Το τουρκικό πρόβλημα σήμερα

Θ. Μαλκίδης

Το τουρκικό πρόβλημα σήμερα

Για πάρα πολλά χρόνια υπάρχει στο δυτικό κόσμο, αλλά και σε μερίδα του λεγόμενου πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα και την Κύπρο, η αντίληψη ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί σε διεθνείς και ευρωπαϊκούς θεσμούς συνεργασίας,  αφενός θα εκδημοκρατιστεί και αφετέρου θα αποφύγει τη διολίσθηση σε ακραία πρότυπα εξουσίας. 

Αυτό είναι γνωστό ότι δεν έγινε αφού για πάνω από εξήντα χρόνια η Τουρκία είναι ενταγμένη σε όλους τους ευρωατλαντικούς (ΝΑΤΟ, Συμβούλιο της Ευρώπης, κλπ) θεσμούς,  εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να έχει αποβάλλει τα συμπλέγματα, τα οποία χαρακτηρίζουν ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά, φασιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. 

Από την άλλη είναι επίσης γνωστό ότι όλες οι αλλαγές οι οποίες έγιναν στην Τουρκία  τα τελευταία διακόσια χρόνια πραγματοποιήθηκαν μετά από παραινέσεις και απαίτηση της Δύσης. Καμία απολύτως εξέλιξη στο θεσμικό τουλάχιστον πεδίο για τον εκδημοκρατισμό και τα δικαιώματα των λαών δεν προήλθαν από την ίδια την απαίτηση της τουρκικής κοινωνίας και τη βούληση της εξουσίας. 

Έτσι η επιφανειακή τουρκική επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας δεν συνδέεται με την ουσιαστική πρόθεση αλλαγής της  στάσης της. Αυτό φαίνεται από την τουρκική θέση για την Κύπρο, για το Αιγαίο, για τη Θράκη, για το  Κουρδικό, για τον πόλεμο στη Συρία, για το προσφυγικό- μεταναστευτικό για να αναφέρουμε λίγα μόνο παραδείγματα.  Παραδείγματα  τα οποία δεν αφορούν ένα σύγχρονο δημοκρατικό  κράτος, αλλά ένα ολοκληρωτικό- φασιστικό που καταπατά τα δικαιώματα των λαών και αρνείται την ελευθερία τους. 

Όπως έχει  αναφέρει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει στην περιοχή είναι το Τουρκικό και η επίλυσή του είναι η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για την κατάρρευση του Φασισμού και για την  Ελευθερία και τη  Δημοκρατία στην περιοχή!

Για το τουρκικό ζήτημα, δείτε τη συζήτηση του Θ. Μαλκίδη με τους Αχμέτ Ασκάρ, εκπρόσωπο της επιτροπής τουρκοκρατούμενης Αλεξανδρέττας και Κιλικίας και Χρόνη Αμανατίδη, μέλος της επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, στη Δέλτα Τηλεόραση Θράκης.

Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος: Αλέξανδρος Υψηλάντης

Θ. Μαλκίδης 

Ξεκινώντας την Επανάσταση Ελευθερίας: Αλέξανδρος Υψηλάντης και  Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος


Στις 24 Φεβρουαρίου 1821,  ο Αλέξανδρος Υψηλάντης  εκδίδει στο Ιάσιο την προκήρυξη του Αγώνα Ελευθερίας με τον τίτλο  «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», ενώ δύο μέρες πριν  είχε σηκώσει τη σημαία της «Αγιασμένης Επανάστασης» όπως ονομάζει το ξεσηκωμό ενάντια στην τυραννία  ο Φώτης Κόντογλου .

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης   γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, και της Ελισάβετ το γένος Βακαρέσκου, μίας από τις μεγαλύτερες οικογένειες της Ρουμανίας. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν γόνος εύπορης και ισχυρής οικογένειας του Βυζαντίου με καταγωγή από τα Ύψαλα της Τραπεζούντας στον Πόντο. Ο ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης και γραμματέας του Δημήτριου Υψηλάντη, αρχιστράτηγου και αδελφός του αρχηγού της Επανάστασης, Ιωάννης Φιλήμονας αποτελεί σημαντική πηγή για την διαδρομή της οικογένειας Υψηλάντη. Ο Φιλήμονας αναφέρει ότι η οικογένεια Υψηλάντη μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης κατέφυγε στην αυλή των Κομνηνών της Τραπεζούντας, μαζί με άλλες ισχυρές οικογένειες της αυτοκρατορίας (οικογένεια Μουρούζη, κλπ).
Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, πατέρας του Αλέξανδρου, υπήρξε μέγας διερμηνέας, και μεταφραστής στρατιωτικών εγχειριδίων. Ηγεμόνας της Μολδαβίας, ήρθε σε επαφή με τους Ρώσους για να εξυπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα και όταν το 1806 πληροφορήθηκε ότι οι Οθωμανοί θα το αποκεφάλιζαν κατέφυγε στη Ρωσία.
Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης από τον πρώτο γάμο του με τη Ραλλού Καλλιμάχη κόρη του ηγεμόνα της Μολδαβίας Ιωάννη Καλλιμάχη που αποκεφαλίστηκε το 1761, απέκτησε μία κόρη την Ελένη. Από το δεύτερο γάμο του με την Ελισάβετ Βακαρέσκου, απέκτησε τον Αικατερίνη και Μαρία, και τους Νικόλαο, το Δημήτριο, Γεώργιο, Γρηγόριο και τον Αλέξανδρο.

Το 1810 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου 1813), έχασε το δεξί του χέρι. Το 1814-1815 συμμετείχε ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας στο Συνέδριο της Βιέννης με τον βαθμό του υποστράτηγου.
Οι δημιουργοί της Φιλικής Εταιρίας και οι πρώτοι μυημένοι θεωρούσαν τον Υψηλάντη ως σημαντική προσωπικότητα για την επιτυχία της μυστικής οργάνωσης, η οποία είχε στόχο την απελευθέρωση του υπόδουλου ελληνικού στοιχείου.
Με την ανάληψη της αρχηγίας της Φιλικής Εταιρείας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, περνάει τον ποταμό Προύθο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και υψώνει τη σημαία της Επανάστασης, στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, στις 24 Φεβρουαρίου εκδίδοντας την προκήρυξη της Επανάστασης με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Στις 17 Μαρτίου 1821 ο Υψηλάντης, έχοντας οργανώσει ένα γενικό σχέδιο για την Επανάσταση καθώς και σχέδιο καταστροφής του τουρκικού στόλου στην Κωνσταντινούπολη, υψώνει τη σημαία της Επανάστασης.
Ο Ιερός Λόχος καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821 και ο Υψηλάντης μαζί με υπολείμματα του στρατού του, υποχώρησαν προς τα αυστριακά σύνορα. Οι συμμαχητές του Υψηλάντη Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης θα δώσουν την τελευταία μάχη στη Μονή Σέκου.

Ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε για έξι χρόνια, απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827, και δύο μήνες μετά, στις 19 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη Βιέννη. Ήταν μόλις 36 ετών.

Ο Υψηλάντης, όπως γράφει ο ιστορικός της Επανάστασης Σ. Τρικούπης, «είναι παράδειγμα πατριωτισμού, θυσίασε τη λαμπρή του θέση στον αυτοκράτορα, δαπάνησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του, έγινε όμως υποχείριος ιδιοτελών, ραδιούργων, κακόβουλων και προδοτών, αναγκαζόμενος να αγωνίζεται για να σώσει τη ζωή του…. Η μνήμη του Υψηλάντη, θα μείνει αιώνια τιμημένη για όσα επιχείρησε με θάρρος και κινδύνους, για όσα έπαθε για χάρη της πατρίδας και για την τελική ευνοϊκή έκβαση του Αγώνα που τον άρχισε πρώτος».

Τον Αγώνα θα τον κλείσει ο αδελφός του,  μία άλλη μεγάλη προσωπικότητα της Επανάστασης ο Δημήτριος Υψηλάντης στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 στην Πέτρα της Βοιωτίας.

Υ.Γ. Η ιστορία κράτησε να δώσει τους γνωστούς της συμβολισμούς για τον Ελληνισμό, για τον Πόντο, για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 το ελλαδικό κράτος δια της τότε κυβέρνησης ψηφίζοντας τον νόμο 2193, υιοθετεί την πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και καθιερώνει την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Είναι η αρχή, όπως και η πράξη του Υψηλάντη το 1821, για μία άλλη «Επανάσταση», αυτή για την Ιστορία και τη Μνήμη, οι οποίες παρέμειναν (και δυστυχώς παραμένουν) στο περιθώριο  για δεκάδες χρόνια....... 

Πως ανταπέδωσε η Ελλαδική πολιτεία την προσφορά του Αλέξανδρου Υψηλάντη; 

Το «1922» στην ελληνική ιστορία και η απαγόρευση του κινηματογραφικού έργου του Νίκου Κούνδουρου

Θ. Μαλκίδης 

Η Ελλάδα- κράτος λογοκρισίας και το «1922»

Διαβάζοντας το «1984» του Τζορτζ Όργουελ μπορεί ένας πολίτης και ειδικότερα ένας Έλληνας πολίτης να κατανοήσει πως λειτουργεί ένα κράτος, το οποίο  πέραν των άλλων, θέλει να ελέγξει ακόμη και την ιστορία.

Το 1922 και ότι αυτό συνεπάγεται για τη Γενοκτονία, την καταστροφή της Σμύρνης, την προσφυγιά, αποτελεί μία σημαντική τομή στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Είναι ίσως χειρότερο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, όπως έχει γραφεί, αφού κόπηκε η οικουμενική διάσταση του Ελληνισμού με την απώλεια ανθρώπων και τόπων της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Θράκης. 

Η στάση του ελλαδικού κράτους έναντι αυτής της απώλειας αγγίζει το κράτος του Όργουελ, αφού κάθε αναφορά, κάθε δραστηριότητα, κάθε βιβλίο, κάθε κινηματογραφική ταινία απαγορεύτηκε, λογοκρίθηκε, αποσιωπήθηκε, ενώ ακόμη και προσφυγικοί σύλλογοι έκλεισαν ως επικίνδυνοι για το καθεστώς. 

Η σύναψη συμφώνου φιλίας με την Τουρκία, η πρόταση για Νόμπελ Ειρήνης  στον δάσκαλο του Χίτλερ Μουσταφά Κεμάλ, η απόδοση της δήθεν οικίας του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη στο τουρκικό δημόσιο,  η τιμή στο μαυσωλείο του εμπρηστή της Σμύρνης Κεμάλ από πρωθυπουργούς και υπουργούς της Ελλάδας, η απαγόρευση ερευνών για τη Γενοκτονία (περίπτωση Πολυχρόνη Ενεπεκίδη), η απαγόρευση βιβλίων (περιπτώσεις Τατιάνας Γκρίτση -Μιλλέξ, Αλέξανδρου Διομήδη), η υπονόμευση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, είναι μερικές από τις συνιστώσες της στάσης απαγόρευσης της μνήμης της καθ΄ημάς Ανατολής και της ολοκληρωτικής λογοκρισίας που επέβαλλε το ελλαδικό κράτος. 

Μία κορυφαία στιγμή της πολιτικής αυτής επιλογής που προσπάθησε να εξαφανίσει τη μνήμη και την ιστορία αποτελεί και η απαγόρευση προβολής του κινηματογραφικού έργου «1922» του Νίκου Κούνδουρου. 

Ο θάνατος του  Έλληνα δημιουργού έφερε ξανά στο προσκήνιο τη διαδρομή που ακολούθησε το κινηματογραφικό του έργο, το οποίο βασισμένο  στο έργο του Ηλία Βενέζη «Νούμερο 31328»-  το «Άουσβιτς εν ροή» όπως  αποκάλεσε ο Ενεπεκίδης  τα τάγματα εργασίας- κατέγραψε τη Γενοκτονία, τις διώξεις, την καταστροφή, το προσφυγικό. 

Ο Νίκος Κούνδουρος θυμάται την πορεία της κινηματογραφικής του ταινίας λέγοντας  τα εξής: «1922. Μια ιστορία μνήμης. Ήταν η ώρα που το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σε μία ευλογημένη στιγμή της ύπαρξης του, λειτούργησε δημιουργικά και έξυπνα. Μας κάλεσε ο τότε πρόεδρος του, τον Κακογιάννη, τον Δημόπουλο και την αφεντιά μου και μας είπε «κάνετε ότι θέλετε». Και αυτό το «κάνετε ότι θέλετε» ξύπνησε μέσα μου ευφορία. Ήθελα να καταθέσω ένα ειλητάρι στην μνήμη της Μικρασιατικής οδύνης, όπως εγώ την έζησα μέσα από μια κοπελιά που είχε μαζέψει η μάνα μου από τις Χαμένες Πατρίδες. Δανείσθηκα το βιβλίο του Βενέζη, το «Νούμερο 31328» και έφτιαξα το δικό μου νούμερο, το «1922».

Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ο δρόμος προς τις κινηματογραφικές αίθουσες θα ήταν χωρίς εμπόδια.

Επί  Κωνσταντίνου Καραμανλή απαγορεύτηκε η προβολή της ταινίας επειδή το  Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας διαμαρτυρήθηκε  αναφέροντας  ότι τέτοιες ταινίες δυναμιτίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Κούνδουρος όμως πήρε αντίγραφο  του έργου, το οποίο προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1978, λαμβάνοντας τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας (Νίκος Κακαβουδάκης) Α' Ανδρικού (Βασίλης Λάγγος) και Α' Γυναικείου ρόλου (Ελεωνόρα Σταθοπούλου).

Η ταινία είχε την ίδια τύχη και με τις  κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, αφού το 1982, όπως γράφει  ο κριτικός κινηματογράφου Γιώργος Πισσαλίδης, το έργο επρόκειτο να προβληθεί στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βουδαπέστης. Όμως λίγο πριν την προβολή  επενέβη το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας, το οποίο με εντολή από την Αθήνα κατάσχεσε την ταινία, η οποία τελικώς αποδόθηκε στο δημιουργό της μόνο μετά από την  παρέμβαση του τότε  Υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Καψή. 

 Δεν μας εκπλήσσει η παραπάνω πράξη του ελλαδικού κράτους τόσο για την ταινία, όσο και για ανάλογα ζητήματα, εάν θυμηθούμε μόνο την  στάση του όταν επρόκειτο  να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τη Γενοκτονία. 
Για έσχατο αλλά όχι τελευταίο οφείλω να αναφέρω μία  προσωπική εμπειρία για την ταινία του αείμνηστου Νίκου Κούνδουρου: Αυτή δεν την είδα ποτέ στην ιδιαίτερη μου πατρίδα τη Θράκη αφού για τους παραπάνω προφανείς και  ευνόητους λόγους απαγορεύτηκε  και εκεί η προβολή της ...... 

Δείτε την ταινία του Νίκου Κούνδουρου 

Γκιουρούμτζε-Τραπεζούντα-Αδριανούπολη-Σμύρνη-Άουσβιτς-Δίστομο-Καλάβρυτα-Κύπρος

Θ. Μαλκίδης 

 Γκιουρούμτζε-Τραπεζούντα-Αδριανούπολη-Σμύρνη-Άουσβιτς-Δίστομο-Καλάβρυτα-Κύπρος

Στις 22 Φεβρουαρίου 1923 στον οικισμό Γκιουρούμτζε 85 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Καισάρειας, οι Κεμαλικοί, δάσκαλοι των Ναζί, τέλεσαν ένα ακόμη έγκλημα εναντίον του Ελληνισμού, εναντίον της ανθρωπότητας. 

Το σχέδιο μαζικής  δολοφονίας ανθρώπων και εξαφάνισης τόπων, πόλεων και χωριών  έδειξε στο Γκιουρούμτζε  πως η μήτρα του βρίσκεται στον Κεμαλικό φασισμό. Στη βαρβαρότητα που αναδείχτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα εναντίον Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, καθώς και άλλων λαών.

Στο Γκουρούμτζε το οργανωμένο σχέδιο των Κεμαλικών υλοποιήθηκε εναντίον Ελληνίδων, Ελληνίδων,  παιδιών και βρεφών.

Αφού το προηγούμενο χρονικό διάστημα οι Κεμαλικοί είχαν οδηγήσει άγνωστο αριθμό Ελλήνων στα τάγματα εργασίας, στα "Άουσβιτς εν ροή" όπως ονόμασε τη διαδικασία αυτή ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης,   συγκέντρωσαν στην πλατεία του Γκιουρούμτζε τους άνδρες όπου  δολοφόνησαν ορισμένους, ενώ στη συνέχεια έβαλαν   φωτιά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου είχαν κλείσει τους υπόλοιπους άνδρες μαζί με τα γυναικόπαιδα. Από ένα ακόμη ολοκαύτωμα γλύτωσαν ορισμένοι κάτοικοι οι οποίοι έσπασαν τις πόρτες της καιόμενης εκκλησίας, όπως και λίγα παιδιά. Ήταν τα ορφανά που μαζί με τους ελάχιστους διασωθέντες έθαψαν τους 125  δικούς τους ανθρώπους.... 

Έτσι οι Κεμαλικοί  υλοποίησαν  και στην Καππαδοκία το ίδιο πρόγραμμα εξαφάνισης που είχαν εφαρμόσει  στη Θράκη, στον Πόντο, στην Ιωνία, ενώ λίγα χρόνια αργότερα οι θαυμαστές τους, οι Ναζί  Φασίστες θα το εξέλισσαν με ακρίβεια : Άουσβιτς, Νταχάου, Δίστομο, Καλάβρυτα, Βιάννος, Κομμένο, Χορτιάτης, Πύργοι, Μεσόβουνο, Κάνδανος, Δομένικο. Λίγες δεκαετίες μετά οι επίγονοι των Κεμαλικών Ναζί θα το συνέχιζαν στην Κύπρο. 


Η σημερινή ημέρας μνήμης της μαζικής σφαγής στο Γκιουρούμτζε της Καππαδοκίας, του οποίου διασωθέντες κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στον Νέο Μυλότοπο Γιαννιτσών, επαναφέρει το ζήτημα της καταδίκης του δασκάλου του Χίτλερ, Κεμάλ και των σημερινών επιγόνων του. Τα παραπάνω εγκλήματα   δείχνουν ότι επειδή δεν τιμωρήθηκαν επαναλήφθηκαν και επαναλαμβάνονται, αφού η έλλειψη της "Νυρεμβέργης" για τον Κεμαλισμό, οδήγησε στον Ναζισμό και  στο Φασισμό.
Για τον Ελληνικό λαό λαούς από τον Πόντο, τη Θράκη, την Καππαδοκία, την Ιωνία και την Κύπρο και τους λαούς της Μικράς Ασίας του  Αραράτ, της Μεσοποταμίας η καταδίκη των εγκλημάτων του Κεμαλισμού, σημαίνει  αποκαθήλωση του Φασισμού, Ελευθερία, Δημοκρατία και Αποκατάσταση της Ιστορίας και της Μνήμης. 


Υ.Γ  Πληροφορήθηκα ότι η Τουρκία δια των γνωστών μηχανισμών της αρνείται   την ευθύνη της για τα παραπάνω γεγονότα λέγοντας  ψέμματα και εκτοξεύοντας απειλές, στέλνοντας παράλληλα  "επιστολές" , τις οποίες έχω στη διάθεσή μου, προς τους Γερουσιαστές Πάνα (Παναγιώτα) Παπαγεωργίου- Μέρτσαντ και Λεωνίδα (Λέο) Χουσάκο για να μην προχωρήσει η αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Γερουσία του Καναδά!  

Επειδή η προπαγάνδα από πλευράς Τουρκίας θα συνεχιστεί χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα, ακόμη και τους γνωστούς και άγνωστους προβοκάτορες και πρόθυμους από την Αθήνα (.....), οφείλουμε να στηρίξουμε με  μηνύματα συμπαράστασης και συνέχισης του αγώνα την Παπαγεωργίου-Μέρτσαντ και τον Χουσάκο. Τα μηνύματα για την Αλήθεια ενάντια στο Ψεύδος και την Άρνηση  μπορούν να σταλούν στις εξής ηλεκτρονικές διευθύνσεις: 

Πάνα (Παναγιώτα) Μέρτσαντ

pana.merchant@sen.parl.gc.ca  


Λεωνίδα (Λέο) Χουσάκος

Leo.Housakos@sen.parl.gc.ca  

Η Καναδική Γερουσία για τη Γενοκτονία και το μέτωπο Άγκυρας- Αθήνας

Απόσπασμα από τη συνέντευξη στο ραδιόφωνο και την εφημερίδα Χρόνος. Κομοτηνή 21 Φεβρουαρίου 

Μέτωπο Άγκυρας- Αθήνας και η Καναδική Γερουσία για το ζήτημα της Γενοκτονίας 


Θ. Μαλκίδης

Πριν λίγο καιρό όταν βρέθηκα στον Καναδά και μίλησα για το ζήτημα της Γενοκτονίας, σε εκδηλώσεις που έγιναν στο Τορόντο, την πόλη που αναγνώρισε το μαζικό έγκλημα, συζήτησα και με την Παναγιώτα (Πάνα) Παπαγεωργίου- Μέρτσαντ. Το μέλος της Γερουσίας με την  Ιωνική, Ποντιακή, Μικρασιατική καταγωγή. Με συγκίνησε η δύναμή της να υπερασπιστεί το δίκαιο και την αλήθεια. 

 Περίμενε και περίμενα τις αντιδράσεις της Άγκυρας, τόσο εναντίον της όσο και εναντίον του  άλλου  μέλους της Γερουσίας, του εκ Μάνης Λεωνίδα (Λέο) Χουσάκου. Άλλωστε γνωρίζουμε πως αντιδρά η  Τουρκία όταν υπάρχει αναφορά για το ζήτημα παγκοσμίως.  Έχει κόστος να υπερασπίζεσαι την αλήθεια, το ένιωσα και το νιώθω. 

Το δυστύχημα είναι ότι μαζί με τα αναμενόμενα  εμπόδια από τους Φασίστες επιγόνους του δασκάλου του Χίτλερ και των Ναζί, Μουσταφά Κεμάλ, έχουμε και την Ελλαδική υπονόμευση. Εδώ έχουμε τα όργανα της προβοκάτσιας και  της υπονόμευσης, τους επί  δεκαετίες συμβούλους και συνυποψηφίους του πράσινου, μπλε και ροζ καθεστώτος και συνοδοιπόρους του  παρακράτους. 
Οι οποίοι  όταν δεν μπορούν να ελέγξουν την πορεία του ζητήματος και να το καταναλώσουν, πουλώντας το σε υπουργούς, βουλευτές και υπηρεσίες, μιλώντας για ηθική (!), ιστορία (!) και μνήμη (!), προσπαθούν να το σταματήσουν.

Είναι προφανές και αυτονόητο ότι η  συνέχεια για το ζήτημα της αναγνώρισης αφορά την  Νέμεσις. Τόσο για την Άγκυρα, όσο και για την Αθήνα.......

Το ζήτημα της Γενοκτονίας στη Γερουσία του Καναδά

Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ 20 Φεβρουαρίου 2017 
ΛΕΟ ΧΟΥΣΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑ ΜΕΡΤΣΑΝΤ

Πώς φέραμε τη Γενοκτονία των Ποντίων στην καναδική ΓερουσίαΜετά την Ελλάδα, τη Σουηδία, την Αρμενία, την Ολλανδία και την Αυστρία η Βουλή του Καναδά βρίσκεται στο κατώφλι μιας ιστορικής απόφασης: της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων.Η ελληνική φλέβα είναι δυνατή και πάντα νιώθω την υποχρέωση να υπερασπίζομαι τα εθνικά μας θέματα, τονίζει ο γερουσιαστής με καταγωγή από τη Μάνη, Λέο Χουσάκος. 

Στη φωτογραφία πάνω, με τη σύζυγό του και τους γονείς του.
Τη σχετική συζήτηση ξεκίνησαν δύο γερουσιαστές ελληνικής καταγωγής - η Πάνα Μέρτσαντ των Φιλελευθέρων και ο Λέο (Λεωνίδας) Χουσάκος των Συντηρητικών.Η 73χρονη Πάνα Μέρτσαντ ήταν η πρώτη από τους δύο γερουσιαστές που εισήγαγε το θέμα στην καναδική Γερουσία στις 6 Φεβρουαρίου. Το πλήρες όνομά της πριν παντρευτεί τον δικηγόρο Τόνι Μέρτσαντ ήταν Παναγιώτα Παπαγεωργίου. Ο πατέρας της, Ιωάννης Παπαγεωργίου, έζησε στη Σμύρνη μέχρι τα οκτώ του χρόνια.«Είδε την οικογένειά του να ξεριζώνεται βίαια και να χωρίζεται. Αυτός μαζί με τη μητέρα του και τις δύο μικρότερες αδελφές του κατάφεραν να επιβιβαστούν σε ένα πλοίο. Η τρίτη κόρη της οικογένειας χάθηκε μέσα στον πανικό και κανείς δεν έμαθε τι απέγινε. Κατάφερε να ξεφύγει; Πνίγηκε; Εμεινε πίσω;»...

Η Πάνα Μέρτσαντ
Σε μια αποθήκηΜε αυτά τα λόγια η γερουσιαστής περιέγραψε ενώπιον της καναδικής Γερουσίας την προσωπική δραματική της ιστορία. Η οικογένειά της κατέληξε σε μια αποθήκη στην Αθήνα, προσπαθώντας να επιβιώσει  και όπως είπε στο «Εθνος», ο πατέρας αναγκάστηκε να κάνει διάφορες δουλειές, αφήνοντας πίσω την άνετη ζωή στη Σμύρνη...«Εγώ κατάγομαι από τη Μάνη», λέει στο «Εθνος» ο Λέο Χουσάκος. «Εμείς δεν είχαμε τέτοιες δυσκολίες με τους Τούρκους εκείνες τις εποχές. Αλλά δεν παύω να είμαι Ελληνας. Γεννήθηκα στον Καναδά, αλλά η ελληνική φλέβα είναι δυνατή και πάντα νιώθω την υποχρέωση να υπερασπίζομαι τα εθνικά μας θέματα σε όποιο σημείο της Γης κι αν βρεθώ». Για κάποιον που γεννήθηκε στον Καναδά μιλά άψογα τα Ελληνικά.Η ελληνική φλέβα είναι δυνατή και πάντα νιώθω την υποχρέωση να υπερασπίζομαι τα εθνικά μας θέματα, τονίζει ο γερουσιαστής με καταγωγή από τη Μάνη, Λέο Χουσάκος. «Στο Μόντρεαλ η ελληνική παροικία και η ελληνική γλώσσα είναι αρκετά δυνατές. Εχουμε έξι δημοτικά σχολεία και τώρα χτίζουμε και ένα ελληνικό γυμνάσιο.Η επαρχία του Κεμπέκ είναι μια περιοχή όπου ομιλούνται δύο γλώσσες, τα Αγγλικά και τα Γαλλικά. Οταν μαθαίνεις δύο τι είναι ακόμα μία παραπάνω; Τα Ελληνικά είναι η πιο πλούσια γλώσσα στον κόσμο. Αν τη γνωρίζεις, σε διευκολύνει σε οποιοδήποτε επάγγελμα κάνεις στη ζωή σου».Οι γονείς του ήρθαν στον Καναδά τη δεκαετία του ’50 και έκαναν διάφορες δουλειές για να ζήσουν: «Δούλεψαν σκληρά για να επιβιώσουν σε αυτήν τη χώρα, χωρίς να ξεχάσουν ποτέ την πατρίδα. Ο πατέρας μου δούλευε καθαριστής, οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Η μητέρα μου στα εργοστάσια κατασκευής ρούχων. Κανείς δεν ήρθε από την Ελλάδα στον Καναδά για το κλίμα», λέει χαριτολογώντας...
Οι εισηγήσειςΟι δύο γερουσιαστές έχουν εισηγηθεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και η σχετική συζήτηση αναμένεται να καταλήξει σε ένα νομοσχέδιο, το οποίο θα περιλαμβάνει δύο άξονες: ο πρώτος θα είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων Ελλήνων από το 1916 έως το 1923 και να καταδικάσουν κάθε απόπειρα άρνησης ή παραποίησης αυτής της ιστορικής αλήθειας, το ότι δηλαδή αποτελεί γενοκτονία και έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.Την πρωτοβουλία για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων ξεκίνησε στις 6 Φεβρουαρίου στη Γερουσία του Καναδά η γερουσιαστής Πάνα Μέρτσαντ, της οποίας ο πατέρας και η οικογένειά του ξεριζώθηκαν από τη ΣμύρνηΤην πρωτοβουλία για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων ξεκίνησε στις 6 Φεβρουαρίου στη Γερουσία του Καναδά η γερουσιαστής Πάνα Μέρτσαντ, της οποίας ο πατέρας και η οικογένειά του ξεριζώθηκαν αΟ δεύτερος άξονας θα είναι ο ορισμός στον Καναδά της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης για τους πάνω από 353.000 Ελληνες του Πόντου «που σκοτώθηκαν ή εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η εισήγηση του Λέο Χουσάκου.
ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΛΕΟ ΧΟΥΣΑΚΟΣ:Είμαστε παιδιά μεταναστών, δεν ξεχνάμε τους πρόσφυγες«Η εμπειρία μας ως μεταναστών μάς ευαισθητοποιεί για το θέμα των προσφύγων» λέει στο «Εθνος» ο 49χρονος Λέο Χουσάκος. «Εγώ γεννήθηκα στον Καναδά επειδή οι γονείς μου τον διάλεξαν ως χώρα υποδοχής. Είχαν ωστόσο εναλλακτική επιλογή -να πάνε στην Αμερική ή στην Αυστραλία. Οι μετανάστες έχουν προσφέρει τρομερές θυσίες κι έχουν δημιουργήσει τις βάσεις για να φτάσει ο Καναδάς στο επίπεδο ανάπτυξης και ευημερίας που βρίσκεται σήμερα. Και είμαι υπερήφανος που με διόρισε ο πρωθυπουργός πρόεδρο της Γερουσίας και ήμουν ο πρώτος επικεφαλής του Κοινοβουλίου που δεν είχε αγγλική ή γαλλική καταγωγή».«Η ατέλειωτη ροή προσφύγων και οικονομικών μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική στα ελληνικά νησιά το 2015 και 2016 και η αξιοσημείωτη φιλοξενία και η έλλειψη εχθρότητας από τον ελληνικό λαό, η ελληνική ''φιλοξενία'', κέρδισαν ευρύτερη απήχηση και τους επαίνους όλων των πολιτών του κόσμου» συμπληρώνει η Πάνα Μέρτσαντ. Παράλληλα, ο Λέο Χουσάκος μάς δίνει μια διάσταση της σημερινής αξίας της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων: «Για μας είναι σημαντικό να μην ξεχάσουμε αυτά τα γεγονότα, γιατί στη σημερινή εποχή έχουμε πολλούς χριστιανούς που απειλούνται με εκδίωξη από τα σπίτια τους στον κόσμο, όπως συμβαίνει στη Συρία. Αλλά είναι πολύ σημαντικό μάθημα σεβασμού της διαφορετικής κουλτούρας του άλλου σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία όπως ο Καναδάς».

Ο πατέρας της Π. Μέρτσαντ 
Η αντίδραση της Τουρκίας Μιλώντας για την αντίδραση της Τουρκίας, ο γερουσιαστής προσθέτει: «Οι αντιδράσεις από τουρκικής πλευράς θα είναι οι ίδιες με αυτές που βλέπουμε τώρα: βομβαρδίζουν τους συνάδελφους μας με e-mails, γράμματα και επιστολές που διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα. Δυστυχώς αυτή είναι η επιλογή που έχουν κάνει, αντί να παραδεχτούν ένα ιστορικό γεγονός όπως κάνουν όλες οι δημοκρατικές χώρες».ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ. Αυτό που περιγράφεται στο τελευταίο κομμάτι του άρθρου το γνωρίζω προσωπικώς, όταν βρέθηκα για το ζήτημα στον Καναδά, συμπεριλαμβανομένου ότι  τα ψεύδη και η υπονόμευση ήρθαν και από την  Ελλάδα..... 

Από τη Σάντα του Πόντου στα Πεύκα της Αλεξανδρούπολης:Πολυχρόνης Νικολαίδης-Πολίτας

Θ. Μαλκίδης 

 Πολυχρόνης Νικολαίδης-Πολίτας :
Από τη Σάντα του Πόντου στα Πεύκα της Αλεξανδρούπολης

Μέρος της εισαγωγής στο βιβλίο του Π. Νικολαίδη "Πεύκων Ρίζες. Από την αιώνια πατρίδα μου Σάντα στα Πεύκα Αλεξανδρούπολης". 


Είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον Πολυχρόνη Νικολαίδη, τον Πολίτα, όπως ήταν γνωστός. Γεννήθηκε στο χωριό Πεύκα Αλεξανδρούπολης από γονείς Πόντιους πρόσφυγες με καταγωγή από την Σαντά του Πόντου και συγκεκριμένα από τον οικισμό Ισχανάντων.

Μεγάλωσε ορφανός διότι ο πατέρας του πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία και δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει . Πέρασε δύσκολα και φτωχικά χρόνια καθώς έπρεπε να φροντίσει για την μητέρα του και τις δύο αδερφές του .
Τα χρόνια του εμφυλίου έζησε στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης, είτε φιλοξενούμενος σε διάφορα συγγενικά σπίτια και είτε σε σκηνή (στην περιοχή του 1ου δημοτικού σχολείου ) όπως πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας που άφησαν τα προσφυγικά χωριά του νομού Έβρου για την πρωτεύουσά του.

Παρά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια κατάφερε να τελειώσει την 8η τάξη στην Λεονταρίδειο σχολή της Αλεξανδρούπολης, τότε Γυμνάσιο της πόλης, με άριστα, δεν κατάφερε όμως να σπουδάσει λόγω των οικονομικών δυσκολιών. Το 1963, σε ηλικία 24 ετών παντρεύτηκε με την Αντωνία Παπαδάκη από τα Λουτρά Τραιανούπολης Έβρου.

Κατάφερε να εργαστεί σε μεγάλες εταιρείες δημοσίων έργων στο Μεσολόγγι και το Αγρίνιο για 10 έτη, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε στην Αφρική ( Γκαμπόν και Νιγηρία) για 5 έτη σε διάφορες τεχνικές εταιρείες ξένων συμφερόντων.

Επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1979 με την γυναίκα και τα τρία παιδιά του, την Πόπη, τον Μιχάλη και την Ελένη και από το επόμενο έτος και μέχρι την συνταξιοδότηση του εργάστηκε σε μεταφορική εταιρεία της Αλεξανδρούπολης.
Η συμμετοχή του στα πολιτιστικά και ειδικότερα στα Ποντιακά κοινά σημειώνεται από τα νεανικά του χρόνια, ωστόσο το 1987 με την ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου Πεύκων ‘ ΟΙ ΡΊΖΕΣ’, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος έως και το 2008, τοποθετείται δίπλα στους πολίτες προσφυγικής καταγωγής της Αλεξανδρούπολης με σημαντική προσφορά.

Συνέβαλε τα μέγιστα στην αναβίωση, διαφύλαξη και μετάδοση των παραδόσεων, ηθών και εθίμων του Ποντιακού Ελληνισμού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι μετά από δικές του ενέργειες και άλλων Σανταίων ξεκίνησε να τιμάται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας τστην περιοχή του νομού Έβρου και ιδιαίτερα στην Αλεξανδρούπολη. Μάλιστα η πρώτη τιμητική εκδήλωση έγινε από τον σύλλογο « ΟΙ ΡΙΖΕΣ», στα Πεύκα, όπου βρίσκεται και το πρώτο μνημείο για τη  Γενοκτονίας στην περιοχή της Θράκης.

Επί της προεδρίας του στον σύλλογο ανεγέρθηκε το εντευκτήριο του συλλόγου, με σημείο αναφοράς την πέτρα της περιοχής την οποία δούλεψαν για χρόνια οι Σανταίοι μάστορες, καθιερώθηκαν οι ετήσιοι ποντιακοί χοροί  και δημιουργήθηκε η βιβλιοθήκη του συλλόγου στην οποία υπάρχει μέρος της βιβλιοθήκης του σπουδαίου συμπατριώτη μας Κανδηλάπτη (Κάνις), ο οποίος μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη.
Επίσης, με προτροπή και οργάνωση του Πολυχρόνη Νικολαίδη διοργανώθηκαν αρκετές εκδρομές στην Ελλάδα και στον Πόντο και πλήθος άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Σημαντική στιγμή της προσφοράς του αποτέλεσε η εκπομπή που παρουσίαζε στην τηλεόραση ΔΕΛΤΑ της Αλεξανδρούπολης, η οποία αναδείκνυε τον Ποντιακό πολιτισμό και ιστορία.

Οι Ποντιακοί σύλλογοι και κυρίως οι Σανταίοι τον τίμησαν βραβεύοντας τον για το έργο του.

Ο Πολυχρόνης Νικολαίδης, ο "Πολίτας", ένας άνθρωπος με γνήσια Ποντιακή- Σανταίικη προσφορά παραμένει μαζί μας. Στη μνήμη μας είναι το έργο του, και συνεχιστές του η οικογένειά του, οι συνεργάτες του, οι αμέτρητοι φίλοι του.

Υ.Γ. Ευχαριστώ την οικογένεια του Πολυχρόνη Νικολαίδη και ιδιαίτερα τον γιο του Μιχάλη για τα στοιχεία. Είναι τιμή να έχεις τέτοιο πατέρα και είμαι βέβαιος ότι αισθάνεται πολύ όμορφα να γνωρίζει ότι στον κόσμο αυτό, έχει άξιους συνεχιστές του έργου του.

Δείτε  μία εκπομπή του Π. Νικολαίδη στη ΔΕΛΤΑ τηλεόραση