Θ. Μαλκίδης
«Τα τελευταία τούτα χρόνια στον τόπο αυτό
ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας.
Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια,
μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα 'λεγαν»
(Μενέλαος Λουντέμης, «Οδός Αβύσσου- Αριθμός Ο»)
Αφού είπαν τόσα ψέματα, αφού δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το πόσο ιερό και μεγάλο είναι το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων, είναι αναμενόμενο να “αποσύρουν” το κεφάλαιο για το μαζικό έγκλημα από τα σχολικά βιβλία. Αντιθέτως στο βιβλίο της Στ΄ δημοτικού αυτό που αντικατέστησε το γνωστό -υβριστικό περί “συνωστισμού” επέτρεψαν ολόκληρη αναφορά και μάλιστα σε πλαίσιο για τον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, το Κεμάλ. Εκεί ο δάσκαλος του Χίτλερ θεωρείται ο δημιουργός της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας!
Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν την δολοφονία του λαού μας στην Σμύρνη, στην Τραπεζούντα, στην Αδριανούπολη, για αυτό χωρίς αιδώ κατέθεσαν στεφάνια, τιμώντας τον Κεμάλ. Τα ψέματα για την "διπλωματική" υποχρέωση και εδώ περίσσεψαν...
Δεν αντιλήφθηκαν τι έγινε το 1919, το 1922, τι καταστράφηκε στα βουνά της Σάντας, στην πλατεία της Αμάσειας, στην παραλία της Σμύρνης, τι βαρβαρότητα υπήρξε, η οποία αφού δεν καταδικάστηκε, αυτή επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται. Οι διεφθαρμένοι, οι αποτυχημένοι, υπονόμευσαν ένα ιερό και μεγάλο ζήτημα, αφήνοντάς το να σύρεται, να καταναλώνεται, να ευτελίζεται, όπως οι ζωές τους.
Μπροστά στο ψέμα, την άρνηση, την υπονόμευση, την απουσία, τη συκοφαντία, τη δυσφήμιση, την προπαγάνδα, την έλλειψη αξιών και ηθικής, νέοι και νέες, άνθρωποι ανιδιοτελείς στο εσωτερικό και το εξωτερικό, βλέπουν την αναγνώριση της Γενοκτονίας, ως μία προσπάθεια ανάκτησης της αξιοπρέπειας και της ηθικής, ως ιερό και μεγάλο ζήτημα. Ίσως εδώ, στον αγώνα αυτό, να είναι και η απαρχή για την Ανά(σ)ταση της χρεοκοπημένης πατρίδας μας. Οφείλουμε τον αγώνα αυτό στις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές.
