Ετήσιο μνημόσυνο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
ΔΙΕΘΝΗΣ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ
ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Μιχάλης Χαραλαμπίδης*
Ελάχιστοι στην Ευρώπη γνωρίζουν ότι οι πρώτες εκδόσεις βιβλίων με τον τρόπο του Γκούτεμπερκ στο Παρίσι (1471) έγιναν από τον τότε πρύτανη της Σορβόνης Γ. Φισσέ, φίλο, συναθλητή και συνεργάτη του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου.
Μια γυναίκα στην πρώην Ελλάδα, η οποία κόντρα στην πολιτική ορθότητα, στην πλύση εγκεφάλου, στο απόλυτο τίποτα και την προπαγάνδα , δεν ντρέπεται να πει ότι είναι και Ελληνίδα και μητέρα!
Εύγε Αντελίνα Βαρθακούρη!
Η μακρά πορεία αφελληνισμού των αλησμόνητων πατρίδων η οποία επισφραγίστηκε με την άλωση της Κωνσταντινούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, απέκτησε μια νέα δυναμική μετά την επανάσταση των Νεότουρκων (1908) μέσα σε ένα σκηνικό χάους από την διάβρωση και τελικά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η Σοφία Καλογήρου για το γιο της Βασίλη, για τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους, για την ελπίδα....
Θεοφάνης Μαλκίδης
Για τις ελληνουρκικές σχέσεις, για τη Θράκη, το Αιγαίο , την Κύπρο.
Η συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό Focus fm
Στις 18 Μαρτίου 1996 αποχαιρέτησε το Αιγαίο και τον ήλιο του ο Οδυσσέας Ελύτης. Από τη συνέντευξή του με τον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα «Ἐλευθερία», 15 Ιουλίου 1958.
"Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά’’!
Ο Οδυσσέας Ελύτης περιέγραψε με εντυπωσιακή ακρίβεια όσα έπραξε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ο οποίος έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο πριν έναν ακριβώς χρόνο.
Ευτυχείς και ευγνώμονες που υπήρξε στον Ελληνισμό και στη ζωή μας, ευχόμενοι το έργο του και το παράδειγμά του να φωτίσει τούτο τον τόπο!
Ετήσιο μνημόσυνο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Θεοφάνης Μαλκίδης
Στοκχόλμη, Βουλή της Σουηδίας, 11 Μαρτίου 2010: Δεκαπέντε χρόνια μετά το ιστορικό ψήφισμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων
Η 11η Μαρτίου 2010 αποτελεί μία σημαντική ημέρα για τους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Ασσύριους σε όλο τον κόσμο, αποτελεί μία σπουδαία ημέρα για τα εκατομμύρια θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Ταξχος (ε.α.) Παναγιώτης Σπυρόπουλος
Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.),
Υπερπολύτεκνος με 11 παιδιά
Αν θα θέλαμε ν’ απομονώσουμε τα καταλυτικότερα αλλά και αντιφατικότερα όσον αφορά την μετέπειτα εθνική μας πορεία, στιγμιότυπα του 20ου αιώνα, ανεπιφύλακτα θα στεκόμασταν σε δύο μάχες στις οποίες, σημειωτέον, ο ΕΣ δεν ηττήθηκε: του Σαγγαρίου και του υψώματος 731.
Διπλωματικό επεισόδιο με την Κυπριακή Δημοκρατία, για έναν υπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας, που αποκάλεσε τα κατεχόμενα όπως ο Ερντογάν και οι συγκυβερνήτες του εγκληματίες Γκρίζοι Λύκοι, δεν νομίζω ότι το φανταζόταν κανείς!
Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις
Η συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά
Σήμερα, ο αρμενικός λαός σε όλο τον κόσμο μνημονεύει την 104η επέτειο από την εκτέλεση του Ταλαάτ Πασά, ενός από τους κύριους διοργανωτές της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Αυτή η εκτέλεση, η οποία πραγματοποιήθηκε με απόφαση της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας - Τασνακτσουτιούν - από το 24χρονο μέλος της, Σογομών Τεχλιριάν, ήταν η ενσάρκωση της ύπαρξής μας, του αγώνα μας για επιβίωση και της εθνικής μας αναγέννησης πριν από 104 χρόνια.
Είναι αλήθεια αυτό που είπε ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα, ότι η Ελλάδα θα βοηθήσει την Τουρκία να γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ;
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Μαρτίου 1957, από τους Άγγλους, που θεωρούσαν ότι είναι ιδιοκτησία τους οι Έλληνες της Κύπρου, απαγχονίστηκε ο 19χρονος ήρωας και εθνομάρτυρας Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Η Άννα Καρατζογλου, μητέρα της Κέλλυ Πορφυρίδου:
"Η Κέλλυ μου ήταν ένα από τα θύματα του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη. Ήταν μόλις 23 ετών. Το τι έγινε το βράδυ εκείνο πιστεύω πως όλοι γνωρίζετε. Εδώ σε αυτόν τον χώρο, τέτοια μέρα δεν επιθυμώ, ούτε αρμόζει να αναφερθώ στη φρίκη εκείνης της νύχτας. Θέλω μόνο μέσα από κάποια λόγια μου να σας γνωρίσω το παιδί μου, την κούκλα μου, την Κέλλυ μου. Από την πρώτη στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά μου αισθάνθηκα τη ζωηράδα της. Από παιδί, ακούραστη, ζωηρή, περίεργη, ανυπόμονη, με ένα συνεχόμενο: ‘’Μετά, μαμά; Πού θα πάμε μετά, μαμά; Τι θα κάνουμε μετά, μαμά;’’
Μάτια εκφραστικά, χαρούμενα, φαντασία αστείρευτη, αίσθηση του φόβου καμία. Πάντα με το χαμόγελο. Δύσκολα σου άφηνε να καταλάβεις αν ήταν λυπημένη, αγχωμένη, κουρασμένη. Δυνατό και διαπεραστικό γέλιο. Φίλη πολύ. Η ψυχή της παρέας. Αυτή που ξεσήκωνε, που οργάνωνε, που ξεκλείδωνε τους ντροπαλούς και κλειστούς. Δοτική πολύ, πρόθυμη να βοηθήσει, προσπερνώντας οτιδήποτε ανούσιο. Λίγα γνώριζα. Τα περισσότερα μου τα είπαν οι φίλοι της, μετά που έφυγε.
Την αποκαλούσα τη φασαρία του σπιτιού μας. Πολλές φορές προσπαθούσα να σταματήσω λίγο τη φόρα της, την έντασή της. Τώρα με πνίγει η ησυχία, μου είναι αφόρητη η απόλυτη τάξη. Δεν βαριόμουν ποτέ μαζί της. Γέλιο, έντονες συζητήσεις, διαφωνίες, πειράγματα και ήταν τρομερή στις μιμήσεις. Μου λείπει απίστευτα η ματιά της απέναντι στη ζωή, ο παρορμητισμός της, η παρέα της, η δυνατή αγκαλιά της. Η Κέλλυ είχε το ταλέντο να μετατρέπει οτιδήποτε απλό, δίνοντάς του χρώμα και πολλές φορές νόημα. Αγαπούσε πολύ τα ζώα, ήθελε να γνωρίζει ανθρώπους. Κατανοούσε και δικαιολογούσε με γενναιοδωρία ανθρώπους. Έκανε πολλά πράγματα μαζί, ήταν σαν να μην την έφτανε ο χώρος και χρόνος. Η Κέλλυ ήταν η προστατευτική και πολύτιμη αδερφή της μικρής μου. Η Θεά της μικρής μου, μιας μικρής τόσο μεγάλης πλέον σε οτιδήποτε αφορά εκείνη για τη δικαίωση εκείνης, σθεναρά και ταυτόχρονα ευλαβικά. Είχε πολλά όνειρα, πολλές επιθυμίες. Ήθελε απλά να ζήσει. Δεν της έδειχνα συχνά πόσο τη θαύμαζα, πόσο την καμάρωνα. Θεωρούσα δυστυχώς κάποια πράγματα δεδομένα και αυτονόητα. Αν με ακούσει, θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπάμε, πόσο περήφανη ήμουν για εκείνη. Είναι πολύ δύσκολο να συνοψίσεις το παιδί σου σε μερικές προτάσεις. Όσοι τη γνώριζαν είμαι σίγουρη πως δεν θα την ξεχάσουν. Όσοι τώρα ακούν για εκείνη να ξέρουν πως μέσα σε εκείνο το τρένο πίσω από τον αριθμό 57 υπήρξε ένα πανέμορφο, φωτεινό και χαμογελαστό πλάσμα, η Κέλλυ μας! Σας ευχαριστώ».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας από τον δικηγόρο της οικογένειας, Αντώνη Ξυλουργίδη:
Συγκλονίζει η μαρτυρία ενός ελληνορθόδοξου ιερέα στη Συρία, ο πατέρας του οποίου βρήκε τραγικό θάνατο από πυροβολισμό στο κεφάλι.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η σορός του πατέρα του έμεινε στο δρόμο για τέσσερις ώρες αφού αδυνατούσαν να την προσεγγίσουν: «Το πτώμα του πατέρα μου έμεινε στο δρόμο και δεν μπορέσαμε να το φτάσουμε γιατί έκλεισαν το δρόμο και δεν άφησαν το ασθενοφόρο να φτάσει για να σώσει τον κόσμο. Μετά από 4 ώρες με τη βοήθεια ενός μέλους της γενικής ασφάλειας, καταφέραμε να μεταφέρουμε τη σορό του πατέρα μου με νεκροφόρα».
«Πολλοί από τους γείτονές μας σκοτώθηκαν, τα σπίτια τους κάηκαν, οι περιουσίες τους διαλύθηκαν και συνέβη κάτι αφύσικο. Αυτό που βλέπετε με γυμνό μάτι δεν περιγράφεται με λόγια. Η γειτονιά ερήμωσε από όλους τους κατοίκους της και όλα τα μαγαζιά έκλεισαν και τα έσπασαν όλα. Ο φόνος γινόταν σύμφωνα με την ταυτότητα του άλλου. Ρωτούσαν αν είναι Αλαουίτης και μετά τον σκότωναν. Εμείς ως χριστιανοί επηρεαζόμαστε μόνο στις περιουσίες μας. Ο μόνος χριστιανός που σκοτώθηκε στην πόλη Μπάνιας ήταν ο πατέρας μου», ανέφερε.
Η Ελληνική και η Κυπριακή Δημοκρατία, αντί να παρακολουθούν τις χιλιάδες δολοφονίες Ελληνορθόδοξων, αλλά και Αλαουιτων και Κούρδων που συντελούνται στη Συρία, έχουν την υποχρέωση να καταγγείλουν το τουρκοχρηματοδοτούμενο δολοφονικό καθεστώς του Τζολάνι και των ορφανών του Ερντογάν, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για Γενοκτονία και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας!
"Ο νεαρός Χριστιανός Fares Bassam Koue μαρτύρησε χθες στο Daatour της Λατάκιας, στα χέρια των ένοπλων της HTS.
Καταγόταν από το Haluz, ένα χριστιανικό χωριό στο Idlib, και κατοικούσε στο Daatour, Latakia City."
Εγγραφή του Ταφικού Εθίμου των Ποντίων της περιοχής των Σουρμένων στο «Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας»
Καταστατικό Ένωσης Ποντίων Σουρμένων
Άρθρο 2 Σκοποί του σωματείου Παράγραφος 4 «Η διατήρηση του πατρογονικού Ταφικού Εθίμου που εορτάζεται την Κυριακή του Θωμά κατά τον παραδοσιακό τρόπο, ως κυρίαρχης εθιμικής εκδήλωσης των Ποντίων Σουρμενιτών».
Σαν σήμερα το 1921 στην Πάφρα του Πόντου γράφεται μία ακόμη σελίδα δολοφονίας των Ελληνίδων (και των παιδιών τους) που έχει επαναληφθεί κατά καιρούς κατά τη διάρκεια της ελληνικής ιστορικής πορείας αντίστασης και επιβίωσης.
Θεοφάνης Μαλκίδης
Από την Αντιγόνη μέχρι τη Λυσιστράτη, από την Τροία και το Μαραθώνα μέχρι την Κωνσταντινούπολη, από το Σούλι, το Ζάλογγο, τη Νάουσα, το Μεσολόγγι, τη Σαμοθράκη μέχρι τη Χίο,
από τη Σμύρνη, την Πάφρα μέχρι τη Βόρειο Ήπειρο, από το Δίστομο μέχρι τα Καλάβρυτα ,
από την Ίμβρο και την Τένεδο μέχρι την Κύπρο,
από το Μάτι, τη Μάντρα, την Εύβοια μέχρι τα Τέμπη,