Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης Σοχούμι 1920- Αλεξανδρούπολη 2013

 

Ο Ελευθέριος Παυλίδης στο μεγάλης σημασίας του βιβλίο για τον Ελληνισμό της Ρωσίας, τονίζει στην εισαγωγή του τα εξής: «....κανενός τμήματος του εν διασπορά Ελληνισμού η ιστορία δεν συνδέεται τόσον στενά με την καθόλου ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους, όσον στενά και αδιάσπαστα είναι συνδεδεμένην με αυτήν η ιστορία του Ελληνισμού της Ρωσίας. Και όχι μόνον με την αρχαίαν ημών ιστορίαν συνδέεται η ιστορία του Ελληνισμού της Ρωσίας, αλλά και με την ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος συνδέεται στενώτατα, και αυτή δε η ιδέα της συστηματικής οργανώσεως των ενεργειών δια την ανεξαρτησίαν του Έθνους, ύστερα από πολλών αιώνων δουλείαν, εγεννήθη και εξεκολάφθη εις τα σπλάχνα του Ελληνισμού της Ρωσίας».

 



H παρουσία των Ελλήνων στο Bόρειο Eύξεινο Πόντο στις ρωσικές ακτές ανάγεται στα μυθικά χρόνια και συνδέεται με τα ονόματα του Προμηθέα, του Φρίξου, του Hρακλή, των Aργοναυτών και άλλων μυθικών ηρώων. Η ανάπτυξη και η εξέλιξη των ελληνικών πόλεων- αποικιών, η στενή σχέση των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Bυζαντινής αυτοκρατορίας και της μεταβυζαντινής εποχής, με το ρωσικό λαό, οι  μαζικές εγκαταστάσεις Ελλήνων σε διάφορες τραγικές περιόδους  (Ορλοφικά, Γενοκτονία), η  σοβιετική και η μετασοβιετική περίοδο, αποτελούν τους κυριότερους σταθμούς της ελληνικής παρουσίας στο χώρο.

Ένας σημαντικός άνθρωπος αυτού του τμήματος του Ελληνισμού που συνδέθηκε με την ιστορία του Ελληνικού Έθνους  και την πορεία των Ελλήνων στη Ρωσία, την Αμπχαζία  και την πρώην Σοβιετική Ένωση,    αποτέλεσε ο ιατρός Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης. Με καταγωγή από τη Σαντά του Πόντου, γεννημένος στο Σοχούμι, την αρχαία Διοσκούρια το 1920, όπου  ο Ελληνισμός ανθούσε μέχρι  πρόσφατα, ο Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης, έζησε μέσα σε ένα ελληνικό περιβάλλον με ελληνική παιδεία και μόρφωση.  Σχολεία, θέατρα, εφημερίδες, κοινότητα, εκκλησία, οικοτροφείο, ξενοδοχεία, όλα ελληνικά. Το Σοχούμι ήταν η μικρή Ελλάδα, όπως αναφέρει στο ομώνυμο  αυτοβιογραφικό του βιβλίο που εκδόθηκε στην ελληνική και τη ρωσική  γλώσσα το 2006.

Ο Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Κρασναντάρ, και πέρασε τη μεγάλη δοκιμασία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου περιθάλποντας  χιλιάδες τραυματίες. Ωστόσο το τέλος του Πολέμου δεν τον βρίσκει δίπλα στους ασθενείς του που τόσο βοήθησε κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά στην εξορία! Το βράδυ της 13^ης προς την 14^η Ιουνίου 1949 η απόφαση του σοβιετικού καθεστώτος για διώξεις είχε φτάσει στο Σοχούμι. Οι Έλληνες για δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν στη δεκαετία του 1930, αντιμετώπισαν το διωγμό και την εξορία. Η οικογένεια του Πολυχρόνη Μπουμπουρίδη, αφού της δόθηκε διορία δύο ωρών (!) εξορίστηκε,  μετά από μαρτυρικό ταξίδι 15 ημερών σε κλειστά βαγόνια, στο Καζαχστάν. Την μαρτυρία του για τις διώξεις της οικογένειας τους αλλά και των Ελλήνων την περίοδο αυτή ο Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης,  την κατέγραψε και στο κείμενό του “Η τραγωδία των Ελλήνων Ποντίων επί σταλινισμού”, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό  Ρωμανία, το 1990.

Στο Καζαχστάν  η οικογένεια του Πολυχρόνη Μπουμπουρίδη  έμεινε μέχρι τον Οκτώβριο του  1954, όταν δόθηκε η άδεια επιστροφής στο Σοχούμι. Εκεί εργάστηκε στο νοσοκομείο της γενέθλιας πόλης του, προσφέροντας τις υπηρεσίες του, με ανιδιοτέλεια και πνεύμα προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Παράλληλα συμμετέχει σε όλα τις εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες των Ελλήνων της πόλης και τιμάται από το σοβιετικό κράτος με μετάλλιο του επίτιμου ιατρού της  Αμπχαζίας και με το μετάλλιο για την πολυετή του εργασία και προσφορά.

Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης  ο Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης, και η οικογένειά του, η σύζυγός του Ζοζεφίνα, μία εξαιρετική ερμηνεύτρια – μουσικός, και τα δύο παιδιά του οι ιατροί Κωνσταντίνος και Ελένη, εγκαθίστανται στην Αλεξανδρούπολη. Εκεί ο Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης παρότι είναι πλέον σε προχωρημένη ηλικία συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του, πάντα με το πνεύμα προσφοράς προς τον πάσχοντα άνθρωπο. Στην Αλεξανδρούπολη, όπου ζουν συγγενείς του πρόσφυγες ήδη από το 1922, πέραν της ιατρικής του προσφοράς, δραστηριοποιείται στα κοινά  και η αναγνώριση έρχεται από όλους.

Όπως έγραψε η Αριστείδης Κοασίδης ένας Πόντιος πρόσφυγας που βρέθηκε, με άλλο δρομολόγιο στα ίδια μέρη  με τον Πολυχρόνη Μπουμπουρίδη,  «σου στέλνω το ύστατο Χαίρε στην τελευταία σου κατοικία της πολυπόθητης, αγαπημένης σου πατρίδας Ελλάδας, που τόσο νοσταλγούσες και αγαπούσες, από τον εκεί μακρινό τόπο που γεννήθηκες το Σοχούμι… έπραξες ότι ήταν δυνατόν συνειδητά με στοργή, αγάπη και ειλικρίνεια.. Εκτέλεσες το καθήκον σου στο ακέραιο…Ήσουν σωστός ως άνθρωπος, συνάνθρωπος, πατριώτης και άξιος επιστήμων….»

Ο Πολυχρόνης Μπουμπουρίδης  κατόρθωσε και διατήρησε την ελληνική του ταυτότητα  και   καταγωγή και  παρά τις δυσκολίες, τις διώξεις και τις εξορίες,  κατόρθωσε  να επιβιώσει, προσφέροντας στον συνάνθρωπό του. Ήταν ένας άνθρωπος με συναίσθηση της ιστορικής τους διαδρομής αλλά και του ρόλου του στην κοινωνία. Έλληνας και άνθρωπος. Επιστήμονας και ιατρός. Για τους φίλους  του από όλη την πρώην  Σοβιετική Ένωση και την Ελλάδα,  ήταν ο ιατρός που έβαζε πάνω από όλα τον άνθρωπο. Και έτσι θα μείνει στην ιστορία, έτσι θα μείνει στη μνήμη της οικογένειάς του, των φίλων του και όλων των Ελλήνων. Αιωνία σου η μνήμη Πολυχρόνη Μπουμπουρίδη.

Φάνης Μαλκίδης