Περί άρνησης, τιμής και ανάδειξης της 19ης Μαίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας

Θεοφάνης Μαλκίδης


Περί άρνησης, τιμής και ανάδειξης της 19ης Μαίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας

Οι πρόσφατες δηλώσεις αυτοδιοικητικών παραγόντων στη Θράκης περί κατάργησης της 19ης Μαίου, ως ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας και περί ανύπαρκτης γενοκτονίας (!) επανέφεραν στο προσκήνιο ένα ζήτημα τα οποίο παρά τις ρητορείες αποτελεί ταμπού για την ελληνική πολιτική τάξη και την Τουρκία.

Α

Σε ότι αφορά το ζήτημα της Γενοκτονίας, την οποία αρνείται το τουρκικό καθεστώς και οι μηχανισμοί της στην ίδια την Τουρκία, στην Ελλάδα και αλλού.
Με τη δημιουργία του κινήματος των Νεότουρκων στο οθωμανικό κράτος εμφανίσθηκε και εδραιώθηκε μία εθνικιστική ιδεολογία, και με την κατάκτηση της εξουσίας το 1908, εκδηλώθηκε η θέληση να εξαφανιστούν οι χριστιανικοί πληθυσμοί, θέληση η οποία υλοποιήθηκε ατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Έλληνες ένας κεντρικός στόχος.
Όταν ολοκληρωνόταν η γενοκτονία των Αρμενίων άρχιζε η διαδικασία εξολόθρευσης των Ελλήνων με τα ίδια μέσα: Σφαγές, φρικαλεότητες, μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιαι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτους. Τα γεγονότα αυτά επιβεβαιώνονται από επιβιώσαντες της γενοκτονίας αλλά και από ξένους μάρτυρες, ενώ πολλοί εγκατέλειψαν το χώρο καταφεύγοντας στη Ρωσία.
Η γενοκτονία συνεχίστηκε και μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μάλιστα συστηματικά μετά το 1919, όταν στις 19 Μαΐου του ίδιου έτους έφτασε ο Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα. Επιχειρήσεις μαζικών δολοφονιών, διώξεων, εκτοπίσεων σημειώθηκαν, παράλλλα με τις πυρπολήσεις πολλών χωριών και πόλεων και την καταστροφή πολιτιστικών και θρησκευτικών χώρων. Κανένας λόγος η προπαγάνδα δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα εγκλήματα που σημιεώθηκαν, αυτό επιβεβαιώνεται και από μαρτυρίες πολλών ξένων ακόμη και συμμάχων του κινήματος του Κεμάλ.
Ανάμεσα στο 1916 και το 1923 περίπου 350.000 Έλληνες του Πόντου από ένα πληθυσμό 700.000 εξαφανίσθηκαν λόγω των σφαγών, των διώξεων, των πορειών θανάτου. Αυτή η προγραμματισμένη καταστροφή του 50% των Ελλήνων αποτελεί γενοκτονία σύμφωνα με τα κριτήρια του ΟΗΕ (άρθρο 2 της Σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας, 1948, παράγραφοι α, β, γ, δ και ε). Μη λησμονούμε ότι ο εμπνευστής του όρου Γενοκτονία, Ραφαήλ Λέμκιν, και βασικός συντάκτης της σύμβασης του ΟΗΕ είχε ως προηγούμενο τις μαζικές σφαγές εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων.
Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς, να αναγνωρίσουν το αδίκημα της γενοκτονίας που διαπράχθηκε εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την τεράστια ηθική βλάβη που υπέστησαν. Επίσης η γενοκτονία αποτελεί και βάση του Διεθνούς Δικαίου ένα έγκλημα, που στόχευε στην καταστροφή της ελληνικής παρουσίας σε όλα τα εδάφη υπό τουρκική διοίκηση. Το διεθνές έγκλημα της γενοκτονίας ορίζει τις υποχρεώσεις όχι μόνο στο κράτος που διέπραξε τη γενοκτονία αλλά σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, α) να μην αναγνωρίσει ως νόμιμη μία κατάσταση που δημιουργείται από ένα διεθνές έγκλημα β) να μη βοηθήσει τον εκτελεστή ενός διεθνούς εγκλήματος να διατηρήσει την παράνομη κατάσταση και γ) να βοηθήσει άλλα κράτη στην εφαρμογή των προαναφερθεισών υποχρεώσεων. Επιβάλλει δηλαδή στη διεθνή κοινότητα μία υποχρεώση να μην αναγνωρίσει μία παράνομη κατάσταση ως αποτέλεσμα μίας γενοκτονίας.
Η προοπτική οικοδόμησης μίας νέας Ευρώπης και ενός νέου ειρηνικού πλανήτη που θα είναι περισσότερο δημοκρατικός και αληθινός, κρίνεται σήμερα στη δημιουργία ενός περισσότερου ελευθέρου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη αλλά και ο πλανήτης ολόκληρος που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορούν να παρουσιάζονται αδιάφοροι, υποκριτικοί, ως προς τον ίδιο τον εαυτό τους και την ιστορία.
Ένας οικουμενικός αγώνας αναζήτησης και ανάδειξης της αλήθειας θα βρει πολλούς λαούς σύμφωνους. Tα εγκλήματα για να μην επαναληφθούν πρέπει να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι, και οι λόγοι που τους οδήγησαν σ' αυτές τις πράξεις. Nα αναζητηθεί η αλήθεια, και να παρουσιαστεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη, που ξέρει να δικάζει και να καταδικάζει χωρίς ιδιοτέλειες. Σήμερα που άλλοι λαοί υφίστανται από ρατσιστικά κράτη νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας.
Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία, χωρίς να κάνει προπαγάνδα και να προφασίζεται για την απαλλαγή του από την κατηγορία καμία ασυνέχεια ως κράτος, χωρίς να την αρνείται, υπαγορεύοντας στο εσωτερικό της και στο εξωτερικό της, πως πρέπει να κινούνται οι αρνητές.

Β

Σε ότι αφορά τη στάση της Ελλάδας που αφήνει ελεύθερο χώρο στην Τουρκία για την άρνηση τέλεσης της Γενοκτονίας και για κατάργηση της 19ης Μαΐου.
Από το 1994, εδώ και δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, από τη ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου με το οποίο αναγνωρίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, το ελληνικό κράτος αποτελεί μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Αρνούμενο να συμβάλλει στο αυτονόητο, δηλαδή στην αναγνώριση και διεθνοποίηση της γενοκτονίας, όταν δεν απουσιάζει, τότε λειτουργεί εχθρικά. Από την απόδοση τιμής του πρωθυπουργού (2008) και του υπουργού εξωτερικών (2000) στον Κεμάλ, τον οποίο ο σχετικός νόμος του ελληνικού κράτους έχει αναγνωρίσει ως τον βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας (!), έως την προκλητική απουσία του ζητήματος από τις διμερείς και διεθνείς αναφορές και κινήσεις της Ελλάδος.
Ωστόσο αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι η επανάληψη δύο τυπικών –ουσιαστικών αναφορών, οι οποίες δείχνουν τη σοβαρότητα του κράτους. Σοβαρότητα η οποία φαίνεται από τα μικρά και από τα μεγάλα.
Στα έγγραφα, δημόσια εννοείται που υπογράφονται ως εγκύκλιοι, ή οτιδήποτε άλλο που διακινούνται από το Υπουργείο Εσωτερικών και μάλιστα Σάββατο- παρά τις κατηγορίες το Δημόσιο δουλεύει και μάλιστα και τις αργίες- τις Περιφέρειες, τις Περιφερειακές Ενότητες καλείται ο ελληνικός λαός να εορτάσει (!!!!!!!) τη ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Τι μπορείς να πεις αλήθεια παραπάνω, όταν σε πλημμυρίζει η θλίψη. Δεν βλέπουν τι υπογράφουν, τι στέλνουν, τι διακινούν στα μέσα ενημέρωσης, στους συλλόγους, στους πολίτες;
Επίσης παρότι έχει ψηφιστεί ως ημέρα μνήμης η 19η Μαΐου, και όλοι γνωρίζουμε πλέον γιατί, κάθε χρόνο με αυθαίρετο τρόπο με σχετική κρατική κίνηση, μετατίθεται η ημερομηνία σε άλλη. Έτσι χάνεται η ουσία της ημέρας και η σημασία της για όλους μας και βεβαίως απαλλάσσεται η Τουρκία. H 19η Μαΐου έχει γίνει ημέρα- λάστιχο και όταν το κράτος αποφασίζει να την «τιμήσει», αυτή έχει χάσει το ουσία της. Πέρα βεβαίως από το γεγονός της διαδικασίας με ένα τελετουργικό που θυμίζει την ρήση «να βγούμε από την υποχρέωση».
Οι κινήσεις αυτές πρέπει να σταματήσουν τώρα. Κανείς δεν εορτάζει, πόσο μάλλον οι απόγονοι των θυμάτων κανείς δεν θέλει να τιμά την 19η Μαΐου όποτε κρίνει το κράτος και τα συμφέροντά του.
Η ύβρις να σταματήσει τώρα και το ελληνικό κράτος, το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του, κεντρικοί και περιφερειακοί να αναλάβουν τα ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους. Όπως μας νουθετούν να πράξουμε εμείς. Οι πολίτες όμως έχουν δικαιώματα και κυρίως ευθύνη και χρέος και ζητούν να εφαρμοστεί ο νόμος που ψηφίστηκε για τη γενοκτονία, προσθέτοντας και το ζήτημα της ποινής για όσους και όσες αρνούνται ότι τελέστηκε το έγκλημα της Γενοκτονίας.

Γ

Κάθε λαός έχει δικαίωμα στην παραγωγική μνήμη, έχει το δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στη μάστιγα της γενοκτονίας, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος ενός λαού να γίνει σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Η γενοκτονία , είναι ένα ζωντανό θέμα με πολλαπλές διαστάσεις, το οποίο οι εξελίξεις στην Ευρώπη και διεθνώς, το καθιστούν επίκαιρο ως θέμα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθερίας, αξιοπρέπειας, πραγματικής φιλίας και συνεργασίας, μίας νίκης στη μάχη για την ιστορική αλήθεια.


Ο Θεοφάνης Μαλκίδης διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Φ. ΜΑΛΚΙΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟ
«Οι πολιτικές διαστάσεις της Γενοκτονίας»

Φ. Μαλκίδης: «Έντονη η αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας από τη βασική διπλωματική αποστολή της Τουρκίας στη Θράκη»


ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ εκδήλωση για την ημέρα μνήμης της 19ης Μαΐου, πραγματοποιήθηκε, από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μυλοποτάμου, με θέμα: «Οι πολιτικές διαστάσεις της Γενοκτονίας».
Καλεσμένος, ο Θεοφάνης Μαλκίδης, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για την μελέτη των γενοκτονιών.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκε η βουλευτής Δράμας κα Χαρά Κεφαλίδου, οι περιφερειακοί σύμβουλοι της Περιφερειακής Ενότητας Δράμας κ.κ. Γιάννης Τελλίδης και Γιώργος Ζιμπίδης, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Δράμας κ. Θεόδωρος Μπέσσας, ο κ. Νίκος Χαρίσκος δημοτικός σύμβουλος, ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου κ. Γιάννης Παρασκευόπουλος, η γραμματέας του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων κα Αιμιλία Παναγιωταρά και αρκετοί κάτοικοι του Μυλοποτάμου.
Στο σύντομο χαιρετισμό της πριν από την έναρξη της κεντρικής ομιλίας, η βουλευτής Δράμας κ. Χαρά Κεφαλίδου τόνισε: «Δεν πρέπει να χάνουμε καμία ευκαιρία στην προσπάθειά μας αυτό το μεγάλο θέμα, που έχει να κάνει με τη Γενοκτονία, να μην σταματήσει να είναι επίκαιρο και να μην σταματήσει να είναι ο αγώνας μιας γενιάς. Αυτή που τώρα τρέχει και προσπαθεί. Αυτό πρέπει να περάσει στα παιδιά μας, γιατί είναι η ιστορία μας. Δεν πρέπει να την ξεχνάμε και επειδή θέλω πραγματικά στην προσπάθεια αυτή, θέλω να σας πω ότι όλοι οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου που είναι ποντιακής καταγωγής, πήραν την πρωτοβουλία και κατέθεσαν μια επιστολή στον Πρόεδρο κ. Φίλιππο Πετσάλνικο, και έτσι υπάρχει απόφαση της Βουλής ώστε να εκδοθεί ο πρώτος τόμος ενός έργου για τον Ποντιακό Ελληνισμό και την Γενοκτονία, που ήταν ένα πάγιο αίτημα των συλλόγων ανά την Ελλάδα».

Η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας
Μιλώντας ο κ. Φάνης Μαλκίδης, επεσήμανε την ανάγκη της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και την απουσία του Ελληνικού Κοινοβουλίου και του ελληνικού κράτους και των θεσμών του, από την προσπάθεια και τον ανιδιοτελή αγώνα που γίνεται για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Συγκεκριμένα, ο κ. Μαλκίδης τόνισε:
«Το πρώτο που πρέπει γενικώς να αναδείξουμε, είναι ότι η 19η Μαΐου, είναι μια μέρα η οποία, όχι μόνο πρέπει να τιμάται στην ουσία και τον τύπο της, αλλά κυρίως να αναδεικνύονται και περαιτέρω ζητήματα. Όπως είναι για παράδειγμα η διεθνοποίησή της.
Το δεύτερο το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό, είναι το γεγονός ότι εδώ και 17 χρόνια, από τη στιγμή που το Ελληνικό Κοινοβούλιο έχει αναγνωρίσει την 19η Μαΐου, όχι μόνο δεν πράττει κάτι σχετικό, αλλά υπάρχουν κινήσεις οι οποίες πραγματικά μας εκπλήσσουν καθημερινά, και ενδεχομένως εκπλήσσουν και αυτούς τους οποίους μπορούσαν να κάνουν και ένα περαιτέρω βήμα. Μιλώ για τους συλλόγους, για τους ανθρώπους οι οποίοι με ανιδιοτέλεια προσπαθούν για αναγνώριση. Εννοώ ότι κάθε 19η Μαΐου γίνονται εκδηλώσεις από την τουρκική πλευρά τις οποίες ανέχεται η Ελλάδα, και από την άλλη υπάρχουν θεσμικοί παράγοντες, από τον πρωθυπουργό μέχρι και τον υπουργό Εξωτερικών και το 2000 και το 2008, οι οποίοι τίμησαν, έρχοντας σε αντίθεση με έναν νόμο του ελληνικού κράτους, τον πρωτεργάτη και βασικό υπεύθυνο της Γενοκτονίας, τον Μουσταφά Κεμάλ.
Από την άλλη πλευρά όμως, βλέπουμε ότι η προσπάθεια η οποία συνεχίζεται σε όλο τον πλανήτη έχει αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι την 19η Μαΐου γίνονται εκδηλώσεις σε πέντε πόλεις της Τουρκίας, με βασικό αίτημα από τους διανοούμενους και τους ακτιβιστές της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των Αρμενίων, μας δίνει τη δυνατότητα, όχι μόνο να συνεχίσουμε, αλλά να ξέρουμε ότι υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι και ιδιαίτερα στο κράτος, του οποίου οι πολίτες ζητούν απ’ αυτό, τον βασικό δηλαδή θύτη, την αναγνώριση. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Ραγκίπ Ζαράκογλου».

Αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και λαθρομετανάστες
Ρωτήσαμε τον κ. Μαλκίδη να μας πει την άποψή του, για το τι συμβαίνει σήμερα στη Θράκη, μιας και βλέπουμε φαινόμενα όπως την «Ανεξάρτητη Δυτική Θράκη» και μάλιστα με σημαία, αλλά και την περίφημη ιδιωτική επίσκεψη της συζύγου του Νταγίπ Ερντογάν στην περιοχή:
«Εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, υπάρχει μια αμφισβήτηση εθνικής κυριαρχίας, με βασικό όργανο τη διπλωματική αποστολή της Τουρκίας στη Θράκη και το γεγονός ότι αυτή η αμφισβήτηση έχει πλέον πολλές παραμέτρους, πολλές συνιστώσες. Μιλώ για την οικονομία, μιλώ για την εκπαίδευση, μιλώ για διάφορες συνιστώσες, οι οποίες πραγματικά δίνουν τη δυνατότητα να περάσει η Τουρκία και σε άλλα στάδια.
Με αφορμή λοιπόν μια διαδικασία που σχετίζεται με την ισλαμική Τουρκία, ήρθε η σύζυγος του πρωθυπουργού, μαζί της και εκατοντάδες άνθρωποι, που υποτίθεται ότι θα παραβρεθούν ιδιωτικά. Ωστόσο φαίνεται ότι πληθαίνουν οι επισκέψεις. Πριν από λίγο καιρό είχαμε, ιδιωτικά υποτίθεται, την επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών.
Αυτό όμως το οποίο με ανησυχεί, είναι ότι συν τοις άλλοις, υπάρχει μια γενικότερη αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας, υπάρχει το τελευταίο διάστημα και φαίνεται εκ των πραγμάτων να υλοποιείται, μια ολοκληρωμένη εγκατάσταση και δημιουργία, καθώς και λειτουργία, στρατοπέδων συγκέντρωσης λαθρομεταναστών.
Ο Έβρος και γενικότερα η Θράκη, αποτελεί την είσοδο ενός τεράστιου κύματος λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, και το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα παρά τις εξαγγελίες, το μόνο που ακούει αυτή η περιοχή είναι για κέντρα κράτησης, κέντρα δημιουργίας, οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με τη λαθρομετανάστευση, μας ωθεί να σκεφτούμε ότι η Ελλάδα δεν έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανάπτυξης γι’ αυτή την περιοχή.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί και κυρίως δεν μπορεί να το ανεχτεί η Θράκη, με πρόσχημα το εθνικό συμφέρον, ζητώντας από τις τοπικές κοινωνίες να μην αντιδράσουν. Την ίδια στιγμή που δέχεται μια περαιτέρω πίεση για πάρα πολλά θέματα.
Άρα λοιπόν, όχι μόνο πρέπει να αντιδράσουν, αλλά κυρίως και να δείξουν, κυρίως οι πολίτες, από τη στιγμή που οι θεσμοί αδρανούν, ολιγωρούν και αδιαφορούν, να αναδείξουν τρόπο αντίστασης».
Θανάσης Πολυμένης

Assyrian, Greek, Armenian Genocide Anniversary Commemorated Publicly in Turkey

(AINA) - Just few years ago only a handful of people in Istanbul rallied publicly on April 24 to remember the genocide perpetrated during the Ottoman reign against Armenians, Assyrians and Greeks. This year's commemorations took place in five other cities, Ankara, Bodrum, Izmir, Bursa, and Diyarbakir. At Izmir, Assyrian victims were commemorated, too. These protests are highly courageous considering the machinery of denial still at work in official Turkey. An increasing number of Turkish intellectuals refuse to accept the denial policy of their government.
One of the initiatives, "Say Stop to Racism and Nationalism!" gathered in Istanbul, Diyarbakir, Bodrum and Izmir. The slogan of the actions was "This pain belongs to all of us".
In Istanbul the branch of Turkey's Human Rights Association (IHD) organized a protest to commemorate the beginning of the genocide of 1915, in front of the Ibrahim Pasha Palace, which is now hosting the Museum of Islamic Art. The IHD slogan was "Genocide is a crime against humanity".
Reading a press statement, lawyer Eren Keskin, a member of the IHD's executive board, said:
This is the place where prominent members of the Armenian community were taken from their home and gathered on April 24, 1915, before being sent to inner parts of Anatolia and eventually, death," she said.
For state authorities and the General Staff, those people were Armenian gang members; yet, they were intellectuals representing the heart and mind of the society. They were poets, writers, MPs, scientists, doctors…
Their detention were carefully planned and silently executed. They were brought to Ibrahim Pasha Palace with fire department's vehicles to not arouse interest. Adam Andonian, who managed to survive the debacle, recalled the events in detail. Among the 220 arrested, 70 were sent to Ayas and 150 to Çankiri. 58 of the former and 81 of the latter were murdered. Furthermore, the Armenian presence in Anatolia was brutally ended by the hands of the ruling Committee of Union and Progress (ittihat ve terakki). During this period, other non-Muslim Anatolian people of Anatolia shared the same faith.
From Smyrna 1915 to Izmir 2011
The Izmir Assyrian Platform was an organizer of the Izmir rally. In a statement issued by Zeynep Tozduman on behalf of the Assyrian Platform, she writes: "Basmane neighborhood was once a lovely green place of beauty and densely inhabited by the Armenian people in 1915". Prior 1915, Greek, Armenian and Turk people lived peacefully together here and conducted business…These days, as a result of single race standardization and of Pan Islamism, no Greeks and Armenians live in the district of Basname anymore. Izmir is facing its history after 97 years! The 24th of April is for the first time commemorated in Izmir. 220 Armenian intellectuals, and likely Assyrians among them as well, are mourned."
"The Union and Progress committee of 1915 is still active in today's Turkey-- in form of armies of imams!", she adds.
President Obama's Statement on the Remembrance Day
In his annual statement on April 24th, US President Barack Obama called the killings nearly a century ago a "horrific" slaughter, but once again avoided to refer to them as "genocide" and failed to mention other Christian population groups -- Assyrians and Greeks -- who were also victims. Mr. Obama said:We solemnly remember the horrific events that took place ninety-six years ago, resulting in one of the worst atrocities of the 20th century. In 1915, 1.5 million Armenians were massacred or marched to their death in the final days of the Ottoman Empire.
I have consistently stated my own view of what occurred in 1915, and my view of that history has not changed. A full, frank, and just acknowledgement of the facts is in all our interests…. As we commemorate the Meds Yeghern [Armenian: Great Massacre] and pay tribute to the memories of those who perished, we also recommit ourselves to ensuring that devastating…
As expected, even this statement triggered an official protest from Turkey. Turkish Foreign Minister Davutoglu criticized Obama, stating: "President Obama's statement issued on April 23, 2011, takes a one-sided approach, reflecting Armenian views, regarding the dispute between Turks and Armenians on the painful part of their common history. This statement distorts the historical facts. Therefore, we find it very problematic and deeply regret it."
By Abdulmesih Barabrahem
AINA

Το 30ο Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών Νεολαίας της Ομοσπονδίας Ποντιακών Συλλόγων Ευρώπης

Αρχείο Μαρτυριών Προσφύγων

Η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, μετά από απόφαση του Δ.Σ. της 13ης Μαΐου 2011, ανακοινώνει την πρόθεσή της να δημιουργήσει ερευνητικό πρόγραμμα με γνωστικό αντικείμενο «Αρχείο Μαρτυριών Προσφύγων» και απευθύνει ανοικτή πρόσκληση προς παλαιότερους και νεότερους ερευνητές, όλων των κλάδων της εκπαίδευσης και της έρευνας, που θα επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σ’ αυτό, σε συνεργασία με την Ε.Π.Μ.
Η πρόσκληση απευθύνεται επίσης και σε τελειόφοιτους καθώς και σε μεταπτυχιακούς φοιτητές, οι οποίοι θα ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν, στο πλαίσιο των πρακτικών εφαρμογών κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.

19 Mai : Journée de mémoire du génocide du Pont Euxin 19 Μαίου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού

http://www.diaspora-greque.org/

Comment peut-on oublier...?Πως μπορούμε να ξεχάσουμε...!Επιτέλους τους ξεριζώσαμε...Enfin, nous avons réussi à les déraciner...(Κεμάλ Ατατούρκ, 13 Αυγούστου 1923)(Kémal Atatürk 13 aout 1923)Ενενήντα και πλέον γενιές και 3000 χρόνια παραμονής σ’ εκείνη τη γωνιά του πλανήτη φαίνεται δεν ήταν αρκετή για να ριζώσουμε στα χώματα εκείνα. Από τα μέσα του 1919 μια νέα μέρα ξημέρωσε για τον ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Κι αυτή την μέρα την ξεκίνησαν οι πρόγονοί μας. Ήρθαν σαν πρόσφυγες, πεινασμένοι, άρρωστοι, φοβισμένοι και φτωχοί. Φτωχοί από οικογένεια, φτωχοί από φίλους, φτωχοί από σπίτια, περιουσίες και υπάρχοντα. Δούλεψαν σκληρά, μάθανε στα παιδιά τους γράμματα, ασχολήθηκαν με τα προβλήματα της κοινωνίας και κατάφεραν να ενσωματωθούν πλήρως με το ντόπιο ελληνικό στοιχείο. Ας μην ξεχνάμε πως εδώ είμαστε 3-4 γενιές και πίσω μας, στον ΠΟΝΤΟ, στη Μ. ΑΣΙΑ, αφήσαμε νεκρούς 90 γενεών. Εδώ είμαστε λίγοι, ΕΚΕΙ είμαστε πολλοί....19 Mai : Journée de mémoire du génocide du Pont Euxin19 Μαίου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού"Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.. ""Το Έθνος κι αν σκλαβώθηκε, θ' αναστηθεί και πάλι.. ".En 1994, le gouvernement grec décidait de fixer la date du 19 mai comme journée de commémoration du génocide des Grecs du Pont Euxin. En effet, entre 1914 et 1923, un véritable nettoyage ethnique a été opéré par les Turcs sur les rives du Pont-Euxin. 353 000 Grecs sur 700 000 qui y vivaient depuis le 11e siècle av. J.-C. ont été massacrés. Suite aux accords de Lausanne concernant l’échange de populations, le reste de la population pontique a été rapatriée dans la partie libre de la Grèce, en particulier dans le Nord du pays. Plus tard, nombreux, ils émigrèrent dans les pays industrielsLe Pont a appartenu à Byzance durant le Moyen Age. Et Byzance était l'Empire Romain d'Orient. Donc tous les habitants ainsi que les autorités se disaient Romains même s'ils savaient qu'ils étaient Grecs. Le Pont en tant que "thème" de Byzance (genre de Province) appartenait aussi à cet Empire et c'est pour cela qu'il s'appelait "Romania". Et c'est aussi pour cela qu'il a pris le symbole de l'aigle, l'aigle a une tête car le Pont est sensé protéger seulement les frontières de l'Est de l'Empire Romain, alors que Byzance devait se protéger des ennemis de l'Est et de l'Ouest. La phrase “ i romania ki'an perassen anthei kai ferei ki'allo" veut dire que même si, Romania, c'est-à-dire le Pont, est pris par les Turcs, il reviendra de nouveau (aux mains des Grecs).Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα. << Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... >>La tactique des Turcs fut, à par le massacre, d’exterminer beaucoup de personnes pendant l’exode.En quittant leur village, les déportés ne purent rien emporter. Ils partirent à moitié dévêtus, sans chaussures, sans nourriture ni eau.L’exode dura neuf mois ; beaucoup moururent de fatigue, de sous-nutrition ou bien étaient assassinés par les habitants des villages qu’ils traversaient. En permanence, ils étaient sous la surveillance de soldats turcs qui changeaient régulièrement, à chaque village.Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. Le Pont EuxinL'ancienne appellation du Pont Euxin était Axénos ou Axinos Pontos (mer inhospitalière) en raison des conditions climatiques difficiles de la région et notamment des vents violents responsables de nombreux naufrages. Après la conquête de celle-ci par les Grecs (vers 800 av. J.-C.), le nom de Pont Euxin (Εύξεινος Πόντος - Mer hospitalière) lui est donné. Les Mongoles et les Tartares quant à eux l'appelleront Mélas Pontos (Μέλας Πόντος- Mer Noire). Durant près de 27 siècles, et malgré les diverses conquêtes, invasions et batailles menées par les Grecs contre plusieurs envahisseurs et contre l'Empire Ottoman en particulier, les Pontiques ont su préserver une certaine autonomie territoriale et culturelle. Cette dernière s'exprimait surtout à travers leur dialecte, leurs traditions, leurs chants et leurs danses.Cette «autarcie» s'est affirmée historiquement par une tentative d'auto-proclamation de République du Pont en 1918 et par un projet de confédération gréco-arménienne en 1920. Ces deux tentatives ont échoué faute de soutien militaire qui n'a jamais été accordé par le gouvernement grec et faute de soutien diplomatique refusé par les puissances occidentales. L'idée de créer un état indépendant était pourtant soutenue par Elefthérios Vénizélos mais ce dernier perdit les élections le 14 novembre 1920. Les royalistes prirent alors le pouvoir mais aucun projet concernant l'Asie Mineure et le Pont ne vit le jour.Face au danger que pouvait représenter cette perte de territoire, l’Empire ottoman, mené alors par Mustapha Kémal Atatürk, entreprend la conquête de celui-ci malgré le traité de Sèvres qui fut imposé à la Turquie la même année. Par les termes de ce traité, la Turquie avait renoncé à toutes les terres non turques et perdu des territoires importants au profit de la Grèce, y compris Smyrne, la Thrace et des iles de la mer Égée.Bien qu’accepté par le gouvernement faible du sultan Mehmet VI, le traité de Sèvres fut dénoncé par les nationalistes turcs dirigés par Mustafa Kémal Atatürk, qui rompit de manière unilatérale avec les autorités de Constantinople et remporta la guerre qu’il mena contre les forces grecques occupantes à Smyrne. C'est ainsi qu'en décembre 1920, les Turcs vainquirent l'année arménienne avec le soutien des Bolchéviques qui souhaitaient prendre possession des républiques du Caucase.À la suite des succès nationalistes et de l'abolition du sultanat par Kémal, les puissances alliées acceptèrent une révision des accords de paix. Les négociations débutèrent à Lausanne en novembre 1922 et le traité fut signé six mois plus tard.Le traité de LausanneAprès la catastrophe d'Asie Mineure et notamment la prise de Smyrne qui fut incendiée, le traité de Lausanne, traité de paix entre la Turquie et les puissances alliées victorieuses et coalisées de la Première Guerre mondiale est signé le 24 juillet 1923. Ce traité remplaçait le traité de Sèvres.La Turquie récupéra ainsi l'est de la Thrace et certaines îles de la mer Egée. Les Dardanelles furent démilitarisées et des articles spécifiques pour les droits de passage en temps de paix ou de guerre furent ajoutés (ceux-ci furent révisés par la convention des Détroits en 1936). Enfin, le traité prévoyait des échanges de population destinés à régler le problème des minorités : une partie des Grecs fut donc rapatriée en Grèce et une partie des Turcs de la Thrace occidentale en Turquie.Le déracinement des Grecs du Pont est l'un des plus grands crimes de l’histoire humaine. Après 27 siècles de vie, un peuple a été expulsé de ses terres, abandonnant foyers paternels, maisons, églises, terres des ancêtres pour s'installer sur les littoraux de la Grèce. Le génocide en Asie Mineure, autant que dans le Pont constitue l'une des pages historiques les plus tragiques de l'histoire des Grecs. Le coût humain a été conséquent : on estime à près d'un million le nombre de vies perdues dans la région d'Asie Mineure durant la période 1914-1924.L'année 1922 a été la plus tragique. Le génocide a été reconnu par deux fois par le Parlement grec : la première fois en 1994, il reconnaît le génocide des Grecs du Pont et adopte la date du 19 mai comme journée de mémoire du génocide pour la période 1916-1923. Cette date correspond à l'arrivée de Kémal Atatürk à Samsun, soit au début de la conquête du Pont. La seconde fois, en 1998, le Parlement reconnaît le génocide pour l'ensemble de l’Asie Mineure et adopte comme journée de mémoire le 14 septembre.A MarseilleLe premier congrès mondial des PontiquesΜΑΣΣΑΛΙΑ 22 Ιανουαρίου 1918 (πρώτο παγκόσμιο συνέδριο ΠΟΝΤΙΩΝ)Le premier à avoir soulevé le drapeau de la lutte pour la libération du Pont Euxin fut le Marseillais, d’origine pontique, Konstantinos Konstantinidis, grand commerçant. Il était le fils du maire de Kérassounda, ville du Pont Euxin, Capétan Giorgis.En octobre 1917, les bolchéviques se révoltèrent. Vers la fin de la Première Guerre Mondiale, plusieurs pays demandèrent leur autonomie. K. Konstantinidis trouva le moment opportun, pour le Pont Euxin, d’obtenir aussi la sienne et, avec son propre argent, il fit imprimer la carte géographique de cette région et publia toutes sortes de documents qu’il adressa à plusieurs Premiers ministres, ministres, députés et à la presse du monde entier.Lorsqu’il réalisa que tous les Pontiques de la Diapora s’étaient soulevés pour l’indépendance du Pont Euxin, il décida d’organiser, à Marseille, le 22 janvier 1918, le “Premier Congrès Mondial des Pontiques”. Il fut alors élu Président du Conseil et Vassilis Ioannidis vice-Président. Auparavant, K. Konstantinidis aida financièrement l’armée grecque et lui envoya des armes du port de Marseille. Le 20 septembre 1912, il affréta un bateau qui partit du port de Marseille avec, à son bord, environ 250 jeunes volontaires grecs et 12 Français, à destination du Pirée, afin de rejoindre l’armée grecque. Plus de 2 000 Grecs de Marseille et de la région se trouvaient sur le quai, brandissant drapeaux grecs et français, chantant et dansant pour fêter le départ de ces volontaires et en criant :«Vive la Grèce, vive la France, Grèce-France alliées».ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (1856-1930) Συνθέτοντας στοιχεία των κειμένων που ακολουθούν με τις ιστορικές σας γνώσεις να αναφερθείτε στην προσφορά του Κ. Κωνσταντινίδη στον αγώνα για τη δημιουργία Ποντιακού κράτουςΓιός του Γεώργιου. Έμπορος στη Μασσαλία από τους πρωτοεργάτες της κίνησης για την ανεξαρτησία του Πόντου. Πρόεδρος του ‘Παμπόντιου Συνέδριου’ του Ελληνισμού του Πόντου που συνήλθε στη Μασσαλία από τις 22 Ιαν – 2 Φεβ 1918. Γεννήθηκε το 1856 στην Τραπεζούντα . Πατέρας του ήταν ο περίφημος καπετάν Γιώρ πασάς, ισόβιος δήμαρχος της Κερασούντας και η μητέρα του ήταν Τραπεζούντια απο τη γνωστή οικογένεια του Χατζηκακούλογλου. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Κερασούντα. Έφηβος έφυγε από εκεί για την Αθήνα να συνεχίσει τις σπουδές του. Παρέμεινε στην πρωτεύουσα της Ελλάδας μέχρι το 1878. Στα 22 του χρόνια έφυγε για την Μασσαλία όπου ζούσε ο θείος του ο Διονύσιος Κωνσταντινίδης που ασχολούνταν με το εμπόριο. Κοντά του παρέμεινε επί 4 χρόνια.Το 1883 ίδρυσε δικό του εμπορικό οίκο και επιδόθηκε στο εμπόριο με εκπληκτική επιτυχία. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να γίνει ο μεγαλύτερος εισαγωγέας φουντουκιών της Μασσαλίας και ολόκληρης της Δυτικής Ευρώπης κάνοντας τα φουντούκια γνωστά σε όλα τα Ευρωπαϊκά εμπορικά λιμάνια. Παράλληλα έδωσε μεγάλη ώθηση στην εισαγωγή και εξαγωγή σε όλα τα είδη ξηρών καρπών.Από το 1918 και έπειτα, ο Κωνσταντινίδης μπαίνει επικεφαλής της κίνησης για την ανεξαρτησία του Πόντου και προσφέρει σημαντικά ποσά άλλα και τον προσωπικό του μόχθο για τη διεξαγωγή του αγώνα.Τον Οκτώβριο του 1917 ήδη με την επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία και την αποχώρηση των Ρώσων από τον Πόντο, ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης έστειλε επιστολές (εγκύκλια γράμματα) από τη Μασσαλία παντού όπου ζούσαν Πόντιοι και τους ζητούσε να οργανωθούν και να αγωνιστούν για τον κοινό σκοπό. Ταυτόχρονα έκανε έκκληση στις μεγάλες δυνάμεις της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ) για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους του Πόντου, με πολίτευμα δημοκρατικό.Ο Κωνσταντινίδης έστειλε και ταχυδρομικά δελτάρια με το χάρτη του Πόντου στην Ελληνική και Γαλλική γλώσσα. Έδωσε και συνεντεύξεις στην Παρισινή εφημερίδα ‘Ζουρνάλ ντ’Ελλέν’ και δημοσίευσε χάρτη του Πόντου.Το Α’ Παμποντιακό Συνέδριο που έγινε στη Μασσαλία στις 22 Ιανουαρίου 1918 έστειλε στον επίτροπο (υπουργό) Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Λέοντα Τρότσκι το ακόλουθο τηλεγράφημα το οποίο υπέγραψε ο Κωνσταντινίδης:«Συνεδρίον, συγκληθέν εν Μασσαλία, πολιτών καταγομένων εκ Πόντου, αποτελούμενον εξ αντιπροσώπων πολιτών διαμενόντων εις Ηνωμένας Πολιτείας, εις την Ελβετίαν, εις την Αγγλίαν, εις την Ελλάδα, Αίγυπτον και εις όλας τας χώρας της Ευρώπης και της Αμερικής σας παρακαλεί να συμφωνήσετε, αυτή η χώρα να αναλάβει τας τύχας της, ώστε μετά την αποχώρησιν των Ρωσικών στρατευμάτων να μην ξαναπέσει εις την Τουρκικήν κυριαρχίαν. Επιθυμία μας είναι να δημιουργήσωμεν ανεξάρτητον Δημοκρατίαν, απο τα Ρωσικά σύνορα έως πέρα στην Σινώπην, και παρακαλούμε να επεμβήτε δυναμικά εις αυτό το θέμα. Ελπίζοντες εις την αποτελεσματικήν σας υποστήριξην, σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων. Δια το συνέδριον, ο Πρόεδρος Κωνσταντίνος Γ.Κωνσταντινίδης.»Ο Κωνσταντίνος λίγο πριν πεθάνει το 1930, είχε δωρίσει στην Εθνική Πινακοθήκη 44 πίνακες του μεγάλης αξίας. Τη μεγάλη του βιβλιοθήκη δώρισε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.Πηγή:Εγκυκλοπαίδεια Ποντιακού Ελληνισμού. Μαλλιάρης Παιδεια

Γενοκτονία

Ομιλία του Σάββα Καρακασίδη στην εκδήλωση για τη Γενοκτονία, στη Θάσο

Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας.

Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και όχι μόνο.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην γενική ιστορία του Πόντου από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα. Οι Έλληνες του Πόντου επίσημα εγκαταστάθηκαν στα χώματα του ιστορικού Πόντου τον 8ο αιώνα π.χ., αν και πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι υπήρξαν πολύ νωρίτερα εκεί. Κατ’ αρχήν ιδρύθηκε η Σινώπη, μετέπειτα η Σαμψούντα και ακολούθησαν οι υπόλοιπες πόλεις, από Ίωνες της Μιλήτου. Ο μύθος του Ιάσωνα, η κάθοδος των μυρίων του Ξενοφώντα, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Στράβων και ο Διογένης φώτισαν την προχριστιανική ιστορία του Πόντου.
Τα μετέπειτα χρόνια κύλησαν περίπου ομαλά ακολουθώντας την μοίρα πάνω κάτω του υπόλοιπου Ελληνισμού. Τα πρώτα χριστιανικά χρόνια στον Πόντο ιδρύθηκαν ιστορικότατες μονές, όπως είναι τα 3 μεγάλα μοναστήρια του Αγίου Ιωάννη του Βαζελώνα, του Αγίου Γεωργίου του Περιστερεώτα, της Παναγίας Σουμελά, αλλά και η Παναγία Γουμερά και άλλα πολλά. Ερχόμενοι στην αυτοκρατορία των Κομνηνών, οι οποίοι εκδιώχθηκαν με τις σταυροφορίες από την Κωνσταντινούπολη, στην συνέχεια εγκαταστάθηκαν και ίδρυσαν το 1204 την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, η οποία διήρκεσε 257 χρόνια και έγραψε λαμπρή ιστορία, μέχρι να πέσει στα χέρια των Οθωμανών το 1461, 8 χρόνια μετά την πτώση της Πόλης. Η προσφορά της αυτοκρατορίας ήταν τεράστια λόγω της ανάπτυξης τεχνών και επιστημών τα δύσκολα κατά τα άλλα χρόνια εκείνα. Αρχιτεκτονική, χτίσιμο εκκλησιών, σχολείων, ζωγραφική, φυσική, μαθηματικά, αστρονομία είχαν την τιμητική τους.
Στο σημείο αυτό αρχίζουν τα δύσκολα: Τουρκοκρατία, εξισλαμισμοί, καταπίεση, ήρθαν και επιβάρυναν την καθημερινότητα των Ποντίων, αλλά δεν είχαν ποτέ το κουράγιο να ξεχάσουν τις αρχές τους και πολέμησαν με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο κρυπτοχριστιανισμός, τα διπλά ονόματα, μουσουλμανικό και χριστιανικό και αργότερα το αντάρτικο, ήταν κάποια από τα μέσα που επιστράτευσαν στη δύσκολη αυτή περίοδο. Με το πέρασμα των ετών η ρωμιοσύνη και πάλι έδωσε τα φώτα της. Η προκοπή και αξιοσύνη των Ελλήνων του Πόντου οδήγησε τον Σουλτάνο να δώσει ιδιαίτερα προνόμια, σε αυτούς που συμμετείχαν στην πρώτη μεγάλη εσωτερική μετανάστευση του 1830 στα μεταλλεία στο εσωτερικό της Τουρκίας και τους Αργυρουπολίτες. Η πλούσια τάξη στις μεγάλες παραλιακές πόλεις ήταν και πάλι ελληνική, με τραπεζίτες, εμπόρους κλπ. Η ίδρυση του Φροντιστηρίου της Τραπεζούντας, της Αργυρουπόλεως και άλλων περιοχών, η έκδοση έντυπου υλικού, ο ρόλος της εκκλησίας στην εθνική συνείδηση και διατήρηση της γλώσσας, η βιβλιοθήκη της Αργυρούπολης, είναι μερικά χτυπητά παραδείγματα της πολιτισμικής ανωτερότητας του Ελληνικού στοιχείου στην περιοχή του Πόντου αλλά και της ευρύτερης Μικράς Ασίας. Παρόμοιες καταστάσεις διαδραματίζονται και στην Πόλη και στην Μικρά Ασία γενικότερα, με τους Έλληνες να έχουν το πολιτιστικό πλεονέκτημα απέναντι στο ψηφιδωτό των λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Αλλά και πάλι αρχίζει νέα αιματοβαμμένη σελίδα με το κίνημα των Νεοτούρκων το 1908 και οι εκκαθαρίσεις του ήταν θέμα χρόνου να αιματοκυλήσουν Αρμένιους και Ρωμιούς καθώς ήταν πλήρως ρατσιστικού περιεχομένου. Αυτός είναι και ο ορισμός του ρατσισμού, η Τουρκία στους Τούρκους δια μέσου των όπλων και όχι η σημερινή στάση του Ελληνικού λαού απέναντι στους μετανάστες. Οι λευκοί θάνατοι, τα αμελέ ταμπουρού, οι ατέλειωτες πορείες εξόντωσης ακολουθώντας το γερμανικό μοντέλο εξόντωσης των λαών, με πρωτεργάτη τον Λίμαν Φον Σάντερς, οι βιασμοί, το ξεκοίλιασμα εγκύων, οι θηριωδίες του Τοπάλ Οσμάν στη περιοχή της Κερασούντας, οι μαζικές εκτελέσεις Ρωμιών, οι οργανωμένοι εμπρησμοί ρωμαίικων χωριών, τα οπισθοδεσίματα των χεριών και το ρίξιμο στον Άλυ ποταμό στο Σεϊτάν Ντερεσί (φαράγγι του διαβόλου), τα δικαστήρια ανεξαρτησίας και οι κρεμάλες στην Αμάσεια, όπου άφησε την τελευταία πνοή η ποντιακή διανόηση και όχι μόνο, είναι μερικά από τα παραδείγματα την συστηματικής εξόντωσης Αρμενίων από το 1915 αρχικά και του Ελληνικού στοιχείου στη συνέχεια.
Στο σημείο αυτό έρχεται και το αίσθημα αυτοσυντήρησης του Ελληνικού στοιχείου που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Το αντάρτικο δεν προέκυψε βέβαια από την προκλητικότητα των Ρωμιών όπως αρέσκεται να αναφέρει η Τουρκική πλευρά, αλλά από μια πέρα για πέρα αληθινή ανάγκη της εποχής ορισμένων παλικαριών να πάρουν τα βουνά μη αντέχοντας άλλο την καταπίεση, η οποία ήταν εντονότατη στον δυτικό Πόντο. Το αντάρτικο μετά το 1800 πήρε διαστάσεις και έφτασε να παίζει καθοριστικότατο ρόλο στην προδιαγεγραμμένη άσχημη μοίρα των Ελλήνων του Πόντου μετά το 1915. Επίσης αυτό το αντάρτικο έχει τεράστια σημασία, διότι κράτησε κυριολεκτικά ζωντανά χιλιάδες γυναικόπαιδα, μέσα από απίστευτα τραγικές καταστάσεις, με τους οπλαρχηγούς φόβο και τρόμο των Τουρκικών αρχών, ορισμένοι από τους οποίους επικυρήχτηκαν με ποσά που ξεπερνούσε ακόμα και η επικήρυξη του Κολοκοτρώνη τα χρόνια εκείνα. Δεν βοηθήθηκαν ποτέ και από κανέναν εθνάρχη Βενιζέλο ή οποιονδήποτε αρχηγό του Ελληνικού κράτους την περίοδο αυτή, μέχρι την ανταλλαγή του 1922 αν και το ζήτησαν επανειλημμένα και επίμονα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε αρνητικό. Μόνο υποσχέσεις για βοήθεια και αυτές από τον ρώσικο στρατό, ο οποίος επίσης δεν ανταποκρίθηκε. Η είσοδος του τσαρικού στρατού το 1916 στη Τραπεζούντα έδωσε πνοή και λόγο ελπίδας στους Ρωμιούς του Ανατολικού Πόντου, τη στιγμή όμως που όλος ο δυτικός Πόντος υπέφερε τα πάνδεινα από τον πληγωμένο εγωισμό των Νεοτούρκων. Η ήττα στο εσωτερικό της Ρωσίας από τους μπολσεβίκους 2 χρόνια αργότερα και η φανερή θέση του ελληνικού κράτους υπέρ του τσάρου έτρεψε τους μπολσεβίκους σε βοήθεια στον Κεμάλ στην συνέχεια. Για το μοιραίο τέλος συνετέλεσαν και άλλοι παράγοντες όπως τα ατελείωτα λάθη της μικρασιατικής εκστρατείας, η παρουσία του φιλότουρκου ύπατου αρμοστή Στεργιάδη στη Σμύρνη, οι εκλογές εν μέσω πολέμου, η αλλαγή της στρατιωτικής ηγεσίας από τους επόμενους, η έλλειψη καθορισμένου σκοπού στη μικρασία, που φαίνεται από την αποστολή αυτοκτονίας εν μέσω της Αλμυρής ερήμου στην Άγκυρα, πέραν της κάλυψης που δώσαμε στους δήθεν συμμάχους μας για τα σκοτεινά τους σχέδια. Η ιστορία βέβαια των συμμάχων κάθε άλλο παρά ηθική και έντιμη υπήρξε. Δεν ξεχνάμε τις αποικίες που εγκατέστησαν στον παγκόσμιο χάρτη, όχι με πολιτισμό αλλά με τα όπλα και σε όλες τις ηπείρους, δεν ξεχνάμε πως από της γέννησης του ελληνικού κράτους το 1821 τους χρωστάμε χρήματα, όταν πληρώναμε 9 καράβια για να πάρουμε 1, δεν ξεχνάμε πως κάθε φορά που ενδιαφέρονται για το καλό της Ελλάδας, το πληρώνουμε ακριβά. Έτσι ακριβώς ισχύει και σήμερα. Αυτοί μας έστειλαν στην Μικρά Ασία για κάποιο σκοπό, αλλά όταν τελείωσαν τα σχέδιά τους, βοηθούσαν τον Κεμάλ σε καθημερινή βάση, κάνοντας τα στραβά μάτια σε κατάφορες περιπτώσεις αδικιών σε βάρος του Ελληνισμού, βοηθώντας έτσι και στον «συνωστισμό» της Σμύρνης. Η μητέρα Ελλάδα ουδέποτε έστειλε καράβια για να σωθεί ότι απέμεινε από τους δύσμοιρους ρωμιούς και οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι, όχι μόνο δεν έριξαν μια κανονιά να αποφευχθούν εκείνες οι ακρότητες που όμοιές της δεν έχει δει ανθρώπινο μάτι, αλλά έριχναν και βραστό νερό σε αυτούς που σκαρφάλωναν στα καράβια για να σωθούν. Υπάρχει μάλιστα μαρτυρία από αυτόπτη μάρτυρα ο οποίος αισθάνθηκε ντροπή που ανήκε στο ανθρώπινο γένος, με όλα αυτά που συνέβησαν στο κάψιμο της Σμύρνης.
Δεν τελείωσε όμως η οδύσσεια του Έλληνα στην Σμύρνη. Όσοι πρόλαβαν πήγαν στα βόρεια παράλια της μαύρης θάλασσας και προστέθηκαν στον ήδη υπάρχοντα ελληνισμό. Ήρθε ο Στάλιν τις επόμενες δεκαετίες να εξολοθρεύσει πλήρως τους εναπομείναντες Έλληνες οι οποίοι παρήγαγαν και πάλι πολιτισμό επί σειρά ετών, σε μία αντίστοιχη λογική εσωτερικής εκκαθάρισης από ανεπιθύμητες μειονότητες. Με όλες αυτές τις καταστάσεις δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετικό τέλος η μοίρα του Ελληνισμού της Ανατολής με ξερίζωμα από τις πατρογονικές του εστίες μετά από 3000 χρόνια, καθώς και τις τραγικές απώλειες ψυχών και την καταρράκωση του προσφυγικού πλέον ελληνισμού.
Πώς αποδεικνύεται η γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής;
Έχουν καταγραφεί από Ελληνικής πλευράς άπειρες μαρτυρίες από ανθρώπους 1ης γενιάς για τις καταστάσεις του διαδραματίστηκαν εκείνα τα χρόνια. Υπάρχουν επίσης επίσημα έγγραφα από την αλληλογραφία της εποχής στην κατοχή του Ελληνικού κράτους. Αν κάποιος θεωρήσει ότι εμείς οι Πόντιοι υπερβάλλουμε για να διεκδικήσουμε κάτι παραπάνω από αυτό που μας ανήκει, ας ανατρέξει σε επίσημα έγγραφα από ξένους πρέσβεις της εποχής και ορισμένοι από αυτούς μάλιστα ούτε φιλέλληνες υπήρξαν, αλλά στη πορεία είδαν την αδικία εις βάρος των Ελλήνων να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, όπως οι πρέσβεις των ΗΠΑ της Κωνσταντινούπολης κ. Μοργκεντάου και της Σμύρνης κ. Χόρτον, ο οποίος μάλιστα έγραψε το βιβλίο για τους Τούρκους «Η κατάρα της Ασίας», το οποίο ο Βενιζέλος αρνήθηκε να εκδώσει στη Ελλάδα, αλλά απεναντίας πρότεινε τον Κεμάλ για νόμπελ ειρήνης λίγα χρόνια αργότερα.
Δυστυχώς όμως σήμερα η ιστορική αλήθεια πηγαίνει περίπατο, λόγω της τάσης των εκάστοτε πολιτικών όλων των χωρών, να αναδεικνύουν μόνο αυτά του τους εξυπηρετούν σαν κράτη. 72 χρόνια μετά την καταστροφή το ελληνικό κράτος, έδωσε μια ημέρα μνήμης για την γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, τη στιγμή που θα έπρεπε να τεθεί το ζήτημα εξ αρχής σε πανπροσφυγική βάση. Ειδικά σήμερα μας έχουν αναγκάσει να θεωρούμε σαν πολυτέλεια ένα ζήτημα τεραστίων διαστάσεων, του ξεριζωμού του μικρασιατικού ελληνισμού που προκαλεί ρίγος και απέχθεια ο τρόπος με τον οποίο εκδιώχθηκε από τις πατρογονικές του εστίες ο Ελληνισμός της Ανατολής. Και αυτό γιατί δεν γνωρίζουμε στην πλειοψηφία την ιστορία μας, μας απασχολεί σε μέγιστο βαθμό η καθημερινή επιβίωση μας και αισθανόμαστε ότι αυτοί που μας κυβερνάν δεν πρόκειται ποτέ να προβάλλουν οποιαδήποτε αιτήματα στη γείτονα χώρα, με τη δουλοπρέπεια που τους διακρίνει σε κάθε επίπεδο.
Τι πετύχαμε μέχρι σήμερα;
Πέραν της αυτονόητης αναγνώρισης από το ελληνικό κράτος, η οποία μόνο αυτονόητη δεν αποδείχθηκε, έχουν αναγνωρίσει την γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής, η Νότια Αυστραλία, το Σουηδικό κοινοβούλιο, αρκετές αμερικάνικες πολιτείες και με ευχαρίστηση ακούω πως θα τεθεί θέμα και σε άλλα κοινοβούλια σύντομα. Απεναντίας όμως το ελληνικό κράτος κρατάει μια στάση εντελώς αντίθετη αλλά όχι ανεξήγητη. Εκδηλώσεις για την ανάδειξη της προσωπικότητας του Κεμάλ, ίδρυση κέντρου Οθωμανισμού στην Καβάλα, αναπάντητες προκλητικότατες παραβιάσεις του ελληνικού χώρου και τοποθετήσεις τούρκων αξιωματούχων επί της γενοκτονίας, συνεχώς αυξανόμενα κονδύλια και ελευθερίες σε μουσουλμανικές μειονότητες που φυσικά και δεν είναι αμιγώς Τούρκικες, κάθε άλλο, ενώ στο αντίποδα δεν υπάρχουν καταγεγραμμένοι οι χριστιανικοί πληθυσμοί στην Τουρκία και δεν υπάρχουν αντίστοιχες ελευθερίες έστω στον Ελληνισμό της Πόλης. Τις δικές μας εκκλησίες τις έχουνε στάβλους για τα ζώα τους. Όσοι είχατε την τύχη να πάτε στον Πόντο καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Ποιος ο σκοπός της αναγνώρισης της γενοκτονίας;
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεδιαλύνουμε τον στόχο που έχουμε θέσει για την ανάδειξη της γενοκτονίας. Φυσικά και δεν είναι η καλλιέργεια του μίσους με τη γείτονα χώρα, φυσικά και δεν έχουμε βίτσιο να μας ζητάνε όλοι συγγνώμη γιατί εμείς είμαστε οι αδικημένοι πάντα, φυσικά και δεν απαιτούμε εδώ και τώρα τα μέρη που αφήσαμε πίσω. Αυτό που επιζητούμε είναι κατ’ αρχήν, επειδή η γενοκτονία του ελληνισμού της ανατολής ΣΥΝΕΒΗ, και είναι πέρα για πέρα αληθινή, σαν ανθρώπινες οντότητες έχουμε το δικαίωμα να μαθαίνουμε την ιστορία όπως ακριβώς συνέβη και όχι στρογγυλοποιημένη για υπόγειους σκοπούς. Επειδή σε εκείνη την φάση της ανθρώπινης ιστορίας υποστήκαμε τα πάνδεινα, η αναγνώριση θα βοηθούσε στο να εξαλειφθούν στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις στην πλάτη οποιουδήποτε λαού. Η εκμάθηση και αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας είναι επιβεβλημένη, είναι απαιτητή και είναι πολιτισμός. Στην αντίθετη περίπτωση εξυπηρετεί σκοτεινούς και μόνο σκοπούς μικρής ή μεγάλης μερίδας ανθρώπων και οδηγεί στην χειραγώγηση του λαού και την εξαπάτησή του. Η ιστορία διδάσκει συνεχώς και πρέπει να την γνωρίζουμε, για να κάνουμε σωστή αξιολόγησή της και να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη του παρελθόντος.Ευχαριστώ για την υπομονή σας, συγγνώμη αν σας κούρασα ή αν διαφωνείτε κάπου με τα λεγόμενά μου, αλλά προσπάθησα να αγγίξω το ευαίσθητο αυτό ζήτημα με γνώμονα την ιστορική αλήθεια και τίποτε άλλο.

CENOCIDE. Lecture by Prof. Dan Georgakas

On Saturday, May 21, the Pontian Greek Society of Chicago hosted a lecture by Professor Dan Georgakas entitled The Smyrna Death March of 1922 at Duke Realty Corp. Auditorium in Rosemont, Illinois.

The lecture can be viewed at:Part I:http://www.youtube.com/watch?v=WkqJxXUVAUc&NR=1Part II:http://www.youtube.com/watch?v=4wZGS2lNqNY&feature=relatedFor anyone wishing to read the lecture in Greek, please click on the link below (Μετάφραση Γιάννη Κωσταντινίδη -γραμματέα Συλλόγου):http://pontiangreeks.org/images/stories/Smyrna_Speech_gr11.pdf

Thomas Mantzakides

Secretary Pontian Greek Society of Chicago www.pontiangreeks.org