EΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ - ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΗ ΔΕΛΤΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Η Γενοκτονία. Ιστορία, πολιτική και αναγνώριση

Του Θεοφάνη Μαλκίδη

Μέρος των ομιλιών στις εκδηλώσεις που οργάνωσαν για τη Γενοκτονία o Μορφωτικός Σύλλογος Σερβίων “Τα Κάστρα” στα Σέρβια Κοζάνης και ο Δήμος Αμφίπολης, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ποντίων Παφραίων “Ηλίας Πάνου” και η Εύξεινος Λέσχη Παγγαίου, στην Νέα Μπάφρα Σερρών.
Τις εκδηλώσεις στην Νέα Μπάφρα χαιρέτησαν το μέλος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδας Αρτίν Παπαζιάν και ο πρόεδρος της Ένωσης Ασσυρίων Ελλάδας Κυριάκος Μπατσάρας

“Δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους” γράφει ο πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον, καταγράφοντας την καταστροφή της πόλης το 1922.

Με τη δημιουργία του φασιστικού- ρατσιστικού κινήματος των Νεότουρκων, εμφανίστηκε και εδραιώθηκε η εθνικιστική ιδεολογία, και με την κατάκτηση της εξουσίας το 1908 εκδηλώθηκε η θέληση να εξαφανιστούν οι αυτόχθονες πληθυσμοί. Οι Έλληνες ήταν ένας από τους κεντρικούς στόχους.

O ηγέτης των Νεότουρκων Ταλαάτ πασά ανέφερε ότι “το Οθωμανικό κράτος μίκρυνε τόσο που κοντεύει να εξαφανιστεί. Για να διατηρήσουμε όσα εδάφη απέμειναν πρέπει να απαλλαγούμε από τους ξένους λαούς... Είναι επείγον για πολιτικούς λόγους οι Έλληνες κάτοικοι των ακτών της Μικράς Ασίας να αναγκαστούν να εκκενώσουν τα χωριά τους για να εγκατασταθούν στα βιλαέτια του Ερζερούμ και της Χαλδίας”.

Το φασιστικό μόρφωμα του Κεμάλ, του δασκάλου του Χίτλερ, αποτελεί τη συνέχεια κινήματος των Νεότουρκων, που υλοποίησε τις πιο σκληρές εθνοκτόνες διαδικασίες εναντίων των Ελλήνων. Ο Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα του Πόντου την 19^η Μαΐου 1919 και ολοκληρώνει την τελευταία φάση της Γενοκτονίας. Έτσι, το κεμαλικό κράτος, η Τουρκία, δημιουργήθηκε στη βάση της εξαφάνισης κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας.

Οι διωγμοί, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε Γενοκτονία, αποτέλεσαν την τραγικότερη σελίδα της ζωής του ελληνικού πληθυσμού που ζούσε στο οθωμανικό κράτος και μετέπειτα κεμαλικό καθεστώς και στοίχισαν τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες, Ελληνίδες και παιδιά, ενώ οι διασωθέντες εκριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες και κατέφυγαν πρόσφυγες διωκόμενοι στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, ενώ άγνωστος αριθμός παρέμειναν ως εξισλαμισμένοι-ελληνόφωνοι στον Πόντο.

Η δυναμική της δεκαετίας του 1980 και του 1990 που ανέδειξε το αίτημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας δημιούργησε νέα δεδομένα, και ειδικότερα τη διεθνή ανάδειξη του ζητήματος. Μέχρι σήμερα τη Γενοκτονία των Ελλήνων έχουν αναγνωρίσει, εκτός της Βουλής των Ελλήνων, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας (1995), το κοινοβούλιο της Σουηδίας (2010), η βουλή της Νότιας Αυστραλίας (2009) και της Νέας Νότιας Ουαλίας (2013) και διάφορες πολιτείες και φορείς των ΗΠΑ.

Η υπόθεση έχει απασχολήσει το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ, τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη καθώς και την Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (2006), με την κατάθεση της έκθεσης του Ολλανδού ευρωβουλευτή Camiel Eurlings. Επίσης το 2007 η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών αναγνώρισε με ψήφισμά της τη Γενοκτονία των Ασσυρίων και των Ελλήνων στο διάστημα 1914-1923.

Τα παραπάνω υλοποιήθηκαν μετά από παρεμβάσεις Ελλήνων και φιλλελήνων, ενώ η ελλαδική πολιτεία όταν δεν ήταν απούσα, ήταν απέναντι. Από την αρχή διεκδίκησης της αναγνώρισης της Γενοκτονίας μέχρι σήμερα...

Από την άλλη πλευρά, σχεδόν έναν αιώνα μετά την τέλεση του εγκλήματος, η τουρκική πολιτική της άρνησης της Γενοκτονίας δεν έχει αλλάξει από πλευράς πολιτικών και κυβερνήσεων, παρόλο που τα τελευταία χρόνια αυξάνουν οι φωνές οι οποίες λένε την ιστορική αλήθεια.

Όπως επισημαίνει η Gulan Avci, μέλος του σουηδικού κοινοβουλίου, που ψήφισε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων (των Αρμενίων και των Ασσυρίων) τον Μάρτιο του 2010,

"...κάθε φορά που ακόμα μία χώρα αναγνωρίζει τη Γενοκτονία, η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά στην Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία... Το τελευταίο στάδιο της Γενοκτονίας είναι η άρνησή της, και δυστυχώς σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το στάδιο... Όσο η Τουρκία προσπαθεί να σκεπάσει το θέμα δεν θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση. Αν η μνήμη των θυμάτων δεν αποκατασταθεί, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να επουλώσουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν. Για αυτό είναι σημαντικό όλες οι δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν σε ανθρώπινες αξίες, να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να ασκούν πίεση στην Τουρκία προκειμένου να αρχίσει να λέει την αλήθεια και να παραδεχθεί τη Γενοκτονία..."

Παρόλο που αρκετοί παραβλέπουν τα εγκλήματα στο βωμό των σκοπιμοτήτων, η ανθρωπότητα έχει χρέος να αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις. Το πέρασμα του χρόνου δεν θα είναι εμπόδιο για τις νέες γενιές των Ελλήνων και των δημοκρατικών ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, και οπωσδήποτε και στην Τουρκία. Όλοι αυτοί δεν θα εγκαταλείψουν τον αγώνα, επειδή ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα θα φτάσει εκείνη η στιγμή που το να αρνείται κανείς τη Γενοκτονία θα είναι παράλογο. Το δίκαιο, ο λόγος, η ιστορία και η αλήθεια θα νικήσουν.

Δείτε την εκπομπή στη Δέλτα Τηλεόραση για τη Γενοκτονία

Οίνοπα ΠΟΝΤΟΝ

 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Οίνοπα ΠΟΝΤΟΝ

1.Η συγκλονιστική επιγραφή

 

Η πρόσφατη παρουσία μου για άλλη μία φορά στην Φρανφκούρτη για να μιλήσω σχετικά με την υπόθεση της Γενοκτονίας, με έφερε ξανά στις όχθες του ποταμού Μάιν, εκεί που πριν πολλά χρόνια αντίκρυσα με έκπληξη την περίφημη επιγραφή, “«ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ». Όπως και τότε, έτσι και τώρα η επιγραφή στην γερμανική αυτή πόλη, με τους πολλαπλούς συνειρμούς στην νεώτερη ελληνική (οικονομική) ζωή, σε γεμίζει γαλήνη, ηρεμία και ξεχωριστά συναισθήματα.

Ο επισκέπτης όπως και ο κάτοικος της πόλης κατηφορίζει τη Σβάιτσερ Στράσσε και αφού πάρει κατεύθυνση προς τα δεξιά βαδίζει παράλληλα προς τον ποταμό Μάιν, μπροστά από τα μουσεία. Ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της Άιζερνερ Στεγκ, της πιο κεντρικής γέφυρας για πεζούς του ποταμού Μάιν, κατευθυνόμενος προς το κέντρο της πόλης. Στο μέσον περίπου της γέφυρας, η επιγραφή στα ελληνική γλώσσα είναι μοναδική:

«ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»,

Ένας στίχος του Ομήρου από την Οδύσσεια, στην ελληνική γλώσσα, βρίσκεται στο οικονομικό κέντρο της Ευρώπης και της Γερμανίας, στο πιο κεντρικό σημείο της Φρανκφούρτης.

O Οίνωψ Πόντος- υπάρχει ομότιτλο βιβλίο της Henriette Mertz, “THE WINE DARK SEA - HOMER'S HEROIC EPIC OF THE NORTH ATLANTIC” και στην ελληνική “Οίνωψ Πόντος”, που θέλει τον Οδυσσέα να ταξιδεύει στην αμερικανική ήπειρο- είναι η θάλασσα με το βαθύ σκοτεινό κρασάτο χρώμα. Αλλόθροοι άνθρωποι, ήταν οι άνθρωποι και οι λαοί που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, οι αλλόγλωσσοι, οι ξενόγλωσσοι.

Ο Ν. Ζαΐρης στον πρόλογο του βιβλίου της Μertz αναφέρει σχετικά με τον όρο Οίνωψ Πόντος: «Εις το λεξικόν ΣΟΥΔΑ η λέξις ερμηνεύεται ως ακολούθως: «Οίνοψ και Οίνοπος. οίνοπι μέλανι. οινωπός δε οινώδης διαυγής μέλας., εις δε τον Ησύχιον, οίνοπα μέλαν, οινώδη τη χροιά (οινόπη αμπέλλου μελαίνης είδος)». Η κυρίαρχος λοιπόν ερμηνεία της λέξεως είναι το μαύρον χρώμα, ερμηνεία εξ’ άλλου που επιβιώνει και μέχρι των ημερών μας. «Τον κατάπιε το μαύρο κύμα» ή «παραδέρνει στις μαύρες θάλασσες» κ.λπ., είναι φράσεις κοιναί και σήμερον εις την ναυτικήν οικογένειαν. Ομοίως και ο Εύξεινος Πόντος «Μαύρη Θάλασσα» καλείται ένεκα της αγριότητός του. Συνεπώς, η λέξις «οίνοπος» υποδηλοί εδώ χαρακτηρισμόν της θαλάσσης υπό των ναυτικών αποδιδομένην, και ουχί την χροιάν αυτής.

Αι αγγλικαί μεταφράσεις, εν αδυναμία ευρισκόμεναι να αποδώσουν σαφώς την φράσιν ουχί εξ αγνοίας της Ελληνικής γλώσσης αλλά εξ αγνοίας του τρόπου δια του οποίου αύτη εκφράζεται -όστις επιβιώνει αναλλοίωτος μέχρι και της εποχής μας παρά τοις Έλλησιν- τον αποδίδουν ως «The Wine Dark Sea«, παλαιότεραι δε μεταφράσεις τον απέδωσαν ως «Η Θάλασσα με το Βαθύ Κρασάτο Χρώμα» ή «Η Σκοτεινοκρασάτη Θάλασσα», που δεν είναι άλλο τι, ως είρηται, παρά μετάφρασις της μεταφράσεως εκ του πρωτοτύπου».

 

2. Η Οδύσσεια στην Φρανκφούρτη

Η επιγραφή αυτή που βρίσκεται στην Φρανκφούρτη υπάρχει στην Οδύσσεια ( Α.180-184), όπου η θεά Αθηνά εμφανίζεται στο σπίτι του Οδυσσέα στην Ιθάκη μεταμφιεσμένη στον αρχηγό των Ταφίων Μέντη. Ο γιος του Οδυσσέα Τηλέμαχος καλωσορίζει τον ξένο, προστάζει να φέρουν φαΐ και κρασί και ρωτάει ποιος είναι: Τότε η θεά Αθηνά ως Μέντης απαντά ως εξής: «Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω.
νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισινπλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους,
ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον.»

Οι Νίκος Καζαντζάκης και Γιάννης Κακριδής στη γνωστή απόδοση της Οδύσσειας μετέφεραν ως εξής τους στίχους αυτούς: «πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου. Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ’ έχουν ρήγα.
Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου. Ταξιδεύω
για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο,
στραφταλιστό να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»

Οι «αλλόθροοι άνθρωποι» μεταφράζονται ως «αλλόγλωσσος τόπος» και ο «οίνωψ Πόντος» ως «κρασάτο πέλαγος» και αποδίδουν πάντα τον όρο «οίνοπα πόντον», όπου αυτός βρίσκεται στην Οδύσσεια (Β.421, Γ.286, Δ.474, Ε.349, Ζ.170) ως «κρασάτο πέλαο».

Ο Ζήσιμος Σιδέρης στην δική του απόδοση της Οδύσσειας, (Αθήνα εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος) μεταφέρει το απόσπασμα ως εξής: «Ο Μέντης τ’ Αγχιάλου ο γιος παινεύομαι πως είμαι
και τους Ταφιώτες κυβερνώ τους θαλασσοθρεμμένους.
Κι ήρθα με το καράβι εδώ, σίδερο φορτωμένο,
τώρα, και πάω σ’ αλλόγλωσσους ανθρώπους στην Τεμέση,
τη θάλασσα αρμενίζοντας, χαλκό να πάρω εκείθε».

Δεν αποδίδει δηλαδή το «οίνωψ», ενώ το ίδιο πράττει στο Β.241, στο Γ.286 το αποδίδει ως «μαβύ γιαλό», στο Δ.474 ως «αφρισμένη θάλασσα», στο Ε. 349 ως «αφρισμένα κύματα», ενώ αποφεύγει να αποδόσει το «οίνωψ» στο Ζ.170.

Ο Αργύρης Εφταλιώτης αποδίδοντας την Οδύσσεια αφήνει τον όρο στο Α.183 χωρίς ερμηνεία, ενώ τον μεταφέρει ως «μαύρα πέλαα» στο Β.421 και Δ.474, «μελανά πέλαγα» στο Γ.286, «μελανά πελάγη» στο Ε.349, ή «μαύρα πελάγη» στο Ζ.170. Από την πλευρά του ο Ιάκωβος Πολυλάς αποδίδοντας την Ιλιάδα, αφήνει τον όρο χωρίς ερμηνεία (Β.613) ή τον δίδει ως «απέραντα πελάγη» (Ε.771), ή «μελαμψά πελάγη» (Η.88).

 

Γενοκτονία: Μετά τη Σταύρωση, έρχεται η Ανάσταση της δικαίωσης και της αναγνώρισης

 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Γενοκτονία: Μετά τη Σταύρωση, έρχεται η Ανάσταση της δικαίωσης και της αναγνώρισης

Μέρος της ομιλίας του Θ. Μαλκίδη στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος Γυναικών Κιμμερίων Ξάνθης “Ζωοδόχος Πηγή”

 

Η συγκυρία είναι πραγματικά μοναδική. Σε όλον τον κόσμο, όλοι μιλούν για το ζήτημα που σημάδεψε την νεώτερη ελληνική ιστορική πορεία και διαδρομή.Μιλούν, αναφέρονται και πράττουν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας που σταμάτησε και εκδίωξε την ελληνική παρουσία στην Ανατολή, που στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες, Ελληνίδες, βρέφη, παιδιά και ηλικιωμένους και άφησε εκατοντάδες χιλιάες πρόσφυγες, αγνοούμενους και ορφανά

Μάλιστα στο χώρο αυτό όπου δραστηριοποιούνται γυναίκες, υπάρχει πολύ καλή γνώση για τι σημαίνει βιασμός, αφαίρεση της ζωής του παιδιού που κυοφορεί η γυναίκα, τι συμβολίζει ο αγνοούμενος στο σπίτι, το ορφανό παιδί και η απουσία της μάνας.

Είναι πράγματι συγκλονιστικό να νιώθεις και να γεύεσαι τους καρπούς μίας μοναδικής (και μοναχικής ) προσπάθειας, που γίνεται εδώ και χρόνια. Μία προσπάθεια που έχει πολλές, αμέτρητες, δοκιμασίες, θλίψεις και δυσκολίες, αλλά μία χαρούμενη είδηση τις διώχνει όλες. Μάλιστα εάν οι χαρές είναι ακόμη περισσότερες, σου δίνεται η δυνατότητα να συνεχίσεις γνωρίζοντας ότι δεν είσαι μόνος. Αυτό δείχνει η πρόσφατη πορεία από το Γερεβάν μέχρι το Βερολίνο και από τη Ρώμη μέχρι την Αυστραλία. Νιώθεις ότι όταν προσεύχεσαι στο Θεό και σκέφτεσαι τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, τα 1.000.000 και πλέον θύματα- αυτούς έχεις συνοδοιπόρους τόσα χρόνια και μάλιστα χωρίς να σε προδώσουν- ο αγώνας αυτός θα είναι νικηφόρος.

Είναι ιδιαίτερη στιγμή η παρούσα. Παρά τις Συμπληγάδες που ορθώνει κάθε μέρα η Ελλάδα του “συνωστισμού” και των υπονομευτών και η εχθρική Τουρκία της άρνησης και της προπαγάνδας, όταν ακούς και βλέπεις τόσους πολλούς ανθρώπους, πολιτικούς, διπλωμάτες, ακαδημαικούς, να αναφέρονται στο μαζικό έγκλημα, τότε είσαι βέβαιος για το αποτέλεσμα. Μετά τη Σταύρωση, έρχεται η Ανάσταση της δικαίωσης και της αναγνώρισης.


Ακολουθούν οι επιστολές που στάλθηκαν από ακαδημαικούς από όλο τον κόσμο, το Φεβρουάριο του 2012, στο Κοινοβούλιο της Αρμενίας και του Ισραήλ για την αναγνώριση της Γενοκτονίας