Θεοφάνης Μαλκίδης
Η Ελλάδα και ο Έβρος στην κόψη του δημογραφικού ξυραφιού
Όπως αναφέρεται σε (ένα ακόμη) πόρισμα της Βουλής για το δημογραφικό ζήτημα, η γεννητικότητα στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως και το πρόβλημα παίρνει εθνικές διαστάσεις, που μπορεί να απειλήσει την εθνική μας ανεξαρτησία, ασφάλεια και ακεραιότητα.
Του Φίλωνα Κτενίδη (Τραπεζούντα 1889 – Θεσσαλονίκη 1963)
Δεν ήταν ούτε τριάντα χρονών η Δέσποινα όταν έχασε τον Σάββα, τον άντρα της, και έμεινε χήρα με το τρίχρονο παιδάκι της, τον Νίκο. Ο μακαρίτης ήταν καλός άνθρωπος και χρυσός νοικοκύρης. Με τις δύο λίρες – 216 γρόσια – μισθό που έπαιρνε, ζούσε τη γυναίκα και το παιδάκι του, χωρίς να τους στερήσει τίποτε. Οικονόμος ο ίδιος, καλή νοικοκυρούλα η γυναίκα του τα βόλευαν μια χαρά, σε βαθμό που η γειτονιά τους έπαιρνε και για πλούσιους.
Με τα διακόσια δεκαέξι γρόσια που έπαιρνε ο Σάββας δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τίποτα κατά μέρος. Έπειτα ήταν τόσο νέος και τόσο γερός που δεν μπορούσε να σκεφτεί τον θάνατο. Κι όπως δεν υπήρχαν τότε οι διάφορες κοινωνικές ασφαλίσεις, κι όλα τα μικρά αποκούμπια που βρίσκει κανείς σήμερα, η φτωχή οικογένεια που χάνει τον δουλευτή προστάτη της, η χήρα και το ορφανό έμειναν αναπάντεχα από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς κανένα πόρο ζωής.
Όταν τελείωσαν όλες οι θλιβερές διατυπώσεις της κηδείας και την νύχτα της ίδιας μέρας έφυγε από το χαροκαμένο σπίτι και η τελευταία πονόψυχη γειτόνισσα, η Δέσποινα έμεινε μόνη, κοντά στο παιδάκι της, που είχε αποκοιμηθεί νωρίτερα, για να σκεφτεί πάνω σε όλη την τραγωδία που άρχιζε για κείνην και για το μικρό της.
Όπως τα έμαθα, παιδάκι, από τον αείμνηστο «παππού» της Θρακιώτικης παράδοσης και Δάσκαλό μου, Χρόνη Αηδονίδη!
Τότε πού ήμουνα σε μικρή ηλικία, περνούσα με τους δικούς μου τίς γιορτές απάνω σ'ένα θαλασσοδαρμένο βουνό, στην Αγιά Παρασκευή.
Τίς περισσότερες ώρες πήγαινα καί καθόμουνα μέσα στη μικρή ευωδιασμένη εκκλησιά, όχι μοναχά κατά τίς ακολουθίες, αλλά καί την ώρα πού δεν ήτανε μέσα κανένας άλλος, παρεκτός από μένα. Διάβαζα τ'αρχαία τροπάρια, καί βρισκόμουνα σε μια κατάσταση πού δεν μπορώ να τη μεταδώσω στον άλλον.
Παγωνιά στον ουρανό ένα χρώμα βρώμικης φανέλλας στεκόμαστε στη γραμμή όρθιοι κάποιος χνωτίζει τα νύχια του κάποιος δαγκώνει τα δάχτυλά του ένα παιδί με σπυριά δίπλα σου δε μιλάει κρυώνει ένα χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα κ’ εκείνο κρυώνει καθώς μας πλευρίζουν τα καμιόνια μια μυρουδιά μπενζίνας οι πόρτες που ξανακλείνουνε ο λοχαγός έχει δυο μάτια από κατράμι η φωνή του μες απ’ τις μύτες του σηκωμένου γιακά ένας – ένας ακούει τ’ όνομά του και βγαίνει αντίο, αντίο το χώμα τρίζει κάτω απ’ τις αρβύλες κάποιος σηκώνει το χέρι του τίποτ’ άλλο το παιδί με τα σπυριά προχωράει στη θέση του μένουν δυο χνάρια από αρβύλες.
H Ομιλία του Αντώνη Αντωνίου στην παρουσίαση των πρακτικών του συνεδρίου «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και η εποχή του»
Η επανάσταση του 1821 και οι προσωπικότητες που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν πάντα συνάρπαζαν την νεοελληνική κοινωνία. Όχι άδικα, αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατά την περίοδο της Επανάστασης, συναποτελούνταν από εκτάσεις που σήμερα είναι γνωστές ως Βαλκανική Χερσόνησος, με σύνορο τον Προύθο την Μικρά Ασία, τη Συρία, το Ιράκ την Ιορδανία, το Ισραήλ, το Κουβέιτ, την Αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη. Επρόκειτο για μια τεράστια αυτοκρατορία με μεγάλους πόρους και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε χρήμα. Γι’ αυτό τον λόγο η επανάσταση του 1821, υπήρξε ένα παράτολμο και στα όρια του ανέφικτου, επαναστατικό εγχείρημα, το οποίο ήταν και είναι μεγαλειώδες.
Επί πλέον, η απόσχιση από το σώμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ελληνικών εδαφών που συγκρότησαν το νεότευκτο ελληνικό κράτος – έθνος, έστω και περιορισμένο γεωγραφικά, αποτελεί μια ιστορική τομή ευρύτερης ευρωπαϊκής σημασίας. Επρόκειτο για μια μετάβαση από τις πολυεθνικές και δεσποτικές αυτοκρατορίες στα κράτη – έθνη.
Μια συνεκτική και δυναμική ομάδα φορέων με ισχυρό τοπικό αλλά και εθνικό πολιτιστικό αποτύπωμα πλαισίωσε το συνέδριο. Ο Δήμος Μουζακίου, όπου και το Μαυρομάτι γενέτειρα του Καραϊσκάκη και η Ένωση Πολιτιστικών Συλλόγων Ν. Καρδίτσας, ανέλαβαν το κύριο βάρος της οργάνωσης η οποία τελούσε υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων.
Μου ανατέθηκε το τεράστιο βάρος του προέδρου της Επιστημονικής Επιτροπής. Ένιωθα βαριά και πιεστική την ευθύνη της οργάνωσης ενός συνεδρίου το οποίο όχι μόνο θα έπρεπε να είναι αντάξιο των προσδοκιών των οργανωτών αλλά και της τοπικής κοινωνίας, η οποία διαθέτει ιδιαίτερα ευαίσθητα αντανακλαστικά σε θέματα ιστορικής ταυτότητας. Πρώτα από όλα βέβαια θα έπρεπε να είναι σύμφωνο με τις αναζητήσεις της σύγχρονης ιστορικής επιστήμης. Δεν θα ήταν καθόλου επαρκής η δημιουργία ενός συνεδρίου χωρίς την συμμετοχή ερευνητών από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά και χωρίς την παρουσία της ακμαίας τοπικής κοινότητας ερευνητών. Δεν πίστευα ότι θα τιμούσαμε τον ήρωα φοβούμενοι τις διαφορετικές απόψεις. Είχα εμπιστοσύνη στις δικές μου δυνάμεις αλλά και στα λοιπά στελέχη της επιστημονικής επιτροπής των οποίων το υψηλό status δεν ήταν απλά τίτλοι, αλλά ουσιαστική και εκτεταμένη γνώση τόσο για το ερευνητικό αντικείμενο του συνεδρίου όσο και γενικότερη ιστορική παιδεία. Δέχθηκα την ευθύνη, επίσης, γιατί εκτός των άλλων ένιωθα ότι ήμουν ιδιαίτερα και προσωπικά συνδεδεμένος με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη λόγω οικογενειακής παράδοσης.
Με αυτές τις σκέψεις και σε απόλυτη συμφωνία με την οργανωτική επιτροπή προχωρήσαμε σε ανοιχτή πρόσκληση για συμμετοχή στο συνέδριο με αποτέλεσμα την εκτεταμένη αποδοχή εισηγητών από πολλά και διαφορετικά πνευματικά ιδρύματα της χώρας. Ανταποκρίθηκαν πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες από πανεπιστημιακά ιδρύματα από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό. Επίσης συμμετείχαν και διεθνούς κύρους και αναγνωρισιμότητας ερευνητές από την Ακαδημία Αθηνών και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Στελέχη της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων πλαισίωσαν το συνέδριο δηλώνοντας συμμετοχή ως εισηγητές. Με αυτό τον τρόπο μας έδειξαν την εμπιστοσύνη τους και αναβάθμισαν την συμβολή της Βιβλιοθήκης της Βουλής. Εκτός από τον μεγάλο αριθμό των επιφανών εισηγητών και άοκνοι τοπικοί ερευνητές προσήλθαν και κατέθεσαν το πνευματικό τους έργο. Θεωρήσαμε ότι θα έπρεπε να ενταχθεί στην προβληματική του Συνεδρίου και να αναδειχθεί η επίδραση της μορφής του Καραϊσκάκη όχι μόνο στην νεοελληνική κοινωνία γενικά, αλλά και στην τοπική πολιτιστική ταυτότητα. Γι’ αυτό δώσαμε τον λόγο και σε ερευνητές, οι οποίοι λειτουργούν έξω από θεσμούς, κινούμενοι από προσωπική αγάπη και πάθος για την τοπική ιστορία. Είχαμε ένα σπάνιο αποτέλεσμα με την παρουσία στο Μουζάκι από τις 29 Ιουνίου μέχρι και την 1η Ιουλίου 2021 άνω των πενήντα υψηλού επιπέδου εισηγητών πράγμα σπάνιο για ένα συνέδριο στην περιφέρεια.
Σήμερα έχουμε τη χαρά να ανακοινώνουμε ότι προσηλωμένοι στο έργο μας και παρά τις αντιξοότητες οδηγηθήκαμε στο αίσιο τέλος του έργου μας. Με μεγάλη προσπάθεια πετύχαμε να συνεργαστούμε αποτελεσματικά και να συμπεριλάβουμε το σύνολο σχεδόν των εισηγήσεων, ώστε να εμπλουτιστεί ακόμη περισσότερο η γνώση μας για τον αρχιστράτηγο της Επανάστασης του 1821 Γεώργιο Καραϊσκάκη και την εποχή του. Με την έκδοση των πρακτικών του συνεδρίου πετύχαμε να συνθέσουμε ένα όσο το δυνατόν πιο πλήρη, επιστημονικά έγκυρο και ποιοτικό τόμο, ώστε να εμφανίσουμε την προσωπικότητα και τις πολεμικές αρετές του ήρωα αλλά και την αλληλεπίδρασή του με την νεοελληνική κοινωνία τόσο στην τέχνη όσο και σε άλλες μορφές επικοινωνίας και έκφρασης. Αναδείξαμε, επίσης, τον ερευνητικό μόχθο των εισηγητών οι οποίοι είναι και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του Συνεδρίου.
Το Συνέδριο είχε ως στόχο να αναδείξει πτυχές της Ελληνικής Παλιγγενεσίας και των αλληλεπιδράσεών τους με τη νεοελληνική κοινωνία, που είτε δεν έχουν ερευνηθεί, είτε υπάρχει η ανάγκη βελτίωσης ή επαναδιατύπωσης θέσεων και ερωτημάτων γύρω από αυτά. Πρόθεσή μας είναι η ανάδειξη τους υπό το πρίσμα σύγχρονων ερμηνευτικών εργαλείων, που υιοθετεί η ιστορική έρευνα. Οι εισηγήσεις χάρις και στην ευρύτητα προσέγγισης και γνώσεων των εισηγητών αξιοποίησαν δεδομένα από πολλούς επιστημονικούς κλάδους. Παρουσιάστηκαν υψηλού επιπέδου ανακοινώσεις βασισμένες όχι μόνο στην ιστορική παιδεία αλλά και σε άλλους επιστημονικούς κλάδους όπως σε γνώσεις της ιατρικής, της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας και της σημειολογίας.
Η Διευθύντρια Ερευνών του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών Κατερίνα. Μπρέγιαννη, στην εισήγησή της με θέμα «Μνήμη της Επανάστασης και η αμφιθυμία για τους οπλαρχηγούς: Οι συνδηλώσεις των απεικονιστικών πηγών για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη»
ερμηνεύει το θέμα της αξιοποιώντας το εκτεταμένο σε πολλά γνωστικά αντικείμενα επιστημονικό της υπόβαθρο. Ελέγχει την αμφιθυμία για τους οπλαρχηγούς ιδιαίτερα των πρώτων ελληνικών κυβερνήσεων. H κ. Μπρέγιαννη αξιοποιώντας το αρχέτυπο του ήρωα του Karl Jung ελέγχει τις φάσεις της ζωής του και την απεικονιζόμενη διττή του προσωπικότητα σε όλη τη διάρκεια της πορείας του, τόσο της ιδιωτικής όσο και εκείνης του πολέμαρχου του Αγώνα του 1821.
Ο καθηγητής Νεοελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Αντώνης Σμυρναίος, πραγματεύεται με συγκριτική αποτίμηση, το θέμα: «Γεώργιος Καραϊσκάκης και Οδυσσέας Ανδρούτσος: βίοι παράλληλοι, ταυτότητες υβριδικές σε εποχές συγκρότησης του ηρωισμού»
Η μελέτη αυτή επιχειρεί μια ψυχογραφική προσέγγιση του Γεωργίου Καραϊσκάκη και του Οδυσσέα Ανδρούτσου ανατέμνοντας τους όρους διαβίωσής τους και με έμφαση στον χαρακτήρα τους. Η μελέτη αυτή σύμφωνα με τον καθηγητή θα μπορούσε να αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο της Ιστορίας των Συναισθημάτων, σε καιρούς ρήξης και επαναστατικής υπερβολής.
Ο πολυγραφότατος Σχολικός Σύμβουλος Κωνσταντίνος Δημουλάς στην εισήγησή του με θέμα « Η πικρή παιδική μοίρα, που ακολουθούσε μια ζωή τον Καραϊσκάκη» παρουσιάζει τις δυσκολίες διαμέσου των οποίων διαμορφώθηκε και ατσαλώθηκε ο ήρωας και την πολλαπλή πίεση που δέχτηκε, τόσο από το κοινωνικό περιβάλλον όσο και από το πρόβλημα υγείας που τον ταλάνιζε.
Ο Διευθυντής Ερευνών του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών Γιώργος Κουτζακιώτης, στην ανακοίνωσή του με θέμα «Συμπράττοντας στην ανταρσία κατά του Σουλτάνου: Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στο Βιδίνι της Βουλγαρίας (1798)» εμφανίζει μια εκτεταμένη διαπραγμάτευση ενός ελάχιστα γνωστού γεγονότος, της επαναστατικής δράσης του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Επιτυγχάνει να επανακαθορίσει τη «σκοτεινή περίοδο», όπως χαρακτηρίζεται η παρουσία και η δράση του στη διάρκεια της ανταρσίας του Πασβάντογλου κατά του Σουλτάνου.
Ο Ειδικός ερευνητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Ηλίας Βαλιάκος, στο θέμα του «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και η φυματίωση» αναδεικνύει, όχι μόνο πλευρές της ασθένειάς του, αλλά αποτιμά την αρνητική συνεισφορά στην υγεία του ήρωα από την ένταξή του στην πολεμική περιπέτεια και αποφαίνεται ότι η στάση του αυτή υπήρξε παράδειγμα ηρωισμού και αυτοθυσίας.
Ο καταξιωμένος ερευνητής της ιστορίας της Επτανήσου Πέτρος Πετράτος στο θέμα του «Ο Γ. Καραϊσκάκης της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης» φωτίζει με βάση, κυρίως, αρχειακή αναζήτηση πλευρές της παρουσίας του Καραϊσκάκη στα Επτάνησα κατά τον Οκτώβριο του 1823. Η μελέτη αναδεικνύει σημαντικά στοιχεία της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς του.
Ο Επίκουρος καθηγητής στην Θεωρία και Ανάλυση του Πολέμου της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων Νικόλαος Κανελλόπουλος, στο θέμα του «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ως στρατιωτικός ηγέτης» ανατέμνει τη συνολική στρατιωτική παρουσία του και αποτιμά ότι αναδεικνύεται σε έναν από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες. Ειδικότερα, διερευνάται και η σύμπραξή του με το ελληνικό τακτικό στράτευμα στις επιχειρήσεις του 1826-1827.
Ο απόγονος του γραμματέα του Καραϊσκάκη Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ Κωνσταντίνος Μαζαράκης Αινιάν, στο θέμα του «Ο Καραϊσκάκης όπως τον γνώρισε ο Δημήτριος Αινιάν» αναδεικνύει την εικόνα για τον πολέμαρχο του Δημητρίου Αινιάν ως έναν από τους πιο δυναμικούς οπλαρχηγούς του Αγώνα και τις προσπάθειες του να ενσωματωθεί στην τακτικότητα των λοιπών στρατιωτικών σωμάτων, έτσι ώστε η ευέλικτη «αταξία» του, να αξιοποιηθεί στο μέγιστο και να συνδράμει με τον καλύτερο τρόπο τον Αγώνα.
Ο Δρ. Θεοφάνης Μαλκίδης, στην ανάλυσή του με θέμα «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και η «δίκη» του» ανατέμνει τη «δίκη» του ήρωα, καθώς και τις πολιτικές, στρατιωτικές, προσωπικές και άλλες προτεραιότητες που τον οδήγησαν στο «εδώλιο» του «δικαστηρίου», προκειμένου να επιφέρουν την «καταδίκη» του. Τελικώς, παρά την απηνή «καταδίωξή» του, η αλήθεια και η δικαιοσύνη θριάμβευσαν.
Στις 31 Ιανουαρίου του 1949 ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις δίνει την περίφημη διάλεξή του για το Ρεμπέτικο στο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν. Με τη διάλεξή
Στις 31 Ιανουαρίου του 1949 ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις δίνει την περίφημη διάλεξή του για το Ρεμπέτικο στο «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν. Με τη διάλεξή του ο Μάνος Χατζιδάκις επαναπροσδιορίζει τη θέση του ρεμπέτικου. Εκείνη την περίοδο, το ρεμπέτικο εξαπλωνόταν στις λαϊκές γειτονιές και σταδιακά σπάει τα όρια τους. Η εξουσία και οι αρχές το κυνηγούσαν. Οι αστοί και οι διανοούμενοι το περιφρονούσαν.
Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Για κάποιους σουρεαλιστικό, για άλλους αδιάφορο, όμως για τους περισσότερους ήταν τουλάχιστον απρέπεια και ασέβεια η πράξη του δήμου Αθηναίων να διοργανώσει ένα rave party με DJ στα σκαλιά του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέα στο Γαλάτσι, εν μέσω των χριστιανικών εορτών των Χριστουγέννων.
Εφημερίδα της εποχής, την 24η
Δεκεμβρίου 1940, αναγγέλλει την νίκη
του Ελληνικού Στρατού.
Μετά τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Σαράντα στίς 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τόν ἑλληνοϊταλικό πόλεμο, τοῦ Λουκόβου στίς 7 καί τοῦ Πικέρασι (Πικέρνι) στίς 8 τοῦ ἴδιου μήνα, ἡ 3η Μεραρχία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ κινήθηκε βόρεια καί στίς 13 Δεκεμβρίου εἶχε φθάσει δυτικά καί βορειοδυτικά τοῦ Μπόρσι, στήν ἄριστα ὀχυρωμένη γραμμή, ὕψωμα 613 – Μάλι ε Κηπαρόιτ – Μάλι ε Τζόρετ – αὐχένας Κούτσι – Μάλι Ἰτέρας πού ὑπεράσπιζε ἡ ἰταλική μεραρχία Σιένα.
Πηγή:http://malkidis.blogspot.gr/
Το Πολιτιστικό Σωματείο της Αλεξανδρούπολης «Εκκίνηση» παρουσιάζει το ιστορικό ντοκιμαντέρ «οι Πέντε Νεομάρτυρες της Σαμοθράκης» .
Μέσα από την καταγραφή και έρευνα των γεγονότων, αλλά και με συνεντεύξεις, ρίχνεται φως στον βίο και στο μαρτύριο των Πέντε Αγίων μας αλλά και στο ιστορικό πλαίσιο των συμβάντων που προηγήθηκαν του μαρτυρίου τους, το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης την 1η Σεπτεμβρίου του 1821.
Παραδίδουμε στο κοινό το ντοκιμαντέρ, με χαρά και συγκίνηση, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους Αγίους μας, στους Ήρωές μας, στους προγόνους μας. Ένα ντοκιμαντέρ το οποίο αναδεικνύει την προσφορά του τόπου μας στην εθνική παλιγγενεσία και στην ορθόδοξη πίστη.
Μία δύσκολη πορεία 7,5 ετών, η οποία ξεκίνησε με την παραγωγή της ιστορικής κινηματογραφικής ταινίας «ΠΕΝΤΕ. Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης» , ταινία η οποία προβλήθηκε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κλείνει τον κύκλο της με την παραγωγή του παρακάτω ιστορικού ντοκιμαντέρ ¨¨ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ».
Ευχαριστούμε όσους μας στάθηκαν και μας βοήθησαν με τις όποιες παραλείψεις και λάθη μας.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες σε όλα τα μέλη του σωματείου μας, και στα παλαιότερα αλλά καί στα νεότερα (που εντάχθηκαν πρόσφατα) καθώς χωρίς την πολύτιμη στήριξή τους δεν θα γινόταν τίποτα.
Ως σωματείο νιώθουμε ενθουσιασμό και ικανοποίηση που συμβάλλαμε με τον τρόπο μας, όλα αυτά τα χρόνια, στην καταγραφή και ανάδειξη της (άγνωστης) ιστορίας του τόπου μας μέσα από την παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας κι ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ, φόρο τιμής στους προγόνους μας, δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε την προσπάθεια με ανάλογες δράσεις.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι
-Μητροπολίτης Αλεξ/πόλεως Άνθιμος
-Δήμαρχος Αλεξανδρουπόλεως Ι.Ζαμπούκης
-Δήμαρχος Σαμοθράκης Αθ. Βίτσας
-καθηγητής ΔΠΘ Κων/νος Χατζόπουλος
-π. Δημήτριος Χατέλος
-π. Εμμανουήλ Καμπούρης
-π. Ιωάννης Θεοδώρου
-π. Ματθαίος Λενούδιας
-π. Χρήστος Στεργίου
-π. Ιωάννης Καμπούρης
-π. Απόστολος Οικονομίδης
- Θεόδωρος Αγγελώνιας (πρόεδρος σωματείου)
-Δρ Παντείου Πανεπιστημίου Θεοφάνης Μαλκίδης.
Η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Τσικάρα, η μουσική επένδυση με το τραγούδι της Πελαγίας Χονδρού και Γιώτας Τηγανούριας είναι από την ταινία «Πέντε» ) και στην αφήγηση είναι η Μαρία Παπαγιάννη.
Ευχόμαστε το ντοκιμαντέρ να προβληθεί σε όλον τον Ελληνισμό (σε σχολεία, ενορίες, συλλόγους, φορείς κλπ) ώστε να γνωστοποιηθεί σε όλον τον κόσμο η προσφορά της ιδιαίτερής μας πατρίδας, της Θράκης και της Σαμοθράκης.
Καλή σας θέαση!
Μπορείτε να δείτε το ντοκιμαντέρ στη συνέχεια
"Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά."
Ακούγοντας το πολιτικό προσωπικό, βλέποντάς το έτσι επηρμένο στα όρια της ύβρεως, ήρθε στο νού μου ο διάλογος Κρέοντα και Αίμονα απ΄ την ''Αντιγόνη'' του Σοφοκλή.
Συγκεκριμένα οι στίχοι 734-750, όπου ο Κρέοντας λέει στον Αίμονα : στιχ. 734 ''θα μου πει εμένα μια πόλη πως να διατάζω (πως να κάνω τη δουλειά μου) ;'' για να συμπληρώσει και πάλι παρακάτω στιχ. 736 ''...για άλλον κι όχι για μένα πρέπει να κυβερνώ την πόλη ;'', για να του απαντήσει ο Αίμονας στιχ.737 ''Δεν υπάρχει πόλη που ν΄ ανήκει σ΄ έναν μόνο'', για να συνεχίσει ο Κρέοντας στον στιχ. 738 ''Δηλαδή θες να πεις πως η πόλη δεν είναι αυτουνού που την κυβερνά ;'' για να πάρει την αποστομωτική απάντηση του Αίμονα στον στιχ. 739 ''Ωραία, τότε θα κυβερνούσες μιαν έρημη χώρα''.
Ήταν ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος έφτασε στο βαθμό αυτό με τη αξία του και έχοντας θητεία ως υπαξιωματικος.
Με το νομοσχέδιο για τη "νέα δομή" των Ενόπλων Δυνάμεων θα είχε χάσει επτά βαθμούς και θα είχε αφυπηρετήσει ως Ανθυπασπιστής....
Και η καθήλωση αυτή της συντριπτικής πλειοψηφίας του στρατεύματος, μας λένε ότι είναι για το καλό της πατρίδας μας, ειδικά όσοι δεν πρόλαβαν να διαβάσουν ένα ακόμη νομοσχέδιο....
Μέσα σε 39 δευτερόλεπτα ο υποπλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού Δημήτρης Μεθενίτης αποκαλύπτει το νομοσχέδιο για τη "νέα δομή των Ενόπλων Δυνάμεων" που οδηγεί τη συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών σε βαθμολογική καθήλωση και τελικά σε αφάνεια.
Γράφει ο Στέλιος Κούκος
Χρόνια πολλά
Ξέρω ενοχληθήκατε... Αλλά και εγώ θα πρέπει να είμαι συνεπής μέχρι το τέλος του κειμένου για τον ενοχλητικό τίτλο που παρέθεσα χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη επί «Αντιφώνου»! Προφανώς έχετε και εσείς δικαίωμα να... αντιφωνήσετε, σχολιάζοντας τον τίτλο και το κείμενο στα σχόλια κατωτέρω...
Και η ενόχληση από τον κύριο αυτό αρχίζει από την στιγμή που θα πάρεις στα χέρια σου τους τόμους του! Παρ’ όλη την περιποιημένη, κλασικά πεποικιλμένη όψη τους, ήτοι κομψή και απέριττη, μοιάζει σαν να πιάνεις στα χέριά σου μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα έτοιμη να εκραγεί.
Η Ιθάκη ο Όμηρος και ο Τσίπρας
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ιθάκη είναι ο τίτλος του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα, στο οποίο ο συγγραφέας αναγράφει τα απομνημονεύματά του και τις απόψεις του. Σε αυτό (Έκδοση Gutenberg) αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου και παρομοιάζει γεγονότα της κυβέρνησής του, με αυτά που περιγράφει το έπος: Μακρύ ταξίδι, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, στους Λαιστρυγόνες, αντικρίζοντας την Ιθάκη, μετά την Ιθάκη, για να καταλήξει σε μια «νέα εθνική πυξίδα».
Ήταν σαν σήμερα 19 Δεκεμβρίου του 1986 όταν οι Τούρκοι σκότωσαν εν ψυχρώ στον Έβρο τον στρατιώτη Ζήση Καραγώγο.
Η άλλοτε φερέλπιδα κοσμοπολίτικη τάση, που στην Ελλάδα γεννήθηκε στο Μεσοπόλεμο κι ανδρώθηκε στον 20ο αιώνα, φαίνεται ότι ακολούθησε τελικά πορεία εκφυλισμού και αγνόησε τη μέγιστη πολιτισμική συμβολή της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Σκηνικό και λησμόνησε πτυχές της ιστορίας της.
Σύμφωνα δε με τον συγγραφέα Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αυτή η ολιγωρία αντικατοπτρίζεται ακόμη και στην παραγωγική, αγροτική, διατροφική και γαστρονομική ελλιπή πολιτική.
Φαινόμενο «πολιτιστικής γενοκτονίας» χαρακτηρίζει ο ίδιος την άγνοια του σύγχρονου Έλληνα για τις ποικιλίες, τα προϊόντα και τις συνταγές της ευλογημένης μεσογειακής πατρίδας του.
Στο βιβλίο του «Αγροφιλία, αγροτική αναγέννηση, νέα αγροτικότητα» δίνει το αίτιο και το στίγμα της παραγωγικής και διατροφικής εγκατάλειψης και θεωρεί την εν λόγω μέριμνα – όταν θα υπάρξει – ευθύνη και ασπίδα της χώρας ενάντια σε εσωτερικές κι εξωτερικές νοθεύσεις.
«Πολλοί που έρχονται στον ναό και προσπαθούν να είναι τέλειοι ή πολύ αυστηροί με όσα έμαθαν στο διαδίκτυο, συχνά δυσκολεύονται να μείνουν. Στην Αγία Σοφία καλλιεργούμε μια κουλτούρα ταπεινότητας, αποδοχής των λαθών και ευάλωτης συμμετοχής», εξηγεί η Άιλι.
Εφημερίδα της εποχής, την 24η
Δεκεμβρίου 1940, αναγγέλλει την νίκη
του Ελληνικού Στρατού.
Μετά τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Σαράντα στίς 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τόν ἑλληνοϊταλικό πόλεμο, τοῦ Λουκόβου στίς 7 καί τοῦ Πικέρασι (Πικέρνι) στίς 8 τοῦ ἴδιου μήνα, ἡ 3η Μεραρχία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ κινήθηκε βόρεια καί στίς 13 Δεκεμβρίου εἶχε φθάσει δυτικά καί βορειοδυτικά τοῦ Μπόρσι, στήν ἄριστα ὀχυρωμένη γραμμή, ὕψωμα 613 – Μάλι ε Κηπαρόιτ – Μάλι ε Τζόρετ – αὐχένας Κούτσι – Μάλι Ἰτέρας πού ὑπεράσπιζε ἡ ἰταλική μεραρχία Σιένα.
Τό ἀπόσπασμα Τσακαλώτου προώθησε τό Ι/42 τάγμα στήν περιοχή Φτέρα – Τζόρα γιά νά ἀντικαταστήσει τήν Α΄ Ὁμάδα Ἀναγνωρίσεως, τό δέ ΙΙ/40 στόν ὀρεινό ὄγκο Μάλι Ἰτέρας γιά νά ἐκβιάσει δι’ ὑπερκεράσεως τόν αὐχένα Κούτσι, μέ κατάληψη τοῦ ὄγκου τῆς Παπαθιᾶς.
Στίς 15 Δεκεμβρίου οἱ πρῶτες ἐπιθέσεις τοῦ 12ου Συντάγματος Πεζικοῦ (Σ.Π.) κατά τῶν ὑψωμάτων τοῦ Κηπαροῦ ἀπέτυχαν. Τό ὕψωμα 613 καταλήφθηκε τελικά, μέσα σέ χιονοθύελλα καί πολύνεκρο ἀγῶνα ἐκ τοῦ συστάδην, στίς 17 Δεκεμβρίου, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἐχθρός νά ἐγκαταλείψει καί τό Μάλι Βάριτ βορειοτέρα. Στίς 19 Δεκεμβρίου κατελήφθησαν, μέ βαριές ἀπώλειες, ἀπό τό 6ο Σ.Π. τό στρατηγικῆς σημασίας ὕψωμα Γκιάμι (βόρεια τοῦ Πανόρμου) καί τό ὕψωμα Τσίπι (βόρεια τοῦ Πύλιουρι). Ἀνατολικώτερα καταλαμβάνεται ἀπό τό ἀπόσπασμα Τσακαλώτου τό ἰσχυρά ὀργανωμένο ὕψωμα Μάλι ε Τζόρετ καί ὁ αὐχένας Κούτσι μετά ἀπό τριήμερο σκληρό ἀγῶνα πού ἀπέφερε στήν σημαία τοῦ 4ου Σ.Π. χρυσό ἀριστεῖο ἀνδρείας.
Τό 6ο Σύνταγμα πού ἤλεγχε τίς ἀνατολικές προσβάσεις τοῦ ὀρεινοῦ ὄγκου τοῦ Κηπαροῦ (Μάλι Κηπαρόιτ), πρίν προχωρήσει πρός Χιμάρα, ἔταξε ἕνα τάγμα στό ὕψωμα Τσίπι γιά νά ἐλέγχει τήν ὁδό πρός Πύλιουρι ἐνῷ τό δεύτερο τάγμα του βάδισε πρός ἀπελευθέρωση τοῦ χωριοῦ.
Μέ τήν διάνοιξη τῆς κοιλάδας Σουσίτσα καί τοῦ ὑψώματος Τσίπι (βορειοδυτικά τῆς Χιμάρας) στίς 21 Δεκεμβρίου, οἱ Ἰταλοί ἀναγκάστηκαν νά ἐκκενώσουν τήν πόλη τῆς Χιμάρας τό ἴδιο βράδυ, ἐνῷ λίγο μακρύτερα ἀπελευθερωνόταν τό Πύλιουρι. Πλῆθος αἰχμαλώτων (ἀνάμεσά τους δύο ἀντισυνταγματάρχες) καί ἄφθονο ὑλικό περιέρχονταν στά ἑλληνικά χέρια, ἄν καί οἱ Ἰταλοί εἶχαν δηλώσει καί καταστρέψει φεύγοντας ὅ,τι μποροῦσαν.
Την νύχτα τοῦ Σαββάτου 22 Δεκεμβρίου 1940 ἑλληνικά τμήματα εἰσέρχονταν στό κάστρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἠπείρου, στήν ἀδούλωτη Χιμάρα καί προχωροῦσαν πρός τό Σκουταρά, ὅπου οἱ Ἰταλοί θά προβάλουν σθεναρή ἀντίσταση.
Ὁ ἑλληνικός Στρατός εἰσῆλθε στήν Χιμάρα μέ ὁδηγούς πολλούς ντόπιους Ἕλληνες: Θανάση Κούστα, Ἀντώνη Κοκκαβέση, Σάββα Πρίφτη, Πολυμέρη Κολιάκη, Π. Μπολάνο, Ν. Μπελέρη, Γ. Δημογιάννη, Σ. Λυκόκα, Γ. Μπρίγκο, Γ. Δήμα, Δ. Ζῶτο, Ν. Ντοῦκο, Γρ. Πρίφτη, Π. Γκόρο κ.ἄ.
