Άρης και Κλαίρη.
Σάμος 30 Οκτωβρίου 2020
Η σημερινή μέρα πολύ δύσκολη. Τρία χρόνια μετά από το τραγικό γεγονός της απώλειας του Άρη και της Κλαίρης, στο σεισμό στη Σάμο το 2020.
Η σημερινή μέρα ήταν συναισθηματικά πολύ φορτισμένη. Σκεφτόσουν τις στιγμές πριν το τραγικό γεγονός… μετά μερικά δευτερόλεπτα… και δύο παιδιά χάθηκαν γιατί βρέθηκαν στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή.
Εγώ προσωπικά, αλλά και οι γονείς, Γίτσα, Κόμμισα και Γιώργος, θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους εσάς που αυτές τις μέρες αυθόρμητα μας σφίξατε το χέρι για να μας δώσετε κουράγιο.
Η σημερινή μέρα (τρία χρόνια μετά) θα μου μείνει αξέχαστη γιατί με την άδεια της Διευθύντριας του ΓΕΛ Σάμου της κ. Πατρίτσια Χατζηιωαννίδου, μπόρεσα και άφησα λίγα λουλούδια στα θρανία που καθόντουσαν ο Άρης και η Κλαίρη για το μάθημα.
Ειδικά στην τάξη του Άρη, μια δύναμη με τραβούσε να πάω στο θρανίο του, που ποτέ δεν είχα ρωτήσει ακόμα και τον ίδιο που καθότανε, στην τελευταία σειρά, όπως κι εγώ στα μαθητικά μου χρόνια.
Το δρώμενο που παρουσίασαν τα παιδιά του σχολείου, ντυμένα στα λευκά, ήταν εκπληκτικό. Σχημάτισαν το Α και το Κ με τις τσάντες τους, ενώ πιο πίσω τα περισσότερα παιδιά ζωγράφισαν μια μεγάλη καρδιά με τα σώματά τους.
Αυτό δε που μου έκανε εντύπωση ήταν η βουβαμάρα που επικρατούσε απ’ όλα τα παιδιά, ακόμα και από αυτά που δεν λάμβαναν μέρος, λες κι ένα βαρύ πέπλο είχε σκεπάσει τον αύλειο χώρο του σχολείου, ενώ η Ελληνική Σημαία κυμάτιζε μεσίστια.
Δύο λουλούδια και στο γνωστό σημείο των κερκίδων, όπου ο Άρης και η Κλαίρη στα διαλείμματα συναντιόντουσαν και τα έλεγαν.
Η μνήμη των παιδιών που «έφυγαν» συνεχίζει να ζει μέσα από τις αναμνήσεις και την επίδρασή τους στις ζωές των ανθρώπων που τα γνώρισαν.
Αιωνία τους η μνήμη…
Αλ. Κομνηνός, πατέρας του Άρη.
