Ελληνισμός και Τουρκία

Απόσπασμα από την ομιλία στην Καβάλα στα πλαίσια των "Συναντήσεων" της Ιεράς Μητρόπολης Φιλίππων , Νεαπόλεως και Θάσου

Θ. Μαλκίδης

Ελληνισμός και Τουρκία

Η εικόνα που βλέπουμε τις μέρες αυτές στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν, με όσα συμβαίνουν εκεί είναι τόσο γνωστή σε εμάς. Είναι γνωστή  στους Έλληνες και τις Ελληνίδες  η συγκεκριμένη διαστροφική κατάσταση που διαδραματίζεται σήμερα, αφού οι πρόγονοί μας  την έζησαν στον Πόντο, στη Θράκη, στην Ιωνία, στην Κύπρο. 

Μία κατάσταση με στοιχεία Οθωμανισμού εμπλουτισμένη με τον Κεμαλικό φασισμό, το οποίον οι  θεσμικοί στην Ελλάδα και την Κύπρο τον θαυμάζουν!  Έτσι οι διώξεις εναντίον των Κούρδων  απλώς επικαιροποίησαν και επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά την πολιτική της Τουρκίας για το Αιγαίο, την Κύπρο, για την ελληνική Θράκη, δηλαδή για τον Ελληνισμό.  

Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η τουρκική πρακτική για τον Ελληνισμό έχει περάσει κάθε διπλωματική και πολιτική οδό και κινείται σε παρακρατικές και τρομοκρατικές λεωφόρους. Και αυτό εμφανίζεται από την Κομοτηνή μέχρι το Κόμπανι. Η στάση βεβαίως του Ερντογάν  έδωσε την ευκαιρία σε όσους είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τον τουρκικό ρόλο, να κατανοήσουν και στην πράξη ότι οι δομές του τουρκικού μηχανισμού, κράτος, στρατός, παρακράτος, λειτουργούν σε πλήρη αρμονία και καθολική συνεργασία, έχοντας σαν στόχους όχι μόνο μέσα στην τουρκική επικράτεια, αλλά και εκτός.

Και αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν την αρχή μόνο ενός μεγάλου παγόβουνου που το λιώσιμό του θα αποκαλύψει και άλλες πράξεις που αναιρούν τις διακηρύξεις για ειρηνική συμβίωση και συνεργασία και προετοιμάζουν ένταση και διαρκή κρίση. Αυτό το λέω με αφορμή τις επερχόμενες συνομιλίες για την Κύπρο μας. 

Η Τουρκία με τη στάση της έναντι των Κούρδων, δείχνει την αληθινή της  πολιτική. Αυτή δηλαδή που προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμφισβητήσει τη Γενοκτονία των προγόνων μας την ύπαρξη και άλλων συνιστωσών μέσα στους κόλπους των μουσουλμάνων στη Θράκη, τόσο θρησκευτικά όσο και εθνοτικά, την αμφισβήτηση  των δικαιωμάτων μας  στο Αιγαίο, ενώ προβάλλει ως μοναδική λύση στην Κύπρο, την παραμονή του φασιστικού κατοχικού στρατού, των εποίκων και της συνέχειας του απαρτχάιντ.

Παρά τις ωραιοποιήσεις και τη γελοιοποίηση του αποκαλούμενου “πολιτικού προσωπικού” στην Ελλάδα, που θαυμάζει τον Κεμαλικό φασισμό και τον Ερντογάν, η συνεχής τουρκική υπονόμευση και αμφισβήτηση με κάθε μέσο της ελληνικής κυριαρχίας στην ελληνική Θράκη, στο Αιγαίο και την Κύπρο, είναι η (σκληρή) πραγματικότητα.

Ο τουρκικός φασισμός, όποιον μανδύα και εάν χρησιμοποιεί, αποτελεί την κυρίαρχη πολιτική. Ελπίζουμε ότι αυτό θα γίνει, επιτέλους, κατανοητό.

Ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης:Ο Άγιος αυτοκράτορας ως πρότυπο Ζωής και Ελευθερίας .

Θεοφάνης Μαλκίδης

Ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης: Ο Άγιος αυτοκράτορας, ως πρότυπο Ζωής και Ελευθερίας.

Είναι γεγονός ότι η ιστορία μίας μεγάλης αυτοκρατορίας όπως η ανατολική Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή, όπως είναι περισσότερο γνωστή, δεν έχει αντιληπτή στο βάθος και στην πραγματική της αξία. Έχει  άλλοτε ένα αποσιωπημένο ρόλο και άλλοτε ένα περιορισμένης προσέγγισης και κατανόησης χώρο.

Το Βυζάντιο απουσιάζει στο σύνολό του και περιορίζεται συνήθως στις σκοτεινές στιγμές της πορείας του. Κάτι που εκπορεύεται, κατά τη γνώμη μας, από τους σφετεριστές της κληρονομιάς του στη Δύση- από εκεί άλλωστε και η ξένη προς την αλήθεια απόδοση του ονόματος «Βυζάντιο»- και τους Νεοέλληνες, οι οποίοι προσλαμβάνουν το Βυζάντιο από τη Δυτική οπτική.

Η άγνοια για την ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δε θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει και τους πρωταγωνιστές του, τους αυτοκράτορες, οι οποίοι πλην εξαιρέσεων  έχουν τεθεί στο περιθώριο.

Η εικόνα, όμως ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι τελείως διαφορετική. Αυτή η διαφορετικότητα εκφράζεται με τον πιο κατάλληλο τρόπο, ίσως με τον πιο αντιπροσωπευτικό από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη (Διδυμότειχο 1193- Νυμφαίο Μικράς Ασίας 1254 ), ο οποίος μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 κυβερνά από το 1222 έως το 1254 τη συνέχεια της αυτοκρατορίας στη Νίκαια.

Ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης γέννημα της Θρακικής γης που ανέθρεψε αυτοκράτορες, άρχοντες, ευγενείς, ηγεμόνες, πατριάρχες και λαό της αυτοκρατορίας, δε θυμίζει συνηθισμένο αρχηγό του κράτους, ακόμη και για τα γνωστά Βυζαντινά πρότυπα. Πολεμά, εργάζεται και πονά μαζί με το λαό. Επικοινωνεί διπλωματικά ακόμη και με τους Δυτικούς, προκειμένου να πετύχει το στόχο του, ένας και μοναδικός από την άνοδό του στο θρόνο, η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Αποτελεί σύμβολο του Ελληνισμού, ο οποίος πλέον προτάσσεται ως έννοια και περιεχόμενο. Δημιουργεί το υπόβαθρο για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης και καθυποτάσσει ξένα και ελληνικά κύτταρα αντίστασης και εν δυνάμει αμφισβήτησης της κυριαρχίας του. Στηρίζει τους Ακρίτες, το λαό, τους φτωχούς, την εγχώρια παραγωγή, τη μόρφωση, αναδιανέμει τον δημόσιο πλούτο και δημιουργεί κοινωνικές δομές, σε ποσότητα και ποιότητα που εκπλήσσουν ακόμη και σήμερα. Είναι ο ελεήμων Αυτοκράτορας, ο άγιος.

Η ανάδειξη του βίου του Αγίου Αυτοκράτορα αποτελεί ξεχωριστή προσπάθεια επανασύνδεσης με την ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την Ελληνικότητα και τη Θρακικότητά μας, την Εβρίτικη παράδοση και ιστορία, που από το παρελθόν προεκτείνεται στο παρόν και το μέλλον. Συνδέει το ορόσημο, την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, για τη διαμόρφωση του μεσαιωνικού και νεότερου Ελληνισμού, με την προσωπικότητα του Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη. Αυτός που προετοίμασε και πέτυχε την αναγέννηση και κατόρθωσε να εμφυσήσει σε άρχοντες και λαό το θάρρος για να φτάσουν λίγα χρόνια μετά το θάνατό του στην ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης.

Από τη ζωή του ως κυβερνήτη, διπλωμάτη, στρατιωτικού και αρχηγού, μέχρι τη φιλανθρωπική του δράση και πρώτιστα την αγιοσύνη του, μπορούμε να εμπνευστούμε και να παραδειγματιστούμε, ιδιαίτερα στις σκοτεινές μέρες που ζούμε. Είναι ο βίος και η στάση του Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη, η  αρχή για την ανάκτηση του ιστορικού μας χώρου, της ταυτότητας, του τόπου και της μνήμης μας, της  Ζωής μας και της Ελευθερίας μας.

«Οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την δώσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα»

Θ. Μαλκίδης 

«Οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την δώσουμε τόσο φτηνά  στον πρώτο τυχόντα»

Δημήτριος Υψηλάντης για τα «δάνεια της υποτέλειας» του 1824-1825 


1. Ψέματα και προπαγάνδα
Συμπληρώθηκαν επτά  χρόνια και πάμε στα οχτώ από τότε που μας έλεγαν από μπροστά μας  «τεμπέληδες», «διεφθαρμένους», τη χώρα και την οικονομία μας «Τιτανικό», δίνοντας ψευδή στοιχεία για το «χρέος» και από πίσω μας συζητούσαν μυστικά με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την ΕΕ.

Αφού μας έριξαν στο «ασφαλές» καταφύγιο του ΔΝΤ και των άλλων δανειστών, πιστωτών, τρόικα, θεσμών και όπως αλλιώς ονόμασαν τους κατακτητές,  μας είπαν ότι αν δεν υπογραφεί το πρώτο  και στη συνέχεια το δεύτερο, το τρίτο και ούτω καθεξής μνημόνιο που  κατέλυσαν την εθνική κυριαρχία δεν θα υπήρχαν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Οι νόμοι που μας υποδούλωσαν ούτε καν τους διάβασαν, κατά δήλωσή τους. Μας είπαν ότι θα βγούμε από τις αγορές , από όπου δεν μπορούσαμε να δανειστούμε γιατί μας είπαν ότι η κρίση είναι δανεισμού και όχι χρέους. Και τα επιτόκια αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο. Μας ανέφεραν ότι αν ακολουθήσουμε τις «συνταγές», θα έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, θα γίνουμε «Δανία του Νότου» η οικονομία θα σωθεί και δεν θα έχει πρόβλημα.
Κάθε μήνα είχαμε, έχουμε και θα έχουμε νέο εκβιασμό για τη δόση από το εξωτερικό και από το εσωτερικό, συν το γεγονός ότι γίναμε «Μπαγκλαντές του Βορρά».  Τα μεσοπρόθεσμα και οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα μνημόνια ενίσχυσαν τις προσπάθειες για «αναδιαρθρώσεις», «μεταρρυθμίσεις» και βεβαίως ιδιωτικοποιήσεις που ξεπουλούν νερό, ενέργεια, υποδομές αντί πινακίου φακής.

Δανειζόμαστε για να σωθούν οι τράπεζες και βάζουμε νέα βάρη, χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς μία απαλλαγή. Κατά δήλωσή τους έχουν δώσει δισεκατομμύρια ευρώ για «επανακεφαλοποίηση» των τραπεζών, οι οποίες πλέον έχουν αλλάξει χέρια.

Η εμφάνιση σαν νίκης της χρεοκοπίας της χώρας, συνδυάζεται με τη μείωση της εθνικής κυριαρχίας, των αξιών γης, του φυσικού πλούτου και των ενεργειακών πηγών, των μισθών και συντάξεων, και όλων αυτών χωρίς μείωση του χρέους. 
Την ίδια στιγμή καταρρέει και καταστρέφεται η ζωή των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, απολύσεις, ανεργία και ύφεση, μετανάστευση και δημογραφική κατάρρευση που κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσουν. Παράλληλα σημειώνεται  εξαφάνιση της υγείας και της παιδείας, της πρόνοιας και της περίθαλψης, κλείσιμο δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, με οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα που μόνο σε πολεμικές περιόδους έχουν εμφανιστεί.


2. Αντίσταση και αλληλεγγύη
Η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός οφείλει να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα. Με αντίσταση και πράξεις και όχι (άλλα) λόγια.
Η αλληλεγγύη είναι η πρώτη κίνηση αντίστασης. Αλληλεγγύη στους ασθενέστερους που έγιναν ασθενέστεροι από τις αποφάσεις που πάρθηκαν, από τα μνημόνια, εφαρμοστικούς, μεσοπρόθεσμα, νόμους και τόσα άλλα.  Είναι η πρώτη πράξη αντίστασης στην καταστροφή που ήρθε στην πατρίδα μας και οξύνεται κάθε μέρα. Αντίσταση η οποία   όπως έχει γράψει ο Νίκος Σβορώνος ταυτίζεται με την  ελληνική ιστορία, αυτήν του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά, του Παύλου Μελά, των ανδρών του 1922 και του 1940, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, του Καραολή και του Δημητρίου, του  Αυξεντίου και του  Μάτση, του Παλληκαρίδη και των ηρώων του 1974.  
Γιατί όπως είπε ο Δημήτριος Υψηλάντης όταν εναντιώθηκε στα δάνεια της υποτέλειας του 1824-1825, «οι Έλληνες έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά την ελευθερία μας για να την δώσουμε τόσο φτηνά στον πρώτο τυχόντα».

Οι συνεργάτες των Ναζί Τσάμηδες και οι σύντροφοι του Ερντογάν Αλβανοί

Θ. Μαλκίδης 

Οι συνεργάτες των Ναζί Τσάμηδες  και οι σύντροφοι του Ερντογάν Αλβανοί 

Η  επαναφορά του "ζητήματος" των Τσάμηδων, των Αρβανιτών, της εκδίωξης των Ελλήνων από τη Βόρειο Ήπειρο, ακόμη και της Ακρόπολης (.....) από τον πρωθυπουργό και τα πολιτικά κόμματα  στην Αλβανία, προκαλεί για δύο λόγους: Πρώτον για το θράσος των συνεργατών των φασιστών Ναζί και των συντρόφων του Ερντογάν που  προκαλούν ιστορικά και εθνικά και δεύτερο για τον ελλαδικό φτωχό και  ακατέργαστο πολιτικό λόγο. 

Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας, ο αλβανικός εθνικισμός έφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα των συνεργατών των Ιταλών και των Γερμανών Ναζί Τσάμηδων. Το Μάρτιο του 1991 ιδρύθηκε ο «Πολιτικός-Πατριωτικός Σύλλογος «Τσαμουριά» (Camëria), με κύριο σκοπό την αναγνώριση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Τσάμηδων.  Οι Τσάμηδες έχουν ιδρύσει κόμματα το ένα συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση- ενώ ο  «Σύνδεσμος της Τσαμουριάς» δημιούργησε  100μελή "εξόριστη" βουλή, η οποία έγινε μέλος της «οργάνωσης υπο-αντιπροσωπευμένων λαών» του ΟΗΕ το 1995. Διατείνονται επίσης ότι έχουν δημιουργήσει τον απελευθερωτικό στρατό της Τσαμουριάς  «με σκοπό την απελευθέρωση των εδαφών που τους ανήκουν»! 

 Το 1994 η αλβανική βουλή καθιέρωσε ομόφωνα την 27η Ιουνίου κάθε έτους ως «ημέρα Γενοκτονίας των Τσάμηδων»!  Σε ότι αφορά το ζήτημα των περιουσιών, η αξία τους σύμφωνα με τους Αλβανούς φτάνει περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια, ενώ με βάση το σύλλογο «Τσαμουριά» η συνολική αξία των περιουσιών στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν 340 εκατομμύρια δολάρια, η οποία με την σημερινή αξία υπολογίζεται στα 2,5 δις. δολάρια.

Είναι γεγονός ότι το "ζήτημα" των Τσάμηδων αποτελεί για την αλβανική πλευρά θέμα που ξεπερνά τις εσωτερικές του διαστάσεις και συνδέεται άμεσα με την αλβανική εξωτερική πολιτική (παραστάσεις στους Έλληνες προέδρους της Δημοκρατίας το 2000 και το 2005, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής τους στην Αλβανία και βεβαίως σήμερα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού Ράμα και τις διαδηλώσεις κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών). 

Η στάση των κατά καιρούς αλβανικών κυβερνήσεων οι οποίες θέτουν το "ζήτημα" στην ελληνική πλευρά θεωρώντας ότι υφίστανται σε όλες τις διαστάσεις του, περιουσίες, αποζημίωση, απόδοση ιθαγένειας, επιστροφή των Τσάμηδων και των απογόνων τους στην Ελλάδα, δεν αποτελεί απλώς διαχείριση ενός θέματος για εσωτερικούς λόγους συνοχής, την ώρα μάλιστα που συζητείται το μέλλον των αλβανικών πληθυσμών στο Κοσσυφοπέδιο, στην πΓΔΜ, στη Σερβία, στο Μαυροβούνιο, στην Ελλάδα.

Από την άλλη η πρόκληση των Τσάμηδων και του αλβανικού εθνικισμού και βεβαίως της καταπάτησης των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου,  έφερε στην επιφάνεια για ακόμη μία φορά το φτωχό λόγο του ελλαδικού συστήματος.  Πολιτικού, κομματικού, διανοητικού. Απέναντι στους Ναζί και τους απογόνους τους, απέναντι στους συντρόφους του Ερντογάν,  το πολιτικό και πνευματικό σύστημα ή σιωπά ή ψελλίζει. Θλίψη και απογοήτευση από την  Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής, που δεν τολμά να μιλήσει ούτε για το δίκαιο και την ιστορία, ούτε για τη δολοφονία των προγόνων μας από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους που τώρα μας εγκαλούν, ούτε για τους Έλληνες της Βορείου που διώκονται.......

Για περισσότερα στοιχεία βλ.  Θ. Μαλκίδης   Όψεις του αλβανικού εθνικού ζητήματος, Θ. Μαλκίδης Η ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία, (στην ελληνική, αγγλική, αλβανική γλώσσα)  και  Θ. Μαλκίδης, Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Ο Αλβανικός εθνικισμός και η Ακρόπολη.......

ΧΩΡΙΣ ΚΟΣΟΒΟ ΚΑΙ ΤΣΑΜΟΥΡΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΒΑΝΙΑ. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΟΣΟΒΟ

Ο  Αλβανικός εθνικισμός και η Ακρόπολη.......

Του Θ. Μαλκίδη

Ήδη από το 2006 όταν πραγματοποίησα τη μετάφραση και έγινε η έκδοση του κειμένου της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων για το Αλβανικό εθνικό ζήτημα, ανέδειξα  την εντεινόμενη δράση του αλβανικού εθνικισμού και των αλβανικών (παρα)στρατιωτικών σωμάτων στο Κοσσυφοπέδιο και στο Πρέσεβο στη Σερβία και στα Σκόπια τα τελευταία χρόνια, συνεχίστηκε με το αίτημα για δικαιώματα στους Αρβανίτες και Αλβανούς που ζουν στην Ελλάδα. 

Ένα αίτημα που τέθηκε τόσο πολιτικά, όσο και θεωρητικά με τη δημοσίευση-πρωτοβουλία της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων- του κειμένου για το εθνικό ζήτημα. ενός εξαιρετικής σημασίας βιβλίου με τίτλο «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Εθνικού ζητήματος». Το βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε το 1998 στην αλβανική και αγγλική γλώσσα κατέγραφε την αλβανική οπτική για τη χερσόνησο του Αίμου και τους αλβανικούς πληθυσμούς του χώρου, σκοπεύοντας να το μετατρέψει σε πρόγραμμα δράσης όλων των Αλβανών.

Η Νατοϊκή επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο το 1999 και οι συγκρούσεις στην πΓΔΜ το 2001 που κατέληξαν στη συγκυριαρχία των Αλβανών με τη συμφωνία της Αχρίδας του ίδιου έτους, έδωσαν τη δυνατότητα στον αλβανικό παράγοντα να εδραιώσει και να υλοποιήσει εν μέρει ξανά, πενήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τις εθνικές του διεκδικήσεις . στο μεν Κοσσυφοπέδιο με την μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, στη δε πΓΔΜ με την ουσιαστική συγκυβέρνηση με το σλαβικό πληθυσμό και τη διαφαινόμενη αλλαγή συνόρων και εδώ. Ακολούθησαν τα αιτήματα για παραχώρηση περισσότερων δικαιωμάτων στους Αλβανούς στη νότια Σερβία (κοιλάδα του Πρέσεβο), του Μαυροβουνίου και της Ελλάδας και διεκδικήσεις εδαφών από τις τρεις αυτές χώρες και τη νέα ολοκληρωμένη προσέγγιση του εθνικού ζητήματος.

Ο αλβανικός εθνικισμός και η Ελλάδα

Πριν λίγο καιρό Αλβανοί διανοούμενοι με επιστολή τους στην αγγλική, αλβανική και ελληνική γλώσσα, η οποία στάλθηκε προς τη Βουλή των Ελλήνων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και την αλβανική Βουλή, έκαναν γνωστές τις θέσεις τους για τους Αλβανούς και Αρβανίτες που ζουν στην Ελλάδα. Όπως ανέφερε η εθνικιστική εφημερίδα Shqip των Τιράνων, οι αλβανοί διανοούμενοι ζητούν δικαιώματα για τους Αρβανίτες, θεσμοθέτηση της αλβανικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας, νεκροταφεία και απόδοση των περιουσιών και της ελληνικής ιθαγένειας για τους Τσάμηδες. Με την επιστολή ζητείται από την Ελλάδα να θεσμοθετήσει την αλβανική ως πρώτη επίσημη γλώσσα σε περιοχές όπου κατοικούν «αυτόχθονες πολίτες αλβανικής εθνικότητας» (Αρβανίτες) και ειδικά στις περιοχές Καστοριάς, Φλώρινας, Κόνιτσας, Ιωαννίνων, Φιλιατών, Μαργαρίτη, Ηγουμενίτσας, Πάργας, Πρέβεζας, Σουλίου! 

Ένα δεύτερο αίτημα είναι η απογραφή του πληθυσμού για το σωστό προσδιορισμό του «αυτόχθονος αλβανικού πληθυσμού στην Ελλάδα», στις προαναφερόμενες περιοχές καθώς και των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα. (Σύμφωνα με την πρεσβεία της Αλβανίας στην Αθήνα και το Ινστιτούτο Watson οι Αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα κυμαίνονται μεταξύ 600.000 και 700.000 ατόμων, η ελληνική απογραφή του 2001 έδινε 445.000 Αλβανούς, δεδομένα που κατά τη γνώμη μας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και σαφώς διαφοροποιούνται προς τα πάνω ).

Οι Αλβανοί διανοούμενοι ζητούν από τη Βουλή των Ελλήνων να προβεί σε συνταγματικές τροποποιήσεις για παροχή δικαιωμάτων στον αλβανικό πληθυσμό, τόσο των «αυτόχθονων», όσο και των μεταναστών. Ζητούν χρηματοδότηση από την ελληνική κυβέρνηση για δημιουργία νηπιαγωγείων, δημοτικών σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίου, ακαδημίας, κ.ά στην αλβανική γλώσσα, (σύμφωνα με αλβανικές πηγές οι Αλβανοί μαθητές στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 120.000) Παράλληλα υποστηρίζουν ότι «η στρατηγική αυτή θα βοηθούσε στην πρόοδο την πολυεθνικής ελληνικής κοινωνίας με τις εθνότητες που ζουν στη χώρα όπως Τούρκοι, Ρωσοπόντιοι, Βλάχοι, Μακεδόνες, Ρομ και Ισραηλινοί». Τέλος οι Αλβανοί διανοούμενοι ζητούν την άρση της εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία, δημιουργία νεκροταφείου στην Ελλάδα για τους «Αλβανούς πεσόντες στην Τσαμουριά» και μνημείο προς τιμήν τους, την επιστροφή των περιουσιών των Τσάμηδων, περισσότερα δικαιώματα για τους Αλβανούς μετανάστες καθώς και να υπάρξει τέλος στην αστυνομική βία εις βάρος τους.

Ο Αλβανικός εθνικισμός και η  Ακρόπολη..... 

Το αλβανικό εθνικό ζήτημα στη σύγχρονη περίοδο αποτέλεσε μείζον πολιτικό θέμα για τις ελίτ που διαχειρίστηκαν την εξουσία, τόσο στην Αλβανία, όσο και στο Κοσσυφοπέδιο και την πΓΔΜ. Παράλληλα ο εθνικισμός αναπτύχθηκε και ενισχύθηκε από εσωτερικά και εξωτερικά κέντρα τα οποία επιθυμούν τη δημιουργία μίας νέας κατάστασης στα Βαλκάνια. Η επιστολή των Αλβανών διανοουμένων σε εθνικούς και υπερεθνικούς θεσμούς, με την οποία ζητούνται δικαιώματα για «τους αυτόχθονες αλβανικούς πληθυσμούς και τους Αλβανούς μετανάστες» και βεβαίως οι δηλώσεις του Ράμα για την Ακρόπολη (....) αποτελεί μία ένδειξη ότι ο αλβανικός εθνικισμός έχει στρέψει την προσοχή του στην Ελλάδα. 

Μετά την επίτευξη των στόχων του στο Κοσσυφοπέδιο και την πΓΔΜ, η Ελλάδα αποτελεί σημαντικό, αν όχι κεντρικό άξονα της αλβανικής εθνικιστικής πολιτικής και αυτό ελπίζουμε ότι έχει γίνει κατανοητό από τους θεσμούς εκείνους που παρακολουθούν και αναλύουν τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. 

Για την εξαφάνιση του Κεμαλισμού και του Ναζισμού από τη Γη της Γενοκτονίας και των Μαρτυρικών πόλεων

Θ. Μαλκίδης 

Μέρος της ομιλίας στην Εύξεινο Λέσχη Νάουσας

Για την εξαφάνιση του Κεμαλισμού και του Ναζισμού
από τη Γη της Γενοκτονίας και των Μαρτυρικών πόλεων και χωριών

Ο Κεμαλισμός, αποτελεί το ανώτατο στάδιο του ρατσιστικού και φασιστικού κινήματος της Επιτροπής «Ένωση και Πρόοδος» των Νεότουρκων. Ο Κεμαλισμός ανέδειξε, μεταξύ των άλλων το φασισμό της εξόντωσης με τις εθνοκτόνες διαδικασίες που υλοποίησε εναντίων των Ελλήνων, των Αρμενίων και των άλλων λαών. Το τουρκικό δηλαδή κράτος που δημιουργήθηκε από τον φασίστα Μουσταφά Κεμάλ, έγινε στη βάση της εξαφάνισης κάθε ίχνους «ανεπιθύμητης» παρουσίας, στην κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό.
Την ίδια τακτική, φρασεολογία και πράξη χρησιμοποίησε και το είδωλο του Κεμαλισμού, ο Ναζισμός, ο οποίος δεν ήταν παρά η αντιγραφή και η εξέλιξη του Κεμαλικού μοντέλου.

Η ιστορική έρευνα και η τεκμηρίωση του ζητήματος της Γενοκτονίας, ανέδειξε τις ομοιότητες του Κεμαλισμού με τον Ναζισμό. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Νεότουρκοι με αρχηγός του στρατού της Γενοκτονίας το  Γερμανό Λίμαν φον Σάντερς και οι Κεμαλικοί αποτέλεσαν τους «δασκάλους» των Ναζί. Ο Χίτλερ ήταν θαυμαστής των  δολοφόνων, ακολουθώντας τις πράξεις Γενοκτονίας τους, λέγοντας το χαρακτηριστικό «ποιος θυμάται τους Αρμένιους», όταν ξεκινούσε τις δικές του εγκληματικές πράξεις.

Η Ναζιστική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», έγραφε σχετικά το 1921: «Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο ζωντανό έθνος. Το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιγράψει τις τουρκικές μεθόδους μια μέρα».

Ο ιστορικός Νίκος Ψυρρούκης, στο έργο του «Μικρασιατική Καταστροφή» έγραφε ότι «η προσεκτικότερη μελέτη του Κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του Κεμαλισμού….» .

Επίσης ο Στέφαν Ίχριγκ, στο βιβλίο του «Ο Ατατούρκ, στη φαντασία των Ναζί», τονίζει πως «ο Κεμάλ υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Χίτλερ, τονίζοντας ότι ο Χίτλερ είχε μελετήσει τη δράση του Κεμάλ και είχε επηρεαστεί από τον τρόπο με τον οποίο είχε εξολοθρεύσει τους Έλληνες, Αρμένιους και Ασσύριους».

Δυστυχώς όμως ο Κεμαλισμός και ο Ναζισμός συνεχίζουν να υπάρχουν σε μία γη, σε έναν τόπο, που γνώρισε και τις δύο αυτές φασιστικές ιδεολογίες και τις διαστροφές τους. Και όλα αυτά  γίνονται με την ανοχή της Ελληνικής Δημοκρατίας και με τη «συνηγορία» ψευτοπολιτικών, ψευτοιστορικών, ψευτοδιανοούμενων, ψευτοκαλλιτεχνών, ψευτοαυτοδοικητικών, και ψευτοκαθηγητών, που ταυτίζονται συχνά – πυκνά με τον Κεμαλικό και Ναζιστικό  φασισμό, υπερασπίζοντας την άρνηση και υπονομεύοντας την αναγνώριση της Γενοκτονίας και των Ολοκαυτωμάτων. Πόντος, Ιωνία, Θράκη, Δίστομο, Καλάβρυτα, Χορτιάτης, Βιάννου, Κάνδανος, Πύργοι, Μεσόβουνο και εκατοντάδες άλλοι τόποι.   

Η ανάδειξη του ομοιοτήτων του Κεμαλισμού και του Ναζισμού, συνιστά ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό και κυρίως ηθικό καθήκον και χρέος, για την καταδίκη, την αποκαθήλωση και την εξαφάνιση των πιο ολοκληρωτικών καθεστώτων και ιδεολογιών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, η Γη της Γενοκτονίας και των Μαρτυρικών πόλεων και χωριών. 

Επιπλέον  η πρόταση του Μιχ. Χαραλαμπίδη που αφορά τη σχέση και τις ομοιότητες Κεμαλισμού και Ναζισμού και συνδέεται με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού, κατ΄ αντιστοιχία της διεθνούς ημέρας μνήμης του θυμάτων του Ναζισμού (27 Ιανουαρίου), αποτελεί μία ιδιαίτερη  συμβολική αλλά και ουσιαστική πράξη.
Πράξη καταδίκης του Φασισμού και Νίκης της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Δικαίου και της Ιστορίας,  Νίκης των λαών που δολοφονήθηκαν, Νίκης της Ζωής έναντι των ιδεολογιών του Θανάτου.

Η Θράκη στο έπος του 1940-1941

Θ. Μαλκίδης 

Η ΘΡΑΚΗ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ  1940-1941: Από τον Ανθυπολοχαγό Θεόδωρο Κανδηλάπτη μέχρι τον υποστράτηγο Ιωάννη Ζήση 

Όπως και σε άλλες στιγμές της ιστορίας μας, η Θράκη παρέμεινε και παραμένει στο περιθώριο της αναφοράς και της ανάδειξης της σημασίας της. Έτσι  πέρα από την τραγουδίστρια της νίκης Σοφία Βέμπο (από την Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης) η οποία σηματοδοτεί και νοηματοδοτεί με τα τραγούδια της το έπος του 1940-1941, έχει ενδιαφέρον  να επισημάνουμε πως όλη η Θράκη συνέβαλε τα μέγιστα, στην επικράτηση εναντίον του φασισμού, εναντίον των εισβολέων και των κατοχικών δυνάμεων των Ιταλών, των Γερμανών και  των Βουλγάρων. 

Να αναφέρουμε  το περίφημο 29ο Σύνταγμα Πεζικού που ιδρύθηκε κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Έδεσσα και μετεγκαταστάθηκε πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κομοτηνή. Αυτό ήταν που την 28η Οκτωβρίου όταν είδε το μέτωπο να ανοίγει στην Βόρειο Ήπειρο, προετοιμάστηκε από Θρακιώτες στρατεύσιμους και αναχώρησε την 17η Νοεμβρίου 1940 για το μέτωπο όπου  έδωσε μάχες στο Πόγραδετς, στο Τεπελένι και στην Κλεισούρα. Εκεί στις 28 Φεβρουαρίου 1941 έπεσε ο Θεόδωρος Κανδηλάπτης, ένας ακόμη ηρωικός ανθυπολοχαγός όπως αναφέρει στο σχετικό άσμα  ο Οδυσσέας Ελύτης.  





Στις μάχες αυτές  χάθηκαν  2-3 χιλιάδες Έλληνες στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων και  από το 29ο Σύνταγμα Πεζικού το οποίο σήμερα έχει μετονομαστεί στην 29η Ταξιαρχία Πεζικού με την ονομασία ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ. Στο ημερολόγιο του Ιωάννη Βάρσου  ο οποίος ήταν υπολοχαγός στο Σύνταγμα  αναφέρονται πολύ σημαντικά σημεία αυτών των μαχών.  

Έχει επίσης  ενδιαφέρον ότι εκείνο το διάστημα η ταξιαρχία με την ονομασία «Νέστος» και η ταξιαρχία με την ονομασία «Έβρος» ήταν αυτές που συγκράτησαν τις φασιστικές  δυνάμεις εισβολείς. 

Να αναφέρουμε επίσης μια πραγματικά άγνωστη παράμετρο αυτής της ιστορίας, ότι η ταξιαρχία «Έβρος» που είχε πεδίο δράσης από την λίμνη Βιστωνίδα μέχρι τον Έβρο, είχε διοικητή τον υποστράτηγο Ιωάννη Ζήση. Αυτός ο άνθρωπος μαζί  με τους υπόλοιπους Έλληνες πολέμησε στην μάχη των οχυρών στον Εχίνο και στην Νυμφαία και όταν συνθηκολόγησε η πατρίδα μας τον Απρίλιο του 1941 προσπάθησε  μέσω Τουρκίας  να πάει στην Μέση Ανατολή. 

Στις 7 Απριλίου 1941, κατέφυγε στην ουδέτερη Τουρκία. Εκεί πέρασαν πρώτα δύο τάγματα και την επομένη πέρασε και το τρίτο τάγμα, ένα τμήμα του επιβιβάστηκε στην Μάκρη, στο ατμόπλοιο «ΕΣΠΕΡΟΣ» και οδηγήθηκε στο εσωτερικό.Έτσι, την 8 Απριλίου 1941, όλη η Ταξιαρχία Έβρου βρισκόταν σε τουρκικό έδαφος και συγκεκριμένα στην πόλη Ύψαλα (πόλη που βρίσκεται δίπλα στον Έβρο, στην δίοδο των Κήπων). Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, παρέδωσαν τον οπλισμό τους και τότε οι Τούρκοι ανακοίνωσαν ότι θα παρέμεναν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ως το τέλος του πολέμου. Ο Ιωάννης Ζήσης μη δεχόμενος να παραδώσει τον οπλισμό του αυτοκτόνησε στις 9 Απριλίου στα Ύψαλα. 


Από εδώ αρχίζει το δράμα της Ταξιαρχίας του Έβρου, η οποία έμεινε σε στρατόπεδο της Ζίγδης επί 2,5 μήνες και ύστερα από επίμονες προσπάθειες των προξενικών αρχών Ελλάδας και Αγγλίας, επιτράπηκε σε αξιωματικούς και 1300 περίπου οπλίτες, να πάνε στη Μέση Ανατολή τον Ιούλιο του 1941, με επικεφαλείς τους ταγματάρχες Καραθανάση και Καλομοίρη.Οι υπόλοιποι (χίλιοι περίπου) επέστρεψαν στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 1942, με τον λοχαγό Γιωτόπουλο.


Αυτοί οι άνδρες της Ταξιαρχίας του Έβρου, μαζί με τους λιγοστούς Αιγυπτιώτες Έλληνες που είχαν συγκροτήσει την «Δωδεκανησιακή Φάλαγγα», που την εκπαίδευε ο συνταγματάρχης του ιππικού Χαρ Οικονομόπουλος, αποτέλεσαν τον πυρήνα του Ελληνικού στρατού της Μέσης Ανατολής. Στην συνέχεια, κατέφθασαν αρχικά από την Κρήτη και μετά από όλη την Ελλάδα και ιδίως από τα νησιά, φυγάδες που εντάχθηκαν στον στρατό αυτό.

Ο Αλ. Ζαούσης γράφει: «Υπηρέτησα εις το Όρος Μπέλες και διέφυγα αμέσως με άλλους Αξιωματικούς και μέσω Αγ. Όρους, Λήμνου-Μυτιλήνης-Χίου έφθασα στο Τσεσμέ της Τουρκίας, την 4η Μαΐου 1941 και την επομένη εις Πέργαμο, όπου ήδη ευρίσκετο ολόκληρη η Ταξιαρχία Έβρου. Με την είσοδο των Γερμανών εις την Θράκη, η Ταξιαρχία εισήλθε εις το τουρκικό έδαφος και αφοπλίστηκε από τους τούρκους…..»


Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε και την μάχη των οχυρών όπου ήταν μια ένδοξη σελίδα στην ιστορία των Θρακών πολεμιστών που   από το Ρούπελ μέχρι τον Εχίνο και τη Νυμφαία υπερασπίστηκαν  την ιδιαίτερη πατρίδα τους .
Το 29ο Σύνταγμα Πεζικού αντιστάθηκε για τέσσερις μέρες  στον Εχίνο, με πάρα πολλά θύματα μεταξύ των οποίων και συμπατριώτες μας μουσουλμάνοι, ενώ αντίσταση για τρεις μέρες προέβαλλε  και  στην Νυμφαία. Τελικά οι Γερμανοί δεν κατόρθωσαν να  κυριεύσουν τα οχυρά και τα  προσπέρασαν συνεχίζοντας την προέλασή τους. 

Στη συνέχεια η Θράκη, πλην της γραμμής των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο, καταλήφθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι προέβησαν σε ενσωμάτωση της περιοχής, προσδοκώντας τον πλήρη εκβουλγαρισμό της. Τα θύματα της γερμανικής και βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη  ήταν χιλιάδες, όπως και οι πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή, μέχρι και την απελευθέρωσή τους.  

Ακούστε τη συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη στο ραδιοφωνικό σταθμό Μάξιμουμ

Συνεχίζοντας την Ελληνική αντιστασιακή παράδοση στον Πόντο: Αιμίλιος Χατζηγεωργίου -Καδίογλου

Θ. Μαλκίδης
Συνεχίζοντας την ελληνική αντιστασιακή παράδοση στον Πόντο: Αιμίλιος Χατζηγεωργίου -Καδίογλου.

Μέρος της ομιλίας στην εκδήλωση που οργάνωσε  ο Ποντιακός Σύλλογος Πτολεμαΐδας και το Μουσικό Σχολείο Πτολεμαΐδας για την παρουσίαση του βιβλίου «Το αντάρτικο σωτηρίας στον Πόντο και ο οπλαρχηγός Αιμίλιος Χατζηγεωργίου-Καδίογλου»


Είμαστε ένας λαός, με στενή σύνδεση με την ιστορική μνήμη και την παράδοσή μας. Γεννιόμαστε μέσα στην ιστορία, γεννιόμαστε γνωρίζοντας ιστορία, μία ιστορία κυρίως αντίστασης. Όπως αυτή που γράφτηκε από χιλιάδες ανθρώπους στον Πόντο, όπως αυτή που έγραψε ο Αιμίλιος Χατζηγεωργίου -Καδίογλου , σ’ αυτόν που πρέπει να γονατίσουμε μπροστά του τιμώντας τον αγώνα του και την προσφορά του, όπως ακριβώς γράφει ο Ρίτσος: “Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του”

Ωστόσο αυτή η ιστορική μνήμη, πορεία και ταυτότητα, η ελληνική αντιστασιακή ιστορία στον Πόντο, ο αγώνας του , εξαφανίστηκε γιατί το πέπλο προπαγάνδας που σκέπασε την πατρίδα μας δεν άφησε να περάσει τίποτα. Σήμερα στην Ελλάδα, πιο πολλές είναι οι αναφορές για τον Κεμάλ παρά για τη Γενοκτονία που διέπραξε ο Μουσταφά Κεμάλ, είναι μηδαμινές οι αναφορές για την ελληνική αντίσταση στον Κεμαλισμό και ανύπαρκτες για φυσιογνωμίες όπως ο Αιμίλιος Χατζηγεωργίου -Καδίογλου. Αυτό που ζούμε σίγουρα δεν είναι Ελλάδα, «να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό» γράφει ο Μικρασιάτης Γιώργος Σεφέρης.

Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να μην γνωρίζει στην ολότητά του το Ποντιακό ζήτημα, δεν μπορεί να μην γνωρίζει τα τάγματα εργασίας και την δολοφονία των ανδρών, την εξόντωση της πνευματικής και θρησκευτικής ηγεσίας το 1921 στην Αμάσεια, τη Γυναικοκοκτονία και την Παιδοκτονία, να μην γνωρίζει το αντάρτικο του Πόντου, τον Αιμίλιος Χατζηγεωργίου -Καδίογλου, ο οποίος αντιστάθηκε μαζί με χιλιάδες συναγωνιστές του στην Γενοκτονία και έσωσε τους συνανθρώπους του, τους προγόνους σας. Αρκετοί που βρίσκονται ανάμεσά μας σήμερα, δεν θα υπήρχαν αν δεν αντιστεκόταν ο Αιμίλιος Χατζηγεωργίου -Καδίογλου. Και ξεκινώντας από εκεί ας τον έχουμε πρότυπο αντίστασης και ανάστασης της πατρίδας μας.