Νέο βιβλίο για το κουρδικό ζήτημα

Ahmet Dere
Οι Κούρδοι. Ένας λαός που δεν μπορεί να
αμφισβητηθεί η ύπαρξή του

Πρόλογος Μιχάλης Χαραλαμπίδης
Εισαγωγή Φάνης Μαλκίδης

Αθήνα: εκδ. Γόρδιος, 2009, τηλ. 210-8252279 e-mail: gordiosbooks@yahoo.gr

Χιλιάδες άνθρωποι μεταπολεμικά, πολιτικοποιήθηκαν με τα μεγάλα απελευθερωτικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα της Αφρικής και της Ασίας, δημιουργώντας και ενεργοποιώντας τα πολιτικά, δημοκρατικά και διεθνιστικά τους αντανακλαστικά. Στις δεκαετίες του 1980 και 1990 λαοί όπως ο ελληνικός αναζήτησε και πέτυχε την πολιτικοποίησή του με ένα απελευθερωτικό κίνημα στα ανατολικά του. Το κουρδικό κίνημα που αναδείχθηκε σ΄ αυτές τις δεκαετίες ώθησε, συγκίνησε, ριζοσπαστικοποίησε και συνεπήρε εκτός από τους Κούρδους και αρκετούς στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων και Έλληνες.
Με την έναρξη του ένοπλου αγώνα στην Τουρκία από τους Κούρδους το 1984, με τη δολοφονία χιλιάδων Κούρδων στο Ιράκ στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με τις ειδήσεις για την καταπίεση των Κούρδων του Ιράν και της Συρίας, ο ελληνικός λαός επανασυνδέθηκε μετά από χιλιάδες χρόνια τον Κουρδικό λαό- ο Ξενοφώντας αναφέρεται στους Καρδούχους- ωθώντας να στηρίξει ποικιλοτρόπως τα κινήματα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.

Μάλιστα ο ελληνικός λαός στην αλληλεγγύη του στον αγώνα του κουρδικού λαού για απελευθέρωση, είχε και ένα θύμα, το Θεόφιλο Γεωργιάδη, μέλος της Κυπριακής επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν ο οποίος δολοφονήθηκε, λόγω της δράσης του, το 1994.
Ο Ahmet Dere, πολιτικός πρόσφυγας, αντιπρόσωπος του Κουρδικού Εθνικού Κογκρέσου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τοποθετεί το κουρδικό ζήτημα ιστορικά και στη σύγχρονη διάστασή του. Η σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτζαλάν το 1999, δημιούργησε οπωσδήποτε πολλά νέα δεδομένα για το μέλλον του κουρδικού ζητήματος, δεδομένα που αναδείχθηκαν πιο έντονα μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 και τη οικοδόμηση μίας ομόσπονδης κουρδικής κρατικής δομής. Ταυτόχρονα η μετατροπή της θανατικής ποινής του Οτζαλάν σε ισόβια κάθειρξη, οι ολοένα περισσότερες φωνές σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στην Τουρκία που ζητούν πολιτική λύση για το Κουρδικό, δίνουν νέες προοπτικές για το μέλλον.

Το βιβλίο του Ahmet Dere, υποστηρίζει ότι το Κουρδικό ζήτημα αποτελεί μία πολύ σημαντική παράμετρος της περιοχής που περιλαμβάνει την Τουρκία, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία. Και αυτό όχι μόνο γιατί σ’ αυτά τα κράτη οι Κούρδοι αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του συνολικού πληθυσμού και η παρουσία τους είναι αδιάλειπτη εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά γιατί οι Κούρδοι αποτελούν πλέον κεντρική συνιστώσα των μελλοντικών εξελίξεων στην περιοχή. Αυτό φαίνεται στο Ιράκ, η θέληση των Κούρδων της Τουρκίας να συνεχίσουν την προσπάθειά τους με ένοπλη πάλη και πολιτική δραστηριοποίηση, ο πολιτικός αγώνας των Κούρδων του Ιράν και της Συρίας, δεδομένα που συγκροτούν προϋποθέσεις υλοποίησης δημιουργίας Κουρδικού κράτους, του οράματος δηλαδή εκατομμυρίων Κούρδων σε όλον τον πλανήτη.


Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος του προλόγου του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο βιβλίο του Ahmet Dere




Στη Γιάλτα όπου χαράχθηκαν οι χάρτες του πλανήτη μετά τον δεύτερο πόλεμο δεν εμφανιζόταν ούτε ως κράτος, έστω περιορισμένης κυριαρχίας, ούτε ως λαός ούτε ως έθνος. Οι τύχες τους κρίθηκαν στην αρχή του προηγούμενου αιώνα στην πρώτη Γιάλτα που υπέστησαν οι λαοί, την πλέον βάρβαρη, στην Λωζάννη, το μεγαλύτερο ιμπεριαλιστικό παζάρι του 20ου αιώνα. Εάν στην Ελλάδα υπήρχε μια δεξιά με αίσθηση των συμφερόντων του κράτους και του έθνους θα την ονόμαζε ιμπεριαλιστικό παζάρι. Επρόκειτο όμως για μια δορυφορική δεξιά που μετά πήρε τη μορφή της εθνικοφροσύνης. Υποκατάσταση δηλαδή του εθνικού σχεδίου από αυτό της προστάτιδας δύναμης, Αμερικανοσύνη μετά Αγγλοκρατία πριν. Εάν υπήρχε και μια αριστερά πατριωτική, διεθνιστική, το παζάρι της Λωζάννης θα ήταν η αφετηρία της αντιιμπεριαλιστικής δράσης της. Δεν ήταν όμως ούτε αριστερά, ούτε πατριωτική, ούτε αντιιμπεριαλιστική. Δεν ήξερε τι ήταν ή ήταν εξάρτημα της άλλης υπερδύναμης. Αυτοί που ήξεραν τι ήταν, τι έπρεπε να κάνουν, ήταν ο Γληνός, ο Σοφιανόπουλος, ο Σβώλος και ο πατέρας του Λεωνίδα Κύρκου.

Στη Λωζάννη αποφασίσθηκε να επιτραπεί στον μεγάλο εγκληματία, τον Κεμάλ, να τους ονομάσει «ορεσίβιους Τούρκους» και τη χώρα τους «Ανατολικές επαρχίες». Η ευθύνη ήταν και δική τους, τουλάχιστον ενός μέρους από αυτούς. Δέχθηκαν να είναι δούλοι, σπαθιά των κεμαλικών, όπως των Οθωμανών πριν. Οι Αλβανοί, Τουρκαλβανοί στα Βαλκάνια οι Κούρδοι στη Μικρά Ασία. Παρ’ όλο που ο Κεμάλ και το δεξί του χέρι ο Τοπάλ Οσμάν εξόντωσε χιλιάδες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στο Κότσκιρι.

Ήχησε στα αυτιά μου ως ιστορική αυτοκριτική και συγγνώμη η δήλωση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν μετά από λίγα λεπτά συζήτησης κατά τη συνάντησή μας στη Μπεκαά το 1988. «Οι Τούρκοι είχαν τον πολιτισμό και το κεφάλαιο που ήταν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, είχαν και το στρατό που ήταν οι Κούρδοι. Έχασαν τα δύο πρώτα. Τώρα θα χάσουν και το τρίτο και θα καταρρεύσουν».

Μετά από λίγα χρόνια προχώρησε περισσότερο αναγνωρίζοντας τη δεύτερη γενοκτονία του 20ου αιώνα, την Ποντιακή, και την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της. Ήταν η αναγνώριση με το μεγαλύτερο ιστορικό, πολιτικό και ηθικό βάρος. Ο Τύπος, στον τόπο που λέγεται Αθήνα παρ’ όλο που δεν μοιάζει με την Αθήνα, δεν αναφέρθηκε σ’ αυτή την ιστορική αναγνώριση. Δεν αναφέρθηκε ούτε σ’ αυτήν του κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, του George Pattaki, λίγα χρόνια μετά. Παράξενος Τύπος, παράξενο σύστημα πληροφόρησης. Το μοναδικό στον ευρωπαϊκό κόσμο.

Έφθαναν αυτές οι φράσεις για να καταλάβει κανείς ότι είχε μπροστά του μια μεγάλη προσωπικότητα, έναν ηγέτη. Παρ’ όλο που πολλοί στην Άγκυρα με πολύ ρατσισμό, στο Παρίσι, στην Ευρώπη με αποικιοκρατική αλαζονεία τον αντιμετώπιζαν με απόψεις πεζοδρομίου.

Μια μικρή ομάδα από την Αθήνα, την Γενεύη, το Παρίσι, ήμασταν πέντε άνθρωποι, διέκρινε από την αρχή ένα νέο απελευθερωτικό κίνημα που γεννιόταν στα ανατολικά μας και υπερασπισθήκαμε, ενάντια στο ανήθικο τότε πλειοψηφικό ρεύμα, το δικαίωμα των Καρδούχων του Ξενοφώντα στη διεθνιστική Αλληλεγγύη. Η ιστορία μας έδωσε δίκαιο.

Πάντοτε στην ιστορία ήταν καθοριστικός ο ρόλος των προσωπικοτήτων. Σε λίγα χρόνια ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν έδωσε όνομα στο λαό του και τον τόπο του. Ένας αυτόχθονας ιστορικός λαός που ρατσιστικές ιδεολογίες κράτησαν εκτός ιστορίας όπως και μια ιστορική περιοχή, η Μεσοποταμία, επέστρεφαν στην Ιστορία.

Έμαθε στις νέες γενιές των Κούρδων ανδρών και γυναικών να πολεμούν. Σύντομα ο μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ γελοιοποιήθηκε στα βουνά του Κουρδιστάν. Εκεί δεν είχαν μια Πέμπτη φάλαγγα να τους ανοίξει το δρόμο όπως στην Κύπρο.

Με τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, όμως, και το ΡΚΚ οι Κούρδοι έκαναν τη μετάβασή τους από το προπολιτικό στο πολιτικό στάδιο. Ήταν πλέον ένας λαός που μπορούσε να νικά στις στρατιωτικές αλλά και στις πολιτικές μάχες…

Η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση, ο ανθρωπισμός, ο διεθνισμός των Ελλήνων κρίνεται στην Καλόλιμνο της Προποντίδας στο Γκουλάκ στο Ιμραλί.

Η νέα αμερικανική διοίκηση οφείλει να κλείσει αυτό το Γκουλάκ που είναι περισσότερο βάρβαρο από αυτό του Γκουαντάναμο. Ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν είναι ο νόμιμος και ο πλέον αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του κουρδικού λαού. Δεν είναι τρομοκράτης. Οι τρομοκράτες είναι στα παλάτια και τα στρατόπεδα της Άγκυρας.

Πάντα είχα μια αλλεργία σε σχέση με τη «χρήση» της αντίστασης και τον επαρχιωτισμό. Έτσι, οφείλω να πω, ότι η ελληνική αντίσταση, οι «αντιστασιακοί» καταργήθηκαν στην περίπτωση του δράματος του Κούρδου ηγέτη. Η ιουλιανή ετήσια συνάθροισή τους στους κήπους του προεδρικού μεγάρου δεν συμβάλλει στη ανάκτηση του αντιστασιακού κύρους τους. Αντίθετα, μπροστά στο δράμα του Κούρδου ηγέτη, η εικόνα τους προσβάλει τον εαυτό τους, την ιστορία τους και τη χώρα.

Είναι ερμηνεύσιμος ο επαρχιωτισμός των νέων γενεών σε μια χώρα που το σύστημα παιδείας, πολιτικής παιδείας, ο πνευματικός κόσμος, η πνευματική παραγωγή δεν επιτρέπει την αυτογνωσία, μια αυτόχθονη ματιά του κόσμου. Πρόκειται για τη συνέχεια στο παρακμιακό φαινόμενο που χαρακτήριζε τη μεταπολίτευση και επαναπροτείνεται σήμερα. Ο επαρχιωτισμός δεν αποτελεί βάση μιας διεθνιστικής δράσης. Είναι η ακύρωση του διεθνισμού αλλά και η γελοιοποίησή του.

Μια αυθεντική επεξεργασμένη λογικά διεθνιστική αντίληψη θα έβλεπε ότι ο δικός μας Σουμπκομαντάντε (Υποδιοικητής) Μάρκος είναι ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Ο Νέλσον Μαντέλα, ο Αλέξανδρος Παναγούλης του σήμερα είναι ο Προμηθέας στο Ίμραλι.

Όπως μια σοβαρή ελληνική διεθνιστική οπτική του κόσμου θα εξηγούσε στον Μάρκος ότι εμείς γνωρίσαμε την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, τις Σταυροφορίες και τους Ιερούς πολέμους εκατονταετίες πριν ο Κορτέζ καταλάβει την Πόλη του Μέξικο.

Αυτός είναι ο ρόλος της ελληνικής διεθνιστικής αλληλεγγύης. Οι επαρχιώτες, όμως, δεν μπορεί να είναι χρήσιμοι στις διαδικασίες απελευθέρωσης των λαών στις διάφορες περιοχές του πλανήτη ούτε στη δική μας.

Γιατί η απελευθέρωση των λαών ήταν πάντοτε ζήτημα παιδείας. Αυτό που απουσιάζει στη χώρα μας.

Η έκδοση αυτού του βιβλίου είναι μια επιβεβαίωση αυτού του μορφωτικού κενού. Σε μια χώρα που η ιστορία της δίνει το ρόλο του επιστημονικού κέντρου μελέτης της περιοχής, οι πανεπιστημιακοί τομείς για Κουρδικές Σπουδές όπως και αυτές των άλλων λαών της περιοχής είναι ανύπαρκτες. Αγνοούν δηλαδή το λαό που θα διαμορφώσει την πολιτική και οικονομική εξέλιξη στην περιοχή το νέο αιώνα.

Το βιβλίο, όμως, του Αχμέτ Ντερέ, είναι μια απόδειξη ότι τα παιδιά του Οτζαλάν έμαθαν να κάνουν πολιτική. Από αυτή την εξέλιξη αντλεί δύναμη και ελπίδα ο Πατέρας της Δημοκρατίας στη Μικρά Ασία και τη Μεσοποταμία στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής του που προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και πρώτα την Ευρώπη. Το Ίμραλι πρέπει να ξαναγίνει Καλόλιμνος. Τόπος μνήμης των λαών που υφίστανται ακόμη μια ιδεολογία του θανάτου, τον κεμαλισμό.

Γενοκτονία

Η υπόθεση της Γενοκτονίας στη Σουηδία

Του Φάνη Μαλκίδη

Τον περασμένο Μάιο με πρωτοβουλία του Ποντιακού Συλλόγου «Εύξεινος Πόντος» Στοκχόλμης (έτος ίδρυσης 1984), τα μέλη του οποίου είναι σχεδόν όλοι νέοι άνθρωποι, γεννημένοι στη Σουηδία, διοργανώθηκε μία πολύ σημαντική επιστημονική ημερίδα για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Η ημερίδα διοργανώθηκε από κοινού με την Ομοσπονδία των Αρμενίων και των Ασσυρίων της Σουηδίας και με τη στήριξη της ελληνικής κοινότητας της Βόρειας Στοκχόλμης, του Ηπειρωτικού συνδέσμου της Σουηδίας και του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου της Στοκχόλμης. Ομιλητές στην ημερίδα, η οποία έγινε στην αγγλική γλώσσα και την παρακολούθησαν μέλη του Σουηδικού Κοινοβουλίου και διπλωμάτες, ήταν ο ιστορικός Βάχαν Αβεντιάν, από την Αρμενική Ομοσπονδία της Σουηδίας, ο Σαμπρί Ατμάν, από το Κέντρο για την Ασσυρική γενοκτονία (SEYFO center) και ο Φάνης Μαλκίδης, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαικών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars- IAGS) .

Τότε είχε αποφασισθεί ότι από κοινού Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι θα προωθήσουν ψήφισμα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας στη Σουηδική Βουλή, το οποίο θα έχει την υποστήριξη βουλευτών από όλο το πολιτικό φάσμα. Κάτι που έχει γίνει και στο πρόσφατο παρελθόν με πρωτοβουλία των Σουηδών βουλευτών και ειδικότερα του Αριστερού Κόμματος (Vänsterpartiet), Τάσου Σταφιλίδη και Hans Linde, ενώ στη συνέχεια υπήρξε πρωτοβουλία και του κόμματος των Πράσινων (Miljöpartiet).

Η δραστηριοποίηση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας στη Σουηδία έφερε και άλλα αποτελέσματα. Το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της Σουηδίας, το Σοσιαλδημοκρατικό, κατά την ετήσια συνέλευση του, πήρε απόφαση την περασμένη Πέμπτη, να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ασσυρίων, των Ελλήνων και Αρμενίων.

«Συγκινήθηκα πολύ όταν ελήφθη η απόφαση," είπε ο Kerimo Γιλμάζ, ο οποίος είναι Ασσύριος και εξέχον μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. «Είναι μια θετική άποψη και ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θα εργαστεί για την αναγνώριση της γενοκτονίας στο εσωτερικό της Σουηδίας, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Ηνωμένα Έθνη."

Η Ομοσπονδία των Ασσυρίων της Σουηδίας χαιρέτισε την απόφαση των Σοσιαλδημοκρατών, λέγοντας πως "είναι το αποτέλεσμα της μακροχρόνιας πίεσης, τόσο από τους Ασσύριους όσο και και μη-Ασσύριους», δήλωσε ο Ilan de Basso, πρόεδρος της Ομοσπονδίας. "Έχουμε μάθει να μην κάνουμε πίσω ποτέ. Απώτερος στόχος είναι να πετύχουμε την αναγνώριση από την ίδια την Τουρκία."

Η αναγνώριση εκ μέρους των Σοσιαλδημοκρατών θα έχει και συνέχεια αφού το θέμα θα εισαχθεί προς ψήφιση στο εθνικό κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια της άνοιξης του 2010.
Στην περίπτωση της Σουηδίας η εξέλιξη αυτή, έχει μεγάλη σημασία όπως και αυτή με την εισαγωγή της υπόθεσης της γενοκτονίας στο Σουηδικό Κοινοβούλιο, σε λίγους μήνες. Μάλιστα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία γνωρίζοντας τη θέση της Σουηδίας τόσο παγκόσμια όσο και ευρωπαϊκά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως και στην παρούσα συγκυρία με την προεδρία της Σουηδίας στην Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η προσπάθεια συνεχίζεται και από ότι φαίνεται έχει και αποτέλεσμα. Ειδικά όταν προέρχεται από την δυναμική και έξω από συμφέροντα και λογικές Διασπορά.

28η Οκτωβρίου 1940

Πανηγυρικός στη Δοξολογία 28ης Οκτωβρίου 2009.
Εκκλησία Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ
Από το Γραμματέα του Σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια,
Ιωάννη Σιεκέρσαββα.


΄Ηταν η ώρα 3, τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940 . Ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα επισκέφθηκε την οικία του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά και του επέδωσε τελεσίγραφο με το οποίο τον καλούσε να επιτρέψει στα Ιταλικά στρατεύματα ελεύθερη είσοδο και στάθμευση στην Ελλάδα.
Του ζητούσε βασικά να παραδώσει τη χώρα στο Φασιστικό Καθεστώς του Μουσολίνι.
Του ζητούσε παράδοση της χώρας στον Φασιστικό Ιταλογερμανικό ΄Αξονα. Είχε μάλιστα δοθεί στον Ιωάννη Μεταξά προθεσμία μόλις 3 ωρών για να απαντήσει. Στην επιμονή του Ιταλού Πρέσβη, ο Ιωάννης Μεταξάς του έδωσε την απάντηση. Του έδωσε μια απάντηση η οποία δεν ήταν τυχαία. Είχε τις καταβολές της στην Ελληνική Ιστορία. «ΟΧΙ» , ήταν η απάντηση. «΄Εχουμε πόλεμο», ήταν το αποφασιστικό μήνυμα προς τον Μουσολίνι.
Σε διάγγελμα του στον Ελληνικό Λαό, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο Ιωάννης Μεταξάς τον κάλεσε να αγωνισθεί «δια την Πατρίδα, τις γυναίκες , τα παιδιά και τις Ιερές παραδόσεις του»
Μέσα στο κλίμα της διχόνοιας και αλληλοσπαραγμού που ζούσε τότε, ο Ελληνικός Λαός, διχόνοια την οποία είχε επιδεινώσει η επιβολή της Δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, αποδείχθηκε ότι ο Δικτάτορας είχε εκτιμήσει σωστά τον παλμό του Ελληνικού Λαού. Η συνέχεια το επιβεβαίωσε.
Το μεγάλο ΟΧΙ του Δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά εξέφραζε και την θέληση του Ελληνικού Λαού. Κινδύνευε η Πατρίδα και ο Λαός δεν ήταν διατεθειμένος να την εγκαταλείψει. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, παραμερίστηκαν οι διχόνοιες και σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός, ενωμένος, με ψηλό το φρόνημα , με ομοψυχία, και με φάρο την ιστορία και τα ιδεώδη της φυλής των Ελλήνων, οι ΄Ελληνες μαχητές μεγαλούργησαν στα βουνά της Πίνδου.
Μέσα σε αντίξοες συνθήκες ο ηρωϊσμός της ψυχής και η θέληση του ΄Ελληνα για την υπεράσπιση της Πατρίδας, επεκράτησαν των πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων και του υπέρτερου εξοπλισμού του εισβολέα.

΄Όχι μόνο αναχαιτίστηκε ο εισβολέας αλλά εκδιώχθηκε έξω από τα Ελληνικά σύνορα.
΄Ετσι γράφτηκε το έπος του 1940. ΄Ηταν μια νικηφόρα εξέγερση του Ελληνικού Λαού ενάντια στον Φασισμό που είχε αρχίσει να πλακώνει την Ευρώπη. ΄Όταν οι ΄Ελληνες όρθωσαν το ανάστημα τους, στην επιδρομή, κόντρα στα δεδομένα της εποχής, οι χώρες της Ευρώπης, η μια μετά την άλλη είχαν αρχίσει να παραδίδονται αμαχητί στον Ιταλογερμανικό ΄Αξονα..
Είναι ιστορικά πλέον παραδεκτό ότι, το έπος του 1940, η άρνηση του μικρού αλλά μεγαλόψυχου Ελληνικού Λαού να παραδοθεί αμαχητί, άλλαξε την πορεία του
Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της ίδιας της Ιστορίας.
Η αντίσταση των Ελλήνων στα βουνά της Πίνδου ανάγκασε τον Ιταλογερμανικό ΄Αξονα να αλλάξει τα σχέδια του και ο χρόνος που χρειάστηκε για να υποτάξει τελικά την Ελλάδα, του κόστισε τη συνέχεια του πολέμου.
Οι ΄Ελληνες μαχητές του 1940, ο Λαός, άνδρες, γυναίκες γέροι, παιδιά, αγωνίσθηκαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου για την ελευθερία και την ακεραιότητα της Πατρίδας, αλλά και για την αξιοπρέπεια της Ανθρωπότητας.
Η κραυγή «ΑΕΡΑ» των Ελλήνων μαχητών πάνω στα βουνά της Πίνδου θα αντηχούν εσαεί υπεράνω θαλασσών και βουνών , της οικουμένης.
Η Ελληνική αντίσταση στο φασισμό, το 1940, τιμήθηκε από εχθρούς και φίλους.
Ξένες προσωπικότητες της εποχής εκείνης είχαν καταθέσει το θαυμασμό τους και χαρακτηριστικές είναι κάποιες από τις πάμπολλες αναφορές που έγιναν από ξένους, οι οποίοι με θαυμασμό αναφέρθησαν στο ΄Επος των Ελλήνων.

«….Η μάχη της Πίνδου άλλαξε τον ρούν της Ιστορίας- Καταθέτει ο Στρατηγός Σμιτς. Πρόεδρος Νοτιοαφρικανικής Ενώσεως.»

«… Αν άλλοτε λέγαμε ότι οι ΄Ελληνες μάχονται σαν ΄Ηρωες, τώρα θα λέγομε ότι οι ΄Ηρωες μάχονται σαν ΄Ελληνες- ακουόταν από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του Λονδίνου το 1942»
«.. Οταν θα γραφτεί η ιστορία του πολέμου τούτου θα αποδειχθεί ότι ο αξιοθαύμαστος αγών της Ελλάδας υπήρξε μια από τις καμπές του πολέμου-Δήλωνε ο βασιλιάς Γεώργιος VI της Αγγλίας, το 1940»

«… Αι μάχαι της Πίνδου και της Κορυτσάς απέδειξαν εις τους αμφιβάλλοντας και απογοητευμένους ουδέτερους ότι η ανδρεία και η ικανότης θα ηδύνατο να υπερισχύσωσι των υγειών μέσων και να νικήσωσι μηχανοκίνητους εχθρούς – Εγγραφαν οι Τάϊμς του Λονδίνου, το 1941»

«.. κατά το 1940 εσημειώθη εν γεγονός το οποίον θα διατρανώνει αιωνίως ότι; Η βία δεν αρκεί δια να καταπνίξει τον πόθον και την αφωσίωσιν του ανθρώπου προς την Ελευθερία και ακόμη κάτι περισσότερο. Την προσπάθειαν του ανθρώπου να θυσιάσει την ζωήν του διά να ζήσει η ελευθερία αυτή. Η ιστορία θα κηρύξει ως ημερομηνία του γεγονότος τούτου την 28η Οκτωβρίου 1940- Δήλωνε το 1942, ο πρόεδρος της Αμερικής , Ρούσβελτ».

«.. Ο Ελληνικός Λαός ηγωνίσθη τόσον γενναίως ώστε και αυτοί οι εχθροί του ακόμη δεν δύνανται να αρνηθούν την προς αυτόν εκτίμηση- Παραδεχόταν ο ίδιος ο Χίτλερ, το 1941»

Οι ξένοι τίμησαν και είμαστε βέβαιοι ότι τιμούν το ΄Επος του 1940, και μάλιστα ότι άντλησαν και τα διδάγματα τους από το έπος του 1940.

Εμείς; Φραστικά τιμούμε και εμείς , όπως καλή ώρα σήμερα, την επέτειο. ΄Όμως στέκουμε στο ύψος των ευθυνών μας που πρέπει να απορρέουν από τις υποθήκες του 1940;

Η Κύπρος σήμερα , ευρίσκεται καθημερινά κάτω από τον ωμό εκβιασμό της ΄Αγκυρας, για να συνθηκολογήσουμε και να νομιμοποιήσουμε τα κατοχικά δεδομένα,
υπό την απειλή χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών, βαριά εξοπλισμένων με αμερικάνικα όπλα, συνηγορούμενη από την εχθρική προς εμάς Βρεττανική Διπλωματία.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός ξεκάθαρα έχει απορρίψει αυτόν τον εκβιασμό. Είπε το δικό του ξεκάθαρο ΟΧΙ το 2004 όταν μπροστά του τέθηκε το σχέδιο που συνομολογήθηκε από την Πολιτική Ηγεσία του τόπου μέσα από μια πορεία 30 χρόνων, στη βάση των επιλογών της Ηγεσίας για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας μέσα από διακοινοτικές συνομιλίες.
Δυστυχώς, μετά από εκείνο το στεντόρειο ΟΧΙ στη συνθηκολόγηση με τα κατοχικά δεδομένα, που προέταξε ο Κυπριακός Ελληνισμός στο δημοψήφισμα του 2004, η Ηγεσία επέλεξε να συνεχίζει να συντηρεί την ίδια κατάσταση, να επιδιώκει τον ίδιο στόχο , μέσα από την ίδια διαδικασία των διακοινοτικών συνομιλιών. Αυτή η επιλογή μας φέρνει και σήμερα να βρισκόμαστε μπροστά από ένα ανάλογο με το 1940, ωμό εκβιασμό .Η προθεσμία μάλιστα που μας δίδεται σήμερα είναι πολύ λιγώτερη από 3 ώρες.Μας πιέζουν απειλητικά τώρα. Είτε συνθηκολογούμε , είτε θα διχοτομηθούμε , ή θα προσαρτίσει τα κατεχόμενα η Τουρκία.

΄Εχουμε την άποψη πώς, σήμερα στην επέτειο του ΟΧΙ του 1940, η Ηγεσία του τόπου, θα πρέπει να τιμήσει την επέτειο, όχι φραστικά, αλλά προτάσσοντας το δικό της ΟΧΙ, παράλληλα με αυτό του Κυπριακού Λαού, του 2004, το οποίο είμαστε βέβαιοι ότι εξακολουθεί να ισχύει, με ξεκάθαρη επανατοποθέτηση του Κυπριακού.
Να θέσει τέρμα στην διαχείριση του Κυπριακού η οποία σε κάθε φάση εκφυλίζει την ουσία του Κυπριακού, διευκολύνει την ΄Αγκυρα να αποενοχοποιείται για τα εγκλήματα της σε βάρος της Κύπρου και του λαού της, οδηγεί σε συνεχείς υποχωρήσεις μας και εξουδετερώνει και τις δυνατότητες συμπαράστασης από άλλες χώρες.

Η Διπλωματία είναι το βασικό όπλο πρώτης γραμμής σήμερα, σε αυτή τη φάση και εποχή. ΄Όμως, η Διπλωματία πρέπει να πάρει το περιεχόμενο που πρέπει .
Πρέπει να επαναπροσδιορισθεί ο στόχος, καθώς και η στρατηγική.

Ο στόχος , όπως τον υπαγορεύει η Διεθνής Νομιμότητα πρέπει να είναι ένας και μοναδικός : Η απελευθέρωση του τόπου μας . Η απελευθέρωση της Κύπρου μας. Μόνο με την απελευθέρωση της Κύπρου θα μπορέσουν οι πρόσφυγές μας, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες Αρμένιοι , να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους και όλοι οι Κύπριοι , νόμιμοι κάτοικοι να κοιμόμαστε ήσυχοι. Αν η απελευθέρωση δεν μπορεί να επιτευχθεί σήμερα, τοτε δεν έχουμε εκλογή από το να υπομείνουμε και να αντέξουμε την κατοχή, όχι εφυσηχάζοντας αλλά πολεμώντας την παντοιοτρόπως καθημερινά, με πρώτιστο στοιχείο να την αρνούμαστε. Να μην τη θεωρούμε τετελεσμένο γεγονός.
Η στρατηγική για να τον επιτύχουμε πρέπει να εξυπακούει αποφασιστικότητα , σταθερότητα και επιμονή στην απαίτηση για αποχώρηση της Τουρκίας από την Κύπρο. Να στρατολογηθούν τα νομικά, Πολιτικά , Ιστορικά επιχειρήματα που πηγάζουν από το Διεθνές Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και να διαμορφωθεί μια συντονισμένη επιθετική Διπλωματική εκστρατεία, για να προωθηθεί αυτή η απαίτηση μας.
Η εκστρατεία αυτή θα πρέπει να εκθέτει την Τουρκία καθημερινά, σε κάθε βήμα, σε κάθε χώρα, σε κάθε πλατφόρμα, ως εισβολέα, κατακτητή, εγκληματία πολέμου και να της ζητείται να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο.

Ενώ αυτό θα γίνεται στο Εξωτερικό, στην Κύπρο να θωρακίσουμε τις ελεύθερες περιοχές και την Κυπριακή Δημοκρατία από την υπονόμευση που υφίσταται καθημερινά μέσα από κάθε μορφής συνδιαλλαγή με τα κατεχόμενα, οι οποίες πρέπει να σταματήσουν. Πρέπει το Κράτος να λειτουργήσει όπως το απαιτούν οι συνθήκες της ημικατοχής που ζούμε και να τερματιστεί η κατά συνείδηση πολιτική που επέτρεψε να ισχύσει.
Θα πρέπει να προωθηθεί χωρίς άλλη καθυστέρηση η εφαρμογή των αποφάσεων των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, είτε σε ατομικές, είτε σε Διακρατικές προσφυγές.
Να σφυρηλατηθεί η ενότητα μας στο εσωτερικό στην πιο πάνω βάση, αφού απομονωθούν οι κάθε μορφής Δούρειοι ΄Ιπποι που κατακλύζουν τον τόπο μας.
Να ενισχύσουμε την άμυνα μας ενάντια στην ζωντανή παρουσία του Αττίλα που συνεχίζει να πατά την Κύπρο μας κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνούμε, ούτε και να εφυσηχάζουμε.

Αγαπητοί μου, η επέτειος η σημερινή, προσφέρεται για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έριξαν, η κατοχή, η αβεβαιότητα, η συνειδητή καλλιέργεια της αίσθησης ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει, ότι είμαστε οι αδύνατοι και ότι ο χρόνος είναι εναντίον μας και πρέπει τώρα να βρεθεί λύση , να μην χαθεί και η τελευταία ευκαιρία κ.λ.π. κ.λ.π., η έλλειψη προόδου και ο εκφυλισμός της δίκαιης υπόθεσης μας μέσα από τους χειρισμούς που έγιναν διαχρονικά στη διαχείριση του Κυπριακού.

Τιμώντας την επέτειο, μας δίδεται ακόμη μια ευκαιρία να απαιτήσουμε την επανατοποθέτηση εκ των κάτω, διότι η Ηγεσία μας δεν δείχνει διάθεση να το πράξει.

Αν και σήμερα δεν ενεργήσουμε, τότε, ένα θα είναι το σίγουρο:
Οι πραγματικότητες που δημιούργησε η κατοχή θα ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν κατοχικά δεδομένα, και αν αυτά εδραιώνονται, και αν, και αν, ενόσω περνούν τα χρόνια. Ο θανάσιμος κίνδυνος προκύπτει από την ώρα που μια τέτοια εγκληματική κατάσταση θα ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ, με την ψευδαίσθηση ότι τότε θα απαλλαγούμε από την κατοχή. Από εκείνη τη στιγμή θα αρχίσει η άλωση και της υπόλοιπης Κύπρου.

Το 1960 συμβιβαστήκαμε με τις αρχές της Δημοκρατίας,στο ελάχιστο, με υποσχέσεις πάρα πολλές. Απεδείχθει ότι εκείνες οι υποσχέσεις στόχο είχαν να μας κλέψουν την υπογραφή, πράγμα που άνοιγε το δρόμο για τα παρακάτω τα οποία όλοι ζήσαμε. ΄Ηταν όλα μεθοδευμένα.

Φανταστείτε αν σήμερα , μέσα στις σημερινές συνθήκες ,συμβιβαστούμε στο βαθμό που μας ζητείται να συμβιβασθούμε, και δημιουργηθεί Τουρκικό Κρατίδιο, Συνιστών ή όχι, με εκ Περιτροπής Προεδρίες και αντιπροεδρίες και τα άλλα διαιρετικά στοιχεία Διακυβέρνησης που συζητούνται, αν παραμείνουν οι χιλιάδες οι ΄Εποικοι, Τούρκοι και Ευρωπαίοι , πράγμα που θα εμποδίσει την επιστροφή των προσφύγων μας οι οποίοι θα θυσιαστούν στο βωμό της δημιουργίας Τουρκικού Κράτους. Δεν πρέπει να δυσκολεύεται κανένας να φανταστεί πού θα καταλήξουμε στο μέλλον.

Μια τέτοια εξέλιξη θα διευκολύνει πλήρως την Τουρκία στην υλοποίηση των στρατηγικών της στόχων για άσκηση Ηγεμονίας σε ολόκληρη την περιοχή. Θα κινηθεί με την άνεση του Κηδεμόνα . Οι ξένοι που σήμερα μας τάζουν φούρνους παξιμάδια θα μας γυρίσουν την πλάτη και θα μας αφήσουν στο έλεος του Τούρκικου επεχτατισμού και της μανίας
του , όπως συνέβει και μετά το 1960 και το 1974.
Σε τέτοιο περιβάλλον ο Κυπριακός Ελληνισμός θα έχει ημερομηνία λήξης.

Είτε πρόσφυγες είμαστε, που δεν έχουμε δικαίωμα να απεμπολήσουμε τα Δικαιώματα μας, είτε μη πρόσφυγες είμαστε που πρέπει να διασφαλίσουμε τα Δικαιώματα μας και ως Ελληνισμός που έχουμε υποχρέωση να διατηρηθούμε σε αυτόν τον τόπο, πρέπει να πρωτοστατήσουμε να γίνει η αναγκαία επανατοποθέτηση. Σήμερα είναι η ημέρα να το αποφασίσουμε και να το απαιτήσουμε. Σήμερα που ζούμε την επέτειο η οποία μας θυμίζει ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ .

Νυν Υπέρ πάντων ο Αγών





Αδούλωτη Κερύνεια.