Την ώρα που όλο και περισσότεροι Υπουργοί δυτικών χωρών επισκέπτονται τη Δαμασκό και συναντούν τον ντε φάκτο ηγέτη της Συρίας, Άχμεντ αλ Σάρα, στο βόρειο τμήμα της χώρας και σε περιοχές της κουρδικής Ροζιάβα, μαίνονται άγριες μάχες ανάμεσα στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) και οργανώσεις υποστηριζόμενες από την Τουρκία, ακόμα και τμήματα του τουρκικού στρατού. Στη Μανμπίτζ, έχασαν τη ζωή τους πάνω από 100 άνθρωποι μέσα σε δύο μέρες, ενώ την Τετάρτη πέντε άμαχοι σκοτώθηκαν και 15 τραυματίστηκαν σε τουρκική αεροπορική επιδρομή εναντίον πολιτών που κατευθύνονταν στο φράγμα του Τισρίν.
Αυτή είναι η καθημερινότητα για τον κουρδικό λαό της επαναστατικής Ροζιάβα, παρόλο που ο επικεφαλής του SDF Μαζλούμ Άμπντι ανακοίνωσε ότι η αυτόνομη κυβέρνηση της βορειοανατολικής Συρίας συμφωνεί στη σημασία της ενότητας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας και απορρίπτει οποιοδήποτε σχέδιο διαμελισμού. Για την Τουρκία του Ερντογάν, όμως, που αντιμετωπίζει τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, τις οποίες συναποτελούν οι Δυνάμεις Προστασίας του Λαού (YPG) και οι Δυνάμεις Προστασίας των Γυναικών (YPJ), ως παρακλάδι του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει, όπως ο ίδιος ο Τούρκος δικτάτορας δηλώνει κατά καιρούς, η υποταγή ή η εξαφάνιση των Κούρδων και των Κούρδισσων της περιοχής.
Οι αξιοθαύμαστοι Κούρδοι μαχητές, που αντιμετώπισαν σχεδόν μόνοι τη λαίλαπα των τζιχαντιστών όλα τα προηγούμενα χρόνια, πλέον αντιστέκονται στην Τουρκία και στην ένοπλη οργάνωση «Συριακός Εθνικός Στρατός» (SNA). Έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, ως η τελευταία γραμμή αντίστασης στο «Ισλαμικό Κράτος» και παρόλο που οι Τούρκοι κατέχουν την Αφρίν και άλλες σημαντικές περιοχές, μπόρεσαν να δημιουργήσουν επαναστατικές δομές και το παράδειγμα της Ροζιάβα υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Η υποστήριξη που έλαβαν από τις ΗΠΑ είναι υπό συζήτηση, καθώς το 2019, ο τότε και επερχόμενος πρόεδρος Τραμπ, αποδέχτηκε τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» 30 χιλιομέτρων στη βόρεια Συρία, ζώνη που ελέγχει ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός. Με τη συναίνεση των μεγάλων δυνάμεων και την αναμενόμενη σιωπή της ΕΕ, οι Τούρκοι προχώρησαν σε παράνομο εποικισμό των κατεχόμενων περιοχών και εκδίωξαν τον κουρδικό πληθυσμό. Στόχος τους είναι να το επαναλάβουν στο Κομπάνι, στη Μανμπίτζ και σε άλλες περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι της βόρειας Συρίας.
Αντί, λοιπόν, να ασχολούμαστε με τη γραβάτα του Άχμεντ αλ Σάρα και τη σεμνοτυφία των Υπουργών που φιλοξενεί, οφείλαμε να ασχολούμαστε με τους Κούρδους και τις Κούρδισσες που συνεχίζουν να πολεμούν και για εμάς. Στην άγρια αυτή περιοχή, οι Κούρδοι αποτελούν τον φυσικό μας σύμμαχο, έστω κι αν κάποιοι φαντασιώνονται συνεταιρισμούς με γενοκτόνους και νέες σταυροφορίες. Αν χαθούν οι Κούρδοι, θα χαθούμε κι εμείς, επομένως οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη ήττα των Τούρκων και των πρακτόρων τους, είναι νίκη της ανθρωπότητας, της δημοκρατίας, του πολιτισμού. Κι αν η κατάσταση είναι δύσκολη, ο κουρδικός λαός δικαιούται να ζήσει, να δημιουργήσει, να χτίσει το δικό του μέλλον, τόσο στη βόρεια Συρία, όσο και στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, στο Ιράν, στο Ιράκ. Και τότε θα αλλάξει και η θεοσκότεινη ιστορία της Μέσης Ανατολής και δεν θα μπορεί να επιβάλλει τον θάνατο κανένα αναθεωρητικό καθεστώς.
του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
