Ένας ελάχιστος, πλην απαραίτητος, αποχαιρετισμός στον αγαπημένο και ύψιστο Δάσκαλο μου Χρόνη Αηδονίδη «Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς».
Τον θρήνο αυτό τον αγαπούσε ο ίδιος πολύ. Σε κάθε μας συνάντηση ήθελε να του το τραγουδώ, ώστε να επισημάνει τις μικροπαραλλαγές στις διάφορες μελωδικές φράσεις που μπορούσαν να γίνουν, σύμφωνα με τις δυο του στουντιακές εκτελέσεις (υπενθυμίζεται η μία ήταν στον μνημειώδη δίσκο «Τα Αηδόνια της Ανατολής» με το Γιώργο Νταλάρα, 1990).
Πλέον σου το αφιερώνω κι εγώ αγαπημένε μας Παππού, αγαπημένε μου Δάσκαλε, αν και «πώς μπορώ να κελαηδώ…»
