Στη δίκη που ακολούθησε της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη εκτός από τον Χρήστο Σαρτζετάκη έλαμψε με το ήθος του και την μαχητικότητά του ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας...
Ο Παύλος Δελαπόρτας, που γεννήθηκε το 1905 στα ταπεινά Κουφαλάτα, κοντά στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, σπούδασε και τελείωσε τη Νομική της Αθήνας, υπηρέτησε στο Ναυτικό και σταδιοδρόμησε στον δικαστικό κλάδο, που ήταν η μεγάλη του έλξη.
Ο αείμνηστος Δελαπόρτας βρέθηκε αντιμέτωπος με το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος αλλά και το ακόμα σκληρότερο παρακράτος.
Αυτό το παρακράτος γεννήθηκε τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής και, μετά την απελευθέρωση, συνέχισε να θηλάζει συνεργάτες των Γερμανών, που μετεξελίχθηκαν σε φανατικούς θιασώτες του ψυχρού πολέμου.
Ο Παύλος Δελαπόρτας και ο Χρήστος Σαρτζετάκης αντιστάθηκαν στις μεθοδεύσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνου Κόλια, ο οποίος στη συνέχεια ανταμείφθηκε από το απριλιανό καθεστώς και ονομάστηκε πρωθυπουργός της χούντας.
Ο εισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, που αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Στυλιανό Μπώτη.
Στη δίκη που έγινε το 1966 ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας τόνισε: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσιλόγων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται προς εθνοκαπηλία και ανομολογήτως ιδιοτελείς σκοπούς, ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
Με την έλευση της δικτατορίας αποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα τόσο ο Παύλος Δελαπόρτας όσο και ο Χρήστος Σαρτζετάκης.
Απόσπασμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Παύλου Δελαπόρτα στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης κατά τη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 1966:
Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας… από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους…
Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατίθετο σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη…
Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται ( προς εθνοκαπηλία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».
