Το λέει η τουρκική προπαγάνδα, το ανήγαγε σε δόγμα κι ο Μουσταφά Ακιντζί τότε που επέβαλε στους ολοπρόθυμους βουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ τον περιβόητο νόμο του για την επέτειο του ενωτικού δημοψηφίσματος. Ότι, δήθεν, η Ένωση «ήταν η μάνα των κακών» στην Κύπρο.
Και κάθε επέτειο, όπως είναι η σημερινή, αντί να θυμόμαστε μια ιστορική στιγμή του 1950, θυμόμαστε μια ιστορική αλητεία των μεγάλων κομμάτων μας του 2017. Όταν ομόφωνα αποφάσισε η Βουλή ότι στα σχολεία μας, για δεκατρείς επετείους πρέπει «να γίνεται ανάγνωση μηνυμάτων ή φυλλαδίων και ολιγόλεπτη συζήτηση στην τάξη». Επέτειος Εργατικής Πρωτομαγιάς, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, Ημέρα Ερυθρού Σταυρού…
Ανάμεσα στις δεκατρείς επετείους ήταν και αυτή του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950. Να γίνεται μια ολιγόλεπτη συζήτηση στην τάξη. Για να αποκτήσουν οι μαθητές μια έστω επιφανειακή αντίληψη για την ιστορία τους. Αλλά, το ανήγαγαν σε μέγα ζήτημα ο Ακιντζί και η Άγκυρα, ο Ακιντζί δήλωνε ότι δεν επιστρέφει στις συνομιλίες αν δεν ακυρωθεί αυτή η απόφαση και έτρεχαν και δεν έφταναν οι αρχηγοί του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ μέχρι που με άλλες νομοθετικές ματσαράγκες ικανοποίησαν τον Ακιντζί. Παραδεχόμενοι ουσιαστικά (και παραδομένοι χωρίς φιλότιμο!) ότι όντως η Ένωση «ήταν η μάνα των κακών».
Τέτοια ταπείνωση δεν υπήρξε άλλοτε για τους Ελληνοκύπριους. Και έγινε, για φαντάσου, για μια ιστορία τόσο μακρινή μας, όπως το ενωτικό δημοψήφισμα. Ακόμα να καταλάβουν αυτοί και όσοι άλλοι στρατευμένοι παριστάνουν τους ιστοριογράφους, ότι αυτό που μας εμποδίζει να δούμε το μέλλον δεν είναι η ιστορία είναι η διαστρέβλωση της, η ασέβεια που επιδεικνύεται σε ιστορικά γεγονότα όταν επιδιώκεται η δημιουργία εκ του μηδενός ενός λαού χωρίς αυτογνωσία και ιστορική συνείδηση, για να εξυπηρετήσει αλλότρια κίνητρα σε βάρος του. Το μέλλον δεν μπορεί να βασιστεί στο κενό, ούτε μπορεί να δημιουργηθεί ξαφνικά και δια της βίας έθνος Κυπρίων. Ούτε είναι λογικό να φορτώνεται στους Ελληνοκύπριους το κακό, για να εξυπηρετούνται οι τουρκικοί σχεδιασμοί.
Συμμερίζονται Ελληνοκύπριοι τις στρεβλώσεις των Τούρκων. Πιστεύουν ότι αν μηδενίσουν την ιστορία θα μπορέσουν να κτίσουν κοινό μέλλον με τους Τουρκοκύπριους ή και με τους Τούρκους της Ανατολίας. Ένα πολυπολιτισμικό μέλλον, που θα χωράει όλο τον κόσμο, χωρίς στρατούς, χωρίς διαφορές. Τέτοιες αυταπάτες!
Από πού, όμως, να ξεκινήσουμε να ξεριζώνουμε την ιστορία; Από το 1960; Από το 1955; Από το μεγάλο σχέδιο της Άγκυρας για τη διχοτόμηση και τη δημιουργία δύο κρατών όπως περιγράφονται από το 1956 στην έκθεση Νιχάτ Ερίμ και εφαρμόζεται μέχρι σήμερα; Η πολιτική της διχοτόμησης δεν επιδιώκεται από τους Τουρκοκύπριους μετά τον ενωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ ή μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 50. Αλλά, από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στην Κύπρο οι Βρετανοί το 1878 κι έχασαν τα υπερπρονόμια που τους διασφάλιζε η οθωμανική κυριαρχία σε βάρος της πλειοψηφούσας ε/κ κοινότητας. Αυτό ήταν η μάνα των κακών!
Υπάρχουν εκατοντάδες ιστορικές αναφορές για τους Τούρκους της Κύπρου που ζητούσαν υπερπρονόμια από τους αποικιοκράτες, αλλά και διαχωρισμό από τους Ελληνοκύπριους. Το 1907, για παράδειγμα, στις διαβουλεύσεις για τα δημαρχεία των πόλεων η τουρκική απαίτηση ήταν να διορίζονται δήμαρχοι εκ περιτροπής, ένας Έλληνας και ένας Τούρκος. Από τους δημάρχους φτάσαμε στους εκ περιτροπής προέδρους. Κι από εκεί στα δύο κράτη. Διότι, ουδέποτε εργάστηκαν για ένα κοινό κράτος. Ουδέποτε στην ιστορία, ουδέποτε και σήμερα.
Τουλάχιστον, ας μάθουμε να σεβόμαστε την ιστορία ως ιστορία. Το Δημοψήφισμα του 1950, δεν μπορεί να διαγράφεται επειδή οι σημερινοί κομματάρχες και τα τσογλάνια της νέας τάξεως, πορεύονται με αυταπάτες και αυτοχειρίες. Ήταν η κορύφωση μιας πολύ μακράς ιστορικής πορείας όλων των Ελληνοκυπρίων κι έτσι πρέπει να το μαθαίνουμε. Ένας λαός υπόδουλος, τρομοκρατημένος, καταπιεσμένος, που πάλευε για επιβίωση, πέτυχε αυτή την κορυφαία στιγμή στην ιστορία του.
Μόνο σεβασμό οφείλουμε να εκφράζουμε. Αλλά φτάσαμε σήμερα να διαγράφουμε αντί να τιμούμε, να μην τολμούμε να κάνουμε μια ιστορική αναφορά στην επέτειο, να σεβαστούμε και να τιμήσουμε τους παππούδες μας. Τέτοιοι θλιβεροί και μικρόψυχοι γίναμε!
του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
