1. Τεχνολογία διεθνών σχέσεων,λειτουργισμός,Ρόλος και Παράγοντες ισχύος,
Γεωπολιτική κατάρτιση ως γνώση κλειστή της Ακαδημαικής Αριστοκρατίας.Όλα σε μία προοπτική νεωτερικής νομιμοποίησης και Βικιανών ομόκεντρων κύκλων,σταδίων εξέλιξης όπου η καλύτερη θέση στην ιεραρχία του διεθνους καταμερισμού και της συμμετοχής στον Δυτικό πολιτισμό είναι το μόνο διακύβευμα και νομοτελιακή προοπτική κάθε postmodern ανθρώπινης συλλογικότητας.
Ακόμα και η Μετανεωτερική αναδιαπραγμάτευση των μικρών αφηγήσεων ώστε να αναδαταχθούν εντος της συγκεκριμένης μεγήλης,ακόμα και η αμφισβήτηση των κινημάτων στην Περιφέρεια του Καπιταλισμού επιτρέπεται μόνο αν παρέχει στους μυημένους της αλληλεγγύης την νομιμοποίηση να θέσουν ζητήματα και να επικαιροποιήσουν αξίες που ο Πυρήνας της Δύσης μπορεί να βάλει στην ατζέντα και να επαναμονοπωλήσει την ανθρώπινη ελπίδα.
Ακόμα και όταν κάποιος Δυτικός διανοούμενος έρθει σε ανάρμοστη επαφή με τον ΑΛΛΟ όπως το επαναστατικό Σιϊτικό Ιράν αυτό απαγορεύεται και οριακά είναι ανεκτό μόνο αν εκληφθεί σαν ρυμούλκηση των εκτος Πολιτισμού στο ευγενές άθλημα της κατάθεσης προοδευτικών προτάσεων προς εξέτασης από τους ειδικούς της τεχνολογίας της προόδου.
*Η Ηγεμονία πάντα εχει μια παγόσμια λειτουργά και διατύπωση.Και ο ψυχρός πόλεμος πάντα συνεχίζετε στα κρίσιμα σημεία επαφής των ηγεμονικών δυνάμεων με τις αμφισβητήσεις τους,παντού όπου αναμετράτε το συμβολικό και μη κεφάλαιο και η λοιπή ισχύς τους ώστε να ανατρέψει τις αμφισβητήσεις και να διατάξει τις άλλες αντιθέσεις των άλλων εντος του συστήματος διαχείρησης των αντιθέσεων και αντιφάσεων των ήδη ηγεμονευόμενων δυνάμεων.
*Η κρίση της αμερικάνικης ηγεμονίας και η ώσμοση εντός της κυρίαρχίας της τριών βασικών ζευγών αντιθέσεων εντός της αμερικάνικης σφαίρας επιροής.Έτσι η αντίθεση φιλελεύθερης Β.Ανατολικής ακτής -Μεσοδυτικών αντιπφεντεραλιστικών πολιτειών,η κρίση απονομιμοποίησης της Σαουδικής δυναστείας με την χρήση της Αραβικής Χερσονήσου απέναντι στην ως τότε κεφαλαιοποίηση της Ουαχαμπιτικής νομιμοφροσύνης,τέλος η υπαρξιακή ανάγκη του Σιωνιστικού κράτους όπως διαιωνίζοντας την σύγκρουση επιτύχει την απομόνωση των Σεφαράντι και Ιρακινών Εβραίων από τον Μεσανατολικό τους περίγυρο χάριν της εξουσίας των εχόντων Δυτική προϋπηρεσία Ασκενάζι.
Η λελογισμένη εκτόνωση μπορεί να αποδεικνήει τα συστημικά αντανακλαστικά απέναντι στην κάθε κρίση νομιμοποίησης αλλά η συγκινησιακή και μη πρακτική επικοινωνία των πόλων αμφισβήτησης και η διαπίστωση «χώρου» διοχέτευσης τηγς ήταν ο πραγματικός κίνδυνος.Ειδήσεις όπως ότι στην Ουάσινκτων έγινε πορεία υπέρ της Ένωσης ή ότι απαγορεύτηκαν από ραδιοφώνου ευυολογήματα κριτικά προς το Μεγάλο Μήλο κόπηκαν άμεσα και εχουν να πούν περισσότερα από θεωρίες συνομωσίας και άλλους συστημικούς μύθους.
* Ο κανιβαλικός Ιμπεριαλισμός είναι η σημερινή φάση του δυτικού Ιμπεριαλισμού.Η επαγγελία των μελλόντων αγαθών και η χαλάρωση της Καλβινιστικής πειθαρχίας, οι ανάγκες σε παραγωγικότητα και μετανάστευση ,πετρέλαιο και συμμαχίες ώθησαν σε έναν και Γεωπολιτικό καταναλωτισμό που ανάλωσε και τιμαλφή της Ιμπεριαλιστικής αρχιτεκτονικής που τους κληροδότησε η Μεγάλη Βρετανία στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.Κυρίως πως φτιάχνεται ένα πλυπληθές μη βιώσιμο κράτος σαν το Ιράκ και μικρά ,αραιοκατοικιμένα και πετρελαιοπαραγωγά κρατίδια στον Περσικό.
Η εκδίκηση του Κάουτσκι ως προς την δυναμική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων δεν θα βάραινε ιδιαίτερα αν οι διαδοχικές υποχρεώσεις και ανοχές εκτος της Δυτικής ταυτότητας και η Μελαχρινή τάση στα Δημογραφικά των ΗΠΑ δεν καθιστούσαν τις θεωρίες του Χάντινγκτον από πρόταση συνοχής και ηγεμονικής ανασύνταξης κακό οιονό αδυναμίας άσκησης ηγεμονίας σε έναν ήδη πολυπολικό κόσμο. Και οι εξω δυτικές υποχρεώσεις σε συμμαχικές υποχρεώσεις δεν είναι πάντα το ίδιο βολικές όπως οι ταλαίπωροι Χμόνγκ του Βιετνάμ.
Ακόμα η ήπια αναβίωση της αμφίπλευρης ενίσχυσης αλά Βίσμπρκ της Γερμανικής ισχύος εντός του κελύφους της Ευρωπαϊκής ένωσης και οι προεργασίες του για Γεωπολιτικά ερείσματα και πέραν της Ευρώπης γεννά ανάγκες εγγραφής και άλλων προβλέψεων από τα πετρέλαια του Ιράκ μέχρι την υπερβολικά συνεναιτική συμπεριφορά τους στο Κοσσυφοπέδειο
*H δομή της Δυτικής πυραμίδας περιορίζει και επιβάλει επιλογές συνεργασίας με ανάλογες δομές από τους Αζτέκας που κατέρευσαν όταν οι υποτελείς τους διείδαν εναλακτική διέξοδο μη γνωρίζοντας τα πλήρη στοιχεία των νεοαφιχθέντων μέχρι την καστική Ινδία όπου επισυνεύησαν και οι μυστικιστικές διασταυρώσεις σε κλίμα αμοιβαίας αναγνώρισης ,συνάφειας και αποδοχής των «φυσικά κυρίαρχων» τάξεων.
*Αντίθετα οριζόντιες παραδόσεις όπως η Κίνα απαιτούν άλλους χειρισμούς και μια διεθνή παροικία εφόσων οι ισοπεδοτικές ασιατικές παραδόσεις δεν αφήνουν συνεργάσιμα στελέχη να σταδιοδρομήσουν και να μαθητεύουν αενάως τη χώρα.
Τι λείπει?Η Τουρκία σαν πραγματικότητα και όχι σαν σύνθεση προεπιλεγμένων θεωρητικών προυποθέσεων σε διάφορες αναμίξεις. ,κάθετες συμπλειρώσεις και υποθηκευτικές ευκαιρίες ταυτόχρονα που προσβλέπει η Δύση απέναντι της. Ο πυτήνας και οι δικλείδες αποκλεισμού που οι απαιτήσεις τους παρακολουθούν την ανάπτυξη της Δυτικής δύναμης και Ιεραρχίας και του Δυτικοκεντρικού καταμερισμού της Ιμπεριαλιστικής εργασίας.
2. Το τουρκικό ζήτημα
Ειρήνη στον κόσμο Ειρήνη στην χώρα ένα βασικό Κεμαλικό σύν.Οχι βέβαια ως έξαρση πασιφιστικού οίστρου αλλά ως παρακαταθήκη προς του συνεχιστές όπως η όποια συμετοχή στις διεθνείς διαδικασίες απαράβατο όρο εχει την προηγούμενη αποστείρωση του κρατικού χώρου εδάφους-εξουσίας από εισοδισμούς των υποψήφιων φίλων με οικονομικές και γεωπολιτικές υποθηκεύσεις .Συνεκτικός δεσμός με τη Δύση στάθηκε σε διαφορετικές φάσεις της κοινωνικής τους Ιστορίας ο κοινός φόβος απέναντι στην αναφομοίοτη από το διεθνές σύστημα συσόρευσης.ήδη από τη σφαίρα της διανομής,κοινωνική αντίσταση που εμποδίζει να κλείσει το Γεωπολιτικό παίγνιο και επιμολύνουν και τη στρωμένη στην Μητροπολιτική κουλτούρα εργατική δύναμη .Μεταναστευτική και όχι μόνο.
Σήμερα είναι το διακύβευμα της ακαιρεότητας του κατά Χαραλαμπίδη μικρομεσαίου ασθενούς που επανέρχετε όχι ως πρόθεση λύσης Δημοκρατικών Αρχών αλλά ως αδυναμία της Αμερικανικής ηγεσίας να συμπεριλάβει το προαπαιτούμενο τηουαποστειρωμένου από άλλες παρεμβάσεις Τουρκικού χώρου σε βιώσιμους σχεδιασμούς.
Αυτό γιατί η αδυναμία οικονομικής δραστηριότητας αντίστοιχης με το βάρος της Ευρωπαϊκής σε φορείς σχέσεων της πρεγματικής οικονομίας (μετανάστευση κ.ο.κ.) αλλά και της Ρωσίας σε συνδιασμό με την αδυναμία του Τουρκικού κράτους να πατάξει το Κουρδικό κίνημα ή να το εκκεμαλίσει παρατείνουν την διαδικασία defacto εκδημοκρατισμού ,μειωμένης κυριαρχίας του στρατού επί των εδαφών,αδυναμία επαναθεμελίωσης του Κράτους λόγο αποστασίας του κύριου Κουρδικού θεμελίου και τέλος τον κίνδυνο να επωφεληθούν πολλοί άλλοι χτίζοντας θέσεις εντος του γεωγραφικού και οικονομικού του Χώρου.
Ο πανικός και η εμμονή της Άγκυρας να χειρίζεται τις προσπάθειες την Αμερικανών γία συμπληρωματικές δυνατότητες παρέμβασης ,τύπου Fedullah Giulen με την πάγια «αποτελεσματικότητα» επιτείνει τις ανησυχίες τους όταν μάλιστα η λαϊκή επιμόλυνση του ΡΚΚ ανεβαίνει στον πυρήναα της στρατιωτικής εξουσίας μαζί με τις ανάγκες Μεταμορφισμού του ΑΚΡ σε ένα όμως δόλου Αναγεννησιακό παίγνιο.
*Η Ελληνοόφωνη δημοσιογραφία με τις απονομές ευσήμων στην Τουρκία ως μία χώρα που έχει στρατό,καθεστωτικά προβλήματα,οικονομία και κοινωνικά ζητήματα ,πολιτικό κόστος καιμειονοτικά προβλήματα πού αναζητούν λύση αποδίδει εύσημα μίας χώρας που συμμετέχει στην προαγωγή του πολιτισμού,στις 10 πρώτες προφανώς όπως είναι και ο εκπεφρασμένος στόχος του Γενικού επιτελείου.Μια χώρα σαν τις άλλες .Σε μετάβαση κιόλας σε κάποιες Βικιανές προφανώς ατραπούς της νεωτερικότητας .
Όπου όμως η ανακύκλωση δια της φυσικής επιλογής των αποτυχημένων λαων,η οικοιοποίηση της κληρονομιάς τους από τους Ζωτικούς τούτους παρακάμτει στάδια μετάβασης και αναγκαιότητες συμμετοχής και ρόλων που οι μυημένοι δημοσιογράφοι περνούν στην πάντα αμύητη κοινή γνώμη,χάριν της απευθείας συμμετοχής του Τουρκικού στρατού με την χώρα ως προίκαα στον πυρήνα των Γαιωπολιτικών αναγκών της Δύσης ,όχι αποσπασματικά ως παρελκόμενο των συμμετοχικών δεσμεύσεων του Ελληνικού εφοπλιστικού Κεφαλαίου.
3. Η τουρκική Πυραμίδα: Η αρχαιότητα είναι βαθμός
Χωρίς φιλοδοξία να προσθέσω στα όσα λαμπροί Ακαδημαϊκοί δάσκαλοι μας παρέδωσαν για την οσμανική πραγματικότητα, πιστεύω ότι μέρα τη μέρα γίνεται πιο επίκαιρη μια προσπάθεια να αφουγκραστούμε την εσωτερική πολιτική λογική της νεοοθωμανικής Κληρονομιάς.
Μια θεωρία για την πυραμίδα, στην οποία κάθε απολιθωμένη συλλογικότητα ζει απομονωμένη από τους άμεσους γείτονες του ίδιου επιπέδου, υπακούει σε μια ηγεσία που χρειάζεται αυτή την επιρροή για να επιβιώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο, ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται κάποια ομάδα χαμηλότερης βαθμίδας, συνήθως νεότερης στην επετηρίδα για τους ίδιους λόγους.
Ο σφυγμός αυτού του συστήματος θα μας παραδίδονταν αν θέλαμε να υπάρχει και να ακούσουμε την μειονότητα στη γείτονα. Όμως αυτή η αίσθηση ενέχει μια ηγεμονική μεταφυσική και ένα προβοκατόρικο ρεααλισμό που δεν υπόκεινται σε συγκρητισμούς, δεν εγκλωβίζονται στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, δεν αφορίζονται στην καταγγελία του δεσποτικού. Το χειρότερο, αναιρούν τα τοπικά ακαδημαϊκά προσόντα των Αθηναϊκών «Ελίτ».
Ποιό όμως το διακύβευμα μιας τέτοιας συζήτησης;Συμβολή στη φιλολογία των διεθνών σχέσεων ;Όμως το υπερβατικά βαθύ κράτος εξ ευωνύμων αναπνέει από εκεί που τελειώνουν οι αναλυτικές κατηγορίες των area stadies .Οριζόντιοι δεσμοί,αφομοίωση,περιθόριο,δεν υπάρχουν μπροστά σε ένα σύστημα κεφαλαιοποιητικό της αλλοτρίωσης ,στεγανοποίησης και χρήσης της ως υλικό οικοδόμησης του κράτους .¨Ένα που αποσταθεροποιείται από πίστη σε εξωγενείς δηλαδή ανθρώπινες αξίες και την αυθάδεια κοινωνικών αιτημάτων.
Πραγματικότητα που βιώνετε ως ομηρία των εντπίων και αυτισμός των ευρωπαίων παρεπιδημμούντων. Ρεαλισμός είναι η συνδρομή των προϋποθέσεων μη Δυτικών στοιχείων της οικείας παράδοσης αμετάφραστα και συγκρουσιακά κατά την αναγκαία σύνθεση.Η οικουμενικότητα 'Ο επίσκοπος των εκτός ,ο πισός βασιλεύς Ιωάννης των χρησμών δεν μπορούν και δεν θέλουν να συνυπολογιστούν στο τεκμαρτό φαντασιακό του νέου ελληνισμού.
Οι Ινγκουσέτιοι κατοικούν χαμηλότερα και εξισλαμίστηκαν πενήντα χρόνια πριν από τους Τσετσένους. Αυτό επικαθορίζει τις σχέσεις τους τόσο ως προς την Τουρκία όσο και την Ρωσία και όχι η Πολυδαίδαλη εθνογραφία του Καυκάσου.
Το Χάτζι Μπεκτάς Κιόϊ, Θρησκευτικό κέντρο των Αλεβί, σαν Βακούφι έφτασε να στηρίζεται σε 368 χωριά. Εκεί συναντιέται η προοθωμανική παράδοση των Κεντροασιατών Τουρκομάνων, ο εξισλαμισμός και η αξιοποίηση των ιθαγενών, η σύγκρουση της Ανατολίας με τους Οθωμανούς υπό την σημαία των Σαφαβί της Περσίας και τον Πιρ Σουλτάν Αμπντάλ, οι αντάρτικοι αγώνες των Τζαλαλήδων και του Καλεντέρογλου. Σαλαμοποιημένοι, όμως μ' ένα από ένα τυπικό που περιλαμβάνει δύο αλληλοαναιρούμενες ηγεσίες, ώστε να εγγράφεται και η επί Βαγιαζήτ Β΄ υιοθεσία των γενιτσάρων (άγαμοι δερβίσηδες), όπως και η αναδιοργάνωση του Μπαλήμ Σουλτάν, πάνω στους ηττημένους Κιζιλμπασλήδες του Πιρ Σουλτάν Απτάλ, άλλο και η ανάγνωση του Μπεκτανισμού ως Νακσμάντι (Σουνίτικας) παραφυάδας, μετά την καταστολή του 1829.
Πώς να μην σφαδάζεται η τουρκική αριστερά από τις κεκτημένες διαιρέσεις του ποιμνίου της και μια ροπή ςσωτερικής πίεσης στα μεγάλα κεμαλικά κόμματα;
Ομοίως η παράδοση των Μεβλεβή από την Κόνια μέχρι την τελετή της περιβολής του ξίφους στο νέο Σουλτάνο εκφράζει μια διαστρωμάτωση της Σελτσούτσικης περιόδου υπαγόμενη τελικά στο Οθωμανικό κεκτημένο.
Κοντά στο Μοναστήρι σε μια σειρά χωριών, κατοικούσε ένας πληθυσμός Κονιάρων Μουσουλμάνων. Σ' αυτούς, η Πύλη εκπροσωπούνταν μέσω μιας αποσπασμένης ελίτ Σαμπαταϊτζίδων.
Εκεί σπούδασε ο Κεμάλ. Εκεί εργαζόταν ο θετός πατέρας του. Από εκεί κατάγεται η μητέρα του Τσεβίκ Μπιρ και στο βιβλίο επισκέψεων του Χελβετί Τεκέ της περιοχής, υπέγραψε συγκινημένος ο άθρησκος κεμαλιστής Κενάν Εβρέν, σε διακριτική επίσκεψη στο απόγειο της δύναμής του.
Σαν υπόμνηση ότι υπάρχουν και άλλοι στην κορυφή, οι δολοφονίες όπως των Μαλκί, Ουζείρ Γκαρίχ είναι αναμενόμενες. Όμως, αυτή του Ουγούρ Μομτζού, ενός «Αριστερού Χουντικού», του διανοούμενου κεμαλικού είναι άλλης τάξεως. Η υπόνοια ότι η ρίζα των Σαμπαταϊτζί και δέκτης προνομιακός της διαμεσολάβησης τους εκ μέρους της τουρκικής ηγεσίας εντός του τουρκικού συστήματος κόβει γέφυρες και αυτοεξυπηρετείται, δημιουργεί συστροφές απόγνωσης που συγκρίνεται μόνο με την απελπισία του Σουνιτικής προέλευσης Καρανταγί, όταν έχοντας γλιτώσει τις σφαίρες των άλλων στην Κύπρο, πληροφορείται ότι στέλνουν τον ΑΠΟ στην Τουρκία, πανικόβλητος ενστικτωδώς σκέφτεται να διαφύγει στην Ελλάδα.
Πολιτικό Ισλάμ και Τουρκικό Κράτος
Γενεές γενεών Ελλήνων γαλουχήθηκαν με υπονοούμενα των Αθηναϊκών κύκλων, ότι στηρίζουν τους εκσυγχρονιστές στην Τουρκία (Τζεμ, στρατιωτικούς κ.ά.) για να «μην έρθουν οι Μουσουλμάνοι».
Νομιμοποιούνται έτσι σε μια κοινωνία που ήθελε να πιστεύει ότι πούλησε το πατρικό στα Βαλκάνια και μετακόμισε στο Καρτιέλατέν. Με την ίδια ευκολία τώρα προσποιούνται έξυπνη ευελιξία στηρίζοντας τις ΗΠΑ, ώστε να επιβαρυνθεί η Ευρώπη την διαχείριση του Ισλάμ.
Όμως, αυτή η παράνοια που επικρατεί στη θέση που θα έπρεπε το πολιτικό κριτήριο και η μορφωτική επάρκεια να συναντούν το υπόγειο αισθητήριο της Λαϊκής συνείδησης του λαού μας δεν είναι κάτι νέο.
Π.χ. γενικώς πιστεύεται ότι ο Αντνάν Μεντερές κρεμάστηκε για τιμωρία, για τα Σεπτεμβριανά. Οι φωτισμένοι Τούρκοι εκτέθηκαν από τους καθυστερημένους και αντέδρασαν.
Προσπάθησε ο Κεμάλ να τους εξευρωπαΐσει αλλά θέλει δουλειά και κατανόηση από εμάς, που σαν πιο Ευρωπαίους μας δέχονται (ως τι;) οι Δυτικοί.
Τίποτα καινούργιο. Φραγκολεβαντίνικη ψυχολογία, χτίζει σιγουριές μιας νέας εποχής στην άμμο ενός ακόμη βραχυπρόθεσμου Δυτικού τακτικισμού.
Νευρωτικά απωθημένη ανασφάλεια υιοθετεί συνειδητά την πολιτική ανεπάρκεια.
Όμως, τα ιδανικά εξιλαστήρια θύματα (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος) τελείωσαν. Κλείσαμε την πόρτα και είμαστε με τους Ευρωπαίους. Τους αφήσαμε έξω, αλλά μπαίνουν.
Οι εσωτερικές αντιθέσεις της Δύσης, της Τουρκίας, τα οικονομικά, τα διεθνή αλληλοδιαπλέκονται σε μία και μόνη ατζέντα. Η μαγική επιλογή που θα μας βάλει μέσα στους από πάνω της νέας εποχής, δεν φαίνεται.
Μας αφορά περισσότερο ότι κάθε εκσυγχρονισμός των Οθωμανών στερούσε τις ομάδες - λίθους της πυραμίδας πραγματικών δικαιωμάτων και ιστορικού πλούτου, χάριν μιας αποστειρωμένης και επικίνδυνης ομοιομορφίας που δεν έφερνε ποτέ σε οριζόντια επικοινωνία και αφομοίωση.
Άρα δημιουργούσε νέα επιθετικότητα.
Αφετέρου, όταν οι τσέτες μπήκαν στη Σμύρνη ούτε οι αντιπροσωπείες, ούτε οι στοές, ούτε τα συμμαχικά πλοία κάναν τίποτα. Το Ιαπωνικό Ναγκασάκι Σιπούρ μόνο αντί για λεμόνια φόρτωσε πρόσφυγες.
4. Υπάρχει Τούρκικο Ισλάμ;
Η αναφορά σε Τούρκικο Ισλάμ, λίγο ήμερο, λίγο κοσμικό, λίγο φολκλορικό, χρησιμοποιείται συνήθως ως υπονοούμενο βαθιάς γνώσης από «αναλυτές» που επιχειρούν με αυτό το τρικ να συγκαλύψουν τα μορφωτικά και λογικά ελλείμματα των επιχειρημάτων τους.
Σύνηθες μοτίβο είναι η προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια ανοχή στην τουρκική ιδιαιτερότητα, που εν συνεχεία θα παρασυρθεί νομοτελειακά από τον μονόδρομο μοντερνισμό της Ευρωπαϊκής ιδέας.
Ευνοούν, όμως, την κρατική διεύθυνση θρησκευτικών υποθέσεων με επικεφαλής Μουφτή, που ελέγχει τα Σουνιτικά τεμένη. Την μόνη νόμιμη Μουσουλμανική οργάνωση ενός τυπικά άθρησκου κράτους;
Μήπως εννοούν την προβολή της . ύπαρξης θρησκευτικών αρχηγών των αναγνωρισμένων μη Μουσουλμανικών μειονοτήτων σαν ιδιαίτερη συμβολή στην παγκοσμιοποίηση.
Τα συνέδρια εκπροσώπων θρησκευτικών ομάδων με προσβάσεις στα ΜΜΕ στο περιθώριο πολιτιστικών εκδηλώσεων και την οργάνωση θρησκευτικού τουρισμού;
Όταν νομικά οι Αλεβίτες ακόμα και οι μη μουσουλμανικές μειονότητες σπρώχνονται στην ανυπαρξία, ανύπαρκτοι φονταμενταλιστές (Καπλαντζί) ή φωτισμένοι κοσμικοί και κεμαλικοί (Φεντζουλάχ Γκιουλέν) μονοπωλούν ειδήσεις και εντυπώσεις εσωτερικά και εξωτερικά.
Για τους Χριστιανούς είναι ιερή η πίστη καθενός και ευλογημένη η αναζήτηση. Τοσούτο μάλλον όταν στην Κόνυα, το Χατζή Μπεκτάς, το Μαμασούν αλλά και τόσα σεβάσματα της Μ. Ασίας, κάτω από επάλληλες διαστρωματώσεις βρίσκεται εγκλωβισμένη Χριστιανική Παράδοση (Βλ. Χάλτσουκ, Χριστιανισμός και Ισλάμ στην εποχή των Σουλτάνων). Μήπως, όμως, οι στρατηγικές των Δυτικών χωρών απευθύνονται στις μάζες των ποικίλως θρησκευόμενων για να αρδεύσουν τα μέσα της πραγματικής σύγκλησης μέσα από την ερμηνεία των συμβολισμών του Σεμά και του Χιζιρελές;
Δυστυχώς, κάτι γνήσιο από αυτές τις παραδόσεις μπορούμε να το αναζητήσουμε μάλλον εκτός Τουρκίας (π.χ. Μεβλεβί στη Συρία), γιατί η χειραγώγηση στα πλαίσια ελεγχόμενων πολιτιστικο - μουσικο - μουσειακών οντοτήτων (π.χ. Βόσπορος grup) και η προβολή μιας πολύχρωμης πλην μονολιθικής εθνοκρατικής και κοσμικής κοινωνίας είναι δόγμα - μετάσταση των κεμαλικών.
Η Τουρκοϊσλαμική σύνθεση σαν ιδεολογία ανάγκης, ο εκσουνιτισμός των Αλεβί, η χειραγώγηση μέσω της θρησκευτικής υπηρεσίας της διασποράς στην Ευρώπη, αλλά και μειονοτήτων (π.χ. Ελλάδα), η δημιουργία κρατικά Σαμανιστικής τάσης Αλεβισμού, διανοούμενου φιλοδυτικού Ισλάμ (Φ. Γκιουλέν), κ.ά. πολιτικές οι οποίες αν και διαμετρικά αντίθετες μπορούν και εξελίσσονται ταυτόχρονα σε διαφορετικούς πληθυσμούς - στόχους. Εμπόδια και όχι συνομιλητές, σε διάλογο των κοινωνιών. Εμπράκτως το τουρκικό Ισλάμ, είναι μια ακόμα απολιθωμένη και αποστειρωμένη από την ιστορία και την προσωπικότητα της ομάδας - λίθος στην πυραμίδα.
Πλειοψηφία, παράδοση, φολκλόρ ίσως, αλλά ύποπτη ομάδα για συμπάθεια προς την Ιρτίτσα (αντίδραση). Άρα ανά πάσα στιγμή αυτή, όσο και οι φιλόδοξοι διαχειριστές της εξαιρούνται παντί τρόπω του κεμαλικού παλλαδίου. Αν χρειασθεί θα επιβεβαιωθεί, ότι το κράτος δεν έχει ανάγκη ούτε τα 2/3 του λαού. Έχει κι άλλον. Στις παραπανισάδες.
Όμως κανείς δεν μπορεί να χειραγωγήσει απολύτως, την πίστη ενός λαού. Αυτή είναι η πρώτη νομιμοφροσύνη του ανθρώπου. Άνθρωποι της πίστης τους υπάρχουν. Επειδή πέραν Ευρωπαϊκών ελαφροτήτων (π.χ. το τρέχον εκλαϊκευμένο New Age αλά Μόνα Λίζα) και τουρκικής στοχοθεσίας υποκατάστατων, το Ισλάμ σαν επιλογή έχει συνέπειες, όπως και ο Χριστιανισμός, ο Σιωνισμός, ο Ουμανισμός.
Πολιτικό Ισλάμ και Νακσμπανίγια
Στη λαϊκή Τουρκία η κρατικοποίηση του Σουνιτικού Ισλάμ (Χανεφή Σχολή) και η «πολιτιστική» χειραγώγηση των πλούσιων παραδόσεων των Μεβλεβή και των Μπεκτασή επέφερε μια άνωθεν αποστείρωση της Οθωμανικής θρησκευτικής κουλτούρας χάριν των νέων ιδανικών του κεμαλισμού.
Αυτό στάθηκε εφικτό, γιατί οι επιμέρους αυτές παραδόσεις μέσα και από εσωτερικές διαστρωματώσεις εξασφάλιζαν την νομιμοφροσύνη και την τήρηση της επετηρίδας της υποταγής για πλήθος επί μέρους τοπικές, φυλετικές κτλ. ομάδες που υποτάχθηκαν ως τέτοιες ή προέκυψαν μέσω της εσωτερικής σαλαμοποίησης (βλ. υψομετρική στους Κούρδους) και του Σουργκούν. Πρώτα, η επιταγή της νομιμοφροσύνης και δευτερευόντως η ανοχή στην κληρονομιά της ομάδας συγκροτούσε αυτές τις παραδόσεις. Η μεταβολή στην κορυφή επέφερε απαξίωση.
Εξαίρεση σταθερή, ξεκινώντας από τις κουρδικές εξεγέρσεις και φτάνοντας στους ριζοσπάστες αντικεμαλικούς αποτέλεσε ο χώρος της Ταρικάτ των Νακσμπάντι.
Μια ερμηνεία που το αποδίδει στην απλότητα της θρησκευτικής πρακτικής, δεν εξηγεί γιατί δεν έχουμε ίδια επιβιωσιμότητα στους Νουρτζού κ.ά. που με πρώιμες συνθέσεις Τουρκισμού, εκσυγχρονισμού, Ισλάμ, επεδίωξαν να εκφράσουν τις απογυμνωμένες πολιτικά και συμβολικά από την κατάργηση των προηγούμενων συμβάσεων ομάδων (κυρίως Κούρδους).
Αν και ήταν συμβατές με το κράτος. Ακόμα και ο Ζιγιά Γκιοκάλπ (Κούρδος θεωρητικός του τουρκικού εθνικισμού) κινείται σε μια τέτοια τροχιά, φτάνοντας στο Φεντουλάχ Γκιουλέν και τον φιλοδυτικό υπερβατισμό του (Νουρτζού).
Άλλωστε πρακτικές ανθυποβολής και τυπικό μετανοίας - ένταξης ανάλογες, συναντούμε και στους Χελβετί Σιίτες, ενώ ο λαός εν τη απλότητα του και μέχρι τα όρια της παραθρησκείας αναδεικνύει πολύπλοκα σύμπλοκα.
Όμως, από τον Μεντερές, στον Ντεμιρέλ και από τον Ερμπακάν στον Οζάλ, το κράτος θεώρησε ότι κινδυνεύει από την αντίδραση - Ιρτίτσα όποτε υπήρξε υποψία συνάντησης των προβλημάτων Αραβικό Εζάνι - Ενδυμασία - Κουρδική Κινητικότητα και αυτή η σύνθεση εκφραζόταν και στους Νακς.
Είναι το σημείο κρίσης ενός συστήματος όπου ο κυνισμός της εξουσίας γίνεται θρησκευτική πίστη. Ο Μάρλον Μπράντο στο «Αποκάλυψη τώρα» προσφέρει μια πολύ fast - Αμερικάνικη εκδοχή του προβλήματος.
Η εξουσία αυτεπιβεβαιώνεται καταργώντας μονομερώς τις συμβάσεις. Η ταπείνωση των ηττημένων σωρεύεται στις υποχωρήσεις που έκαναν στην ταυτότητά τους, ώστε να φτάσουν στα προσχήματα της προηγούμενης υποταγής (π.χ. κουρδικές φυλές).
Όμως, ο άνθρωπος της πίστης του ξεκινώντας από τα ψήγματα της αξιοπρέπειας και της αλήθειας που σώζει στην στιγμή που αποφασίζει να μην προδώσει πλέον αυτήν την πίστη, έρχεται σε αντίθεση με την εξουσία και στρέφεται στους κατά καιρούς εχθρούς του αναζητώντας σπαράγματα του δικού του συλλογικού προσώπου.
Χαρακτηριστική προσωπικότητα του σύγχρονου Νακσμπανζισμού ο Νετσέπ Φαϊζί, ο οποίος γυρίζοντας από το Παρίσι, όπου ο ίδιος ο Κεμάλ τον έστειλε για να σπουδάσει φιλολογία και να αναλάβει φιλολογικός υπεύθυνος και διαχειριστής των γαλλικών ακροατηρίων, προτίμησε να στραφεί εναντίον του διαμορφώνοντας ένα πρόγραμμα δράσης για ένα μέτωπο επιδρομέων της Μεγάλης Ανατολής και όχι της Τουρκίας, στηριγμένο στις διδαχές ενός παραδοσιακού Νακς Σεΐχη και τις αξίες της Αραβικής γλώσσας και της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Χάριν πραγματικής επαφής με τον κόσμο.
Από τους σημερινούς επιγόνους του ξεχωρίζει ο Σαλίχ Μιγραμπέιογλου, φυλακισμένος ηγέτης ενόπλων ριζοσπαστών αντικεμαλιστών, καταγόμενος από ηγετική κουρδική οικογένεια που διακρίθηκε στις αντικεμαλικές εξεγέρσεις μέχρι το '38. Άγνωστοι στην μαζική ενημέρωση και τις επιδοτούμενες ακαδημαϊκές εργασίες, άρα ανεπιθύμητοι. Όμως, από τον Ντεμιρέλ έως τον Ερντογάν, κανείς δεν νομιμοποιήθηκε στις Σουνιτικές μάζες χωρίς να δώσει μήνυμα σεβασμού και φιλολογικής έστω σχέσης με αυτό το ρεύμα και όχι κατ' ανάγκη με άλλους Νακς με λογική άμεσης ρήξης (π.χ. Σουλεϊμαντζή).
Από το σημείο αυτό μπορούμε να παρακολουθήσουμε την ενεργοποίηση αντιθέσεων που διαρρηγνύουν την λογική της επετηρίδας και προκρίνεται λογική συνάντησης.
Ο λαός κατά της λαϊκότητας, χάριν των προσχημάτων της υποταγής του παρελθόντος με την ελπίδα να γίνει λαός στο μέλλον.
Η δυναμική του φαινομένου Ερντογάν, μπορεί να αποδειχθεί ανάχωμα αλλά αποτελεί και όρο για την επιμόλυνση του τουρκικού συστήματος με στοιχεία φυσιολογικού κράτους. Οικονομικοί περιορισμοί, κοινωνικό κόστος, διεθνείς υποχρεώσεις, λαϊκά αιτήματα κ.ά. πρωτοφανή θολώνουν την υπερβατική εικόνα ενός κράτους έτοιμου για όλα. Το βαθύ Κράτος στην Ελλάδα δολίως παρουσιάζεται ως παρακράτος, αντιδραστικός πυρήνας κτλ.
Είναι η αυτοσυνειδησία, η φυσιολογική αυτενέργεια της Οθωμανικής εμπειρίας. Αν και αδυνατεί προς το παρόν να δώσει λύση Μεντερές ένα κατενάτσιο στο πεδίο της πραγματικής εφαρμογής του νόμου ακόμα και σε επίπεδο μιας «επί μέρους Χούντας» είναι αναμενόμενο.
Το μονοπώλιο του κράτους στις σχέσεις κοινωνίας και έξω κόσμου και το προβοκάρισμα των πραγματικών αντιθέσεων χάριν εκτόνωσής τους και ανανέωσης της επετηρίδας έχει ρωγμές.
5. Οι Κούρδοι και η Τουρκία
Το Κουρδικό κίνημα δεν υποτάχθηκε. Ο ΑΠΟ δεν επέλεξε ένα ηρωικό πλην αδιέξοδο τέλος όπως του Σεϊχ Σάιτ και των μέχρι το '38 εξεγέρσεων.
Διάρκεια, πολιτική, βατοί στόχοι, συντονισμός για ένα παν-κουρδικό κίνημα πολλών ταχυτήτων αλλά και μια παρέμβαση που ξεκινά από την μόρφωση όρων Εθνικού Κράτους στο Ντιγιάρμπακιρ μέχρι την συνύπαρξη με κάθε δύναμη που προωθεί μια ατζέντα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σμύρνη.
Πάνω απ' όλα η κατάργηση του μονοπωλίου του Κράτους στην επαφή της κοινωνίας με τον έξω κόσμο. ΗΠΑ, Ε.Ε. κ.ά. διαμορφώνουν περίπλοκες και συναφείς ατζέντες ανταγωνισμού στα θέματα Τουρκίας - Κουρδικό - Ιράκ. Ξεκινώντας από θέματα συνοριακής φύλαξης και επιδομάτων ανεργίας έως βραχυπρόθεσμα πετρελαϊκά. Καμία σχέση με το πλανητικό και άνω επίπεδο στρατηγικών επιλογών όπου αυτοδικαιώνεται η Αθηναϊκή γεωπολιτική πανίδα.
Αυτό το οξυγόνο έλειψε στην πρώτη αντικεμαλική αντίσταση. Σήμερα αυτό δίνει την δυνατότητα σε μία κίνηση συνάντησης του Κουρδικού Εθνικού Κινήματος με τα πρώτα βήματα ενός μεγάλου κομματιού του πληθυσμού στην πολιτική, τα λαϊκά αιτήματα, την ανάκτηση πολιτιστικής κληρονομιάς.
Στο παρελθόν, η μετωπική σύγκρουση ΤΩΝ Μουσουλμάνων με το κεμαλικό καθεστώς τόσο ένοπλα, όσο μέσω «ισλαμικών» κεφαλαίων (π.χ. Κομπασάν) ή κομμάτων (Ερμπακάν) δεν απέδωσε. Μετά τις επιθέσεις στις συναγωγές ο Ερντογάν δήλωσε, ότι αν υπάρχει ένα «μήνυμα για μένα το κλοτσάω», ενώ ταυτόχρονα δέχθηκε βοήθεια από συνεργεία διασώσεως Σεφαραδιτών Εβραίων. Προσέχει.
Για το Κουρδικό, όμως, η μόνη τοποθέτησή του είναι ότι η σύζυγος - κουμπάρα κατάγεται από το Σιίρτ (πλην Αραβικής καταγωγής).
Μπορεί ένας Μουσουλμάνος ηγέτης να αγνοήσει την καρδιακή μάζα, Σουνιτική στην πλειοψηφία, αλλά όχι Χανεφί σαν τους Τούρκους, που επικαθορίζει τον παράγοντα Ανατολία και μετανάστευση στις μεγαλουπόλεις;
Ένας φιλόδοξος Λαζός Σουνίτης δεν μπορεί να συγκροτήσει ενεργό μπλοκ αν δεν απευθυνθεί σ' αυτούς, πλην όμως αποτελεί «απαγορευμένο» καρπό.
Πριν το ΡΚΚ η διαχείριση του κουρδικού πληθυσμού εντός του τουρκικού συστήματος επαφίονταν στην Στρατοχωροφυλακή (Jandarma) και έπειτα σε μειοψηφία των παραδοσιακών κεμαλικών αξιωματικών).
Η αντίσταση του ΡΚΚ επέφερε την απαξίωση ολόκληρων βαθμίδων εντός της πυραμίδας, αρχίζοντας από την δολοφονία του Εσράφ Μπιτλίς (αρχηγού των Jandarma) και του Οζάλ (Ισλαμο Νακσμπαντικουρδική σύνθεση - ανάχωμα) φτάνοντας στο ΓΕΕΘΑ (Καρανταγί).
Σήμερα, ένα από τα θεμέλια του κράτους έχει αυτονομηθεί σε δικούς του (και διεθνείς) ρυθμούς.
Πολιτικά ο δεσμώτης του Ιμραλί κινείται. Θα μπορούσε ο Ερντογάν να ενεργοποιήσει την Πανισλαμική παράδοση του Αμπντούλ Χαμίτ, που έδωσε τόσο τα τάγματα Χαμιντιέ όσο και τα προσχήματα ισότητας σε θρησκευτική βάση, που συστηματοποίησαν στις φυλές που πρόσκεινται σ' αυτούς οι Νακς. Όμως, αφενός, οι εποχές είναι δύσκολες και η ηγεμονία της Ισλαμικής νομιμοφροσύνης αλλού (Λάντεν, ιράκ κτλ.), ώστε σαν μπούμερανγκ να ενεργοποιηθούν Αραβικές επιδράσεις (Αντιόχεια, οικονομία κτλ.), αφετέρου αν και οι κεμαλιστές δεν θα είχαν αντίρρηση να τον αναλώσουν σε ένα δεύτερο Οζαλικό πείραμα, το ΡΚΚ, προνόησε να στρατευθεί κατά της πολιτικής κληρονομιάς των Νακς και των Χανεφί στο Κουρδιστάν, δίνοντας την διέξοδο του σεβασμού όλων των ψηφίδων της θρησκευτικής κληρονομιάς.
Εξάλλου οι φυλές που ακολούθησαν τους Νακσμπαντί, αν και με εξαρτημένα πολιτικά αντανακλαστικά, κάτω από το σύνθημα της θρησκευτικής ισοτιμίας έδωσαν καταφύγιο στην κουρδική τους ιδιαιτερότητα.
Περαιτέρω, η πολιτική του ΡΚΚ, έδωσε ζωή και χρώμα στο ψηφιδωτό της Ανατολίας μέσα από μια πρόταση ανάδειξης του πλούτου και της ποικιλίας στην βάση της προσφοράς στην κοινή υπόθεση. Μια πρόταση που προχωρά προς τον Πόντο, την Κιλικία, τις μεγαλουπόλεις, ενώνοντας την παράδοση της αντικεμαλικής, αλλά αδιέξοδης εθνικά αντίστασης των Κούρδων μέχρι το '38 με την παράδοση των αγροτικών εξεγέρσεων των Αλεβί - Κιζιλμπάς και την αγωνία της επιβίωσης των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. Αυτή η αύρα φτάνει ακόμα και εκεί όπου η Άγκυρα στο πρόσφατο παρελθόν κόμπαζε για την δυνατότητα παρέμβασης (Κύπρο, Βαλκάνια, Τσετσενία) της, υπέρ Τούρκων και Τουρκόφιλων. Τώρα εισπράττει από ιστοσελίδες έως πολιτικές κινήσεις των πάσης φύσεως Μουχατζίρηδων (προσφύγων) από Βαλκάνια και Καύκασο.
Τελικά, μέσα από ελεγχόμενες και εξαγώγιμες αλά γαλλικά εντάσεις περί μαντίλας και απιστίας, επανερχόμαστε σε ένα ασφαλές πεδίο συσπείρωσης του θρησκευόμενου πληθυσμού. Μια νοοτροπία αντίστοιχη των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων όπου το κράτος έχει καταληφθεί από αλλόθρησκους πλην όμως οι κανονικοί προς σρελέχωση του είμαστε εμείς. Εδώ όμως δεν έχουμε τις μετεμφυλιακές συμβατικότητες μιας πολιτικής κοινωνίας, όπως η Ελληνική. Το διακύβευμα είναι απόλυτο. Η επιρροή του ή θα βρει διέξοδο σε ανώτερη βαθμίδα ή .
Η επικαιρότητα της επιλογής ρήξης με την κορυφή του κεμαλικού συστήματος είναι διαρκής. Πρακτικά, η ιδεολογική ηγεμονία επανέρχεται στους ριζοσπάστες (IBDA, Αντζμεντί κ.ά.) παρά τις κεμαλικές προβοκάτσιες - απομιμήσεις (π.χ. Καπλάν) με πρώτους στόχους τους κεμαλικούς Νουρτζού, ιδίως την θρησκευτική βιτρίνα του τουρκικού κράτους, το Φεντουλάχ Γκιουλέν (εξ ού και επιθέσεις κατά του Πατριαρχείου παλιότερα), τους Αμερικανόπνευστους εκ των Μπεκτασί και φυσικά τους Εβραίους και ξεχωριστά τους Σαμπατιτζί.
Όμως, μεταξύ μιας πολιτικής που απευθύνεται σε οριζόντιους δεσμούς στην κοινωνία και οραμάτων για ένα Ισλαμικό Αρμαγεδώνα, το ΑΚΡ έχει μια πιο άμεση προτεραιότητα: Ζωτικό χώρο στην αρχιτεκτονική της Πυραμίδας του Τουρκικού Κράτους.
6. Η «Κληρονομιά του Φαραώ»
«Έχουμε φτάσει στο σημείο κρίσεως του Νέο Οθωμανικού συστήματος. Ο ιός της ελευθερίας μέσω του κουρδικού κινήματος επιμολύνει τον λοιπό πληθυσμό. Δρόμοι, σχολεία και άλλες αυθάδεις απαιτήσεις κλονίζουν τον μεταφορικό τρόμο - προϋπόθεση επιβολής της Κρατικής εξουσίας.
Η παράταση της εκκρεμότητας, ή κατά λάθος Δημοκρατία λόγω αδυναμίας «φυσιολογικής» λύσης τύπου Μεντερές έχουν σημασία που δεν έχουν τα πακέτα νομικών μεταρρυθμίσεων, οι στρατηγικές επιλογές, οι μονόδρομες εξελίξεις.
Ο δρόμος προς τα πίσω είναι πάντα ανοιχτός. Κόβοντας δρόμο από μπροστά. Ένα «κλάδεμα» των Μουσουλμάνων και η αφομοίωση των υπολοίπων σε μια υπερτροφική, έστω και με δικά τους χρώματα, κορυφή, γιατί αποκλείεται. Τότε θα ανα - τρέχουμε στη βασική αντίθεση ΗΠΑ - Γερμανίας. Και θάναι σε μίζερα επίπεδα. Δεν εξαρτάται από το περίτεχνων των ισλαμοευρωπαϊκών ιδεολογημάτων του ΑΚΡ. Τις ορίζουσες έθεσε άλλος, θέτοντας ταυτοχρόνως το κεφαλάκι του στον πάγκο του χασάπη. Ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, απάντησε στη διεθνή συνωμοσία που απέβλεπε σε μια αιματηρή εκτόνωση και τον πολιτικό αφανισμό ενός κινήματος χάριν ενός περήφανου πρωτογονισμού, με την επιλογή της πολιτικής.
Σ' όλα τα πεδία και όλο το ιστορικό βάθος.
Προσαρμοσμένους στόχους κατά περιοχή, που συνδέονται με ένα Κουρδικό κίνημα διαφορετικών ταχυτήτων, αλλά συντονισμένου σ' όλο το Κουρδιστάν.
Εγγύηση αυτής της πορείας, ο συντονισμός με τις ενδογενείς δημοκρατικές διεκδικήσεις των λαών της Μ. Ανατολής. Ένας τοπικός διεθνισμός και ένας στόχος Ομοσπονδίας της Μ. Ανατολής, που προς στιγμή φάνηκε διακήρυξη άνευ πρακτικής αξίας.
Όμως, ξεκινώντας από τον μονομερή ορισμό δικής τους περιοχής, στο Ν. Κουρδιστάν περιόρισαν τα ερείσματα των φυλετικών ηγετών (KDP, PUK) και τους επέβαλαν μια πολιτική περισσότερο Κουρδική και λιγότερο τυχοδιωκτική από κάθε άλλη φορά στην Ιστορία. Ακόμα και με ελεγχόμενο άδειασμα επικίνδυνων επιρροών (φιλοδυτικών, Ισλαμικών, ανθρωπιστικών).
Μια τυχοδιωκτική πολιτική των Κούρδων, θα ενεργοποιούσε τα αντανακλαστικά των διαφορών που κληροδότησε η Οθωμανική εξουσία. Οι Σουνίτες θα στρέφονταν πράγματι στους διάφορους Ζαρκάουι, εκβιάζοντας Αμερικανική επιδιαιτησία, κλείνοντας τις γέφυρες στους Σιίτες για μια παν - Ιρακινή συνεννόηση. Οι έμπειροι Βρετανοί που σταμάτησαν την προέλασή τους μπροστά στην παλιά γειτονιά της Βασόρας (Σουνιτική), είχαν προετοιμάσει, αλά Δεκεμβριανά, την καταστολή της πρόωρης Σιιτικής αντίδρασης. Ο Σαντρ δεν έπεσε στην παγίδα ακολουθώντας στόχους βατούς και πολιτικούς στα βήματα του ΑΠΟ αντί νέου '91.
Αντιθέσεις διεθνείς και επιλεκτικές
Υπάρχουν πραγματικές διεθνείς αντιθέσεις και πραγματικές εσωτερικές. Υπάρχει λαός με πραγματικά προβλήματα, αιτήματα και αντιθέσεις στην πίστη, την συμβολική, τις προτεραιότητες. Εντός της ηγεσίας, υπάρχουν προνομιακοί διαχειριστές για κάθε ακροατήριο εσωτερικά και εξωτερικά. Αν απομονώσουν τα εσωτερικά ακροατήρια εξασφαλίζουν το μονοπώλιο της επαφής με τον έξω κόσμο, μεσοπρόθεσμα την ηγεμονία. Αν δημιουργήσουν γιαλαντζί «εκφραστές» υπαρκτών ομάδων και πυροδοτήσουν αντιθέσεις σε ελεγχόμενο timing ανατροφοδοτούν τις εσωτερικές ηγεσίες επανασαλαμοποιώντας το λαό.
Ένας κορεσμός που εντοπίζεται από την περίοδο της έντασης του ένοπλου αγώνα στο Κουρδιστάν, είναι ότι έχει σπάσει το ντόμινο της πυροδότησης των εσωτερικών αντιθέσεων (δογματικών και υψομετρικών) στο Κουρδιστάν, όπως λειτούργησε παραδειγματικά στις παραμονές της Χούντας του '80.
Έκτοτε, οι πιέσεις επανεισάγονται ακατέργαστες ως την Κορυφή. Όταν, π.χ., ο Καρανταγί «αυτοπροσδιορίστηκε» ως Τουρκμένος και όλο το κεμαλικό σύστημα επιχειρούσε, μέσω υπερβολικής δόσης Τουρκμενοσεβντά, να δώσει αίσθηση άνεσης και γεωπολιτικής επάρκειας προς ανατολάς, αρκούσε να του υπομνηστεί από το ΡΚΚ ότι προς ανατολάς υπάρχει σχέδιο, συμμαχίες, πολιτική για τους Τουρκμένους που έχουν άλλη εθνολογία (Τροκμέν), ενώ και ο ίδιος πρέπει να αναζητήσει τις ρίζες του στους Χριστιανικής καταγωγής «Μπαχτσεβάνηδες» της Προύσας, όπως ο Τζεμ στους Σαμπανταϊτζή. Η υπολειτουργία προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται απ' το ότι ενώ από την πλευρά των Σαμπανταϊτζή, με αστέρια τον Τσεβίκ Μπιρ, έχουμε έναν οργασμό ιδεολογικών συνθέσεων, που προτείνουν διάφορες μεταστάσεις του Κεμαλισμού, εξειδικευμένες κατά περίπτωση (τεχνολογικοί υπερμοντερνισμοί, Αμερικανοϊσραηλινά κεφάλαια, Σαμπαταϊ, Αλεβίτες, λαϊκότητα, Προϊσλαμικός Τουρκικός Σαμανισμός κτλ.) και τις ανάλογες ομαδοποιήσεις εντός του στρατεύματος (Ομάδα εργασίας Δύση, Εργκενεκόν κτλ.), από την άλλη ένα υπονοούμενο αμυδράς ομαδοποίησης στους νεαρούς αξιωματικούς εξ Ανατολίας (Οβαντζιλίκ - χωριάτες) είχαμε, ενώ στη σχετική εξισορρόπηση που επήλθε στη δεύτερη θητεία Οζγκιόκ, άνθρωποι σαν τον Γιασάρ Μπουγιούκανιτ και τον Ιλκέρ Μπασμπούγκ, στάθηκαν ιδιαίτερα προσεκτικοί προς Σουνίτες και Ευρώπη, αντιγράφοντας τους άλλους με ένα παγανίζοντα Γκολισμό. Η αφασία παρατείνεται, όχι από έλλειψη φαντασίας στην κορυφή, όσο λόγω κόπωσης στελεχών - διαχειριστών στις μεσαίες βαθμίδες. Η επιμόλυνση της ομάδας με πρακτικά αιτήματα, λαϊκά στοιχεία και σχετική ανάκτηση ταυτότητας αχρηστεύει πολιτικά τον εντολοδόχο διαχειριστή.
Παλαιότερα, στα βήματα του Ινονού, οι κλασικοί κεμαλικοί Σουνιτικής προέλευσης, μπορούσαν να κάνουν χρήση της νομιμοφροσύνης που τους προσπόριζε η Οθωμανική συμβολική που αποδεχόταν ο λαός (Πασάδες), κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις από την Ιρτίτσα (θρησκευτική αντίδραση). Οι πολλές ιδεολογικές αναζητήσεις εντός του Κεμαλισμού και οι οργανωτικές δυασυνδέσεις, ήταν ανάγκη και απόδειξη αδυναμίας όσων δεν είχαν το τεκμήριο του Κανονικού Τούρκου.
Βαθμιαία αυτή η τάση κυριάρχησε στο στρατό ξηράς και τη στρατοχωροφυλακή. Λόγω και των τακτικών εκκαθαρίσεων της φυσικής ηγεσίας των μαζών της Ανατολίας, αποτέλεσαν αυτοί φυσική ηγεσία σε άμεση επαφή με στρώματα μαφίας και φεουδαρχοποιημένων φυλετικών ηγεσιών. Η αντίσταση των Αλεβιτών στην Ανατολία στράφηκε αριστερά, δίνοντας νέο κενό προς τα πάνω. Αντιθέτως, στα άλλα στρώματα που διαχειρίζονταν κεφάλαια και διεθνείς διασυνδέσεις κυριάρχησαν «οι άλλοι», προσπαθώντας να καλύψουν την απομόνωσή τους προσεταιριζόμενοι τους απόκληρους της Οθωμανικής παράδοσης Αλεβίτες της Ανατολίας και τα υπόλοιπα της γενιτσαρικής παράδοσης της Πόλης (ΜΗΡ) όχι όμως Τουρκοκύπριου και το λόμπι της Θράκης που απαιτούσαν πιο ευπρόσωπη εκπροσώπηση έναντι των Χριστιανών.
Σήμερα το αυτονόητο αντιστράφηκε. Η Ανατολία έγινε Κουρδιστάν. Ο Δήμος του Ντιγιάρμπακιρ κάνοντας απογραφή κατέγραψε 38 Χριστιανικές εκκλησίες σε λειτουργία. Αρμένιοι, Ασσύριοι, Γεζίτες, Αλεβίτες Άραβες της Κιλικίας, Τσερκέζοι κ.ά. σε διάφορες αποχρώσεις του εθνικοτοπικού και αγροτουριστικού αυτοεκπροσωπείται αναιδώς «αδειάζοντας» αγάδες Βουλευτές, φυλάρχους μαφιόζους κτλ., καθιστώντας τους αρχικά ιδιαίτερα ακριβούς για το Κράτος (Κιαμουράν Ινάν, Χικμέτ Τσετίν, Χ. Μπαϊμπασίν, Σεντάτ Μπουτσάκ κτλ.).
Ακόμα και οι Ισλαμιστικές - Εθνικιστικές εξάρσεις στη Σουνιτική Καππαδοκία, είναι ύποπτες. Έστω και σαν παρέμβαση στην αγροτική πολιτική.
Το ψηφιδωτό εξάγεται και στις πόλεις, συναντά τους Μουχατζίρ από Βαλκάνια και Καύκασο. Ακόμα και οι καφετζούδες ορθώς είναι εθνικά ύποπτες προπλάσματος αυθαίρετης φυσικής ηγεσίας, εν κατακλείδι, η Ευρώπη (Γερμανία, Ευαγγελικοί, Λαϊκό Κόμμα) μπορεί να προσπεράσουν το προπέτασμα μιας Γιαλαντζί μειονοτικής εκπροσώπησης ή και να το προτείνουν (Βλ. Peter A. Andreus, Τουρκία, 91 εθνικές ομάδες, εκδόσεις Ταιμπίγκεν), όπου οι υπαρκτές φλεβοτομούνται και οι ανύπαρκτες πολλαπλασιάζονται (όλη η Κεντρική Ασία εκπροσωπείται), όμως για άλλες περιπτώσεις υπάρχουν και λύσεις επιπέδου διομολογήσεων.
Τελευταία ελπίδα ο Ερντογάν για να οδηγήσει το Κράτος στους Κοινοτικούς πόρους και τις ΗΠΑ, στις Βρυξέλλες, χρησιμοποιούμενος ως προσωπείο επιδεχόμενο ερμηνεία κατά περίπτωση. Όμως, η εποχή που χρησιμοποιούσαν τον Γιλμάζ σαν προνομιακό συνομιλητή των Ευρωπαίων και τέλος τον έδερναν αφήνοντας τους Ευρωπαίους χωρίς δυνατότητες παρέμβασης εντός της Τουρκικής πραγματικότητας παρήλθαν. Καθώς και η απρόσκοπτη εξαγωγή μεταναστών, ναρκοσυλλόγων και Κρατικής Θρησκευτικότητος.
Σήμερα, ξεκινώντας από τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου μέχρι την υποδοχή της Λ. Ζανά από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από το γερμανικό ενδιαφέρον για την θρησκευτικοκοινωνική οργάνωση Μιλί Γκιορούς έως και κάθε Κουρδική, Ασσυριακή και Αλεβίτικη οργάνωση, από την εσωτερική μεταναστευτική, εμβασματική, αντί μαφιόζικη, επιδοματική πολιτική έως τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, τη δασμολογική ένωση και άλλα προγράμματα η Γερμανία και όχι μόνο (π.χ. η Γαλλία διαθέτει τις καταθέσεις του αρχινονού Αλαεντίν Τσακιτζί) έχει δικλείδες παρέμβασης που διαμορφώνουν μια πλούσια ατζέντα πραγματικής επιρροής, ασπίδα και αντίδοτο στην αντίστοιχη αμερικανική ατζέντα που εγγράφει υποθήκες και κρίκους εκβιασμού, ώστε να τους αγνοεί μετακυλώντας το κόστος στας Ευρώπας αρκεί να έχει συγκάτοικους στη (Γεωπολιτική) τρέλα στην Μ. Ανατολή.
Όμως, δεν βρισκόμαστε στην παρθενική φάση του Ευρωκεντρικού νεωτερισμού, ώστε να ανιχνεύουμε στην ταυτιζόμενη με την ιστορική πρόοδο ιμπεριαλιστική επέκταση, πλευρές που δικαιώνουν τον Κάουτσκι και άλλους που δικαιώνουν τον Λένιν. Στην κανιβαλική φάση του ιμπεριαλισμού δικαιώνονται οι κοινωνίες που απέκτησαν αντισώματα στο αξιακό άλλοθι της παγκόσμιας αποστολής. Η Δυτική εμπειρία έχει διάταξη, αυτοσυνειδησία, όρια και τον κολεκτιβισμό της.
Αυτός απαιτεί στοργή και αναγνώριση από τις ηγεσίες που απαιτούν νομιμοφροσύνη. Έτσι, η Ουάσινγκτον DC μέσω της Μπους Αντμινιστρέισον παρείχε την συμβολική στοργή στους WASP των μεσοδυτικών πολιτειών.
Νομιμοποιητική ανάγκη που συντονίζεται με ανάλογες ανάγκες της Σαουδαραβικής ηγεσίας και της Σιωνιστικής στο Ισραήλ και την Ουάσινγκτον (όχι κατ' ανάγκη και την Νέα Υόρκη). Καμιά ανάγκη όμως υπεράσπισης συνολικά των Δυτικών συμφερόντων και κοινωνιών δεν προκύπτει. Ούτε ο ιεραποστολικός ζήλος υπέρ των Δημοκρατικών αξιών είναι συμβόλαιο. Μάλλον αλά καρτ. Έτσι δτο Κογκό, η Αμερικάνικη Πρεσβεία βρήκε στο αντάρτικο υπέρ του Μαρξιστή Λοράν Καμπύλα, υπονομεύοντας το όραμα της Γαλλόφωνης Αφρικής και αναλώνοντας ερείσματα μιας συνεπούς προσπάθειας εκδοτικισμού. Στην Αλγερία οι Ισλαμιστές δεν είναι τόσο κακοί κ.ο.κ.
Η διάλυση ενός Ιράκ που περίμενε την επιστροφή του στις διεθνείς αγορές και την ενεργοποίηση συμβολαίων με μη αμερικανικές εταιρίες, η παράταση της διάλυσης του, ο εκβιασμός των Αραβικών ηγεσιών και του Ιράν ταυτόχρονα με το δελεασμό στοιχείων τους εσωτερικά δεν αποτελούν σχέδιο συνολικής διαχείρισης, ούτε πολιτική. Μπορεί να σπέρνουν ανέμους, αλλά λύνουν άμεσα προβλήματα συγκεκριμένων εταιριών και μισθοφορικών ομάδων. Επιταχύνουν τις αμυντικές δαπάνες χωρίς να χρειάζεται και μεγάλος αριθμός στρατευμάτων και πλήρης έλεγχος.
Σημασία έχει ο Γεωπολιτικός Ιντιάνα Τζόουνς να δημιουργεί αενάως ένα χαμό που θα αποσυντονίζει τα σφιχτά σχέδια του Φον Τάδε (σιδηρόδρομος Βερολίνο - Βαγδάτη, συμβόλαια Ιράκ, Αραβική και Ιρανική πολιτική). Εξάλλου και ο Φον Τάδε δεν δεσμεύεται από κάποια δυτική αυτοσυνειδησία. Διαβάζει Σπέγγλερ, αρέσκεται σε επαφές με τους καταραμένους της διεθνούς τάξης και με τον αέρα της μήτρας του Δυτικού πολιτισμού αρέσκεται σε δοκιμή των ορίων του.
Αυτά τα πειράματα γίνονται στην γη του Ιράκ. Στους Σιίτες, που είναι Άραβες αλλά και Ιρανοί και Ελαμίτες και Σουμέριοι. Είναι Μουσουλμάνοι αλλά και συνεχιστές μιας μακράς Ασσασινικής αντίστασης κατά των Σουνιτών κατακτητών.
Στους Σουνίτες που η θέση τους εντός του Ιράκ επηρεάζει και την σταθερότητα των Αραβικών ηγεσιών.
Στους Κούρδους, που για πρώτη φορά είχαν την υπομονή να κλείσουν τα αυτιά στις σειρήνες του τυχοδιωκτισμού, να διατυπώσουν μέσω του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν μια στρατηγική, όπου η πολυφωνία των αδικημένων θα συντονίζεται σε ένα ομοσπονδιακό πλαίσιο συνεννόησης.
Η παράταση της ανόητης (;) παρέμβασης μεταφέρει τις πιέσεις εντός των γειτονικών κρατών που πείθονται ότι ο αντιϊμπεριαλισμός τύπου Λάντεν δεν συγκινεί όταν πραγματικά προβλήματα (Νταφούρ και Νότος στο Σουδάν, Ασέρ, σύνορα με Υεμένη, Σιίτες στην Σαουδική Αραβία, Κούρδοι στο Ιράν) είναι ανοιχτά και επικοινωνούν.
Η κληρονομιά της Βρετανικής Ιμπεριαλιστικής αρχιτεκτονικής καταναλώνεται στο Σούπερ Μάρκετ, δημιουργώντας κενό ηγεμονίας στα χαμηλά επίπεδα της κοινωνικής σύγκρουσης. Ένα κατά λάθος Δημοκρατικό τρίτο επίπεδο έκφρασης.
Οι Αγγλοσάξονες λένε ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, ίσως είναι οι ελπίδες των Άγγλων.
7. Αντί επιλόγου: Eπιμύθιο Ερνογάν και η ελληνική απάντηση
Και ήρθε κάποιος που συγκρινόμενος με την έως τώρα απόδωση του πολιτικού Ισλάμ ,τόσο πολιτικά όσο και επιχηρηματικά ,στη διασπορά ,την υπόμνηση της πολιτισμικής πολυπλοκότητας κτλ επιχηρείτε να ερμηνευτεί ως ανδρέας Παπανδρέου ,Χριστιανοδημοκράτης κτλ.
Και ως προς την Ελλάδα αυτό πρέπει να οδηγηθεί φυσικά στας ευρώπας για να κάνει παρέα στις προηγούμενες γενές Ελλήνων που κτέφυγαν εκει για να αποφύγουν μπανάλ συγχρωτισμούς,κατά το διακύβευμα όμως ενας φασίστας κινδυνεύει εντος ενός ναζιστικού καθεστώτος. Περαιτέρω ελέγχοντας ως targer grup τους μουσουλμάνους της Ανατολίας, ως αγροτιά - ovagilikler ,Κούρδους , μαντιλοφορούσες κτλ,ανταγωνίζετε συμβολικά την εξουσία στο αυτό πεδίο εμπλεκόμενος ετσι σε ένα πρωτόφαντο εντός της Οθωμανικής παραδόσεως Τριγωνικό σύμπλοκο με το στρατό και το ΠΚΚ οπου το αυτονομημένο θεμέλιο-υποπόδιο εως χθές ,ο Κουρδικός λαός της Ανατολίας Επιμολύνει περετέρω με μεταδότικες νόσους όπως αιτήματα οικονομικά, αξιώσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας τοης γυναίκας .του παιδιού ,υπαρκτού όχι κεμαλονεωτερικού κτλ.
Το κράτος δεν λειτουργεί σφάζοντας οσο να γρασάρει τις μηχανές του. Η παράταση της εκρεμότητας οδηγεί στην αποδόμηση ενός πυραμιδικού σχήματος αξιόπιστου και συμβατού κατά περίπτωση με τις περιφεριακές «πολιτικές» της Δύσης .
Ως Ντινερρά λοιπόν της Ανατολίας ο δεσμώτης του Ιμρανλί ξεπερνώντας την συνολική σχεδίαση φυσικής καταστροφής και συμβολικής εξόντωσης κινήματος και ηγέτη αππηλεί περισσότερο από ποτέ τους ιμάντες και τις συμπληρωματικότητες του δυτικύ ιμπεριαλισμού στο μαλακό υπογάστριο της ημιπεριφέρειας .
Το ελληνικό ούτως λεγόμενο πολιτικό σύστημα δεχόμενο συνολικά και επενδύοντας σε ρόλους αλα Αρτέμη Μάτσα εμπορεύεται εντός του διεθνούς καταμερισμό την ελληνική κληρονομιά απονομιμοποιείτε ως προς την εκπροσόποιση της στην ανατολική Μεσόγειο.
Κριτήρια λοιπόν πλέον για τον κάθε Ερντογάν στην περιοχή μας είναι ποιος ηθικά μπορεί να σταθεί και να συσπειρώσει λαούς ,μειονότητες, δόγματα, κάστες κτλ
Ετσι ηπίστη που συσπειρώνει λαό και ηγεσίες μπορεί να κρατήσει στο χρόνο και τις δοκιμασίες τις αντιστάσεις και σε βατά επίπεδα και στόχους να δόσει αποτελέσματα .Αν δεν λοξοδρομήσει συνολικά σε υβρίδια νεωτερικού μεταπρατισμού, νεώτερες ανασυνθέσεις οικείων Φαραωνικών φιλοδοξιών κτλ
Αυτό φαίνετε όταν οι ομάδες που εκφράζουν τις ιστορικές καταβολές ισλαμιστικου χώρου όταν εκείνο το στοιχείο που δεν αποδείχθηκε συμβατό στην κεμαλική αξιοποίηση λόγο της επιμονής στην ευλογημένη αναζήτηση δοκιμάζεται σήμερα συμπιεζόμενο τώρα από τις συρήνες της «δικαίωσης».
Άλλωστε αν η ένταση της κεμαλικής καταστολής απαξίωσε τον παρεμβατικ'ο εξοπλισμό των Μεβλεβί, των Μπεκτασί και των πιο τελετόφυλων taricat παραδόσεων αφήνοντας το πλεονέκτημς στον ομολογιακό πουριτανισμό των Νακς παραφυάδων, σήμερα είναι τα σπαράγματα αυτής της πολύχρωμης κληρονομιάς που κομίζουν ,διακριτικά άρα πιο πολιτικά κύκλοι προερχόμενοι και διασώζοντες των τελετόφιλλων tricat.
Η ανάκτηση και η αξιοπρέπεια ως προς την κληρονομιά της Μικράς Ασίας στα πρώτα βήματα μπολιάζει την νέα Αντίσταση της Ανατολίας και Κουρδιστάν ,την νομιμοποίηση της απέναντι στο υπερβατικό κράτος και την επιστροφή στην Ευλογημένη αναζήτηση του θησαυρού αυτής της γης.
Δείκτες δεν είναι οριζόντιοι όπως Έλληνες δημοσιογράφοι αποδίδουν λάθρα .Είναι οι κάθετες εφορμήσεις και καταστροφές και οικοιοποιήσεις των στηριγμάτων του άλλου.
Οι Αλεβίτες του Ερντογάν ,οι beyaz turkler της Δύσης ,Η Αστυνομία και η από ποίον εκμετάλευση της θεσμικής μεταλαγής της jandarma .Γείωση ή εφεδρική υπερβατικότητα.
Ηπιο βατή και πολιτική πρόταση που κατατέθηκε μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα ,αυτή της ΔΠΕ φιλοδόξησε να συμπεριλαύει στην Ευρωπαϊκή ατζέντα την τήρηση των αρχών που διακύρηξαν σαν ιδρυτικές οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες και για την Τουρκία .
Αυτό απαιτεί συνέπεια της Δυτικής διακήρυξης και για τους εξω,κοινωνική δυναμική εντος της Δυτικής μητρόπολης σε βαθμό που να επιλέγει συνομιλητές και συμμάχους εξω από τα εταιρικά της προνόμια και τους συμβεβλημένους όρους,κόστος απέναντι στα λειτουργικά έσοδα που εξασφαλίζει ο λεγόμενος καταμερισμός της εργασίας υπο την ηγεσία των πηθυνουσών ελίτ και πάνω από όλα ισοτιμία στην Νεωτερικότητα ,την Πρώτη Νομιμοφροσύνη ,τις προϋποθέσεις και την Αλήθεια που ο Άλλος κομίζει όχι σαν πρόταση βελτίωτική της ηγεμονίας μας αλλά ισότιμη πρόταση Αληθείας προς την Όλη ανθρωπότητα και ισότιμη μερικότητα πλάϊ.
Και μόνο η εμπιστοσύνη στην Δυτική πλατφόρμα ως παγκόσμιας ισχύος και αποκλειστική αναφορά της Ουμανιστικής Νεωτερικότητας ακυρώνει το αναγκαίο του Διαλόγου-διαρκούς αντιπαράθεσης.
Ποιες οι ελληνικές προϋποθέσεις μπροστά σε αυτή την αναγκαιότητα ?
Αφφενός η ύπαρξη κράτου ,πράγμα επίπονο στην ημιπεριφέρεια του Καπιταλισμού και περισσότερο σε συνθήκες κρίσης του συστήματος.Οχι όμως και απαραίτητο καθώς λίγες χώρες με επάρκεια σε αναγνωρίσιμους βαθμούς ελευθερίας εχουν βαρύτητα,ρόλο ,αξιοπρέπεια και κόστος στηνΓεωπολιτική αντιπαράθεση και δεν περιμένουν να φιλοτεχνηθεί εικόνα στρατηγικού εταίρου για εσωτερική κατανάλωση αλλά προφίλ Συρίας π.χ.Ύπαρξη κρ'ατους συνακόλουθα σημαίνει ύπαρξη ελίτ που στοχοθετεί, αναλαμβάνει κόστος,ρίσκο,επιβάλει ρόλους,κάνει απολογισμό.
Επειδή έχουμε φύγει από τα Ελληνικά δεδομένα περνάμε στην υπόθεση εργασίας πελατειακού -εξαρτημένου αλλά κρατικού σχηματισμού που διεκπεραιώνει αλλάκαι διαπραγματεύεται δεδομένο ρόλο στην Ιμπεριαλιστική Αρχιτεκτονική.Και εδώ η κατ'οίκον ελίτ εχει ευθύνη και προϋπόθεση της νομιμοποίησης της τον απολογισμό των ορίων της εξάρτησης .
Οελληνικός κρατικός σχηματισμός ως εξαρτημένος,παρασιτική απόφυση του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος,στεβλωμένος κατά το έλλειμα της Αθηναϊκής ψευδοελίτ ή της απουσίας του εφοπλιστικού Πυρήνα του στις νομές της καπιταλιστικής συσόρευσης έχει προσεγκιστεί.
Ως διαχειριστική ανάγκαιότητα και ανοχές-αντοχές που οι εσωτερικές και μεταφυσικές δομές συνοχής της Δύσης δέχονται για την εσωτερική διάσταση του σχηματισμού όχι.
Ηανοχή στην διαχειριστική επάρκεια,η εισαγωγή θεσμών και προακτάσεων των δικών τους μηχανισμών αναπαραγωγής για την στελέχωση τους,η ιεραποστολική έφεση που διατρέχει το εκάστοτε μείγμα παραγωγής προσυλήτων στελεχών αποδεικνήει ότι η βασική απαίτηση της Μητρόπολης από την Αθηναϊκή ελίτ είναι ηαέναη μη-ιθαγενοποίηση της,η διαρκής καταδίκη της ανεπίδεκτης θεσμικής προσέγκισης τοπικής παράδοσης και ιδιαιτερότητας,η μη συγκρότηση τλικά αποκλείνουσας από τα κριτήρια της Δυτικής νομιμοφροσύνης ελίτ.
Άρα η απόδοση κριτικής με όρους ελίτ σε νομείς αυτής της εξουσίας τους νομιμοποιεί ως τέτοιια αφήνοντας τους να προβοκάρουν τις κοινωνικές ανάγκες με alacart νομοτέλειες πού νομιμοποιούν την μεταπρατική τους βουλιμία και την αναπαραγωγή μεταστάσεων της προ-τρεχούσας και μετανεωτερικής Δυτικής παραγωγής κατά περίπτωση.
Μήπως το δεδομένο του Τουρκομπαρόκ εξαρτήματος στις σχέσεις Τουρκίας-Δύσης είναι επιλογή αναγκαία και ζωτική για τα δυτικά συμφέροντα όπως η αυτοσυνειδησία τους επιβάλει παρακάμπτοντας τις αξίες των Δυτικών Δημοκρατιών και την θεσμική νομιμοποίηση της ελληνικής συμμετοχής στους όποιους Δυτικούς θεσμούς οι Έλληνες αενάως εισέρχονται για να διαπιστώσουν την ανάγκη περεταίρω ανάγκης εισδοχής.
Είναι δημιουργική η διαπίστωση ότι η απονομιμοποίηση των φερόμενων ελίτ ,η ανάκτηση των οικείων κριτηρίων και η χώρου από τους θεσμούς για την κοινωνική πραγματικότητα που διαστρέφεται και αναλώνεται στην «κατάκτηση» του συστήματος είναι μια προταιρεότητα που μπορεί να δώσει λαϊκού κινήματοας χαρακτηριστικά σε έναν λαό που πέρασε ήδη στο Πλήθος του Νέγρι πρίν σταθεί στέρεα σαν εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον τόπο του ώστε να αποκτήσει κράτος εξαρτημένο ή Γεωπολιτικά υπαρκτό.
Μια αναφομοίωτη ινδιάνικη περιοχή κάπου στην Βραζιλία που θέτουν βατούς ρόλους ανάκτησης της οικονομίας της αλλά με ένα συντρέχον διακύβευμα Γεωπολιτικής καθώς σαν μέγεθος ,Ιστορία και παραγωγή δημιουργικού Χάους χάριν οριζόντιων δεσμών ενάντι στις δομές που μας σκλαβώνουν από πάνω είμαστε υπεραρκετοί και Κρίσιμοι εντός της Βαλκανικής και δη Τουρκικής πραγματικότητας.
