Μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από τη Δημητσάνα βρίσκεται ένας υπέροχος παραδοσιακός οικισμός με μια επιβλητική θέα στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου, που δεν πρέπει να παραλείψετε σαν επισκεφτείτε τη γύρω περιοχή. Φέρει την ιδιαίτερη ονομασία Ζάτουνα και είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 1050 μέτρων στα δυτικά του Λούσιου ποταμού, στη νότια πλαγιά του βουνού Γούπατο.
Η ονομασία της και μόνον μας προδίδει το κύριο χαρακτηριστικό της που δεν είναι άλλο πέραν από το νερό. Τόπος λοιπόν που πλημμυρίζει με νερό καθώς και τόπος πέρα από το ποτάμι η σημασία της λέξης Ζάτουνα, όμως ταυτόχρονα και τόπος που ανέδειξε σημαντικούς αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. Στο ιστορικό αυτό χωριό, στα ορεινά της Αρκαδίας, στις μέρες μας κατοικούν ελάχιστοι άνθρωποι, ωστόσο, κατά το παρελθόν υπήρξε ένα σπουδαίο κεφαλοχώρι που γνώρισε σημαντική οικονομική ακμή.
Οι κάτοικοί της ασχολούνταν με το εμπόριο και τη βυρσοδεψία, στην οποία μάλιστα είχαν κιόλας αρκετές διακρίσεις. Αποτέλεσε τόπο εξορίας του Μίκη Θεοδωράκη κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’60, καταλυτική εποχή της έναρξη εσωτερικής μετανάστευσης, από όπου αρχίζει ο οικονομικός της μαρασμός όπως και σε πολλά άλλα χωριά ολόκληρης της χώρας. Η Ζάτουνα του σήμερα με τις πανέμορφες πέτρινες βρύσες της, τα πλακόστρωτα στενά της, τις εκκλησιές και τον πελώριο πλάτανο κάτω από τον οποίο λαμβάνει χώρα το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου, φέρνει στο νου αυθεντικές εικόνες της ονειρεμένης Αρκαδίας, ενώ το καμπαναριό της παλιάς εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, χτισμένο το 1843, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του χωριού. Σαν οι δείκτες του δείξουν 12 ακριβώς, μπορεί κανείς να διαβάσει αβίαστα το όνομα JOHN KOLOKOTRONIS αντί αριθμών, τιμής ένεκεν στον αγωνιστή, δευτερότοκο υιό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γνωστό και με την ονομασία Γενναίος.
Περπατήστε λοιπόν στους στενούς της δρόμους, σταματήστε για καφεδάκι ή φαγητό με πεντανόστιμους μεζέδες, τσίπουρο και κρασί, μεσημέρι ή βράδυ, και βέβαια αφήστε το βλέμμα σας να ταξιδέψει στις επιβλητικές βουνοκορφές της Αρκαδίας ακούγοντας από κάπου μακριά το ποτάμι να σας ψιθυρίζει ιστορίες του παρελθόντος, τότε που ο τόπος ήταν ιδιαίτερα απροσπέλαστος, λόγω της άγριας βλάστησης και οι άνθρωποι μοχθούσαν επί καθημερινής βάσης μα πάντα στο πρόσωπό τους είχαν ένα αληθινό χαμόγελο για όλον τον κόσμο…
