Προφητικό ποίημα του Γιώργου Δουατζή σε σχέση με το χθεσινό τραγικό συμβάν - σφραγίδα της κατάστασής μας, όπου γέρων βρήκε τραγικό θάνατο , όταν απορριμματοφόρο του Δήμου συνέλεξε τον κάδο απορριμάτων εντός του οποίου είχε αποκοιμηθεί......
Πέρα όμως από τους ποιητές ας κοιτάξουμε να σωθούμε μονοι μας,
Έλλην είναι ο Δημοσθένης που το προειδοποιεί εδώ και 2500 χρόνια,"Στηρίζεσαι στις ίδιες δυνάμεις σας".........
Δεν είναι δυνατόν σ αυτή τη χώρα με τόσους ικανούς ανθρώπους αντι να κοιτάξουμε να ενωθούμε κομματιαζόμαστε καθημερινά μεταξύ μας..
Αποσπάσματα από το σπονδυλωτό ποιήμα "Πατρίδα των καιρών" του Γιώργου Δουατζή.
Υπό έκδοση από τις εκδόσεις Καπόν.
4.
Α, πόσα ποιήματα χρειάζονται
για να στεγάσω τους αδύναμους
πόσα παραμύθια για να διώξω
θεριά και δράκοντες αληθινούς
πόσες αλήθειες για να αφανίσω
ηγέτες κάλπικους απατηλούς
πόσο κουράγιο για να σηκώσω
το βάρος μιας σε βάθος αυτοκριτικής
πόσος πόνος για να κοιτάξουμε
μαζί κατάματα το φως
9.
Πώς σε κατάντησαν πατρίδα οι δημοκόποι, πώς...
με περιούσιο λαό χωρίς περιουσία
σε εξαπάτησαν με ψεύτικα φτιασίδια
σε κλείσανε στα τείχη τους
σε αλωνίζουν οι προστάτες
κι έγινες η περήφανη εσύ
τώρα ζητιάνα των βαρβάρων
που της στερήσανε το φως
για να εισπράξουμε έστω αργά
πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή
από την ανοχή μας
Α, οι δημοκόποι
πατρίδα πώς...
10.
Νόμισες δεν είναι πόλεμος
γιατί δεν είδες αίματα και τραυματίες
όμως είδες εκείνους τους νεκρούς
σκυμμένους σε κάδους σκουπιδιών
καταμεσήμερο στο κέντρο της πρωτεύουσας
ικέτες στα απορρίμματα μεγακαταστημάτων
τους πεινασμένους, τους εξάγγελους
νεκρούς να επαιτούν
τους είδες
11.
Πόλεμος σου λέω, πόλεμος
χωρίς πυρομαχικά κι ομοβροντίες
στρατηγοί, τα γκρίζα κοστούμια
και τα κολλαριστά πουκάμισα
όπλα βαριά οι νέας γενιάς υπολογιστές
εξουσιάζοντες οι άθλιοι ευρωκυνηγοί
να κινούν τα νήματα παράστασης σκιών
- έχουν σκιά οι νεκροί; θα πεις -
για ποια κοινωνία να μιλήσουμε
για ποια παράσταση
εδώ υπάρχει πόλεμος
σκοτώνει ελπίδες, αύριο, οράματα
κι ακόμα δεν τον βλέπεις
33.
Κι έπειτα,
δεν μάχεσαι για έναν τέτοιο κόσμο
δεν ανάλωσες τη ζωή σου, τα μερόνυχτα
το μυαλό, την αξιοσύνη, τη νεότητα
τα πολυτιμότερα χρόνια, τους αγώνες
συλλογικούς και προσωπικούς κυρίως
για αυτόν τον στείρο, άθλιο κόσμο
που αποδέχτηκε μοίρα ορισμένη
από ευτελή ανδράποδα της πολιτικής
αναρριχώμενα σε δέντρα διαπλοκής
ποτισμένα συναλλαγή ερπόντων
ευτελών πολιτών – πελατών
πωλήτριας εξουσίας
34.
Ξέρω
δεν πάλεψες
για ταύτιση με τα σκουπίδια
δεν είχες στόχο τέτοιο
μα στην πορεία αφέθηκες
και σε έκαναν απόρριμμα
χάρτινο καραβάκι παιδικό
σε ρυπαρούς χειμάρρους
Αυτόν τον κόσμο φτιάξαμε;
Γι αυτόν αγωνιστήκαμε;
Πώς θα κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά;
46.
Να ήξερες με πόσο
λίγη αγάπη
θα άλλαζε ο κόσμος...
