Για να μη ξεχαστούν ποτέ!

 

Για να μην ξεχαστούν ποτέ!

«27η Ιανουαρίου: Η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ναζισμού να γίνει και Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Κεμαλισμού».

Θεοφάνης Μαλκίδης

 

27^η Ιανουαρίου:  Η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ναζισμού να γίνει και  Διεθνής Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Κεμαλισμού

«Εμείς που θανατωθήκαμε εδώ, μην μας ξεχνάς γιατί η λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του», αναφέρει η επιγραφή του μνημείου στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν – Γκούζεν της Αυστρίας, υπενθυμίζοντας τον θάνατο 3.700 Ελλήνων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και πως η λήθη μπορεί να σκεπάσει παλιά εγκλήματα και να επιτρέψει την εμφάνιση νέων.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2000 και ο  Oργανισμός Hνωμένων Eθνών  το 2005 καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου, την ημέρα δηλαδή  του 1945 που απελευθερώθηκε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς Άουσβιτς-Μπίρκεναου, ως «Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος». Οι δύο αυτοί Οργανισμοί υπεράσπισης, μεταξύ των άλλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, αποφάσισαν να υιοθετήσουν τις σχετικές προτάσεις,  ως διαρκή υπενθύμιση της συστηματικής προσπάθειας για την ολοκληρωτική εξόντωση εθνικών ή άλλων ομάδων από τη Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου  Πολέμου.

Ειδικότερα το ψήφισμα του ΟΗΕ καλεί όλα τα κράτη -μέλη του να τιμούν τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων σχετικά με την ιστορία του Ολοκαυτώματος, με στόχο να αποφευχθούν μελλοντικές πράξεις Γενοκτονίας.

Η οικογένειά μου (όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλες ελληνικές και ευρωπαϊκές) ήταν παρούσα στην ιστορική στιγμή της αντίστασης στον ιταλικό φασισμό, στον Ναζισμό και τους ξένους και Έλληνες συνεργάτες τους, είχε συμμετοχή στον αντιφασιστικό –απελευθερωτικό - αντιστασιακό αγώνα από το 1940 –έως το 1944, σε όλα τα μήκη και τα πλάτης του Ελληνισμού, αλλά και όπου αυτός βρέθηκε υπερασπιζόμενες τις Ελληνικές – Οικουμενικές αξίες, δίνοντας αίμα και ζωή: Κορυτσά,  Ρούπελ, Μέση Ανατολή, κολαστήρια της Γκεστάπο .

Με πράξεις που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες και που βεβαίως έχουν και το τίμημά τους: Αγωνία, δοκιμασίες, πόνος, φόβος, στερήσεις, βασανιστήρια, απώλειες.

Στην Ελλάδα,  η οποία έγινε ολόκληρη Ολοκαύτωμα, τα εγκλήματα των Γερμανών Ναζί και των συνεργατών τους συνδέονται με ομαδικές εκτελέσεις που σόκαραν ακόμη και τους ίδιους τους εκτελεστές. Εκτελεστές οι οποίοι δυστυχώς δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, ενώ οι απόγονοί τους συνεχίζουν να προκαλούν ακόμη και σήμερα…

Η παράθεση ορισμένων από τις πόλεις και τα χωριά της πατρίδας μας όπου δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν, κάηκαν, πέθαναν από βασανιστήρια αθώοι Έλληνες και αθώες Ελληνίδες, παιδιά, βρέφη, νεογνά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι στρατιώτες του 1940-1941, εκεί όπου οι Ναζί και οι συνεργάτες τους βίασαν γυναίκες, έσφαξαν νήπια, έγκυες γυναίκες, μικρά παιδιά και υπερήλικες· απαγχόνισαν και εκτέλεσαν με λιθοβολισμό, με τσεκούρι, με την ξιφολόγχη και με πυροβόλα όπλα, αποτελεί υπόμνηση των μαρτυρικών τόπων, διαρκή υπενθύμιση της τιμωρίας των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας: Κάνδανος Επαρχία Βιάννου, Δράμα, Δοξάτο, Κερδύλλια, Μεσόβουνο, Πύργοι, Επταπύργιο, σκοπευτήριο Καισαριανής, στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου, στρατόπεδο συγκέντρωσης Παύλου Μελά, φυλακές Αβέρωφ, Δομένικο, Ελατοχώρι, Ερμακιά, Χορτιάτης, Μουσιωτίτσα, Κομμένο, Ανδρίτσα, Γύθειο, Ελευθεροχώρι, Κλεισούρα, Κορμίστα, Τρίπολη, Κοντομαρί, Λίμνες, Γιαννιτσά, Δίστομο, Καλάβρυτα …

Η οικογένειά μου, όπως και χιλιάδες άλλες ελληνικές,  πριν από την εξόντωση από το Χίτλερ, πριν από το πρόγραμμα εξαφάνισης των λαών από τους Ναζί του Χίτλερ, είχαμε τη Γενοκτονία, τα εγκλήματα  του Κεμάλ ( Πόντος, Θράκη, Καππαδοκία, Μικρά Ασία) εγκλήματα  τα οποία τα εγκλήματα επειδή τιμωρήθηκαν, επαναλήφθηκαν:  από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα του Πόντου, στο Οικονομείο της Θράκης, στο Γκιουρούμτζε της Καππαδοκίας και τη Σμύρνη του 1922 στην Ελλάδα του 1941- 1944.

Στον τόπο αυτό, στην ιστορία του, στην πορεία και στην παράδοση του Ελληνισμού,  είναι βέβαιο, λογικό και αναμενόμενο, ότι δεν έχει χώρο η ιδεολογία του φασισμού και η λατρεία και ο θαυμασμός για την Κεμάλ, δεν χωρούν φιλοκεμαλικοί αντιναζιστές και φιλοναζιστές αντικεμαλικοί. Δε χωρούν καταστάσεις και πρόσωπα που τιμούν τον Κεμάλ και μισούν τον Χίτλερ και τιμούν τον Χίτλερ και μισούν τον Κεμάλ.

Για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη

 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΞΙΟ ΘΡΑΚΙΩΤΗ, ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ —

Σε τιμητική εκδήλωση που συμμετείχαν οι κ. Χρυσούλα Ιωαννίδου, Μιχάλης Νικολαΐδης, Βασίλης Αϊβαλιώτης, Θεοφάνης Μαλκίδης, σε συντονισμό του κ. Νίκου Πετρίδη Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΠΑΚΕΘΡΑ «Μιχάλης Χαραλαμπίδης» 

Τη μνήμη του Θρακιώτη πολιτευόμενου, κοινωνιολόγου και συγγραφέα Μιχάλη Χαραλαμπίδη, που ξεκίνησε για το μακρινό ταξίδι στη γειτονιά των Αγγέλων τον Μάρτιο του 2024, τίμησαν Θρακιώτες και Πόντιοι , στην αίθουσα του Ποντιακού Συλλόγου «Αλέξιος Κομνηνός» στην Αλεξανδρούπολη. Σε διοργάνωση των Ποντιακών Συλλόγων του Δήμου Αλεξανδρούπολης (Μορφωτικός Σύλλογος Ποντίων Έβρου «Αλέξιος Κομνηνός»,Ποντιακός Σύλλογος Δωρικού «Ακρίτες Κομνηνοί», Πολιτιστικός Σύλλογος Νίψας,Πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος Παλαγίας «Μέγας Αλέξανδρος», Πολιτιστικός Σύλλογος Πεύκων «Οι Ρίζες», Πολιτιστικός Σύλλογος Αετοχωρίου «Η Σάντα», Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Χηλής «Ο Άγιος Γεώργιος», Ποντιακός Σύλλογος Φερών «Παναγία Σουμελά») παρουσιάστηκε, εν είδει αποχαιρετισμού, η έκδοση  που κυκλοφόρησε το 2024 από το ΠΑΚΕΘΡΑ και είναι αφιερωμένη στον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη. 

Γιώργος Τσιάκκας

 

 

Καλεσμένος στο podcast του Χρήστου Γρηγοριάδη και της Μαρίνας Βρόντη στον ΑΝΤ1 Κύπρου ήταν ο Γιώργος Τσιάκκας. 

Οι Έλληνες στην Τουρκοκρατία

 

Γράφει ο Χαράλαμπος Μηνάογλου

  Είμαστε το μοναδικό έθνος που επιβίωσε μετά από τόσα χρόνια σκλαβιάς σε αλλόφυλο και αλλόθρησκο δυνάστη και κατόρθωσε να κερδίσει πάλι την ελευθερία του. Πρόκειται για ένα θαύμα. Η κιβωτός του Γένους υπήρξε η ορθόδοξη εκκλησία. Μέσα σε αυτήν διεσώθη και η γλώσσα και η ιστορική μνήμη και οι ελληνικές παραδόσεις. Η ορθόδοξη εκκλησία κάνοντας μια αναγκαστική προσαρμογή τελείως ξένη προς την εκκλησιολογία της, αλλά απόλυτα επιβεβλημένη από τον νέο κυρίαρχο, κατόρθωσε να γίνει και το πολιτικό σώμα των Ελλήνων.