Μέρος της ομιλίας στην
εκδήλωση που οργάνωσε ο Δήμος Παρανεστίου
Δράμας.
Δημιουργική και
παραγωγική μνήμη, διεθνοποίηση και
αναγνώριση
Θ. Μαλκίδης
1. Από τους υπονομευτές
στους αρνητές
Την 9η Δεκεμβρίου του
2010, βρέθηκα μετά από πρόσκληση του
Προέδρου της Δημοκρατίας της Αρμενίας
στην πρωτεύουσα της χώρας Ερεβάν για
να μιλήσω στο Διεθνές Συνέδριο για τη
Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την
Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας.
Η Δημοκρατία της Αρμενίας με όλους τους
θεσμούς της πραγματοποιεί Συνέδρια και
εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία. Η Ελλάδα
όχι!
Εκεί στο Συνέδριο, στο
εθνικό μνημείο της Γενοκτονίας- οι
Αρμένιοι έχουν, οι Έλληνες όχι παρότι
προβλέπεται στο νομοσχέδιο για την 19η
Μαΐου- ζήτησα από την Αρμενία, όπως έχω
το δικαίωμα ως Έλληνας πολίτης και το
καθήκον ως απόγονος διασωθέντων του
Ελληνικού Ολοκαυτώματος, να αναγνωρίσει
τη Γενοκτονία. Γνώριζα τους λόγους
βεβαίως για τη μη αναγνώριση, αλλά ήθελα
να το επιβεβαιώσω από επίσημα Αρμενικά
χείλη. Έτσι άκουσα ότι η Ελλάδα αντιδρούσε
και πίεζε την Αρμενία να μην αναγνωρίσει
τη Γενοκτονία! Ευτυχώς που αυτό το
εμπόδιο παρακάμφθηκε και το Μάρτιο του
2015 ήρθε η αναγνώριση από το Αρμενικό
Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του Ε.
Σαρμανάζοφ.
Η πράξη αυτή της Ελλάδας,
ήταν συνέχεια της υπονόμευσης που
χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει το κράτος
αυτό σε ό,τι έχει σχέση με τη Γενοκτονία.
Το ένιωσα και αλλού, στη Στοκχόλμη το
2009, όταν οι “διπλωματικοί” της Ελλάδας
“παρακολουθούσαν” την ημερίδα Ελλήνων,
Αρμενίων και Ασσυρίων, στη Λευκωσία το
2010 στο Συνέδριο για τους Έλληνες, στην
Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 2016 και στο
Τορόντο το Νοέμβριο του 2016.
Η υπονόμευση δηλαδή
της αναγνώρισης και της διεθνοποίησης
της Γενοκτονίας ως καθημερινή πράξη
και όχι ως εξαίρεση.
Από την πρόταση του Ελ.
Βενιζέλου για Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ
(!) και την παραχώρηση από τον Μεταξά
μίας οικίας ως σπίτι του Κεμάλ, μέχρι
την κατάθεση στεφάνου στον Κεμάλ από
τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1959 και τις
ενέργειες της χούντας για την εξαφάνιση
της μνήμης. Από την κατάθεση στεφάνου
στον Χίτλερ των Ελλήνων της Μικράς
Ασίας, του Πόντου και της Θράκης από τον
Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή
μέχρι την άρνηση του Φίλη.
Και δίπλα στους
υπονομευτές είχαμε και έχουμε τα
εξαπτέρυγα και τα παπαγαλάκια, που
προσκολλημένα στα κατά καιρούς καθεστώτα
ή σιωπούσαν ή φλυαρούσαν και συνεχίζουν
να πράττουν το ίδιο, στα άρθρα που
δημοσιεύουν με ή χωρίς όνομα.
2. Από τον Λέμκιν στη
διεθνοποίηση και την αναγνώριση
O Λέμκιν το 1945 για να
αναδείξει το ζήτημα της Γενοκτονίας
που οδήγησε και στην υιοθέτηση από τον
ΟΗΕ της σχετικής σύμβασης χρησιμοποίησε
την όμορφη ελληνική λέξη Γένος, για να
υποδηλώσει την ευρύτητα του εγκλήματος
και ανέφερε τους μαζικούς διωγμούς
Ελλήνων και Αρμενίων για να στοιχειοθετήσει
τον νέο όρο. Το ίδιο έγινε στο πέρασμα
των χρόνων από επιστήμονες, ερευνητές
και πολιτικούς, που τεκμηρίωσαν το
μεθοδευμένο σχέδιο Νεότουρκων και
Κεμαλικών εναντίον των Ελλήνων και
Αρμενίων (και Ασσυρίων) και ανέδειξαν
το ζήτημα διεθνώς, αναγνωρίζοντας τη
Γενοκτονία των λαών αυτών.Μία Γενοκτονία
που συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην Κύπρο,
στο Κουρδιστάν, στον Πόντο.
Στον αγώνα όμως, στον
ιερό, στον σπουδαίο και τον μεγάλο,
έχουμε μαζί μας τους τίμιους συναγωνιστές
από το εσωτερικό και τους συναθλητές
από το εξωτερικό, ακόμη και στην Τουρκία.
Σ΄αυτούς θέλω να αφιερώσω την ομιλία
μου απόψε εδώ στο Δήμο Παρανεστίου, ο
οποίος αποδεικνύει πως μπορεί να
λειτουργεί και σ΄αυτά τα ιερά ζητήματα
ο Δήμος, δηλαδή ο Λαός. Με ευθύνη,
σοβαρότητα, ειλικρίνεια, με σχεδιασμένο
λόγο, έργο και πράξη.
