Ο Τούρκος δοικητής της Κύπρου, Κιουτσούκ Μεχμέτ, αποφάσισε κατόπιν εγκρίσεως της Υψηλής Πύλης, να σκοτώσει τους 486 προεστούς του τόπου, μητροπολίτες, ηγουμένους, ιερομονάχους, δασκάλους, τους οποίους θεωρούσε επικίνδυνους. Απαγχονίζονται οι Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός και 3 μητροπολίτες, ο Πάφου Χρύσανθου, Κιτίου Μελέτιος και Κυρηνείας Λαυρέντιος.
Η σφαγή έλαβε χώρα εντός των τειχών της Λευκωσίας, «η πλατεία η προ του σεραγίου μετετράπη εις αληθές μακελλείον, και το αίμα αφθόνως έρρευσεν εις τας αγυιάς της πρωτευούσης ».
Αρκετά χρόνια μετά, περί το 1884-1895, ο Βασίλης Μιχαηλιδης εμπνέετε από την θυσία και συγγράφει το ποίημα «9η Ιουλίου 1821», το οποίο είναι σε κυπριακή διάλεκτο, χωρίζεται σε 24 ραψωδίες, έχει 560 δεκαπεντασύλλαβους στίχους κι εκδόθηκε το 1911.
«Ἡ Ρωμιοσύνη ἒν φυλὴ συνότζ̆αιρη τοῦ κόσμου,
κανένας δὲν ἐβρέθηκεν γιὰ νὰ τὴν-ἰ-ξιλείψη,
κανένας, γιατὶ σ̆σ̆έπει την ποὺ τά 'ψη ὁ Θεός μου.
Ἡ Ρωμιοσύνη ἔν νὰ χαθῆ, ὅντας ὁ κόσμος λείψη!
…Τὸ 'νὶν ἁντὰν νὰ τρώ' τὴν γῆν, τρώει τὴν γῆν θαρκέται,
μὰ πάντα τζ̆εῖνον τρώεται τζ̆αι τζ̆εῖνον καταλυέται».
