«ΑΝΑΓΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΝΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ - ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1922»

«ΑΝΑΓΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΝΟΣ ΜΟΥΣΕΙΟΥ - ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1922»

ΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ:

«Ανάγκη δημιουργίας ενός μουσείου - Ινστιτούτου, στα πρότυπα της Αρμενίας,  για τους πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα το 1922»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να δημιουργηθεί επιτέλους ένα μουσείο των προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα το 1922, την πολιτική της Ελλάδας και της Τουρκίας στη Θράκη και την απουσία της Ελλαδικής πολιτείας από την παγκόσμια αναγνώριση της γενοκτονίας των, μιλάει στον «Πρωινό Τύπο» και στο Θ. Πολυμένη ο κ. Φάνης Μαλκίδης.

O Φάνης Μαλκίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη από γονείς πρόσφυγες από την Αδριανούπολη της ανατολικής Θράκης.

Είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης για τη Μελέτη των Γενοκτονιών, η οποία το 2007 αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

Έχει τιμηθεί από το Συμβούλιο Τύπου των Εθνικών Κοινοτήτων του Καναδά για τη συνεισφορά του στην προαγωγή του πολιτισμού και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των εθνικών κοινοτήτων του Καναδά.

ΘΠ:. κ. Μαλκίδη. Σε ομιλία σας με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων που οργάνωσε το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της Νέας Ορεστιάδας, αναφερθήκατε στην ανάγκη δημιουργίας «ζωντανών μουσείων» για τον προσφυγικό ελληνισμό. Πώς ακριβώς θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σήμερα τέτοια μουσεία και ποια είναι η προσφορά της Πολιτείας σ’ αυτό το ζήτημα;

Φ.Μ: Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει μουσείο και Ινστιτούτο των προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα το 1922. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ένα μουσείο για ένα μέρος του ελληνικού λαού, το οποίο έζησε για χιλιάδες χρόνια στη Μικρά Ασία, στην Καππαδοκία, στον Πόντο, στην ενιαία Θράκη, ένας πληθυσμός ο οποίος έχει σημαντική προσφορά στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό. Μία προσφορά η οποία διακόπηκε βίαια με τη Γενοκτονία, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες, από τους 2.600.000 που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος το 1914, και εξαφάνισε τα τεκμήρια της ελληνικής παρουσίας.

Με εξαιρέσεις τις φιλότιμες προσπάθειες προσφυγικών σωματείων και άλλων φορέων – αναφέρω ενδεικτικά την Ένωση Σμυρναίων, το Κέντρο Θρακικών Μελετών, την Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, το Κέντρο Σπουδής του Μικρασιατικού Ελληνισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας Αττικής- τα οποία διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος του Ελληνισμού, η ελλαδική πολιτεία δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τη συγκρότηση μουσείων για τον Ελληνισμό της καθ΄ ημάς Ανατολής.

Στην απουσία και στην ολιγωρία αυτή φαίνεται ότι θα απαντήσουν οι πρόσφυγες, ήδη το κάνουν από τη Νέα Ορεστιάδα μέχρι την Κρήτη και από την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία και τις ΗΠΑ. Το ζωντανό μουσείο και Ινσιτούτο είναι πραγματικότητα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού, είναι η τέταρτη γενιά προσφύγων, είναι η μεγάλη ανάγκη για να βρει ο Έλληνας την ταυτότητά του.

Θ.Π:Από το 1908 έως και το 1923 οι ομαδικές σφαγές και εκτοπίσεις των Ελλήνων από τους Τούρκους, είχαν ως στόχο να αφανίσουν τον Ελληνισμό και να προωθήσουν το όραμα του Παντουρκισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα η Τουρκία, μέσω της επεκτατικής της πολιτικής έναντι της Ελλάδας, συνεχίζει να προωθεί το όραμα του Παντουρκισμού ή μήπως έχουν αλλάξει τα συμφέροντά της; Την ενδιαφέρει δηλαδή μόνο η οικονομική εκμετάλλευση του Αιγαίου ή μήπως ενδιαφέρεται και για κάτι περισσότερο από αυτό;



Φ.Μ:Η Τουρκία και οι μηχανισμοί της σε όλον τον κόσμο εφευρίσκουν διάφορα σενάρια προκειμένου να δικαιολογήσουν τις μαζικές εκτοπίσεις και τελικώς τις μαζικές δολοφονίες ενάντια στους Έλληνες. Προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Νεότουρκους, τους διδάξαντες το ρατσισμό και εθνικισμό στους Γερμανούς Ναζί, καθώς και τους Κεμαλικούς.

Στο εξωτερικό, η Τουρκία αφιερώνει ένα διαρκώς αυξανόμενο προϋπολογισμό σε προγράμματα που αποσκοπούν να δώσουν μια άσπιλη εικόνα για το παρελθόν της και να της εξασφαλίσουν καλές σχέσεις. Επίσης απειλεί για την οργάνωση εκδηλώσεων για τη Γενοκτονία και στοχοποιεί όσους ασχολούνται με την ανάδειξή της, παρεμβαίνοντας σε ξένες κυβερνήσεις για να αποτραπεί η είσοδος και η δραστηριότητα σε ακαδημαϊκούς και πολιτικούς που ασχολούνται με τη Γενοκτονία.

Στο εσωτερικό η Τουρκία προσπαθεί να συσπειρώσει το εθνικό συναίσθημα γύρω από γεγονότα, όπως τα μνημόσυνα των θυμάτων της Τουρκίας κατά την περίοδο 1915-1918, ή ημέρες μνήμης και τιμής ορισμένων υπευθύνων της γενοκτονίας (μεταξύ των οποίων οι Μουσταφά Κεμάλ, και οι ηγέτες των Νεότουρκων, ο Ταλάτ, ο Ενβέρ, Τζεμάλ, ή ο Τοπάλ Οσμάν), καθώς και με τη δημιουργία «ινστιτούτων» και άλλων «κέντρων τουρκικών μελετών».


Τίθεται το ερώτημα γιατί οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί συνειδητά επεδίωξαν την εξόντωση των Ελλήνων; Ο κυριότερος λόγος ήταν χωρίς αμφιβολία τα εθνικιστικά αισθήματα, που ενισχύθηκαν μετά το 1908 και οπωσδήποτε μετά την επικράτηση του Μουσταφά Κεμάλ, ενώ δεν πρέπει να παραβλεφθούν οι ρατσιστικές θεωρίες που αναπτύχθηκαν από τα δύο αυτά εθνικιστικά κινήματα.


Όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Τουρκίας, αρνήθηκαν τη σχετική με τη γενοκτονία κατηγορία και δεν έπαψαν να αναπτύσσουν συντονισμένες προσπάθειες για να εμποδίσει κάθε αναγνώριση της γενοκτονίας, και κάθε έρευνα πάνω στα περιστατικά της γενοκτονίας.

Η αλήθεια όμως, η πραγματικότητα δεν μπορεί να εμποδιστεί. Αυτό γίνεται αντιληπτό και στην ίδια την Τουρκία όπου έχει ξεκινήσει μία μεγάλη προσπάθεια ανάδειξης των γενοκτονιών και των διώξεων που έχουν υποστεί οι μη μουσουλμανικές μειονότητες. Η Τουρκία δεν μπορεί να συνεχίσει αρνούμενη την ευθύνη της για τη γενοκτονία των Ελλήνων για αυτό στρέφει την δραστηριότητα στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη. Εκεί έχει το προνόμιο της δράσης. Στο ζήτημα της Γενοκτονίας όμως έχει την αντίδραση για αυτό και η ανασφάλειά της. Για αυτό και η βία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, από τη δολοφονία του καθολικού ιερέα Αντρέα Σαντόρο στην Τραπεζούντα μέχρι τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντίνκ, και του καθολικού επισκόπου στον Εύξεινο Πόντο Λουίτζι Καντονέζε.


Θ.π: Ποια είναι η σημερινή κατάσταση σχετικά με τη γενοκτονία; Τι προοπτικές υπάρχουν σχετικά με την αναγνώρισή της;


Φ.Μ: Οι επιλογές της Ελλάδας μετά την Γενοκτονία – σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας, πρόταση από τον Ελ. Βενιζέλο για απονομή βραβείου Νόμπελ ειρήνης στον Κεμάλ (!), αποσιώπηση της ιστορίας – ώθησε τη δεύτερη και την τρίτη γενιά προσφύγων σε δυναμική προσέγγιση της κατάστασης. Οι παλιοί πρόσφυγες συνάντησαν τις νέες γενιές, οι οποίες αναζήτησαν μία νέα σχέση με την ιστορία και την παράδοση, περνώντας σε νέες οδούς αναζήτησης της ταυτότητας. Και εν μέρει το έχουν πετύχει αν αναλογιστούμε το πρόσφατο παρελθόν της λήθης και το συγκρίνουμε με το παρόν της ενεργοποίησης και του μέλλοντος της δημιουργικής και της παραγωγικής μνήμης και ειδικότερα με τη διεθνή ανάδειξη του ζητήματος.

Μέχρι σήμερα την γενοκτονία των Ελλήνων έχει αναγνωρίσει, το Σουηδικό Κοινοβούλιο, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, πολιτείες, δήμοι και άλλοι φορείς των ΗΠΑ και η βουλή της Νότιας Αυστραλίας.

Την υπόθεση έχει απασχολήσει το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ, και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη μετά από παρεμβάσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων.

Η γενοκτονία τέθηκε στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (5 Σεπτεμβρίου 2006), με την κατάθεση της έκθεσης του Ολλανδού ευρωβουλευτή Camiel Eurlings, ο οποίος ανέφερε τις παρατηρήσεις τους για την πρόοδο της Τουρκίας, στην πορεία για την Ευρωπαϊκή της ένταξη.


Επίσης το Δεκέμβριο του 2007, η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars –IAGS) αναγνώρισε με ψήφισμά της τη Γενοκτονία των Ασσυρίων και των Ελλήνων στο διάστημα 1914-1923, ψήφισμα στο οποίο κατέληξε μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της.

Παρά την απουσία της ελλαδικής πολιτείας, διαπιστώνεται ότι Έλληνες κυρίως της Διασποράς και Φιλέλληνες, έχουν αναδείξει το ζήτημα και έχουν πετύχει σημαντικά αποτελέσματα, εάν αναλογιστούμε, ότι είναι μόνοι.

Ωστόσο η προσπάθεια συνεχίζεται, έχει αποτελέσματα και το επόμενο διάστημα θα είμαστε σε θέση να δούμε ότι η δικαίωση των θυμάτων και των απογόνων τους, θα γίνει πράξη.

Ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όταν σχεδόν το 50% των Ελλήνων εξαφανίσθηκαν όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στο έγκλημα της γενοκτονία, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος ενός λαού να γίνει σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το δίκαιο και την ιστορική αλήθεια.

Ομοσπονδία Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων στην Ευρώπη. Συμπόσιο - Προβολή του ντοκιμαντέρ "Τα χνάρια των Αργοναυτών"

 

Η Ομοσπονδία Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων στην Ευρώπη  σε συνεργασία με τους Συλλόγους Ελλήνων Ποντίων Βρυξελλών, Ντύσελντορφ, Βάιμπλινγκεν, Ελβετίας, Μονάχου και Βερολίνου

έχουν την τιμή και τη χαρά να σας προσκαλέσουν στην προβολή του ντοκιμαντέρ για την ιστορία και τον πολιτισμό του Πόντου

με τον τίτλο "Τα χνάρια των Αργοναυτών".

3 сентября - траурная трагическая дата в историческом календаре современной России - Η θυσία του Γ. Κανίδη στο Μπεσλάν

3 сентября - траурная трагическая дата в историческом календаре современной России -

в Беслане (пригороде столицы Республики Северная Осетия-АЛАНИЯ г.Владикавказ).

Η καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και η επιστροφή της μνήμης και της αλήθειας - του Φάνη Μαλκίδη

Στους Έλληνες και τις Ελληνίδες της Σμύρνης, 89 χρόνια μετά την εκδίωξή τους

Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού με την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία καθώς και οικονομικά συμφέροντα συνδεόμενα σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησαν σε συστηματικούς διωγμούς του ελληνικού στοιχείου που διήρκεσαν από το 1913 ως το 1924. Ένα εκατομμύριο Έλληνες από τους 2650.000 που ζούσαν το 1914, δολοφονήθηκαν και μαζί τους δολοφονήθηκε η μακραίωνη του ελληνικού πολιτισμού.

Το τελευταίο μέρος του ανθρώπινου δράματος παίζεται τον Αύγουστο του 1922. Στις 13 Αυγούστου 1922, αρχίζει η επίθεση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος έχει υπογράψει σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με τη σοβιετική Ρωσία, τις τρεις σοβιετικές Δημοκρατίες του Καυκάσου, και με τη Γαλλία και Ιταλία. Στις 27 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη και αρχίζει ο εμπρησμός της και η καταστροφή κάθε ελληνικής παρουσίας . Εκεί, όπως σημειώνει ο πρόξενος των ΗΠΑ George Horton «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους». Εικοσιπέντε χιλιάδες (25.000) Έλληνες χάθηκαν στην πυρκαγιά, ενώ μόνο το διάστημα από 27 Αυγούστου μέχρι 4 Σεπτεμβρίου 1922 δολοφονήθηκαν 50.000 Έλληνες. Στις 28 Αυγούστου 1922 κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, και μαζί του 342 κληρικοί της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων οι οποίοι πρώτα βασανίστηκαν. Τη δολοφονία, την εκδίωξη των Ελλήνων, ακολούθησε η καταστροφή κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας, αυτό άλλωστε υποδηλώνει η φωτιά στη Σμύρνη.

Περίπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους 1.000.000 νεκρούς και χιλιάδες αγνοούμενους.

Γράφει σχετικά η Διδώ Σωτηρίου: «Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη…εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει…και να ξεχύνεται στη παραλία σαν μαύρο ποτάμι…μπρος θάλασσα και πίσω σφαγή». Και σε άλλο έργο της η ίδια γράφει: «…βάλθηκαν να τρέχουν να φεύγουν κυνηγημένοι απ΄ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά. ….Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» ….Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι….».

Ο πρέσβης των ΗΠΑ Η. Morgenthau παρομοιάζει τους πρόσφυγες αυτούς με 26.000.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οι οποίοι είχαν ξαφνικά και απρόσμενα φτάσει στα λιμάνια των ΗΠΑ. Όταν άρχισε ή Συνδιάσκεψη της Λωζάννης την 1η Νοεμβρίου 1922 έμεναν ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και στα περίχωρά της, καθώς και στην Ίμβρο και την Τένεδο περίπου 300.000 Έλληνες και στον Πόντο ελληνόφωνοι αλλά σαν μουσουλμάνοι μη ανταλλάξιμοι, άλλες 400.000. Οι περισσότεροι έφυγαν με την ελληνοτουρκική συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών και άλλοι στους διωγμούς που ακολούθησαν το 1942, το 1955 και το 1964 και σήμερα μένουν μόνο ο άγνωστος αριθμός ελληνόφωνων στον Πόντο.

Η εκδίωξη των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος στράφηκε με ξεχωριστή μανία εναντίον του Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία. Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών και των διεθνών οργανισμών να αναγνωρίσουν τη γενοκτονίας και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την βλάβη που υπέστησαν.

Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει προπαγάνδα. Κάθε λαός και ιδιαίτερα οι Έλληνες οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες συμπατριώτες τους, έχουν το δικαίωμα στην μνήμη, έχουν το δικαίωμα να απαιτούν με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του.

The 89th Commemoration of the Greek Holocaust

(New York, NY) The Hellenic League of America, HLA would like to invite you to this year’s annual Commemoration of the Greek Holocaust at Three Hierarchs Greek Orthodox Church on September 18th, 2011. Organized by Archon Bill Theodosakis, this is the longest running annual commemoration for our Genocide in the United States.

Περί ελληνικών ιδρυμάτων στην Τουρκία και εκδήλωση για τα "Σεπτεμβριανά"

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ

Έτος Ιδρύσεως 1928

Δημοσθένους 117, 176 72 Καλλιθέα

Τηλ.: 2109517072 Φαξ: 2109598967

www.cpolitan.gr


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



Η τροποποίηση του Νόμου 5737/2008 περί Μειονοτικών Ευαγών Ιδρυμάτων, η οποία δημοσιεύθηκε στις 28 Αυγούστου 2011, προβλέπει βελτιώσεις στη διαδικασία επιστροφής της ακίνητης περιουσίας των Ιδρυμάτων που δηλώθηκαν στην καταγραφή του 1936, αφήνοντας όμως ανοικτές πολλές εκκρεμότητες, λόγω της σκοπίμως ασαφούς διατύπωσης.

1η Σεπτεμβρίου 1821: Το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ ΤΟ 1821

Η σημερινή ημέρα είναι μια μέρα πένθους για την Σαμοθράκη.Τιμάται το Ολοκαύτωμα της νήσου, το οποίο συνέβη την 1η Σεπτεμβρίου 1821, όταν οι Τούρκοι έσφαξαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Σαμοθράκης, στην τοποθεσία Εφκάς (ή Φκας). Ας μάθουμε όμως γι’ αυτό το τραγικό ολοκαύτωμα, από το άρθρο του Ν.Β. Φαρδύ στο περιοδικό ΑΠΟΛΛΩΝ (Vol 4, No 41 (1886); σελ. 648-650 ):  και από

Πηγή: http://tangelonias.blogspot.com/

(Στην εικόνα Οι Άγιοι Πέντε Νεομάρτυρες οι εκ Σαμοθράκης)











Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ ΤΩ 1821

ΠΡΟΣΘΕΤΕΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Μάτην εζήτησα εν ταις ύπαρχούσαις Ίστορίαις της ελληνικής επαναστάσεως και μάλιστα έν τή του Σ. Τρικούπη, ν’ αναγνώσω τι άφορων την καταστροφήν της νήσου Σαμοθράκης, συμβάσαν τή 1 Σεπτεμβρίου του 1821. Ή νήσος Σαμοθράκη, ώς και πάσατιςδήποτ' άλλη νήσος του Αιγαίου πελάγους, είναι νήσος ελληνικότατη. Από των αρχαιοτάτων χρόνων υπέστη την καθόλου τύχην του Ελληνικού Έθνους και επί τέλους υπέκυψε τον αυχένα εις την βίαν Μωάμεθ του Β'. Ότε δέ τω 1821 ήγγέλθη αυτή ότι έφθασεν ή ώρα τής ελευθερώσεως της, έκήρυξεν έαυτήν έλευθέραν του τούρκικου ζυγού και τή μητρί Ελλάδι άνήκουσαν. Το τόλμημα τούτο έτιμωρίθη ύπό του δεσπότου της δι’ οξυτάτου πελέκεως, κατά την μαρτυρίαν του L. Lacroix, του μόνου, έφ' όσον υπάρχει μοι γνωστόν, είπόντος δύο και μόνας λέξεις έπί του γεγονότος τούτου: οι Τούρκοι κατερήμωσαν ασπλάγχνως την νήσον ταύτην εν τω υπέρ ανεξαρτησίας άγώνι.

Βεβαίως, γραπτά μνημεία τής ιστορικής ταύτης αληθείας δεν ύπάρχουσιν, όμως εισέτι πολλοί έξ εκείνων, οίτινες διέφυγαν την σπάθην του βαρβάρου, άπαχθέντες αιχμάλωτοι εις Κωνσταντινούπολιν και πωληθέντες ώς κτήνη έν ταις άγοραίς του Βυζαντίου˙ τόν προπαρελθόντα δέ Μάϊον άπέθανεν εις τών γερόντων, Σάββας ο Κεφάλας, ο οποίος έν νεανική ήλικία κατά την έποχήν έκείνην, μετ' άλλων Σαμοθράκων ήγωνίσθη υπέρ ελευθερίας έν Σαμοθράκη, καί μετά την άποτυχίαν κατετάχθη εθελοντής εις τό έλληνικόν ναυτικόν. Τόν γέροντα τούτον, διά τελευταίαν φοράν, είδον έν Σαμοθράκη τόν προπαρελθόντα Μάϊον. Κατά την σύμφωνον δ’ άφήγησιν τών γερόντων της Σαμοθράκης τά καθέκαστα του δυστυχήματος τούτου έχουσιν ώς έξης :

Ελληνικόν πλοίον, όπερ διήρχετο τάς νήσους του Αιγαίου πελάγους πρό τής ενάρξεως του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος τών Ελλήνων και παρότρυνε ταύτας εις γενικήν κατά του τυράννου έξανάστασιν, διήλθε και διά Σαμοθράκης και είπε τοις προύχουσιν, οπόταν άκούσωσι την έπαναστατικήν κίνησιν τής Ελλάδος, νά έκδιώξωσι τους υπάρχοντας ολίγους Τούρκους και να λάβωσιν αυτοί την διοίκησιν της νήσου. Μετ' ενθουσιασμού οί Σαμόθρακες ήσπάσθησαν την πρότασιν ταύτην και ώρκίσθησαν πίστιν και ύποταγήν τοις πρωταγωνιστούσιν ομογενέσι. Πράγματι δέ, άμα έμαθον τά γενόμενα εν Πελοποννήσω και ανέγνωσαν τήν προκήρυξιν του ελληνικού στόλου της 19 Απριλίου του 1821, έδήλωσαν είς τον Μουδίρην της νήσου, ότι του λοιπού είναι Έλληνες ελεύθεροι καί, κατά συνέπειαν, ότι δεν έχουσι πλέον να πληρόνωσι φόρους εις τον Σουλτάνον. Ήταν δε κατά την έποχήν ταύτην Πρόκριτοι της νήσου οί ακόλουθοι: Αλέξιος Αινείτης, Γεωργούδης Πεζούλας, Γεώργος, Σάββας Χατζή Γιαννάκη κλπ. Δημογέρων δε ο Χατζή Γεώργης. Η είδησις αύτη μετεδόθη αμέσως εις Δαρδανέλια, οπόθεν έξηρτάτο ή Σαμοθράκη˙ άλλ' ή τουρκική κυβέρνησις, ευρισκομένη εις μεγαλειτέρας ενασχολήσεις, έκώφευσεν επί τινας μήνας εις τα κινήματα των Σαμοθράκων. Έν τω μεταξύ δε τούτου οί Σαμόθρακες ώχύρωσαν μέρη τίνα της νήσου και υπό τήν άρχηγίαν του Χατζή Γεώργη, του μόνου σχετικώς εγγραμμάτου επί της νήσου, όστις τοις διεβεβαίονεν ότι άφ' ημέρας εις ήμέραν ελληνικός στόλος έμελλε να έλθη είς ύπεράσπισίν των, άνέμενον άφόβως τόν έχθρόν. Τα όχυρώματά των ήσαν ασφαλέστατα, άλλ' όπλων και πολεμοφοδίων σχεδόν ήσαν όλως έστερημένοι. Έγεύθησαν δέ σχετικής ελευθερίας σχεδόν τεσσαράκοντα μηνών, ήτις τοις παρεσκεύασε τόν παντελή όλεθρόν των.





H Xώρα γύρω στο 1815 (O. Richter Bερολίνο 1822), η θέση Βρυχός το ύψωμα στ' αριστερά της εικόνας.



Η Σαμοθράκη είναι χώρα ορεινή, δύσβατος και άλίμενος. Κατά τους αρχαίους χρόνους, ένεκα τών λαμπρών ναών της και τών έν αύτοίς τελουμένων Καβειρείων μυστηρίων, διετέλεσεν ώς ίδιον Κράτος ήμιανεξάρτητον, υπ’ ιδιαιτέρου άρχοντος κυβερνώμενον, φέροντος τόν τίτλον τού Βασιλέως. 'Εκέκτητο δέ ίδιον ναυτικόν καθ' Ηρόδοτον καί ιδίαν πολιτείαν, τήν οποίαν περιέγραψεν ο Αριστοτέλης. Ότε δε παρεχωρήθη υπό τών Βυζαντινών αυτοκρατόρων τοις Βενετοίς και, προ πάντων, όταν περιήλθεν εις τήν εξουσίαν της οικογενείας τών Κατελούζων, είναι πιθανώτατον νά έχρησίμευσεν αυτοίς ώς θέσις στρατηγική ίκανώς σημαντική, ώς δύναται να είκάση τις τούτο έκ τών φρουρίων τα οποία έκτισαν είς διαφόρους θέσεις της νήσου. Υπό τους Τούρκους διετέλεσεν, ώς και ή άλλη υποδουλωθείσα Ελλάς.

Ο πληθυσμός της σήμερον μόλις ανέρχεται εις 3.000 ψυχάς άλλ' ώς δύναται τις νά είκάση έκ τών γαιών, αίτινες μέχρι μεν πρό της ελληνικής επαναστάσεως έκαλλιεργούντο, σήμερον δε μένουσι χέρσοι, ο πληθυσμός της νήσου ταύτης περί τάς αρχάς της παρούσης έκατονταετηρίδος λίαν πιθανώς ανήρχετο περί τάς 10.000 ψυχών. Είς ύποστήριξιν δέ της εικασίας ταύτης έρχεται ή μαρτυρία του Walpole έχουσα έν μεταφράσει ώς έξης:

«22 Μαρτίου 1801.— Λυπούμεθα δτι δεν δυνάμεθα νά προσεγγίσωμεν εις Σαμοθράκην οί ναύται όμως μας βεβαιούσιν ότι τά δάση της και αι πεδιάδες της είναι πάρα πολύ ωραίαι και ουχί κατώτεραι οποιαςδήποτε άλλης νήσου του Αρχιπελάγους και ότι ύπάρχουσιν έπ' αυτής πολλά ερείπια αρχαίων οικοδομημάτων. Ήδη δέ μία μόνη πόλις υπάρχει έπί της νήσου περιέχουσα περί τάς τρείς χιλιάδας ελληνικάς οικογενείας και ολίγους Τούρκους.... Τά δάση της προμηθεύουσι ξυλείαν, ήτις εξάγεται, αί δέ πεδιάδες της παράγουσι κατ’ έτος σχεδόν 15.000 κοιλά εξαίρετου σίτου έπί πλέον της ετησίας καταναλώσεως- εξάγεται και ολίγος τυρός αίγός».

Καθ’ όλας λοιπόν τάς πιθανότητας, ό πληθυσμός της Σαμοθράκης ανήρχετο περί τάς 10.000 ψυχών την 1 Σεπτεμβρίου 4 του 1821, έποχήν καθ’ ην ο Καπουδάν Πασάς άπεβίβασεν είς τήν νοτειοδυτικήν παραλίαν της νήσου, είς θέσιν καλουμένην Μακρηλιαίς χίλιους, ώς λέγεται, τακτικούς στρατιώτας, όπως καθυποτάξη τους άποστατήσαντας Σαμόθρακας. Πριν ή άρχίσωσιν αί έχθροπραξίαι, εστάλησαν, ώς λέγεται, άπό τόν τουρκικόν στρατόν πρεσβευταί, όπως ζητήσωσι την υποταγήν τών επαναστατών ο αρχηγός των όμως Χατζή Γεώργης άπήντησεν έν λέξει τοιάδε:

«Ημείς, αντί φόρων, έχομεν μπαρούτι και μολύβι˙ είμεθα Έλληνες και ώς τοιούτοι προτιμώμεν ν' άποθάνωμεν παρά νά ήμεθα σκλάβοι».

Η πρώτη συμπλοκή έλαβε χώραν έξωθεν του χωρίου είς θέσιν καλουμένην Μύλοι. Οί "Έλληνες κατείχον τά υψώματα του Κούκου και του Βρυχού. Ότε δέ οί Τούρκοι έφθασαν μέχρι της εισόδου του χωρίου, έλαβον μίαν έκκένωσιν πυροβόλων επάνω των, ή οποία έπλήγωσέ τινας έξ αυτών. Ή απρόοπτος αύτη προσβολή τους ήνάγκασε προς στιγμήν να όπισθοχωρήσωσιν όταν όμως έστοχάσθησαν ότι οί πολεμούντες Έλληνες ήσαν ολίγοι, ώρμησαν έν σώματι κατ' αυτών και άλλους μεν έφόνευσαν, άλλους δέ και ζώντας συνέλαβον, και τοιουτοτρόπως, έν διαστήματι ολίγων ωρών, έγένοντο κύριοι του χωρίου. Στρατός άλλης Κυβερνήσεως, έν τοιαύτη περιστάσει, ήθελεν άρκεσθή είς το νά συλλαβή τους πρωταιτίους, οίτινες δέν ήσαν περισσότεροι τών πεντήκοντα, νά έπαναφέρη τήν τάξιν και ν’ άπέλθη εκείθεν, άφίνων ήσυχον τό άοπλον πλήθος, όπερ δέν έδειξεν ούδεμίαν άντίστασιν. Άλλ' όχι, ο ένοπλος ούτος άγριος στρατός παράφρων είσεπήδησεν έν τω χώρω, οπού γυναίκες, παιδία, γέροντες και άοπλοι χωρικοί με έσταυρωμένας χείρας περιέμενον την τύχην των, θύων και άφανίζων παν τό προστυχόν.





Χώρα Σαμοθράκης, Μνημείο σφαγιασθέντων στη θέση "Εφκάς".





Ή σφαγή και ο καταδιωγμός έξηκολούθησαν έπί πολλάς ημέρας˙ κατά τάς πρώτας τρεις ημέρας συνέλαβον όλους, αδιακρίτως πάσης ηλικίας, τους έκλεισαν εντός οικιών, εκείθεν δεδεμένους τους έφερον είς την όχθην του διαρρέοντος τό χωρίον ρυακίου, και εκεί ώς άρνία τους έσφαζον. Τό ρυάκιον τούτο, έκτοτε ώνομάσθη Έφκάς (=Έπτακοσιάς) ώς εκ του αριθμού τών εκεί σφαγέντων Σαμοθράκων, οίτινες συνεποσούντο είς επτακόσιους. Καθ' όλας τάς άλλας ημέρας εξηκολούθουν νά διατρέχωσι τα βουνά της Σαμοθράκης καί, ώς έν κυνηγίω, νά πυροβολώσι πάντα όντινα άπήντων. Τό βάρβαρον καί άπάνθρωπον τούτο κυνήγιον διήρκεσε περί τάς τριάκοντα ημέρας. Τίνες τών κατοίκων κατώρθωσαν και έφυγον διά θαλάσσης, άλλοι δ' έκρύβησαν εις τά σπήλαια τών υψηλότερων κορυφών της νήσου καί ούτως ήδυνήθησαν νά διαφύγωσι τό ξίφος τών βαρβάρων. Ότε δέ οί Τούρκοι δεν άπήντων πλέον ούδένα όπως τόν φονεύσωσι, κατέλιπον την νήσον εν πλήρει πεποιθήσει ότι δεν άφήκαν ούτε ένα ζώντα, άπαγαγόντες εις αίχμαλωσίαν όλα τά παιδία, όσα δεν έφόνευσαν.

Όταν οί είς τά όρη καταφυγόντες έβεβαιώθησαν περί της φυγής τών Τούρκων, κατήλθον είς τό χωρίον και μετρηθέντες εύρέθησαν μόνον εκατόν. Και οί φυγόντες διά θαλάσσης, περί τους τριακόσιους, άμα έμαθον την άπομάκρυνσιν τών Τούρκων επανέκαμψαν είς τάς κατερημωθείσας εστίας των, όπως επαναλάβωσι την καλλιέργειαν τών γαιών των, κλαίοντες και οδυρόμενοι επί τοις άπολεσθείσι γονεύσιν, άδελφοίς, συζύγοις, τέκνοις και συγγενέσιν αυτών.

Άλλά τά δυστυχήματα πάντοτε άλλεπάληλα έρχονται. Ή σφαγή του μηνός Σεπτεμβρίου τοσούτον τρόμον ενεποίησε τοις έναπομείνασι Σαμόθραξιν, ώστε, άμα έβλεπον ξένον και προ πάντων, Τούρκον, ευθύς, καταλιπόντες τα έργα των και τάς οικίας των, έφευγον είς τά όρη. Την ήθικήν των ταύτην κατάστασιν έπωφελήθησαν κάλλιστα οί διαφόρων μερών πειραταί καί, πρό πάντων, οί Τουρκαλβανοί, οίτινες, όλως άτιμωρητεί, έλήστευον τάς οικίας των καί έν τω φανερά διήρπαζον τά κτήνη των. Ή ελεεινή αυτή κατάστασις διήρκεσεν οκτώ όλα έτη, ούτως ώστε μέχρι του 1829 κατώρθωσαν νά μη άφήσωσι, κατά τό δη λεγόμενον, λίθον επί λίθου. Ακόμη δε καί μέχρι σήμερον, μετά πεντήκοντα έτη, οί δυστυχείς Σαμόθρακες δεν ήδυνήθησαν ν' άνακτήσωσι τήν προτέραν ευδαιμονίαν των. Το όνομα δε του Τούρκου τοις έμποιεί φρίκην καί τρόμον, αν καί Τούρκους συμπολίτας δεν έχουσιν ειμή μόνον πέντεν.



Γέννημα καί άνάθρεμμα της νήσου Σαμοθράκης, υιός δέ πατρός αίχμαλωτισθέντος έν τη πανωλεθρίη εκείνη έκρινα καλόν νά φέρω εις γνώσιν τών ιστοριογράφων την ίστορικήν ταύτην άλήθειαν. Σήμερον δ' οπότε καί πάλιν ή τύχη όλων των Ελλήνων έκ νέου διακυβεύεται, είθε ή άνάμνησις αυτή νά εύρη ευμενή άκρόασιν παρ’ έκείνοις άφ' ών ή τύχη τών πραγμάτων κρέμαται.

Έγραφον έν Καρύαις της Κορσικής κατ' Ιούνιον του 1886.

Ν. Β. ΦΑΡΔΥΣ, Σαμόθραξ.

 

Η Σαμοθράκη το 1821

Τιμή και δόξα στους "αγράμματους χωριάτες", μάρτυρες της Πατρίδας και της Ελευθερίας, του 1821. Το μήνυμα του 1821 είναι σήμερα πιο επαναστατικό απο ποτέ. Δείχνει τον δρόμο της αληθινής επανάστασης και εξέγερσης.

Μικρός φόρος τιμής για τις θυσίες το κείμενο παρακάτω. Άλλωστε κάποιες φορές, όπως έχει αναφέρει ο François Pouqueville: "Les Grecs sont étonnants dans l'adversité" οι Έλληνες είναι καταπληκτικοί στην συμφορά.



"META το τέλος του πολέμου μεταξύ Bενετών και Τούρκων το 1479 και σύμφωνα με τη συνθήκη που υπογράφηκε τότε οι Bενετοί ...

υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα εδάφη τα οποία είχαν κυριεύσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Από τότε η Σαμοθράκη και ως το 1912 έμεινε στα χέρια των Τούρκων. O πληθυσμός του νησιού είχε ελαττωθεί σημαντικά και εξαιτίας της μεταφοράς των κατοίκων για τον εποικισμό της Κωνσταντινούπολης αλλά και επίσης των πειρατών και ξένων και Ελλήνων. Οι λίγοι Σαμοθρακίτες που έμειναν αποτραβήχτηκαν στο εσωτερικό του νησιού και τότε δημιουργήθηκε η Χώρα της Σαμοθράκης. H τουρκική κυβέρνηση ποτέ δεν κατόρθωσε να προστατεύσει τα νησιά από τους πειρατές αποτελεσματικά, αλλά μ’ αυτήν την έλλειψη ασφάλειας αποτράπηκε η αθρόα εγκατάσταση Τούρκων. Κανένας Τούρκος αξιωματούχος δεν δεχόταν να μείνει στη Σαμοθράκη γιατί ήξερε ότι αν εμφανιζόταν οι πειρατές βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο.



H Xώρα γύρω στο 1815 (O. Richter Bερολίνο 1822).

Εγκαταλελειμμένοι έτσι οι Σαμοθρακίτες ακόμη και από τον κατακτητή με την υποχρέωση να πληρώνουν τους ανάλογους φόρους, στράφηκαν προς τη γη τους και εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο της. Το αποτέλεσμα ήταν μια οικονομική άνοδος που έφερε συγχρόνως και αύξηση του πληθυσμού.

H καταστροφή

H ευημερία του νησιού των αρχών του 19ου αιώνα διακόπηκε απότομα το 1821, όταν οι Σαμοθρακίτες ξεσηκώθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες για ν’ απαλλαγούν από τον Τούρκο κατακτητή. Μερικοί πρόκριτοι της Σαμοθράκης που είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία μόλις πληροφορήθηκαν τα γεγονότα στην Πελοπόννησο, έπεισαν τους κατοίκους του νησιού να κηρύξουν τον Απρίλιο του 1821 τους εαυτούς τους ελεύθερους και ν’ αρνηθούν να πληρώσουν τους οφειλόμενους στους Τούρκους φόρους. H τουρκική κυβέρνηση, απασχολούμενη μ’ άλλα προβλήματα, στην αρχή δεν πήρε κανένα μέτρο εναντίον του νησιού.

Σε μερικούς όμως μήνες ο τουρκικός στόλος βγήκε από τον Ελλήσποντο και την 1η Σεπτεμβρίου αποβίβασε στο νησί χίλιους ή σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, δύο χιλιάδες άνδρες για να καταστείλουν την ανταρσία. H καταστροφή που επακολούθησε ήταν ολοκληρωτική. Oι Τούρκοι λεηλάτησαν τα πάντα, έκαψαν τα σπίτια, πήραν όλα τα "ώα και από τους κατοίκους, όσοι δεν πρόφτασαν να φύγουν προς τα βουνά ή από τη θάλασσα για να γλιτώσουν, άλλους τους έσφαξαν και άλλους, τους νεώτερους, τους πήγαν στην Κωνσταντινούπολη για να πουληθούν σκλάβοι, ενώ δώδεκα τους κρέμασαν στα κατάρτια των πλοίων για εκφοβισμό των υπολοίπων.



Πίνακας του Auguste Vinchon



Sujet Grec moderne

(Après le massacre de Samothrace)

H πρώτη Σεπτεμβρίου ονομάζεται από τους Σαμοθρακίτες «ημέρα του χαλασμού» και ανάμνηση της τραγικής αυτής μέρας είναι το πεντάστιχο που διασώζει ο Iων Δραγούμης:

Σήμερα είναι σκόλη, η πρωτοσταυρινιά

Πούρθαν και μας χάλασαν οι Τούρκοι τα σκυλιά

Που παίρναν τα κεφάλια κι αφήναν τα κορμιά

στην Πύλη τα πηγαίναν στον Kαπετάν Πασά

Που τσ’ έδινε μπαξίσι από δώδεκα φλουριά

H πειρατεία

H ανασυγκρότηση του νησιού ύστερα από τη σφαγή του 1821 άργησε να έλθει. Μετά την τρομερή καταστροφή και ενώ οι διασκορπισμένοι Σαμοθρακίτες, όσοι είχαν κατορθώσει να διασωθούν, άρχισαν να επιστρέφουν στα πατρικά χώματα, μια νέα μάστιγα εμφανίσθηκε για το νησί, οι πειρατές. H πειρατεία, παλιά πληγή για τα νησιά και τις ακτές του Αιγαίου, από το 1827 παρουσιάζει μια έξαρση. Αυτό οφειλόταν κυρίως στην παρουσία πολλών μικρών πλοιαρίων, τα οποία η κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια του αγώνα για την παρεμπόδιση του λαθρεμπορίου, τη διαφύλαξη των αποκλεισμών και την καταστροφή της εχθρικής ιδιοκτησίας. Διάφοροι, όμως, πλοίαρχοι και πλοιοκτήτες άρχισαν να παρεκτρέπονται από τον αρχικό σκοπό για τον οποίο είχαν επιστρατευθεί και συνελάμβαναν όσα πλοία συναντούσαν, όποιας εθνικότητας και αν ήταν και τα λαφυραγωγούσαν. Οι κάτοικοι της Σαμοθράκης υπέφεραν πολλά δεινά κάθε φορά που οι πειρατές αποβιβάζονταν εκεί για να κρυφτούν από τους διώκτες τους ή για να βρουν καταφύγιο από τρικυμία, επιδίδονταν στη ληστεία και πάντα έφευγαν παίρνοντας μαζί τους ότι προμήθειες έβρισκαν αφήνοντας τους νησιώτες σε απόγνωση.

Στην καταστρεπτική δράση των πειρατών έβαλε τέλος το πολεμικό ναυτικό του ελληνικού κράτους. Μεγάλη ήταν η συμβολή του Κωνσταντίνου Kανάρη, ο οποίος τελικά διέλυσε τον πειρατικό στόλο.

Με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, με το οποίο ορίστηκαν τα ελληνικά σύνορα, η Σαμοθράκη δεν περιλήφθηκε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Αυτό όμως, δεν την εμπόδισε ν’ αρχίσει να ανασυγκροτείται, ακολουθώντας τα πρότυπα των προεπαναστατικών χρόνων. Διοικητικά η Σαμοθράκη αποτελούσε μέρος του Νομού των Νήσων του Αρχιπελάγους, όσων ήταν υπό την τουρκική εξουσία. Παρ’ όλο ότι το νησί πολιτικά ανήκε στην Τουρκία, η εξάρτηση του απ’ αυτήν ήταν τεχνητή. Στην ουσία, ήταν αυτόνομο και αυτοδιοικούμενο. Οι δημογέροντες είχαν συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες, ήταν δηλαδή έφοροι, επίτροποι, αντιπροσώπευαν την κοινότητα σε κάθε περίσταση, υπέγραφαν συμφωνία με το δάσκαλο και τη δασκάλα, πλήρωναν τους μισθούς και όριζαν τους φόρους που κάθε σπιτικό έπρεπε να πληρώνει. Ένα χαρακτηριστικό της τουρκικής κυριαρχίας, ήταν ότι τα προνόμια που απολάμβαναν οι ραγιάδες ήταν αντιστρόφως ανάλογα με την οικονομική ευμάρεια του τόπου. Όσο πιο πτωχό ήταν ένα μέρος, τόσο πιο πολλές ελευθερίες απολάμβανε.

Έτσι και στη Σαμοθράκη ποτέ δεν εγκαταστάθηκαν πάνω από τρεις ώς τέσσερις τουρκικές οικογένειες και οι κάτοικοι ποτέ δεν έμαθαν τουρκικά, αντίθετα έμαθαν οι Τούρκοι ελληνικά, γιατί το σκολείο ήταν ελληνικό και εκεί φοιτούσαν όλα τα παιδιά και των δύο εθνοτήτων.



H Σαμοθράκη έμεινε υπό την τουρκική κατοχή ώς τις 19 Οκτωβρίου 1912, ημέρα που καταλήφθηκε από τον ελληνικό στόλο.."

πηγή:Η Σαμοθράκη το 1821, της Σόφης N. Παπαγεωργίου Ιστορικού, Αφιέρωμα της Καθημερινής 4-9-1994

1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1821 . Το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης

Φάνης Μαλκίδης

Η Σαμοθράκη αποτελεί ακόμη ένα μέρος της Θράκης, το οποίο είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, παρά τη μεγάλη προσφορά του στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το νησί ήταν ένας χώρος, μία ολόκληρη φιλοσοφία της ζωής, μία αντίληψη για την επικοινωνία ανθρώπων και εμπορευμάτων. Η ανάπτυξη της Σαμοθράκης και τα «Σαμοθραείκια τείχη», οι πόλεις που δημιούργησε στα απέναντι Θρακικά παράλια, τα Καβείρια Μυστήρια, η έλευση του Απόστολου Παύλου στο νησί ως πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος, και φυσικά η Νίκη της Σαμοθράκης, είναι μερικά από τα δεδομένα, για τα οποία είναι γνωστή η Σαμοθράκη. Το νησί όμως έχει και μία πτυχή της ιστορίας της, άγνωστη και λησμονημένη. Η Σαμοθράκη από το 1459 ήταν υπόδουλη με έντονη την οθωμανική παρουσία.

Η κήρυξη της επανάστασης στη Σαμοθράκη από τους τοπικά μυημένα μέλη στη Φιλική Εταιρεία, ακολούθησε ο γενικός ξεσηκωμός των Ελλήνων. Η αντίδραση από τους Οθωμανούς ήρθε το Σεπτέμβριο του 1821, την 1η του μηνός, την «πρωτοσταυρινιά» όπως λένε οι ντόπιοι, όταν αποβιβάστηκαν δύο χιλιάδες στρατιώτες. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Η Σαμοθράκη μετατράπηκε σε κέντρο λεηλασίας, ζώνη θανάτου και ερείπια, και το νησί έμεινε ακατοίκητο για έξι χρόνια. Εφτακόσιοι από τους κατοίκους που είχαν καταφύγει στα βουνά, οι Οθωμανοί, τους έφεραν πίσω με δόλο δίνοντάς τους την εντύπωση ότι θα τους δώσουν χάρη. Όμως στην τοποθεσία «Εφκάς» στο κάστρο της πρωτεύουσας, της Χώρας, τους δολοφόνησαν όλους. Από τη μαζική αυτή δολοφονία, επέζησαν σύμφωνα με μαρτυρίες ξένων περιηγητών και του Σαμοθρακρακίτη ιερέα Γ. Μανωλάκη από 25 έως 30 οικογένειες, οι οποίες ζούσαν τα επόμενα χρόνια σε άθλια κατάσταση. Σημαντική μαρτυρία για το ολοκαύτωμα αποτελεί το έργο του Ίωνος Δραγούμη «Σαμοθράκη», ο οποίος διέσωσε το συμβάν, αλλά και την αναφορά για το τρυπημένο Ευαγγέλιο της εκκλησίας της Παναγίας στη Χώρα, το οποίο φυλάσσεται στο Εθνολογικό Μουσείο. Όσοι σώθηκαν από τους 15.000 κατοίκους πουλήθηκαν σαν σκλάβοι.

Σημαντική παράμετρος του ολοκαυτώματος αποτελεί και ο βίαιος εξισλαμισμός πολλών Σαμοθρακιτών, που κατέληξαν όπως αναφέραμε δούλοι. Πέντε από τους επιζώντες του ολοκαυτώματος γύρισαν το 1837 στη Σαμοθράκη και επέστρεψαν στην αρχική τους θρησκεία. Για αυτό το λόγο βασανίστηκαν και θανατώθηκαν στην απέναντι Θρακική ακτή όπου μεταφέρθηκαν στο χωριό Μάκρη της Αλεξανδρούπολης. Η μνήμη τους τιμάται την Κυριακή του Θωμά και αποτελούν τους πέντε νεομάρτυρες (Μανουήλ Παλογούδας, Μιχαήλ Κύπριος, Θεόδωρος Δημ. Καλάκου, Γεώργιος Κουρούνης και Γεώργιος), τα λείψανα των οποίων υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας στη Χώρα και στις εικόνες στις εκκλησίες του νησιού απεικονίζονται με φουστανέλες.



Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης παρέμεινε άγνωστο και η τυπική αναφορά στη θυσία των κατοίκων της στην εθνική παλιγγενεσία, αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία των Αθηνών μόλις το 1980. Την καταστροφή της Σαμοθράκης την απεικόνισε πολύ χαρακτηριστικά ο Γάλλος Αύγουστος Βινσόν (Αuguste Vinchon) ο οποίος λίγο αργότερα ζωγράφισε ένα πίνακα με θέμα τη σφαγή της Σαμοθράκης, που βρίσκεται στο Λούβρο.



Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης αποτελεί μία άγνωστη πτυχή της ιστορίας μας και οφείλουν οι χιλιάδες επισκέπτες του νησιού να το γνωρίσουν, και οι αρκετοί ερευνητές που ασχολούνται με αυτό, να το αναδείξουν περισσότερο. Η συνέχεια θα πρέπει να είναι ακόμη πλούσια, το οφείλουμε στους νέους ανθρώπους που θυσιάστηκαν το Σεπτέμβριο του 1821 και αργότερα, για ελευθερία σώματος και πνεύματος.

Για το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης περισσότερα στο Δορδανάς Σ- Μαλκίδης Θ. (επιμέλεια) Σαμοθράκη: Ιστορία- Αρχαιολογία- Πολιτισμός. Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου. Θεσσαλονίκη: εκδόσεις Επίκεντρο 2008.

Ημέρα Μνήμης

The Greek-Turkish reparations issue in May 1923: the near collapse of the Lausanne Conference By Stavros T. Stavridis

During the second phase of the Lausanne Conference, held between April 24 and July 24 1923, the issue of Greco-Turkish reparations jeopardized peace negotiations and even raised the scepter of war between the two former combatants.

On April 19 the British Charge d’Affaires in Athens, C.H.Bentinck informed Lord Curzon, the British Foreign Secretary, of Eleftherios Venizelos's firm determination to resist Turkish demands for the payment of war reparations. This characterized the Greek resolve on the reparations issue over the next five weeks where the Greek army in Western Thrace stood ready to advance at short notice.

Neville Henderson, the Acting British High Commissioner in Constantinople, reported in early May that Mustapha Kemal , the Turkish Nationalist leader and first President of the Turkish Republic October 1923-1938, wanted peace 'at any price', as the condition of the Turkish army had deteriorated and externally Turkey “faced insecurity on four fronts [in] Syria, Kurdistan, the Caucasus and Thrace.” There was growing dissatisfaction by the intellectual elite and laboring class in Constantinople and the peasants in Anatolia due to the dramatic increase in the cost of living.

Eleftherios Venizelos, the chief Greek delegate at Lausanne, was instructed by the Greek Government to press for a quick solution to the reparation question, otherwise the armistice would be terminated. The Greek Cabinet sent Foreign Minister, Alexandris to Lausanne for the purpose of speeding up the reparations settlement. The bad treatment meted out to Greek prisoners of war, seizure of Greek bank safes at Smyrna and Constantinople and “continual expulsion of Greeks from Asia Minor” only served to inflame Greek public opinion against Turkey. On this score, the Greek Government considered sending an ultimatum to Turkey to refrain from such measures but Venizelos advised against it, as he desired to meet Ismet, the chief Turkish negotiator in Lausanne, to settle the reparations issue.

In order to placate the Turks, Venizelos proposed to cede Karagatch and a small triangle of territory between the Maritza and Arda rivers in return for Turkey waiving her demands for reparations against Greece. Venizelos thought this proposal “would give best means of personal satisfaction to Ismet.” On the other hand, Venizelos was prepared to refer it to arbitration should Ismet reject his proposal. However this concession had to be approved by the Greek Government.

Venizelos met Ismet on May 14 to explain his nation's incapacity to pay an indemnity and recognised Greek responsibility for damages done to Turkish property during the recent war. In return, he requested Ismet to ask Angora to waive its demands for reparations from Greece. Ismet told Rumbold that Venizelos's proposal was unacceptable, but he would consider an alternative plan that provided “something in lieu of cash.” By May 18, the Greek Government approved the Karagatch proposal on the lines suggested by Venizelos. This was as far as the Greek Government was prepared to go on this issue.

The concentration of Greek forces in Western Thrace alarmed the Allied Generals at Constantinople to the point of preparing contingency plans to evacuate Allied forces to the Straits in the advent of Greek advance on Eastern Thrace and Constantinople. They even considered evacuating their own nationals in the advent of renewal of hostilities between Greece and Turkey. Curzon informed Bentinck on May 15 to warn the Greek Government of the folly of launching a military attack. What concerned Politis, the Head of the Political Bureau of the Greek Foreign Ministry, was that Curzon's demarche would encourage Ismet to adopt an uncompromising attitude on the indemnity question and weaken the Greek bluff against the Turks. Politis assured Bentinck that the Greek army would not attack without the authority of the Cabinet and the Allies. The Greeks became impatient and even threatened to withdraw from Lausanne unless the reparations issue was settled quickly. Such a decision meant the Greek Government might renounce the armistice and commence hostilities.

By May 25, the Greco-Turkish reparations issue reached a dangerous point where Ismet still had not received an answer for the Karagatch proposal from Angora. Rumbold, the British delegate at Lausanne, saw it was impossible to separate the two questions of Allied demands for compensation from Turkey and Greco-Turkish reparations. The British wanted to speed up the conference and finalize the peace treaty with Turkey.

General Pelle, the French delegate at Lausanne, received a telephone message on May 25 from French Premier, Raymond Poincaré who agreed to renounce French reparations against Turkey. Nonetheless Montagna, the Italian delegate at Lausanne, did not receive his instructions from Rome until May 26. A few days earlier, Ismet had asked Pelle whether the Allies would drop their reparations against Turkey. Pelle replied that the two questions of Allied reparations against Turkey and Greco-Turkish reparations were totally unconnected. Rumbold thought if the French and Italians waived their reparations against Turkey, then this would remove an impediment in finding a solution to this issue.

On May 24, Venizelos and Alexandris told Rumbold that they would leave Lausanne in two days time, if the indemnity issue was not settled by then. Rumbold told the Greek delegates that if the Turks put up unreasonable demands, then the Allies would seek an adjournment. This put Venizelos in a difficult position and telegraphed Athens for further instructions. The Greek Government consented to a postponement of the indemnity question for a few more days so that Ismet could hear from Angora. The Greeks believed that Angora was withholding its reply in order to prolong the discussions. A Greek army of 150,000 men with 300 field and mountain guns was ready to advance at 24 hours notice.

Ismet experienced difficulties over the Karagatch proposal. He even threatened to return to Angora if this proposal was not accepted. On May 24, Reouf Bey informed Ismet that the claim for reparations could not be renounced in return for Karagatch. Angora sought compensation “partly in cash, partly by surrender of Greek property in Constantinople and partly in merchant ships.” In reply, Ismet urged acceptance of the Karagatch solution as the only viable remedy. Mustapha Kemal supported Ismet's position so long as the important issues of the Ottoman Public Debt, the early evacuation of Turkey by the Allies and judicial formula were settled in Turkey's favor.

Finally on May 26, a private meeting attended by Allied delegates, Venizelos and Ismet witnessed the settlement of the reparations issue allowing the Allies to settle their outstanding questions with Turkey. The Lausanne Treaty was finally signed on July 24, 1923 thus establishing peace between Greece and Turkey.



STAVROS T.STAVRIDIS (M.A) © 2011

Το νέο τεύχος του περιοδικού ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Σας ενημερώνουμε ότι κυκλοφορεί από την Τρίτη 30/8 το νέο τεύχος μας στα περίπτερα των Αθηνών.

Αναλυτικά τα περιεχόμενά του μπορείτε να τα δείτε στο

http://www.manifestomag.gr/2011/08/308.html

Ο ελβετικής καταγωγής Έρμαν Σπίρερ ήταν ήδη μεγάλος καπνοβιομήχανος στη Σμύρνη όταν ξέσπασε ο διωγμός των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους που κατέληξε στην τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής. Χάρη στα ανθρωπιστικά του αισθήματα πολλοί Έλληνες σώθηκαν από τη σφαγή καθώς ο Σπίρερ τους προσέφερε άσυλο στις καπναποθήκες του, που προστατεύονταν από την ελβετική σημαία. Στη συνέχεια ναύλωσε καράβια, φυγαδεύοντας έτσι μεγάλο αριθμό διωκόμενων στην Ελλάδα.

Για τους περισσότερους η δράση του Έρμαν Σπίρερ ήταν άγνωστη. Η κυκλοφορία του βιβλίου του κ. Γεωργίου Σούρλα «Έρμαν Σπίρερ – ο Εθνικός Ευεργέτης» (εκδ. Ταχυδρόμος), και η εκδήλωση που έγινε στο Βόλο, από την εκεί Ισραηλιτική Κοινότητα και Συλλόγους Μικρασιατών, για την παρουσίασή του έφεραν στην επιφάνεια όχι μόνον το έργο του Εβραίου φιλέλληνα και φιλάνθρωπου, αλλά και πολλά μηνύματα για τη σύγχρονη εποχή. Η επιτυχία της εκδήλωσης –που έγινε στην κατάμεστη αίθουσα του Μεταξουργείου Νέας Ιωνίας, στις 6.6.11- η ευρεία προβολή της στην πόλη μας αλλά και τα επαινετικά σχόλια των συμπολιτών μας, κατέδειξαν ότι παρόμοιες πρωτοβουλίες είναι ο καλύτερος τρόπος για την  προαγωγή των ιδεών της συναδέλφωσης και της αλληλεγγύης.

Το βιβλίο του Γ. Σούρλα, όπως ανέφερε στην παρουσίαση ο πρόεδρος της Ι.Κ. Βόλου κ. Μαρσέλ Σολομών, χωρίζεται σε τρεις ενότητες: Η πρώτη εξετάζει τη δράση και το φιλανθρωπικό έργο της οικογένειας Σπίρερ, καθώς και τις ενέργειες του Έρμαν Σπίρερ για τη διάσωση των Ελλήνων Μικρασιατών. Η δεύτερη αναφέρεται σε διακεκριμένους Έλληνες Εβραίους που προσέφεραν στην ανάπτυξη του τόπου σε διάφορους τομείς. Η τρίτη ενότητα –και η πιο συγκλονιστική κατά τον κ. Σολομών- με τίτλο «Όταν οι μοίρες των λαών συνδέονται κατά τραγικό τρόπο…», αναλύει και παραλληλίζει τη γενοκτονία των Ποντίων και το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων ακολουθώντας την ιστορική πορεία των γεγονότων, σε συνάρτηση με το κοινωνικό πλαίσιο και τη διεθνή πολιτική.

Το θέμα της γενοκτονίας και του σχετικού διεθνούς νομικού καθεστώτος ανέλυσε κατά την ομιλία του στην εκδήλωση ο κ. Φάνης Μαλκίδης, ο οποίος είναι πρόσφυγας τρίτης γενιάς. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο ομιλητής σε μία άλλη εβραϊκή φυσιογνωμία τον Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος αφιέρωσε το νομικό του έργο στον ορισμό και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας. Με βάση την πρόταση του Λέμκιν, ο οποίος στηρίχθηκε στις μαζικές σφαγές των Ελλήνων και των Αρμενίων και στα εγκλήματα των Ναζί κατά το Ολοκαύτωμα, θεσμοθετήθηκε η Διεθνής Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας από τον ΟΗΕ το 1948. Ο κ. Μαλκίδης πρότεινε, μάλιστα, να διοργανωθεί ένα διεθνές συνέδριο αφιερωμένο στον Ρ. Λέμκιν. Ο ομιλητής αναφέρθηκε επίσης στη δράση του Έρμαν και του αδελφού του Κάρολου Σπίρερ, ο οποίος με το ίδιο πνεύμα αλτρουϊσμού, βοήθησε ελληνικές οικογένειες της Καβάλας κατά τους βαλκανικούς πολέμους. Για το φιλανθρωπικό του έργο ο Κάρολος Σπίρερ έχει παρασημοφορηθεί από το ελληνικό κράτος με: τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος, τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος του Φοίνικος, τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος και το Διάσημο Τιμής του Ερυθρού Σταυρού. Σημαντική ήταν η παρουσία στην εκδήλωση του Τσάρλς Σπίρερ, εγγονού του Κάρολου. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η παράδοση των παρασήμων του Κάρολου Σπίρερ στην Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου από τον εγγονό του.

Η επιτυχημένη εκδήλωση που έγινε στο Βόλο δεν ήταν απλώς η παρουσίαση ενός αξιόλογου βιβλίου δεδομένου ότι μέσα από αυτή αναδείχθηκαν τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, κατά την ιστορική τους πορεία, τους διωγμούς και τις προκλήσεις αλλά και τα ιδεώδη και τη σκέψη.

 

 

 

Ο Ερμαν Σπήρερ. Ένα ακόμη δείγμα φιλελληνισμού και φιλανθρωπίας στη Μικρά Ασία.

Η ομιλία του  Φάνη Μαλκίδη στην εκδήλωση μνήμης και απόδοσης τιμής και παρουσίασης βιβλίου για τον Έρμαν Σπήρερ για τη συμβολή του στη διάσωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Ο 20ος αιώνας αποτελεί αναμφισβήτητα μία φάση όπου το έγκλημα της γενοκτονίας εμφανίστηκε και επανεμφανίστηκε συνεχώς και με μεγάλη συχνότητα. Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων, το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, υπήρξαν ενέργειες από ανελεύθερα καθεστώτα που παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφαιρώντας εκατομμύρια ζωές και εξαφανίζοντας ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων ετών.



Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετέπειτα, η γενοκτονία αποτελεί εγκληματική μορφή συμπεριφοράς, η οποία τιμωρείται, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, διώκεται και επισύρει την ατομική ποινική ευθύνη κάθε προσώπου, που την τελεί.



Το σύγχρονο διεθνές νομικό καθεστώς σε ό,τι αφορά την καταστολή και δίωξη του εγκλήματος αυτού, περιλαμβάνει μία σειρά από διεθνείς πράξεις, όπως η Σύμβαση για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, η οποία τιμώρησε τους Ναζί και στηρίχθηκε από τον εμπνευστή της Εβραικής καταγωγής Ραφαήλ Λέμκιν, στις μαζκές σφαγές εναντίον των Ελλήνων και των Αρμενίων. Επίσης σχετικές θεσμικές πρωτοβουλίες είναι το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Δίωξη Προσώπων, που είναι Υπεύθυνα για Σοβαρές Παραβιάσεις του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο Έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας από το 1991 και μετέπειτα, το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη Δίωξη Προσώπων, που είναι Υπεύθυνα για Γενοκτονία και Άλλες Σοβαρές Παραβιάσεις του Διεθνούς, Ανθρωπιστικού Δικαίου στο έδαφος της Ρουάντα και για πολίτες της Ρουάντα που είναι υπεύθυνοι για γενοκτονία και άλλες τέτοιες παραβιάσεις σε γειτονικά Κράτη, από 1 Ιανουαρίου μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1994, και το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.



Παρά το γεγονός ότι στη δίκη της Νυρεμβέργης, οι υπεύθυνοι για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων δικάστηκαν και καταδικάστηκαν και ψηφίστηκε η διεθνή σύμβαση για τη γενοκτονία (1948), και άλλες σχετικές όπως αναφέραμε διεθνείς συμβάσεις, δυστυχώς πολλές άλλες γενοκτονίες δεν τιμωρήθηκαν, ενώ σημειώθηκαν και άλλες μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα οι θύτες αρνούνται τη διάπραξη των μαζικών εγκλημάτων και συνεχίζουν να διαπράττουν νέες.



Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στη Μικρά Ασίας, στον Πόντο, στη Θράκη, στην Καππαδοκία, είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία.

Η γενοκτονία των Ελλήνων μία από τις πρώτες γενοκτονίες του 20ου αιώνα ενάντια σε μεγάλο και ιστορικό κομμάτι του ελληνικού έθνους, είναι ένα από τα μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία παραμένουν ατιμώρητα, αφού ένα σημαντικό τμήμα ενός έθνους που ζούσε στα εδάφη του οθωμανικού κράτους δολοφονήθηκε. Οι Έλληνες που επέζησαν, εκτοπίσθηκαν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, οι οποίες είχαν προετοιμασθεί για την εξόντωσή του, χιλιάδες άλλοι εξισλαμίσθηκαν και παρέμειναν στην Τουρκία, ενώ τα υπολείμματα της μαζικής δολοφονίας έγιναν πρόσφυγες σε όλον τον πλανήτη.



Οι ελάχιστοι διασωθέντες που ζουν σήμερα και οι απόγονοί τους ζουν σήμερα σε πάρα πολλές χώρες, αποτελούν την Διασπορά και συνεχίζουν να συντηρούν τη διάλεκτο, την ιδιαίτερη παράδοσή τους, τον πολιτισμό τους. Από την άλλη η Τουρκία, αρνείται το μαζικό έγκλημα, αμφισβητεί την ύπαρξη των θυμάτων και ενεργοποιεί μηχανισμούς στο εσωτερικό της και σε όλον τον κόσμο για να διαστρεβλώσει την ιστορική αλήθεια και να συνεχίσει να ζει σε καθεστώς ατιμωρησίας.



Σε αυτές τις δύσκολες ημέρες για το Ελληνισμό σημαντική και ανιδιοτελή αρωγή προσέφεραν Φιλέλληνες που συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση του Φιλελληνισμού, συνεισφέροντας στη σωτηρία διωκόμενων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων.



Μία σημαντική μορφή που συνετέλεσε στη σωτηρία των Ελλήνων ήταν ο Ελβετός εβραϊκής καταγωγής Έρμαν Σπήρερ καπνέμπορος στη Σμύρνη. Η παρουσία του Κ. Σπήρερ στην εκδήλωση αποτελεί μία υπόμνηση της παρουσίας της οικογένειας η οποία δεν πρόκειται ποτέ να λησμονηθεί από τους Έλληνες, μίας οικογένειας με μεγάλη προσφορά των μελών της, ως φιλέλληνες και ως ανθρώπων.Η εκδήλωση μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε Φιλέλληνες που έμειναν στο περιθώριο της ιστορίας παρότι την ουσιαστική προσφορά τους, διέσωσαν τους συμπατριώτες μας 89 χρόνια πριν στη Σμύρνη.

Τότε που ο Σπήρερ ναύλωσε πλοία για να παραλάβει συμπατριώτες μας προκειμένου να τους σώσει από τους διώκτες τους.Οι προσπάθειες αυτές που συνετέλεσαν ώστε να μη αφανισθούν περισσότεροι Έλληνες αποτελούν μαρτυρίες ανθρώπινης ψυχής και μεγαλείου, αλλά και παραδείγματα για πολλούς Φιλέλληνες που συνεχίζουν τη μεγάλη αυτή παράδοση σε όλο το κόσμο, συμβάλλοντας στην προώθηση και την αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι αυτοί που έχοντας τέτοια πρότυπα έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία στις ΗΠΑ και προωθούν ανάλογες αναγνωρίσεις και αλλού.

Η Μικρασιατική παράδοση, ο πολιτισμός της Ιωνίας, της Θράκης και του Πόντου, της Καππαδοκίας είναι παρά πολύ πλούσιος. Το διαπιστώνουμε καθημερινά σε διάφορες εκφάνσεις της πολιτισμικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Με τέτοιες όμως μορφές και ενέργειες γίνεται πλουσιότερος, συμβάλλοντας και στην πολιτισμική εξέλιξη και άλλων λαών.

Κύριε Σπήρερ, σας ευχαριστούμε θερμά για τη βοήθεια στους προγόνους μας, σας ευχαριστούμε για τη συμπαράστασή σας στον αγώνα για διεθνοποίηση και αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων, ζήτημα το οποίο έμεινε στο περιθώριο για λόγους και συμφέροντα έξω από την ιστορική αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Ωστόσο μία νέα διεθνής κοινωνία δεν μπορεί να βασίζεται στην αποσιώπηση, στη συγκάλυψη, στην υποκρισία και στην απόκρυψη ενός εγκλήματος, αλλά στην αναζήτηση της ιστορικής πραγματικότητας.



Η γενοκτονία των Ελλήνων, όλες οι Γενοκτονίες ζητήματα τα οποία παρέμειναν στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα ό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, στα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς, να αναγνωρίσουν το αδίκημα της γενοκτονίας που διαπράχθηκε εις βάρος των Ελλήνων και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την τεράστια ηθική βλάβη που υπέστησαν. Επίσης η γενοκτονία αποτελεί σύμφωνα με τις βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου ένα έγκλημα που στόχευε στην καταστροφή της ελληνικής παρουσίας σε όλα τα εδάφη υπό τουρκική διοίκηση.



Το διεθνές δίκαιο για την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας ορίζει τις υποχρεώσεις όχι μόνο στο κράτος που διέπραξε τη γενοκτονία αλλά σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα,



α) να μην αναγνωρίσει ως νόμιμη μία κατάσταση που δημιουργείται από ένα διεθνές έγκλημα



β) να μη βοηθήσει τον εκτελεστή ενός διεθνούς εγκλήματος να διατηρήσει την παράνομη κατάσταση και



γ) να βοηθήσει άλλα κράτη στην εφαρμογή των υποχρεώσεων που αναφέρθηκαν. Επιβάλλει δηλαδή στη διεθνή κοινότητα μία υποχρέωση να μην αναγνωρίσει μία παράνομη κατάσταση ως αποτέλεσμα μίας γενοκτονίας.



Η προοπτική οικοδόμησης μίας νέας Ευρώπης και ενός νέου ειρηνικού πλανήτη που θα είναι περισσότερο δημοκρατικός και αληθινός, κρίνεται σήμερα στη δημιουργία ενός περισσότερου ελευθέρου, δίκαιου, ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτή η Ευρώπη αλλά και ο πλανήτης ολόκληρος που προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν μπορούν να παρουσιάζονται αδιάφοροι, υποκριτικοί, ως προς τον ίδιο τον εαυτό τους και την ιστορία.



Ένας οικουμενικός αγώνας αναζήτησης και ανάδειξης της αλήθειας θα βρει πολλούς λαούς σύμφωνους. Tα εγκλήματα για να μην επαναληφθούν πρέπει να αποκαλυφθούν οι υπεύθυνοι, και οι λόγοι που τους οδήγησαν σ' αυτές τις πράξεις. Nα αναζητηθεί η αλήθεια, και να παρουσιαστεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη, που ξέρει να δικάζει και να καταδικάζει χωρίς ιδιοτέλειες. Σήμερα που άλλοι λαοί υφίστανται από ρατσιστικά κράτη νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων.



Σ΄ αυτό το πλαίσιο προτείνουμε να πραγματοποιηθεί ένα διεθνές συνέδριο προς τιμήν του Ραφαήλ Λέμκιν του εμπνευστή του όρου γενοκτονία και της σχετικής σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της.



Ο Λέμκιν όπως αναφέραμε για να στηρίξει το κατηγορητήριο για την καταδίκη των Ναζί που αφάνισαν εκατομμύρια Εβραίους πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αναφέρθηκε στις σφαγές εναντίον των Αρμενίων και των Ελλήνων. Και κατόρθωσε να τοποθετήσει το Ολοκαύτωμα στη διάστασή του. Η πρόταση αυτή έρχεται να συναντήσει τις αντίστοιχες ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη που αναζητούν την αλήθεια και παλεύουν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η ευθύνη είναι όλων μας.

Έκδοση στη Ρωσική γλώσσα για το Λ. Κατσώνη

Μόσχα,

Αγαπητοί συμπατριώτες, εκλεκτοί φίλοι,

Το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού (Κ.Ε.Π.) είναι στην ευχάριστη να ενημερώσει ότι πρόσφατα κυκλοφόρησε το αφιερωμένο στη θρυλική φυσιογνωμία του Έλληνα ναυάρχου του ρωσικού ναυτικού, ιππότη και ήρωα του απελευθερωτικού κινήματος του 1787 Λάμπρου Κατσώνη πόνημα του διδάκτορα ιστορικών επιστημών, καθηγητή Γιούρι Ντμίτριεβιτς ΠΡΙΑΧΙΝ με τίτλο: «Λάμπρος Κατσώνης: προσωπικότητα, βίος και δράση, αρχειακό υλικό».

Πρόκειται για ιστορική μελέτη, που βασίζεται σε πλούσιο αρχειακό υλικό, ενώ στο παράρτημα του βιβλίου γίνεται καταγραφή 165 αρχειακών πηγών, πολλές εκ των οποίων για πρώτη φορά καθίστανται κτήμα της επιστημονικής κοινότητας.

Όσοι ενδιαφέρονται να προμηθευτούν το βιβλίο του καθηγητή Γ.Ν. Πριάχιν, το κόστος του οποίου ανέρχεται σε 300 ρούβλια, μπορούν να επικοινωνήσουν απευθείας μαζί του στα εξής στοιχεία: tel: + 7 812 299-86-49, e-mail: i.meteleva@yandex.ru




Με εκτίμηση,



Δώρα Γιαννίτση,

διευθύντρια Κ.Ε.Π.

Москва,

Дорогие друзья, дорогие соотечественники!



Греческий культурный центр (ГКЦ) рад представить Вашему вниманию новый научный труд ведущего российского ученого-эллиниста доктора исторических наук Ю.Д. Пряхина



"Ламброс Кацонис: личность, жизнь и деятельность, архивные документы"

Книга Ю.Д. Пряхина - это историческое исследование, посвященное жизни и деятельности Ламброса Кацониса – грека на русской военно-морской службе, создателя и бессменного командующего легкой российской флотилией в Средиземном море в ходе русско-турецкой войны 1787-1791 гг. За боевые заслуги, мужество и храбрость, умелое руководство флотилией, ставшего полковником российского императорского флота и Кавалером, национальным героем своей Родины – Эллады. В приложении приводится содержание 165 архивных документов, многие из которых впервые введены в научный оборот и будут интересны всем любителям истории.



Всем заинтересованным в приобретении книги рекомендуем заказать необходимое количество экземпляров непосредственно у автора. Стоимость 1 экз. книги составляет 300 руб.



Связаться с Ю.Д. Пряхиным Вы можете, позвонив по телефону (812)-299-86-49 или обратившись по электронной почте: i.meteleva@yandex.ru



В приложенном файле направляем более подробную информацию о книге от самого автора.

Искренне Ваша,



Теодора Янници,

директор ГКЦ

Γενοκτονίες και στρατηγική

 

Γενοκτονίες και στρατηγική



Ν. Λυγερός



Οι γενοκτονίες ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απαιτούν μια οργάνωση για να υλοποιήσουν μια συστηματική καταστροφή, καθώς το όρισε ο Raphael Lemkin με την επινόησή του. Αυτός ο δομικός χαρακτηρισμός, που αποτελεί από μόνος του μια στρατηγική ένδειξη, δεν χρησιμοποιείται επαρκώς από τους μαχητές της ειρήνης, που παλεύουν για την αναγνώριση των γενοκτονιών. Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης στον ψυχολογικό τομέα, η αδιαφορία της κοινωνίας κι η αναποτελεσματικότητα του εθελοντισμού συμβάλλουν στη μη στρατηγική αντιμετώπιση των γενοκτονιών. Επιπλέον, ο γλωσσολογικός εκφυλισμός δεν διευκολύνει τον αγώνα. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη ειδικού λεξιλογίου αποτελεί στρατηγικό λάθος, ενώ η επινόηση της λέξης γενοκτονία από τον Lemkin έδειχνε το δρόμο, που πρέπει να ακολουθηθεί. Οι μεμονωμένες προσπάθειες βοηθούν όχι μόνο τους γενοκτόνους αλλά και τους γενοκτόνους της μνήμης. Τα θύματα δεν υπάρχουν πια, οι επιζήσαντες δεν είναι οργανωμένοι κι οι δίκαιοι είναι σπάνιοι. Ενώ το αντίπαλο καθεστώς σε κάθε περίπτωση οργανώνεται ήδη από την τελική φάση της γενοκτονίας, καθώς ορίζεται από τον Stanton. Ως επιζήσαντες και δίκαιοι έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε ένα συμβατικό λεξιλόγιο, δίχως να αντιληφθούμε ότι αυτό συμβάλλει στον αγώνα των γενοκτονιών, για να κρύψουν την αλήθεια. Το διεθνές νομικό πλαίσιο είναι ξεκάθαρο: η καταγγελία βασίζεται μόνο και μόνο πάνω στη λέξη γενοκτονία. Όλες οι άλλες είναι κοινωνικές ή πολιτιστικές, δεν έχουν, όμως, νομική ισχύ. Γι’ αυτό το λόγο δεν φοβούνται οι γενοκτόνοι να μιλήσουν για θύματα και μακελειό. Ακόμα και τα ρήματά μας παραμένουν ουδέτερα και δεν αποτελούν στρατηγικά εργαλεία. Τα θύματα μιας γενοκτονίας δεν εκτελέστηκαν, δεν δολοφονήθηκαν, αλλά γενοκτονήθηκαν. Καμμιά άλλη λέξη δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα της γενοκτονίας και τη βαρβαρότητά της. Είναι στρατηγικά σημαντικό να κάνουμε χρήση όλων των δυνατοτήτων του λεξιλογίου. Κι αν δεν υπάρχουν, πρέπει να τις κατασκευάσουμε. Είναι λοιπόν απαραίτητο να έχουμε στο αγωνιστικό μας οπλοστάσιο τις λέξεις: γενοκτονία, γενοκτονημένοι και το ρήμα γενοκτονώ στην παθητική και την ενεργητική διάθεση. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι φράσεις γίνονται βαρυσήμαντες με ελάχιστες λέξεις:


Π.χ. Οι Αρμένιοι γενοκτονήθηκαν από τους Τούρκους.

Οι Εβραίοι ως γενοκτονημένοι των Ναζί.



Οι Πόντιοι δεν πέθαιναν στο κρύο, γενοκτονήθηκαν.

Οι Ουκρανοί δεν πέθαναν από πείνα, γενοκτονήθηκαν.


Όμως το πραγματικό έργο έπεται. Διότι με αυτό το λεξιλόγιο, η σκέψη μπορεί να εκφραστεί πιο ελεύθερα κι αποτελεσματικά. Έτσι μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους των γενοκτονιών και της ύπαρξης γενοκτονίας. Διότι στην ουσία η μελέτη των γενοκτονιών είναι: γενοκτονώ, άρα υπάρχω. Με αυτούς που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο έχουμε να κάνουμε στον αγώνα των γενοκτονιών. Δεν φοβούνται μόνο για την ποινικοποίηση και τις επιπτώσεις της, αλλά για την ίδια τους την ύπαρξη, διότι αγγίζουμε τα θεμέλια του κράτους και για αυτό είναι τόσο φανατικοί εναντίον των γενοκτονημένων.

Η Σμύρνη

Η ΣΜΥΡΝΗ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ....wp3




http://youtu.be/mwhpSexH14U

ЦИХИСДЖВАРИ - 150 ЛЕТ! ЮБИЛЕЙ ГРЕЧЕСКОГО СЕЛЕНИЯ В ГРУЗИИ. 15ο χρόνια του ελληνικού χωριού Tsihisdzvari στη Γεωργία

ЮБИЛЕЙ ГРЕЧЕСКОГО СЕЛЕНИЯ В АЛЬПИЙСКОЙ ГРУЗИИ


ЦИХИСДЖВАРИ – 150 ЛЕТ!

Отзвуки нашей памяти: “ΟΛΛ ΕΛΑΤΕΝ ΣΟ ΧΟΡΟΝ!”

*****************************************************

«У подножья молочных облаков Не нужны нам эти чудеса

Среди гор и сказочных лесов Чужда их поддельная краса

Далеко на севере есть село Ниспослал нам Бог свои дары:

Цихисджвари называется оно Это яблоки и груши-дикари

Это райский уголок в тиши Свежий воздух и здоровое тепло

Краше в целом мире не ищи А под вечер прохладное вино,

Не растет здесь ни банан, и ни кокос Чтобы дали путнику приют,

Зато в гости к вам всегда придет мороз Даже если в гости и не ждут»

(Стихотворение – посвящение родному селу Дмитрия Алексеевича Зурелиди)