Φυσικά και είναι μια κάποια πρόοδος ο διορισμός της απεσταλμένης του Γκουτέρες, Μαρία Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ, η οποία θα επιχειρήσει μια δόση κινητικότητας μετά από εφτά χρόνια σκοτεινής αδράνειας. Κάτι είναι κι αυτό. Αλλά, εμείς γιατί αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε συνεχώς εγκλωβισμένοι στις πολιτικές των αδιεξόδων και περιμένουμε κάποιο θαύμα για να απεγκλωβιστούμε;
Είναι τα παχιά λόγια των αρχηγών μας, που επενδύουν σε αυτή τη νέα αποστολή χωρίς να προετοιμάζονται; Είναι η τουρκική προετοιμασία να αξιοποιηθεί η αποστολή για ακόμα πιο σκληρά τετελεσμένα; Είναι η υποκρισία του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, που δεν τολμά καν να υποδείξει ποια πλευρά είναι εκτός πλαισίου και αποφάσεων του ΟΗΕ και συνεχίζει να ενθαρρύνει «τους δύο ηγέτες να είναι ανοιχτοί σε διάλογο»;
Διαβάζαμε προχτές τις δηλώσεις του Τούρκου αντιπροέδρου, Τζεβντέτ Γιλμάζ, που ήταν στα κατεχόμενα και αναρωτηθήκαμε πού βλέπουν οι ταγοί μας την προοπτική. Οι Τούρκοι, δηλαδή η άλλη πλευρά του τραπεζιού, δεν αφήνουν ίχνος να φανεί ότι μπορεί να υπάρξει θετική κατάληξη σε αυτή τη νέα προσπάθεια. Αντίθετα, προετοιμάζονται ώστε να έχουν κέρδη από το νέο αδιέξοδο στο οποία οδηγούν την προσπάθεια πριν ακόμα ξεκινήσει. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι δεν πρέπει να γίνει η προσπάθεια, αλλά σημαίνει ότι θα έπρεπε κι εμείς να προετοιμαστούμε, να δημιουργήσουμε τις ελάχιστες συνθήκες ώστε, τουλάχιστον, να μην βρεθούμε ξανά στην παγίδα με χειρότερα και τελεσίδικα αποτελέσματα.
Από τη μια, ο Γενικός Γραμματέας, καλεί και τον δικό μας Πρόεδρο να είναι ανοικτός σε διάλογο κι από την άλλη, πάμε στο άγνωστο για όσα αφορούν τους όρους εντολής της απεσταλμένης του. Την ώρα που γνωρίζουμε ότι η Άγκυρα πιέζει το Συμβούλιο Ασφαλείας για να αλλάξει τους όρους εντολής του Γενικού Γραμματέα!
Αλήθεια, για να δείξει ότι είναι ανοικτός σε διάλογο ο Νίκος Χριστοδουλίδης ποιο βήμα πρέπει να κάνει; Ένα βήμα πίσω από τη δεδηλωμένη θέση του ότι ο διάλογος πρέπει να βασίζεται στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και στο Πλαίσιο Γκουτέρες; Να κάνει ένα βήμα για να προσεγγίσει τη θέση της άλλης πλευράς για δύο κράτη; Αυτό θα αναζητήσει ως κοινό έδαφος η απεσταλμένη; Θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο ότι τη βάση των συνομιλιών την ορίζει το Συμβούλιο Ασφαλείας και η Μαρία Άνχελα Ολγκίν να διερευνήσει ποια πλευρά παρεκκλίνει από αυτή τη βάση. Ή αν υπάρχει πιθανότητα αυτή η πλευρά να κάνει πολλά βήματα πίσω για να δημιουργηθεί έδαφος.
Όταν, ας πούμε, λίγες μέρες πριν την άφιξή της, ο αντιπρόεδρος της κατοχικής δύναμης, προειδοποιεί από τα κατεχόμενα ότι υπάρχουν «δύο κυρίαρχα ανεξάρτητα κράτη, και όλα όσα θα συζητηθούν από εδώ και πέρα πρέπει να συζητηθούν και να τύχουν διαπραγμάτευσης μεταξύ αυτών των δύο κρατών», τι είναι αυτό που μπορεί να δημιουργεί αισιοδοξία; Οι θέσεις τους ή οι ενέργειες τους; Είναι αυτοί συνομιλητές που περιμένουν την απεσταλμένη των Ηνωμένων Εθνών για να τη βοηθήσουν να δημιουργήσει συνθήκες διαπραγμάτευσης για λύση και επανένωση; Πού είναι αυτή η ένδειξη; Στο ότι ο Γιλμάζ πήγε στα κατεχόμενα για να ενισχύσει την θρησκευτική επιρροή της Άγκυρας στην τ/κ κοινότητα, κτίζοντας περισσότερα τζαμιά; Στο ότι εν αναμονή της απεσταλμένης σκάβουν τάφρους στα «σύνορα»;
Η απεσταλμένη του Γκουτέρες, η οποία θα ακούσει και ιδιωτικά όσα λένε δημόσια οι Τούρκοι όπως τα άκουσε ο ίδιος ο ΓΓ και όλοι οι απεσταλμένοι του, θα προσπαθήσει να βρει χρυσή τομή. Αυτή είναι η αποστολή της. Υπάρχει χρυσή τομή όταν η άλλη πλευρά του τραπεζιού απέχει από τη γη ως τον ουρανό από το επιδιωκόμενο; Μόνο η επικίνδυνη χρυσή τομή, που επεξεργάζεται ήδη το Φόρειν Όφις και δίνει κρατική υπόσταση στο κατοχικό καθεστώς αναμένεται. Κι εμείς τι κάνουμε; Πανηγυρίζουμε για τη νέα ευκαιρία που δημιουργείται. Πρόσεξαν τι είπε προχτές ο Τούρκος αντιπρόεδρος; Ότι η Κύπρος «συνδέεται με το Ισλάμ εδώ και 649 χρόνια», και έχει «βαθιά ριζωμένο παρελθόν και στις δύο πλευρές του νησιού» και από το 1571 «οι ήχοι της προσευχής του Ισλάμ ακούγονταν σε κάθε μέρος του νησιού» και «από εδώ και πέρα, ελπίζουμε ότι αυτές οι προσευχές δεν θα σιωπήσουν», διότι «οι Τουρκοκύπριοι έχουν πολύ μεγάλη ιστορία και ιστορία πολιτισμού και στις δύο πλευρές του νησιού». Ναι, έτσι τα είπε. Σε κάθε μέρος του νησιού. Και στις δυο πλευρές του νησιού… Εμάς μας φάνηκαν σαν απειλές για την ελεύθερη πλευρά του νησιού. Αλλά, γιατί να σκεφτόμαστε αρνητικά και να χαλούμε τη ζαχαρένια μας;
Υ.Γ. Την Παρασκευή 14-1-2024 Τουρκία και κατοχικό καθεστώς υπέγραψαν «συμφωνία συνεργασίας» για «διευκόλυνση των βιομηχανικών επενδύσεων που θα πραγματοποιούνται από Τούρκους πολίτες και εταιρείες» στα κατεχόμενα. Ούτε αυτό να μην μας απασχολεί, όμως. Σχεδιάζουν επενδύσεις αλλά μπορεί και να τις ακυρώσουν επ΄ ευκαιρία της επανένωσης.
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
