Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας
Με αφορμή τα μεθαυριανά αποκαλυπτήρια στη Χρυσούπολη ενός ακόμη μνημείου για τη Γενοκτονία, έργο του γλύπτη Γιώργου Κικώτη, οφείλουμε να ξαναβάλουμε το ζήτημα του Εθνικού Μνημείου Γενοκτονίας.
Είναι γεγονός ότι το μαζικό έγκλημα εναντίον των προγόνων μας και προγόνων μου, δεν υφίσταται στην Ελληνική διπλωματική ατζέντα, δεν έχει υπάρξει ποτέ αίτημα της Ελληνικής Δημοκρατίας για αναγνώριση, δεν υπάρχει Εθνικό Μνημείο για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία, στην Καππαδοκία, στον Πόντο, στην ενιαία Θράκη.
Δεν υπάρχει ο τόπος για την έρευνα, την παράθεση στοιχείων και τη διεθνή τεκμηρίωση, για τους Έλληνες και της Ελληνίδες, που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας. Μία Γενοκτονία από το φασιστικό καθεστώς των Νεότουρκων και των Κεμαλικών, δασκάλων του Χίτλερ, η οποία στοίχισε τη ζωή σε πάνω 1.000.000 ανθρώπους, Γενοκτονία η οποία απουσιάζει από την πολιτική, ιστορική, διανοητική και διπλωματική ελλαδική ατζέντα.
Την ίδια στιγμή λαοί που έχουν υποστεί Γενοκτονία δημιουργούν Εθνικά Μνημεία και Ινστιτούτα (Ερεβάν, Τελ- Αβίβ, κλπ) με διεθνείς αναφορές που παράγουν και τεκμηριώνουν και βεβαίως έχουν συνεχή θετικά αποτελέσματα.
Στην Ελλάδα, με εξαιρέσεις τις εξαιρετικές και φιλότιμες προσπάθειες προσφυγικών σωματείων και άλλων φορέων, που διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος της πορείας του προσφυγικού Ελληνισμού, η ελλαδική πολιτεία δεν έδειξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την αναγνώριση, για τη συγκρότηση του εθνικού μνημείου και ινστιτούτου για τον Ελληνισμό της καθ΄ ημάς Ανατολής, για τη Γενοκτονία των προγόνων μας. Αντιθέτως με προκλητικό τρόπο την υπονομεύει και την αρνείται!
Μπροστά σ΄αυτήν την απουσία και την ολιγωρία, στην εχθρότητα και την αδιαφορία, στην υπονόμευση και την άρνηση, πρέπει να απαντήσουν οι πρόσφυγες, οι διασωθέντες του μαζικού εγκλήματος. Μπροστά στην πολιτική παρακμή, στη Μνημονιακή δουλεία, την επίσημη α-παιδεία, την υπονόμευση, την άρνηση, τη λήθη, το αίτημα από από την Ελληνική Δημοκρατία για αναγνώριση, η δημιουργία του Εθνικού Μνημείο για τη Γενοκτονία, ας είναι μία από τις διεκδικήσεις των Ελλήνων και των Ελληνίδων για τη συμπλήρωση εκατό ετών από την 19η Μαΐου του 1919.
