λόγω του σχεδίου εξόντωσης των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, την Ιωνία, τη Θράκη, τον Πόντο, την Καππαδοκία, ήταν να πάρουν τις εικόνες και τα ιερά σκεύη. 

Όπου δεν ήταν αυτό εφικτό, τα ιερά σκεύη θάβονταν αναμένοντας πότε θα έρθει ο κατάλληλος χρόνος για να ξαναβγούν στην επιφάνεια. Αυτό έγινε με την εικόνα της  Παναγίας Σουμελά της  "πρόσφυξ Παναγίας" όπως έλεγε ο Φίλων Κτενίδης  και με τα ιερά σκεύη που τη συνόδευαν,  όπως το ίδιο έγινε  και σε άλλες περιπτώσεις. 

Η σημερινή εορτή των Αγίων Θεοδώρων επαναφέρει μία ακόμη σχετική ιστορία όπου οι πρόσφυγες- διασωθέντες της Γενοκτονίας,  έφεραν από το Λερί και το Καρμούτ της Αργυρούπολης του Πόντου στο Ανατολικό Πτολεμαΐδας,  την εικόνα του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη, την εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και άλλες εικόνες, το ξύλινο σταυρό, την καμπάνα, τα δισκοπότηρα.

Στο Λερί (Λαρία ή Λερία) Αργυρούπολης το 1913 υπήρχε, στη συνοικία Μαστοράντων η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, απ΄ όπου προέρχεται η εικόνα του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη, η οποία σήμερα βρίσκεται στην εκκλησία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στο Ανατολικό. 

Από το διπλανό στο Λερί οικισμό του Καρμούτ (Γοτσά Πινάρ) και από τον εκεί ναό, επίσης αφιερωμένο στους Άγιους Θεόδωρους, μεταφέρθηκε στο Ανατολικό ο ξυλόγλυπτος υστεροβυζαντινός σταυρός  έργο του Αργυρουπολίτη Νικόλαου Συμενού, τεχνοτροπίας ανάλογης με αυτές που εμφανίζεται τις  μονές Ιβήρων, Λαύρας, Διονυσίου και Κουτλουμουσίου.  
Ο  σταυρός ο οποίος αναφέρει ”Έν Αργυρουπόλει α-ω-ζ-θ. ( 1869).Χειρ’ Νικολάου και υιού: Χ/Σάββα. (Δεκεμβρίω.)”, μεταφέρθηκε από τον Κωνσταντίνο Χ. Σπυρίδη,  μαζί με την καμπάνα της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων.  

Η εικόνα του Αγίου Θεόδωρου του Στρατηλάτη και ο σταυρός, είναι δύο ιερά σκεύη  που σώθηκαν, όταν  άγνωστος αριθμός καταστράφηκαν ή βρίσκονται  θαμμένα στη γη των προγόνων μας περιμένοντας. Είναι μία ιδιαίτερη παράμετρος της καταστροφής, αφού μετά τους ανθρώπους, η Γενοκτονία κατέστρεψε και καταστρέφει τα αποδεικτικά της Ελληνικής-Ορθόδοξης Χριστιανικής- Ρωμαίικης παρουσίας, τις οικίες, τους ναούς, τα ιερά σκεύη, τα μνήματα, τα μνημεία, δηλαδή τη Μνήμη..... 
Εμείς ελπίζουμε, αναμένουμε, υπομένουμε, (προσ)ευχόμαστε για να έρθει η στιγμή του φωτός, όπου μαζί με τους προγόνους μας, θα το δουν  και οι εικόνες και τα ιερά τους σκεύη.  Για να βρούνε ξανά τη θέση τους στη ιστορία, στην πίστη και στη ζωή μας!

Υ.Γ Στο Ανατολικό Πτολεμαΐδας εγκαταστάθηκε ο  σπουδαίος οπλαρχηγός του Ποντιακού αντάρτικου  Αιμίλιος Χατζηγεωργίου- Καδίογλου. Το βιβλίο για αυτόν που εκδόθηκε από τον Εύξεινο Λόγο- Επιτροπή για τη Διεθνοποίηση και την Αναγνώριση της Γενοκτονίας και τον Ποντιακό Σύλλογο Πτολεμαΐδας παρουσιάστηκε πριν λίγο καιρό στην πόλη αυτή που κράτησε και κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων. 

«Να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου να βάψουμε το δικό μας να μη μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος».Μνήμη Γρηγόρη Αυξεντίου

Θ. Μαλκίδης 

Για τον Γρηγόρη Αυξεντίου

Η συμπλήρωση εξήντα ετών από τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, από την κορύφωση του αγώνα του Έλληνα της Κύπρου για Ελευθερία, συμπίπτει με το θράσος των Τούρκων κατακτητών για την νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους και με  την άτακτη υποχώρηση του αποκαλούμενου πολιτικού προσωπικού στην Κύπρο και την Ελλάδα. 

Προφανώς η θυσία του Αυξεντίου, το αγωνιστικό του φρόνημα, η Ελληνικότητά του, ο πατριωτισμός του, η αντίστασή του στην αποικιοκρατία και τον κατακτητή δε συμβαδίζουν με τα σημερινά, σε μία εποχή παγκόσμιου ψεύδους, όπως γράφει ο Τζώρτζ Όργουέλ.  Αυτό φαίνεται και από τη μοναδική αναφορά για τον Αυξεντίου στα σχολικά βιβλία της ελλαδικής  πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που είναι η φωτογραφία του.... 

Η πορεία του Αυξεντίου αποτελεί πρότυπο σε αντιηρωικές περιόδους, σε στιγμές παράδοσης και ενδοτισμού, που πρέπει κάποια στιγμή στη ζωή μας να πούμε και ένα ΟΧΙ, όπως γράφει ο σπουδαίος ποιητής του Ελληνισμού της Κύπρου Κώστας Μόντης.  Αυτός που έγραψε το καταπληκτικό ποίημα για τον υπέροχο Έλληνα Γρηγόρη Αυξεντίου :«Να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου να καθαρίσουμε το δικό μας,
να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου να μπολιάσουμε το δικό μας, να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου να βάψουμε το δικό μας να μη μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος....»

Ενώ και ο ποιητής της Ρωμηοσύνης  Γιάννης Ρίτσος συμπλήρωσε:«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α »

Η Μνήμη του Αυξεντίου είναι παρούσα, μας εμπνέει και μας καθοδηγεί. Μνήμη Αγώνα, Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Αντίστασης στο Φασισμό, Νίκης και Αλήθειας.

Υ.Γ Στην ιδιαίτερή μου πατρίδα στη Θράκη και ειδικότερα λίγα χιλιόμετρα από τη Ξάνθη υπάρχει ο οικισμός Αυξέντιο, ο οποίος πήρε το όνομά του από το σπουδαίο αυτό Έλληνα. 
Το Αυξέντιο λεγόταν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 Νέο Κατράμιο. Οι κάτοικοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί ως διασωθέντες της Μικρασιατικής Καταστροφής υπέβαλαν αίτηση  για μετονομασία του οικισμού τους σε Αυξέντιο. Συμπτωματικά στην γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου την κατεχόμενη σήμερα κωμόπολη Λύση της  ανακαλύπτεται η επιτύμβια στήλη του Διονυσίου του Καρδιανού  στρατιώτη του Κίμωνα, καταγόμενος από την Καρδίαν της Ανατολικής Θράκης που έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία της Κύπρου εναντίον των Περσών.

Σήμερα στο Αυξέντιο με πρωτοβουλία του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Ξάνθης και της συναγωνίστριας προέδρου του Ελένης Χατζηγεωργίου, λειτουργεί και μουσείο- κέντρο για την ανάδειξη της λαογραφικής -ιστορικής ενότητας Θράκης- Κύπρου  "Γρηγόρης Αυξεντίου".

Είναι η υπενθύμιση της διαρκούς συμπαράστασης του Θρακικού Ελληνισμού  στον Κυπριακό για δικαιοσύνη, Ελευθερία και αντίσταση στον Τουρκικό φασισμό. 

«Τα τελευταία χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας».......

Θ. Μαλκίδης

Φλυαρώντας και  σιωπώντας για τα ψέμματα και για την καταστροφή της πατρίδας μας


Το Μάρτιο του 1968 ο Σεφέρης στέλνει κρυφά στο ΒΒC ένα πυκνό ιδιαίτερης σημασίας μήνυμα  για την τότε κατάσταση στην Ελλάδα. Έκανε το χρέος του μιλώντας σε μια περίοδο δυσκολίας, απογοήτευσης και θλίψης, αφού λαός μας προσβλέπει πάντα στην πνευματική του ηγεσία, η οποία  συν Θεώ ανοίγει το δρόμο της αντίστασης στην  τυραννία. 

Οι έντιμοι πνευματικοί άνθρωποι το έπραξαν  όταν δολοφονούνταν οι Έλληνες το 1921 στην Αμάσεια του Πόντου, το φώναξε ο Κωστής Παλαμάς το 1940 δίνοντας το έναυσμα της αντίστασης στο Φασισμό- Ναζισμό, το έκανε ο Βάρναλης στη δίκη του Λουντέμη, το έπραξε ο Γιώργος Σεφέρης.

Ο Βάρναλης δε σιώπησε, ούτε κρύφτηκε, ούτε φοβήθηκε όπως γράφει ο Αναγνωστάκης, αλλά όταν έμαθε ότι οι πρώην συνεργάτες των Ναζί δικάζουν το Λουντέμη,  φόρεσε τα καλά του ρούχα και εμφανίστηκε στο δικαστήριο. Εκεί απαντώντας στην ερώτηση του προέδρου του εάν είναι ένοχος ο κατηγορούμενος είπε τα εξής μοναδικά λόγια που αξίζουν να διδάσκονται στα σχολεία: 

«Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις; 

Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους; 

Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο; 

Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ΄ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια; Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος».

Όπως και ο Βάρναλης έτσι και ο Σεφέρης  δε σιώπησε για να γίνει αρεστός, αντιθέτως, γνωρίζοντας ότι ο λαός περιμένει από αυτόν και τον κάθε αληθινό πνευματικό άνθρωπο να μιλήσει, έπραξε αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του, το καθήκον του και το χρέος του. Και βεβαίως δεν σκέφτηκε το τι θα χάσει, λέγοντας μεταξύ των άλλων και τα εξής :

«[...] μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας [...]. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. [...] η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος».

Και καταλήγοντας ο Σεφέρης, όπως ο κάθε πραγματικός πνευματικός άνθρωπος οφείλει να λέει και πράττει, χωρίς να εξευτελίζει τη ζωή του όπως γράφει ο Καβάφης, σημειώνει τα εξής:

«Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή».

Σε αντίθεση με τα παραπάνω παραδείγματα όπου οι πραγματικοί πνευματικοί άνθρωποι δε σιώπησαν, αλλά μπήκαν μπροστά στον αγώνα απελευθέρωσης, διαπιστώνουμε με μεγάλη λύπη τη σημερινή φλυαρία και σιωπή των λεγόμενων διανοουμένων, για την καταστροφή, για τα ψέμματα, όπως γράφει ο Λουντέμης: «Τα τελευταία  χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα 'λεγαν».

Η πνευματική χρεοκοπία προϋπήρξε και συμβαδίζει πλέον και με την οικονομική. Βασικοί υπεύθυνοι, μαζί με  τους εκπροσώπους του αποκαλούμενου πολιτικού προσωπικού, για τα ψέμματα, για τα «ελώδη στεκάμενα νερά», είναι και οι διανοούμενοι. 

Απούσα πνευματική τάξη, απούσα Ελλάδα....... 

Το μήνυμα του Γιώργου Σεφέρη για τη Χούντα

Είν’ αρκετό να πούμε όλοι από μια φορά στη ζωή μας ένα «όχι». .....

Θ. Μαλκίδης 

Για τον Κώστα Μόντη και για το αναγκαίο «είν’ αρκετό να πούμε όλοι από μια φορά στη ζωή μας ένα «όχι». .....»

Ο Κώστας Μόντης ο οποίος γεννήθηκε στην κατεχόμενη  Αμμόχωστο στις 18 Φεβρουαρίου 1914  και απεβίωσε στην ημικατεχόμενη Λευκωσία την  1η  Μαρτίου 2004, αποτέλεσε τη συνέχεια των μεγάλων ποιητών της Ελληνικής Κύπρου όπως ο Βασίλης Μιχαηλίδης και εφάμιλλος των Ελλήνων ομολόγων του της Ελλάδας και της Διασποράς της προπολεμικής και κυρίως της μεταπολεμικής περιόδου.  

Ο Κώστας Μόντης θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και συγγραφείς και παρότι προτάθηκε για Νόμπελ το 1984 εντούτοις δεν τιμήθηκε με αυτό. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφρασθεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ολλανδικά, Σουηδικά, Ρωσικά και σε άλλες γλώσσες. 

Ως όφειλε και οφείλει κάθε διανοούμενος, συγγραφέας, ποιητής, που σέβεται τον εαυτό του και την ιστορία της αντιστασιακής Ελληνικότητας, συνέβαλε στον Απελευθερωτικό - Αντιαποικιοκρατικό- Ενωτικό Αγώνα  του 1955-59 συμμετέχοντας ως πολιτικός καθοδηγητής. Πολλά έργα του μιλούν για τον αγώνα αυτόν, όπως το «Τραγούδι για το μεγάλο αδελφό μας» , που έγραψε για τον Γρηγόρη Αυξεντίου που σε δύο μέρες συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από το ηρωικό του τέλος:

«Να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου
να καθαρίσουμε το δικό μας,
να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου
να μπολιάσουμε το δικό μας, να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου να βάψουμε το δικό μας να μη μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος.
Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα
να μας κοιτάζει να μην ξεστρατίσουμε,
να πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή
να ᾽χουμε οξυγόνο ν᾽ αναπνέουμε
χιλιάδες χρόνια, να πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις
να ᾽χουμε να τραγουδάμε ανεξάντλητα εμβατήρια για τη λευτεριά…» 


Ο Κώστας Μόντης ο οποίος έγραψε επίσης και για τη   φασιστική εισβολή της Τουρκίας το 1974- «είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας..... »- είναι ένα πρότυπο πνευματικού ανθρώπου, διανοούμενου, συγγραφέα, ποιητή, δασκάλου, που δε σιώπησε για θέσεις, προνόμια, χρήματα, δόξα και άλλα εφήμερα. 

Μίλησε, έγραψε, αγωνίστηκε και συνεχίζει να μιλά και να αγωνίζεται με τα έργα του για την Ελληνικότητα. Ιδιαιτέρως  οι λέξεις του πως  «είν’ αρκετό να πούμε όλοι από μια φορά στη ζωή μας ένα «όχι», είναι σήμερα το αίτημα για όλον τον Ελληνισμό...

Για ένα πρότυπο Ελληνικότητας:ο ανθυπολοχαγός του ελληνοιταλικού πολέμου Θεόδωρος Κανδηλάπτης

Θ. Μαλκίδης

«Άσμα ηρωικό πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας»: Θεόδωρος Κανδηλάπτης του Γεωργίου (Κάνις)

Ο Ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης, τέκνο του σπουδαίου Πόντιου εκπαιδευτικού και συγγραφέα Γεωργίου Κανδηλάπτη 
( Κάνις) γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1918 στην Αργυρούπολη. Στα εξήμισι χρόνια του έχοντας ζήσει μαζί με την οικογένειά του τη Γενοκτονία, μέσω Τραπεζούντας, έφτασε στην Αλεξανδρούπολη τον Ιούνιο του 1924.

Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων και όταν έγινε η εισβολή των Ιταλών φασιστών ήταν δύο μηνών Ανθυπολοχαγός, όταν στάλθηκε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αρχικώς υπηρέτησε στο 7ο Σύνταγμα και μετά ως Διοικητής Λόχου του 28ου Συντάγματος. Ο γενναίος Πόντιος Ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης, πέρασε στην αθανασία, μαχόμενος στο ύψωμα Μπούμπεσι της Κλεισούρας την 28η Φεβρουαρίου 1941.

Λίγο πριν το θάνατό του ο Θεόδωρος Κανδηλάπτης έγραφε από το στη μητέρα του Αγγελική: «Ανήκω κατά τα τρία τέταρτα εις την Πατρίδα και κατά το υπόλοιπον εις την σεβαστή μου οικογένειαν. Αντιμετωπίζομεν τους αναιδείς επιδρομείς με θάρρος και αποφασιστικότητα. Μη κλάψετε αν κατά τύχη χαθώ»

Ο Θεόδωρος Κανδηλάπτης τιμήθηκε μετά θάνατον με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και το όνομά του δόθηκε στο στρατόπεδο της έδρας της 23ης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας στην Αλεξανδρούπολη.

Ο Θεόδωρος Κανδηλάπτης είναι ένας από τους φονευθέντες στο μεγάλο αντιστασιακό – απελευθερωτικό πόλεμο του 1940, του οποίου τα οστά δεν έχουν εντοπιστεί, ταυτοποιηθεί και κηδευτεί όπως αρμόζει σε άνθρωπο και σε ήρωα.

Σήμερα η πατρίδα στην οποία ανήκε ο ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης, λησμόνησε τη θυσία του, αδιαφόρησε για τα οστά του και ανέχεται την Ύβρη του αντιπροέδρου της Αλβανικής Βουλής και προέδρου του κόμματος των Τσάμηδων, που δήλωσε πως δε θα επιτρέψει την ανεύρεση των λειψάνων των Ελλήνων στρατιωτικών!

Υ.Γ. O Οδυσσέας Ελύτης με την έναρξη του πολέμου κατατάχθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και καρπός της παρουσίας του στο μέτωπο, είναι τα δύο αριστουργήματά του, το «Άξιον Εστί» και το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για το Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».

Στο ΣΤ΄ κεφάλαιο του ποιήματός «Άσματος», γράφει σχετικά:

«Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε
Σκύψανε το βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του.
Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Και το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα».

Το ηρωικό πρότυπο, το παράδειγμα αντίστασης ενάντια στο φασισμό, ο άνθρωπος που αγωνίζεται για την ελευθερία είναι ένας Θρακιώτης, ένας ακόμη ανάμεσα στους χιλιάδες άταφους συμπατριώτες μας, ο γεννημένος στον Πόντο και μεγαλωμένος στην Αλεξανδρούπολη, Ανθυπολοχαγός Θεόδωρος Κανδηλάπτης.






Ακούστε τη συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας και στη δημοσιογράφο Σοφία Χατζή, για τον Θεόδωρο Κανδηλάπτη και τους άταφους Έλληνες του 1940.

Τουρκία:Κράτος - Κυβέρνηση Μαφιόζων, Γκρίζων Λύκων, Φασισμού και Παρακράτους

Θ. Μαλκίδης

Τουρκία: Κράτος-κυβέρνηση οργανωμένου εγκλήματος, Γκρίζων Λύκων και  παρακρατικών 

Μετά το γεγονός  ότι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας και εκ των συνομιλητών των θεσμικών της Ελλάδας και της Κύπρου έκανε με υπερηφάνεια μέσα στη Βουλή το σήμα των Γκρίζων Λύκων, δείχνοντας πως είναι ένας ακόμη  εκπρόσωπος του κράτους- κυβέρνησης μαφιόζων, φασιστών και  παρακρατικών,  χρειάζεται  κάποια άλλη απόδειξη για να κατανοηθεί το τουρκικό καθεστώς;

Ο  Γιλντιρίμ, εκλεκτός του σουλτάνου Ερντογάν, επίγονος και αυτός του δασκάλου του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ, επικεφαλής και των εγκληματιών και των δολοφόνων των Γκρίζων Λύκων του Κόμματος της Εθνικιστικής Δράσης, μπορεί να συνεχίσει να είναι ο συνέταιρος σε "Λύσεις" για την Κύπρο;  Αυτός και οι όμοιοί του που δολοφόνησαν δικούς μας ανθρώπους όπως ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, ο Τάσος Ισαάκ, o Σολωμού Σολωμού και συνεχίζουν να δολοφονούν χιλιάδες ακόμη στο Κουρδιστάν, μπορούν να θεωρούνται εγγυητές  (!) της Κύπρου;  

Αλήθεια που είναι οι επί χρόνια απολογητές του τουρκικού φασισμού στην Ελλάδα και την Κύπρο που με τόση σπουδή είχαν στήσει (  με το αζημίωτο) τη βιομηχανία  της "φιλίας" με την Τουρκία;  

Tώρα που ο Ερντογάν,  ο Γιλντιρίμ και το μαφιόζικο, φασιστικό κράτος και παρακράτος τους έχει φυλακίσει το δημοκρατικό κόμμα των λαών της Τουρκίας (HDP) και κάθε αντικαθεστωτικό, γιατί δε μιλά κανείς από τους λαλίστατους ψευτοπολιτικούς, ψευτοδιανοούμενους, ψευτοδημοκράτες ; 

Τώρα που ο Τούρκος πρωθυπουργός προβάλλει τους Γκρίζους Λύκους, τους φασίστες δασκάλους των Ναζί, γιατί δεν υπάρχει καμία αντίδραση, ενώ συνεχίζεται αμείωτη η προβολή των παρακμιακών τουρκοσήριαλ;  

Μέχρι πότε θα βλέπουμε τη βαρβαρότητα να μένει χωρίς απάντηση, ως πότε θα εισάγεται ο φασισμός, το οργανωμένο έγκλημα  στην πατρίδα της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της Αντίστασης;  

Μέχρι κάποιο τουρκικό πλοίο να προσαράξει σε ελληνικό νησί στο Αιγαίο, να δολοφονηθεί ένας ακόμη Έλληνας στην Κύπρο, να γίνει μία προβοκάτσια στη Θράκη ;