Όταν οι ηθοποιοί υποχρεούνται να περιοδεύουν στα κατεχόμενα
Αυτή η ιστορία με τον ΘΟΚ και τις παραστάσεις του στη
Σαλαμίνα θα πάει μακριά μου
φαίνεται. Διότι, τελικά, δείχνει να εκφράζει πολύ
αραστατικά τη μεγαλύτερη ρήξη της ηγεσίας
μας με την πραγματικότητα και την πιο ακραία έκφραση της
πολιτικής των ψευδαισθήσεων, που
κατέληξε στα χρόνια του Μουσταφά Ακιντζί να
πραγματώνεται ως πολιτική
κοινωνικοποίησης ή και πολιτιστικοποίησης της κατοχής. Σε
τέτοια έκταση και βάθος,
που έχει αντικαταστήσει την
όποια πολιτική θα μπορούσε να εφαρμοστεί απέναντι στην
κατοχή και τους σχεδιασμούς
ελέγχου όλης της
Κύπρου από την Τουρκία. Γιατί το εκφράζει ο Θεατρικός
Οργανισμού Κύπρου;
Διότι, τελικά, οι παραστάσεις του στη Σαλαμίνα δεν είχαν να
κάνουν με τη φιλοδοξία
πολιτιστικών παραγόντων (ή, έστω της δικοινοτικής επιτροπής
για τον πολιτισμό)
να μεταφέρουν πολιτισμό στην βάρβαρα
κατεχόμενη Σαλαμίνα μας, έστω και ως συμβολική
υπόμνηση της ελληνικότητας του
αρχαίου θεάτρου, αλλά με μια πολιτική που αποφασίστηκε να
επιβληθεί διά πυρός και
σιδήρου και η οποία
έχει στόχο να αποκρύψει την ουσία του προβλήματος μας
και να κορυφώσει την
προπαγάνδα περί ψυχολογικού προβλήματος δύο κοινοτήτων.
Που άμα εκπολιτιστούν και
κρύψουν κάτω από το χαλί τα κατοχικά στρατεύματα και τον
ρόλο της Άγκυρας, θα
ξεπεράσουν και το πρόβλημα και θα ζήσουμε όλοι μαζί
αδελφωμένοι κι ευτυχισμένοι.
Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, έποικοι και κατοχικός στρατός.
Όλοι!
Αυτό διαβάζουμε στην απάντηση του υπουργού Παιδείας, Κώστα Καδή, σε ερώτηση του βουλευτή Αμμοχώστου, Μιχάλη Γιωργάλλα. Ομολογεί ο υπουργός ότι ο ΘΟΚ σε συμβόλαια του με ηθοποιούς έθεσε τον όρο ότι «εάν ο Οργανισμός προσκληθεί από τη Δικοινοτική Επιτροπή για τον Πολιτισμό να οργανώσει περιοδεία στο Αρχαίο Θέατρο της Σαλαμίνας, ο ηθοποιός υποχρεούται να συμμετέχει».
Μπορεί όλοι οι ηθοποιοί να επιθυμούσαν να συμμετέχουν, αλλά ο εκβιαστικός όρος στο συμβόλαιο επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς, που αναφέραμε πιο πάνω: Η επιβολή διά πυρός και σιδήρου (ή διά της απειλής της ανεργίας) της συγκεκριμένης πολιτικής πολιτιστικοποίησης της κατοχής. Η εξήγηση του υπουργού είναι ότι αυτό συνέβη διότι η νομοθεσία υποχρεώνει τον ΘΟΚ να «οργανώνει τακτικάς θεατρικάς περιοδείας ανά τις πόλεις και την ύπαιθρον της Κύπρου και τας παροικίας του Ελληνισμού στην αλλοδαπή» και «συνεπώς», όπως εξηγεί ο κ. Καδής, «ο Νόμος που διέπει τον Οργανισμό ισχύει σε ολόκληρο το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως το μόνο αναγνωρισμένο κράτος από τη διεθνή κοινότητα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, δυστυχώς, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο σε ολόκληρο το έδαφός της λόγω της κατοχής».
Αυτό είναι το φύλλο συκής. Μήπως έδωσε ο ΘΟΚ καμιά φορά παραστάσεις στο θέατρο των Σόλων; Μήπως μπορεί να πάει να δώσει παράσταση κάτω από το Κάστρο της Κερύνειας, στο λιμανάκι, αφού εφαρμόζει τη νομοθεσία για «θεατρικάς περιοδείας ανά τις πόλεις και την ύπαιθρον της Κύπρου»; Πού αλλού έκανε περιοδεία στα κατεχόμενα εκτός από τη Σαλαμίνα όπου του επέτρεψε να πάει το κατοχικό καθεστώς, που το αξιοποιεί αυτό για να προσκαλεί στη Σαλαμίνα σχήματα και καλλιτέχνες από τον διεθνή χώρο;
Η επίκληση αυτής της νομοθεσίας είναι ένα ακόμα παραμύθι για να αποκρύψει το γεγονός ότι το κρατικό θέατρο του νόμιμου κράτους συνέπραξε με το κατοχικό καθεστώς. Κι ας κοκορεύονται ότι συνεννοήθηκαν μόνο με τη δικοινοτική επιτροπή πολιτισμού. Οι Ε/κ της επιτροπής δίνουν λόγο και συνεννοούνται με τη νόμιμη κυβέρνηση της Δημοκρατίας και οι Τ/κ με την παράνομη κυβέρνηση των κατεχομένων.
Έχει σημασία αν ο ΘΟΚ δεν ζήτησε απευθείας άδεια από το καθεστώς; Πήγαν εκεί χωρίς άδεια, σαν ιδιοκτήτες, όπως λένε μέσα στις διάφορες άλλες εξυπνάδες; Αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Είναι που τόσο πολύ είναι αποφασισμένοι, η πολιτική ηγεσία, οι ινστρούχτορες και οι κλακαδόροι της, να δημιουργήσουν συνθήκες αποδοχής τετελεσμένων, που σκέφτηκαν ακόμα και τον όρο στα συμβόλαια των ηθοποιών μπας και βρεθεί κανένας και τους χαλάσει τη μανέστρα. Τι να περιμένουμε με τέτοια φιλοσοφία; Την υπερασπίζονται ακόμα κι όταν ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης δηλώνει πως έκανε ό,τι έκανε (αμαρτωλές υποχωρήσεις, θεατρικές παραστάσεις, κοινωνικοποίηση της κατοχής) μα «άλλες ήταν οι βουλές της Άγκυρας. Ο έλεγχος ολοκλήρου της πατρίδας μας». Τίποτα δεν κατάλαβαν, ακόμα. Ας περιμένουμε τον επόμενο γύρο.
