Τριάντα
χρόνια μετά την (αργοπορημένη)
αναγνώριση του ατιμώρητου και διαρκούς εγκλήματος της Γενοκτονίας των
Ελλήνων
Ήταν πριν ακριβώς τριάντα χρόνια όταν, μετά
την πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε με
καθυστέρηση πολλών δεκαετιών το ατιμώρητο και
διαρκές έγκλημα της Γενοκτονίας των Ελλήνων. Αυτή που σχεδιάστηκε,
οργανώθηκε και εκτελέστηκε από το
σωβινιστικό, ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς των Νεότουρκων και του Μουσταφά
Κεμάλ, αυτή που αφαίρεσε τη ζωή από πάνω ένα εκατομμύριο Ελληνίδες και Έλληνες
και προσφυγοποίησε σχεδόν τους διπλάσιους.
Το ελλαδικό κράτος έχοντας
κινηθεί στο πλαίσιο της λήθης, της αφωνίας, της αμνησίας για το μεγαλύτερο
έγκλημα του 20ου αιώνα, μαζί με τη Γενοκτονία των Αρμενίων και το
Ολοκαύτωμα, νομιμοποίησε τον δάσκαλο του Χίτλερ, τον Μουσταφά Κεμάλ με το
σύμφωνο φιλίας του 1930, προτείνοντάς τον ακόμη και για Νόμπελ Ειρήνης (!),
νομιμοποίησε στη διεθνή κοινότητα τους δολοφόνους της Σμύρνης και της
Τραπεζούντας, σιώπησε για το έγκλημα που συνεχίστηκε στην Κωνσταντινούπολη,
Ίμβρο και Τένεδο το 1955 και το 1964, καθώς και στην Κύπρο το 1974, αδιαφόρησε
για την διεθνή αναγνώριση του μαζικού εγκλήματος.