Εκδήλωση από τη Δημοτική Ενότητα Φερών για τη Γενοκτονία και την Άλωση

Εκδήλωση με θέμα: «Από την πτώση της Κωνσταντινούπολης και την γενοκτονία των Ελλήνων, στην αναγέννηση», διοργανώθηκε το Σάββατο 28 Μαϊου 2011, από την Δημοτική Ενότητα Φερών, με ομιλητής τον κ. Θεοφάνης Μαλκίδη.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Αμφιθέατρο της Δημοτικής Ενότητας Φερών, με την παρουσία του Αντιδημάρχου Φερών κ. Γκότση Νικόλαου, του Αντιδημάρχου Τεχνικών Υπηρεσιών κ. Γεωργακόπουλου Χρήστου, του Προέδρου του Δημοτικού Ραδιοφώνου κ. Δουνάκη Κωνσταντίνου, του Προέδρου της Δημ. Κοιν. Φερών κ. Πεμούση Αθανάσιου, Τοπικών Συμβούλων, αξιωματικών της 31ης Μ/Τ και πολλών δημοτών.
Την εκδήλωση προλόγισε ο Αντιδήμαρχος Φερών συνδέοντάς την με την επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης και με την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας Ελληνισμού, ενώ χαιρετισμό απεύθυνε ο Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών κ. Γεωργακόπουλος Χρήστος.
Η εκδήλωση που ήταν διανθισμένη με οπτικοακουστικό υλικό συνεπήρε τους συμμετέχοντες με την περιεκτικότητα, την αμεσότητα, και την απλότητα του λόγου του κ. Μαλκίδη Θεοφάνη.

Δημοτική Ενότητα Φερών

Γενοκτονία. Βιβλίο στην ιταλική γλώσσα

Θεοφάνης Μαλκίδης
Il Genocidio dei Greci (Η γενοκτονία των Ελλήνων )
Έκδοση στην Ιταλική γλώσσα.
Μετάφραση:Franca Aizza
Αθήνα 2011.Εκδόσεις Γόρδιος Μακεδονίας 17 –τηλ. 210-8252279
e-mail: gordiosbooks@yahoo.gr

Η γενοκτονία αποτελεί ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας του οποίου η καταδίκη θα πρέπει να είναι καθολική, όποια συμφέροντα και εάν θίγονται ενώ το χρονικό διάστημα, όσο μεγάλο και να είναι αυτό, που έχει περάσει από την τέλεση του εγκλήματος δε θα πρέπει να μειώνει στο ελάχιστο το έγκλημα και την ευθύνη αυτών που το διέπραξαν.
Ο 20ος αιώνας αποτελεί αναμφισβήτητα μία φάση όπου το έγκλημα της γενοκτονίας εμφανίστηκε και επανεμφανίστηκε συνεχώς και με μεγάλη συχνότητα. Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων, το εβραϊκό ολοκαύτωμα, υπήρξαν πράξεις από καθεστώτα που παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφαιρώντας εκατομμύρια ζωές και εξαφανίζοντας ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων ετών.
Το βιβλίο περιλαμβάνει τα βασικά σημεία για τη Γενοκτονία που στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 περίπου Έλληνες, και αναλύει τα ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά δεδομένα που προέκυψαν μετά την απόφαση των Νεότουρκων και των Κεμαλικών για εξαφάνιση των Ελλήνων.
Το βιβλίο αποτελεί συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης ενός ζητήματος, της γενοκτονίας των Ελλήνων, ζήτημα το οποίο έμεινε στο περιθώριο για λόγους και συμφέροντα έξω από την ιστορική αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Επίσης, το βιβλίο για τη Γενοκτονία στην Ιταλική γλώσσα, θέλει να συνεισφέρει στην μεγάλη προσπάθεια που γίνεται σε όλον τον κόσμο για την διεθνοποίηση και αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων. Μία προσπάθεια που με τη βοήθεια και των αγώνα των ανθρώπων που σέβονται τις αξίες της ανθρώπινης ζωής, της μνήμης, της φιλίας και του κοινού, βασισμένου στην ειλικρίνεια, μέλλοντος θα έχει νικηφόρο αποτέλεσμα.

IL GENOCIDIO DEI GRECI

THEOFANIS MALKIDIS IL GENOCIDIO DEI GRECI

Traduzione: Franca Aizza*

Edizioni Gordios Atene 2011 Tel 210- 82525279
e-mail: gordiosbooks@yahoo.gr

È un dato di fatto che lo sforzo di mettere assieme tutte le tessere di quell’immenso mosaico rappresentato dall’Ellenismo che viveva nello Stato ottomano la cui decadenza, già cominciata agli inizi del XX secolo, culminò tra il 1922 e il 1923, trova molti sostenitori fra i Greci soprattutto fra quelli della nuova generazione. Per loro l’origine è sinonimo di civiltà, di teatro, di musica, di architettura, di gastronomia. È la storia dello spirito greco antico, bizantino, neogreco, è la cultura, è la questione del genocidio.Trattare il tema del genocidio dei Greci a livello internazionale rappresenta quindi il tentativo di riacquistare l’identità storica e culturale dal momento che, per molti di essi, non è sufficiente affermare che sono profughi o che danzano bene. Non possono emozionarsi nelle commemorazioni e non possono ricordare la loro patria quando la storiografia e un’élite politica tenta di distorcere la verità e di imporre l’oblio. Al giorno d’oggi per questi giovani è importante agire come profughi che hanno ben presente la propria origine, con dignità e rispetto di se stessi.
La proposta di pubblicare un libro riguardante il tema della riacquisizione di una parte della storia collegata alla violenza di massa culminata con l’espulsione dei Greci che vivevano nello Stato ottomano ha incontrato l’approvazione sia di individui sia di organismi che, negli ultimi anni, stanno facendo sul tema stesso molti e sostanziali passi avanti. Così, oltre ai principali eventi storici che era necessario mettere in evidenza visto che, fino a poco tempo fa, erano sconosciuti sotto l’aspetto bibliografico, scientifico e soprattutto politico, bisognava anche sottolineare l’evoluzione attuale su un tema - quello del genocidio - che ha lasciato un segno nei Greci all’inizio del XX secolo. In effetti, dal momento che il genocidio è ritenuto un reato non soggetto a prescrizione, il presente lavoro vuole riportare in primo piano un eccidio di massa che, per ragioni politiche, per interessi, per logiche diverse è stato cancellato dalla memoria. Vengono qui riportati gli avvenimenti storici che riguardano il genocidio rispetto ai quali – di recente – sta prendendo piede un atteggiamento di dubbio e persino di negazione e inoltre vengono premessi tutti i principali argomenti che dimostrano l’effettivo compimento del genocidio nei confronti dei Greci che vivevano nell’Impero ottomano e nella Repubblica turca, nella Tracia, nel Ponto e nella Ionia, a Costantinopoli, a Imbro e a Tenedo. Il testo rappresenta un piccolissimo contributo a sostegno del tema specifico riguardante gli eccidi di massa contro i Greci, tema che di recente, sta trovando sempre più numerosi sostenitori e ricercatori in tutto il mondo.
Infine, vorrei sottolineare un particolare elemento riguardante il genocidio dei Greci che ha relazione con i giovani: i bambini e soprattutto i neonati assassinati durante il genocidio stesso costituiscono, insieme alle donne, un particolare aspetto dell’eccidio di massa, quello che, in altri termini, fu chiamato “assassinio del futuro”.
Dedico questo libro a quelle donne, a quei bambini, a quei neonati, a quei giovani che raggiunsero la vita eterna prima ancora di conoscere la vita terrena e diedero – con il loro sacrificio – la possibilità a centinaia di individui di salvarsi e per migliaia di individui costituirono un esempio.
Theofanis Malkidis

Alexandroupolis – Grecia
Maggio 2011

Μουσταφά Κεμάλ και μνημείο....

Φάνης Μαλκίδης

Το φερόμενο ως σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ ως μνημείο!

Δε θα αναφερθώ στην απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού να κηρυχθεί ως μνημείο το φερόμενο ως σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ, γνωστού και ως Αταττούρκ, στη Θεσσαλονίκη. Είναι μία απόφαση που θα κριθεί, στην ουσία και στον τύπο της από την ιστορία και κυρίως από αυτούς που έχουν βλέπουν το ελλαδικό κράτος, το οποίο ενώ έχει ψηφίσει νόμους που ονομάζουν τον Κεμάλ ως βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, να χαρακτηρίζει μνημείο το φερόμενο ως σπίτι του!

Παρά την προπαγάνδα, ότι ο Μουσταφά Κεμάλ γεννήθηκε το 1881 στη Θεσσαλονίκη, στο τριώροφο κτήριο, το οποίο είχε χτίσει ο πατέρας του και βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αποστόλου Παύλου και Αγίου Δημητρίου (τότε Γενί Καπί και Νουμάν Πασά), εμείς υποστηρίζουμε ότι ο ισχυρισμός της γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη και στο συγκεκριμένο κτίριο είναι ένας μύθος.
Ο Κεμάλ γεννήθηκε στη Χρυσαυγή (Σαρίγερ) Λαγκαδά και μάλιστα το 1981, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μουσταφά Κεμάλ, επισκέφθηκε την Χρυσαυγή (το κτίριο της τότε κοινότητας) ο Τούρκος πρόξενος Θεσσαλονίκης μαζί με τον γραμματέα του (εφημ. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ, 10 Μαΐου 1981) συνοδευόμενοι και από Τουρκικό τηλεοπτικό συνεργείο.
Ο πρόξενος ήξερε την αλήθεια και γι’ αυτό παρακάλεσε τους κατοίκους να του υποδείξουν το ακριβές σημείο γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ, απ΄ όπου πήρε πολλές φωτογραφίες. Σε κάποια στιγμή αποκάλυψε στους Έλληνες συνοδούς του: «γνωρίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια, αλλά είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε επίσημα και καταλαβαίνετε το λόγο…». Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να χρηματοδοτήσει την ανέγερση μουσείου, το οποίο θα βοηθούσε και την ανάπτυξη του χωριού…

Το 1981 πάλι, με αφορμή τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Κεμάλ, οι βουλευτές Νικήτας Βενιζέλος και Κ. Μπαντουβάς, με ερώτησή τους στο Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, αμφισβήτησαν επισήμως τη θεωρία ότι το σπίτι δίπλα στο Τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκε οΚεμάλ, επικαλούμενοι μάλιστα και αυτοί την μαρτυρία της ίδιας της αδελφής του της Μακμπουλέ, όπως διασώθηκε σε τουρκικές βιβλιογραφικές πηγές (Aydemir κλπ)

Στην δεκαετία του 1930, μετά το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας και συγκεκριμένα 1934 η Ελληνική κυβέρνηση ανάρτησε έξω από το σπίτι, μία πινακίδα όπου αναφερόταν ότι «εδώ γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ». Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1937 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, έδωσε εντολή στο δήμο Θεσσαλονίκης να αγοράσει το σπίτι από την οικογένεια Σεραφειμίδου, που το κατοικούσε. Όταν η οικογένεια αρνήθηκε να το πουλήσει, τότε το κράτος προχώρησε στην απαλλοτρίωσή του. Μετά, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κ. Μερκουρίου, ενημέρωσε με επιστολή του την κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, ότι χαρίζει το σπίτι στο Τουρκικό κράτος.
Η Τουρκία μετέφερε έπιπλα από τα ανάκτορα Ντολμά Μπαχτσέ και Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης, ακόμα και ρούχα του Κεμάλ, τα οποία εκθέτονται πλέον στο δίνοντας την εντύπωση στον επισκέπτη, ότι χρησιμοποιήθηκαν μέσα σε αυτό το σπίτι από τον ίδιο τον Κεμάλ.
Πέρα από αυτό, συχνά – πυκνά αλλά και κάθε 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας, για την Τουρκία ημέρα εξόντωσης των Ελλήνων, χιλιάδες επισκέπτες καταφθάνουν για να προσκυνήσουν το «σπίτι». Μία κατάσταση η οποία συνεχίζεται και μάλιστα με όρους που απαξιώνουν την ελληνική ιστορία.
Συν τοις άλλοις, στο φερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ γράφτηκε μία από τις μεγαλύτερες προβοκάτσιες στην παγκόσμια ιστορία.

Η έκρηξη τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955 στον κήπο του τουρκικού Προξενείου Θεσσαλονίκης και έξω από το φερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ αποτέλεσε την αφορμή για τον πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά διωγμό μίας αυτόχθονης ομάδας, των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Ο κλητήρας του Προξενείου της Θεσσαλονίκης έπεσε σε αντιφάσεις σχετικά με τα αίτια της έκρηξης και τελικά ομολόγησε ότι αυτός έβαλε τη βόμβα, προσθέτοντας ότι του την έδωσε ο Οκτάυ Εγκίν, φοιτητής της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από την Κομοτηνή, ο οποίος και ομολόγησε την πράξη του, ενώ αποδείχθηκε ακόμη ότι η ίδια η βόμβα είχε έρθει από την Τουρκία μέσα στον διπλωματικό σάκο του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής! Ο Εγκίν αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και ο τούρκος πρόξενος της Κομοτηνής Αχμέτ Ουμάρ, τον φυγάδευσε στην Τουρκία, όπου εργάστηκε αρχικά στον ραδιοσταθμό της Κωνσταντινούπολης, στη διεύθυνση του Αστυνομικού σώματος, στην Υπηρεσία Πληροφοριών (ΜΙΤ), ενώ το 1993 διορίστηκε νομάρχης στην Καππαδοκία!

Το φερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ αποτελεί ένα χώρο που πέρα από το ψεύδος περί της γνησιότητάς του, εμπεριέχει και συνιστώσες του σεβασμού του σύγχρονου ελληνικού κράτους προς τους πολίτες τους. Πως μπορεί δηλαδή να κηρύσσεται μνημείο ο χώρος που τιμάται ο Κεμάλ, ο θύτης της γενοκτονίας χιλιάδων ανθρώπων; Γιατί δεν μπορεί υποκριτικά να μιλάς για Γενοκτονία, να ψηφίζεις σχετικούς νόμους περί ημέρας μνήμης και την ίδια στιγμή να τιμάς αυτόν που έχεις ονομάσει σε επίσημο κρατικό - νομικό έγγραφο ως υπεύθυνο της Γενοκτονίας. Για τη στάση αυτή θα έχουμε μία, έστω, απάντηση;