Μνήμη Άλωσης και Γενοκτονίας

Ο Σύλλογος Διδασκόντων των Δημοτικών Σχολείων Παραλίας, Καλλιθέας και Περίστασης συνδιοργανώνει με τον ΟΠΠΑΠ Δήμου Κατερίνης την εκδήλωση: "Μνήμη Γενοκτονίας και Άλωσης, ή Άλωση και Γενοκτονία της Μνήμης;"
Ομιλητής, ο διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών κ. Θεοφάνης Μαλκίδης.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 29 Μαΐου, στις 11:00 π.μ. στο συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κατερίνης.

Οι Δ/ντες-ντριες των Σχολείων
Ε. Παταρίδου, Β. Καραμάνου, Κ. Παπανικολάου

Ναγκόρνο Καραμπάχ:Μία ακόμη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων

Θ. Μαλκίδης 

Μία ακόμη αναγνώριση της Γενοκτονίας 

Η  ανακοίνωση του  Κοινοβουλίου  του Αρτσάχ ( Ναγκόρνο Καραμπάχ), για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, αποτελεί μία ακόμη σημαντική εξέλιξη στον αγώνα αναγνώρισης, μία ακόμη επιτυχία της προσπάθειάς μας για το ιερό και μεγάλο ζήτημα. Το ψήφισμα έρχεται να συμπληρώσει την αναγνώριση της Γενοκτονίας από το κοινοβούλιο της Αρμενίας, πέρσι το Μάρτιο. 

Στην ανακοίνωση του Κοινοβουλίου του Αρτσάχ, μίας σημαντικής περιοχής του Αρμενικού έθνους, με ιδιαίτερη σημασία για αυτό, τόσο στην ιστορική του πορεία, όσο και σήμερα,  με δεδομένο ότι η γενοκτονία είναι το σοβαρότερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, και ότι η αναγνώριση και καταδίκη της θα εμποδίσει τη διάπραξη νέων εγκλημάτων, η «Εθνοσυνέλευση της Δημοκρατίας του Ναγκόρνο Καραμπάχ καταδικάζει τη γενοκτονία που διαπράχθηκε σε βάρος των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία». 

Το ψήφισμα καταδίκης της Γενοκτονίας  τονίζει  την  εδώ και  αιώνες Ελληνοαρμενική φιλία, ενώ το  υπογράφουν τα κόμματα Motherland, Democracy, Dashnaktsutyun, Movement-88 και Renaissance του Κοινοβουλίου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Είναι αυτονόητο ότι το κείμενο είναι μία σημαντική εξέλιξη, ένα ακόμη μέσο απέναντι στο ψεύδος και την προπαγάνδα της Τουρκίας, υπονόμευση και την άρνηση της Ελλάδας,  φωτεινό παράδειγμα και για άλλα κοινοβούλια και ιδιαιτέρως της Γερμανίας, από το οποίο περιμένουμε στις 2 Ιουνίου να υιοθετήσει ανάλογο ψήφισμα. 

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τη Βουλή του Καραμπάχ,   συνιστά μία καθοριστική συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης του μαζικού εγκλήματος και βεβαίως είναι μία ακόμη Νίκη μας. Νίκη της Ανάστασης, της Ζωής, της Ελευθερίας, της Ιστορίας, της Αλήθειας και του Δικαίου. 


Υ.Γ. Το βιβλίο μου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στην Αρμενική γλώσσα, είναι μία ελάχιστη συμβολή του γράφοντος στην υπόθεση της αναγνώρισης. Χαίρομαι για το γεγονός ότι εκλεκτοί συναγωνιστές στην Αρμενία, στο Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ) και στην Αρμενική Διασπορά, έμαθαν πολλά για τη δολοφονία των προγόνων μας. Χαίρομαι που είναι μαζί μας σ΄αυτόν το δίκαιο αγώνα. Κοινό και Νικηφόρο!

Ποιος έκανε τη Γενοκτονία;

Θ. Μαλκίδης

Ποιος έκανε τη Γενοκτονία; 

Ομιλία στις εκδηλώσεις Μνήμης που οργάνωσαν η Αδελφότητα Ποντίων και Μικρασιατών Ηπείρου, ο Μορφωτικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Μπάφρας «Η Αγία Παρασκευή» και ο Σύλλογος Ποντίων Φοιτητών και Σπουδαστών Ιωαννίνων,  στο πνευματικό κέντρο της προσφυγικής πόλης της Ανατολής.

Από την Ανατολή  Ιωαννίνων, από αυτόν τον ιστορικό χώρο για την ελληνική προσφυγιά και βεβαίως για τη συνέχεια των προγόνων μας μετά τη Γενοκτονία, θέλω να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις, για τις οποίες μου έδωσαν τροφή  η ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων για τη Γενοκτονία. Δε θα αναφερθώ στην ουσία, δηλαδή στον ακατέργαστο πολιτικό, ιστορικό και ηθικό λόγο που αναπτύχθηκε στο κοινοβούλιο.  
Η ουσία είναι γνωστή εδώ και χρόνια, το βλέπουμε από την απουσία του ζητήματος της Γενοκτονίας από την ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και από τις υπονομεύσεις και την άρνηση και συνδέεται με  την ποιότητα και τη γνώση (και ) στη Βουλή.  

 Αναφέρομαι σε ένα τυπικό ζήτημα, εξαιρετικής και μεγάλης  πολιτικής και συμβολικής αξίας, αφού στην  ομιλία του αρμόδιου υφυπουργού επί των εξωτερικών δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά στην Τουρκία, ως χώρας, κράτους και θεσμικού υποκειμένου, που ευθύνεται για τη γενοκτονία. Ούτε μία!
Μίλησε, όπως μίλησαν  στο παρελθόν αλλά και φέτος και άλλοι θεσμικοί παράγοντες, χωρίς στις ομιλίες και τα μηνύματά τους να υπάρχει η λέξη Τουρκία! Εντυπωσιακό και συνάμα τραγικό. Στην Τουρκία μιλούν για τις ευθύνες της χώρας αυτής και θαρραλέοι συναγωνιστές μάχονται μαζί μας, διοργανώνοντας συνέδρια για τη Γενοκτονία στην Άγκυρα (!)  και στον κυρίαρχο πολιτικό χώρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, οικοδομημένης με αίμα και θυσίες,  σιωπούν....... 

Ωστόσο παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες, η αλήθεια  για το ζήτημα της Γενοκτονίας,   δεν μπορεί να  κρυφτεί   και κυρίως να υπονομευτεί. Παρά τις κουτοπόνηρες  συνεδριάσεις, γιορτές (!) και άλλα συναφή στον ελλαδικό χώρο, και την προπαγάνδα, τις απειλές και την τρομοκρατία από την τουρκική πλευρά, η δικαίωση έρχεται.    

19η Μαΐου, Γενοκτονία και Παιδιά.

Θ. Μαλκίδης 

19η Μαΐου, Γενοκτονία και Παιδιά. 


Απόσπασμα της ομιλίας στην εκδήλωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Έδεσσας.

Ρωτήθηκα ποιες  ήταν οι καλύτερες εκδηλώσεις, ανάμεσα στις εκατοντάδες που έγιναν για το ζήτημα της Γενοκτονίας από την Νέα Υόρκη και τη Μόσχα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη Μελβούρνη, το Σίδνευ, τη Στουτγάρδη, το Γερεβάν και  την Στοκχόλμη. 
Εκτιμώ ότι ήταν τρεις: Η πρώτη στη Θεσσαλονίκη όπου μίλησε ο συναγωνιστής Σαίτ Τσετίνογλου  και οι άλλες δύο που έγιναν  από τους δασκάλους και τα παιδιά στο Κιλκίς και την Έδεσσα.  
Τόσο η πρώτη, αλλά κυρίως οι άλλες δύο μας γεμίζουν ελπίδα, θάρρος, δύναμη και σιγουριά για το αποτέλεσμα. Για τη Νίκη, την Ανάσταση, τη Δικαίωση.  

Παρόλη την  απουσία της Γενοκτονίας από την παιδεία των νέων Ελλήνων και Ελληνίδων,  την αυτοαναίρεση της ελληνικής Πολιτείας σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της για την ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος των προγόνων μας- στην ομιλία του αρμόδιου υφυπουργού στη Βουλή δεν υπήρξε  η λέξη Τουρκία- η παρουσίαση της Γενοκτονίας από δασκάλους και δασκάλες, μαθητές και μαθήτριες, μας δίνει  αισιοδοξία και χαρά.  

Οι  ανάλογες σοβαρές, ανιδιοτελείς και συνεπείς προσπάθειες, για ένα μεγάλο ιερό και μεγάλο ζήτημα, προσπάθειες που γίνονται από νέους ανθρώπους και φωτισμένους εκπαιδευτικούς, δείχνει ότι το αποτέλεσμα του αγώνα αναγνώρισης θα είναι νικηφόρο. Η ζωή για άλλη μία φορά θα νικήσει το θάνατο, η αλήθεια τη λήθη, το φως  το σκοτάδι!

Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας

Θ. Μαλκίδης 

Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας

Ομιλία στην Εύξεινο Λέσχη Νάουσας

Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το 1908 και κρατά μέχρι την έναρξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η άνοδος των Νεότουρκων στην εξουσία δημιούργησε τις συνθήκες για την έναρξη των διωγμών.Η δεύτερη περίοδος ξεκίνησε το 1914, όταν οι συγκρούσεις του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αναβάθμισαν την πολιτική της γενοκτονίας. 

Η περίοδος 1919-1924 αποτελεί την τρίτη, τελευταία και πιο έντονη φάση γενοκτονίας, όταν την εξόντωση των Ελλήνων αναλαμβάνει ο Μουσταφά Κεμάλ. 

Τον επίλογο της  γενοκτονίας αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων και έτσι έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία υπολείμματα της «εν ροή γενοκτονίας» όπως ονομάστηκε.

Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία, το οποίο όμως παρέμεινε στη λήθη, μέχρι την ανάδειξη του θέματος στης δεκαετία του 1980 και την καθιέρωση  της 19^ης Μαΐου ως«Ημέρα Μνήμης». 

Έχοντας γνώση από άλλους λαούς που υπέστησαν Γενοκτονία, έχοντας το παράδειγμά τους ότι αυτή τιμάται και με τα κεντρικά μνημεία Γενοκτονίας, όπου αποδίδονται από όλους οι ανάλογες τιμές, εδώ από  την Ηρωική Πόλη της Νάουσας που γνωρίζει από Ολοκαυτώματα, προτείνω τη δημιουργία του Εθνικού Μνημείου γενοκτονίας. Μνημείο το οποίο μπορεί να λειτουργήσει για τους ευνόητους λόγους, σε ηθικό, διπλωματικό και ιστορικό επίπεδο, πρωταγωνιστικά για την ανάδειξη της Γενοκτονίας. 

Η Γενοκτονία και ιδιαίτερα η διεθνοποίησή της αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα το οποίο, παρά τα χαμένα χρόνια και την πολιτική και κρατική ολιγωρία αδιαφορία και απροθυμία κυριαρχεί ως αίτημα παγκοσμίως. Η ανάδειξη και διεθνοποίηση της γενοκτονίας, αφορά όλους τους Έλληνες και θα πρέπει αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στοιχείο της εθνικής εξωτερικής πολιτικής που σέβεται την ιστορία και την αλήθεια, δηλαδή τη μνήμη της.  

Το εθνικό μνημείο για τη Γενοκτονία μπορεί να είναι η απαρχή ενός κύκλου διεθνών  αναγνωρίσεων, αλλά και ευθύνης, ηθικής και χρέους έναντι των δολοφονημένων προγόνων μας. Η πολιτεία έχει την υποχρέωση να το κατασκευάσει όπως αναφέρεται στο νομοσχέδιο για την 19η Μαΐου, σε διαφορετική όμως περίπτωση είμαστε υποχρεωμένοι να το φτιάξουμε εμείς!