ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΠΙΚΑΙΡΟ» ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟ !
154 συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο στα «μαύρα ξένα» του Ζακύνθιου ποιητή Ανδρέα Κάλβου, του ασυμβίβαστου «καρμπονάρου» με τον πλάνητα βίο.
Αυτού του «Νέου Πινδάρου» και «επικεφαλής των μελωδικών ψαλτών της Ελευθερίας» στην μεταναπολεόντεια Ευρώπη που μας κληροδότησε μια μεγάλη ποίηση με «ανανεούμενη διάρκεια» (Κ. Θ. Δημαράς).
Μια μοναδικής στην ελληνική ποίηση φυσιογνωμία, που συνδυάζοντας δύο αντίρροπες δυνάμεις της τέχνης, τον ρομαντισμό και τον νεοκλασικισμό, «συμπυκνοί και τας ρευστοτέρας εννοίας». Χρησιμοποιώντας ως «ιδιότυπη» γλώσσα της ποίησής του «την ομιλούμενη ως αραιό στημόνι και την αρχαΐζουσα ως πυκνό υφάδι».
Στον Κάλβο «η Ελληνική Επανάσταση δεν είναι απλός απελευθερωτικός αγώνας, αλλά πεδίο για την πραγματοποίηση του οράματος μιας καθολικότερης απελευθέρωσης». (Κ. Τσάτσος). «Ο Κάλβος» έγραψε ο Κ. Παλαμάς «εν αίσθημα διερμηνεύει, εν αίσθημα εμπνέει˙ τον υπέρ της πατρίδος ενθουσιασμόν …. εις έκαστον θρίαμβον και έκαστον όλεθρον αφιεροί και ίδιον άσμα». Μια «Ωδή ως ατίθασος Γαλάτεια»!
Ο Κάλβος, παραμένει πάντα επίκαιρος με τις «Ωδές» και τα «Λυρικά» του, αλλά και στη μνήμη μας μένει χαραγμένη εκείνος ο διαχρονικός χαιρετισμός του στον Γάλλο στρατηγό Λαφαγέτ : «… Όχι, στρατηγέ. Ο Θεός και η απελπισία μας μάς στηρίζουν. Ένα έθνος που, ολόκληρο, αντικρίζει τους εχθρούς του με καταφρόνια, τον τάφο του με αδιαφορία, δεν μπορεί να νικηθεί».
Αιωνία η μνήμη!
