του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Ανησυχεί ο Αντώνιο Γκουτέρες, λέει. «Ανησυχώ για τις μονομερείς ενέργειες και από τις δύο πλευρές γύρω από τη νεκρή ζώνη». Κι εμείς ανησυχούμε, αλλά για πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Παρά για το ότι «καταγράφηκαν 43 περιστατικά κυνηγών που εισήλθαν στη νεκρή ζώνη», όπως καταγράφει στην έκθεσή του.
Ούτε καν για το ότι «και οι δύο πλευρές ενίσχυσαν τα συστήματα παρακολούθησης με στρατιωτικά μέσα, με την Κυπριακή Δημοκρατία να εγκαθιστά 31 πύργους παρακολούθησης και τις τουρκικές δυνάμεις να προσθέτουν 49». Να ανησυχούμε, δηλαδή, για τις κάμερες που μπαίνουν στη γραμμή αντιπαράταξης, αλλά όχι γιατί υπάρχει μισό αιώνα η γραμμή αντιπαράταξης; Λογικό είναι μετά από τόσα χρόνια να μπει κι αυτή η γραμμή σε πιο σύγχρονη εποχή. Να παρακολουθείται από κάμερες αντί από φαντάρους που βγάζουν σκοπιά.
Εμάς, λοιπόν, δεν μας ανησυχούν ούτε οι κάμερες παρακολούθησης, ούτε οι κυνηγοί που μπαίνουν στη νεκρή ζώνη. Μας ανησυχεί που κοτζάμ Γενικός Γραμματέας δεν βλέπει την ουσία. Και προσπαθεί με όλες τις εκθέσεις του να παρουσιάζει ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής ως πρόβλημα συνεννόησης μεταξύ δύο κοινοτήτων. Μας ανησυχεί που εξαφανίζει την Τουρκία από τις περιγραφές του. Ακόμα και στα Στροβίλια όπου το Συμβούλιο Ασφαλείας από το 2000 καταδίκασε την προώθηση του στρατού κατοχής και ζητά συνεχώς αποκατάσταση του στάτους κβο, ο Γκουτέρες καταγράφει ότι η ελευθερία κίνησης της ΟΥΝΦΙΚΥΠ παραμένει περιορισμένη, «με τις τουρκοκυπριακές δυνάμεις να διατηρούν υπεράριθμα σημεία ελέγχου». Οι τουρκοκυπριακές δυνάμεις, όχι ο κατοχικός στρατός!
Δεν γίνεται, όμως, να ανησυχούν τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, στον ίδιο βαθμό οι 43 κυνηγοί που μπήκαν στη νεκρή ζώνη, άντε κι άλλοι τόσοι για αγρέλια, με το ότι στην περιοχή της Πύλας σημειώνονται «καθημερινές εισβολές από την “τουρκοκυπριακή αστυνομία”». Ή με το ότι «δεν υπήρξαν βήματα για την αναστροφή του μερικού ανοίγματος της περίκλειστης πόλης των Βαρωσίων» και την εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Είναι το ίδιο;
Μας ανησυχεί, λοιπόν, όταν ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ βάζει στην ίδια μοίρα όσα κάνει στη γραμμή αντιπαράταξης η Κυπριακή Δημοκρατία με μόνο σκοπό να συντηρήσει μια υποτυπώδη άμυνα απέναντι στον υπεράριθμο και εξοπλισμένο με κάθε είδους επιθετικό οπλισμό, τουρκικό στρατό.
Μας ανησυχεί διότι ασχολείται σε έκταση με τις «επαναπροωθήσεις αιτούντων άσυλο (οι οποίες) συνεχίστηκαν τόσο στη θάλασσα όσο και στη γραμμή αντιπαράθεσης», κατηγορώντας την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά ξεχνά ότι οι προωθήσεις γίνονται απευθείας από την Τουρκία. Ούτε λόγος. Δηλαδή, στέλνει η Τουρκία μετανάστες στα κατεχόμενα, από εκεί τους μεταφέρουν απευθείας στη νεκρή ζώνη και τους καθοδηγούν να περάσουν στις ελεύθερες περιοχές, αλλά κατηγορούμενη είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, που προσπαθεί να ανακόψει αυτή την επίθεση.
Αγνοεί εντελώς ο κ. Γκουτέρες ότι όλα αυτά τα προβληματικά που περιγράφει δεν υφίστανται για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο επειδή μισό αιώνα υπάρχει κατοχή και νεκρή ζώνη. Και τα περιγράφει ως να πρόκειται για μια κανονικότητα για την οποία προσπαθεί ο ίδιος να βελτιώσει διορθώνοντας τις όποιες ανωμαλίες υπάρχουν. Ανωμαλίες στην κανονικότητα. Αυτό είναι το αδιανόητο κι αυτό είναι που μας ανησυχεί. Το ότι, δηλαδή, δεν βλέπει (ούτε οι άνθρωποί του, που συντάσσουν τις εκθέσεις, όπως ο Στιούαρτ) ότι πρόκειται για μια τεράστια ανωμαλία που προκαλεί η συνεχιζόμενη κατοχή, αλλά βλέπει τα επί μέρους ζητήματα που θέλει να διορθώσει. Για να μονιμοποιηθεί η ανωμαλία, να στολιστεί και να ανακηρυχθεί κανονικότητα.
Έτσι, ζητά περισσότερη πολιτική βούληση για τις Τεχνικές Επιτροπές, μιλά για τις συζητήσεις για κοινό ηλιακό πάρκο στη νεκρή ζώνη, για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, για νέα σημεία διέλευσης, και λυπάται, λέει, διότι «τα διχαστικά αφηγήματα στο νησί ήταν πιο δυνατά από τις φωνές ειρήνης». Ε, φυσικά είναι πιο δυνατά. Διότι προέρχονται από την κατοχική Τουρκία, που έχει πιο δυνατή φωνή. Δεν την ακούει; Αυτό μας ανησυχεί περισσότερο από τους κυνηγούς που μπαίνουν στη νεκρή ζώνη.
