ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΑΣΟΣ ΜΑΡΚΟΥ
«Αυτός ήταν ο Υποστράτηγος Τάσος Μάρκου. Μια δεσπόζουσα μορφή των εθνικών αγώνων της Κύπρου, ένα φαινόμενο ηγήτορα αξιωματικού της Εθνικής Φρουράς, ένα ιδανικό πρότυπο ελληνικής αρετής.» Π. Μυρτιώτης
«Για τον χαμένο Ταγματάρχη Τάσο Μάρκου
Προσέρχεται στὸ μεταξὺ ὁ στρατάρχης
μὲ μιὰ σημαία ἴσαμε χίλια μέτρα.
Τὴν ἀποθέτει στὸ ἔδαφος· πλῆθος ἐντόμων
σφαδάζουν κάτωθέ της κι ἀγριολούλουδα.
Αὐτὴ θ᾽ ἀποσκεπάσει καὶ τὸ δράκο
τοῦ νεροῦ στὸ βουνὸ καὶ τὰ κατσίκια.
Τὴν πολεμῶ, τῆς ρἰχνω, μὰ δὲν ἔχω
τρυπήσει ἀκόμα τὸ κορμί της, ἕνεκα
οἱ σφαῖρες δὲν ταιριάζουνε στὴν κάννη
τοῦ ντουφεκιοῦ μου κι ἔχω μείνει μόνος.
Πεισμώνω. Κερατάδες, ποὺ δὲν εἴχατε
τὴ φαντασία νὰ δεῖτε κεῖθε ἀπὸ τὰ ἔργα σας!
Νὰ εἶχα τὸν τρόπο νὰ σᾶς πέρναγα ἕνα χέρι.
Ποιὸς θὰ μ᾽ ἀκούσει; αὐτοὶ ποὺ κυβερνᾶνε;
Κι ὅταν ἀκόμα θὰ ᾽χουμε χαθεῖ
θὰ παίρνουν στὸ γιατρὸ γιὰ ἕνα τσεκάρισμα
τὸν ἀμανέ τους. Ἱστορία! ἔ, ἱστορία!
Ὕστερα γέρνει τὸ κορμί του. Γονατίζει
σιμὰ στὰ παλικάρια ποὺ κοιμόνταν:
Ὄρθου βαθέος δουλειὰ σᾶς περιμένει.
Ἐγὼ θὰ σᾶς καλύπτω καὶ θὰ μείνω
αὐτοῦ νὰ φεύγετε ἕνας ἕνας πρὸς τὰ κάτω.
Ὅταν τελειώσει τὸ ἔργο καὶ σωθεῖτε
νὰ μὲ θυμάστε σ᾽ ἕνα Φῶς. Νὰ λέτε:
«Ὑπῆρξε, δὲν ὑπῆρξε;» Ποιὸς θὰ μπορεῖ
μὲ σιγουριὰ νὰ πεῖ: Ἂν ἴσως ἤξερα
κι ἐγὼ σωστὴν ἀπάντηση νὰ δώσω
θὰ τὸ ᾽κανα μετὰ χαρᾶς. Μὰ δὲν γνωρίζω.» Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Απρίλης 1994
Σε ψάχνω πατέρα...
Πέρασαν χρόνοι 47...
Και ακόμη σε ψάχνω πατέρα... και ας πέρασα τον μισό αιώνα ζωής...
Από παιδί με βαρύ όνομα. Το δικό σου...
Το παιδί του ήρωα.
Μα εμένα ο πατέρας μου έλειπε. Ο πατέρας μου. Ο δικός μου. Έλειπε. Θρήνος πόνος ,αγωνία και θλίψη.
Μετά νιος... αποφάσισα να ακολουθήσω τα δικά σου βήματα.
Να βάλω και εγώ την στολή...
Και βρέθηκα να ψάχνω άλλους που χάθηκαν... χρόνους σαράντα και βάλε...
Βρήκα αρκετούς πατέρα.
Μα δεν Βρήκα Εσένα.
Μέσα στον καπνό, με δύο τρεις στρατιώτες στην φωτιά, της μάχης της άνισης...
Και μια τελευταία σου επικοινωνία που σου είπαν ότι είστε περικυκλωμενοι...
Από τότε γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τι έγινε.. εκείνη την μέρα 14 Αυγούστου...
Τι έγινε εκείνα τα λεπτά; τα τελευταία λεπτά;
Τι έκανες πατέρα;
Με μια τελευταία σφαίρα;
Αυτό μου είπανε πολλοί που σε ήξεραν και πως το είχες πει...
Μην πέσεις αιχμάλωτος στα σκυλιά,τους φονιάδες, τους μακελλαρηδες...
Καθήκον. Ύψιστο Καθήκον.
Πλέον... πατέρα μου... γραφικοί και ρομαντικοί και ονειροπόλοι και ονειροβαμωνες όσοι ακόμη πιστεύουν και δηλώνουν
Δεν ξεχνώ...
Ναι πατέρα... ναι....
Και πολλά άλλα.
Έχω ένα όνειρο πατέρα.
Να σε βρω.
Να ξέρω τι απέγινες πατέρα.
Ένα μνήμα να έρχομαι να σου μιλώ.
Να αναπαυθεί και η δική σου ψυχή...
Μα και η δική μου...η τόσο ταραγμένη και μπερδεμένη...
Αύριο...14 Αυγούστου πατέρα.
Όλα πιο έντονα και πιο βασανιστικά μες το μυαλό και την καρδιά μου.
Πότε, πού, πώς, ποία ώρα;
Να ήξερα έστω αυτό πατέρα... Έστω αυτό...
Να πάω να γονατισω την ώρα του θανάτου σου μπροστά στην Παναγία...
Να της εξομολογηθώ, να της μιλήσω πατέρα.
Να της πω να σε έχει καλά... την ώρα εκείνη που εσύ έφυγες πατέρα...
Θα ψάξω και άλλο πατέρα.
Ξέρω πως το βαρύ σου όνομα... έκανε τα σκυλιά να μετακινήσουν τα κόκκαλα σου τα ελληνικά για να μην σε βρούμε...
Μην μάθουμε ότι τα σκυλιά δεν πήραν την χαρά να σε σκοτώσουν με σφαίρα και μπαλτά..
Μα την ψυχή σου δεν μπόρεσαν πατέρα.
Και η ιστορία σου θα εμπνέει γενιές και γενιές.
Όσο κάποιοι, πατέρα, δεν ξεχνούν.
Μα αυτό δεν μπορώ να στο υποσχεθω πατέρα...
Μείναμε λίγοι...
Και άνθρωποι που δεν θα πίστευες... μια κοπέλα που γεννήθηκε μετά την εισβολή παρακάλεσε τον Θεό... να σε δει στο όνειρο της να της δώσει ο Θεός ένα σημάδι...τι έγινε... 14 Αυγούστου 1974. Ήταν αγέννητη πατέρα.
Μου είπε... πατέρα...
Σε είδε στην μάχη. Την αγωνία, τον καπνό...και άλλα που μόνο εγώ ήξερα πατέρα για εκείνα τα λεπτά...
Και μου είπε...πως σε είδε ξαφνικά να ανεβαίνεις ευθυτενης με την στολή σου...ψηλά στον Ουρανό.
Σε μια πύλη σε Νεφέλη σε περιμένε ο Χριστός πατέρα...
Σου συγχώρεσε την αμαρτία να πάρεις την δική σου ζωή γιατί ήσουν μάρτυρας...πατέρα...
Πλέον έχουμε χαρμολυπη πατέρα...
Χαρμολυπη...
Ήσουν σε κλοιό πολιορκίας, πατέρα με τους 2-3 στρατιώτες σου...
Και πέταξες ψηλά λεύτερος...στον Χριστό.
Ελεύθεροι Πολιορκημενοι ακόμη είμαστε πατέρα...
Θα σου πω συγνώμη για αυτό πατέρα...
Μονάχα αυτό έμαθα πατέρα...
Την κοπέλα αυτή την στοιχειώνει το όνειρο ακόμη.
Νιώθει βάρος ευθύνης.
Να σε βρούμε πατέρα.
Ναι και άλλοι έστω λίγοι...αγέννητοι στην βάρβαρη εισβολή.
Λίγοι... μα θέλουν να σε βρούμε πατέρα.
Ο καθένας από το μετερίζι του...και κατά πως μπορεί.
Δεν τις θέλω τις τιμές πατέρα. Τα λόγια.
Εγώ θέλω να βρω εσένα πατέρα. Τον δικό μου πατέρα. Τον δικό μου...
Χρόνοι 47 πατέρα και έκλεισα μισό αιώνα ζωής..
Θα σε βρω πατέρα..
Θα σε βρούμε πατέρα...
Όμως μείναμε λίγοι πατέρα...
Αλλά δυνατοί. Αυτό μπορώ να στο ξομολογηθω.
Θα σε βρω πατέρα και ας περάσαν χρόνοι 47...
Εγώ και η αδερφή μου τα εγγόνια σου και συναγωνιστές και άγνωστοι πατέρα...
14 Αυγούστου..
Θα πάω στην Παναγία ... να της πω πατέρα...
Και στον Χριστό....
Και θα ξημερώνει 15 Αυγούστου πατέρα...
Και εγώ θα συνεχίσω να σε ψάχνω πατέρα...
Μαζεύονται και άλλοι πατέρα γύρω μου.
Μακριά από λόγια, επίσημες τελετές...
Ταπεινά προσεύχονται και προσπαθούν...
Θα σε βρω πατέρα...
( Σ.Σ. σ'ευχαριστούμε)
(18/9/1936 - 14/8/1974, έκτοτε παραμένει αγνοούμενος)
