Πολλές αρετές έδειξε η Χαναναία (ειδωλολάτρισσα) γυναίκα, που ζήτησε βοήθεια από τον Χριστό, επειδή η κόρη της βασανιζόταν σκληρά από δαιμόνιο. Ταπεινώθηκε μπροστά του, αποδεχόμενη την «προσβολή» του Χριστού ότι αυτή δεν ανήκει στα εκλεκτά παιδιά του Θεού, αλλά είναι μόνο ένα σκυλάκι. Κυνάριο. Δεν αγανάκτησε. Δεν απελπίστηκε. Δεν πρόβαλε απαιτήσεις και δικαιώματα στον Χριστό. Ζήτησε το ελάχιστο. Μερικά ψίχουλα. Ως ο έσχατος των ανθρώπων. Και παρά την «απόρριψή» της από τον Χριστό, δεν έχασε την υπομονή, την ελπίδα και την πίστη της, ότι θα πετύχει το ζητούμενο. Και ο Χριστός που έπραττε τα πάντα για να διδάξει και να ωφελήσει, τη βράβευσε. Όχι με λίγα ψίχουλα, αλλά με πλήρη ικανοποίηση του αιτήματός της (Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου).
Τί υπέροχο πράγμα να επαινεί κάποιον ο ίδιος ο Χριστός! Να αξιολογεί εκείνος τη συμπεριφορά μας, να τη ζυγίζει με τα δικά του μέτρα και να τη βρίσκει αξιέπαινη. Να την αποδεικνύει σύμφωνη με όσα εκείνος ορίζει και νομοθετεί.
Από όλες τις αρετές της Χαναναίας ο Χριστός αναφέρθηκε στη μεγάλη της πίστη. «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις». Στάθηκε στην πίστη, γιατί τη θεωρεί θεμέλιο όλων των άλλων αρετών. Η πίστη προϋποθέτει γνωριμία με τον Θεό. Πώς να πιστέψεις σε κάτι που δεν γνωρίζεις; Πώς να εμπιστευθείς κάποιον που σου είναι άγνωστος; Πίστη είναι η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Θεού. Όχι μια θεωρητική απλώς παραδοχή, ένα λογικό επιχείρημα που θέλει να μας πείσει για την ύπαρξή του. Και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του βαθαίνει από τη σχέση μας μαζί του. Και η σχέση προάγεται και αναπτύσσεται, όσο περισσότερο τηρούμε τις εντολές του. Είναι τρόπος ζωής που μας φέρνει όλο και εγγύτερα προς αυτόν. Δεν θα τον γνωρίσουμε με θεωρητικές αναζητήσεις μόνο, αν δεν φροντίζουμε να ευθυγραμμίζεται και η ζωή μας με τον τρόπο που μας υποδεικνύει η διδασκαλία του.
Η Χαναναία είχε βαθειά εμπιστοσύνη στον Θεό. Αν και ο Θεός την υπέβαλε σε δοκιμασία, και η φτωχή γυναίκα συνάντησε «τοίχο» στο επίμονο αίτημά της και βίωσε αρχικά την απόρριψη εκ μέρους του, δεν κάμφθηκε ούτε στο ελάχιστο. Ήξερε ότι βρισκόταν μπρος στη μέγιστη ευσπλαχνία. Είχε μπροστά της αυτόν που ήταν το μέγα έλεος. Δεν απελπίστηκε. Η πίστη της δεν κλονίστηκε καθόλου, αλλά επέμενε κρούοντας τη θύρα. Ήταν σίγουρη ότι «τω κρούοντι ανοιγήσεται». Θα έφτανε
σίγουρα και σ’ αυτήν κάτι από το περίσσευμα της θείας αγάπης. Και δεν διαψεύστηκε.
Πολλές φορές βρισκόμαστε στη θέση της Χαναναίας. Η ζωή μας είναι γεμάτη προβλήματα. Οι δυσκολίες της μας υπερβαίνουν. Βλέπουμε κλειστούς τους ορίζοντες γύρω μας. Βιώνουμε την έσχατη δυσπραγία. Η ψυχή μας βρίσκεται σε τρομερή δυσθυμία, σε απελπισία και απογοήτευση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος βίωσε μια παρόμοια κατάσταση. «Τα καλά χάθηκαν, λέει, έμειναν γυμνά τα κακά. Αρμενίζω μέσα στη νύχτα. Πουθενά φως. “Χριστός καθεύδει”».
Νιώθουμε κάποτε να μας έχει εγκαταλείψει ακόμα και ο Θεός. Να μην απαντάει στα αιτήματά μας. Εκεί όμως χρειάζεται η απόλυτη εμπιστοσύνη μας στο πρόσωπό του. Ας επιμένουμε. Μην απελπιζόμαστε. Ο Χριστός μπορεί να φαίνεται ότι κοιμάται στην πρύμνη του πλοίου μας. Στην πραγματικότητα όμως είναι μαζί μας. Δεν μας χάνει ποτέ από τα μάτια του.
Και αρκεί ένα βλέμμα του στην αγριεμένη θάλασσα, για να γίνει «γαλήνη μεγάλη» (Μαρκ. 4, 35-41).
«Αντιύλη». π. Δημητρίου ΜπόκουΙ. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα
