Θεοφάνης Μαλκίδης Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ. Թէոֆանիս Մալքիտիս Հայոց Ցեղասպանութիւնը. Theofanis Malkidis The Armenian Genocide

Θεοφάνης Μαλκίδης Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

Թէոֆանիս Մալքիտիս Հայոց Ցեղասպանութիւնը

Theofanis Malkidis The Armenian Genocide

(έκδοση στην ελληνική, αγγλική και αρμενική γλώσσα)

Εκδόσεις Γόρδιος Αθήνα 2015 , e-mail: malkidis@gmail.com

Η Γενοκτονία των Αρμενίων, το Medz Yeghern-«μεγάλο έγκλημα»- με αποκορύφωμα τον Απρίλιο του 1915 με τη δολοφονία των ηγετών του Αρμενικού έθνους, αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα σχέδια εξόντωσης και βιαιοτήτων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί, υλοποίησαν το πρόγραμμα δολοφονιών και διωγμών των Αρμενίων διακόπτοντας με αυτόν τον τρόπο την μακροχρόνια βιολογική και πολιτιστική τους παρουσία στην Ανατολή. Οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί ακολουθώντας τις ιδέες του εθνικισμού, σχεδίασαν και υλοποίησαν την πρώτη Γενοκτονία του 20^ου αιώνα, που έμελλε να αποτελέσει και πρότυπο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και δύο δεκαετίες αργότερα για το Ολοκαύτωμα. Άλλωστε αυτοί που μελέτησαν την Γενοκτονία των Αρμενίων, επισήμαναν τις εκπληκτικές ομοιότητες με άλλα μαζικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν τα επόμενα χρόνια, αναφέροντας τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ ως τους “δασκάλους” του Χίτλερ.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων στοίχισε τη ζωή σε 1.500.000 και πλέον ανθρώπους και δημιούργησε αμέτρητους πρόσφυγες που κατέφυγαν σε όλον τον κόσμο. Το βιβλίο αυτό, στην ελληνική, αρμενική και αγγλική γλώσσα, αποτελεί μία συμβολή στο διεθνές ζήτημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, που εδώ και δεκαετίες αφορά ολοένα και περισσότερους ανθρώπους ως ηθικό, πολιτικό και ιστορικό θέμα, ως ζήτημα δικαιοσύνης και αλήθειας.

Είναι βέβαιο ότι χωρίς τους Αρμένιους αγωνιστές της αλήθειας και τους συναθλητές τους σε όλον τον πλανήτη, η περιοχή που γνώρισε πολλά και συνεχή εγκλήματα, δηλαδή η Μικρά Ασία, ο Καύκασος, ο Εύξεινος Πόντος, η Θράκη, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος θα μάθαινε τη συρρικνωμένη εκδοχή της Αρμενικής ιστορίας. Και το χειρότερο: θα γνώριζε την Νεοτουρκική και τη Κεμαλική της εκδοχή, δηλαδή το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό και την ιδεολογία του θανάτου.

Ο αγώνας των Αρμενίων παρότι διεξήχθη και διεξάγεται σε δύσκολους καιρούς και συνθήκες, έφερε αποτελέσματα και θα φέρει και άλλα. Οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από κράτη και φορείς (θα) είναι αποτέλεσμα της συνέχειας, της συνέπειας και της σοβαρότητας που διακρίνει τους αγωνιστές της αναγνώρισης. Αρμένιους και χιλιάδες συνοδοιπόρους τους σε όλον τον πλανήτη. Επιπλέον εμπνέει τους ανθρώπους που στηρίζονται και ενδυναμώνονται από τη μνήμη. Άλλωστε η απόφαση και η πράξη της Αρμενικής εκκλησίας να αγιοποιήσει τα 1.500.000 θύματα της Γενοκτονίας είναι πραγματικά συγκλονιστική!

Σύντομα, μετά από το σεβασμό και τη συνέπεια που δείχνει ο Αρμενικός λαός και οι συμπαραστάτες του, στην μνήμη και τα θύματα της Γενοκτονίας, ως αποτέλεσμα της σοβαρής προσπάθειας που κάνουν, θα δουν τους καρπούς της αγωνιστικότητάς τους. Ο αρ­με­νι­κός λαός θα ζή­σει τα επό­με­να χρό­νια ι­διαί­τε­ρες και μο­να­δι­κές στιγ­μές ως απο­τέ­λε­σμα των προ­σπα­θειών του για α­να­γνώρι­ση της γε­νο­κτο­νίας. Εκατό χρόνια μετά την κορύφωση της Γενοκτονίας ο αγώνας συνεχίζεται. Η ιστορία, το δίκαιο και η αλήθεια θα νικήσει!

Ο Θε­ο­φά­νης Μαλ­κί­δης γεν­νή­θη­κε στην Α­λε­ξαν­δρού­πο­λη, α­πό γο­νείς πρό­σφυ­γες, α­πό την Αδρια­νού­πο­λη της Α­να­το­λι­κής Θρά­κης, Εί­ναι δι­δά­κτωρ κοι­νω­νι­κών ε­πι­στη­μών και μέ­λος της Διε­θνούς Έ­νω­σης Α­κα­δη­μα­ϊ­κών για τη Με­λέ­τη των Γε­νο­κτο­νιών η ο­ποί­α το 2007 α­να­γνώ­ρι­σε, τη Γε­νο­κτο­νί­α των Ελ­λή­νων, των Αρ­με­νί­ων και των Ασ­συ­ρί­ων.

Τα κείμενά του έ­χουν με­τα­φρα­σθεί στην αρ­με­νι­κή, αγ­γλι­κή, γαλ­λι­κή, ιτα­λι­κή, ι­σπα­νι­κή, ρω­σι­κή, τουρ­κι­κή, ρουμανική και αλ­βα­νι­κή γλώσ­σα, έχει μεταφράσει στην ελληνική γλώσσα, βιβλία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων, ενώ έ­χει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει, ­εκτός και ε­ντός Ελ­λά­δας, εισηγήσεις για το ζή­τη­μα της Γε­νο­κτο­νί­ας των Ελ­λή­νων και των Αρ­με­νί­ων, σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια και συναντήσεις.

Μεταξύ αυτών, το 2009 μί­λη­σε στην πρώ­τη εκ­δή­λω­ση των ελ­λη­νι­κών προ­σφυ­γι­κών σω­μα­τεί­ων και της Αρ­με­νι­κής κοι­νό­τη­τας για τη Γε­νο­κτο­νία, στο κτί­ριο του Ο­Η­Ε στη Νέ­α Υόρ­κη, το 2009 επίσης μίλησε για τη Γενοκτονία στην πρώτη κοινή εκδήλωση Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων στη Στοκχόλμη η οποία οδήγησε στην αναγνώριση το επόμενο έτος από το Σουηδικό Κοινοβούλιο της Γενοκτονίας, το 2010 προ­σκλή­θη­κε α­πό τη Δη­μο­κρα­τί­α της Αρ­με­νί­ας και μί­λη­σε στο Γερεβάν στο Διε­θνές Συ­νέ­δριο για τη Σύμ­βα­ση, την Πρό­λη­ψη και την Κα­τα­στο­λή του Ε­γκλή­μα­τος της Γε­νο­κτο­νί­ας, ζητώντας την αναγνώριση της Γενοκτονίας από την Αρμενία, το 2013 προσκλήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Αρμενίων και μίλησε στο Συνέδριό της στις Βρυξέλλες, ενώ το 2015 προσκλήθηκε από τη Δημοκρατία της Αρμενίας για να μιλήσει στο Γερεβάν στο παγκόσμιο φόρουμ για τις Γενοκτονίες, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Το 2009 πραγ­μα­το­ποί­η­σε τις συ­νο­μι­λί­ες με την ε­πι­τρο­πή του ι­δρύ­μα­τος που εί­ναι υ­πεύ­θυ­νο για τη λει­τουρ­γί­α της ε­λεύ­θε­ρης δια­δι­κτυα­κής ε­γκυ­κλο­παί­δειας wikipedia, το οποί­ο έ­δω­σε την ά­δεια λει­τουρ­γί­ας της wikipedia στην πο­ντια­κή διά­λε­κτο (http//pnt.wikipedia.org)

Το 2007 ε­πι­με­λή­θη­κε το δι­δα­κτι­κό εγ­χει­ρί­διο του Ρό­ναλ­ντ Λε­βί­τσκι για τη «Γε­νο­κτο­νί­α των Ελ­λή­νων του Πό­ντου» στην αγ­γλι­κή γλώσ­σα (έκ­δοση Σύλ­λο­γος Πο­ντί­ων Σι­κά­γο «Ξε­νι­τέ­ας») και το 2012 το με­τέ­φρα­σε και στην ελ­λη­νι­κή.

Για τη δρα­στη­ριό­τη­τά του στο ζήτημα της ανάδειξης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, καθώς και θεμάτων του Ελληνισμού, έ­χει τιμηθεί τό­σο στο ε­σω­τε­ρι­κό ό­σο και το ε­ξω­τε­ρι­κό.

Թէոֆանիս Մալքիտիս

Հայոց Ցեղասպանութիւնը



Հայերը կը պատկանին հնդեւրոպական ազգերուն, կազմելով աշխարհի հնագոյն ժողովուրդներէն մէկը եւ ներկայացնելով հնամեայ արժեքաւոր մշակոյթ, որ կը վկայէ հայ ազգի պատմական անցեալի մասին:

Հայաստանի պատմութիւնը կը յատկանշուի կայունութեան եւ անկախութեան ժամանակաշրջաններէ, զարգացման եւ ստեղծագործման շրջաններէ, որոնք կÿընդհատուէին հակամարտութիւններէ՝ գրաւման, ստրկացման եւ ճնշման յանգեցնելով ազգը: Արեւմտեան Հայաստանը (ներկայիս թրքագրաւուած) եւ արեւելեան Հայաստանն ու Կիլիկիան ներառնող Մեծն Հայաստանը, երկրագունդի պատմական ազգերէն մէկը հանդիսացաւ: Իրոտոթոս պատմագէտը կÿանդրադառնայ տուեալ տարածաշրջանին, Հայաստան անունը յիշատակելով 600 Ք.ա. տարեթիւէն, մինչ հայկական ազգի պատմութեան մէջ նշանակալի իրադարձութիւն է Տրդատ թագաւորին կողմէ քրիստոնէութեան հռչակումը, որպէս պետական կրօնք 301 Ք.ե. թուականին: Նախորդած էր Թադէոս եւ Բարդողոմէոս առաքեալներու նահատակութիւնը, քրիստոնէական կրօնքի հաստատման իրենց ճիգին մէջ: Հայոց ազգի պատմութեան մէջ շրջադարձային է հայկական այբուբենի հաստատումը 5րդ դարուն, Մեսրոպ Մաշտոցի եւ իր աշակերտներուն կողմէ:
1045էն ետք, երբ հայոց թագաւորութիւնը կցուեցաւ արեւելեան Հռոմէական կայսրութեան (Բիւզանդիոն) -ուր որոշ կայսրեր հայկական ծագում ունեցան- եւ մինչեւ 19րդ դար, երբ հայերը այլեւս բաժնուած էին Օսմանեան, Պարսկական եւ Ռուսական պետութիւններուն մէջ, ցաւալի ժամանակաշրջան մը տիրեց: Մինչ հայութեան մէկ բաժինը, որ ռուսական եւ պարսկական լուծին տակ կÿապրէր, համեմատաբար լաւ պայմաններու տակ էր, Օսմանեան կայսրութեան մէջ ապրող հայութեան մասը՝ հիմնական իրաւունքներու պահպանութեան համար կը պայքարէր, փորձելով հակակշռել ճնշումներուն եւ անարդարութեան, որպէսզի պահպանէ իր մշակոյթն ու առանձնայատկութիւնները: 19րդ դարու առաջին կէսի Պալքանեան ազատագրական շարժումները, եւրոպացիներու շարունակական միջամտութիւններով, որպէս արդիւնք ունեցան օսմանեան կայսրութեան մէջ ապրող ոչ մահմետական համայնքներու դիրքի վատթարացումը, ինչ որ խորապէս ազդեց հայկական հատուածին վրայ:
Քաղաքական շարժումները, մեծ տէրութիւններու միջեւ մրցակցութիւնը եւ շարք մը այլ պատճառներ՝ յանգեցուցին 1877-1878ի Ռուս-Թրքական պատերազմին, որ աւարտեցաւ ռուսերու յաղթանակով: Սան Սթեֆանոյի դաշնագիրը, որ կնքուեցաւ Ռուսերու եւ Օսմանեան կայսրութեան միջեւ, հայութեան համար բարեփոխումներու պայմաններ կը ներառնէր. նոյնպէս հետագայ Պերլինի պայմանագիրը: Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան հիմնադրումը 1890ին Թիֆլիսի մէջ, դիմադրութեան եւ ինքնապաշտպանութեան ազդանշանը տուաւ 1894-1896ի առաջին ջարդերուն եւ հալածանքներուն դէմ, որ աւելի քան 300.000 հայերու կեանքը խլեցին:

20րդ դարու սկիզբին Երիտթուրքերու («Միութիւն եւ Յառաջդիմութիւն» կուսակցութեան) ղեկավարութիւնը, հակառակ իր հաւաստիացումներուն, հայ ժողովուրդի բնաջնջումը կազմակերպեց, սպանութիւններով եւ հալածանքներով: Ներքին գործոց նախարար եւ հետագային մեծ վեզիր Թալաաթի, ռազմական հարցերու նախարար Էնվէրի եւ զօրահրամանատար, հետագային նաւատորմի նախարար Էնվէրի առաջնորդութեամբ՝ ծրագրուեցաւ եւ իրագործուեցաւ Հայոց Ցեղասպանութիւնը: Թեսաղոնիկէի մէջ 1911ին կայացած Երիտ-թուրքերու խորհրդաժողովին ընթացքին, ընդունուեցան բոլոր այն որոշումները, որ դէմ էին հայերուն եւ Օսմանեան կայսրութեան սահմաններէն ներս ապրող ոչ մահմետական փոքրամասնութեանց:

24 Ապրիլ 1915ը, խորհրդանշական այն թուականն է որ Հայոց Ցեղասպանութիւնը կը նշանաւորէ, Պոլսոյ հայ մտաւորականութեան եւ ղեկավարութեան 300 առաջնորդներու ձերբակալութեամբ: Հայոց ազգը, որ նախապէս ալ ճաշակած էր սպանութիւններու, հալածանքներու, առեւանգումներու ոճիրները, դէմ յանդիման պիտի գար իր քաղաքական, հոգեւոր եւ կրօնական առաջնորդներու բնաջնջման, աշխատանքային գումարտակներու կազմութեան, անապատի մէջ «սպիտակ երթերուն», ոճրասպանութիւններուն ու բռնաբարութիւններուն, ուրկէ շատ քիչեր պիտի վերապրէին:

Ցեղասպանութեան մէկ գլխաւոր գլուխը կը կազմեն կիներն ու երեխաները: Վերագտնուած փաստաթուղթերէ եւ վաւերաթուղթերէ, որ միաժամանակ յանցագործութեան փաստերը կը կազմեն, ի յայտ կուգայ ոչնչացման յատուկ քաղաքականութիւնը, որ մշակուեցաւ կիներուն եւ երեխաներուն դէմ, այսինքն՝ հայ ժողովուրդի ապագային դէմ:
Սպաննուած կամ աքսորուած հայերու սեփականութիւնները գրաւուեցան ֆինանսներու Օսմանեան նախարարութեան կողմէ, որ նոյնիսկ մանրամասն ցուցակներ կազմեց անոնց ճշգրիտ արժէքին մասին: Միաժամանակ, ցեղասպանութեան ճարտարապետներէն Թալաաթ փաշան, Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու դեսպան Հենրի Մորկէնթաուէն պահանջեց իրեն յանձնել, ամերիկեան ապահովագրական ընկերութիւններու մէջ համաձայնութիւններ կնքած հայերու անուանացանկերը: Ըստ Թալաաթին, քանի որ բոլորը սպաննուած էին եւ ողջ մնացած ժառանգորդներ ալ չկային, ըստ երկրի օրէնքին, այդ ապահովագրութիւնները պէտք էր պետութեան յանձնուէին: Երիտթուրքերու ղեկավարը ճիշդ նոյնը գործադրեց այլ ապահովագրական ընկերութիւններու հետ եւս: Իսկ Լոզանի դաշնագրի (6-8-1924) ստորագրման յաջորդ օրն իսկ, քեմալական համակարգը պիտի յայտարարէր թէ իր տիրութեան տակ կը պահէ հայերու բռնագրաւուած բոլոր գոյքերը:

Ա. Համաշխարհային պատերազմի աւարտին, 11 Նոյեմբեր 1918ին, հայերը ինքզինք դասելով յաղթողներու շարքին (Մեծն Բրիտանիա, Ֆրանսա, Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներ) կը յուսային եւ իրենցմէ կÿակնկալէին Ցեղասպանութեան պատասխանատուներու արժանի պատիժը: Մեծ ուժերու արձագանգը սակայն Հայկական Հարցի նկատմամբ, համապատասխան չէր իրենց սկզբնական հռչակագրին, որ հանրութեան յանձնած էին Մայիս 1915ին, ոչ ալ Պոլսոյ մէջ ամերիկացի դեսպանի միջամտութիւններուն: Այսպէս Հայոց Ցեղասպանութեան պատասխանատուներուն համար վճիռը արձակեց Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան 9րդ Ընդհանուր Ժողովը, 1919ի աշնան:

Ահաբեկումներու շարքը սկսաւ Թալաաթ փաշայի սպանութեամբ. յաջորդեցին՝ Ճիվանշիր, Սայիտ Հալիմ փաշա, Պէհաէտին Շահիր, Ճեմալ Ազմի, Ճեմալ փաշա եւ Էնվէր փաշա, որ ահաբեկուեցան 1921-1922 ժամանակահատուածի ընթացքին: Սիմոն Վրացեանի բնորոշումով՝ գործողութիւնը «Հայերու Նիւրենպերկն էր»: Շարունակութիւնը քաղաքականութեամբ ընթացաւ. Բ. Համաշխարհային պատերազմէն ետք, միջազգային կազմակերպութիւններու եւ պետութիւններու մօտ հրամայական կերպով դրուեցաւ Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման հարցը: Հայկական Սփիւռքի առաջնորդութեամբ եւ հետագային նաեւ Հայաստանի Հանրապետութեան, հակառակ Թուրքիոյ խոչընդոտներուն, սպառնալիքներուն ու հակաքարոզչութեան, հայ ժողովուրդը, յարգելով իր նորագոյն պատմութիւնը, նախանձելի մակարդակի հասցուցած է Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման եւ բռնագրաւեալ տարածքներու վերադարձի հատուցման գործը:
Ճշմարիտ բարեկամութեան եւ համագործակցութեան որպէս նախապայման եւ Հայոց Ցեղասպանութեան 1.500.000 զոհերու յիշատակին:

Theofanis Malkidis 

The Armenian Genocide

Armenians belong to the Indo-European race and represent one of the most ancient people and cultures of the world, its cultural monuments, testifying the history of the Armenian nation. The history of Armenia is marked by periods of stability and independence, interspersed with conflicts that have resulted in occupation, subjugation and oppression. Regions such as Greater Armenia to the west (now under Turkish control) as well as Lesser Armenia and the Armenian Kingdom of Cilicia, only reinforces the rich history of the Armenian people.

Herodotus mentions the Armenians in 600 BC, while in 301AD King Tiridates declared Christianity as the official religion of the Armenian people. Mesrop Mashtots introduced the alphabet to the Armenian people in the 5th century.

In 1045 the Armenian Kingdom was annexed by the Eastern Roman Empire (Byzantium) and some Armenians went on to be emperors. Up until the 19th century, Armenians were scattered throughout Ottoman, Persian and Russian lands. While Armenians under the Russian and Persian yoke lived in relatively good condition, the Armenians in the Ottoman Empire struggled to secure for themselves basic rights and had to live under oppression and injustice.

The liberation movement of the Balkan people in the first half of the 19th century resulted in the deterioration of the position of non-Muslim minorities in the Ottoman state which affected the Armenians. The movements, competition of Great Powers and other reasons resulted in the Russo-Turkish War of 1877-1878, which ended with victory to the Russians. The Treaty of San Stefano was an agreement between Russia and the Ottoman state and included reforms to Armenia, and led to the subsequent Treaty of Berlin.

The establishment of the Armenian Revolutionary organization in 1890 in Tbilisi, was a symbol of resistance and means of self defence during the first massacres of the 1894-1896 period which claimed the lives of more than 300,000 Armenians. In the early 20th century, the Young Turks (Committee of Union and Progress) then initiated more massacres against the Armenian people. The Minister of the Interior Talaat Pasha, and the then Grand Vizier, the War Minister Enver Pasha, and Djemal, the Military Commander and later Minister of the Navy, were the triumvirate of the Young Turks who organized and planned the Armenian Genocide.

Decisions were adopted at the Congress of the Young Turks in 1911 in Thessaloniki which were against the Armenians and other non-Muslim minorities living within the Ottoman state. On the 24th of April 1915, the Turks arrested 300 Armenian notables in Constantinople. This is the commemoration date for the Armenian Genocide and a very important day for Armenians.

The Armenian people were exposed to murder, mass kidnapping of children, rape of women and girls, forced enlistment into labour battalions, and white marches (death marches in snow) where very few survived. The fortune of the Armenians who were killed or displaced was confiscated by the Ottoman Ministry of Finance, which kept a detailed list of their wealth. In 1916, the architect of the genocide Talaat Pasha, asked the US Ambassador Henry Morgenthau to send him a list of Armenians who had life insurance with America companies. According to Talaat Pasha, since all these Armenians were now dead, the life insurance policies should be kept by the state.

With the signing of the Treaty of Lausanne (1924), the Kemalist regime seized ownership of all the property of the Armenians throughout this period. By the end of World War I, on November 11, 1918, Armenians considering themselves among the winners (Great Britain, France, USA) hoped and waited for them, punishing those officials who were responsible for planning the genocide. The response of the major powers on the Armenian issue was not in accordance with the collective proclamation initially to release him in May 1915, or also with the assistance of the American ambassador in Constantinople.So the verdict of punishment performers of the Armenian Genocide, was the 9th World Council of the Armenian Revolutionary Federation held in autumn 1919. The cycle of killings began with that of Talaat Pasha, followed by Tzivansir, Said Halim Pasha, Beachentin Shakir , Jemal Azmi, Jemal Pasha and Enver Pasha, executed between 1921-1922. The whole operation is named for Simon Vratsian as the "Nuremberg of the Armenians."

The “policy” for the Armenian Genocide, after World War I, from governments and international community was the silence. But by the pioneers from Armenian Diaspora and recently from the Republic of Armenia, the Armenian people, despite the obstacles, terrorism and propaganda from Turkey and fight for justice and recognition. A new world based on true friendship and cooperation, is based on truth for the 1,5 million victims of the Armenian Genocide.

Ακούστε τον Θεοφάνη Μαλκίδη και τον Δημήτρη Κολιό στην εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό Μάξιμουμ FM για τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Παρεμβαίνει ο Σταύρος Αμπαριάν, μέλος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδας.

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΑΡΜΕΝΙΩΝ 17-04-15 by Maximum Maximumfm on Mixcloud