Σας αποστέλνουμε το 6ο τέυχος του εκφραστικού οργάνου του Κινήματός μας, "Προπύργιο". Σ' αυτό εμπεριέχεται η αρθρογραφία φοιτητών-μελών του ΜΕΤΩΠΟΥ και δελτία τύπου. Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από τον παρακάτω σύνδεσμο. Επίσης, σας έχουμε επισυνάψει τα άρθρα σε μορφή word. http://www.metopo.org.uk/PROPYRGIO-2010011012-t06.pdf Ευελπιστούμε ότι θα το προβάλετε μέσα από τις σελίδες σας. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων. --Γραφείο ΤύπουΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου ΒασιλείουΗλεκτρονική διεύθυνση: http://www.metopo.org.uk/Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: press@metopo.org.ukΤηλέφωνο: +44 754 027 0546
Αυτό που τόλμησαν να δουν, κάποιοι σήμερα αρνούνται να κοιτάξουν
Παραλίμνι, 14 Αυγούστου 1996. Το πρωινό της ημέρας εκείνης, τίποτα δεν θύμιζε τα προηγούμενα, ξέγνοιαστα Αυγουστιάτικα πρωινά. Η μέρα εκείνη, απέπνεε μια περίεργη αύρα. Ήταν η μέρα που ένας σύγχρονος Γρηγόρης Αυξεντίου έφευγε για πάντα, παίρνοντας μαζί του έναν άλλο, κάποιο νέο Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ο Τάσος Ισαάκ κηδεύεται, ενώ ο ξάδελφός του, Σολωμός Σολωμού, δολοφονείται από τρεις σφαίρες του κατακτητή, στην αναζήτηση «μιας ώρας ελεύθερη ζωή». Ποιος είναι αυτός ο κατακτητής; Ενδιαφέρεται κανείς; Οι πολιτικές μας ηγεσίες προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα βαθύτερα διδάγματα της θυσίας των δύο Ελλήνων ηρώων.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού είχαν άλλα όνειρα, άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Τόλμησαν να δουν αυτό, που οι Έλληνες της Κύπρου αρνούνται σήμερα να κοιτάξουν. Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, οι σύγχρονοι ήρωες της Κύπρου, τόλμησαν να δουν μια Κύπρο ελεύθερη, χωρίς στρατούς κατοχής και οδοφράγματα να τους φράσσουν το δρόμο προς την κατεχόμενη πατρίδα τους. Τόλμησαν να δουν έναν Πενταδάκτυλο χωρίς τη σημαία του κατακτητή. Ένα λιμανάκι της Κερύνειας, γεμάτο Ελληνόπουλα να βολτάρουν στην προκυμαία, χωρίς την τουρκική σημαία να κυματίζει επάνω στο κάστρο. Μιαν Αμμόχωστο, έναν Καραβά, μια Μόρφου και ένα Καρπάσι να σφύζουν ξανά από ζωή, από τους κατοίκους τους, που ξεριζώθηκαν βίαια το 1974. Τόλμησαν να ακούσουν καμπάνες να ηχούν σε κάποιο Απόστολο Ανδρέα και κάποιο Απόστολο Βαρνάβα, τον Εθνικό Ύμνο να ψέλνεται σε ολόκληρη τη Λευκωσία. Αυτά τόλμησαν να δουν οι σύγχρονοι «Γρηγόρηδες» και «Ευαγόρες», που το πλήρωσαν με τη ζωή τους, και όχι μια Κύπρο χωρισμένη σε φυλετικές ζώνες και κρατίδια. Αυτό που δεν θα τολμούσε ούτε να σκεφτεί ο Τάσος Ισαάκ είναι την παραμονή πενήντα χιλιάδων Τούρκων εποίκων, οι οποίοι τον χτυπούσαν μέχρι να ξεψυχήσει. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο Σολωμός Σολωμού, όταν ανέβηκε στον ιστό να κατεβάσει την τουρκική σημαία, είναι να ζητούμε εμείς σήμερα εκ περιτροπής Πρόεδρο το διάδοχο του Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος διέταξε την δολοφονία του. Τα δύο παλληκάρια από το ακριτικό Παραλίμνι, δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν ότι η μειοψηφία του 18% θα καταδυναστεύει την πλειοψηφία του 82%, μέσω της σταθμισμένης ψήφου, και ότι οι περιουσίες των προσφύγων θα κατηγοριοποιούνταν. Τρίζουν, σίγουρα, τα κόκαλά τους να βλέπουν σήμερα, τους αγώνες τους και τα όνειρά τους να γίνονται έρμαιο στις ορέξεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Εμείς δεν συμμεριζόμαστε διχοτομικά, φιλοδιζωνικά όνειρα. Εμείς μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα με τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, που τόλμησαν, το καλοκαίρι του 1996, να δουν μια Κύπρο ελεύθερη. Ονειρευόμαστε τους πρόσφυγες να επιστρέφουν στον τόπο που «έπαιζαν μιτσιοί», τις μάνες των αγνοουμένων να μάθουν επιτέλους την τύχη των παιδιών τους, τα πολιτιστικά μας μνημεία να αναστυλωθούν και οι εκκλησίες μας να ξαναλειτουργήσουν.
Η 14η Αυγούστου ήταν όντως μια διαφορετική μέρα. Μια μέρα που οι Έλληνες της Κύπρου έγιναν μάρτυρες μιας θυσίας στον σύγχρονο βωμό της ελευθερίας. Μια μέρα που ίσως να μην υπάρξει παρόμοια. Τα μηνύματά της ήταν τόσα πολλά. Η μορφή του Σολωμού Σολωμού, με το τσιγάρο στο στόμα, συνοδεύει τα όνειρα και τους αγώνες μας για ελευθερία, επιστροφή και δικαίωση. Η εικόνα του Τάσου Ισαάκ στο έδαφος, κάτω από τα γκλομπς των εντεταλμένων δολοφόνων του ψευδοκράτους, θα μας γίνεται εφιάλτης κάθε φορά που ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα προσφωνεί «φίλο» και «σύντροφο» του, τον εκάστοτε πολιτικό αττιλάρχη. Θα μας γίνεται εφιάλτης, κάθε φορά που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα ποζάρει με τη σημαία του κατακτητή και να χαμογελά. Αυτά τα δύο παλληκάρια, αυτοί οι δύο ήρωες, αποτελούν και πρέπει να αποτελούν για όλους τους νέους της Κύπρου, φάρο για μόνιμη και αξιοπρεπή αντίσταση στα σχέδια του Τουρκικού φασισμού.
ΙΣΑΑΚ ΣΟΛΩΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ
Μάριος Νικολάου
Πρόεδρος ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Παραλίμνι, 14 Αυγούστου 1996. Το πρωινό της ημέρας εκείνης, τίποτα δεν θύμιζε τα προηγούμενα, ξέγνοιαστα Αυγουστιάτικα πρωινά. Η μέρα εκείνη, απέπνεε μια περίεργη αύρα. Ήταν η μέρα που ένας σύγχρονος Γρηγόρης Αυξεντίου έφευγε για πάντα, παίρνοντας μαζί του έναν άλλο, κάποιο νέο Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ο Τάσος Ισαάκ κηδεύεται, ενώ ο ξάδελφός του, Σολωμός Σολωμού, δολοφονείται από τρεις σφαίρες του κατακτητή, στην αναζήτηση «μιας ώρας ελεύθερη ζωή». Ποιος είναι αυτός ο κατακτητής; Ενδιαφέρεται κανείς; Οι πολιτικές μας ηγεσίες προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα βαθύτερα διδάγματα της θυσίας των δύο Ελλήνων ηρώων.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού είχαν άλλα όνειρα, άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Τόλμησαν να δουν αυτό, που οι Έλληνες της Κύπρου αρνούνται σήμερα να κοιτάξουν. Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, οι σύγχρονοι ήρωες της Κύπρου, τόλμησαν να δουν μια Κύπρο ελεύθερη, χωρίς στρατούς κατοχής και οδοφράγματα να τους φράσσουν το δρόμο προς την κατεχόμενη πατρίδα τους. Τόλμησαν να δουν έναν Πενταδάκτυλο χωρίς τη σημαία του κατακτητή. Ένα λιμανάκι της Κερύνειας, γεμάτο Ελληνόπουλα να βολτάρουν στην προκυμαία, χωρίς την τουρκική σημαία να κυματίζει επάνω στο κάστρο. Μιαν Αμμόχωστο, έναν Καραβά, μια Μόρφου και ένα Καρπάσι να σφύζουν ξανά από ζωή, από τους κατοίκους τους, που ξεριζώθηκαν βίαια το 1974. Τόλμησαν να ακούσουν καμπάνες να ηχούν σε κάποιο Απόστολο Ανδρέα και κάποιο Απόστολο Βαρνάβα, τον Εθνικό Ύμνο να ψέλνεται σε ολόκληρη τη Λευκωσία. Αυτά τόλμησαν να δουν οι σύγχρονοι «Γρηγόρηδες» και «Ευαγόρες», που το πλήρωσαν με τη ζωή τους, και όχι μια Κύπρο χωρισμένη σε φυλετικές ζώνες και κρατίδια. Αυτό που δεν θα τολμούσε ούτε να σκεφτεί ο Τάσος Ισαάκ είναι την παραμονή πενήντα χιλιάδων Τούρκων εποίκων, οι οποίοι τον χτυπούσαν μέχρι να ξεψυχήσει. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο Σολωμός Σολωμού, όταν ανέβηκε στον ιστό να κατεβάσει την τουρκική σημαία, είναι να ζητούμε εμείς σήμερα εκ περιτροπής Πρόεδρο το διάδοχο του Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος διέταξε την δολοφονία του. Τα δύο παλληκάρια από το ακριτικό Παραλίμνι, δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν ότι η μειοψηφία του 18% θα καταδυναστεύει την πλειοψηφία του 82%, μέσω της σταθμισμένης ψήφου, και ότι οι περιουσίες των προσφύγων θα κατηγοριοποιούνταν. Τρίζουν, σίγουρα, τα κόκαλά τους να βλέπουν σήμερα, τους αγώνες τους και τα όνειρά τους να γίνονται έρμαιο στις ορέξεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Εμείς δεν συμμεριζόμαστε διχοτομικά, φιλοδιζωνικά όνειρα. Εμείς μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα με τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, που τόλμησαν, το καλοκαίρι του 1996, να δουν μια Κύπρο ελεύθερη. Ονειρευόμαστε τους πρόσφυγες να επιστρέφουν στον τόπο που «έπαιζαν μιτσιοί», τις μάνες των αγνοουμένων να μάθουν επιτέλους την τύχη των παιδιών τους, τα πολιτιστικά μας μνημεία να αναστυλωθούν και οι εκκλησίες μας να ξαναλειτουργήσουν.
Η 14η Αυγούστου ήταν όντως μια διαφορετική μέρα. Μια μέρα που οι Έλληνες της Κύπρου έγιναν μάρτυρες μιας θυσίας στον σύγχρονο βωμό της ελευθερίας. Μια μέρα που ίσως να μην υπάρξει παρόμοια. Τα μηνύματά της ήταν τόσα πολλά. Η μορφή του Σολωμού Σολωμού, με το τσιγάρο στο στόμα, συνοδεύει τα όνειρα και τους αγώνες μας για ελευθερία, επιστροφή και δικαίωση. Η εικόνα του Τάσου Ισαάκ στο έδαφος, κάτω από τα γκλομπς των εντεταλμένων δολοφόνων του ψευδοκράτους, θα μας γίνεται εφιάλτης κάθε φορά που ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα προσφωνεί «φίλο» και «σύντροφο» του, τον εκάστοτε πολιτικό αττιλάρχη. Θα μας γίνεται εφιάλτης, κάθε φορά που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα ποζάρει με τη σημαία του κατακτητή και να χαμογελά. Αυτά τα δύο παλληκάρια, αυτοί οι δύο ήρωες, αποτελούν και πρέπει να αποτελούν για όλους τους νέους της Κύπρου, φάρο για μόνιμη και αξιοπρεπή αντίσταση στα σχέδια του Τουρκικού φασισμού.
ΙΣΑΑΚ ΣΟΛΩΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ
Μάριος Νικολάου
Πρόεδρος ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Η αναβάθμιση του ψευδοκράτους και ο εκβιασμός της Διζωνικής
Η τουρκική εισβολή δεν δημιούργησε δύο ανεξάρτητα κράτη στην Κύπρο. Η Κυπριακή Δημοκρατία, ημικατεχόμενη από το 1974, είναι το μοναδικό διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος σε όλη την επικράτεια της Κύπρου, ενώ το παράνομο ψευδοκράτος του Ντενκτάς έχει καταδικαστεί από την διεθνή κοινότητα, η οποία κάλεσε τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ να μην το αναγνωρίσουν και να μην του παρέχουν οποιαδήποτε διευκόλυνση, βοήθεια ή συνεργασία. Παρ’ όλ’ αυτά, τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας ραγδαίας ανάπτυξης και αναβάθμισης του παράνομου ψευδοκράτους.
Η αρχή έγινε το 2003, όταν η κυπριακή κυβέρνηση αποδέχθηκε την πρόταση του Ραούφ Ντενκτάς για την διάνοιξη ορισμένων οδοφραγμάτων. Η Κυπριακή Δημοκρατία συνεργάστηκε με τον κατακτητή των κατεχομένων εδαφών της, μετατρέποντας τα παράνομα οδοφράγματα της ντροπής, σε εξόδους του ψευδοκράτους από την απομόνωση που του επέβαλε η διεθνής κοινότητα. Από τότε, στο ψευδοκράτος ρέει άφθονο χρήμα. Ο σφετερισμός και η εκμετάλλευση των κατεχόμενων περιουσιών μας έχουν φτάσει στο απόγειό τους. Καινούρια κτίρια, ξενοδοχεία, πολυτελείς επαύλεις, διαπλάτυνση δρόμων. Η κατεχόμενη γη μας έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο, ενώ το ψευδοκράτος αποτελεί πλέον τουριστικό προορισμό, αφού χιλιάδες τουρίστες διασχίζουν καθημερινά την πράσινη γραμμή, με τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας απλώς να παραμένουν απαθείς. Καμία ενημέρωση, καμία διαφώτιση, καμία ενέργεια από μέρους μας. Ίσως επειδή ενδέχεται να διαταράξει το «καλό κλίμα των συνομιλιών».
Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα συνεπακόλουθα. Διότι όταν εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζουμε, έστω έμμεσα, τις δομές του ψευδοκράτους, τότε δεν μπορούμε να έχουμε την οποιαδήποτε απαίτηση από τους ξένους. Έτσι και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έδωσε νομική υπόσταση στην «Επιτροπή Αποζημιώσεων» του ψευδοκράτους, νομιμοποιώντας το ξεπούλημα των κατεχόμενων περιουσιών μας στην Τουρκία, και ο κανονισμός για απευθείας εμπόριο ΕΕ – κατεχομένων συζητιέται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λες και είναι μέλος της ΕΕ η Τουρκία, και όχι η Κύπρος.
Ο πραγματικός όμως στόχος αυτής της συνεχούς αναβάθμισης του ψευδοκράτους, που πήρε ραγδαίους ρυθμούς, ιδιαίτερα μετά το ΟΧΙ του 2004, είναι να μετατραπεί σε «δαμόκλειο σπάθη», πάνω από το κεφάλι των Ελλήνων της Κύπρου. Να εκφοβίσουν τον κυπριακό ελληνισμό, ότι θα είναι η τελευταία ευκαιρία. Ότι το ψευδοκράτος θα είναι ένα βήμα πριν την αναγνώριση. Να του θέσουν το ψευδοδίλημμα: «Διζωνική ή Διχοτόμηση», αναγκάζοντας τον να επιλέξει την λύση που απόρριψε το 2004, την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Δεν υπάρχει όμως τέτοιο δίλημμα! Στόχος της Τουρκίας δεν είναι η διχοτόμηση. Το δήλωσε ξεκάθαρα ο ίδιος ο Τουράν Γκιουνές, ο οποίος διετέλεσε Τούρκος ΥΠΕΞ κατά την τουρκική εισβολή: «Θα είναι καθαρή παραφροσύνη η διχοτόμηση και ακόμη δεν τρελλαθήκαμε. Με την διχοτόμηση η Ελλάς θα ελέγχει την κεντρώα και ανατολική Μικρασία, δηλαδή θα κινδυνεύει η ασφάλειά μας ... η διχοτόμηση ευνοεί την προώθηση των σχεδίων ορισμένων μεγάλων δυνάμεων. Δεν συμφέρει όμως ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία» (Ελευθεροτυπία, 11 Σεπ. 1976). Επομένως, πάγιος στόχος των Τούρκων ήταν η τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, και όχι η διχοτόμηση.
Η πρόταση, λοιπόν, του αιμοσταγή αρχιφασίστα Ραούφ Ντενκτάς, για διάνοιξη των οδοφραγμάτων και κατ’ επέκταση αναβάθμισης του ψευδοκράτους δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ήταν προμελετημένη από την Άγκυρα, έτσι ώστε να μας οδηγήσει σε αυτό το «δίλημμα», που θα εκβιάσει τον ελληνικό κυπριακό λαό και να υλοποιήσει αυτό που πάλι ο ίδιος ο Ντενκτάς πρότεινε το 1964: την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την τουρκοποίηση δηλαδή της Κύπρου.
Ο δικός μας στόχος δεν είναι ούτε η ντενκτασική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ούτε η εφιαλτική διχοτόμηση. Στόχος μας είναι η λύση που θα ισοδυναμεί με την απελευθέρωση και την δικαίωση του τόπου μας και δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε κανένα ψευδοδίλημμα. Παράλληλα, πρέπει να βάλουμε άμεσα φρένο στην όποια αναβάθμιση του ψευδοκράτους, μέσω της ενημέρωσης και της διαφώτισης της κυπριακής και ξένης κοινής γνώμης, χρησιμοποιώντας τα ισχυρά Ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει τώρα, κι όχι όταν κατατεθεί ένα νέο Σχέδιο Ανάν στο τραπέζι.
Μάριος Π. Μαρκουλλής
Οργανωτικός Γραμματέας ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Η τουρκική εισβολή δεν δημιούργησε δύο ανεξάρτητα κράτη στην Κύπρο. Η Κυπριακή Δημοκρατία, ημικατεχόμενη από το 1974, είναι το μοναδικό διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος σε όλη την επικράτεια της Κύπρου, ενώ το παράνομο ψευδοκράτος του Ντενκτάς έχει καταδικαστεί από την διεθνή κοινότητα, η οποία κάλεσε τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ να μην το αναγνωρίσουν και να μην του παρέχουν οποιαδήποτε διευκόλυνση, βοήθεια ή συνεργασία. Παρ’ όλ’ αυτά, τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας ραγδαίας ανάπτυξης και αναβάθμισης του παράνομου ψευδοκράτους.
Η αρχή έγινε το 2003, όταν η κυπριακή κυβέρνηση αποδέχθηκε την πρόταση του Ραούφ Ντενκτάς για την διάνοιξη ορισμένων οδοφραγμάτων. Η Κυπριακή Δημοκρατία συνεργάστηκε με τον κατακτητή των κατεχομένων εδαφών της, μετατρέποντας τα παράνομα οδοφράγματα της ντροπής, σε εξόδους του ψευδοκράτους από την απομόνωση που του επέβαλε η διεθνής κοινότητα. Από τότε, στο ψευδοκράτος ρέει άφθονο χρήμα. Ο σφετερισμός και η εκμετάλλευση των κατεχόμενων περιουσιών μας έχουν φτάσει στο απόγειό τους. Καινούρια κτίρια, ξενοδοχεία, πολυτελείς επαύλεις, διαπλάτυνση δρόμων. Η κατεχόμενη γη μας έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο, ενώ το ψευδοκράτος αποτελεί πλέον τουριστικό προορισμό, αφού χιλιάδες τουρίστες διασχίζουν καθημερινά την πράσινη γραμμή, με τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας απλώς να παραμένουν απαθείς. Καμία ενημέρωση, καμία διαφώτιση, καμία ενέργεια από μέρους μας. Ίσως επειδή ενδέχεται να διαταράξει το «καλό κλίμα των συνομιλιών».
Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα συνεπακόλουθα. Διότι όταν εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζουμε, έστω έμμεσα, τις δομές του ψευδοκράτους, τότε δεν μπορούμε να έχουμε την οποιαδήποτε απαίτηση από τους ξένους. Έτσι και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έδωσε νομική υπόσταση στην «Επιτροπή Αποζημιώσεων» του ψευδοκράτους, νομιμοποιώντας το ξεπούλημα των κατεχόμενων περιουσιών μας στην Τουρκία, και ο κανονισμός για απευθείας εμπόριο ΕΕ – κατεχομένων συζητιέται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λες και είναι μέλος της ΕΕ η Τουρκία, και όχι η Κύπρος.
Ο πραγματικός όμως στόχος αυτής της συνεχούς αναβάθμισης του ψευδοκράτους, που πήρε ραγδαίους ρυθμούς, ιδιαίτερα μετά το ΟΧΙ του 2004, είναι να μετατραπεί σε «δαμόκλειο σπάθη», πάνω από το κεφάλι των Ελλήνων της Κύπρου. Να εκφοβίσουν τον κυπριακό ελληνισμό, ότι θα είναι η τελευταία ευκαιρία. Ότι το ψευδοκράτος θα είναι ένα βήμα πριν την αναγνώριση. Να του θέσουν το ψευδοδίλημμα: «Διζωνική ή Διχοτόμηση», αναγκάζοντας τον να επιλέξει την λύση που απόρριψε το 2004, την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Δεν υπάρχει όμως τέτοιο δίλημμα! Στόχος της Τουρκίας δεν είναι η διχοτόμηση. Το δήλωσε ξεκάθαρα ο ίδιος ο Τουράν Γκιουνές, ο οποίος διετέλεσε Τούρκος ΥΠΕΞ κατά την τουρκική εισβολή: «Θα είναι καθαρή παραφροσύνη η διχοτόμηση και ακόμη δεν τρελλαθήκαμε. Με την διχοτόμηση η Ελλάς θα ελέγχει την κεντρώα και ανατολική Μικρασία, δηλαδή θα κινδυνεύει η ασφάλειά μας ... η διχοτόμηση ευνοεί την προώθηση των σχεδίων ορισμένων μεγάλων δυνάμεων. Δεν συμφέρει όμως ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία» (Ελευθεροτυπία, 11 Σεπ. 1976). Επομένως, πάγιος στόχος των Τούρκων ήταν η τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, και όχι η διχοτόμηση.
Η πρόταση, λοιπόν, του αιμοσταγή αρχιφασίστα Ραούφ Ντενκτάς, για διάνοιξη των οδοφραγμάτων και κατ’ επέκταση αναβάθμισης του ψευδοκράτους δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ήταν προμελετημένη από την Άγκυρα, έτσι ώστε να μας οδηγήσει σε αυτό το «δίλημμα», που θα εκβιάσει τον ελληνικό κυπριακό λαό και να υλοποιήσει αυτό που πάλι ο ίδιος ο Ντενκτάς πρότεινε το 1964: την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την τουρκοποίηση δηλαδή της Κύπρου.
Ο δικός μας στόχος δεν είναι ούτε η ντενκτασική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ούτε η εφιαλτική διχοτόμηση. Στόχος μας είναι η λύση που θα ισοδυναμεί με την απελευθέρωση και την δικαίωση του τόπου μας και δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε κανένα ψευδοδίλημμα. Παράλληλα, πρέπει να βάλουμε άμεσα φρένο στην όποια αναβάθμιση του ψευδοκράτους, μέσω της ενημέρωσης και της διαφώτισης της κυπριακής και ξένης κοινής γνώμης, χρησιμοποιώντας τα ισχυρά Ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει τώρα, κι όχι όταν κατατεθεί ένα νέο Σχέδιο Ανάν στο τραπέζι.
Μάριος Π. Μαρκουλλής
Οργανωτικός Γραμματέας ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Η δική μας η πατρίδα δεν είναι μοιρασμένη στα δύο, είναι κατεχόμενη
Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, που είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% του εδάφους της Κύπρου, τον Νοέμβρη του 1983 η Τουρκία προχώρησε σε μια ακόμα κίνηση τακτικής: την παράνομη απόσχιση και προκλητική, μονομερή ανακήρυξη της ούτω καλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» ή «Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti». Το αυτοανακηρυχθέν αυτό ψευδοκράτος, δεν αναγνωρίστηκε ποτέ μέχρι σήμερα από καμία άλλη χώρα πλην της Τουρκίας της ίδιας. Η Σοβιετική Ένωση ανακοίνωσε πως «η ενέργεια της τουρκοκυπριακής πλευράς, στοχεύει στο διαμελισμό της Κύπρου και αντιβαίνει τα επανειλημμένα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας». Ακόμα και η Βρετανία, με ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών της, αποδοκιμάζει την ενέργεια αυτή και δηλώνει πως η μόνη αναγνωρίσιμη Κυβέρνηση στο νησί είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Ως παράνομο και μη αναγνωρισμένο από τη διεθνή κοινότητα καθεστώς, η «ΤΔΒΚ», έχει μετατραπεί σε περιοχή παρανομίας, ακολασίας, τζόγου και εμπορίας-διακίνησης ναρκωτικών.
Η συνεχιζόμενη, λόγω τουρκικής αδιαλλαξίας, πολιτική κατάσταση στο νησί, υποχρέωσε χιλιάδες Τούρκους της Κύπρου να μεταναστεύσουν, ενώ παράλληλα δεκάδες χιλιάδες έποικοι από τα βάθη της Ανατολίας έχουν εγκατασταθεί στα κατεχόμενα και σφετερίζονται ανενόχλητοι ελληνικές περιουσίες. Η «ΤΔΒΚ» παραβιάζει το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και τις Συνθήκες Εγκαθίδρυσης και Εγγυήσεως. Αποτελεί μόνιμη βόμβα στα θεμέλια της κοινής συμβίωσης Eλλήνων και Tούρκων και ναρκοθετεί την ασφάλεια στην ευρύτερη ασταθή περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Επιπρόσθετα, αποτελεί χειροπιαστή απόδειξη του ανύπαρκτου σεβασμού που τρέφει η Τουρκία έναντι σε κάθε αρχή και έννοια Διεθνούς Δικαίου, αποφάσεις, ψηφίσματα και εκθέσεις διεθνών Οργανισμών, Συμβουλίων, Κοινοβουλίων, Σωμάτων και Δικαστηρίων. Πάνω απ’ όλα όμως, αποδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας όσον αφορά την εκτίμηση στα πανανθρώπινα δικαιώματα και αξίες, σ’ αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της γης.
Την Δευτέρα 15 Νοεμβρίου, ημέρα της παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους, καλούμε ολόκληρο τον Ελληνισμό να παραστεί στις αντικατοχικές διαδηλώσεις, καταδικάζοντας έτσι αυτό το παράνομο μόρφωμα, που συμπληρώνει φέτος 27 χρόνια λαθροβίωσης και ατιμωρησίας, στα κατεχόμενα - από τον βάρβαρο Τούρκο Αττίλα - εδάφη του νησιού μας, και στέλνοντας προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα ότι η ατιμωρησία των εγκλημάτων που γίνονται στην πατρίδα μας για 36 χρόνια ΔΕΝ μας βρίσκει αδιάφορους. Απαιτούμε τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν ανεχόμαστε, πλέον, κανένα οδυνηρό συμβιβασμό και κανένα ξεπούλημα. Καλούμε τις κυβερνήσεις και την κοινή γνώμη να πάρουν πρακτικά μέτρα για διασφάλιση της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας και ασφάλειας της Δημοκρατίας της Κύπρου, βασισμένα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και στα ανθρώπινα δικαιώματα, προστατεύοντας, έτσι, διαχρονικές αξίες όπως η δικαιοσύνη, πιέζοντας τον θύτη να συμμορφωθεί και όχι το θύμα να συγκατανεύσει σε νόθες διευθετήσεις.
Το ψευδοκράτος τους δεν παύει να είναι η μισή μας πατρίδα και τη γη μας κανείς δεν θα την οικειοποιηθεί με δική μας υπογραφή.
«Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε. Όποιοι κι αν είναι. Όσο δυνατοί κι αν είναι».
«Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω την Ελευθερία ‘Ελευθερία’, το φόνο ‘φόνο’, την ενοχή ‘ενοχή’, μ’ ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει, στον τοίχο τ’ όνομά του με τα νύχια».
«Η Ιστορία μας είναι γραμμένη με το βαθύ κόκκινο της θυσίας και δεν παραχαράσσεται».
Μην μας ζητάτε λοιπόν να ξεχάσουμε. Είναι πέραν των δυνάμεων μας.
Αγρυπνούμε σ’ αυτήν την γωνιά και μαχόμαστε.
«Η φωνή μας, αιώνες παλιοί που δεν χάθηκαν. Στην καρδιά του πελάγου, στο σταυρό του ορίζοντα, κραυγή κι οιμωγή η πατρίδα μου. Το όνειρο μας, αιώνες που θα ‘ρθουν αγροικούμε». «Θα σταθούμε στη γη που μας γέννησε.»
H δική μας η πατρίδα δεν έχει μοιραστεί στα δυο, η δική μας η πατρίδα ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ.
Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, που είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% του εδάφους της Κύπρου, τον Νοέμβρη του 1983 η Τουρκία προχώρησε σε μια ακόμα κίνηση τακτικής: την παράνομη απόσχιση και προκλητική, μονομερή ανακήρυξη της ούτω καλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» ή «Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti». Το αυτοανακηρυχθέν αυτό ψευδοκράτος, δεν αναγνωρίστηκε ποτέ μέχρι σήμερα από καμία άλλη χώρα πλην της Τουρκίας της ίδιας. Η Σοβιετική Ένωση ανακοίνωσε πως «η ενέργεια της τουρκοκυπριακής πλευράς, στοχεύει στο διαμελισμό της Κύπρου και αντιβαίνει τα επανειλημμένα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας». Ακόμα και η Βρετανία, με ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών της, αποδοκιμάζει την ενέργεια αυτή και δηλώνει πως η μόνη αναγνωρίσιμη Κυβέρνηση στο νησί είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Ως παράνομο και μη αναγνωρισμένο από τη διεθνή κοινότητα καθεστώς, η «ΤΔΒΚ», έχει μετατραπεί σε περιοχή παρανομίας, ακολασίας, τζόγου και εμπορίας-διακίνησης ναρκωτικών.
Η συνεχιζόμενη, λόγω τουρκικής αδιαλλαξίας, πολιτική κατάσταση στο νησί, υποχρέωσε χιλιάδες Τούρκους της Κύπρου να μεταναστεύσουν, ενώ παράλληλα δεκάδες χιλιάδες έποικοι από τα βάθη της Ανατολίας έχουν εγκατασταθεί στα κατεχόμενα και σφετερίζονται ανενόχλητοι ελληνικές περιουσίες. Η «ΤΔΒΚ» παραβιάζει το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και τις Συνθήκες Εγκαθίδρυσης και Εγγυήσεως. Αποτελεί μόνιμη βόμβα στα θεμέλια της κοινής συμβίωσης Eλλήνων και Tούρκων και ναρκοθετεί την ασφάλεια στην ευρύτερη ασταθή περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Επιπρόσθετα, αποτελεί χειροπιαστή απόδειξη του ανύπαρκτου σεβασμού που τρέφει η Τουρκία έναντι σε κάθε αρχή και έννοια Διεθνούς Δικαίου, αποφάσεις, ψηφίσματα και εκθέσεις διεθνών Οργανισμών, Συμβουλίων, Κοινοβουλίων, Σωμάτων και Δικαστηρίων. Πάνω απ’ όλα όμως, αποδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας όσον αφορά την εκτίμηση στα πανανθρώπινα δικαιώματα και αξίες, σ’ αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της γης.
Την Δευτέρα 15 Νοεμβρίου, ημέρα της παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους, καλούμε ολόκληρο τον Ελληνισμό να παραστεί στις αντικατοχικές διαδηλώσεις, καταδικάζοντας έτσι αυτό το παράνομο μόρφωμα, που συμπληρώνει φέτος 27 χρόνια λαθροβίωσης και ατιμωρησίας, στα κατεχόμενα - από τον βάρβαρο Τούρκο Αττίλα - εδάφη του νησιού μας, και στέλνοντας προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα ότι η ατιμωρησία των εγκλημάτων που γίνονται στην πατρίδα μας για 36 χρόνια ΔΕΝ μας βρίσκει αδιάφορους. Απαιτούμε τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν ανεχόμαστε, πλέον, κανένα οδυνηρό συμβιβασμό και κανένα ξεπούλημα. Καλούμε τις κυβερνήσεις και την κοινή γνώμη να πάρουν πρακτικά μέτρα για διασφάλιση της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας και ασφάλειας της Δημοκρατίας της Κύπρου, βασισμένα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και στα ανθρώπινα δικαιώματα, προστατεύοντας, έτσι, διαχρονικές αξίες όπως η δικαιοσύνη, πιέζοντας τον θύτη να συμμορφωθεί και όχι το θύμα να συγκατανεύσει σε νόθες διευθετήσεις.
Το ψευδοκράτος τους δεν παύει να είναι η μισή μας πατρίδα και τη γη μας κανείς δεν θα την οικειοποιηθεί με δική μας υπογραφή.
«Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε. Όποιοι κι αν είναι. Όσο δυνατοί κι αν είναι».
«Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω την Ελευθερία ‘Ελευθερία’, το φόνο ‘φόνο’, την ενοχή ‘ενοχή’, μ’ ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει, στον τοίχο τ’ όνομά του με τα νύχια».
«Η Ιστορία μας είναι γραμμένη με το βαθύ κόκκινο της θυσίας και δεν παραχαράσσεται».
Μην μας ζητάτε λοιπόν να ξεχάσουμε. Είναι πέραν των δυνάμεων μας.
Αγρυπνούμε σ’ αυτήν την γωνιά και μαχόμαστε.
«Η φωνή μας, αιώνες παλιοί που δεν χάθηκαν. Στην καρδιά του πελάγου, στο σταυρό του ορίζοντα, κραυγή κι οιμωγή η πατρίδα μου. Το όνειρο μας, αιώνες που θα ‘ρθουν αγροικούμε». «Θα σταθούμε στη γη που μας γέννησε.»
H δική μας η πατρίδα δεν έχει μοιραστεί στα δυο, η δική μας η πατρίδα ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ.
Σεμέλη Χριστοφορίδου
Γραμματέας Εκδηλώσεων ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Τριάντα-έξι χρόνια αναλλοίωτης ηττοπάθειας
Αν κάποιος επισκεφτεί την Κύπρο σήμερα και συνομιλήσει με τους ντόπιους, πολύ πιθανόν να μην καταλάβει ότι η μισή μας πατρίδα είναι κατεχόμενη. Οι φωτογραφίες του Ισαάκ και του Σολωμού στο Λήδρα Πάλλας έχουν ξεβάψει, τη θέση των χαροκαμένων μανάδων έχει πάρει ο σταθμός έλεγχου και το μόνο που ακούγεται είναι η μουσική από το παρακείμενο μπαράκι. Ο κόσμος συνεχίζει τον βαθύ λήθαργο στον οποίον έχει περιπέσει εδώ και καιρό.
Τριάντα-έξι χρόνια έχουν περάσει από την βάρβαρη τουρκική εισβολή. Τριάντα-έξι ολόκληρα χρόνια. Παρόλο που μεσολάβησε μεγάλο διάστημα, κάποια πράγματα έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Τα τουρκικά συρματοπλέγματα δεν έχουν μετακινηθεί ούτε ένα εκατοστό, οι κατεχόμενες ελληνοκυπριακές περιουσίες ακόμα σφετερίζονται, οι εκκλησίες παραμένουν λεηλατημένες και ασυντήρητες και η τύχη όλων των αγνοουμένων δεν έχει ακόμα διακριβωθεί. Αναλλοίωτη, όμως, παραμένει και η επιθυμία των προσφύγων να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, η ανάγκη για επαγρύπνηση και αδιάκοπου αγώνα για δικαίωση και ο πόθος για λευτεριά.
Και στην αντίπερα όχθη, είναι η ηττοπάθειά μας. Η αδικαιολόγητη «ικανότητά» μας να ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, πλάθοντας δικαιολογίες για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα και ψάχνοντας πάντα τον εύκολο δρόμο. Να συμβιβαζόμαστε με λιγότερα από αυτά που δικαιούμαστε και να ενθουσιαζόμαστε με τα ψίχουλα που μας πετάνε καμιά φορά, έτσι ώστε να συνεχίζουμε την αυτοκαταστροφική μας τάση.
Ενθουσιαζόμαστε για τη διάνοιξη του οδοφράγματος του Λιμνίτη, λες και ξαφνικά επιτράπηκε σε κάποιον πρόσφυγα να επιστρέψει στο σπίτι του, λες και μέσω του οδοφράγματος έφυγε έστω και ένας Τούρκος στρατιώτης. Στη διάνοιξη της οδού Λήδρας το ίδιο. Έγινε κοσμικό γεγονός και πλασαρίστηκε σαν πάρτι επανένωσης. Το γεγονός ότι υποχρεούμαι να επιδεικνύω ταυτότητα για να πάω να δω το σπίτι μου, σάμπως και ταξιδεύω σε μια άλλη χώρα, δεν λέει τίποτα;
Οι ξένοι διπλωμάτες μάς προκαλούν και μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας και ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα συνθήματα που φωνάζουν μερικοί έφηβοι στην παρέλαση, προσπαθώντας να σβήσουν και την τελευταία φλόγα που καίει. Λες και ο νεαρός Έλληνας της Κύπρου είναι αυτός που αφήνει την Αμμόχωστο να ρημάζει, μετατρέπει εκκλησιές σε στάβλους και αλλάζει τα ονόματα σε κάθε κατεχόμενο χωριό. Ενθουσιαζόμαστε και επικροτούμε την απόφαση Όραμς, όμως ξεχνάμε όλες τις υπόλοιπες κατεχόμενες περιουσίες και δεν αντιδρούμε στις προτάσεις για κατηγοριοποίηση των περιουσιών μας. Δεν αντιδρούμε σε προτάσεις που νομιμοποιούν τον τουρκικό εποικισμό, λες και οι 50.000 Τούρκοι έποικοι, που αυτή τη στιγμή σφετερίζονται τις περιουσίες μας, θα μένουν σε αντίσκηνα. Ξεχνάμε και γινόμαστε πιο πρόθυμοι να αφήσουμε την Μόρφου, την Κερύνεια, τον Καραβά και την Καρπασία, στο πλαίσιο των «οδυνηρών συμβιβασμών».
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους και ας αναλογιστούμε ότι δεν είναι αυτή η μοίρα μας. Δεν είμαστε τόσο αδύνατοι, ή μάλλον τόσο ηλίθιοι, για να δεχόμαστε λιγότερα από αυτά που μας ανήκουν και να ενθουσιαζόμαστε με τα κάλπικα πυροτεχνήματά τους. Ας σταματήσουμε να τρώμε από τα ψίχουλα που μας πετάνε, κι ας διεκδικήσουμε επιτέλους ολόκληρη την μερίδα που μας αναλογεί, την οποία εδώ και χρόνια την τρώνε άλλοι. Ο τουρκικός εποικισμός συνεχίζεται ασταμάτητα, ο κατοχικός στρατός ενισχύεται, οι εκκλησιές καταρρέουν, τα τοπωνύμια αλλάζουν, ο χαρακτήρας του τόπου μας αλλάζει, μας κοροϊδεύουν ασταμάτητα, αλλά εμείς γιορτάζουμε επειδή ανοίξαμε τα οδοφράγματα. Ίσως τελικά μόνο η χαζομάρα παραμένει αναλλοίωτη. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους!
«Αν λαχταράς την λευτεριά σ’ άλλον μην ελπίζεις. Μόνος σου πάρ’ την αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Ανδρέας Γεωργιάδης
Εκπρόσωπος Τύπου ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
Αν κάποιος επισκεφτεί την Κύπρο σήμερα και συνομιλήσει με τους ντόπιους, πολύ πιθανόν να μην καταλάβει ότι η μισή μας πατρίδα είναι κατεχόμενη. Οι φωτογραφίες του Ισαάκ και του Σολωμού στο Λήδρα Πάλλας έχουν ξεβάψει, τη θέση των χαροκαμένων μανάδων έχει πάρει ο σταθμός έλεγχου και το μόνο που ακούγεται είναι η μουσική από το παρακείμενο μπαράκι. Ο κόσμος συνεχίζει τον βαθύ λήθαργο στον οποίον έχει περιπέσει εδώ και καιρό.
Τριάντα-έξι χρόνια έχουν περάσει από την βάρβαρη τουρκική εισβολή. Τριάντα-έξι ολόκληρα χρόνια. Παρόλο που μεσολάβησε μεγάλο διάστημα, κάποια πράγματα έχουν παραμείνει αναλλοίωτα. Τα τουρκικά συρματοπλέγματα δεν έχουν μετακινηθεί ούτε ένα εκατοστό, οι κατεχόμενες ελληνοκυπριακές περιουσίες ακόμα σφετερίζονται, οι εκκλησίες παραμένουν λεηλατημένες και ασυντήρητες και η τύχη όλων των αγνοουμένων δεν έχει ακόμα διακριβωθεί. Αναλλοίωτη, όμως, παραμένει και η επιθυμία των προσφύγων να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, η ανάγκη για επαγρύπνηση και αδιάκοπου αγώνα για δικαίωση και ο πόθος για λευτεριά.
Και στην αντίπερα όχθη, είναι η ηττοπάθειά μας. Η αδικαιολόγητη «ικανότητά» μας να ξεχνάμε αυτά που θέλουμε, πλάθοντας δικαιολογίες για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα και ψάχνοντας πάντα τον εύκολο δρόμο. Να συμβιβαζόμαστε με λιγότερα από αυτά που δικαιούμαστε και να ενθουσιαζόμαστε με τα ψίχουλα που μας πετάνε καμιά φορά, έτσι ώστε να συνεχίζουμε την αυτοκαταστροφική μας τάση.
Ενθουσιαζόμαστε για τη διάνοιξη του οδοφράγματος του Λιμνίτη, λες και ξαφνικά επιτράπηκε σε κάποιον πρόσφυγα να επιστρέψει στο σπίτι του, λες και μέσω του οδοφράγματος έφυγε έστω και ένας Τούρκος στρατιώτης. Στη διάνοιξη της οδού Λήδρας το ίδιο. Έγινε κοσμικό γεγονός και πλασαρίστηκε σαν πάρτι επανένωσης. Το γεγονός ότι υποχρεούμαι να επιδεικνύω ταυτότητα για να πάω να δω το σπίτι μου, σάμπως και ταξιδεύω σε μια άλλη χώρα, δεν λέει τίποτα;
Οι ξένοι διπλωμάτες μάς προκαλούν και μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας και ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα συνθήματα που φωνάζουν μερικοί έφηβοι στην παρέλαση, προσπαθώντας να σβήσουν και την τελευταία φλόγα που καίει. Λες και ο νεαρός Έλληνας της Κύπρου είναι αυτός που αφήνει την Αμμόχωστο να ρημάζει, μετατρέπει εκκλησιές σε στάβλους και αλλάζει τα ονόματα σε κάθε κατεχόμενο χωριό. Ενθουσιαζόμαστε και επικροτούμε την απόφαση Όραμς, όμως ξεχνάμε όλες τις υπόλοιπες κατεχόμενες περιουσίες και δεν αντιδρούμε στις προτάσεις για κατηγοριοποίηση των περιουσιών μας. Δεν αντιδρούμε σε προτάσεις που νομιμοποιούν τον τουρκικό εποικισμό, λες και οι 50.000 Τούρκοι έποικοι, που αυτή τη στιγμή σφετερίζονται τις περιουσίες μας, θα μένουν σε αντίσκηνα. Ξεχνάμε και γινόμαστε πιο πρόθυμοι να αφήσουμε την Μόρφου, την Κερύνεια, τον Καραβά και την Καρπασία, στο πλαίσιο των «οδυνηρών συμβιβασμών».
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους και ας αναλογιστούμε ότι δεν είναι αυτή η μοίρα μας. Δεν είμαστε τόσο αδύνατοι, ή μάλλον τόσο ηλίθιοι, για να δεχόμαστε λιγότερα από αυτά που μας ανήκουν και να ενθουσιαζόμαστε με τα κάλπικα πυροτεχνήματά τους. Ας σταματήσουμε να τρώμε από τα ψίχουλα που μας πετάνε, κι ας διεκδικήσουμε επιτέλους ολόκληρη την μερίδα που μας αναλογεί, την οποία εδώ και χρόνια την τρώνε άλλοι. Ο τουρκικός εποικισμός συνεχίζεται ασταμάτητα, ο κατοχικός στρατός ενισχύεται, οι εκκλησιές καταρρέουν, τα τοπωνύμια αλλάζουν, ο χαρακτήρας του τόπου μας αλλάζει, μας κοροϊδεύουν ασταμάτητα, αλλά εμείς γιορτάζουμε επειδή ανοίξαμε τα οδοφράγματα. Ίσως τελικά μόνο η χαζομάρα παραμένει αναλλοίωτη. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους!
«Αν λαχταράς την λευτεριά σ’ άλλον μην ελπίζεις. Μόνος σου πάρ’ την αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Ανδρέας Γεωργιάδης
Εκπρόσωπος Τύπου ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
